«ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ» ΚΡΑΤΟΣ Ή ΕΤΑΙΡΕΙΑ ;
Της Βενετίας Κάντζια
ΜΕΡΟΣ 2ον
Βλέπουμε, λοιπόν, ότι είχε φτάσει πλέον η ιστορική στιγμή για να υπογραφεί η με τόση αγωνία αναμενόμενη Συνθήκη Ειρήνης και να δοθεί
15επιτέλους και το δικαίωμα στο γερμανικό λαό να αποφασίσει ελεύθερα γιατο καινούριο του Σύνταγμα. Να επανακτήσει τα κυριαρχικά και εδαφικάτου δικαιώματα αλλά και την πραγματική του ελευθερία. Όμως η ευκαιρίααυτή δυστυχώς χάθηκε και η οριστική Συνθήκη Ειρήνης ούτε τότε αλλάούτε και μέχρι τη σημερινή ημέρα δεν έχει ακόμη υπογραφεί. Είναι, όμως,η απαραίτητη προϋπόθεση της άρσης της εμπόλεμης κατάστασης στηνοποία βρίσκεται ακόμη η Γερμανία με όλους τους αντιπάλους της κατά τον2ο Παγκόσμιο Πόλεμο και της ως εκ τούτου προσωρινής κατάπαυσηςπυρός με όλους αυτούς με τους οποίους είχε βρεθεί τότε σε πολεμικήσύρραξη. Και όπως έχει καθοριστεί ακόμη και από το Γερμανικό«Συνταγματικό Δικαστήριο» της Καρλσρούης στις 31.7.1973 και όχι τοΑλλά εδώ έχει επίσης παραβιαστεί και το άρθρο 3 της Χάρτας τουΑτλαντικού του 1941 το οποίο εγγυάται τα δικαιώματα των λαών νααποφασίζουν ελεύθερα τη μορφή του πολιτεύματος κάτω από το οποίοθέλουν να ζουν, όπως και την επιστροφή του δικαιώματος τηςανεξαρτησίας και αυτοδιοίκησής τους, όταν αυτά τα έχουν με βίαιο τρόποαποστερηθεί. Και όπως ανέφερε μεταξύ άλλων και ο καθηγητής Dr. CarloSchmidt σε μια ιστορική του ομιλία την 8.9.1948, το «Σύνταγμα είναι ηγενική απόφαση ενός ελεύθερου λαού, για το είδος και το περιεχόμενοτης πολιτικής του ύπαρξης». Αποτελεί δε την ορθή βάση ενός κράτουςπου καθορίζει τα δικαιώματα του ατόμου, τα όρια της κρατικής εξουσίαςκαι είναι η νομική μορφή της αυτοπραγμάτωσης της ελευθερίας ενός λαούπου έχει σαν νόμο ζωής το πάθος για τη δημοκρατία. Την ΟμοσπονδιακήΔημοκρατία της Γερμανίας την έβλεπε ως ένα «κομμάτι μόνο τουΚράτους» και ο Βασικός Νόμος έπρεπε να αντιμετωπιστεί ως προσωρινή16πραγματικότητα και όχι ως Σύνταγμα. Όσο για τους θεωρούμενους ωςπρωτεργάτες Γερμανούς ειδικούς, μας λέει ότι σε αυτούς δεν επετράπητίποτα παραπάνω από το να βάλουν το κόμμα και την τελεία. Όλο τοκείμενο τους επεβλήθη από τους συμμάχους, αφού δεν υπήρχε κυρίαρχοςλαός στη στρατιωτικά κατεχόμενη πλέον χώρα, ο οποίος με ελεύθερηβούληση θα αποφάσιζε για την τύχη του με ένα νέο Σύνταγμα. Και αυτότο Σύνταγμα θα αποτελούσε την οριστική απόφαση του Γερμανικού λαούως προς τη μελλοντική κρατική του υπόσταση. Αυτό βέβαια προϋπόθετεκαι προϋποθέτει την προηγούμενη «απελευθέρωσή» του τόσο απόεξωτερικούς (δηλ. τους κατακτητές) όσο και από εσωτερικούς παράγοντες.