Ρεκόρ Καγκελαρίου
Ο Egon Bahr κατά τη διάρκεια της συνέντευξής του στο YOUNG FREEDOM στο Οίκο Willy Brandt του SPD: Illusion of sovereignty Φωτογραφία: JF
«Ψέμα ζωής της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας»
- ιστορία
- 16 Οκτωβρίου 2011
- Έγκον Μπαχρ
41 σχόλια
Ο Willy Brandt μίλησε για «επιστολή υποβολής» και αρχικά αρνήθηκε να την υπογράψει με αγανάκτηση: «Εξάλλου, εξελέγη Ομοσπονδιακός Καγκελάριος και δεσμεύτηκε στον όρκο του. Οι πρεσβευτές (των συμμάχων) δύσκολα τον καθαίρεσαν! Έπρεπε να του δοθούν οδηγίες ότι ο Adenauer είχε ήδη υπογράψει αυτές τις επιστολές και μετά ο Erhard και μετά ο Kiesinger. «Έτσι το περιέγραψε ο Egon Bahr στη «Die Zeit» το 2009 και έτσι έκανε δημόσια την ύπαρξη του λεγόμενου «Chancellor Act» για η πρώτη φορά. Είναι η δεύτερη φορά που το σχολιάζει σε εφημερίδα.
Εκείνο το διάστημα περιέγραψα πώς ο νεοεκλεγείς καγκελάριος Willy Brandt παρουσιάστηκε με «τρεις επιστολές» στους πρέσβεις των δυτικών δυνάμεων για υπογραφή όταν ανέλαβε τα καθήκοντά του. Έπρεπε να επιβεβαιώσει με έγκριση αυτό που είχαν κάνει οι στρατιωτικοί κυβερνήτες για τις δεσμευτικές επιφυλάξεις στην επιστολή έγκρισης του Βασικού Νόμου της 12ης Μαΐου 1949. Ως κάτοχοι των μη ακυρώσιμων δικαιωμάτων των νικητών για τη Γερμανία συνολικά και το Βερολίνο, είχαν αναστείλει, δηλαδή αναστείλει, εκείνα τα άρθρα του Βασικού Νόμου που θεωρούσαν περιορισμό της κυριαρχίας τους.
Ο Βίλι Μπραντ εξοργίστηκε. Από τη μία πλευρά, για το γεγονός ότι ο πρώην κυβερνώντος δήμαρχος υποτίθεται ότι δεν είχε ιδέα τι σήμαιναν τα δικαιώματα επιφύλαξης των τριών δυνάμεων για το Δυτικό Βερολίνο από την ίδρυση της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας. Από την άλλη, πάντα αναφερόταν στη δημοκρατική του εκλογή και ένιωθε αυτή την εντολή πάνω από εκείνη των διοικητών των πόλεων που δεσμεύονταν από οδηγίες. Πάνω απ' όλα, τον εξόργισε γιατί, ως Ομοσπονδιακός Καγκελάριος, είναι πρώτα υποχρεωμένος να δώσει τον όρκο του.
Οι νικήτριες δυνάμεις σφράγισαν τη διαίρεση της Γερμανίας
Οι αξιωματούχοι του επεσήμαναν ότι ο Αντενάουερ είχε υπογράψει αυτή την επιστολή πριν από την έγκριση του Βασικού Νόμου από τους τρεις στρατιωτικούς κυβερνήτες, την οποία είχαν επαναλάβει ο Έρχαρντ και ο Κίσινγκερ. - Τότε θα μπορούσε να το κάνει κι αυτό, αποφάσισε ο Μπραντ. Ο Χέλμουτ Σμιντ δεν θυμόταν ότι του είχαν παρουσιάσει μια αντίστοιχη επιστολή. Δεν ρώτησα τον Κολ.
Αφού ανέλαβα τη διεύθυνση του προσωπικού σχεδιασμού στο Φόρεϊν Όφις το 1967 και ρώτησα ποια έγγραφα υπήρχαν για τη ρύθμιση της γερμανικής ενότητας, η απάντηση που έλαβα ήταν: Κανένα. Δεν είναι αυτή η αρμοδιότητα μας. Επιπλέον, ο Brandt γνώριζε ότι από τη στιγμή που η κατασκευή του τείχους, η οποία είχε πραγματοποιηθεί με τη σιωπηρή συναίνεση των τεσσάρων νικητών, οι προσπάθειες να δημιουργηθούν ρωγμές σε αυτό ήταν νοητές μόνο κάτω από αυτά τα δικαιώματα των νικητών. Ως ανθρώπινη ανακούφιση, και οι τέσσερις ενέκριναν τις διαπραγματεύσεις μεταξύ των δύο γερμανικών πλευρών και το αποτέλεσμά τους, τις άδειες.
Κανείς δεν υποψιαζόταν τότε ότι η διασφάλιση των γερμανικών συμφερόντων στην πρώην πρωτεύουσα θα μετατρεπόταν σταδιακά σε ένα γιγάντιο κτίριο για την πολιτική προς την Ανατολή και την ύφεση. Υπήρχε και ζούσε μόνο από την ξεκάθαρη υποταγή της και τον σεβασμό των αμετάκλητων δικαιωμάτων των τεσσάρων νικητριών δυνάμεων.
