Ασύμμετρες απειλές, η κρίση και τα επερχόμενα

 Ασύμμετρες απειλές, η κρίση και τα επερχόμενα
BY ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΟΙΟΤΗΤΑ on 08/02/2015
1280px-Mediterranian_Sea_16.61811E_38.99124N (2)Π. Ήφαιστος www.ifestosedu.gr

Εισαγωγή Φεβρουάριος 2015: Αναπαράγω πιο κάτω σύντομο σημείωμα που γράφτηκε στις 30.8.2007 για τις “ασύμμετρες απειλές”. Παλαιόθεν εάν όχι από καταβολής κόσμου οι ασύμμετρες απειλές αποτελούσαν το πλέον σκοτεινό και ελάχιστα γνωστό κομμάτι της στρατηγικής των κρατών. Περιλαμβάνει βασικά οτιδήποτε εκτός από την ευθεία στρατιωτική επίθεση. Ενίοτε είναι και πιο αποτελεσματικό μέσο από την άσκηση στρατιωτικής βίας. Στην διακρατική διαμάχη λαμβάνει πολλές μορφές ανάλογα με την περίπτωση και την συγκυρία. Μπορεί να σημαίνει πολλά τα οποία έμμεσα αποδυναμώνουν «φίλους» ή εχθρούς. Τσακίζουν το ηθικό των μελών της κοινωνίας, αποσυντονίζουν το κράτος και μπερδεύουν το κοινωνικοπολιτικό σύστημα. Μεταξύ άλλων:

«Αυθόρμητες» πλην υποκινούμενων διαδηλώσεων που λαμβάνουν χώρα άνευ λόγου και αιτίας,
Πυρκαγιές στην πόλη και στην ύπαιθρο,
Πρόκληση οικολογικής καταστροφής που αποδυναμώνει το φρόνημα και το ηθικό.
Τρομοκρατικές ενέργειες (στην διακρατική διαπάλη σχεδόν πάντοτε κάποιοι βρίσκονται από πίσω και ποδογετούν, κανείς δεν έχει παρά να σκεφτεί την διαδρομή πχ του Μπιλ Λάντεν)
Σαμποτάζ σε στρατιωτικές μονάδες και σε κάθε είδους κρατικές δομές
Προπαγάνδα «δελτίων (μεταμφιεσμένων εχθρικών προπαγανδιστικών) ειδήσεων» πληρωμένων ή υπό εκβιασμό πρακτόρων ή με πρωταγωνιστές κομπλεξικούς σαδιστές ή χρήσιμους ηλίθιους.
Ιδεολογικές τοποθετήσεις χρήσιμων ηλιθίων που συστηματικά (συστηματικά!! και αδιαφανώς οργανωμένα!! όχι έτσι, λόγω συνήθους ηλιθιότητας) θολώνουν την πολιτική συζήτηση μέσα στην δημόσια σφαίρα,
«Μη Κυβερνητικοί» Οργανισμοί (ΜΚΟ: υπάρχουν μη κυβερνητικοί οργανισμοί; Αν ναι χρειάζεται ο Διογένης με το λυχνάρι για να τους βρει – Waltz: «Εγώ γνωρίζω μόνο κυβερνητικούς ΜΚΟ όχι μη κυβερνητικούς»)
Θεωρήματα και ιδεολογήματα «επιστημόνων της κακιάς ώρας» που υπερβάλλουν ότι είναι εθνικό μειονέκτημα και υποβαθμίζουν ότι είναι εθνικό πλεονέκτημα [Η ιστορική αφήγηση στην νεότερη ιστορία εν πολλοίς ενείχε πάντα στοιχεία εχθρικό-αρνητικό ή εθνικό-θετικό ανάλογα με τις προϋποθέσεις κάθε περίπτωσης – η αντικειμενική ιστορία βρίσκεται μόνο στην φαντασία κάποιων και συνήθως λογικές ιστορικές περιγραφές δίνονται από ελάχιστους πολιτικούς στοχαστές της διαδρομής των ανθρώπων, των κρατών και των διεθνών σχέσεων οι οποίοι εξετάζουν μακροϊστορικές τάσεις, τα ιστορικά αποτελέσματα, την τυπολογία των αλληλουχιών και τις βαθύτερες διαμορφωτικές δυνάμεις]
Παραστάσεις μειονεξίας, ηττοπάθειας, αδιεξόδων και αδυναμίας
Λανθασμένες παραστάσεις για την διεθνή πολιτική [βασικά κάθε διεθνιστικό και κοσμοπολίτικο και εσχάτως «παγκοσμιοποιημένο» ιδεολόγημα – τα νεότερα χρόνια με καθόλα κλασικό τρόπο ήταν όλα, μα όλα ανεξαιρέτως, εργαλεία παραμυθιάσματος των μελών αδύναμων κοινωνιών για να ξεχνούν τις πραγματικότητες της διεθνούς πολιτικής και να καθιστούν τα λιγότερο ισχυρά κράτη πιο τρωτά μέσα στις συμπληγάδες των ηγεμονικών ανταγωνισμών]. Οι λανθασμένες παραστάσεις και εκτιμήσεις για την διεθνή πολιτική προκαλούν σύγχυση, αποπροσανατολισμό, απραξία, ακινησία ή αντίστροφα σπασμωδικές και νευρικές ενέργειες.
Και τα λοιπά.
Βασικά, ασύμμετρη απειλή είναι οτιδήποτε αποσυντονίζει την πολιτειακή σφαίρα, αποδυναμώνει την κοινωνικοπολιτική συνοχή και οδηγεί σε αδυναμία, απελπισία, μειονεξία και υποχωρήσεις. Οι κράχτες και δράστες είτε είναι συνειδητοί είναι λειτουργούν ανεπίγνωστα επιφέρουν το ίδιο αποτέλεσμα.
Προσφάτως στην Ελλάδα σε αυτά μπορούμε να εντάξουμε και την προπαγανδιστική καταστροφολογία που υπέβαλλε αδυναμία διεκδικήσεων κατά των τζογαδόρων που ασκούν πλέον εκτεταμένες διεθνικές και κοινωνικοπολιτικά ανεξέλεγκτες εξουσίες ενώ επηρεάζουν δραστικά την πολιτική ακόμη και ισχυρών κρατών. Εμποδιστήκαμε επίσης να λειτουργήσουμε ως ισότιμο μέλος της ΕΕ και να εκμεταλλευτούμε τις διαιρέσεις και αντιθέσεις ενός συστήματος το οποίο μετά το 1992 βρίσκεται σε μετάβαση και υπό διαμόρφωση.

Αφού δε οδήγησαν την Ελλάδα σε κατάσταση απόλυτης αδυναμίας, τις εβδομάδες και μήνες που έρχονται, τα ίδια και οι ίδιοι θα είναι εκεί, μέσα στα σωθικά μας για να μολύνουν τον πολιτικό μας ορθολογισμό. Σαν έτοιμοι από καιρό Μηδίζοντες και μειδιώντας σαρδόνια να χαίρονται για κάθε αδυναμία και αποτυχία της Ελλάδας και να λυπούνται για κάθε ανοδικό βήμα που θα επαληθεύει την παρελθούσα απραξία και αδυναμία. Όταν δε όπως είναι βέβαιο θα αντιμετωπίσουμε μεγάλες δυσκολίες, να είμαστε βέβαιοι ότι θα είναι πάλι εκεί νοοτροπίες τσολάκογλου για να δρουν ανασταλτικά. Αντί λόγω δικών τους φρικτών και εγκληματικών λαθών να σιωπήσουν για να μπορέσουμε μέσα από πολλές θυσίες να ορθοποδήσουμε, χαιρέκακα θα λένε «καλά να πάθετε» (δηλαδή καλά να πάθουμε που δεν δεχόμαστε τον δικό τους αργό θάνατο που φέρνει η εξουθένωση, η αποδυνάμωση και η εκποίηση). Θα να είναι εκεί για να εμπαίζουν την ανάγκη για θυσίες που θα δυναμώνουν την διαπραγματευτική μας θέση και να εκλογικεύουν την δική τους πρόταση για αργό θάνατο ως προτιμητέα κατάσταση. Για να το πούμε διαφορετικά θα αγγίζουν τα χειρότερα ένστικτα των μελών της κοινωνίας εμπαίζοντας την ανάγκη για θυσίες όταν αυτές προασπίζουν την δημοκρατία μας και την ελευθερία μας.

Τις εβδομάδες και μήνες που έρχονται οι ασύμμετρες απειλές μπορούν να πάρουν κάθε δυνατή «έμμεση» μορφή. Η Ελλάδα υπό δυσμενείς συνθήκες, που προκάλεσε το μεταπολιτευτικό κομματικοπολιτικό σύστημα, διεκδικεί και διαπραγματεύεται μέσα σε ένα καζάνι όπου κοχλάζουν μεγάλα συμφέροντα στην Ευρώπη, στην Ευρασία και στον ηγεμονικό ανταγωνισμό. Την κύρια ευθύνη για αυτό την φέρουν οι ψευτοαστοί και ψευτοφιλελεύθεροι του σάπιου μεταπολιτευτικού συστήματος που παρέδωσαν ένα  αναποτελεσματικό κράτος, μια εξουθενωμένη οικονομία, εκατομμύρια άνεργους ή ξενιτεμένους και ανενεργή διπλωματία που πρέπει τώρα να εκκινήσει ξανά.

Το μεταπολιτευτικό σύστημα, πάντως, βρίσκεται σε πλήρη μετάβαση εν μέσω πολλών δυσκολιών και πολλών εχθρικών ευκαιριών για ασύμμετρες απειλές. Η αίσθηση αλλά και οι σφυγμομετρήσεις της κοινής γνώμης δείχνουν ότι οι ταυτίσεις με κόμματα είναι, εν πολλοίς, παρελθόν, ίσως μια για πάντα. «Δεν υπάρχουν» κόμματα μέχρι το τέλος αυτής της μετάβασης αλλά κυβερνητικές και άλλες δυνάμεις που παλεύουν για το εθνικό συμφέρον. Μακάρι, λένε πολλοί πλέον, στο τέλος αυτής της μετάβασης να υπάρξουν οι προϋποθέσεις για μια μεγάλη καταστατική-Συνταγματική μεταρρύθμιση που θα βάλει τα κόμματα που ιστορικά εθίστηκαν να κρατούν ξένες σημαίες στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Γιατί οι ημέτερες πολιτικές παραδόσεις βαθιά μέσα στο πολιτικοεθνικό μας DNA απαιτούν Δημοκρατία, πολιτική ελευθερία και εθνική ανεξαρτησία. Αυτό που μας αξίζει είναι Εθνοσυνέλευση και παράγωγη ανακλητή εξουσία. Με τρόπο που όποια μορφή και εάν πάρει η νομοθετική και εκτελεστική εξουσία θα εντάσσεται σε μια λογική εντολέα πολίτη – εντολοδόχου διακυβέρνησης.

Η Ελλάδα που αντιστέκεται και παλεύει θα πρέπει να στηριχθεί από κάθε φιλοπάτριδα δύναμη. Βρισκόμαστε σε μετάβαση μετά από την οποία όσο ύψος και εάν έχουμε θα πρέπει να είμαστε όρθιοι. Για λόγους στοιχειώδους ορθολογισμού θα πρέπει να έχουμε επίγνωση για το γεγονός πως για την απώλεια ύψους δεν ευθύνεται η νέα διακυβέρνηση αλλά, υπογραμμίζουμε ξανά, το σάπιο ξενοκρατικό σύστημα των ψευτοαστών και ψευτοφιλελεύθερων που κυβερνούσε τις τελευταίες δεκαετίες, να μην πω μετά το 1945 ή και πολύ πιο μπροστά.

Ένας εθνικός αγώνας επιβίωσης και ευημερίας ποτέ δεν μπορεί να είναι «κομματικός» αλλά πάντα εθνικός. Την στιγμή της κρίσης διακρίνονται τα άγρια από τα ήμερα.

Αναπαραγωγή της παρέμβασης «Ασύμμετρες απειλές», 30.8.2007 (κυκλοφόρησε, τότε, ευρύτερα στον τύπο και στο διαδίκτυο)

Η –λόγω πυρκαγιών– εισαγωγή του όρου «ασύμμετρη απειλή» στον ελληνικό δημόσιο διάλογο χαρακτηρίζεται από συχνές ασάφειες, ανακριβείς ορισμούς και άλματα συλλογισμών. Όχι για πρώτη φορά στον ευαίσθητο χώρο των διεθνών σχέσεων, ανακρίβειες και θεμελιώδεις συγχύσεις προκαλούν στον ελληνικό δημόσιο διάλογο εισροές ζημιογόνου πολιτικού ανορθολογισμού. Με συντομία, χωρίς να εξαντλώ το θέμα και χωρίς την παραμικρή πρόθεση να αναμιχθώ στην δια-παραταξιακή διαμάχη, θα αναφερθώ στις βασικές πτυχές του ζητήματος αυτού. Γράφοντας από την σκοπιά του διεθνολόγου, αποκλειστικός σκοπός του παρόντος είναι να διασαφηνισθούν στοιχειωδώς οι κύριες και στοιχειώδεις πτυχές της έννοιας «ασύμμετρες απειλές».

Παρά το γεγονός ότι μετά τον Ψυχρό Πόλεμο οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ χρησιμοποίησαν τον όρο «ασύμμετρες απειλές» για να περιγράψουν ένα αριθμό προβλημάτων που αφορούν την δική τους εθνική ασφάλεια (διεθνική τρομοκρατία, περιβαλλοντολογικές καταστροφές, απόκτηση μέσων μαζικών καταστροφών από μη κρατικούς δρώντες, παράνομη διακίνηση όπλων, δολιοφθορείς των δικτυακών τόπων και δομών πληροφορικής, κτλ), οι «ασύμμετρες» δράσεις ούτε νέες είναι ούτε περιορίζονται σε μη κρατικούς δρώντες.

Οι ασύμμετρες απειλές είναι διαχρονικό φαινόμενο και στην σύγχρονη εποχή καθημερινό φαινόμενο με δράστες τόσο κρατικούς όσο και μη κρατικούς δρώντες. Λάθος δεν κάνουν αυτοί που επισημαίνουν την ύπαρξη τέτοιων απειλών αλλά όσοι, για κάποιους περίεργους λόγους, καλλιεργούν μια ψευτοσυνείδηση περί ενός αγγελικού κόσμου χωρίς διακρατικές αντιπαραθέσεις, χωρίς μυστικές υπηρεσίες, χωρίς διεθνικούς εγκληματίες, χωρίς αίτια πολέμου και χωρίς έλλειμμα διακρατικής συνεργασίας που θα καθιστούσε τους διεθνείς θεσμούς πιο χρήσιμους και πιο αποτελεσματικούς

Εδώ, θα περιοριστώ μόνο σε δύο πτυχές: τους κύριους σκοπούς που εξυπηρετούνται από τις ασύμμετρες απειλές και τους φορείς και μεθόδους.

Οι σκοποί που επιδιώκουν να εκπληρώσουν οι δράστες ασύμμετρων απειλών, αν και κυμαινόμενοι και ποικιλόμορφοι, έχουν ως κύρια επιδίωξη την πρόκληση ζημιών δυσανάλογων με τα μέσα που χρησιμοποιούν. Μεταξύ άλλων, κύριοι στόχοι είναι το ηθικό της κοινωνίας, το γόητρο των κρατικών θεσμών, η αξιοπιστία της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας, η κοινωνικοπολιτική συνοχή και η συσπείρωση ηγεσίας και λαού γύρω από θεμελιώδεις στρατηγικούς σκοπούς και προσανατολισμούς.

Ο φορέας της ασύμμετρης απειλής στοχεύει τόσο στην συνολική ψυχολογική αποδυνάμωση των μελών της κοινωνίας-στόχου όσο και στην οργανωτική αποσύνθεση του κράτους. Βασικό κριτήριο που στοιχειοθετεί και τον ασύμμετρο χαρακτήρα είναι το γεγονός ότι εκτελούνται τακτικού χαρακτήρα δράσεις με σκοπό να προκληθούν εκτεταμένα και στρατηγικού χαρακτήρα αποτελέσματα. Σκοποί που εξυπηρετούνται είναι είτε ιδεολογικοί ενδοκρατικών δρώντων (πχ αναρχικοί) είτε διακρατικοί με κύριο στόχο τις ανακατανομές ισχύος και συμφερόντων με πρόκληση ανακατατάξεων στην διεθνή ιεραρχία ισχύος, αξιοπιστίας, συμφερόντων και συμμαχικών συγκλίσεων.

Στην πρακτική των ηγεμονικών δυνάμεων οι υπηρεσίες των οποίων συχνά εμπλέκονται με τον πιο αόρατο τρόπο, στόχοι ασύμμετρων απειλών (πρακτόρων τους ή στρατευμένων ατόμων που δεν γνωρίζουν τον ηθικό αυτουργό ή δεν γνωρίζουν ότι αυτός τους υποκινεί) δυνατό να είναι τόσο (άσπονδα) «φίλια» όσο και εχθρικά κράτη. Ενδοκρατικοί μη κυβερνητικοί «ασύμμετροι δρώντες», εξάλλου, δυνατό άμεσα, εμμέσως ή εκ του αποτελέσματος να εκπληρώνουν τους σκοπούς ξένων κρατικών συμφερόντων που αποβλέπουν στην κατατριβή τρίτων κρατών και στις ανακατανομές ισχύος.

Στην σύγχρονη εποχή που η κοινωνικοπολιτική συνοχή και κοσμοθεωρητική ευρωστία ενός κράτους είναι καίριας σημασίας για τις ανακατανομές συμφερόντων, κύριοι σκοποί που εξυπηρετούνται είναι η αποδόμηση των συλλογικών ταυτοτήτων κοινωνιών-στόχων με την ιστοριογραφική αποδόμηση, την καλλιέργεια άτοπων ή και ανόητων κοσμοπολίτικων ιδεολογημάτων που αποδυναμώνουν την πίστη-νομιμοφροσύνη στους θεσμούς του κράτους και την πρόκληση περιβαλλοντολογικών καταστροφών.

Ασύμμετρες είναι και οι δράσεις υπόγειων δρώντων με κίβδηλη έξωθεν καλή μαρτυρία όταν αποδομούν τα μυαλά των ανθρώπων με ψευτο-επιστημονικά προπαγανδιστικά θεωρήματα και ιδεολογήματα τα οποία υπονομεύουν την πίστη των πολιτών ενός κράτους στην εθνική του ανεξαρτησία κάνοντάς τους να πιστεύουν πως αυτοί και η πολιτεία τους είναι αναλώσιμα αγαθά. Ακόμη, η τεχνολογία και ιδιαίτερα η ηλεκτρονική, που καθιστά εύκολες και αόρατες τις ασύμμετρες απειλές των πιο περίεργων και πιο διεθνικά διαπλεκομένων δρώντων.

Ολοκληρώνοντας σημειώνω διαφωνίες αναλυτών στην βιβλιογραφία. Η πρωτογενής κλασική αντίληψη στην βιβλιογραφία είναι ότι υπάρχει ασύμμετρη απειλή όταν υπάρχει ασυμμετρία μέσων που χρησιμοποιούνται και αποτελεσμάτων που προκαλούνται. Κάποιοι άλλοι, μεταξύ άλλων επιφυλάξεων, αποδέχονται την ύπαρξη ασύμμετρης απειλής μόνο σε περιόδους ειρήνης και αποκλείουν δρώντες όπως οι αναρχικοί όταν δεν δημοσιοποιούν τους σκοπούς τους. Ο υπογράφων συντάσσεται με την πρώτη κλασικότερη ερμηνεία που αποδέχεται την ύπαρξη ασύμμετρης απειλής σε κάθε περίπτωση κεκαλυμμένης χρήσης μέσων που προκαλούν δυσανάλογα αποτελέσματα.

Απαιτείται, βεβαίως, να γίνεται διάκριση μεταξύ ερμηνειών του σημαντικού αυτού όρου σ’ ένα ακαδημαϊκό πλαίσιο που ορθώς γενικεύει για να τον καταστήσει συναφή σε ένα μεγαλύτερο φάσμα της ανθρώπινης πραγματικότητας και του προσδιορισμού του περιεχομένου του ή τις εκλογικεύσεις που συνοδεύουν την επίκληση ασύμμετρης απειλής ανάλογα με τις πολιτικές ανάγκες κάθε κυβέρνησης ή κράτους (για παράδειγμα: τις αιτιολογήσεις των ΗΠΑ μετά τον Ψυχρό Πόλεμο ή την διεύρυνση του όρου στο πλαίσιο της ΕΕ και της Ατλαντικής Συμμαχίας)

Όσον αφορά τους επίκαιρους εμπρησμούς που προκάλεσαν τεράστιες ανθρώπινες, περιβαλλοντολογικές και οικονομικές καταστροφές, η έκταση, η πυκνότητα, ο συγχρονισμός στην εκδήλωσή τους και η σχέση τους με ζωτικά οικονομικά, ενεργειακά και πολιτισμικά αγαθά, προκαλεί εύλογους λογικούς συνειρμούς. Αναμφίβολα στον αχανή και αόρατο κόσμο των μη κρατικών δρώντων και των συχνά διαπλεκομένων με αυτούς υπηρεσιών διαφόρων κρατών είναι εξαιρετικά δύσκολο να εντοπιστούν οι δράστες. Είναι ακόμη πιο δύσκολο να προσδιοριστούν οι αναλογίες μεταξύ «ντόπιων» ασύμμετρων δρώντων (οικοπεδοφάγοι ή πυρομανείς) με τις διεθνικούς ή διακρατικούς ασύμμετρους δρώντες. Γι’ αυτό βεβαίως ευθύνονται όσοι στο παρελθόν περίπου διέλυσαν τις ελληνικές υπηρεσίες πληροφοριών με το να δηλώνουν από τηλεοράσεως πως σ’ ένα «σύγχρονο κράτος» στον «σύγχρονο κόσμο όπου η κρατική κυριαρχία είναι ξεπερασμένη» οι μυστικές υπηρεσίες είναι περίπου είδος πολυτελείας και εργαλείο απηρχαιωμένων αντιλήψεων (Σημείωση: αυτή η θέση είναι απάντηση πρώην πρωθυπουργού και κάποιων υπουργών του σε τηλεοπτική συνέντευξη όταν ρωτήθηκε πως είναι δυνατό να μας πάρουν τον Οτσαλάν μέσα από τα χέρια μας).