Και εδώ, ως προς τους τελευταίους, εννοείται η δικτατορία των κομμάτωνπου έχει επιβληθεί στη χώρα, με την επέκτασή της σε ολόκληρη τηνΕυρώπη, με βασικό κέντρο τις Βρυξέλλες και την τραπεζική μαφία, πουπαίρνει στα χέρια της τις τύχες όλης της ηπείρου.Εκείνη, λοιπόν, τη στιγμή της κατάργησης αυτών των δύοπροσωρινών οντοτήτων αλλά και της παύσης ισχύος της μέχρι τότε«νόμιμης» πολιτικής εξουσίας, επακόλουθο και της ακύρωσης του άρθρου23 του Βασικού Νόμου που, όπως ήδη αναφέραμε, είχε περιορισμένηεφαρμογή στη Δυτική μόνο Γερμανία, όλες οι συμφωνίες και συνθήκες οιοποίες έχουν υπογραφεί μετά την ημερομηνία αυτή είναι άκυρες, ακόμακαι αυτή η Συμφωνία της «Ένωσης» των δύο Γερμανιών, γιατί στο ΔιεθνέςΔίκαιο και τη Συμφωνία της Βιέννης, τη σχετική με το Δίκαιο τωνΣυμβάσεων της 23.5.1969, η οποία είχε επικυρωθεί και από τηνΟμοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας στις 20.8.1987, αναφέρεται τοάκυρο των Συμβάσεων, όταν αυτές συντάσσονται ενάντια στα δικαιώματατων λαών και από μη νομιμοποιημένους γι’ αυτό από το λαό πολιτικούς νατον εκπροσωπήσουν. Έτσι, σύμφωνα με νομικούς κύκλους και κινήματα17πολιτών, εντελώς παράνομα συνεχίζει η Γερμανία να χρησιμοποιεί τοπάλαι ποτέ προσωρινό όνομα του Δυτικού Τμήματος (δηλ. ΟμοσπονδιακήΔημοκρατία της Γερμανίας) και με το «έτσι θέλω» να το επιβάλλει χωρίςνα ρωτήσει κανέναν και στην πρώην Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας καιτο Βερολίνο, καθώς και τον προσωρινό Grundgesetz και εν γνώσει ότι έχειπλέον προ πολλού κλείσει ο κύκλος της προσωρινότητάς τους. Και κάθεάλλη δε συνέχιση ή χρησιμοποίηση των ονομάτων τους δεν είναι νόμιμηκαι προϋποθέτει ότι θα έπρεπε να έχουν ακολουθηθεί τα νομικά βήματαπου έχουμε προαναφέρει.Και πώς θα μπορούσε ίσως να είναι και διαφορετική η λύση πουδόθηκε τότε, όταν η «ειρηνική επανάσταση» της Λαϊκής Δημοκρατίας τηςΓερμανίας με το στόχο της ένωσής της με την Ομοσπονδιακή Δημοκρατίατης Γερμανίας είχε αντιμετωπιστεί με δυσπιστία, σκεπτικισμό, ανασφάλειακαι ανησυχία από τους γείτονές της ως προς τη διαμόρφωση πλέον μιαςκαινούριας πολιτικής κατάστασης στο κέντρο της Ευρώπης...Έτσι έχουμε τον Francois Mitterand να καλεί στις 14 Νοεμβρίου 1989σε σύνοδο κορυφής τους προέδρους και πρωθυπουργούς των τότε 12κρατών της Ε.Ε. για να συζητήσουν τις πρόσφατες εξελίξεις στην Ευρώπη,αλλά και για να διεκδικήσουν και κάποιο σχετικό έλεγχο στην όλη αυτήκατάσταση που πλέον είχε δημιουργηθεί. Λίγες μέρες αργότερα, στις 28Νοεμβρίου 1989, ο ίδιος ο Mitterand δήλωνε σε Γάλλους δημοσιογράφους(και αφού είχε ήδη ακούσει το σχετικό με την «ένωση» σχέδιο του HelmutKohl) ότι θεωρούσε ως απίθανο γεγονός μια γερμανική νομική καιπολιτική ένωση.