Η κυριαρχία για τη μικρότερη Γερμανία
Πράγματι, από τότε που εδραιώθηκε η διαίρεση του Βερολίνου, είχε επιτευχθεί και το status quo της Γερμανίας και της Ευρώπης. Μετά από αυτό, καμία κυβέρνηση δεν έκανε άλλο βήμα στο γερμανικό ζήτημα, ούτε καν η ομοσπονδιακή κυβέρνηση ή οι τρεις δυνάμεις. Όλοι αρκέστηκαν στην επανειλημμένη επανάληψη ότι η επανένωση παρέμεινε στόχος τους. Φυσικά, δεν είχαμε την παραμικρή ιδέα ότι αυτό θα οδηγούσε τελικά στη Συμφωνία των τεσσάρων δυνάμεων για το Βερολίνο το 1972.
Αυτό το ορόσημο στη μεταπολεμική ιστορία ήταν η στιγμή που οι τέσσερις δυνάμεις μπορούσαν να θέσουν σε ισχύ αυτή τη συνθήκη μόνο με τις δύο γερμανικές κυβερνήσεις. Το μοντέλο τέσσερα συν δύο, που 17 χρόνια αργότερα έγινε το μοντέλο δύο συν τέσσερα. Οι τέσσερις από αυτούς δεν μπορούσαν να μην δώσουν στη μικρότερη Γερμανία στις 15 Μαρτίου 1991 την κυριαρχία που είχε καταρρεύσει με την άνευ όρων παράδοση του Ράιχ στις 8 Μαΐου 1945.
Δεδομένου ότι αυτή η πράξη του διεθνούς δικαίου, όχι η συνταγματική ημέρα της ενότητας στις 3 Οκτωβρίου 1990, υπάρχει μόνο ένα λείψανο των δεκαετιών της γερμανικής διαίρεσης: ο Χάρτης των Ηνωμένων Εθνών εξακολουθεί να περιέχει άρθρα εχθρικών κρατών, σύμφωνα με τα οποία οι νικητές πρέπει να παρακάμψουν τους δικαιώματα σε περίπτωση αποτυχίας Μπορεί να ενεργοποιήσει τη Γερμανία.
Ψέμα ζωής της παλιάς Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας
Η ΟΔΓ και η ΛΔΓ έπρεπε να γράψουν μια επιστολή, την οποία συντόνισα με τον Υφυπουργό της ΛΔΓ Μάικλ Κολ, προς τους αντίστοιχους μεγάλους ή φίλους μας, ότι η ένταξη των δύο κρατών δεν λήγει τα δικαιώματα να κερδίσουν. Αλλά αυτό δεν έχει πλέον σημασία, επειδή οι τέσσερις έχουν δώσει διαβεβαιώσεις ότι δεν θα το επικαλούνται πλέον και ότι ο χάρτης δεν έχει αλλάξει από τότε που τέθηκε σε ισχύ και ότι το κουτί της Πανδώρας θα άνοιγε αν ξεκινούσε έστω και ένα σημείο.
Υπάρχει ένας απλός λόγος για να σιωπήσουμε για τις πραγματικότητες που περιγράφονται. Ήταν ένα από τα ψέματα της ζωής στην παλιά Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας να ισχυριστούμε με την ένταξή μας στο ΝΑΤΟ το 1955 ότι είχαμε γίνει κυρίαρχοι. Στον απώτερο στόχο της εθνικής ενότητας δεν ήμασταν ποτέ. Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση και οι τρεις δυτικές δυνάμεις είχαν το ίδιο συμφέρον το 1955: να μην μιλήσουν για τον συνεχιζόμενο περιορισμό της γερμανικής αυτοδιάθεσης.
—————————
Έγκον ΜπαχρΥπήρξε σύμβουλος (από το 1960) και προσωπικός φίλος του Willy Brandt και ως Ομοσπονδιακός Υπουργός Ειδικών Καθηκόντων (1972 έως 1974) επικεφαλής της γερμανικής πολιτικής και «αρχιτέκτονας» της New Ostpolitik. Γεννημένος το 1922 στο Treffurt της Θουριγγίας, απορρίφθηκε ως φοιτητής μουσικής λόγω της Εβραϊκής γιαγιάς του και αργότερα - το 1944, μετά από αποσπάσεις στο Δυτικό Μέτωπο - εκδιώχθηκε από τη Βέρμαχτ. Ο πρώην flagjunker εκπαιδεύτηκε ως βιομηχανικός υπάλληλος πριν γίνει δημοσιογράφος. Το 1956 εντάχθηκε στο SPD, του οποίου ήταν ομοσπονδιακός διευθυντής από το 1976 έως το 1981. Επί Χέλμουτ Σμιτ ήταν υπουργός Οικονομικής Συνεργασίας μέχρι το 1976. Ο Bahr δημοσίευσε πολυάριθμα βιβλία, μεταξύ των οποίων: "Γερμανικά ενδιαφέροντα" (Blessing, 1998), "Der Nationstaat. Επιζών και απαραίτητος» (Steidl, 1999) και «The German Way. Φυσικά και κανονικά» (Ευλογία,
JF 42/11
ΠΗΓΗ: https://jungefreiheit.de/wissen/geschichte/2011/lebensluege-der-bundesrepublik/
