.
Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΉ ΆΠΟΨΗ
Ο Πλάτωνας ασχολείται στο «Κρατύλο» με το πρόβλημα της δημιουργίας της γλώσσας. Βασικά εξετάζει εάν αυτή είναι ένα φυσικό ή ένα υποκειμενικό κατασκεύασμα. Την πρώτη άποψη υποστηρίζει ο Κρατύλος και τη δεύτερη ο Ερμογένης, ενώ ο Σωκράτης, σαν το τρίτο πρόσωπο του διαλόγου, αποδεικνύει ότι η αλήθεια βρίσκεται ανάμεσα στις δυο προηγούμενες θέσεις, δηλαδή ότι υπάρχουν λέξεις και ονόματα που καθορίσθηκαν φυσικά και νομοτελειακά από ειδικούς ονοματουργούς και λέξεις που καθορίσθηκαν υποκειμενικά και έγιναν τελικά αποδεκτές μέσω κοινής συμφωνίας και συνήθειας.
Ο Σωκράτης επισημαίνει επίσης ότι ο ονοματοθέτης, ένα σπάνιο είδος τεχνήτη σε μια κοινωνία, χρησιμοποιώντας σαν εργαλεία του τα γράμματα και τις συλλαβές κατασκευάζει μία λέξη ή ένα όνομα που να αποδίδει με το καλύτερο δυνατό τρόπο της ιδιότητες του πράγματος που αυτά αντιπροσωπεύουν και το οποίο έχει αυτός σαν πρότυπο νοητά μπροστά του..
Αφού παραθέτει ένα πλήθος συνθέτων ή παράγωγων ονομάτων και λέξεων, των οποίων αναζητά την ετυμολογία, ο Σωκράτης διαπιστώνει στη συνέχεια ότι μπορούμε να φτάσουμε στα πρωταρχικά ονόματα, τα οποία δεν μπορούν να αναχθούν σε άλλα. Για να εξηγήσουμε το τρόπο δόμησης αυτών των ονομάτων πρέπει να ακολουθήσουμε έναν άλλο δρόμο. Το βασικό στοιχείο εδώ είναι η όσο το δυνατόν πληρέστερη απομίμηση ή αναπαράσταση ενός πράγματος με κατάλληλα γράμματα και συλλαβές που να αποδίδουν τις βασικές του ιδιότητες.
Για την επιλογή των κατάλληλων φωνηέντων ή συμφώνων ακολουθούνται ορισμένοι κανόνες και ο Σωκράτης παραθέτει ορισμένα παραδείγματα:
Το γράμμα ρ χρησιμοποιείται συνήθως για να εκφράζει τη κίνηση, όπως για παράδειγμα στις λέξεις ρέω, ροή, ορμή, τρόμος, θραύω, κρούω, τραχύς κ.λ.π. Αυτό συμβαίνει γιατί ο ονοματουργός παρατήρησε ότι κατά την εκφώνηση αυτού του γράμματος η γλώσσα «σταματάει ελάχιστα και κινείται υπερβολικά». Από την άλλη μεριά μεταχειρίστηκε το ι για κάθε τι που είναι ελαφρό και μπορεί να διαπερνά τα άλλα πράγματα όπως π.χ. στις λέξεις ιέναι και ίεσθαι (ρίπτομαι). Τα φυσητικά τώρα γράμματα φ, ψ, σ και ζ απομιμούνται το φύσημα, όπως στις λέξεις ψυχρό, ζεστό και σεισμός. Το δ τώρα και το τ, επειδή προφέρονται με συμπίεση της γλώσσας, ο ονοματοθέτης τα χρησιμοποίησε για να απομιμηθεί τη στάση και το δεσμό. Επειδή επίσης η γλώσσα γλυστράει υπερβολικά κατά τη προφορά του λ, το χρησιμοποίησε κατά παρομοίωση στις λέξεις λείος, ολισθαίνω (γλυστρώ), λιπαρός και κολλώδης και σε όλα τα ανάλογα πράγματα. Κι επειδή το γ συγκρατεί αυτό το γλύστρημα της γλώσσας, το χρησιμοποίησε για να μιμηθεί το γλίσχρον, το γλυκύ και το γλοιώδες. Παρατηρώντας ακόμα την εσωτερική ιδιότητα της προφοράς του ν, το χρησιμοποίησε στο ένδον και στο εντός, για να απομιμηθεί με γράμματα αυτή την εσωτερικότητα. Ανάλογα έθεσε το α στη λέξη μέγας και το η στο μήκος, γιατί αυτά τα γράμματα είναι μακρά. Τέλος χρησιμοποίησε το ο για να δηλώσει τη στρογγυλότητα, όπως στη λέξη γογγύλον (ολοστρόγγυλο).
Από την αρχαιότητα ο άνθρωπος πίστευε στη μαγική δύναμη ορισμένων λέξεων, στην ικανότητά τους, αν προφερθούν σωστά, με έναν ορισμένο τρόπο, να παράγουν ορισμένα απτά, αντικειμενικά αποτελέσματα, για καλό ή κακό. «Υπάρχουν λέξεις», λέει η Μπλαβάτσκυ, «που έχουν μια καταστροφική ιδιότητα στις συλλαβές τους, σαν αντικειμενικά πράγματα, διότι κάθε ήχος εγείρει έναν αντίστοιχο ήχο στον αόρατο κόσμο του πνεύματος και ο αντίκτυπος παράγει ένα καλό ή ένα κακό αποτέλεσμα.
Ο Φιλόστρατος αναφέρει ότι την εποχή του οι Βραχμάνοι μπορούσαν να κάνουν τις πιο εκπληκτικές θεραπείες με την απλή χρήση ορισμένων μαγικών λέξεων. Αναφέρονται επίσης αρχαίοι Πέρσες ιερείς που μπορούσαν να θεραπεύσουν στη στιγμή ένα θανατηφόρο δάγκωμα φιδιού με τη βοήθεια ενός κατάλληλου λεκτικού τύπου. Υπάρχουν λέξεις που μπορούν να βασκάνουν, να αρρωστήσουν ή να γητεύσουν και άλλες που μπορούν να «λύσουν τα μάγια» και να θεραπεύσουν. Υπάρχουν ειδικές λέξεις δύναμης στις οποίες υπακούουν ακόμα και τα στοιχεία της φύσης: λέξεις που μπορούν να ξεσηκώσουν μια θύελλα ή καταιγίδα και λέξεις που μπορούν να τα καταγαληνεύσουν. Υπάρχουν ακόμα λέξεις που καλούν τα αόρατα πνεύματα σε εκδήλωση και λέξεις που τα δεσμεύουν και τα ωθούν σε συγκεκριμένες αντικειμενικές πράξεις προς όφελος του επικλητή τους, ή λέξεις που τα εξορκίζουν και τα εκβάλλουν από τους δαιμονισμένους.
Η σκέψη από μόνη της δεν αρκεί, ούτε και η αφηρημένη θέληση, για την επίτευξη του επιθυμητού. Αυτή πρέπει να προφερθεί με λόγο για να «σαρκωθεί», να καρποφορήσει, να τελεσφορήσει. Τελικά η ίδια η δημιουργία του κόσμου στις αρχαίες θεογονίες ήταν το αποτέλεσμα της εκφοράς ορισμένων μαγικών λεκτικών τύπων από τους δημιουργικούς θεούς ή «Λόγους». Για παράδειγμα στην Αιγυπτιακή μυθολογία ένας αυτοϋπάρχων θεός πρόφερε κάποια άγνωστη εποχή και για κάποιο άγνωστο λόγο το όνομά του σα μια λέξη δύναμης και ήλθε αμέσως σε ύπαρξη με τη μορφή του δημιουργικού θεού Κεπερά, ο οποίος με τη σειρά του με τη προφορά άλλων λέξεων δύναμης παρήγαγε όλη τη τάξη της δημιουργίας. Ο θεός Θωθ, ο «αυτογέννητος» και «αυτοδημιούργητος» ήταν ο κατεξοχήν «Κύριος των θείων λέξεων», ο γνώστης του θείου λόγου, ο «ισχυρός στο λόγο» και «η γλώσσα και η καρδιά του θεού Ρα». Σε κάθε μύθο στον οποίο παίζει ένα σημαντικό ρόλο, αυτός λέει τις λέξεις με τις οποίες πραγματοποιούνται οι επιθυμίες του Ρα. Αυτός είπε τις λέξεις που δημιούργησαν τον ουρανό και τη γη και είπε στην Ίσιδα τις λέξεις που την βοήθησαν να αναζωογονήσει το σώμα του νεκρού Όσιρι και της έδωσε επίσης τους λεκτικούς τύπους που επανέφεραν στη ζωή το γιο της Ώρο, όταν τον είχε δαγκώσει θανατηφόρα ένας σκορπιός.
Το μεγαλύτερο μέρος της Αιγυπτιακής μαγείας βασίζεται στη μυστική γνώση κατάλληλων λεκτικών τύπων και ονομάτων δύναμης διά των οποίων ο κάτοχός τους μπορεί να πραγματοποιήσει ό,τι επιθυμεί και να είναι ένας βασιλιάς και κυρίαρχος τόσο σε αυτόν όσο και στον άλλο κόσμο. Ο Θωθ μπορούσε να διδάξει έναν άνθρωπο όχι μόνο τις λέξεις δύναμης, αλλά και το τρόπο με τον οποίο να τις προφέρει, κάτι που επιθυμούσαν ιδιαίτερα οι Αιγύπτιοι, γιατί μόνο μέσω αυτών των λέξεων δύναμης και της κατάλληλης προφοράς τους μπορούσαν να βρουν το δρόμο τους μέσα από το κάτω κόσμο. Με τους λεκτικούς τύπους του Θωθ, του οποίου «οι λέξεις ήταν νόμος» μπορούσε ο νεκρός να ανοίξει τους μυστικούς πυλώνες, να έχει την απαραίτητη τροφή, ποτό και ενδυμασία και να αποκρούσει τους κακούς δαίμονες και τα κακά πνεύματα. Με αυτές ακόμα τις λέξεις μπορούσε να γνωρίζει τα μυστικά και κρυφά ονόματα των τεράτων του κάτω κόσμου και να τα προφέρει με τέτοιο τρόπο ώστε αυτά να γίνουν μετά φίλοι του και τον βοηθήσουν στο ταξίδι του μέχρι να εισέλθει τελικά στα πεδία της ειρήνης του Όσιρι ή στη βάρκα των Εκατομμυρίων ετών.
ΙΣΙΣ
Η Ίσιδα επίσης από τη μεριά της ήταν μια μεγάλη μάγισσα των λέξεων δύναμης που αυτή ήξερε κατεξοχήν πώς να τις προφέρει. Αυτή, σύμφωνα με το μύθο, ήταν κάποτε μια απλή γυναίκα της γης, η οποία όμως «αποστράφηκε τα εκατομμύρια των ανθρώπων και διάλεξε τα εκατομμύρια των θεών, αλλά εξετίμησε περισσότερο τα εκατομμύρια των πνευμάτων». Ήθελε όμως να γίνει Κυρία της Γης και μετά ισχυρή θεά μέσω της γνώσης του Ονόματος του θεού Ρα. Γι΄αυτό ανάγκασε με τη μαγεία της τον παντοδύναμο θεό να της αποκαλύψει το πιο μυστικό, άφατο και απόκρυφο όνομά του, αυτό που κανένας θεός, ούτε ακόμα και αυτά τα ίδια τα παιδιά του δεν γνώριζε. Από εδώ προέρχεται η παράδοση για το Άφατο, Άρρητο Όνομα της Θεότητας μέσω του οποίου μπορούσε κάποτε ο Μύστης να παράγει εκπληκτικά αποτελέσματα. Για τη γνώση αυτού του Άρρητου ονόματος έχει κατηγορηθεί από μερικούς ο Ιησούς, ότι δηλαδή μέσω αυτού επιτέλεσε τα θαύματά του, αλλά το οποίο υποτίθεται δεν του εδόθη μέσα από μια υψηλή μύηση, αλλά εκλάπη απ’ αυτόν από το άδυτο των μυστηρίων.
Αυτό είναι επίσης το «απωλεσθέν Όνομα της Θεότητας» για το οποίο μιλούν οι Τέκτονες και το οποίο έχουν θέσει σα βασικό τους σκοπό να επανεύρουν. Αυτό είναι το ιερό και φοβερό Τετραγράμματον που επικαλείτο με τρεμάμενα χείλη και καταβασμένα τα μάτια μέσα στο Άγιο των Αγίων ο αρχαίος Ραβίνος, αυτή είναι η ιερή Τετρακτύνα των Πυθαγορείων ή ακόμη τα επτά ιερά φωνήεντα με το μυστικό τρόπο συνεκφώνισής τους, παραφράσεις και βαρβαρισμοί των οποίων έχουν φθάσει μέχρι τις ημέρες μας. Αλλοίμονο όμως στους καταχραστές και βέβηλους του ιερού, Άρρητου Ονόματος της Θεότητας.
Η δύναμη του λόγου είναι δεδομένη, το ίδιο των γραμμάτων και του ρυθμού. Ο σωστός συνδυασμός και των τριών δημιουργεί ένα Όνομα Δύναμης, η κατάλληλη εκφορά του οποίου μπορεί να επιφέρει συγκεκριμένα υλικά αποτελέσματα. Αυτή είναι η Μαντρίκα Σάκτι των Ινδουιστών, η δύναμη των μάντρα, στη κορυφή της οποίας βρίσκεται η δύναμη του Άφατου Ονόματος. Οι Λέξεις Δύναμης δεν ήσαν παρά οι λεκτικές, δυναμικές αντιπροσωπεύσει των ιδεών, του Μυστικού Λόγου ή Vach των Ινδουιστών, με βάση τον αριθμό και το ρυθμό, τους αριθμούς και τις συλλαβές του ιερού μέτρου. Ο μετρικός λόγος παράγεται από τον αριθμό των συλλαβών από τις οποίες αποτελείται η λέξη, ενώ στο Πυθαγόρειο Σύστημα όλα τα πράγματα αντιστοιχούν (και εμπεριέχουν) μια ορισμένη αριθμητική αναλογία. Οι ιερές, μαγικές λέξεις δεν είναι παρά εκφραστικά σύμβολα των πραγμάτων του αόρατου κόσμου, αρκετά ανάλογες με τις Πλατωνικές ιδέες.
Ας το τονίσουμε μια και για πάντα ότι οι αρχαίοι θεοί δεν ήσαν «είδωλα», όπως έχουν κατηγορηθεί επανειλημμένα από τους Χριστιανούς, αλλά απλοί ανθρωπομορφισμοί, αντιπροσωπεύσεις πραγματικών αόρατων δυνάμεων της φύσεως (ή νοουμένων). Ο «θεός» στη πραγματικότητα δεν ήταν για το μυημένο παρά μία μορφή, ένα μέσο, ένας φορέας που αυτός δομεί συνειδητά μέσω του οποίου μπορεί να εκδηλωθεί τελικά μια συγκεκριμένη απόκρυφη δύναμη στα υλικά πεδία και να επιφέρει συγκεκριμένα επίσης αντικειμενικά αποτελέσματα. Η επίκληση του ονόματός του δεν ήταν παρά η επίκληση της απόκρυφης αυτής δύναμης που αυτός αντιπροσωπεύει.
Συνοψίζοντας δηλώνουμε ότι η Δύναμη ενός Ονόματος βρίσκεται στην απόκρυφη ιδέα που αυτό αντιπροσωπεύει, η οποία εκφράζεται μορφικά με έναν ορισμένο τύπο γραμμάτων και συλλαβών που εμπεριέχουν μια ορισμένη αριθμητική αξία και μέτρο. Ο σωστός στη συνέχεια (ρυθμικός) τρόπος επίκλησης αυτού του ονόματος εκδηλώνει υλικά την απόκρυφη δύναμη που αυτό αντιπροσωπεύει.