Ακόμα και ο ίδιος τότε Υπουργός Εξωτερικών της ΟμοσπονδιακήςΔημοκρατίας της Γερμανίας Hans Dietrich Genscher έφτασε να δηλώνει18ότι μια ενωμένη Γερμανία, ως ανεξάρτητη και μη ελεγχόμενη δύναμη, θαήταν ανυπόφορη για την Ευρώπη. Με τον δε επί πολλά χρόνια έμπιστο τουΓάλλου Προέδρου Regis Depray να απειλεί κιόλας με αναβίωση τηςγαλλο-ρωσικής συμμαχίας σε περίπτωση που μια ενωμένη και πάλιΓερμανία θα αποκτούσε κυρίαρχο ρόλο, τέτοιον ο οποίος θα μπορούσε γιαμια ακόμη φορά να διαταράξει την ειρήνη και την ασφάλεια στην Ευρώπη.Η πρωθυπουργός της Μ. Βρετανίας Margaret Thatcher, αντίθετα,έβλεπε ως κίνδυνο την οικονομική δύναμη της Γερμανίας που θα μπορούσενα ισχυροποιηθεί περαιτέρω ως αποτέλεσμα της ένωσης και δενεπιθυμούσε την επιτάχυνση της απαραίτητης τυπικής διαδικασίας προς τοσκοπό αυτό. Αλλά και ο Ιταλός Πρόεδρος Giulio Andreotti πίστευε ότι ηένωση των δύο Γερμανιών δεν ήταν επίκαιρη και θα ερχόταν σε λάθοςστιγμή.Αντίθετα, στις Η.Π.Α. το κλίμα ήταν τελείως θετικό και χαιρετίστηκεως επιτυχία και εκπλήρωση - δικαίωση της μακράς πολιτικής των δυτικών.Ο δε πρόεδρος Bush και ο υπουργός των εξωτερικών Baker υποστήριξαντην ένωση στα πλαίσια της καλυτέρευσης των αμερικανο-σοβιετικώνσχέσεων. Επιπλέον, η ένωση αυτή των δύο Γερμανιών θα έπρεπε να γίνειμέσα στα πλαίσια θεσμών όπως το ΝΑΤΟ και η Ε.Ε. και να ληφθούνσοβαρά υπ’ όψιν τα δικαιώματα και οι ευθύνες των τεσσάρων νικητριώνσυμμαχικών δυνάμεων, ώστε να εξαλειφθεί και ο φόβος μια πιθανήςουδέτερης Γερμανίας. Αυτό ήταν θέμα το οποίο απασχολούσε σοβαρά καιτον Mitterand. Έτσι, απόλυτη προτεραιότητα θα έπρεπε οπωσδήποτε ναδοθεί στην ευρωπαϊκή ενσωμάτωση της ενωμένης Γερμανίας. Ο HelmutKohl, λοιπόν, συμφώνησε και ενέδωσε στις μεγάλες πιέσεις των Παρισίωνγια την Ευρωπαϊκή Ένωση και το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα, τα οποία19ετέθησαν από την αρχή ως απόλυτη προϋπόθεση για την περαιτέρωολοκλήρωση της διαδικασίας.Αυτά τα δύο πολύ βασικά σημεία συμφωνήθηκαν αργότερα στηΣυνθήκη του Maastricht, η οποία υπογράφηκε στις 7 Φεβρουαρίου 1992,με βασικούς συντελεστές τη Γερμανία και τη Γαλλία, της οποίας Γαλλίας ησυγκατάθεση διευκόλυνε πλέον τα μέγιστα στην «επανένωση» τηςΓερμανίας.Όμως, στη Μ. Βρετανία η Margaret Thatcher εξακολουθούσε να είναισκεπτική με την “επανένωση” και όχι μόνο κρατούσε σοβαρές αποστάσεις,αλλά πίστευε ότι η σύνδεση της Γερμανίας στα πλαίσια της Συνθήκης τουMaastricht θα μπορούσε να αποδειχθεί το εργαλείο το οποίο θα οδηγούσετην ενωμένη πλέον χώρα να επιδιώξει να κυριαρχήσει μια μέρα και πάλιστην Ευρωπαϊκή Ήπειρο.Αλλά και ο τότε υπουργός εξωτερικών της Σοβιετικής ΈνωσηςSchewardnadse ήταν της γνώμης ότι δεν θα υπήρχε χώρα στην Ευρώπη ηοποία δεν θα αντιλαμβανόταν την επανένωση της Γερμανίας σαν κίνδυνοστη σταθερότητα που είχε επιτευχθεί στα μεταπολεμικά χρόνια πουακολούθησαν μετά το 1945.Όμως τα γεγονότα έτρεχαν: η κατάσταση στη Σοβιετική Ένωση ήτανεξαιρετικά κρίσιμη, καθώς 60 έως 100 εκατομμύρια πολίτες ζούσαν είτεστα όρια της φτώχιας είτε ακόμη πιο κάτω. Η ατμόσφαιρα στο στρατό καιτα σώματα ασφαλείας είχε επικίνδυνα χειροτερεύσει, τόσο που μέσα στατόσα τραγικά προβλήματα της χώρας η «επανένωση» της Γερμανίας θαήταν απλά μια είδηση στα ψιλά γράμματα των εφημερίδων, όπως άλλωστευποστήριζε και ο ίδιος ο Gorbatschow.20Και βέβαια στη Δύση κάποιοι έτριβαν κιόλας τα χέρια τους για τοφαγοπότι που έβλεπαν πλέον στον ορίζοντα από την επερχόμενηκατάρρευση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας, αφού το καθεστώςαδυνατούσε πλέον να επιβληθεί στην όλο και αυξανόμενη δυσαρέσκειατων πολιτών. Αλλά και η σωτηρία του θα μπορούσε να επιτευχθεί μόνο μεμια στρατιωτική παρέμβαση εκ μέρους της Σοβιετικής Ένωσης, η οποία αναποτύγχανε, θα σήμαινε και την απώλεια της Πολωνίας, της Ουγγαρίας,της Τσεχοσλοβακίας, πράγμα που δεν ήθελε με κανένα τρόπο ναδιακινδυνεύσει ο Gorbatschow.Μέσα σε αυτό το εκρηκτικό κλίμα, λοιπόν, ξεκίνησαν οι διαδικασίεςτης «επανένωσης» της Γερμανίας. Ο Gorbatschow, από τη μεριά του,έδωσε εντολή στο Πανεπιστήμιο της Μόσχας να ετοιμάσει ένα χρονικόπλαίσιο σχετικά με την επιστροφή των γερμανικών εδαφών πουβρίσκονταν κάτω από την «προσωρινή» διοίκηση και διαχείριση τηςΠολωνίας και Ρωσίας. Όμως, προς μεγάλη του έκπληξη, η γερμανικήπλευρά, καταπατώντας όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα, επέμεινε ναπαραμείνουν ως έχουν τα σύνορα με την Πολωνία, τα οποία είχαν οριστείμετά τον πόλεμο κατά τη διαδικασία του διαμελισμού της ηττημένηςΓερμανίας από τους νικητές - συμμάχους. Ο δε Kohl και ο Genscher, στησυνέχεια, παραπλάνησαν το λαό τους ανακοινώνοντας ότι αυτό υπήρξεσοβιετικός όρος και απαίτηση για την πραγματοποίηση της «επανένωσης»!Όπως αυτοί, βέβαια, ψευδώς την παρουσίασαν…Και εδώ, κατά τους ερευνητές και τα κινήματα πολιτών, ξεκινάει τοέτος 1990 η εποχή του Μεγάλου Ψέματος, της Μεγάλης Απάτης που έχεισυντελεστεί πρωταρχικά σε βάρος του γερμανικού λαού και σε επέκτασησε βάρος και των άλλων κρατών της Ευρώπης και όχι μόνο.21Με λίγα λόγια, το 1990 έπρεπε:• να αποκατασταθεί η κυριαρχική δομή της Γερμανίας• να αποκτήσει τη ελευθερία και την ανεξαρτησία της η χώρα• να έχουν περατώσει όλοι οι σύμμαχοι την μετά τον πόλεμο κατοχήτης• να συνταχθεί και να επικυρωθεί το καινούριο Σύνταγμα με ίδρυσηπραγματικού Συνταγματικού Δικαστηρίου. Αυτό που ονομάζεταιέτσι και βρίσκεται στην Καρλσρούη είναι μια «αυταπάτη», αφού δενυπάρχει παρά μόνο ο Βασικός νόμος που έχει επιβληθεί από τουςκατακτητές, με προσωρινή διάρκεια εφαρμογής και καμίαεπικύρωση απο το γερμανικό λαό, ως όφειλε να είχε γίνει.Όμως αντί αυτού εξακολουθούν να παραμένουν στο γερμανικόέδαφος 250.000 Αμερικανοί στρατιώτες, π.χ. στη Φρανκφούρτη, στοΡάμμσταϊν, με ό,τι αυτό σημαίνει, δηλαδή την κανονική και παράνομησυνέχιση της στρατιωτικής κατοχής της χώρας και μάλιστα με τηχρηματική επιβάρυνση των ίδιων των Γερμανών! Το κυριότερο όμως είναιότι και μετά το 1990 εξακολουθεί να είναι απαγορευτικό στο γερμανικόλαό το αυτονόητο δικαίωμα να αποκτήσει με ελεύθερη βούληση το δικότου Καταστατικό Χάρτη.Αλλά φαίνεται ότι πολλά είχαν προγραμματιστεί και σχεδιαστεί πολύπριν σε βάρος του γερμανικού λαού και των δικαιωμάτων του, αφού ο ίδιοςο Winston Churchill, σε ραδιοφωνική εκπομπή στις 3.9.1939, είχε τονίσειότι «Αυτός ο πόλεμος είναι ο πόλεμος της Αγγλίας. Ο στόχος του είναι ηκαταστροφή της Γερμανίας...Εμπρός στρατιώτες του Χριστού!». Κι ακόμη:«Πρέπει να τους είναι ξεκάθαρο ότι αυτός ο πόλεμος δεν είναι ενάντιαστον Χίτλερ ή τον Εθνοσοσιαλισμό αλλά στη δύναμη του γερμανικού λαού22την οποία θα πρέπει να κατακομματιάσουμε, αδιάφορο αν βρίσκεται σταχέρια του Χίτλερ ή κάποιου Ισουίτη παπά».Ακόμα, ο James Baker, πρώην υπουργός εξωτερικών των Η.Π.Α., σεσυνέντευξή του προς το περιοδικό der Spiegel (τ. 13, 1992), είχε αναφέρειτα εξής: «Φτιάξαμε από τον Χίτλερ ένα τέρας, ένα διάβολο. Γι’ αυτό δενμπορούμε να απομακρυνθούμε από αυτό μετά τον πόλεμο. Κινήσαμε τιςμάζες εναντίον προσωπικά σε αυτόν τον διάβολο, άρα μετά τον πόλεμοείμαστε υποχρεωμένοι να συνεχίσουμε να παίζουμε αυτό το διαβολικόσενάριο. Θα μας ήταν αδύνατο να πείσουμε τους ανθρώπους μας ότι οπόλεμος ήταν μόνο ένα οικονομικό προληπτικό μέτρο».Τέλος, ο αιδεσιμώτατος Ludvig A. Fritsch, Ph.D.,D.D. emer. Chicago,το 1948 είχε πει: «Οι Γερμανοί ή είναι άγγελοι ή άγιοι για να έχουν ξεχάσεικαι συγχωρέσει τις αδικίες αλλά και τις αγριότητες τις οποίες υπέστησανδύο φορές στα πλαίσια μιας γενιάς, χωρίς καν να έχουν αυτοί προκαλέσειτους συμμάχους. Αν είχαν συμπεριφερθεί έτσι σε εμάς τους Αμερικανούς,είναι βέβαιο ότι η εκδίκηση για τα παθήματά μας δεν θα γνώριζε όρια».Και φτάνουμε έτσι, μετά τις πολλές διαβουλεύσεις με τις τέσσεριςΔυνάμεις, στη Συμφωνία 2+4 της 3ης Οκτωβρίου 1990, της λεγόμενης«επανένωσης». Η ηγεσία της Ανατολικής Γερμανίας δηλώνει έτοιμη ναδεχτεί τη «ενσωμάτωσή» της στη Δυτική Επικράτεια, την αναφερόμενηστο άρθρο 23 a.F του Βασικού Νόμου, το οποίο όμως και αυτό είχε ήδηκαταργηθεί από την 18.07.1990, όπως και οι δύο προσωρινές οντότητες.Ερωτούν οι Γερμανοί πολίτες: Πώς είναι δυνατόν τα «εννέα» κρατίδιατης ήδη από 18.07.1990 καταργημένης Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίαςνα υιοθετήσουν ένα ήδη καταργημένο άρθρο του Βασικού Νόμου της ήδη23καταργημένης Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας, όταν επιπλέοναυτά τα «εννέα» κρατίδια ιδρύθηκαν μόλις στις 14.10.1990 και όταν δενυπήρχε «νόμιμη» εκπροσώπηση του Deutsches Reich, η οποία θα είχε τηνεπίσημη εξουσιοδότηση να διεκδικήσει τα δικαιώματα ολόκληρου τουγερμανικού λαού, των πολιτών της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης δηλαδή καιστα νόμιμα σύνορά της του 1933/1937;Αυτή, λοιπόν, η ανενεργή και νόμιμα υπάρχουσα Δημοκρατία τηςΒαϊμάρης αγνοήθηκε παντελώς και ήταν τελείως απούσα από όλες τιςδιαπραγματεύσεις που έλαβαν χώρα προς το σκοπό αυτό. Οι δύο«εικονικές» και ήδη καταργημένες οντότητες με τις ήδη καταργημένεςκυβερνήσεις τους και μαζί με τις τέσσερις συμμαχικές δυνάμεις (Η.Π.Α.,Μεγάλη Βρετανία, Γαλλία και Σοβιετική Ένωση) «έκλεισαν» μεταξύ τουςτη γνωστή Συμφωνία που ακολούθησε.Έτσι, η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας, «κρατώντας» τοπρώην προσωρινό της όνομα, «προσεταιρίστηκε» με αυτό και την πρώηνΛαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας δημιουργώντας μια μεγαλύτερηεπικράτεια. Αυτή η καθόλα εμπορική συμφωνία κόστισε δισεκατομμύριαμάρκα στην Ομοσπονδιακή, η οποία τοιουτοτρόπως «αγόρασε» τηνΑνατολική εξ ονόματος των τριών Δυτικών Δυνάμεων και προς χάριν τους,πληρώνοντας την εξαγορά της στη Σοβιετική Ένωση. Και όπως ήδηαναφέραμε, οι περιοχές ανατολικά της γραμμής των ποταμών Oder -Neisse, χωρίς απόφαση νόμιμης εκπροσώπησης της Δημοκρατίας τηςΒαϊμάρης, παρέμειναν εκτός των συμφωνιών και ευρίσκονται σε «κατοχή»από την Πολωνία και τη σημερινή Ρωσία. Βλέπουμε, λοιπόν, εδώ μιακατάφωρη παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου και των ανθρωπίνωνδικαιωμάτων από τους συμμάχους, που βέβαια με αυτόν τον τρόποακυρώνουν και αφαιρούν κάθε στοιχείο νομιμότητας από όλες τις24συμβάσεις και συμφωνίες που έχουν υπογραφεί έκτοτε μεταξύ τηςΓερμανίας και άλλων χωρών. Πάντα κατά τους ερευνητές, καθηγητές καικινήματα πολιτών.Και αφού τοιουτοτρόπως παρακάμθηκε το Διεθνές Δίκαιο και ηΔιεθνής Νομιμότητα, δεν ήταν φυσικά δυνατή και η υπογραφή ΣυνθήκηςΕιρήνης μεταξύ της Γερμανίας και όλων των χωρών με τις οποίες είχεεμπλακεί σε πολεμικές συρράξεις κατά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, αφούαπαραίτητη προϋπόθεση θα ήταν η νόμιμη επαναφορά και λειτουργία τηςΔημοκρατίας της Βαϊμάρης. Αυτή και μόνο αυτή έχει αυτό το δικαίωμα,μια και η νόμιμη ύπαρξή της συνεχίζεται, ευρισκόμενη φυσικά σεαδράνεια.Ας παρακολουθήσουμε τώρα τις διαφορές που δημιουργήθηκαν μετάτον 2ο Π.Π. στις δύο προσωρινές διοικητικές οντότητες της Γερμανίας, σεσχέση με Ιδιοκτησία - Λαό - Δικαιώματα και τα οποία ήτανεξασφαλισμένα παλιότερα με το επίσημο Σύνταγμα της Βαϊμάρης.25DEUTCHES REICHΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ ΛΑΟΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑΤα μέτρα των Δυτικών↓Νικητών του 2ου Π.Π.ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ
Κατάσχεση Αποζημιώσεις Υπόλοιπο Ιδιοκτησίας Δικαιώματα Διοίκησης(προσαρμόστηκαν)
↵
↵
Απαλλοτριώσεις Δικαιώματα Ιδιοκτησίας ( κ α τ α ρ γ ή θ η κ α ν)
ΚΥΡΙΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟ
ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ
=
ΜΕΤΟΧΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΠΡΟΕΔΡΕΙΟ ΙΔΙΟΚΤΗΤΕΣ⇓ ⇓ ⇓ΑΝΩΤΑΤΟΙ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ Η.Π.Α .+ Μ ΒΡΕΤΑΝΙΑ .ΕΠΙΤΡΟΠΟΙ
Μετά την ίδρυση της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας οι
σχέσεις ιδιοκτησίας και υποχρεώσεων είχαν καθοριστεί επακριβώς. Είχανδε απομείνει για το γερμανικό λαό διοικητικά δικαιώματα που όμωςχρειάζονταν την επικύρωση των νικητών.
ΚΥΡΙΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟ
ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ
=
ΜΕΤΟΧΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ
ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΠΡΟΕΔΡΕΙΟ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ
ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ
ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ
⇓ ⇓ ⇓
ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ Η.Π.Α. + Μ. ΒΡΕΤΑΝΙΑ
ΕΝΩΣΗ
Από 1949 ----- 1990 έχουμε:
Από 1949 ----- 1990 έχουμε:
Ετήσια κατανομή εσόδων:
1. Αύξηση αποθεματικού Εταιρείας
2. Προώθηση εξαγωγικών πλεονασμάτων προς τους ιδιοκτήτες
(Η.Π.Α. + Μ. Βρετανία)
3. Λοιπές προωθήσεις
- Αναπτυξιακή βοήθεια
- Πληρωμές στην Ε.Ε.
- Αποζημιώσεις σε θύματα καταναγκαστικής εργασίας κλπ.
Και η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας, όπως και η Λαϊκή
Δημοκρατία της Γερμανίας, είχαν ως κύρια υποχρέωση την πληρωμή
τεράστιων ποσών (για αποζημιώσεις) σε ομάδες ξένων συμφερόντων.
ΚΥΡΙΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟ
ΛΑΪΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ
=
ΛΑΪΚΗ ΚΟΙΝΟΠΡΑΞΙΑ
ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΠΡΟΕΔΡΕΙΟ ΙΔΙΟΚΤΗΤΗΣ
ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ
⇓ ⇓ ⇓
ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ
ΕΝΩΣΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΕΝΩΣΗ
Από 1949 ----- 1990 έχουμε:
Ετήσια χρήση βιομηχανικών αποτελεσμάτων:
1. Εξαγωγή των αποδόσεων, μετά από απόφαση του ιδιοκτήτη
(Σοβιετική Ένωση)
2. Κατανάλωση των επενδύσεων
ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΟ 1990:
ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΟ 1990:
ΛΕΗΛΑΣΙΑ - ΑΠΟΒΙΟΜΗΧΑΝΟΠΟΙΗΣΗ - ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗΈτσι φτάνουμε στο έτος 1990. Στην πραγματικότητα, όπως και το ίδιο
το γερμανικό Υπουργείο Εσωτερικών έχει παραδεχτεί, δεν δημιουργήθηκε
ανεξάρτητο - κυρίαρχο κράτος.
ΚΥΡΙΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ
ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟ
ΛΑΪΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ
=
ΛΑΪΚΗ ΚΟΙΝΟΠΡΑΞΙΑ
ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΠΡΟΕΔΡΕΙΟ ΙΔΙΟΚΤΗΤΗΣ
ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ
⇓ ⇓ ⇓
ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ
ΕΝΩΣΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΕΝΩΣΗ
ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΟ 1990:
ΛΕΗΛΑΣΙΑ - ΑΠΟΒΙΟΜΗΧΑΝΟΠΟΙΗΣΗ - ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ
28
Μέχρι εδώ, λοιπόν, μπορούμε να σημειώσουμε τα εξής σημαντικά:
1. Οι δύο «προσωρινές οντότητες» που δημιούργησαν οι κατακτητές -
σύμμαχοι δεν ήταν «κράτη», ως συνέχεια του Deutsches Reich, αλλά
Παραγωγικές Εταιρείες, η μία κατά το καπιταλιστικό σύστημα και η
άλλη κατά το κομμουνιστικό.
2. Αμέσως μετά τη δημιουργία τους η σχέση «κατακτητού» και
υποχρεώσεων «των υπό κατοχή» είχε καθοριστεί με καθαρότητα και
ακρίβεια.
3. Και η Ομοσπονδιακή και η Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας είχαν
την υποχρέωση να πληρώνουν σε διάφορες ομάδες ξένων
συμφερόντων μεγάλα ποσά, π.χ. για επανορθώσεις.
4. Η Λαϊκή Δημοκρατία μέσα στο χώρο των άλλων κομμουνιστικών
καθεστώτων είχε την 3η θέση ως προς την ανάπτυξη της βιομηχανίας
της και την 11η ανάμεσα στις άλλες βιομηχανικές χώρες. Πώς
βρέθηκε όμως το 1990 σε τέλεια κατάρρευση και τι απέγινε η
«λαϊκή» περιουσία της;
5. Όταν ήλθε το 1990 δεν ιδρύθηκε ανεξάρτητο - κυρίαρχο κράτος,
πράγμα που έχει μεταξύ άλλων επιβεβαιωθεί και από το
Ομοσπονδιακό Υπουργείο Εσωτερικών ως αποτέλεσμα της
«Επανένωσης».
Συνεχίζεται
Συνεχίζεται
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου