ΝΑ ΦΥΓΕΙΣ ΤΡΕΧΟΝΤΑΣ

7 Νοεμβρίου 2016

NΙΚΟΣ ΚΟΥΤΣΟΥΚΤΩΝΗΣ- ΝΑ ΦΥΓΕΙΣ ΤΡΕΧΟΝΤΑΣ

Είναι εκείνες οι φορές, ξέρεις, που θες να φύγεις τρέχοντας από όλα αυτά που σου περιορίζουν τον αέρα. Από όλα εκείνα που σου κρύβουν τη θέα στο παράθυρο της ζωής και απ’ όλα εκείνα που καλώς η κακώς επέτρεψες να σου στερήσουν το δικαίωμα της απόλαυσης.

Γιατί απόλαυση είναι η ελευθερία που νιώθει η ψυχή σου και το μυαλό σου απαλλαγμένα από σκέψεις σκοτεινές, από κανόνες που οι άλλοι σου επέβαλαν και από ρόλους που αναγκάστηκες να υποδυθείς πιστεύοντας, λανθασμένα συνήθως, να ζήσεις το δικό σου παραμύθι δίπλα σε τοξικούς ανθρώπους.

Η αλήθεια είναι πως ακόμα δεν έχω καταλήξει αν τελικά τα παραμύθια των παιδικών μας χρόνων έκαναν καλό η κακό στους ανθρώπους. Μας καλλιέργησαν το αίσθημα της φαντασίας που ποτέ δεν θα ήταν εφικτή και των καταστάσεων που οι άνθρωποι δεν θα ήταν ικανοί ποτέ ούτε να φτιάξουν, αλλά ούτε και να ζήσουν. Πολλά τα πάθη τους βλέπεις κι ακόμη περισσότερη η ανικανότητα τους να ζήσουν αληθινά, περικυκλωμένοι από φόβους αδικαιολόγητους.

Και κάνεις το λάθος να μπαίνεις κι εσύ στο παιχνίδι αυτό, γιατί έτσι κάνουν οι περισσότεροι.

Μα είναι δυνατόν να είσαι τόσο άβουλος, τόσο δειλός και τόσο καταδικαστικός με τον εαυτό σου; Μήπως τα χρόνια έχουν αρχίσει να περνάνε με ιλιγγιώδη ταχύτητα και εσύ ακόμα εκεί, στο μηδέν; Στο ίδιο σημείο της εικονικής σου πραγματικότητας;

Και έτσι τελικά θα κυλήσει η ζωή σου; Χωρίς να έχεις προτεραιότητα τη δική σου προτεραιότητα;  Και γιατί να συνεχίσεις στο ρυθμό αυτό; Κανείς δεν θα στο αναγνωρίσει. Κανείς δεν θα σε ευχαριστήσει. Κανείς δεν θα αναγνωρίσει τους κόπους και τις θυσίες σου. Κανείς δεν θα είναι δίπλα σου όταν θα αδειάσουν οι αποθήκες σου. Γιατί κανείς δεν φρόντισε να εφοδιάσει κι εσένα έστω και στο ελάχιστο με αυτό που έδωσες.

Και μη μπερδεύεσαι. Δεν είναι ότι περιμένεις ανταπόδοση. Αλλά ναι, να περιμένεις ανταπόδοση γιατί πέρασε ο καιρός που μια καλή κουβέντα σου αρκούσε να συνεχίσεις το δικό σου «άδειασμα». Θες πράξεις, κι αν δες τις βλέπεις να φύγεις. Μη περιμένεις άλλο.

Αρκετά δεν ασχολήθηκες με τους αψυχολόγητους ανθρώπους; Αρκετά δεν προσπάθησες να βοηθήσεις;

Ξέχασες σχεδόν μέσα στο πάθος σου αυτό να κοιτάξεις πίσω και να δεις τις στιγμές που έχασες. Αυτές τις στιγμές που οι δικές σου ανάγκες δεν εισακούστηκαν, όχι γιατί δε ζητιάνεψες, δεν το έκανες ποτέ άλλωστε, αλλά αυτές τις στιγμές που δικαιωματικά θα έπρεπε οι άλλοι απερίσκεπτα να σου δώσουν όσα αξίζεις.

Κι αξίζεις πολλά κι εσύ κι εγώ.

Γιατί θα πρέπει μόνο εσύ κι εγώ να προσπαθούμε χρόνια τώρα να βελτιωθούμε, να αλλάξουμε, να καλυτερεύσουμε, να δικαιολογήσουμε, να συγχωρήσουμε, να μπούμε στη θέση των άλλων;

Πολλά τα λάθη μας, πολλά όμως και τα μαθήματα που πήραμε.

Φτάνουν όμως. Δε χρειάζεσαι περισσότερη θεωρία. Σε αυτήν καλοί είμαστε όλοι μας.

Στις πράξεις μας έχουμε το μεγαλύτερο πρόβλημα. Αρκεί όμως μια στιγμή, μια ακαθόριστη στιγμή και μια γραμμή που θα την περάσεις και θα πάρεις τις αποφασίσεις που θα σου χαρίσουν όσα αξίζεις.

Αποφάσεις για καθαρούς ανθρώπους, για αληθινούς φίλους δίπλα σου και για στιγμές που θα έχεις να θυμάσαι στον απολογισμό σου.

Ξέρεις, συνηθίσαμε να δίνουμε παράταση στο προβληματικό και στο θαμπό ελπίζοντας πως κάτι θα αλλάξει. Τι να αλλάξει, όμως, όταν πρωτίστως οι άνθρωποι ποτέ δεν αλλάζουν; Έγιναν αυτό που έγιναν για λόγους και επιλογές δικές τους που, όμως, εσένα δεν θα πρέπει να σε αγγίζουν άλλο. Αρκετά έκανες τον μαλάκα, δε νομίζεις;

Τώρα προχωράς, με εφόδια όσα έχασες και όπλα σου τα όνειρά σου. Κανείς δεν θα στα δώσει και πολλοί θα στα στερήσουν, γιατί έτσι έμαθαν να ζουν. Στο περίπου, στο ίσως, στο δε ξέρω, στο θα δούμε.

Για σένα δεν είναι έτσι όμως. Και ξέρεις και μπορείς και βλέπεις και, κυρίως, αντιλαμβάνεσαι πως πρέπει να φύγεις. Να φύγεις τρέχοντας, ακόμα κι αν δε ξέρεις την διαδρομή. Θα την βρεις. Το ξέρω. Το ξέρεις κι εσύ πια.

*Οι αναδημοσιεύσεις υποχρεούνται να φέρουν ευδιάκριτα το ονοματεπώνυμο του αρθρογράφου, καθώς και ενεργό σύνδεσμο με εμφανές το όνομα της αρχικής πηγής, σύμφωνα με τις κείμενες διατάξεις και όπως ορίζει η νομοθεσία περί διαδικτυακής δεοντολογίας.