Γράφει η ΣΟΦΙΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΡΑ*
Ίσως δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει, αλλά μέσα σε μια επταετία έχουμε περάσει από τέσσερις διαφορετικούς νόμους τακτοποίησης/νομιμοποίησης αυθαιρέτων, και βαδίζουμε ολοταχώς προς τον πέμπτο: 3775/09 (νόμος Σουφλιά), 3843/10 (νόμος Μπιρμπίλη), 4014/11 (νόμος Παπακωνσταντίνου), νόμος 4178/13 (νόμος Καλαφάτη). Δεν αναφερόμαστε καν σε παλαιότερους όπως του Τρίτση τη δεκαετία του 80 και του Καραμανλή τη δεκαετία του 70. Άπαντες προσεβλήθησαν στο ΣτΕ και εκείνοι των Σουφλιά και Παπακωνσταντίνου κρίθηκαν αντισυνταγματικοί.
Είναι οξύμωρο – το λιγότερο – ότι για ένα θέμα όπως αυτό της ανεξέλεγκτης, άναρχης, αυθαίρετης δόμησης για το οποίο υποτίθεται ότι είναι κοινός στόχος η οριστική του λύση και ο οποίος δεν έχει πολιτικό πρόσημο, να αντιμετωπίζεται με νόμους διάρκειας ολίγων μηνών ή ολίγων ετών. Μπορεί τα έσοδα από τις ρυθμίσεις αυτές να είναι σημαντικά, ωστόσο μέχρι στιγμής ο στόχος της οριστικής λύσης είναι ακόμα μακρυά,ενώ η ζημιά για το κράτος είναι σημαντική.
Η ζημιά για το κράτος αφορά ζητήματα κύρους και αξιοπιστίας – αμφότερα χαμένες παρτίδες σε μια σειρά από τομείς της καθημερινότητας, αλλά ας επικεντρωθούμε στον συγκεκριμένο: Για ποιο λόγο ένας ιδιοκτήτης με αυθαιρεσία στο ακίνητό του να προχωρήσει σε τακτοποίηση, όταν ξέρει ότι πιθανόν να πληρώσει για ένταξη σε ένα νόμο που θα κριθεί αντισυνταγματικός; Για ποιο λόγο να προχωρήσει σε ένταξη σήμερα όταν ξέρει ότι ο νόμος που υποτίθεται ότι λήγει σε π.χ. δύο μήνες, θα πάρει για πολλοστή φορά παράταση; Για ποιο λόγο να προχωρήσει σε τακτοποίηση όταν ελπίζει σε νέο νόμο με μειωμένα πρόστιμα και διευκολύνσεις (είναι αναρρίθμητες οι περιπτώσεις πελατών και φίλων που ρώτουν ακόμα και σήμερα μήπως πρέπει να περιμένουν να ενταχθούν στον επόμενο νόμο, γιατί διαβάζουν για μειωμένα πρόστιμα); Η κατάληξη είναι ότι τα τελευταία χρόνια οι ρυθμίσεις που γίνονται αφορούν κυρίως σε περιπτώσεις που ο κόσμος υποχρεώνεται να ενταχθεί προκειμένου να προχωρήσει σε συμβολαιογραφικές πράξεις αγοραπωλησίας ή γονικής παροχής.
Η ζημιά για το κράτος αφορά ζητήματα κύρους και αξιοπιστίας – αμφότερα χαμένες παρτίδες σε μια σειρά από τομείς της καθημερινότητας, αλλά ας επικεντρωθούμε στον συγκεκριμένο: Για ποιο λόγο ένας ιδιοκτήτης με αυθαιρεσία στο ακίνητό του να προχωρήσει σε τακτοποίηση, όταν ξέρει ότι πιθανόν να πληρώσει για ένταξη σε ένα νόμο που θα κριθεί αντισυνταγματικός; Για ποιο λόγο να προχωρήσει σε ένταξη σήμερα όταν ξέρει ότι ο νόμος που υποτίθεται ότι λήγει σε π.χ. δύο μήνες, θα πάρει για πολλοστή φορά παράταση; Για ποιο λόγο να προχωρήσει σε τακτοποίηση όταν ελπίζει σε νέο νόμο με μειωμένα πρόστιμα και διευκολύνσεις (είναι αναρρίθμητες οι περιπτώσεις πελατών και φίλων που ρώτουν ακόμα και σήμερα μήπως πρέπει να περιμένουν να ενταχθούν στον επόμενο νόμο, γιατί διαβάζουν για μειωμένα πρόστιμα); Η κατάληξη είναι ότι τα τελευταία χρόνια οι ρυθμίσεις που γίνονται αφορούν κυρίως σε περιπτώσεις που ο κόσμος υποχρεώνεται να ενταχθεί προκειμένου να προχωρήσει σε συμβολαιογραφικές πράξεις αγοραπωλησίας ή γονικής παροχής.
Κάπως έτσι φτάσαμε, με την αξιοπιστία στα τάρταρα και το χλευασμό στα ουράνια, στα πρόθυρα ενός ακόμα νόμου: Η παρούσα κυβέρνηση θέλοντας να αφήσει και εδώ το αποτύπωμά της, θα οδηγήσει στη λήξη του τον τρέχοντα νόμο 4178/13 τον προσεχή Οκτώβρη και θα εισάγει το δικό της. Υποσχόμενη διευκολύνσεις προς ευπαθείς ομάδες – που ήδη υπάρχουν όμως – ως δικαιολογία για την αλλαγή. Για τον οποίο επίσης θα υπάρχουν ξανά προσφυγές στο ΣτΕ και εκ νέου συζητήσεις για τη συνταγματικότητά της κλπ. Ο κόσμος δικαίως θα αναβάλει στο διηνεκές την ένταξή του σε κάποιο νόμο περί αυθαιρέτων.
Στα πλαίσια διάσωσης της όποιας αξιοπιστίας, θα ήταν ευχής έργον να υπήρχε μια ευρύτερη συνεννόηση σε θέματα όπως αυτό, που αφορούν λιγότερο αριστερές και δεξιές πολιτικές και περισσότερο εγωισμούς. Είθε να είναι ο επερχόμενος νόμος ο τελευταίος,ανεξαρτήτως του ποιος θα τον πιστωθεί. Είναι πιο σημαντικό ο κόσμος να πιστέψει σε ένα και μόνο νόμο και τη μακροβιότητά του, αντί να μείνει με την εντύπωση μιας ακόμα «αρπαχτής» που θα ακυρώσει το ΣτΕ ή θα αντικατασταθεί από την επόμενη κυβέρνηση μετά από κάποιο χρονικό διάστημα. Ανεξαρτήτως των τρόπων πληρωμής και προϋποθέσεων ένταξης, υπάρχει ένας όρος που οφείλει να είναι απαράβατος με κάθε κόστος, αλλιώς θα δημιουργούνται νέες γενιές αυθαιρέτων σε μόνιμη βάση: καμία ένταξη για αυθαιρεσίες που έγιναν μετά τον Ιούλιο του 2011. Προϋπόθεση που σεβάστηκε και ο τρέχων νόμος και οφείλει να σεβαστεί και ο επόμενος.
Στα πλαίσια διάσωσης της όποιας αξιοπιστίας, θα ήταν ευχής έργον να υπήρχε μια ευρύτερη συνεννόηση σε θέματα όπως αυτό, που αφορούν λιγότερο αριστερές και δεξιές πολιτικές και περισσότερο εγωισμούς. Είθε να είναι ο επερχόμενος νόμος ο τελευταίος,ανεξαρτήτως του ποιος θα τον πιστωθεί. Είναι πιο σημαντικό ο κόσμος να πιστέψει σε ένα και μόνο νόμο και τη μακροβιότητά του, αντί να μείνει με την εντύπωση μιας ακόμα «αρπαχτής» που θα ακυρώσει το ΣτΕ ή θα αντικατασταθεί από την επόμενη κυβέρνηση μετά από κάποιο χρονικό διάστημα. Ανεξαρτήτως των τρόπων πληρωμής και προϋποθέσεων ένταξης, υπάρχει ένας όρος που οφείλει να είναι απαράβατος με κάθε κόστος, αλλιώς θα δημιουργούνται νέες γενιές αυθαιρέτων σε μόνιμη βάση: καμία ένταξη για αυθαιρεσίες που έγιναν μετά τον Ιούλιο του 2011. Προϋπόθεση που σεβάστηκε και ο τρέχων νόμος και οφείλει να σεβαστεί και ο επόμενος.
*Η κ. Σοφία Αναγνωσταρά είναι πολιτικός
μηχανικός Ε.Μ.Π., αντιπρόεδρος
της τεχνικής εταιρείας ΜΟΥΡΙΚΗΣ Α.Ε.
μηχανικός Ε.Μ.Π., αντιπρόεδρος
της τεχνικής εταιρείας ΜΟΥΡΙΚΗΣ Α.Ε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου