του Γιώργου Λακόπουλου
Πριν από λίγα 24ωρα έγινε στη Βουλή μια συζήτηση μεταξύ των πολιτικών αρχηγών για το αγροτικό. Ποιο αγροτικό; Κανείς δεν έδωσε σημασία- ούτε καν στην πρόθεση Μητσοτάκη να καταργήσει τον ΕΛΓΑ: να ασφαλίζουν δηλαδή οι αγρότες την παραγωγή τους σε ιδιώτες.
Το ζουμί της συζήτησης και το κέντρο τις πολιτικής αντιπαράθεσης μεταξύ Τσίπρα και αρχηγού της ΝΔ ήταν ο ΔΟΛ, και ο Καρανίκας. Ωραία. Αυτή -και αυτού του επιπέδου- είναι η «συζήτηση στην πόλη» τελευταία. Π.χ. ο Κυριάκος Μητσοτάκης αντιμετωπίζει την αξιολόγηση σαν να είναι να είναι… πρόβλημα του Τσίπρα και όχι της χώρας. Όσο χειρότερα πάει τόσο νομίζει ότι ωφελείται ο ίδιος.
Από την πλευρά του ο Τσίπρας την αντιμετωπίζει σαν να είναι ευκαιρία για να πλακωθεί -λέμε τώρα- με τον Σόιμπλε και όχι ως προϋπόθεση για να προχωρήσει την πολιτική που έτσι κι αλλιώς ακολουθεί.
Οι πολιτικοί ταγοί ασχολούνται με τη συνεργασία του ΓΑΠ με τη Φώφη και του Σκυλακάκη με τον Μητσοτάκη. Όταν δεν κάνουν ασκήσεις επί χάρτου για το χρέος, σα να είναι αυτό το κεντρικό πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας, ή κάτι που θα το λύσουν μεταξύ τους.
Σοβαρή συζήτηση για το πραγματικό πρόβλημα της χώρας, δηλαδή για την παραγωγή, δεν γίνεται. Και πώς να γίνει άλλωστε. Ο Πρωθυπουργός με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευση δεν έχουν συναντηθεί ούτε μια φορά για να εξετάσουν από κοινού την κατάσταση.
Κάποιοι ανόητοι τους λένε ότι η δουλειά τους είναι να συγκρούονται και τίποτε άλλο. Μέχρι να φύγει ο ένας και να έλθει ο άλλος. Συμβουλεύονται μόνο ανυπόληπτους δημοσκόπους, βουλητικούς ολιγάρχες, κομματικά ξόανα και ακόλουθους και εξαντλούνται σε ανελέητη αναμέτρηση μέχρι τον εθνικό διχασμό.
Ζούμε σε νέα εκδοχή τη άνοιξη του 2009 όταν ο Γ. Παπανδρέου νόμιζε ότι το παν είναι να πάρει την εξουσία και αρνήθηκε να στηρίξει την κυβέρνηση Καραμανλή, τουλάχιστον στο ασφαλιστικό. Σύγκλιση των πολιτικών δυνάμεων δεν υπάρχει. Σε πολλές περιπτώσεις δεν υπάρχουν ούτε οι προσωπικές ικανότητες κατανόησης των θεμάτων που επιβάλουν αυτή τη σύγκλιση.
Άντε τώρα να εξηγήσει κάποιος στη τριάδα Φώφη-Σταύρος- Λεβέντης τι συμβαίνει αυτή την εποχή, στον κόσμο, στην Ευρώπη και στην περιοχή. Αλλά και ο Τσίπρας με τον Μητσοτάκη, παρότι εκ της θέσης τους και των επαφών τους μπορούν να καταλαβαίνουν, ασχολούνται μόνο με την εξουσία: ποιος θα την κρατήσει και ποιος θα τη διεκδικήσει. Τυφλά και τυχοδιωκτικά.
Οι ξένοι απορούν πως είναι δυνατόν σε μια χώρα που βρίσκεται στην κατάσταση της Ελλάδας να μην συνεννοούνται ο Πρωθυπουργός με τον αρχηγό της αξιώτικης αντιπολίτευσης. Σε καμιά άλλη χώρα δεν συμβαίνει. Όπως σε καμία άλλη χώρα δεν δηλώνουν εκατέρωθεν ότι και απόλυτη καταστροφή να επίκειται δεν πρόκειται να συγκυβερνήσουν για να την αποτρέψουν.
Προφανώς δεν συνειδητοποιούν ότι ήδη συμβαίνει. Ο Τσίπρας νομίζει ότι βάζει τη χώρα σε δρόμο ανάκαμψης και ο Μητσοτάκης ότι θα τη βάλει ο ίδιος. Βλάπτουν και οι δυο τη Συρία το ίδιο.
Στην Ευρώπη απορούν επίσης πως γίνεται στην Ελλάδα να μην υπάρχει ένας επίσημος φορέας έρευνας και ανάλυσης που να συμβουλεύει την εκάστοτε κυβέρνηση. Η Τράπεζα της Ελλάδος έχει μετατραπεί σε όχημα για καριέρα του διοικητή της. Το ΙΟΒΕ ούτε που το λαμβάνουν υπόψη τους- ούτε την -υπηρεσιακή- Επιτροπή Προϋπολογισμού της Βουλής. Άλλα ιδρύματα κάνουν ελλειπτική δουλειά και για λογαριασμό τους.
Ποιον συμβουλεύονται οι υπουργοί και ο Πρωθυπουργός για την οικονομία, τη διεθνή πολιτική, την κατάσταση στη Ευρώπη, τις εξελίξεις στην περιοχή και τα μεγάλα διακυβεύσαντα του πλανήτη; Τους «αριστερούς» κολλητούς τους που τους περιβάλουν; Με ποιον μιλάει ο Κυριάκος Μητσοτάκης; Με την νεοφιλελεύθερη παρέα που τον περιστοιχίζει και τους ολιγάρχες;
Το πολιτικό σύστημα είτε ξετινάζεται, είτε παίζει παιχνίδια εξουσίας διανθισμένα με τις παρεμβάσεις οικονομικών παραγόντων που ορίζουν από χρόνια την ατζέντα και τις πολιτικές συμπεριφορές. Ως «νταβατζήδες» – που έλεγε και ο Καραμανλής- και αρχηγοί των δικών τους «κομμάτων» -διακομματικής σύνθεσης-στη Βουλή.
Οι υποτιθέμενοι πνευματικοί ταγοί σιωπούν και συνδικαλιστές δεν υπάρχουν, ενώ η κοινωνία απλώς παρακολουθεί και απελπίζεται. Σ’ αυτές τις συνθήκες κανείς δεν θέλει να δει ότι η χώρα έχει μπροστά της δυο παγίδες.
Χωρίς παραγωγή πλούτου έρχεται Grexit
Η μια είναι τοποθετημένη στα μέσα του 2018 με τη λήξη του Μνημονίου. Αν δεν καταφέρει ως τότε να ζει με τα λεφτά της, δεν θα μπορεί να υπερασπιστεί τη θέση της στην Ευρωζώνη. Δεν είναι θέμα κυβερνητικής πολιτικής. Είναι θέμα που αφορά τη χώρα ως μέλος της κοινοτικής Ευρώπης- πέρα από κυβερνήσεις.
Αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα θα πρέπει να φτωχοποιήσει περισσότερο τον εαυτό της και το στοίχημα είναι πως θα κατανεμηθεί η φτώχεια. Νέα δάνεια δεν θα υπάρξουν. Αν θέλει να μην έχει φτώχεια και να ζει καλύτερα πρέπει να παράγει περισσότερο. Όπως συμβαίνει με όλες τις χώρες.
Αυτό ακριβώς είναι το εθνικό θέμα: η παραγωγή. Αλλά δεν το θέτει και δεν το συζητάει κανείς. Νομίζουν ότι η ελάφρυνση του χρέους είναι το ζητούμενο.
Προβάλλονται αιτήματα και διεκδικήσεις στους ξένους. Ακούγονται θεωρίες για «ανάπτυξη». Αλλά κανείς δεν έχει σχέδιο για την παραγωγή. Δηλαδή για αξιοποίηση των φυσικών προσόντων της χωράς με επενδύσεις και τη δημιουργία εθνικού πλούτου.
Δεν υπάρχει σχέδιο για διασφάλιση των προϋποθέσεων που θα φέρουν υγιείς ξένα κεφάλαια: πάγια φορολογία, διοίκηση, διαφανείς υποδομές, μεταρρυθμίσεις, αλλαγή νοοτροπίας κ.λ.π. Τα δυο κυβερνητικά κόμματα τα βλέπουν αυτά υπό το πρίσμα της εξουσίας τους. Δηλαδή τα παραποιούν και τα υποτάσσουν στη στρατηγική παραμονής του ενός και ανόδου του άλλου στην εξουσία.
Μοιραία η χώρα οδεύει προς αυτή την παγίδα με τις πολιτικές δυνάμεις στα κεραμίδια εναντίον αλλήλων για ασήμαντους λόγους. Μικροί, δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι.
Πολιτική διάλυση και ακροδεξιά
Η δεύτερη παγίδα είναι ότι η απογοήτευση του πληθυσμού που οδηγεί σε επανάληψη του εκλογικού αποτελέσματος του 2012, όταν τα δυο μεγάλα κόμματα κατέρρευσαν και οι ψήφοι διεσπάρησαν στα άκρα. Η προσδοκία που γέννησε η άνοδος της Αριστεράς στην εξουσία ανέκοψε αυτή την τάξη. Η αποτυχία της όμως να την επαναφέρει ανοίγει τις πύλες της κόλασης.
Οι πολίτες δεν είναι καν θυμωμένοι. Είναι απελπισμένοι. Θα ψηφίσουν τυφλά για να τιμωρήσουν τις ελίτ και το πολιτικό σύστημα. Ο αντικοινοβουλευτισμός και ο αντιευρωπαϊσμός επεκτείνονται. Η αποστροφή στην πολιτική και την πολιτική τάξη εντείνεται.
Δεν θέλουμε να ξέρουμε τι είδους Βουλή θα είναι η επόμενη. Θα δούμε κι άλλους Μιχαλολιάκους και άλλους Λεβέντες. Σαλεμένοι σωτήρες τύπου Σώρρα και ακροδεξιοί κήρυξες του μίσους και του ρατσισμού καιροφυλακτούν για να αρπάξουν ψήφους πολιτών που νιώθουν ότι κάποιοι πρέπει να πληρώσουν και διαλέγουν τους χειρότερους.
Το ανάθεμα
Έχουμε, λοιπόν, δυο δυσμενείς προοπτικές. Η μια είναι να βγει η χώρα από την Ευρώπη και να ξαναγίνει αυτό που ήταν παλιά: μια ανατολίτικη περιφέρεια στο έλεος των γειτόνων της. Η άλλη να διαλυθεί η Γ΄ Ελληνική Δημοκρατία που θεμελίωσαν το 1974 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου -με αποτέλεσμα να μην αποκτήσει η χώρα για πρώτη φορά ομαλό κοινοβουλευτικό βίο με εναλλαγή κυβερνήσεων χωρίς προβλήματα.
Τώρα ακραίοι πάσης φύσεως, νεοναζί και σούργελα εισβάλλουν με τη βούληση του «κυρίαρχου λαού» και απειλούν αυτή την κατάκτηση. Και τα δυο μεγάλα κόμματα κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν.
Το θέμα της οικονομικής εξαθλίωσης εκτός Ευρώπης και το θέμα της πολιτικής και θεσμικής αποσύνθεσης συνθέτουν το σημερινό ζήτημα εθνικής επιβίωσης που απαιτεί εθνική αντιμετώπιση. Ο Αλέξης Τσίπρας και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αφού σ’ αυτούς έτυχε ο κλήρος, πρέπει να ξέρουν ότι στις μεγάλες εθνικές συμφορές -από τον Διχασμό ως τον Εμφύλιο- το ανάθεμα έπεσε και στις δυο πλευρές.-
anoixtoparathyro.gr
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ:
Αναδημοσίευση: Αργύριος Μαρινάκης Έλλην Πολίτης
Σάς άρεσε;
Γίνετε αναγνώστης τής Ιστοσελίδος μας μέ ένα κλίκ, επάνω δεξιά στήν αρχή τής σελίδος
Σχολιάστε!!!
Διαδώστε!!!!
30/1/2017 - 271 - 3112
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου