Politico: Η «βρώμικη δωδεκάδα» που κατάστρεψε την Ελλάδα Η λίστα

Την «βρώμικη δωδεκάδα» που κατέστρεψε την Ελλάδα, καθιστώντας ιστορικά τη χώρα τον «κάδο απορριμάτων» που είναι σήμερα παρουσιάζει το πολιτικό περιοδικό Politico.

Όπως αναφέρει το δημοσίευμα του περιοδικού ενώ οι διαπραγματεύσεις Ελλάδας - Ευρώπης βρίσκονται σε εξέλιξη το βάρος της οικονομικής κατάρρευσης της χώρας φαίνεται να στηρίζεται στους ώμους του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα αλλά και του υπουργού Οικονομικών Γιάνη Βαρουφάκη, αλλά τα πράγματα δεν είναι έτσι. Όπως αναφέρει ο Damian Mac Con Uladh που υπογράφει το άρθρο, η ιστορία αποδεικνύει ότι από τον Κωνσταντή και Γεώργιο Μαυρομιχάλη μέχρι την τρόικα, η ευθύνη πρέπει να αναζητηθεί διαχρονικά.

Η «βρώμικη» δωδεκάδα του Politico:

1. Κωνσταντής και Γεώργιος Μαυρομιχάλης (πέθαναν το 1831)
Οι δολοφόνοι του Ιωάννη Καποδίστρια, του πρώτου κυβερνήτη της Ελλάδας που είχε ως όραμα ένα μοντέρνο ελληνικό κράτος, βύθισαν τη χώρα στο χάος και οδήγησαν τις ευρωπαϊκές προστάτιδες δυνάμεις να επιβάλλουν έναν ξένο βασιλιά, τον Βαυαρό Οθωνα, δίνοντας στη χώρα μια πρώτη γεύση «γερμανικής ηγεμονίας».

2. Ουίνστον Τσώρτσιλ (1874–1965)
Το 1944, οι αριστεροί αντάρτες της Ελλάδας, κατόρθωσαν να διώξουν τους Ναζί, μετά από τριάμιση χρόνια βάρβαρης γερμανικής Κατοχής. Αυτό που δεν ήξεραν τότε ήταν ότι ο Βρετανός πρωθυπουργός Τσώρτσιλ και ο Σοβιετικός ηγέτης Στάλιν είχαν ήδη μοιράσει τις χώρες που θα ασκούσαν επιρροή έκτοτε, τοποθετώντας την Ελλάδα στην σφαίρα της βρετανικής επιρροής. Για το γεγονός φέρει ευθύνη βέβαια και ο κομμουνιστής ηγέτης, όμως η αποφασιστικότητα του Τσώρτσιλ να επιβάλει εκ νέου τον αντιδημοφιλή μονάρχη και να αποκλείσει τους νικητές του πολέμου από τον στρατό της χώρας οδήγησε τελικά τους Έλληνες στον εμφύλιο.

3. Τέως βασιλιάς Κωνσταντίνος (1940)
Από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα το 1974, ο τέως βασιλιάς δεν παίζει κανέναν ρόλο στην πολιτική ή δημόσια ζωή του τόπου, προκάλεσε αρκετή ζημιά όμως όταν στα 23 του ανέλαβε τον θρόνο, από το 1964 έως το 1967. Οι χειρισμοί του σε σχέση με τον Γεώργιο Παπανδρέου που τον οδήγησαν σε παραίτηση, αλλά και ο σχηματισμός κυβερνήσεων με την υποστήριξη αντιπάλων της κεντροαριστεράς, οδήγησαν τελικά σε συνταγματική και πολιτική αστάθεια, που τελικά κατέληξε στην επιβολή της Χούντας το 1967.

4. Γεώργιος Παπαδόπουλος (1919–1999)
Η αδύναμη ελληνική δημοκρατία δέχτηκε ένα ισχυρό πλήγμα το 1967 όταν μία ομάδα συνταγματαρχών, με επικεφαλής τον Γεώργιο Παπαδόπουλο, επέβαλαν στην Ελλάδα στρατιωτικό πραξικόπημα. Ακολούθησαν επτά χρόνια δικτατορίας κατά τα οποία και ο ίδιος  ο Παπαδόπουλος ανετράπη. Οι ατάκες που χρησιμοποιούσε, ότι είναι ο γιατρός που θα θεραπεύσει τον ασθενή- Ελλάδα, ακούστηκαν και πάλι στην πολιτική σκηνή της χώρας όταν το 2009 ξέσπασε η κρίση.

5. Ανδρέας Παπανδρέου (1919–1996)
Ο μακροβιότερος πρωθυπουργός της Ελλάδας μετά τη Μεταπολίτευση το 1974, ο Ανδρέας Παπανδρέου άφησε ανεξίτηλο το σημάδι του στην ελληνική πολιτική και οικονομία. Κατά τη θητεία του, ο εκ του Χάρβαρντ ορμώμενος Παπανδρέου εισήγαγε κοινωνικές και προοδευτικές μεταρρυθμίσεις, ενώ προσέλαβε στο Δημόσιο τους υποστηρικτές του σοσιαλιστικού του κόμματος, του ΠΑΣΟΚ. Ενώ «σήκωσε» πολλούς Έλληνες στη μεσαία τάξη, αυτή η επιτυχία έγινε εις βάρος των δημόσιων οικονομικών και του χρέους. Ενώ ξεσπούσαν σκάνδαλα διαφθοράς στο τέλος της δεκαετίας του 1980, ο Παπανδρέου έκανε το δικό του σόου, με το να αντικαταστήσει την σύζυγο του με την αεροσυνοδό ερωμένη του.

6. Κώστας Καραμανλής (1956)
Όπως αρκετοί Έλληνες πρωθυπουργοί, ο Κώστας Καραμανλής έγινε ηγέτης της χώρας με τη δύναμη του επιθέτου του - ο θείος του ήταν πρωθυπουργός και πρόεδρος της Δημοκρατίας σε διάφορες περιόδους από το 1955 μέχρι το 1995 -  και γιατί υποσχέθηκε την «επανίδρυση του κράτους». Αλλά, στα πέντε χρόνια της διακυβέρνησης του (2004–2009), πολύ λίγες μεταρρυθμίσεις εφαρμόστηκαν και η κυβέρνηση έχασε τον έλεγχο των δημόσιων οικονομικών. Αν είχε περάσει λιγότερο χρόνο μπροστά στο Playstation, όπως φημολογείται, ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά. Η εκτίναξη του δημοσίου χρέους στα ύψη στα χρόνια της πρωθυπουργίας του και αμέσως μετά, ήταν που ανάγκασε την επόμενη κυβέρνηση να αναζητήσει πρόγραμμα διάσωσης.

7. Γιώργος Παπανδρέου (1952)
Όπως ο πατέρας του και ο παππούς του πριν από αυτόν, ο Γιώργος Παπανδρέου έγινε πρωθυπουργός της Ελλάδας τον Οκτώβρη του 2009, χρησιμοποιώντας το λαοφιλές  σύνθημα... «λεφτά υπάρχουν», παρά το γεγονός ότι γνώριζε την οικονομική κατάσταση της χώρας. Μη μπορώντας να διαχειριστεί την κατάσταση, ο Παπανδρέου ζήτησε πακέτο διάσωσης 110 δισεκατομμυρίων ευρώ από την ΕΕ και το ΔΝΤ, έξι μήνες μετά. Παρά την δυσπιστία των Ελλήνων, ο πρώην ηγέτης της χώρας επιχείρησε ένα πολιτικό του comeback στις εκλογές του 2015, κάνοντας πολιτική εκστρατεία κατά της λιτότητας.

8. Ακης Τσοχατζόπουλος (1939)
Η χώρα θα ήταν σε μακράν πολύ χειρότερη κατάσταση σήμερα αν ο Ακης Τσοχατζόπουλος κατόρθωνε να γίνει πρωθυπουργός της χώρας το 1996. Ευτυχώς για έξι μόλις ψήφους δεν αντικατέστησε τον Ανδρέα Παπανδρέου στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Το 2013 το δικαστήριο τον καταδίκασε τον 75χρονο Τσοχατζόπουλο για μίζα 55 εκατομμυρίων ευρώ που αποκόμισε από συμφωνίες για εξοπλιστικά προγράμματα, ενώ ήταν υπουργός Αμυνας της χώρας από το 1996 έως το 2001. Η γυναίκα του, η πρώην γυναίκα του, η κόρη του, ο ξάδερφός του και συνεργάτες του καταδικάστηκαν επίσης για το σκάνδαλο.

9. Ελληνες ολιγάρχες
Με δυναστείες που μετρούν δεκαετίες, οι Έλληνες ολιγάρχες είναι αυτοί που έμειναν αλώβητοι από την ελληνική κρίση και συνεχίζουν να ελέγχουν τεράστιο πλούτο. Είναι σε μεγάλο βαθμό μια κληρονομική νόσος που απορρέει και από τα συνεχιζόμενα συμφέροντά τους στους τομείς της ναυτιλίας, επικοινωνίας, τραπεζών, κατασκευών και δημόσιων έργων. Αυτή η κλίκα των ισχυρών Ελλήνων επιχειρηματιών χρησιμοποίησε τις πολιτικές διασυνδέσεις της με τις συντηρητικές και σοσιαλιστικές πρώην κυβερνήσεις για να κερδίσει δημόσιες συμβάσεις και να περιορίσει την ελληνική αγορά. Ελέγχουν επίσης ένα μεγάλο μέρος -αν όχι το σύνολο - των ιδιωτικών ΜΜΕ στην Ελλάδα, σε μια χώρα όπου η δημόσια ραδιοτηλεόραση παραμένει υπό τον έλεγχο του κράτους. Η νέα κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ έχει υποσχεθεί να χαλιναγωγήσει τους ολιγάρχες, αν και μερικά πράγματα είναι πιο εύκολα στα λόγια παρά στις πράξεις.

10. Πέτρος Κωστόπουλος (1954)
Επιχειρηματίας και «φανταχτερός» εκδότης, ο Πέτρος Κωστόπουλος κέρδισε δόξα την δεκαετία του 1990 που τα ΜΜΕ έκαναν το μεγάλο τους μπαμ. Εισήγαγε μια σειρά lifestyle περιοδικών που υποτίθεται ότι θα έσπαγαν τα ταμπού και θα καθιστούσαν την Αθήνα «δυτική» πρωτεύουσα. Το μήνυμα ανάμεσα στις γραμμές των κειμένων του όμως ήταν εκείνο του άκρατου καταναλωτισμού. Πολλαπλές πιστωτικές κάρτες, Καγιέν, διακοπές για σκι, υπέρογκα στεγαστικά δάνεια και ιδιωτικές πισίνες. Όλα αυτά τα σύμβολα κοινωνικού κύρους έγιναν ακόμα πιο προσιτά, όταν η Ελλάδα - μία από της πιο φτωχές χώρες της ΕΕ- υιοθέτησε το ευρώ το 2001, γεγονός που έδωσε στις τράπεζες της πρόσβαση σε πιο εύκολο χρήμα.

11. Νίκος Μιχαλολιάκος (1957)
Σχετικά άγνωστος μέχρι πριν λίγα χρόνια, ο Νίκος Μιχαλολιάκος, ο ηγέτης της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής καπηλεύτηκε την ελληνική κρίση για να μπει στη Βουλή των Ελλήνων και το Ευρωκοινοβούλιο. Σαν να είχε μια ιδιώτυπη ασυλία από την αστυνομία και τη Δικαιοσύνη, τα τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής έκαναν ανενόχλητα περιπολίες επιτιθέμενα σε μετανάστες αλλά και πολιτικούς τους αντιπάλους. Μόνο όταν ένα μνέλος της Χρυσής Αυγής δολοφόνησε μαχαιρώνοντας τον αντιφασίστα ράπερ Παύλο Φύσσα το 2013, το επίσημο κράτος  αντέδρασε στέλνοντας τον Μιχαλολιάκο κι άλλα εξέχοντα στελέχη τςη οργάνωσης στη φυλακή, που σύντομα θα δικαστούν αντιμετωπίζοντας κατηγορίες για σύσταση και διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης.

12. Τρόικα
Η τρόικα, που αποτελείται από την Κομισιόν, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ, φέρει βαρύτατες ευθύνες για την σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα. Τα προγράμματα που εφάρμοσε, βασισμένα σε υπερβολικά αισιόδοξες οικονομικές εκτιμήσεις, οδήγησαν σε πολλές αναθεωρήσεις της δημοσιονομικής σταθερότητας της Ελλάδας. Η σκληρή λιτότητα που επέβαλε στον ελληνικό λαό είχε ένα τεράστιο κοινωνικό κόστος οδηγώντας τους ανθρώπους στην ανεργία και στη φτώχεια, ενώ δεκάδες χιλιάδες έμειναν χωρίς ιατρική περίθαλψη.

TTIP: Το οικονομικό ΝΑΤΟ! Οικονομική Παγκόσμια Κυριαρχία

Η διατλαντική συμφωνία Transatlantic Trade and Investment Partnership (TTIP) , στην εγκληματικότητα της οποίας έχουμε αναφερθεί πολλές φορές (άρθρο), έδειξε για μία ακόμη φορά το «πρόσωπο» της – όταν μεταφέρθηκαν τα έγγραφα στο Βερολίνο, με την προϋπόθεση να έχουν ελάχιστοι πρόσβαση στην ανάγνωση τους, καθώς επίσης με την απαγόρευση να (μη) γίνουν γνωστά στους Γερμανούς βουλευτές! Στα πλαίσια αυτά, το παράδειγμα της Ουρουγουάης που ακολουθεί, ίσως βοηθήσει καλύτερα στην κατανόηση των κινδύνων που εμπεριέχει:

Αναλυτικότερα, όταν διαπιστώθηκε στη χώρα πως όλο και περισσότεροι άνθρωποι πέθαιναν από το κάπνισμα,αποφασίσθηκε δημοκρατικά από τη Βουλή η προσπάθεια μείωσης του, μέσω της αναγραφής στα πακέτα των τσιγάρων, των κινδύνων για την υγεία – όπως άλλωστε συμβαίνει και στην Ελλάδα.

Το γεγονός αυτό συνέβη πριν από δέκα χρόνια, έως ότου το 2010 ο όμιλος παραγωγής τσιγάρων Philip Morris κατέθεσε αγωγή εναντίον της Ουρουγουάης –την οποία θα εκδικάσει ένα ιδιωτικό, μη δημοκρατικά νομιμοποιημένο δικαστήριο, πίσω από κλειστές πόρτες! Το δικαστήριο αυτό θα αποφασίσει εάν ο νόμος που ψήφισε η Βουλή της χώρας θα παραμείνει σε ισχύ ή εάν εμποδίζει (περιορίζει) παράνομα τις επενδύσεις του πολυεθνικού ομίλου – ο οποίος απαιτεί αποζημίωση.

Εκτός αυτού, το περιεχόμενο της αγωγής δεν δίνεται στη δημοσιότητα, ενώ ορισμένα ΜΜΕ αναφέρουν πως το ύψος της αποζημίωσης μπορεί να φτάσει στα 2 δις $ (πηγή) – όσο δηλαδή το ένα έκτο περίπου του ΑΕΠ της Ουρουγουάης (στην περίπτωση της Ελλάδας θα ήταν θεωρητικά περί τα 30 δις €).

Συνεχίζοντας, αυτού του είδους τα ιδιωτικά δικαστήρια θα μπορούσαν να δημιουργηθούν σε παγκόσμια κλίμακα, εάν αποφασισθεί τελικά η συμφωνία TTIP – η οποία θα είναι πολύ πιο οδυνηρή για τις αναδυόμενες οικονομίες, όπου ζουν οι φτωχότεροι των ανθρώπων, αφού στην προκειμένη περίπτωση θα αποτελούσε θέμα ζωής και θανάτου.

Η αιτία είναι προφανώς το ότι, ακόμη και η παραμικρή μείωση των εισοδημάτων τους, μέσω της αύξησης των τιμών του νερού (συμφωνία TISA) ή των φαρμάκων, απειλεί αυτόματα την επιβίωση τους – ενώ, παρά το ότι η διατλαντική συμφωνία της ΕΕ με τις Η.Π.Α. τις αφορά, θα έχει δηλαδή σοβαρές συνέπειες για τις ίδιες,δεν ενημερώνονται από κανέναν για τις διαπραγματεύσεις, οι οποίες διατηρούνται σκόπιμα μυστικές.

Οι ειδικοί κρούουν φυσικά τον κώδωνα του κινδύνου, ειδικά για τις φτωχές χώρες – ενώ η οργάνωση «Food watch» θεωρεί πως η συμφωνία αποτελεί ένα πραγματικό πρόγραμμα εξαθλίωσης των φτωχότερων χωρών του κόσμου (πηγή)

Παράλληλα κυκλοφορούν θεωρίες, σύμφωνα με τις οποίες η παγκόσμια ελίτ σκοπεύει να μειώσει τον πληθυσμό του πλανήτη με εγκληματικές μεθόδους –  περιορίζοντας ταυτόχρονα το προσδόκιμο ζωής για τις φτωχότερες χώρες, καθώς επίσης για τα χαμηλά εισοδηματικά στρώματα.

Περαιτέρω, όταν ψηφισθεί η συμφωνία ελευθέρου εμπορίου μεταξύ των Η.Π.Α. και της ΕΕ, θα δημιουργηθεί μία οικονομική περιοχή με 800 εκ. καταναλωτές, η οποία θα κατέχει το 50% του παγκόσμιου ΑΕΠ – με αποτέλεσμα οι κανόνες που θα υιοθετούνται να είναι έμμεσα δεσμευτικοί για όλες τις άλλες χώρες, αφού τυχόν αλλαγή των «εμπορικών ροών» θα αποξέραινε (μεταφορικά) όλους όσους θα απομονώνονταν, αρνούμενοι να αποδεχθούν τους κανόνες.

Ουσιαστικά μοιάζει σαν να ενώνονται δύο τεράστιες επιχειρήσεις, οι οποίες μονοπωλούν την παγκόσμια αγορά – οπότε όλοι όσοι δεν συνεργάζονται μαζί τους ή δεν αποδέχονται χωρίς καμία αντίρρηση τους όρους τους, είναι αυτόματα καταδικασμένοι. Για παράδειγμα, εάν κάποια χώρα δεν μπορεί να εξάγει τα προϊόντα της στη μεγάλη αυτή αγορά «ΕΕ-Η.Π.Α.» ή δεν ενισχύεται από τους Πολίτες της ο τουρισμός της, τότε οι δυνατότητες επιβίωσης της μειώνονται σε μεγάλο βαθμό.

Στην πραγματικότητα βέβαια δεν πρόκειται για μία εμπορική συμφωνία των δύο ηπείρων – αλλά για την προσπάθεια της απόλυτης κυριαρχίας στον πλανήτη, όπου πίσω από την ΤΤΙΡ ευρίσκεται η ελίτ των ελίτ, στην οποία ανήκουν τα πολυεθνικά μεγαθήρια, καθώς επίσης οι ισχυρότερες τράπεζες.

Όπως αποκάλεσε δε τη συμφωνία η κυρία Clinton, πρόκειται για ένα οικονομικό ΝΑΤΟ – για μία συμμαχία δηλαδή της Δύσης στον οικονομικό τομέα (πηγή), αντίστοιχη με αυτήν στο στρατιωτικό. Επομένως, με την ΤΤΙΡ  γίνεται προσπάθεια τοποθέτησης των κανόνων που θα ισχύουν στον 21ο αιώνα– από τους οποίους δεν θα μπορούν να ξεφύγουν ούτε οι μεγάλες χώρες, όπως η Κίνα και η Ρωσία.

Τα επακόλουθα της συμφωνίας

(α)  Η προστασία της πνευματικής ιδιοκτησίας: Όπως είναι γνωστό, τα περισσότερα δικαιώματα (πατέντες) ανήκουν στις δυτικές πολυεθνικές – οπότε,η ισχυρότερη και πιο μακροπρόθεσμη προστασία, θα δημιουργήσει τεράστια μονοπώλια. Στα φάρμακα, εάν δεν υπήρχαν τα γεννόσημα, τα οποία ουσιαστικά αντιγράφουν τα πρωτότυπα, οι τιμές τους για τις φτωχότερες χώρες θα παρέμεναν απρόσιτες.

Για παράδειγμα, τα φάρμακα εναντίον του Aids κόστιζαν το 2000 περισσότερο από 10.000 $ ετησίως, ενώ μετά την παραγωγή των γεννοσήμων από την Ινδία, οι τιμές τους μειώθηκαν στα 60 $ ετησίως – με αποτέλεσμα να έχουν πλέον πρόσβαση σε αυτά πάνω από 11 εκ. άνθρωποι, οπότε να μπορούν να θεραπεύονται και να μην πεθαίνουν.

(β)  Οι ιδιωτικοποιήσεις: Στην περίπτωση της αποκρατικοποίησης των κοινωφελών επιχειρήσεων, όπως η ενέργεια, η ύδρευση ή τα νοσοκομεία, δεν θα επιτρέπεται πλέον η εθνικοποίηση τους, με βάση τη συμφωνία ΤΤΙΡ. Βέβαια, η Κομισιόν ισχυρίζεται πως δεν θα επιτραπούν οι ιδιωτικοποιήσεις του νερού, μετά τις διαμαρτυρίες των Ευρωπαίων – κάτι που όμως δεν επιβεβαιώνεται από τη συμφωνία με τον Καναδά (CETA – πηγή).

Το αποτέλεσμα θα ήταν η ραγδαία αύξηση των τιμών, όπως στο παράδειγμα της Βολιβίας, η οποία πούλησε το 1999 την κρατική εταιρεία ύδρευσης σε ένα κονσόρτσιουμ πολυεθνικών – με αποτέλεσμα να τριπλασιαστούν οι τιμές(εθνικοποιήθηκε ξανά αργότερα).

(γ)  Η μείωση των εξαγωγικών δασμών: Ορισμένες χώρες επιβάλλουν δασμούς, για παράδειγμα οι αφρικανικές στις εξαγωγές ενέργειας, έτσι ώστε να αναπτυχθεί η δική τους βιομηχανία – ενώ τους χρειάζονται για να καλύπτουν τις δαπάνες του προϋπολογισμού τους. Επομένως, η μείωση τους θα είχε αρνητικά επακόλουθα για τις οικονομίες τους.

(δ)  Τα ιδιωτικά δικαστήρια: Θα αποφασίζουν ακόμη και για τους νόμους που ψηφίζουν τα Κοινοβούλια, όπως στο παράδειγμα της Ουρουγουάης – επιβάλλοντας τεράστιες αποζημιώσεις στα κράτη, σε τυχόν μη συμμόρφωσή τους με τις απαιτήσεις των πολυεθνικών.

Ολοκληρώνοντας, υπάρχουν πολλές άλλες ιδιαιτερότητες, οι περισσότερες των οποίων διατηρούνται κρυφές, με τη βοήθεια των πολιτικών, οι οποίοι υπηρετούν σε μεγάλο ποσοστό τους την παγκόσμια ελίτ – ειδικά το χρηματοπιστωτικό κτήνος. Θα ασχοληθούμε λοιπόν πολλές φορές με το θέμα, το οποίο είναι ένα από τα πλέον σημαντικά της εποχής μας.

Analyst TeamΠΗΓΗ   http://www.analyst.gr/2015/05/29/to-oikonomiko-nato/

ΕΡΧΕΤΑΙ ΣΥΜΦΩΝΙΑ; - "Η Α.ΜΕΡΚΕΛ ΠΑΡΑΓΚΩΝΙΖΕΙ ΤΟΝ Β.ΣΟΙΜΠΛΕ" ΓΡΑΦΕΙ Η DEUTSCHE WELLE Α.Τσίπρας σε άρθρο του στην Le Monde: "Οι δανειστές ήθελαν να διορίζουν πρωθυπουργό και υπουργούς στην Ελλάδα"!

Σε άρθρο του στην γαλλική εφημερίδα Le Monde ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας καταγγέλλει ευθέως τους δανειστές για προσπάθεια αποσταθεροποίησης της χώρας λέγοντας χαρακτηριστικά "Κάποιοι θέλουν να διορίζονται υπουργοί και πρωθυπουργοί από τους θεσμούς! Αυτό πλέον δεν πρόκειται να ξανασυμβεί" εννοώντας φυσικά την περίοδο της "μαύρης" κυβέρνησης Παπαδήμου και την συνέχειά της με τις συγκυβερνήσεις Σαμαρά, Βενιζέλου και Κουβέλη.

Την ίδια στιγμή συμφωνία ανάμεσα στην Ελλάδα και τους δανειστές της ακόμη και μέσα στην εβδομάδα περιμένει το Βερολίνο και δεν θα εκπλαγεί αν τις επόμενες μέρες υπάρχουν ανακοινώσεις.

Αυτό είναι το κλίμα που επικρατεί στον γερμανικό Τύπο, λίγες ώρες πριν από τη νέα τηλεδιάσκεψη που θα έχει ο πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας με την Άνγκελα Μέρκελ και τον Φρανσουά Ολάντ. 

Προς αυτό τον σκοπό η Α.Μέρκελ αναλαμβάνει προσωπικά την επίτευξη συμφωνίας και παραμερίζει τον Γερμανό ΥΠΟΙΚ Β.Σόιμπλε.

Όπως γράφει η Deutsche Welle η αίσθηση πως οι διαπραγματεύσεις ανάμεσα στην Ελλάδα και τους Θεσμούς φτάνουν στο τέλος τους τροφοδοτούνται και από το γεγονός πως στο Βερολίνο, από την πλευρά της κυβέρνησης, η μόνη αρμόδια πηγή που κάνει δηλώσεις ουσίας, αν και περιορισμένης έκτασης, είναι η καγκελαρία.

 

Click4more: Σταθάκης: Εντός ολίγων ημερών η συμφωνία Από εκεί κινούνται, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, τα νήματα για την επίλυση του ελληνικού προβλήματος και όχι από το υπουργείο Οικονομικών, αφού ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε φαίνεται να διαδραματίζει πια έναν πιο παθητικό ρόλο. 

 

Κύριοι παίκτες των διαπραγματεύσεων από γερμανικής πλευράς είναι οι στενοί σύμβουλοι τις Άνγκελα Μέρκελ αλλά και η ίδια η καγκελάριος, που το βράδυ της Κυριακής θα έχει τη δεύτερη μέσα σε λίγες μέρες, τηλεδιάσκεψη με τον Έλληνα πρωθυπουργό και τον πρόεδρο της Γαλλίας.

Θέματα της ατζέντας θα πρέπει να είναι μεταξύ άλλων το συνταξιοδοτικό καθεστώς, μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας, ιδιωτικοποιήσεις, αναφέρει το δημοσίευμα.

 

Η τηλεδιάσκεψη των τριών έρχεται λίγες ώρες πριν η Μέρκελ υποδεχτεί στο Βερολίνο τον Γάλλο πρόεδρο, Φρανσουά Ολάντ και τον πρόεδρο της Κομισιόν, Ζαν Κλοντ Γιούνκερ για να συζητήσουν την... ευρωπαϊκή βιομηχανική πολιτική. Αλλά είναι βέβαιο πως την τριμερή θα απασχολήσει και το ελληνικό ζήτημα. 

 

Όπως αναφέρει μάλιστα το δημοσίευμα «αν από τις τρέχουσες διαπραγματεύσεις προκύψουν έως αύριο απτά και βιώσιμα αποτελέσματα, δεν αποκλείεται η συνάντηση να πραγματοποιηθεί με διευρυμένη σύνθεση».

 !Η Ευρώπη σε σταυροδρόμι είναι ο τίτλος του άρθρου του Αλέξη Τσίπρα, στη γαλλική εφημερίδα Le Monde, που δημοσιεύεται την Κυριακή, λίγες ώρες πριν από τη νέα τηλεδιάσκεψη του Έλληνα πρωθυπουργού με την Άνγκελα Μέρκελ και τον Φρανσουά Ολάντ. 

Ο Έλληνας πρωθυπουργός τονίζει πως "το ζήτημα της Ελλάδας δεν αφορά αποκλειστικά την Ελλάδα, αλλά αποτελεί το επίκεντρο της σύγκρουσης δύο εκ διαμέτρου αντίθετων στρατηγικών για το μέλλον της ευρωπαϊκής ενοποίησης" και μιλά για κάποιους που "θέλουν να αποδεχτούμε να διορίζονται οι υπουργοί και οι πρωθυπουργοί από τους θεσμούς και οι πολίτες να αποστερούνται από το δικαίωμα του εκλέγειν μέχρι την ολοκλήρωση του προγράμματος.

 

Κάτι τέτοιο σημαίνει την ολοκληρωτική κατάργηση της δημοκρατίας στην Ευρώπη, το τέλος κάθε προσχήματος και την αρχή μιας διάσπασης και ενός απαράδεκτου διχασμού της Ενωμένης Ευρώπης. Σημαίνει, εν τέλει, την αρχή για τη δημιουργία ενός τεχνοκρατικού τερατουργήματος, που θα οδηγήσει σε μια Ευρώπη εντελώς ξένη προς τις ιδρυτικές της αξίες", τονίζει ο κ. Τσίπρας. 

"Υπάρχει στρατηγική που επιδιώκει τη διάσπαση και τον διχασμό της Ευρωζώνης και συνακόλουθα της Ε.Ε. Πρώτο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση είναι η δημιουργία μιας Ευρωζώνης δύο ταχυτήτων, όπου ο σκληρός πυρήνας θα θέτει σκληρούς κανόνες λιτότητας και προσαρμογής και θα διορίζει έναν Υπερυπουργό Οικονομικών της Ευρωζώνης με απεριόριστη εξουσία, με τη δυνατότητα δηλαδή να απορρίπτει ακόμη και προϋπολογισμούς κυρίαρχων κρατών που δεν ευθυγραμμίζονται με τα δόγματα του ακραίου νεοφιλελευθερισμού", γράφει ο πρωθυπουργός και μιλά για... σχέδιο τιμωρίας χωρών που αρνούνται να υποκύψουν στη νέα εξουσία. 

Όπως λέει, για αυτές "η λύση θα είναι απλή: Σκληρή τιμωρία. Υποχρεωτική λιτότητα. Και, ακόμη περισσότερο, περιορισμοί στην κίνηση κεφαλαίων, πειθαρχικές κυρώσεις, πρόστιμα, ακόμη και παράλληλο νόμισμα. Έτσι οικοδομείται η νέα ευρωπαϊκή εξουσία με πρώτο θύμα την Ελλάδα η οποία στο μυαλό αρκετών αποτελεί χρυσή ευκαιρία παραδειγματισμού για όλους τους υποψήφιους απείθαρχους".

"Μετά από τις σοβαρές παραχωρήσεις της ελληνικής κυβέρνησης η απόφαση είναι στα χέρια όχι των θεσμών που άλλωστε -με εξαίρεση την Ευρωπαϊκή Επιτροπή- δεν εκλέγονται και δεν λογοδοτούν στους λαούς, αλλά στα χέρια των ηγετών της Ευρώπης", επαναλαμβάνοντας ουσιαστικά πως η λύση στο ελληνικό ζήτημα πρέπει να είναι πολιτική.
 

ΌΛΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ ΣΤΗ MONDE

Στις 25 του περασμένου Γενάρη ο ελληνικός λαός πήρε μια γενναία απόφαση. Τόλμησε να αμφισβητήσει το μονόδρομο της σκληρής λιτότητας του μνημονίου και να επιδιώξει μια νέα συμφωνία. Μια νέα συμφωνία που επιτρέπει στην Ελλάδα να επιστρέψει στην ανάπτυξη εντός του ευρώ με ένα οικονομικό πρόγραμμα βιώσιμο, χωρίς τα λάθη του παρελθόντος.
Αυτά τα λάθη, άλλωστε, τα πλήρωσε ακριβά ο ελληνικός λαός, αφού μέσα σε πέντε χρόνια η ανεργία σκαρφάλωσε στο 28% (60% για τους νέους), το μέσο εισόδημα μειώθηκε κατά 40%, ενώ η Ελλάδα, σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat, έγινε η χώρα της Ε.Ε. με τον υψηλότερο δείκτη κοινωνικής ανισότητας. 

Και το χειρότερο: Το πρόγραμμα αυτό, παρά τα βαρύτατα πλήγματα στον κοινωνικό ιστό, δεν κατάφερε την ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας. Το δημόσιο χρέος εκτινάχθηκε από το 124% στο 180% του ΑΕΠ, η ελληνική οικονομία -παρά τις βαριές θυσίες του λαού της- παραμένει εγκλωβισμένη σε ένα κλίμα διαρκούς αβεβαιότητας, που γεννούν οι ανέφικτοι στόχοι δημοσιονομικής εξισορρόπησης που την υποχρεώνουν να πορεύεται σε έναν φαύλο κύκλο λιτότητας και ύφεσης.

Βασικός στόχος της νέας ελληνικής κυβέρνησης τους τελευταίους τέσσερις μήνες είναι να δοθεί τέλος σε αυτό τον φαύλο κύκλο, τέλος σε αυτή την αβεβαιότητα. Μια αμοιβαία επωφελής συμφωνία που θέτει ρεαλιστικούς στόχους πλεονασμάτων, ενώ ταυτόχρονα επαναφέρει την ατζέντα της ανάπτυξης και των επενδύσεων, μια οριστική λύση στο ελληνικό ζήτημα, είναι σήμερα πιο ώριμη και πιο αναγκαία από ποτέ. 

Μια τέτοια συμφωνία, εξάλλου, θα σημάνει και το τέλος της ευρωπαϊκής οικονομικής κρίσης που ξέσπασε επτά χρόνια πριν, κλείνοντας τον κύκλο της αβεβαιότητας για την Ευρωζώνη. 

Σήμερα η Ευρώπη έχει τη δυνατότητα να πάρει αποφάσεις που θα πυροδοτήσουν μια ραγδαία ανάκαμψη της ελληνικής και της ευρωπαϊκής οικονομίας, δίνοντας τέλος στα σενάρια περί Grexit, που εμποδίζουν μια μακροπρόθεσμη σταθεροποίηση της ευρωπαϊκής οικονομίας και μπορούν ανά πάσα στιγμή να κλονίσουν την εμπιστοσύνη, τόσο των πολιτών όσο και των επενδυτών στο κοινό μας νόμισμα.
Λένε, όμως, πολλοί ότι η ελληνική πλευρά δεν βοηθάει σ’ αυτή τη κατεύθυνση γιατί προσέρχεται στις διαπραγματεύσεις αδιάλλακτη και χωρίς προτάσεις.
Είναι πράγματι έτσι;
Επειδή οι στιγμές είναι κρίσιμες, ίσως και ιστορικές, όχι μόνο για το μέλλον της Ελλάδας αλλά και για την πορεία της Ευρώπης, θα ήθελα με τη σημερινή μου παρέμβαση να αποκαταστήσω την αλήθεια και να ενημερώσω υπεύθυνα την παγκόσμια κοινή γνώμη για τις πραγματικές προθέσεις και θέσεις της Ελληνικής Δημοκρατίας.

Η ελληνική κυβέρνηση, στη βάση της απόφασης του Eurogroup της 20ης του Φλεβάρη, έχει καταθέσει ένα ευρύτατο πακέτο μεταρρυθμιστικών προτάσεων, με στόχο μια συμφωνία που θα συνδυάζει τόσο το σεβασμό στην ετυμηγορία του ελληνικού λαού όσο, όμως, και το σεβασμό στους κανόνες και τις αποφάσεις που διέπουν τη λειτουργία της Ευρωζώνης. 

Βασική κατεύθυνση των προτάσεών μας είναι η δέσμευση σε χαμηλότερα -και ως εκ τούτου εφικτά- πρωτογενή πλεονάσματα το 2015 και το 2016 και σε υψηλότερα για τα επόμενα χρόνια, δεδομένου ότι προσδοκούμε ανάλογη αύξηση των ρυθμών ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας.

Εξίσου βασικό σημείο των προτάσεών μας είναι η δέσμευση για αύξηση των δημοσίων εσόδων, μέσω, όμως, αναδιανομής των βαρών από τα χαμηλά και μεσαία στα υψηλά εισοδήματα, που μέχρι σήμερα απέφευγαν να πληρώσουν το δικό τους μερίδιο για την αντιμετώπιση της κρίσης, καθώς στη χώρα μου προστατεύτηκαν αποτελεσματικά, τόσο από την πολιτική ελίτ, όσο και από τα «στραβά μάτια» της τρόικα.

Από την πρώτη στιγμή της νέας διακυβέρνησης, άλλωστε, δείξαμε αυτές τις προθέσεις και την αποφασιστικότητά μας, νομοθετώντας συγκεκριμένη ρύθμιση που αντιμετωπίζει την απάτη των τριγωνικών συναλλαγών, εντατικοποιώντας τους τελωνειακούς και φορολογικούς ελέγχους, ώστε να περιορίσουμε ουσιαστικά το λαθρεμπόριο και τη φοροδιαφυγή.
Για πρώτη φορά μετά από χρόνια καταλογίσαμε τα οφειλόμενα χρέη των ιδιοκτητών των μέσων ενημέρωσης προς το ελληνικό δημόσιο. 

Η αλλαγή κλίματος στη χώρα είναι σαφής και αποδεικνύεται από το γεγονός ότι και τα δικαστήρια επιταχύνουν το έργο τους για την απονομή δικαιοσύνης σε υποθέσεις μεγάλης φοροδιαφυγής. Οι ολιγάρχες, με άλλα λόγια, που είχαν συνηθίσει στην προστασία του πολιτικού συστήματος έχουν, πλέον, πολλούς λόγους να χάνουν τον ύπνο τους.
Δεν είναι, όμως, μόνο οι βασικές κατευθύνσεις, αλλά και οι εξειδικευμένες προτάσεις που έχουμε καταθέσει στο πλαίσιο των συζητήσεων με τους θεσμούς που έχουν καλύψει ένα τεράστιο μέρος της απόστασης που μας χώριζε πριν από μερικούς μήνες. Συγκεκριμένα, η ελληνική πλευρά έχει αποδεχθεί την υλοποίηση σειράς θεσμικών μεταρρυθμίσεων, όπως η ενίσχυση της ανεξαρτησίας της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων (ΓΓΔΕ) και της Στατιστικής Αρχής (ΕΛΣΤΑΤ), παρεμβάσεις για την επιτάχυνση της απονομής δικαιοσύνης αλλά και παρεμβάσεις στις αγορές προϊόντων ώστε να αρθούν στρεβλώσεις και προνόμια.

Επίσης, παρά την κάθετη αντίθεσή μας στο μοντέλο ιδιωτικοποιήσεων που προωθείται από τους θεσμούς, γιατί δεν δημιουργεί αναπτυξιακή προοπτική και δεν μεταφέρει πόρους στην πραγματική οικονομία, αλλά στο, ούτως ή άλλως, μη βιώσιμο χρέος, αποδεχθήκαμε να ολοκληρώσουμε, με κάποιες μικρές τροποποιήσεις, το πρόγραμμα των ιδιωτικοποιήσεων, αποδεικνύοντας έμπρακτα την διάθεσή μας για βήματα προσέγγισης.

Συμφωνήσαμε, επίσης, να υλοποιήσουμε μια μεγάλη μεταρρύθμιση στο ΦΠΑ απλοποιώντας το σύστημα και ενισχύοντας την αναδιανεμητική διάσταση του φόρου, ώστε να επιτύχουμε αύξηση τόσο της εισπραξιμότητας όσο και των εσόδων.

Καταθέσαμε συγκεκριμένες προτάσεις μέτρων που θα επιφέρουν περαιτέρω αύξηση των εσόδων: Έκτακτη εισφορά στα πολύ υψηλά κέρδη, φόρο στο ηλεκτρονικό στοίχημα, εντατικοποίηση των ελέγχων των μεγαλοκαταθετών / φοροφυγάδων, μέτρα για την είσπραξη ληξιπρόθεσμων οφειλών προς το δημόσιο, ειδικό φόρο πολυτελείας, διαγωνισμό για τις ραδιοτηλεοπτικές άδειες τις οποίες η τρόικα ξέχασε συμπτωματικά επί πενταετία και άλλα.

Τα μέτρα αυτά όχι μόνο αυξάνουν τα έσοδα, αλλά ταυτόχρονα δεν δημιουργούν υφεσιακό αποτέλεσμα, αφού δεν μειώνουν ακόμη περισσότερο την ενεργό ζήτηση και δεν προσθέτουν περισσότερα βάρη στα χαμηλά και μεσαία κοινωνικά στρώματα.

Συμφωνήσαμε, επιπλέον, να υλοποιήσουμε μια μεγάλη μεταρρύθμιση στο ασφαλιστικό σύστημα. Με την ενοποίηση ταμείων και την κατάργηση διατάξεων που κακώς επιτρέπουν τις πρόωρες συνταξιοδοτήσεις, γεγονός που αυξάνει το πραγματικό όριο συνταξιοδότησης.

Και όλα αυτά παρά το γεγονός ότι οι απώλειες των ασφαλιστικών ταμείων που έχουν δημιουργήσει το μεσοπρόθεσμο πρόβλημα βιωσιμότητάς τους, οφείλονται κατά κύριο λόγο σε πολιτικές επιλογές για τις οποίες σοβαρότατη ευθύνη φέρουν τόσο οι προηγούμενες ελληνικές κυβερνήσεις όσο και κυρίως η τρόικα (μείωση των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων κατά 25 δισ. ευρώ μέσω του PSI αλλά και υψηλότατη ανεργία που οφείλεται σχεδόν αποκλειστικά στο ακραίο πρόγραμμα λιτότητας που εφαρμόζεται στη χώρα από το 2010).

Τέλος, και παρά τη δέσμευσή μας προς τους εργαζόμενους να αποκαταστήσουμε άμεσα την ευρωπαϊκή νομιμότητα στην αγορά εργασίας που αποδιαρθρώθηκε πλήρως την τελευταία πενταετία υπό το πρόσχημα της ανταγωνιστικότητας, αποδεχθήκαμε να υλοποιήσουμε την εργασιακή μεταρρύθμιση μόνο μετά από διαβούλευση με τον ILO, που ήδη έχει τοποθετηθεί θετικά στις προτάσεις της ελληνικής κυβέρνησης.

Με δεδομένα τα παραπάνω εύλογα αναρωτιέται κανείς γιατί αυτή η επιμονή σε μονότονες δηλώσεις θεσμικών αξιωματούχων ότι η Ελλάδα δεν καταθέτει προτάσεις; Ποιον σκοπό εξυπηρετεί αυτή η παρατεταμένη στάση ρευστότητας προς την Ελληνική οικονομία, τη στιγμή μάλιστα που η Ελλάδα έχει αποδείξει ότι θέλει να σεβαστεί τις εξωτερικές της υποχρεώσεις, πληρώνοντας από τον Αύγουστο του 2014 περισσότερα από 17 δισ. ευρώ σε τόκους και χρεολύσια (περίπου 10% του ΑΕΠ της) χωρίς καμία απολύτως εξωτερική χρηματοδότηση;

Και, τέλος, ποια η σκοπιμότητα των συντονισμένων διαρροών ότι δεν είμαστε κοντά σε μια συμφωνία που θα βάλει ένα τέλος στην πανευρωπαϊκή και παγκόσμια οικονομική και πολιτική αβεβαιότητα που συντηρείται εξαιτίας του ελληνικού ζητήματος;

Η ανεπίσημη απάντηση από την μεριά ορισμένων είναι ότι δεν είμαστε κοντά σε συμφωνία επειδή η ελληνική πλευρά εμμένει στις θέσεις της για την αποκατάσταση των συλλογικών διαπραγματεύσεων και αρνείται να προχωρήσει στην περαιτέρω μείωση των συντάξεων.
Οφείλω, λοιπόν, ορισμένες διευκρινήσεις.

Σ’ ό,τι αφορά το πρώτο ζήτημα, η θέση της ελληνικής πλευράς είναι ότι δεν είναι δυνατόν η νομοθεσία προστασίας των εργαζομένων στην Ελλάδα να μην ανταποκρίνεται στα ευρωπαϊκά στάνταρ ή, πολύ περισσότερο, να παραβιάζει κατάφωρα την ίδια την ευρωπαϊκή εργατική νομοθεσία. Αυτό που ζητάμε δεν είναι τίποτα περισσότερο από αυτά που ισχύουν σε όλες τις χώρες της Ευρωζώνης. Και γι’ αυτό άλλωστε, πρόσφατα, προχώρησα και σε κοινή δήλωση για το θέμα με τον Πρόεδρο Ζ. Κλ. Γιούνγκερ.

Σ’ ό,τι αφορά το δεύτερο ζήτημα, αυτό των συντάξεων, η θέση της ελληνικής κυβέρνησης είναι απολύτως τεκμηριωμένη και λογική. Στην Ελλάδα οι συντάξεις έχουν μειωθεί σωρευτικά στα χρόνια του μνημονίου από 20% μέχρι και 48%, ενώ αυτή τη στιγμή το 44,5% των συνταξιούχων παίρνουν σύνταξη κάτω από το σταθερό όριο της σχετικής φτώχειας, ενώ και ένα ποσοστό, περίπου 23,1% των συνταξιούχων, σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat, ζει σε κίνδυνο φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού.
Είναι, λοιπόν, προφανές ότι αυτή η εικόνα, αποτέλεσμα της μνημονιακής πολιτικής, δεν μπορεί να γίνει ανεκτή όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά και για οποιαδήποτε πολιτισμένη χώρα.

Ας πούμε λοιπόν τα πράγματα με το όνομά τους. 

Η μη επίτευξη συμφωνίας, μέχρι στιγμής, δεν οφείλεται σε μια υποτιθέμενη άτεγκτη, αδιάλλακτη και ακατανόητη στάση της Ελλάδας. Αλλά στην επιμονή ορισμένων θεσμικών παραγόντων να καταθέτουν προτάσεις παράλογες και να δείχνουν παντελή αδιαφορία τόσο στην πρόσφατη δημοκρατική επιλογή του ελληνικού λαού, όσο και στη δημόσια παραδοχή και των τριών θεσμών ότι θα υπάρξει η αναγκαία ευελιξία, ώστε να γίνει σεβαστή η λαϊκή ετυμηγορία.
Για ποιο λόγο όμως αυτή η επιμονή ;

Μια πρώτη αβίαστη σκέψη θα ήταν ότι η επιμονή οφείλεται στην επιθυμία ορισμένων να μη παραδεχθούν τα λάθη τους και να επιβεβαιώσουν εαυτούς παραγνωρίζοντας την αποτυχία τους. Εξάλλου, δεν πρέπει να ξεχνάμε τη δημόσια παραδοχή, πριν από λίγα χρόνια, του ΔΝΤ ότι έσφαλε στον υπολογισμό της ύφεσης που θα προκαλούσε το μνημονιακό πρόγραμμα. Ωστόσο θεωρώ ότι αυτή είναι μια ρηχή προσέγγιση. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι το μέλλον της Ευρώπης εξαρτάται από το πείσμα ή την εμμονή κάποιων παραγόντων.

Καταλήγω, λοιπόν, στο συμπέρασμα ότι το ζήτημα της Ελλάδας δεν αφορά αποκλειστικά την Ελλάδα, αλλά αποτελεί το επίκεντρο της σύγκρουσης δύο εκ διαμέτρου αντίθετων στρατηγικών για το μέλλον της ευρωπαϊκής ενοποίησης.

Η πρώτη στρατηγική επιδιώκει την εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ενοποίησης σε ένα πλαίσιο ισότητας και αλληλεγγύης μεταξύ των λαών και των πολιτών της. Οι υπέρμαχοι αυτής της στρατηγικής ξεκινούν από το δεδομένο ότι δεν είναι δυνατόν να ζητείται από την νέα ελληνική κυβέρνηση να κάνει τα ίδια με την προηγούμενη –η οποία, δεν πρέπει να ξεχνάμε, απέτυχε παταγωδώς. Και ξεκινούν από αυτό το δεδομένο, γιατί διαφορετικά θα έπρεπε να καταργήσουμε τις εκλογές σε όσες χώρες βρίσκονται σε πρόγραμμα. Να αποδεχτούμε, δηλαδή, να διορίζονται οι υπουργοί και οι πρωθυπουργοί από τους θεσμούς και οι πολίτες να αποστερούνται από το δικαίωμα του εκλέγειν μέχρι την ολοκλήρωση του προγράμματος.

Καταλαβαίνουν ότι κάτι τέτοιο σημαίνει την ολοκληρωτική κατάργηση της δημοκρατίας στην Ευρώπη, το τέλος κάθε προσχήματος και την αρχή μιας διάσπασης και ενός απαράδεκτου διχασμού της Ενωμένης Ευρώπης. Σημαίνει εν τέλει την αρχή για την δημιουργία ενός τεχνοκρατικού τερατουργήματος, που θα οδηγήσει σε μια Ευρώπη εντελώς ξένη προς τις ιδρυτικές της αξίες. 

Η δεύτερη στρατηγική επιδιώκει ακριβώς αυτό: Τη διάσπαση και τον διχασμό της Ευρωζώνης και συνακόλουθα της Ε.Ε.
Πρώτο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση είναι η δημιουργία μιας Ευρωζώνης δύο ταχυτήτων, όπου ο σκληρός πυρήνας θα θέτει σκληρούς κανόνες λιτότητας και προσαρμογής και θα διορίζει έναν Υπερυπουργό Οικονομικών της Ευρωζώνης με απεριόριστη εξουσία, με τη δυνατότητα δηλαδή να απορρίπτει ακόμη και προϋπολογισμούς κυρίαρχων κρατών που δεν ευθυγραμμίζονται με τα δόγματα του ακραίου νεοφιλελευθερισμού.

Για όσες χώρες δε αρνούνται να υποκύψουν στην νέα εξουσία η λύση θα είναι απλή: Σκληρή τιμωρία. Υποχρεωτική λιτότητα. Και, ακόμη περισσότερο, περιορισμοί στην κίνηση κεφαλαίων, πειθαρχικές κυρώσεις, πρόστιμα, ακόμη και παράλληλο νόμισμα. Έτσι οικοδομείται η νέα ευρωπαϊκή εξουσία με πρώτο θύμα την Ελλάδα η οποία στο μυαλό αρκετών αποτελεί χρυσή ευκαιρία παραδειγματισμού για όλους τους υποψήφιους απείθαρχους. 

Το πρόβλημα, όμως, που δεν φαίνεται να λαμβάνει υπόψη της η δεύτερη αυτή στρατηγική είναι το υψηλό ρίσκο που επωμίζεται και τους τεράστιους κινδύνους που εγκυμονεί. Διότι όχι μόνο διακινδυνεύει να αποτελέσει την αρχή του τέλους για το εγχείρημα της ενωμένης Ευρώπης, μετατρέποντας την ευρωζώνη από νομισματική ένωση σε ζώνη συναλλαγματικών ισοτιμιών, αλλά επίσης πυροδοτεί και μια διαδικασία οικονομικής και πολιτικής αβεβαιότητας που είναι πολύ πιθανό να μετασχηματίσει πλήρως τις οικονομικές και πολιτικές ισορροπίες σε ολόκληρη τη Δύση.

Η Ευρώπη, λοιπόν, βρίσκεται σε σταυροδρόμι. Μετά από τις σοβαρές παραχωρήσεις της ελληνικής κυβέρνησης η απόφαση είναι στα χέρια όχι των θεσμών που άλλωστε -με εξαίρεση την Ευρωπαϊκή Επιτροπή- δεν εκλέγονται και δεν λογοδοτούν στους λαούς, αλλά στα χέρια των ηγετών της Ευρώπης.
Ποια στρατηγική θα επικρατήσει; Εκείνη του ρεαλισμού για μια Ευρώπη της αλληλεγγύης, της ισότητας και της δημοκρατίας ή η στρατηγική της ρήξης και της διχοτόμησης;
Αν κάποιοι, πάντως, νομίζουν ή, θέλουν να πιστεύουν, ότι η απόφαση αυτή αφορά αποκλειστικά και μόνο την Ελλάδα διαπράττουν μεγάλος λάθος. Θα τους πρότεινα απλώς να ξαναδιαβάσουν το αριστούργημα του Χέμινγουεϊ: «Για ποιον χτυπά η καμπάνα;».

Tμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Τι κρύβεται πίσω από τις διεθνής "φιλανθρωπικές" οργανώσεις - UNICEF, Γιατροί χωρίς Σύνορα, Γιατροί του Κόσμου, εκκλησιαστικές οργανώσεις κ.λπ (Πλήρης οδηγός...)

Στη Φωτο ο εβραίος ιδρυτής
 των "γιατρών χωρίς
σύνορα" και των
"Γιατρών του κόσμου"!

Του Μαυρομμάτη Βασίλειου
Καθημερινά ακούμε και διαβάζουμε στα Μ.Μ.Ε. για τις γνωστές σε όλους μας «Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις». Πρόκειται για «φιλανθρωπικές» εταιρείες, που σκοπό έχουν τη βοήθεια των επί γης συνανθρώπων μας. Τα έργα τους περιλαμβάνουν εράνους, δωρεές, χορηγίες, συνδρομές κ.ά… Σ΄ αυτά συμμετέχουν διάφοροι κυρίως επώνυμοι της show-biz, καλλιτέχνες, ηθοποιοί, πολιτικοί, πλούσιοι κ.ά.. Οι «φιλανθρωπικοί» αυτοί οργανισμοί είναι πολλοί ανά τον κόσμο. Αναφέρονται ως Μη Κυβερνητικοί Οργανισμοί και Μη Κερδοσκοπικοί (σύμφωνα με τα όσα πάντοτε δηλώνουν οι ίδιοι). Κάποιοι απ΄ αυτούς τους οργανισμούς, ξένοι και εγχώριοι, είναι οι Γιατροί του Κόσμου (MDM), η UNICEF, οι LIONS, η Παγκόσμια Αποστολή Βοήθειας (ΜΑΜ), οι περιβόητοι Γιατροί Χωρίς Σύνορα (MSF), η Oxfam, η Ελληνική Αντικαρκινική Εταιρεία, η εκκλησιαστική οργάνωση «Αλληλεγγύη» κ.ά.
Το «φιλανθρωπικό» έργο της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας είναι ήδη γνωστό εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια περίπου. Αμύθητη περιουσία, ατελείωτα σκάνδαλα, αγυρτείες, τραπεζικές καταθέσεις, δημόσιες καταπατήσεις, χρηματισμοί, παγκάρια, ιερές μίζες, αποπερατώσεις ναών, ιεροί πλειστηριασμοί και άλλα παρόμοια. Όλα βέβαια γίνονται στο όνομα της αγάπης και της φιλανθρωπίας. 

 «Αλληλεγγύη»: Ένα κλασικό παράδειγμα της ορθόδοξης «φιλανθρωπίας» στη χώρα μας, μιά Μη Κυβερνητική Οργάνωση της Εκκλησίας, που χρηματοδοτείται απ΄ τα δημόσια ταμεία, κάτι, που μόνο απ΄ τις Ρωμαίικες κυβερνήσεις μας μπορεί ν΄ απαντηθεί… Η αλλοτινή κορωνίδα της δήθεν εκκλησιαστικής «φιλανθρωπίας», αφού καταχράστηκε εκατομμύρια ευρώ, αναζητεί νέο όνομα, για να αποσυνδεθεί από το παρελθόν των σκανδάλων των «σάπιων πουλερικών» και των «οικονομικών αλχημειών».

Υπεράνω πάσης υποψίας

Ξετυλίγοντας όμως το υπόλοιπο κουβάρι της «φιλανθρωπίας» θα δούμε την διαπλοκή, τα στοιχεία και τα γεγονότα απ΄ την πραγματική δράση μερικών εκ των οργανώσεων αυτών, που κυριολεκτικά αλωνίζουν τον κόσμο και αγωνίζονται κυρίως για τα συμφέροντα κάποιων πανίσχυρων οίκων, πολυεθνικών εταιρειών, ακόμα και ολόκληρων κρατών. Και για μπαίνουμε στο κυρίως θέμα, το πρώτο πράγμα, που επεδίωξαν απ΄ τη στιγμή της δημιουργίας τους οι οργανώσεις αυτές, ήταν η αποδοχή τους από τον κόσμο ως «φιλανθρωπικές οργανώσεις»… 

«Εφ’ όσον γνωρίζουμε τους μηχανισμούς και τα κίνητρα του κόσμου, γιατί να μήν μπορούμε να τον ελέγχουμε και να τον κατευθύνουμε, όπως και όπου εμείς θέλουμε και μάλιστα χωρίς να το αντιληφθεί; Οι πρόσφατες εφαρμογές της προπαγάνδας έδειξαν, ότι αυτό μπορεί να συμβεί αρκετά ως ένα σημείο και εντός κάποιων ορίων» (Edward Bernays, Propaganda).

Ο Edward Bernays, εβραίος στην καταγωγή, ήταν ανιψιός του ιδρυτή της Ψυχανάλυσης, Ζίγκμουντ Φρόιντ. Υπήρξε πατέρας της προπαγάνδας και της σύγχρονης ψευδοεπιστήμης «των δημοσίων σχέσεων». Δούλεψε για τις Αμερικανικές υπηρεσίες της CIA λίγο πριν απ΄ τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Bernays έγινε ο διασημότερος πρωτοπόρος της σύγχρονης προπαγάνδας, την οποία εξάσκησε τόσο σε θεωρητικό, όσο και σε πρακτικό επίπεδο, εφαρμόζοντας τις θεωρίες χειραγώγησης των μαζών (ψυχολογία της μάζας), για λογαριασμό μεγάλων Πολυεθνικών Εταιρειών και πολιτικών κομμάτων. Το βιβλίο του Propaganda και γενικότερα οι μέθοδοί του, απετέλεσαν τα σύγχρονα εργαλεία προπαγάνδας, που χρησιμοποιούν μέχρι σήμερα τα εξουσιαστικά κέντρα του πλανήτη μας.

Και η «φιλανθρωπική» προπαγάνδα ξεκινά: Οι άνθρωποι αρχικά πείθονται για την ανάγκη της φιλανθρωπίας σε όλους τους τομείς. Στον φαρμακευτικό τομέα ο φόβος των επικείμενων ασθενειών, που απειλεί τα παιδιά του κόσμου και ειδικά τα «κοκκαλιασμένα» παιδιά της Αφρικανικής Ηπείρου «πουλάει» και είναι ο καλύτερος φαρμακέμπορος: «Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας και η UNICEF ανακοίνωσαν σήμερα ένα σχέδιο παγκόσμιας δράσης για την καταπολέμηση της πνευμονίας. Η πνευμονία είναι η πρώτη αιτία θανάτου των παιδιών κάτω των πέντε ετών. Αν δεν γίνει τίποτε, η πνευμονία θα συνεχίσει να σκοτώνει κάθε χρόνο 1,8 εκατομμύριο παιδιά κάτω των πέντε ετών, δηλαδή το 20% των εννέα εκατομμυρίων παιδιών κάτω των πέντε ετών που πεθαίνουν κάθε χρόνο στον κόσμο, προειδοποιούν ο Π.Ο.Υ. και η UNICEF. Στόχος είναι μέχρι το 2015 να σωθούν 5,3 εκατομμύρια παιδικές ζωές». (Από τον τύπο, 17/12/09). Φυσικά κανείς δεν θα κάτσει να ελέγξει τα προτεινόμενα νούμερα ασθενών και νεκρών, που δίνει η UNICEF στον Τύπο, για το άν είναι αληθινά ή ψεύτικα, για το άν οι προφητείες της θα πραγματοποιηθούν ή όχι.

Ακολουθεί πακέτο η λύση μονόδρομος, ως σανίδα σωτηρίας: «Για να επιτευχθεί ο στόχος αυτός, δύο σημαντικά μέτρα πρέπει να υιοθετηθούν από τις χώρες, σύμφωνα με τον Π.Ο.Υ. και τη UNICEF. Ο εμβολιασμός κατά της πνευμονίας και ο αποκλειστικός θηλασμός στη διάρκεια των έξι πρώτων μηνών της ζωής των παιδιών». Για να πειστεί κι ο κάθε δύσπιστος για την καλή πρόθεση της UNICEF και τους εμβολιασμούς που προτείνει, μπαίνει σφήνα και ο θηλασμός (χωρίς όμως να λέει ότι ο θηλασμός πρέπει να είναι αποκλειστικά και μόνο μητρικός και όχι μειωμένος, όπως τον παρουσιάζει, αφού πρέπει να γίνεται για τουλάχιστον ενάμιση έτος! Αλλιώς, πώς θα πουληθούν και τα χημικά βρεφικά γάλατα;).

Φυσικά οι μάζες θα πειστούν για του λόγου τα αληθή, μέσα από τα δήθεν πραγματικά στοιχεία που μας δίνουν ο Π.Ο.Υ. και η UNICEF, δηλαδή οι θύτες! «Πάνω από το 98% των θανάτων, που συνδέονται με την πνευμονία καταγράφονται στις 68 χώρες που καταγράφουν τη μεγαλύτερη μητρική και παιδική θνησιμότητα, δηλαδή στις πιο φτωχές, σύμφωνα με τους αριθμούς που δόθηκαν στη δημοσιότητα από τον Π.Ο.Υ. και τη UNICEF, που υπολογίζουν το κόστος των μέτρων σε 39 δισεκατομμύρια δολάρια (26,31 δισεκατομμύρια ευρώ). Το μισό του ποσού αυτού θα διατεθεί στην Κίνα (13 δισ. δολάρια) και την Ινδία (7 δισ. δολάρια), που είναι οι χώρες οι οποίες πλήττονται περισσότερο από την πνευμονία». (Από τον τύπο 17/12/09). «Φιλανθρωπία» ανακατεμένη με άφθονη προφητική τρομολαγνεία…

UNICEF συνέχεια… Μέσα από την ιστοσελίδα της για την εκστρατεία κατά του τετάνου: «Παγκόσμια εκστρατεία για την εξάλειψη του νεογνικού τετάνου, που σκοτώνει ένα νεογέννητο μωρό κάθε 3 λεπτά στις φτωχές χώρες (ούτε πόλεμος να γινόταν!), άρχισε η UNICEF, επιστρατεύοντας για τον σκοπό αυτό την διάσημη Μεξικανή ηθοποιό Σάλμα Χάγιεκ». Εδώ μπαίνει στην «μάχη της φιλανθρωπίας» η όμορφη και διάσημη ηθοποιός. Για να ακολουθήσει η προστασία από την φανταστική αρρώστεια-απειλή…

«Υπολογίζεται ότι 170 εκατομμύρια γυναίκες αναπαραγωγικής ηλικίας σε όλο τον κόσμο δεν είναι προστατευμένες εναντίον του τετάνου. Οι γυναίκες αυτές κατοικούν σε 27 χώρες, κυρίως στην Αφρική και στην Ασία. Στόχος της UNICEF είναι έως το 2012 να είναι όλες εμβολιασμένες, είτε πριν είτε στη διάρκεια της εγκυμοσύνης τους. Το κόστος για να κάνει κάθε γυναίκα τις τρεις δόσεις του εμβολίου που χρειάζεται είναι περίπου 2,5 ευρώ και ο εμβολιασμός μπορεί να σώσει τη ζωή των 140.000 νεογέννητων μωρών και των 30.000 νέων μητέρων που πεθαίνουν κάθε χρόνο εξαιτίας του τετάνου. Στόχος είναι να συγκεντρωθούν έως τα τέλη του 2011, 200 εκατομμύρια εμβόλια και να εμβολιαστούν όλες οι μητέρες». Εδώ χρειάζεται καλή πίστη, όπως και με την θρησκεία… «πίστευε και μη ερεύνα»…

«Η UNICEF πρωτοστατεί παγκόσμια στην παροχή εμβολίων και τους εμβολιασμούς, προμηθεύοντας εμβόλια και σχετικό εξοπλισμό και εφόδια για το 55% των παιδιών σε σχεδόν 100 χώρες. Το 2007 η UNICEF προμήθευσε εμβόλια αξίας 635 εκατομμυρίων δολαρίων».

«Μπορείτε να καταστήσετε αποδεκτή από τις μάζες οποιαδήποτε θεωρία ή ιδέα, αν οι γιατροί μιας κοινωνίας την υποστηρίζουν σθεναρά και είναι υπέρ της» (Edward Bernays, Propaganda).

Όσο και αν φανεί περίεργο, στις αφρικανικές κοινότητες δεν υπήρχαν ποτέ ζητιάνοι. Ζητιάνοι υπήρχαν πάντοτε και υπάρχουν μέχρι σήμερα στις δικές μας απάνθρωπες «πολιτισμένες» Δυτικές κοινωνίες. Η τηλεοπτική προπαγάνδα έχει καταστήσει τα παιδιά της Αφρικής ζητιάνους της ανθρωπιστικής βοήθειας και μαζικά προϊόντα φιλανθρωπίας. Ουσιαστικά σε κάθε ευρώ ή άλλο είδος βοηθείας που συγκεντρώνεται για τα παιδιά της Αφρικής, ένα σημαντικό μέρος του καταπολεμά την ανεργία στις δικές μας καταναλωτικές κοινωνίες, δίνοντας εργασία, μισθούς και πλούτη, σε πολλούς δικούς μας επιστήμονες, εργάτες και μεσάζοντες.

 

Ορθόδοξη φιλανθρωπική βοήθεια με φάρμακα και εμβόλια... Οι ιεραπόστολοι αποτελούν τους πιο αξιόπιστους εμπόρους των Φαρμακοβιομηχανιών.

Η διεθνής βοήθεια της Δύσης με τη μορφή της φιλανθρωπίας έχει αποτύχει παταγωδώς στην Αφρική. Ενώ τρία τρισεκατομμύρια δολάρια δόθηκαν τα τελευταία πενήντα χρόνια, οι περιβόητες «φιλανθρωπικές» οργανώσεις δεν κατάφεραν να εφοδιάσουν ούτε με κουνουπιέρες των τεσσάρων δολαρίων τα παιδιά της κεντρικής Αφρικής, όπως λέει οWilliam Esterli (καθηγητής Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης). Σε άρθρο του γράφει, ότι «τόση πολλή καλοπροαίρετη συμπόνια και φιλανθρωπία, δεν έφεραν αποτελέσματα για τους απόρους της Αφρικής».

Όλοι θυμόμαστε τον ροκ σταρ Bob Geldof και τη μεγάλη συναυλία του 2005. Εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια συγκεντρώθηκαν για την Αφρική χωρίς κανένα απολύτως αποτέλεσμα. O Ιρλανδός ρόκερ γνωρίζοντας το ψεύδος της φιλανθρωπίας, ανοίγοντας τη μεγάλη συναυλία του είπε: «Κάτι πρέπει να γίνει, ο,τιδήποτε κι αν είναι αυτό, είτε έχει αποτέλεσμα είτε όχι». Αυτή η «αφελής» δήλωση δεν προβλημάτισε σχεδόν κανέναν. Όπως σχολιάζει ο William Esterli, τελικά «τα αναποτελεσματικά μεγαλεπήβολα σχέδια φιλανθρωπίας ανακουφίζουν τους πλούσιους, από την ανάγκη να βοηθήσουν τους φτωχούς».

Την ίδια χρονιά στο πλαίσιο του παγκόσμιου οικονομικού φόρουμ στο Νταβός η Sharon Stone συγκέντρωσε μέσω της τηλεόρασης ένα εκατομμύριο δολάρια σε ένα λεπτό (!) για να αγοραστούν κουνουπιέρες στην Τανζανία. Τα χρήματα λοξοδρόμησαν και το επόμενο καλοκαίρι δεν υπήρχαν στα νοσοκομεία κουνουπιέρες ούτε για δείγμα.

Ας δούμε όμως μία από τις πραγματικές αιτίες θανάτων των παιδιών της Αφρικής και της Ασίας, την πείνα: «Από τα 13.000.000 παιδιά, που πεθαίνουν ετησίως υπολογίζεται, ότι τα 4.000.000 πεθαίνουν από την πείνα, καθώς σχεδόν το 1/3 των παιδιών κάτω των 5 ετών, δηλαδή περίπου 165 εκατομμύρια παιδιά, υποσιτίζονται. Η αβιταμίνωση Α προσβάλλει 40 εκατομμύρια παιδιά παγκοσμίως και τυφλώνει 250.000 απ' αυτά ετησίως» (Ριζοσπάστης, 4/1/07). 

Κι αυτά συμβαίνουν λόγω των άμεσων πολιτικών παρεμβάσεων (εμφύλιοι, ταραχές, γενοκτονίες, πραξικοπήματα) και της οικονομικής αφαίμαξης, που έχουν επιβάλλει οιΗ.Π.Α. και τα άλλα δυτικά κράτη σύμμαχοί τους, καθώς και οι διάφορες πολυεθνικές εταιρείες, που οργώνουν την αφρικανική Ήπειρο. Αυτά αποτελούν και τη σημαντικότερη αιτία της διάλυσης και της παρακμής των αφρικανικών κρατών.

Έτσι το μήνυμα προς τις Μη Κυβερνητικές-Κερδοσκοπικές και φιλανθρωπικές οργανώσεις είναι το εξής: Τα παιδιά του Τρίτου Κόσμου δεν θέλουν αντιβιοτικά, φάρμακα και εμβόλια, θέλουν κουνουπιέρες, τροφή, καθαρό νερό, αποχετευτικό σύστημα και στοιχειώδεις συνθήκες υγιεινής…

Τα χημικά φάρμακα και τα εμβόλια αποδεκατίζουν στην κυριολεξία τα ήδη άρρωστα και εξασθενημένα παιδιά του Τρίτου Κόσμου μας. Οι βαθιά κοιμώμενοι και κατευθυνόμενοι καταναλωτές, με το να συμμετέχουν συνεισφέροντας σε οργανισμούς, όπως η UNICEF μέσω pampers ή άλλων καταναλωτικών προϊόντων, που δήθεν βοηθούν στην εξάλειψη της φτώχειας και της αρρώστειας, ουσιαστικά συμβάλλουν στην γενοκτονία και στην οικονομική αφαίμαξη, που γίνεται στην Αφρική και στις άλλες υποανάπτυκτες χώρες! 

Κυβερνητικές και κερδοσκοπικές οργανώσεις

Ας κάνουμε μια περιήγηση ανά τον κόσμο να δούμε τη δράση των άλλων «φιλανθρωπικών» οργανώσεων: "Έρευνες διεξάγει η εισαγγελία του Παρισιού για τη δράση 17 φιλανθρωπικών οργανώσεων, ανάμεσά τους πολλές από τις οποίες συγκεντρώνουν χρήματα για την καταπολέμηση του καρκίνου και του A.I.D.S., καθώς υπάρχουν υποψίες για απάτη και παραβίαση εμπιστοσύνης", αναφέρει πρόσφατο δημοσίευμα της εφημερίδας “Le Parisien”. Οι φιλανθρωπικές οργανώσεις, οι περισσότερες εκ των οποίων δραστηριοποιούνται εκτός Η.Π.Α., θεωρούνται ύποπτες για κακοδιαχείριση εκατομμυρίων ευρώ, που είχαν λάβει ως δωρεά για τους σκοπούς τους… Σύμφωνα με την έκθεση, οι οργανώσεις αυτές φέρεται, ότι χρησιμοποιούν επωνυμίες, που μοιάζουν με εκείνες μεγάλων οργανώσεων: παράδειγμα η (ΜΑΜ) (Παγκόσμια Αποστολή Βοήθειας), ένα ακρωνύμιο που μοιάζει με το διεθνούς κύρους (MDM) (Γιατροί του Κόσμου)». (εφημ. Έθνος, 14/10/09).

Ας δούμε όμως και το «φιλανθρωπικό» έργο των περιβόητων σε όλους μας Γιατρών Χωρίς Σύνορα: «Το νέο βιβλίο του Γάλλου δημοσιογράφου Πιερ Πεάν κατηγορεί τον ιδρυτή της οργάνωσης “Γιατροί Χωρίς Σύνορα” και Υπουργό Εξωτερικών της Γαλλίας,Μπερνάρ Κουσνέρ, για διαπλοκή συμφερόντων με Αφρικανικά καθεστώτα προς όφελος φαρμακοβιομηχανιών… Χάρη στις προσωπικές ικανότητες του Κουσνέρ, (γιατρού και συμβούλου ιατρικών επιχειρήσεων), οι συγκεκριμένες εταιρείες κατάφεραν να συνάψουν με τις κυβερνήσεις της Γκαμπόν και του Κονγκό συμβόλαια αξίας 4,6 εκατομμυρίων ευρώ… Ο Πεάν κατηγορεί επίσης τον Κουσνέρ για διαπλοκή ιδιωτικών συμφερόντων με την άσκηση δημόσιας εξουσίας και για ανήθικη διαχείριση της θέσης πολιτικής επιρροής. Επιπλέον, τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο σοβαρά, διότι οι κατηγορίες αυτές στρέφονται κατά ενός ανθρώπου, που έχει επανειλημμένα καταγραφεί ως ο “πιο δημοφιλής Γάλλος πολιτικός” και είναι διάσημος παγκοσμίως για το φιλανθρωπικό του έργο και ειδικότερα για την ίδρυση των οργανώσεων “Γιατροί Χωρίς Σύνορα” και “Γιατροί του Κόσμου”». (Tvxs, 5/2/09).

 

Στη φωτογραφία ο διεθνής «ανθρωπιστής»Bernard Kouchner σε εναγκαλισμό του με τον George Bush: Ξεκίνησε σαν κομμουνιστής θαυμαστής του Φιντέλ Κάστρο και πρωτοστάτης του φοιτητικού κινήματος του Μάη του 1968. Αργότερα μαζί με άλλους ίδρυσε τους «Γιατρούς χωρίς σύνορα» και μετά τους «Γιατρούς τού Κόσμου», όταν η πρώτη οργάνωση διασπάστηκε. Την δεκαετία του 1990 υπηρέτησε ως υπουργός Υγείας στις γαλλικές σοσιαλιστικές κυβερνήσεις. Το 1999 διορίστηκε από τον Ο.Η.Ε. (άλλος ένας οργανισμός φερέφωνο) διοικητής του προτεκτοράτου του Κοσσόβου μετά τους αμερικανικούς βομβαρδισμούς, τους οποίους υποστήριξε με ζήλο. Το 2003 υποστήριξε ανοιχτά την αμερικανική επέμβαση στο Ιράκ και τον πόλεμο κατά της δήθεν τρομοκρατίας του προέδρου Bush. Το 2007 ο Γάλλος πρόεδρος Sarkozi τού προτείνει την θέση του υπουργού Εξωτερικών και εκείνος την αποδέχεται. Λίγο μετά θα απειλήσει το Ιράν με πόλεμο για το πυρηνικό του πρόγραμμα…

«Διακεκριμένοι γιατροί και ειδικοί από τις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Βρετανία, τον Καναδά και άλλες χώρες διεξήγαγαν έρευνες προσπαθώντας να απαντήσουν στα παραπάνω ερωτήματα. Τα συμπεράσματά τους, τα οποία δημοσιεύονται σε ειδικό τεύχος της επιθεώρησης «Public Library of Science Medicine», είναι παραπάνω από κατηγορηματικά. Μιλούν για πλήρως οργανωμένες εκστρατείες εκ μέρους των φαρμακευτικών εταιρειών, οι οποίες, με στόχο να διογκώσουν τα ήδη υπέρογκα κέρδη τους, δημιουργούν νέες αγορές επινοώντας νέες ασθένειες και προωθώντας τα ανάλογα φάρμακα στο ανήσυχο για την υγεία του κοινό. Το φαινόμενο ονομάζεται «ασθενειοκαπηλεία» και την περασμένη εβδομάδα αποτέλεσε για πρώτη φορά το θέμα ενός παγκόσμιου συνεδρίου στην Αυστραλία» (Λαλίνα Φαφούτη, εφημ. Το Βήμα, 16/04/2006).

«Οι μάζες είναι διατεθειμένες να αποδεχθούν την άποψη ενός γιατρού, διότι ο γιατρός αποτελεί μια “αρχή” της ζωής και του θανάτου γι’ αυτούς, ανεξάρτητα από το πόσο αυτός γνωρίζει ή δεν γνωρίζει το θέμα, το οποίο προωθεί» (Edward Bernays, Propaganda).

Έτσι, ως απλό συμπέρασμα θα μπορούσαμε να πούμε, ότι οι μεγαλύτεροι εχθροί για την ανθρώπινη υγεία δεν είναι τα μικρόβια, το A.I.D.S., οι ιοί ή ο καρκίνος, ή η φτώχεια, αλλά η εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο.

Οι «φιλανθρωπικές» οργανώσεις Γιατροί Χωρίς Σύνορα και Γιατροί του Κόσμου, είναι ουσιαστικά οργανώσεις τύπου καρτέλ, που χρησιμοποιούν την ανθρωπιστική βοήθεια σαν πρόσχημα, για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα των Φαρμακοβιομηχανιών, της οικονομικής εκμετάλλευσης και της Αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Δεν είναι τυχαίο που επικεντρώνουν την δράση τους σε περιοχές που ενδιαφέρουν πολιτικά και οικονομικά τους Αμερικανούς όπως το Ιράκ, το Σουδάν, η Τσετσενία, το Αφγανιστάν κ.λπ..

Το ενδιαφέρον των Γιατρών Χωρίς Σύνορα (MSF) για το Σουδάν συγκεκριμένα εξηγείται από το γεγονός, ότι η χώρα είναι στόχος εξωτερικής επέμβασης, αλλά και αποσταθεροποίησης εδώ και πολλά χρόνια. Τα διάφορα αντάρτικα κινήματα, που πολεμούν την Ισλαμική κυβέρνηση χρηματοδοτούνται από τις Η.Π.Α. και το Ισραήλ. Η λεγόμενη «γενοκτονία», που δήθεν συντελείται στο Νταρφούρ, χρησιμοποιείται σαν πρόσχημα πίεσης και τελικά εξωτερικής επέμβασης, ενώ πιστοποιείται από οργανώσεις όπως η (MSF), παρ’ ότι δεν υπάρχει σοβαρή αντικειμενική απόδειξη, για το άν κάτι τέτοιο πράγματι συμβαίνει και για το ποιός σκοτώνει ή γενοκτονεί, ποιόν και γιατί.


«Όπως υπενθυμίζουν τα διεθνή ΜΜΕ, η Pfizer - διάσημη για την εφεύρεση του Βιάγκρα - είχε εμφανιστεί στη Νιγηρία εν μέσω της ανθρωπιστικής κρίσης του 1996 στήνοντας ένα επιχειρησιακό κέντρο δίπλα στους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα. Αμέσως μετά τα μέλη της αποστολής της φαρμακοβιομηχανίας επέλεξαν 200 παιδιά για τη χορήγηση του πειραματικού φαρμάκου υποσχόμενοι στους γονείς τους, ότι θα τα γιατρέψουν. Ωστόσο, έντεκα από αυτά απεβίωσαν λίγες ημέρες μετά, ενώ σε πολλά άλλα διαπιστώθηκαν σοβαρές παρενέργειες μεταξύ των οποίων και εγκεφαλικές βλάβες… Μία δεκαετία μετά, ο δικαστικός αγώνας των γονέων εν μέρει δικαιώθηκε, καθώς η Pfizer επέλεξε να “συμβιβαστεί” αποζημιώνοντας τους συγγενείς των παιδιών με 55 εκατ. Ευρώ». (Εφημ. Έθνος, 7/4/09).

Εκτός από τις πολιτικές παρεμβάσεις στις κυβερνήσεις ξένων κρατών που εμπλέκονται οι περιβόητοι «Γιατροί Χωρίς Σύνορα», πίσω τους κρύβεται η προώθηση και η δημιουργία πελατολογίου νέων αρρώστων-πελατών στις πολυπληθείς αυτές αγορές, αλλά και οι πειραματικές δοκιμές νέων φαρμάκων στους φτωχούς πολίτες τρίτης κατηγορίας, Αφρικανούς και Ασιάτες. Αυτοί είναι κάποιοι απ’ τους πραγματικούς «ανθρωπιστικούς» ρόλους τους…

Οι έλληνες (καλύτερα ρωμιοί) Γιατροί Χωρίς Σύνορα (ΓΧΣ) κατάφεραν να κάνουν το ακατόρθωτο. Αντί να βρίσκονται εκτός συνόρων, εκεί όπου δήθεν υπάρχει το πραγματικό πρόβλημα της ανθρώπινης δυστυχίας, στις χώρες δηλαδή του Τρίτου Κόσμου και να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους, αυτοί εγκαταστάθηκαν εδώ σε νησιά του Αιγαίου κυρίως, δηλαδή εντός συνόρων, όπου υποδέχονται ως αμειβόμενα επαγγελματικά στελέχη Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, αυτούς που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να περιθάλπουν στις χώρες τους. Οι δικοί μας Ρωμιοί Γιατροί Χωρίς Σύνορα…

Εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας

Στις 14 Ιουνίου του 2003 στο διεθνές δικαστήριο της Χάγης, που δικάζει εγκλήματα πολέμου, ένας Γερμανός διδάκτωρ ιατρός, ο Matthias Rath, και πολλοί ακόμα έκαναν μήνυση στις εξής οκτώ Φαρμακοβιομηχανίες: Pfizer, Merck, Glaxo Smith Kline, Novartis, Amgen και Astra Zeneca. Οι κατηγορίες που απαγγέλθηκαν ήταν για γενοκτονία και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Συνυπεύθυνοι και συγκατηγορούμενοι για τα εγκλήματα αυτά είναι η απελθούσα κυβέρνηση του George Bush πρόεδρου των Η.Π.Α., ο αντιπρόεδρος Dick Cheney, η υπουργός εξωτερικών Condoleezza Rice, ο υπουργός άμυνας Donald Rumsfeld, ο Tony Blair πρωθυπουργός της Μ. Βρεταννίας, ο Jacob Zouma αναπληρωτής πρόεδρος της Νοτίου Αφρικής και κάποιοι άλλοι πολιτικοί.

Επίσης κατηγορούνται η Rockefeller Financial Group και η οικογένεια Rockefeller, ηRothschild Group, η JP Morgan Group, η μη κερδοσκοπικές οργανώσεις «Γιατροί του Κόσμου» και «Γιατροί Χωρίς Σύνορα» και ο επικεφαλής των τελευταίων Rowan Gillies...

Ο κατάλογος συμπεριλαμβάνει καναλάρχες, δημοσιογράφους, επιχειρηματίες και διάφορους άλλους, που διαπλέκονται σε αυτό το σκοτεινό κουβάρι.

Ένας ακόμη μεγάλος dealer χημικών φαρμάκων και εμβολίων στην Αφρικανική ήπειρο που θα έπρεπε να κατηγορηθούν για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, είναι τα Ορθόδοξα Πατριαρχεία με τις δήθεν «φιλανθρωπικές» ιεραποστολές τους. Ας μην ξεχνούμε τις «δωρεές» των εμβολίων και των φαρμάκων που κατά καιρούς κάνει η Ελλαδική Εκκλησία, προς τις φτωχές αφρικανικές χώρες.

Η (ευτραφής) Α.Θ. Μακαριότης, ο Πάπας και Πατριάρχης της Μεγάλης Πόλεως Αλεξανδρείας, Λιβύης, Πενταπόλεως Αιθιοπίας, πάσης γης Αιγύπτου και πάσης Αφρικής, Πατήρ Πατέρων, Ποιμήν Ποιμένων, Αρχιερεύς Αρχιερέων, τρίτος και δέκατος των Αποστόλων και Κριτής της Οικουμένης (ωραίος φιλανθρωπικός τίτλος!), κ. Θεόδωρος Β΄, προσηλυτίζει αδύνατα πεινασμένα αφρικανόπουλα για το ποίμνιόν του. Η υποκρισία της φιλανθρωπίας εν τη γενέσει της... 

H διαφορά ανθρωπισμού - φιλανθρωπίας:

Σύμφωνα με την έννοια του ανθρωπισμού -που μπορεί να γεννηθεί μόνον σε έλλογες, μακρυά από θρησκευτικές επιρροές κοινωνίες- κάθε άτομο απολαμβάνει συνθήκες ελευθερίας, ευνομίας, αξιοκρατίας, με παιδεία, αθλητισμό, κοινωνική πρόνοια κ.τ.λ..

Η φιλανθρωπία αναπτύσσεται κυρίως σε θεοκρατούμενες κοινωνίες, όπου κυριαρχεί η διαφθορά και η υπανάπτυξη (βλ. Χωρίς θεό). Αφού τα άτομα τέτοιων κοινωνιών αφεθούν να εξαθλιωθούν τελείως, τότε τους παρέχεται η φιλανθρωπία, ένα «ξεροκόμματο» δηλαδή, για το οποίο θα πρέπει να είναι ευχαριστημένοι και να εκλιπαρούν και για το επόμενο. Αυτό δημιουργεί αισθήματα ικανοποίησης στον φιλάνθρωπο, ο οποίος νοιώθει ευτυχής, που δεν είναι κι αυτός τόσο εξαθλιωμένος κι ευχαριστεί το θεό του. Με τη φιλανθρωπία ενισχύεται η σχέση εξάρτησης εξαθλιωμένου ποιμνίου - πολιτικού ή/και θρησκευτικού εξουσιαστή. Αποτελεί ένα από τα χειρότερα συναισθήματα, που μπορεί να νοιώσει ο άνθρωπος, το οποίο βέβαια καλλιεργούν κι έχουν εκμεταλλευτεί δεόντως όλες οι θρησκείες. 


«Φιλανθρωπικές» κινήσεις διαμαρτυρίας


Για την μάστιγα της φτώχειας και των ασθενειών, που πλήττουν τον Τρίτο Κόσμο, δραστηριοποιούνται το Ευρωπαϊκό και Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ με το κοινωνικό σύνθημα «Κάντε την Φτώχεια Παρελθόν», που είδαμε και πρόσφατα να σέρνει χιλιάδες νέους ανθρώπους στην σύνοδο των G8, που έγινε στην Κοπεγχάγη. Τα Κοινωνικά Φόρουμ έχουν κι αυτά αλωθεί από τις «Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις». Κάτω από αυτή την ομηρία, το Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ (ένα από τα πολλά), που έγινε στο Porto Allegre τον Ιανουάριο του 2003, έλαβε μήνυμα συμπαράστασης από τον γενικό γραμματέα του Ο.Η.Ε. Kofi Annan… Ένας ακόμη σπόνσορας των «Μη Κυβερνητικών Οργανισμών» ανά τον κόσμο είναι τα Ηνωμένα Έθνη, άλλος ένας οργανισμός φερέφωνο της εξωτερικής πολιτικής των Η.Π.Α.

Η Oxfam είναι μία ακόμα επώνυμη «φιλανθρωπική» οργάνωση, η οποία διαπλέκεται με την Ευρωπαϊκή Ένωση και με την Κυβέρνηση των Η.Π.Α.: «Η Ε.Ε. χαιρετίζει την εκστρατεία της Oxfam υπέρ του θεμιτού εμπορίου, ενώ τονίζει τις προσπάθειες που καταβάλλει για να μεγιστοποιήσει τα οφέλη του εμπορίου για τις φτωχές χώρες».

«Ο έξυπνος και συνειδητός χειρισμός της οργανωμένης γνώμης των μαζών είναι σημαντικό στοιχείο μιας δημοκρατικής κοινωνίας. Αυτός που είναι σε θέση να καθοδηγεί αυτό τον αθέατο μηχανισμό της κοινωνίας συνιστά μια αόρατη κυβέρνηση, που αποτελεί την πραγματική δύναμη που κυβερνά» (Edward Bernays, Propaganda, 1928).

Ουσιαστικά οι «φιλανθρωπίες» αποτελούν σε παγκόσμιο επίπεδο τον Δούρειο Ίππο των διαφόρων εξουσιαστών. Πίσω απ’ την κουρτίνα κρύβονται θρησκευτικά κέντρα, κυβερνήσεις κρατών, πολυεθνικές εταιρείες και διάφοροι άλλοι, που λειτουργούν ως καρτέλ. Ιδιαίτερη μνεία θα κάνουμε εδώ στην εμπλοκή του ιδρύματος Ford και φυσικά στους τόσο γνωστούς και «αγαπημένους» μας οίκους Rockefeller’s και Rothschild’s… Μέσα στο ίδιο καζάνι βράζουν με το ίδιο ζουμί και άλλες «Μη» οργανώσεις, όπως οικολογικές, πολιτιστικές, ανθρωπίνων δικαιωμάτων κ.ά.. Και βέβαια όλες μαζί μάχονται… για το καλό και την πρόοδο των συνανθρώπων μας…

Ζούμε σ΄ ένα κόσμο βιτρίνα, βουτηγμένο μέσα στα ψέματα και την υποκρισία. Τα πάντα γύρω μας στροβιλίζονται ασταμάτητα γύρω από το χρήμα, τον μοναδικό θεό του αφύσικου κόσμου μας. Η διαπλοκή, η διαφθορά, η εκμετάλλευση, ο πλουτισμός, η υποκρισία, το ψέμα, ο εξουσιασμός και πολλά άλλα άχραντα πάθη κρύβονται πίσω σχεδόν από κάθε «Μη» Κυβερνητικό Κερδοσκοπικό οργανισμό και κάθε «φιλανθρωπική» εταιρεία. Η αφύπνιση των κοιμώμενων συνανθρώπων μας, είναι το μοναδικό ξεκίνημα για ένα καλύτερο κόσμο… 

ΠΗΓΗ freeinquiry.gr 2

Και μια ενδιαφέρουσα ιστορία από το Όριον : Στις αρχές της δεκαετίας του '90, κάποιος μακαρίτης σήμερα δικηγόρος και ραδιοφωνατζής επαρχιακής πόλης της Ελλάδας είχε στήσει, επί έναν μήνα, έρανο υπέρ των... "παιδιών του Τρίτου Κόσμου" και για λογαριασμό της UNICEF.  Φυσικά δεν είχε καμία άδεια από κανέναν και πώς άλλωστε να την πάρει αφού δεν δίδεται. Μάζεψε έναν κόρακα λεφτά, ουσιαστικά εκβιάζοντας με το μικρόφωνο τους επαγγελματίες. Όμως βρέθηκαν κάποιοι δημοσιογράφοι και κατήγγειλαν τη δραστηριότητά του αυτή στον "πρώτο πνευματικό σύλλογο της πόλης", δηλαδή τον Δικηγορικό. Φυσικά και αυτός, όπως και η Εισαγγελία, ουδέν έπραξαν. 

Αντιθέτως, ο "φιλάνθρωπος" δικηγόρος μήνυσε τους καταγγέλλοντες! Τέτοιο θράσος! 

Η υπόθεση θα ήταν λίγο πολύ ιδιωτικής διένεξης αν ένα μήνα αργότερα δεν συμμετείχε η UNICEF σε εκδήλωση που οργάνωσε ο δικηγόρος σε ξενοδοχείο της πόλης για να της αποδώσει τα χρήματα (όσα άφησε, εννοείται) του παράνομου εράνου. Συμμετείχαν λοιπόν ο τότε οικονομικός διευθυντής της οργάνωσης κ. Σακελλαρίου και η κυρία +Μ. Μπασακάρη (της δόθηκε και οδός στην πόλη). Κι όταν οι δημοσιογράφοι ρώτησαν την τελευταία "γιατί νομιμοποιείτε δια της παρουσίας και αποδοχής των χρημάτων μια καραμπινάτη παρανομία;", απάντησε πως η UNICEF παίρνει ότι βοήθεια της δοθεί!  

Ήταν τόσο καραμπινάτη η παρανομία που, όταν έγινε το δικαστήριο, η έντιμη εισαγγελέας ανασηκώθηκε στην έδρα και φώναξε: "Μα αντί να βρίσκεται ο μηνυτής στο σκαμνί βρίσκονται οι άνθρωποι που κατήγγειλαν την παρανομία;". Όμως, ουδεμία δίωξη ασκήθηκε ποτέ! Βλέπετε η  UNICEF είχα λάβει τη βοήθειά της και ο κ. Σακελλαρίου πήγε μάρτυρας κατηγορίας στο δικαστήριο. Υπέρ του απατεώνα!   

Πηγή: Περιοδικό Όριον

thesecretrealtruth.blogspot.com

ΣΑΣ ΛΕΝΕ ΨΕΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΟΤΙ ΤΟ 2050 ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ 7.500.000 ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΩΜΗ ΑΛΗΘΕΙΑ

ΣΑΣ ΛΕΝΕ ΨΕΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΟΤΙ ΤΟ 2050 ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ 7.500.000
ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΩΜΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΑΝ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΗ ΟΤΙ ΤΗΝ ΞΕΡΕΤΕ
ΑΠΛΑ ΔΕΝ ΣΑΣ ΝΟΙΑΖΕΙ ΝΑΙ ΔΕΝ ΣΑΣ ΝΟΙΑΖΕΙ ΕΙΔΑ ΤΙ ΨΗΦΙΣΑΤΕ

ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