Για τη δόμηση λοιπόν ενός ονόματος δύναμης θα πρέπει να είμαστε γνώστες ενός ιερού αλφαβήτου (εδώ του Ελληνικού) με τις αντίστοιχες αριθιμητικές αξίες των γραμμάτων του, αλλά και των ιδεών που καθένα από αυτά αντιπροσωπεύει, καθώς επίσης γνώστες των ιερών μέτρων για τη δόμηση των αντίστοιχων συλλαβών αυτού του Ονόματος. Η τελική αριθμητική αξία αυτού του Ονόματος προκύπτει από τη λεγόμενη αριθμοσοφική πρόσθεση, την πρόσθεση δηλαδή της αριθμητικής αξίας όλων των γραμμάτων που το αποτελούν και της αναγωγής έτσι του Ονόματος σε ένα τελικό αριθμό. Ονόματα ή λέξεις με ίδιες συνολικές αριθμητικές αξίες θεωρούνται ισοδύναμες. Ακόμα μπορούν να προστεθούν «θεοσοφικά» όλα τα ψηφία του τελικού αριθμού για να αναχθούν σε έναν από τους πρωταρχικούς αριθμούς 1-10. Κάθε αριθμός έχει ένα συγκεκριμένο ιδεολογικό περιεχόμενο και ταυτίζεται έτσι με μια ιδέα ή δύναμη, όπως και τα γράμματα από μόνα τους.
Στη μερική εκ των πραγμάτων παρουσίαση του θέματός μας εδώ δε θα μιλήσουμε για την ιερή μετρική και το ρυθμό ή τρόπο δόνησης των ιερών ονομάτων ή λέξεων δύναμης, παρά μόνο για το αριθμητικό τους περιεχόμενο και αντιστοιχία, δίνοντας τις αριθμητικές αξίες των γραμμάτων και τις ιδέες που αντιπροσωπεύουν οι αριθμοί 1-12. Στο τέλος θα αναλύσουμε ετυμολογικά και αριθμολογικά τα ονόματα των 12 Ολυμπίων Θεών. Δε θα πρέπει πάντως να ξεχνάμε και τη διαχρονική δύναμη που έχουν αυτά τα ονόματα από τα πολλά χρόνια χρησιμοποίησής τους από ένα πλήθος πιστών και μυημένων μέσω της δημιουργούμενης μαγνητικής αλυσίδας κατά την οποιαδήποτε νέα εκφώνισή τους.
Παρακάτω δίνεται η αριθμητική αξία των γραμμάτων του Ελληνικού Αλφαβήτου:
Α=1 Β=2 Γ=3 Δ=4 Ε=5 Ζ=7 Η=8 Θ=9 Ι=10 Κ=20 Λ=30 Μ=40 Ν=50 Ξ=60 Ο=70 Π=80 Ρ=100 Σ=200 Τ=300 Υ=400 Φ=500 Χ=600 Ψ=700 Ω=800
Στα παραπάνω δεν αναγράφουμε το «επίσημον» που αντιστοιχεί στο 6, το κόππα που αντιστοιχεί στο 90 και το σαμπί που αντιστοιχεί στο 900
Με βάση τη προηγούμενη αντιστοιχία γραμμάτων και αριθμών μπρούμε να προσδιορίσουμε την αριθμητική αξία μιας οποιασδήποτε Ελληνικής λέξης, όπως π.χ. στη λέξη αγνός = 1+3+50+70+200 = 324, αριθμός που αναγόμενος αριθμοσοφικά δίνει τον αριθμό 3+2+4 = 9. Μια άλλη λέξη που θα αναγόταν τελικά αριθμοσοφικά πάλι στον αριθμό 9 υποτίθεται ότι έχει κάποια σχέση ή αναλογία με τη λέξη «αγνός». Αυτό είναι το αριθμοσοφικό σύστημα.
ΑΓΑΛΜΑ (Ηρακλής)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου