ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΝ ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΔΑΝΕΙΑ.
Κόκκινα Δάνεια, Κίτρινα Δάνεια,
Πράσινα Δάνεια και το κακό
συναπάντημα των τοκογλύφων
τραπεζιτών…
Αναρτήθηκε από τον/την olympiada στο Απριλίου 22, 2014
Σας παρουσιάζω τις πληροφορίες σχετικά με τους νόμους που πρέπει να γνωρίζει ο κάθε δανειολήπτης για να αντικρούσει δικαστικά τις απαιτήσεις των τραπεζών.
Είναι μια επίπονη έρευνα που έκανα διαβάζοντας τους νόμους και τις αναρτήσεις δικηγόρων, εισαγγελέων, και δικαστικών αποφάσεων στο διαδίκτυο καθώς και τους Νόμους που έχουν ψηφίσει στην Βουλή
1. Νομικό θέμα
Αστικός Κώδικας 288 -388
Άρθρο 288
Ο οφειλέτης έχει υποχρέωση να εκπληρώσει την παροχή όπως απαιτεί η
Αστικός Κώδικας 288 -388
Άρθρο 288
Ο οφειλέτης έχει υποχρέωση να εκπληρώσει την παροχή όπως απαιτεί η
καλή πίστη, αφού ληφθούν υπόψη και τα συναλλακτικά ήθη.
Άρθρο 388
Απρόοπτη μεταβολή των συνθηκών
Αν τα περιστατικά στα οποία κυρίως, ενόψει της καλής πίστης και των συναλλακτικών ηθών, τα μέρη στήριξαν τη σύναψη αμφοτεροβαρούς σύμβασης, μεταβλήθηκαν ύστερα, από λόγους που ήταν έκτακτοι και δεν μπορούσαν να προβλεφθούν, και από τη μεταβολή αυτή η παροχή του οφειλέτη, ενόψει και της αντιπαροχής, έγινε υπέρμετρα επαχθής, το δικαστήριο μπορεί κατά την κρίση του με αίτηση του οφειλέτη να την αναγάγει στο μέτρο που αρμόζει και να αποφασίσει τη λύση της σύμβασης εξολοκλήρου ή κατά το μέρος που δεν εκτελέστηκε ακόμη.
Άρθρο 388
Απρόοπτη μεταβολή των συνθηκών
Αν τα περιστατικά στα οποία κυρίως, ενόψει της καλής πίστης και των συναλλακτικών ηθών, τα μέρη στήριξαν τη σύναψη αμφοτεροβαρούς σύμβασης, μεταβλήθηκαν ύστερα, από λόγους που ήταν έκτακτοι και δεν μπορούσαν να προβλεφθούν, και από τη μεταβολή αυτή η παροχή του οφειλέτη, ενόψει και της αντιπαροχής, έγινε υπέρμετρα επαχθής, το δικαστήριο μπορεί κατά την κρίση του με αίτηση του οφειλέτη να την αναγάγει στο μέτρο που αρμόζει και να αποφασίσει τη λύση της σύμβασης εξολοκλήρου ή κατά το μέρος που δεν εκτελέστηκε ακόμη.
Αν αποφασιστεί η λύση της σύμβασης, επέρχεται απόσβεση των υποχρεώσεων παροχής που πηγάζουν απ’ αυτήν και οι συμβαλλόμενοι έχουν αμοιβαία υποχρέωση να αποδώσουν τις παροχές που έλαβαν κατά τις διατάξεις για τον αδικαιολόγητο πλουτισμό.
2. Στην δανειακή σύμβαση υπάρχουν πλήθος παράνομων καταχρηστικών όρων (Νόμου ΦΕΚ 1353/2008 τόμος Β’, παράνομη εισφορά Ν.128/1975 )
Συλλογή Καταχρηστικών Όρων ΓΟΣ για Άμυνα Δανειοληπτών κατά Τραπεζών σύμφωνα με δικαστικές αποφάσεις [ ΑΠ 430/2005, ΟλΣτΕ 1210/ 2010 και ΥΑ Ζ1-798/ 25. 6.2008 (ΦΕΚ Β΄ 1353/ 11. 7. 2008)]
• Όρος που προβλέπει υπολογισμό των τόκων με βάση έτος 360 ημερών αντί του ημερολογιακού έτους (ΑΠ 430/2005 καταχρηστικότητα των πιο πάνω γ,δ ε όρων διότι ο όρος δεν εξαρτήθηκε από κάποιες ιδιαίτερες περιστάσεις.). [το θέμα αυτό ελέγχεται από ποινικής πλευράς για απάτη σε βαθμό κακουργήματος υπό των υπευθύνων των τραπεζών με αθέμιτη παρασιώπηση αληθινών γεγονότων κατ’ επάγγελμα και κατά συνήθεια σε βάρος δανειοληπτών (θυμάτων πανελλαδικώς) κατ΄άρθρα 386§§3 α-β, 1 13 στ ποινικού Κώδικα, από αστικής πλευράς για παράνομο και αθέμιτο πλουτισμό των τραπεζών κατ΄ άρθρα 904 και 914 Αστικού Κώδικα].
• Όρος που προβλέπει την επιβολή ποσού «προμήθειας» ή «εξόδων φακέλου» ( ΕφΑθ 5253/2003).
Όρος που προβλέπει ότι, σε περίπτωση καθυστέρησης πληρωμής εκ μέρους του καταναλωτή οποιασδήποτε δόσης ή μέρους αυτής ή των τόκων ή των εξόδων, το πιστωτικό ίδρυμα δύναται να καταγγείλει τη σύμβαση δανείου και να ζητήσει το σύνολο του ανεξόφλητου ποσού μαζί με τους αναλογούντες τόκους υπερημερίας (ΕφΑθ 5253/2003).
• Είναι παράνομη η μετακύλιση της εισφοράς του Ν.128/1975
• Είναι παράνομη η τοκοφορία και ο ανατοκισμός της εισφοράς του
Ν.128/1975
• Είναι παράνομη η τοκοφορία και ο ανατοκισμός της εισφοράς του
Ν.128/1975
3. Ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών
Με τον νόμο Ν 3723 9/12/2008 ( άρθρα 2, 3, 4, 5 ) επί Κ. Καραμανλή δόθηκαν εγγυήσεις κατ αρχήν στις τράπεζες 23 δις αποκλειστικά για χορήγηση στεγαστικών δανείων , κεφάλαια κινήσεως στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις και επιχειρήσεις ζωτικής σημασίας .
Κατόπιν επί Γ. Παπανδρέου δόθηκαν ακόμη 140 δις για τον ίδιο λόγο όπως φαίνεται κατωτέρω :
N. 3845 6- 5- 2010 ( άρθρα 4 παράγραφος 8 ) 15 δισεκατομμύρια
Ν. 3864 21- 7- 2010 ( άρθρα 3 παράγραφος 1 ) 10 δισεκατομμύρια
Ν. 3872 3- 9- 2010 ( άρθρο 7 ) 25 δισεκατομμύρια
Ν. 3965 18- 5- 2011 ( άρθρο 19 παράγραφος 1 ) 30 δισεκατομμύρια
Ν. 4031 9-12-2011 ( άρθρα 1 , 2 ) 60 δισεκατομμύρια
Κατόπιν επί Γ. Παπανδρέου δόθηκαν ακόμη 140 δις για τον ίδιο λόγο όπως φαίνεται κατωτέρω :
N. 3845 6- 5- 2010 ( άρθρα 4 παράγραφος 8 ) 15 δισεκατομμύρια
Ν. 3864 21- 7- 2010 ( άρθρα 3 παράγραφος 1 ) 10 δισεκατομμύρια
Ν. 3872 3- 9- 2010 ( άρθρο 7 ) 25 δισεκατομμύρια
Ν. 3965 18- 5- 2011 ( άρθρο 19 παράγραφος 1 ) 30 δισεκατομμύρια
Ν. 4031 9-12-2011 ( άρθρα 1 , 2 ) 60 δισεκατομμύρια
Και ….. επί κυβερνήσεων συνεργασίας ακόμα 70 δις ευρώ
Ν. 4056 12- 3-2012 ( άρθρο 21 ) 30 δισεκατομμύρια
Ν. 4079 19- 9-2012 ( άρθρο 1 παράγραφος 1 ) 40 δισεκατομμύρια
Ν. 4056 12- 3-2012 ( άρθρο 21 ) 30 δισεκατομμύρια
Ν. 4079 19- 9-2012 ( άρθρο 1 παράγραφος 1 ) 40 δισεκατομμύρια
ΣΥΝΟΛΙΚΑ 233 Δις = 23 + 140 + 70 . μέχρι τώρα !!!
α) Το κράτος δεν έβαλε απλά την υπογραφή του σαν εγγυητής, αλλά έδωσε ομόλογα για τα ανωτέρω ποσά στις τράπεζες και αυτές τα έδωσαν στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και πήραν δάνειο σε μετρητά .
Αντί όμως να δώσουν ως όφειλαν τα λεφτά στον κόσμο, ( όπως ο νόμος όριζε), για στεγαστικά δάνεια και κεφάλαια κινήσεως σε μικρομεσαίες και σε ζωτικής σημασίας επιχειρήσεις, που θα εκτίνασσαν την οικονομία και την ανάπτυξη , οι τράπεζες δεν τα έδωσαν και με μέρος αυτών αγόρασαν ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου με επιτόκιο 4,8% , βάζοντας στην τσέπη την διαφορά επιτοκίου.
Αντί όμως να δώσουν ως όφειλαν τα λεφτά στον κόσμο, ( όπως ο νόμος όριζε), για στεγαστικά δάνεια και κεφάλαια κινήσεως σε μικρομεσαίες και σε ζωτικής σημασίας επιχειρήσεις, που θα εκτίνασσαν την οικονομία και την ανάπτυξη , οι τράπεζες δεν τα έδωσαν και με μέρος αυτών αγόρασαν ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου με επιτόκιο 4,8% , βάζοντας στην τσέπη την διαφορά επιτοκίου.
Μήπως έκαναν απλά ΥΠΕΞΑΙΡΕΣΗ ;
β) Τα ομόλογα αυτά είχαν διάρκεια έως τρία χρόνια .
γ) Στην λήξη των ομολόγων οι τράπεζες όφειλαν να εξοφλήσουν τα δικά τους δάνεια προς την ΕΚΤ, να πάρουν πίσω τα ομόλογα και να τα επιστρέψουν στο Ελληνικό Δημόσιο για να ακυρωθούν.
δ) Για αυτά τα ομόλογα που πήρε η κάθε τράπεζα έπρεπε να είχε δώσει
αντίστοιχες εξασφαλίσεις προς το Ελληνικό Δημόσιο ( κινητά – ακίνητα ) η
και να καταβάλει προμήθεια στο Ελληνικό Δημόσιο επειδή αυτό ήταν
εγγυητής.
Υπεύθυνος για την παραλαβή των εξασφαλίσεων από τις τράπεζες όπως ο νόμος 3723/08 ορίζει, ήταν ο διοικητής της Τράπεζας Της Ελλάδος .
Τις έχει πάρει ;
Επέκτειναν την ισχύ των νόμων για την ενίσχυση των πιστωτικών
ιδρυμάτων μέχρι της 31/12/2012 για να χορηγήσουν και άλλα δις στις
τράπεζες
Η αξία των τραπεζών είναι σήμερα υποπολλαπλάσια των εγγυήσεων
(περίπου 6δις) τα κρατικά ομόλογα που πήραν οι τράπεζες ήταν 233 δις και δεν υπήρχαν εξασφαλίσεις στην λήξη τους, και αυτά τα ομόλογα πληρώθηκαν από το κράτος , δηλαδή εμάς τους φορολογούμενους
γ) Στην λήξη των ομολόγων οι τράπεζες όφειλαν να εξοφλήσουν τα δικά τους δάνεια προς την ΕΚΤ, να πάρουν πίσω τα ομόλογα και να τα επιστρέψουν στο Ελληνικό Δημόσιο για να ακυρωθούν.
δ) Για αυτά τα ομόλογα που πήρε η κάθε τράπεζα έπρεπε να είχε δώσει
αντίστοιχες εξασφαλίσεις προς το Ελληνικό Δημόσιο ( κινητά – ακίνητα ) η
και να καταβάλει προμήθεια στο Ελληνικό Δημόσιο επειδή αυτό ήταν
εγγυητής.
Υπεύθυνος για την παραλαβή των εξασφαλίσεων από τις τράπεζες όπως ο νόμος 3723/08 ορίζει, ήταν ο διοικητής της Τράπεζας Της Ελλάδος .
Τις έχει πάρει ;
Επέκτειναν την ισχύ των νόμων για την ενίσχυση των πιστωτικών
ιδρυμάτων μέχρι της 31/12/2012 για να χορηγήσουν και άλλα δις στις
τράπεζες
Η αξία των τραπεζών είναι σήμερα υποπολλαπλάσια των εγγυήσεων
(περίπου 6δις) τα κρατικά ομόλογα που πήραν οι τράπεζες ήταν 233 δις και δεν υπήρχαν εξασφαλίσεις στην λήξη τους, και αυτά τα ομόλογα πληρώθηκαν από το κράτος , δηλαδή εμάς τους φορολογούμενους
Γιατί οι τράπεζες δεν έχουν δικαίωμα να κάνουν κατασχέσεις!
(της Ευαγγελίας Αμπάζη – δικηγόρος Αθηνών)
(της Ευαγγελίας Αμπάζη – δικηγόρος Αθηνών)
Oι τέσσερις συστημικές τράπεζες έλαβαν συνολικά για την ανακεφαλαιοποίησή τους περίπου 233 δις ευρώ. Ο σκοπός της χρηματοδότησης τους ή, άλλως, της ανακεφαλαιοποίησής τους, σύμφωνα με τα άρθρα 27α και 28 του Ν. 3601/2007, ήταν η αποκατάσταση των ζημιών των ιδίων κεφαλαίων τους, τις οποίες υπέστησαν και από τα μη εξυπηρετούμενα ληξιπρόθεσμα δάνεια των φυσικών προσώπων.
Με την προβλεπόμενη από το νόμο 4093/2012 (ΦΕΚ Α’ 222/12-11-2012 – 3ο Μνημόνιο) και την από 13/11/2012 σχετική (με αρ. 38) απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου (ΦΕΚ Α’ 223/12-11-2012) διαδικασία ανακεφαλαιοποίησής των τραπεζών από το Ελληνικό Δημόσιο, οι τράπεζες έχουν καλύψει πλήρως τις ζημίες και το κενό των «ιδίων κεφαλαίων» τους έως και την 31/12/2012. Αυτές οι ζημίες προήλθαν και από τα ληξιπρόθεσμα και απαιτητά δάνεια των οφειλετών τους.
Συνεπώς οι τράπεζες δεν έχουν έννομο συμφέρον να απαιτούν τα ληξιπρόθεσμα δάνεια διότι -όπως προανέφερα- για όλο το απαιτητό κεφάλαιο και τους τόκους έχουν εξοφληθεί πλήρως από το Ελληνικό Δημόσιο, στο οποίο, κατά τους υφιστάμενους ακόμα κανόνες Δικαίου, περιήλθε η πλήρης κυριότητα των τραπεζών.
Για να αντικρουστεί το εν λόγω επιχείρημα από τις τράπεζες, αυτές οφείλουν να επιδείξουν στους Έλληνες δανειολήπτες ότι τα συγκεκριμένα ΔΙΚΑ τους δάνεια δεν καλύφθηκαν πλήρως από τις δόσεις αυτές, παραμένουν δηλαδή ανεξόφλητα. Τούτο μπορούν και οφείλουν να πράττουν κάθε φορά που απαιτούν από τους Έλληνες δανειολήπτες να αποπληρώσουν την ανεξόφλητη οφειλή τους, επιδεικνύοντας τους στοιχεία της ύπαρξης της οφειλής τους από τα «Βιβλία των λογαριασμών των επισφαλών απαιτήσεων» (ζημίες), την Τράπεζα της Ελλάδος, το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, το Ελεγκτικό Συνέδριο και το υπουργείο Οικονομικών. Θα πρέπει να αποδείξουν δηλαδή ότι η συγκεκριμένη οφειλή δεν έχει καλυφθεί από τις δόσεις της ανακεφαλαιοποίησής.
Περαιτέρω, ενώ οι τράπεζες ανακεφαλαιοποιήθηκαν, κάλυψαν τις ζημίες τους και αποκατέστησαν τα ίδια κεφάλαια των Cor Tier I με τα 45 δις ευρώ της ανακεφαλαιοποίησής, διατήρησαν ταυτόχρονα και τις μετοχές τους αλλά και τη διοίκηση τους. Συγχρόνως όμως -και παράνομα- απαιτείται η αναγκαστική είσπραξη των ποσών της ανακεφαλαιοποίησής από τους Έλληνες πολίτες (και δανειολήπτες των τραπεζών), οι οποίοι έχουν ήδη εγγυηθεί τα ποσά της ανακεφαλαιοποίησής με την εγγύηση που χορήγησε το Ελληνικό Δημόσιο στα ομόλογα CosCos (που έδωσαν οι τράπεζες στο ΤΧΣ και υπέρ του ΕSΜ).
Με τον τρόπο αυτό οι Έλληνες πολίτες (και δανειολήπτες των τραπεζών) καθιστάμεθα οι τωρινοί εγγυητές και, δυνητικά, οι τελικοί δανειστές των τραπεζών, σε περίπτωση που τα CosCos δεν επαναγοραστούν από τις τράπεζες σε τρία (συν δύο) χρόνια και οι εγγυήσεις του Ελληνικού Δημοσίου εκπέσουν υπέρ του ΕSΜ, με αποτέλεσμα οι εγγυήσεις (στα CosCos) να γίνουν πλέον ελληνικό δημόσιο χρέος υπέρ του ΕSΜ.
Συνεπώς, οι τράπεζες, ενώ ουδεμία ζημία έχουν υποστεί από τα «ληξιπρόθεσμα» δάνεια (οι ζημίες τους αποκαταστάθηκαν με την ανακεφαλαιοποίησή τους), απαιτούν την αναγκαστική είσπραξη των δανείων αυτών από τους εγγυητές και, δυνητικά, τελικούς δανειστές των τραπεζών, ήτοι τους Έλληνες πολίτες!
Τέλος, από τη συμφωνία ανακεφαλαιοποίησής των τραπεζών, όπως αυτή τελικά κατακυρώθηκε με την υπ’ αριθμ. 38/9-11-2012 πράξη Υπουργικού Συμβουλίου (ΦΕΚ Α’, 223/12-11-2012), προκύπτει ότι όλες οι συστημικές τράπεζες περιέρχονται από το Νοέμβριο του 2012 στην πλήρη κυριότητα (ιδιοκτησία) του Ελληνικού Δημοσίου και του ΕFSP, παρά το γεγονός ότι διατήρησαν τη διαχείριση τους, η οποία ασκείται από τα παλαιά (υφιστάμενα) μέλη των Δ.Σ., διότι μπόρεσαν (με εξαίρεση τη Εurobank) και κάλυψαν από τα ιδιωτικά τους κεφάλαια το 10% της ανακεφαλαιοποίησής τους.
Οι τράπεζες αυτές θα περιέλθουν και πάλι στην κυριότητα των νυν ιδιωτών ιδιοκτητών της μόνον εάν εντός πενταετίας οι τελευταίοι επαναγοράσουν από το Ελληνικό Δημόσιο, και κατ’ επέκταση από τον ΕFSF, τα μετατρέψιμα ομόλογα CosCos, τα οποία κατέχει ο ΕFSF με την εγγύηση του Ελληνικού Δημοσίου.
Συνεπώς, καμία τράπεζα δεν έχει έννομο συμφέρον να απαιτεί την εξόφληση των ήδη εξοφλημένων από την ανακεφαλαιοποίηση δανείων.
Με την προβλεπόμενη από το νόμο 4093/2012 (ΦΕΚ Α’ 222/12-11-2012 – 3ο Μνημόνιο) και την από 13/11/2012 σχετική (με αρ. 38) απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου (ΦΕΚ Α’ 223/12-11-2012) διαδικασία ανακεφαλαιοποίησής των τραπεζών από το Ελληνικό Δημόσιο, οι τράπεζες έχουν καλύψει πλήρως τις ζημίες και το κενό των «ιδίων κεφαλαίων» τους έως και την 31/12/2012. Αυτές οι ζημίες προήλθαν και από τα ληξιπρόθεσμα και απαιτητά δάνεια των οφειλετών τους.
Συνεπώς οι τράπεζες δεν έχουν έννομο συμφέρον να απαιτούν τα ληξιπρόθεσμα δάνεια διότι -όπως προανέφερα- για όλο το απαιτητό κεφάλαιο και τους τόκους έχουν εξοφληθεί πλήρως από το Ελληνικό Δημόσιο, στο οποίο, κατά τους υφιστάμενους ακόμα κανόνες Δικαίου, περιήλθε η πλήρης κυριότητα των τραπεζών.
Για να αντικρουστεί το εν λόγω επιχείρημα από τις τράπεζες, αυτές οφείλουν να επιδείξουν στους Έλληνες δανειολήπτες ότι τα συγκεκριμένα ΔΙΚΑ τους δάνεια δεν καλύφθηκαν πλήρως από τις δόσεις αυτές, παραμένουν δηλαδή ανεξόφλητα. Τούτο μπορούν και οφείλουν να πράττουν κάθε φορά που απαιτούν από τους Έλληνες δανειολήπτες να αποπληρώσουν την ανεξόφλητη οφειλή τους, επιδεικνύοντας τους στοιχεία της ύπαρξης της οφειλής τους από τα «Βιβλία των λογαριασμών των επισφαλών απαιτήσεων» (ζημίες), την Τράπεζα της Ελλάδος, το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, το Ελεγκτικό Συνέδριο και το υπουργείο Οικονομικών. Θα πρέπει να αποδείξουν δηλαδή ότι η συγκεκριμένη οφειλή δεν έχει καλυφθεί από τις δόσεις της ανακεφαλαιοποίησής.
Περαιτέρω, ενώ οι τράπεζες ανακεφαλαιοποιήθηκαν, κάλυψαν τις ζημίες τους και αποκατέστησαν τα ίδια κεφάλαια των Cor Tier I με τα 45 δις ευρώ της ανακεφαλαιοποίησής, διατήρησαν ταυτόχρονα και τις μετοχές τους αλλά και τη διοίκηση τους. Συγχρόνως όμως -και παράνομα- απαιτείται η αναγκαστική είσπραξη των ποσών της ανακεφαλαιοποίησής από τους Έλληνες πολίτες (και δανειολήπτες των τραπεζών), οι οποίοι έχουν ήδη εγγυηθεί τα ποσά της ανακεφαλαιοποίησής με την εγγύηση που χορήγησε το Ελληνικό Δημόσιο στα ομόλογα CosCos (που έδωσαν οι τράπεζες στο ΤΧΣ και υπέρ του ΕSΜ).
Με τον τρόπο αυτό οι Έλληνες πολίτες (και δανειολήπτες των τραπεζών) καθιστάμεθα οι τωρινοί εγγυητές και, δυνητικά, οι τελικοί δανειστές των τραπεζών, σε περίπτωση που τα CosCos δεν επαναγοραστούν από τις τράπεζες σε τρία (συν δύο) χρόνια και οι εγγυήσεις του Ελληνικού Δημοσίου εκπέσουν υπέρ του ΕSΜ, με αποτέλεσμα οι εγγυήσεις (στα CosCos) να γίνουν πλέον ελληνικό δημόσιο χρέος υπέρ του ΕSΜ.
Συνεπώς, οι τράπεζες, ενώ ουδεμία ζημία έχουν υποστεί από τα «ληξιπρόθεσμα» δάνεια (οι ζημίες τους αποκαταστάθηκαν με την ανακεφαλαιοποίησή τους), απαιτούν την αναγκαστική είσπραξη των δανείων αυτών από τους εγγυητές και, δυνητικά, τελικούς δανειστές των τραπεζών, ήτοι τους Έλληνες πολίτες!
Τέλος, από τη συμφωνία ανακεφαλαιοποίησής των τραπεζών, όπως αυτή τελικά κατακυρώθηκε με την υπ’ αριθμ. 38/9-11-2012 πράξη Υπουργικού Συμβουλίου (ΦΕΚ Α’, 223/12-11-2012), προκύπτει ότι όλες οι συστημικές τράπεζες περιέρχονται από το Νοέμβριο του 2012 στην πλήρη κυριότητα (ιδιοκτησία) του Ελληνικού Δημοσίου και του ΕFSP, παρά το γεγονός ότι διατήρησαν τη διαχείριση τους, η οποία ασκείται από τα παλαιά (υφιστάμενα) μέλη των Δ.Σ., διότι μπόρεσαν (με εξαίρεση τη Εurobank) και κάλυψαν από τα ιδιωτικά τους κεφάλαια το 10% της ανακεφαλαιοποίησής τους.
Οι τράπεζες αυτές θα περιέλθουν και πάλι στην κυριότητα των νυν ιδιωτών ιδιοκτητών της μόνον εάν εντός πενταετίας οι τελευταίοι επαναγοράσουν από το Ελληνικό Δημόσιο, και κατ’ επέκταση από τον ΕFSF, τα μετατρέψιμα ομόλογα CosCos, τα οποία κατέχει ο ΕFSF με την εγγύηση του Ελληνικού Δημοσίου.
Συνεπώς, καμία τράπεζα δεν έχει έννομο συμφέρον να απαιτεί την εξόφληση των ήδη εξοφλημένων από την ανακεφαλαιοποίηση δανείων.
Δικαστικές Αποφάσεις
ΕιρΜεγαλοπόλεως 15/2014: Αναστέλλεται η εκτέλεση διαταγής πληρωμής λόγω άκυρης δανειακής σύμβασης
Με την 15/2014 απόφασή του (ασφαλιστικά μέτρα) το Ειρηνοδικείο Μεγαλοπόλεως, έκρινε ότι επί φερόμενου ως επαγγελματικού δανείου (αλληλόχρεου λογαριασμού) τυγχάνουν εφαρμογής οι διατάξεις του Ν. 2251/1994 περί προστασίας των καταναλωτών και κατέληξε ότι θα πρέπει να ανασταλεί η εκτέλεση της προσβαλλόμενης διαταγής πληρωμής γιατί:
α) Είναι παράνομος ο υπολογισμός των τόκων επί έτους 360 ημερών
β) Είναι παράνομη η μετακύλιση της εισφοράς του Ν.128/1975
γ) Είναι παράνομη η τοκοφορία και ο ανατοκισμός της εισφοράς του Ν.128/1975
δ) Ως εκ των ανωτέρω πιθανολογείται ότι είναι άκυρη ολόκληρη η σύμβαση, διότι δεν θα είχε επιχειρηθεί από την τράπεζα, δίχως το άκυρο μέρος της.
α) Είναι παράνομος ο υπολογισμός των τόκων επί έτους 360 ημερών
β) Είναι παράνομη η μετακύλιση της εισφοράς του Ν.128/1975
γ) Είναι παράνομη η τοκοφορία και ο ανατοκισμός της εισφοράς του Ν.128/1975
δ) Ως εκ των ανωτέρω πιθανολογείται ότι είναι άκυρη ολόκληρη η σύμβαση, διότι δεν θα είχε επιχειρηθεί από την τράπεζα, δίχως το άκυρο μέρος της.
————-
27/2014 ΜονΠρωτΚορίνθου: Αναστέλλεται η εκτέλεση διαταγή πληρωμής, λόγω υπέρβασης του νομίμου επιτοκίου
Με την υπ’ αριθμ 27/2014 απόφαση της κας Προέδρου του Μονομελούς Πρωτοδικείου Κορίνθου, που εκδόθηκε κατά τη διαδικασία των ασφαλιστικών μέτρων, επί αιτήσεως με την οποία ζητείτο η αναστολή εκτέλεσης της προσβαλλόμενης με ανακοπή (632ΚΠολΔ) διαταγής πληρωμής, πιθανολογήθηκε, ότι η τράπεζα εφάρμοζε επιτόκιο, το οποίο υπερέβαινε τα ανώτατα εξωτραπεζικά επιτόκια.
Το ύψος του επιτοκίου αυτού θεωρήθηκε παράνομο ως καταχρηστικό και κατ’ ακολουθίαν του λόγου αυτού, επηρεάστηκε η αποδεικτικότητα με έγγραφα και το εκκαθαρισμένο του συνόλου της απαιτήσεως. Για τους λόγους αυτούς διατάσσεται η αναστολή εκτέλεσης της προσβαλλόμενης διαταγής πληρωμής.
—————–
ΜονΠρωτΚορίνθου 47/2014: Αναστέλλεται η εκτέλεση διαταγής πληρωμής λόγω υπολογισμού των τόκων επί έτους 360 ημερών
Με την 47/2014 απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Κορίνθου (ασφαλιστικά μέτρα) διατάσσεται η αναστολή εκτέλεσης της προσβαλλόμενης διαταγής πληρωμής που εκδόθηκε επί τη βάσει ενός αλληλόχρεου λογαριασμού, λόγω πιθανολόγησης ως βάσιμους και ορισμένου του λόγου ανακοπής, περί παράνομου υπολογισμού των τόκων επί έτους 360 ημερών, αντί του νομίμου υπολογισμού επί έτους 365 ημερών.
————
ΠολΠρωτΧαλκιδικής 83/2013: Ακυρώνεται διαταγή πληρωμής λόγω ακυρότητας της δανειακής σύμβασης
Περίληψη: Καταναλωτής είναι ο τελικός αποδέκτης υπηρεσιών-προϊόντων Τράπεζας, αδιαφόρως αν αυτά προορίζονται για προσωπική ή επαγγελματική χρήση και ο εγγυητής που παρέχει εγγύηση στα πλαίσια μη επαγγελματικής του δραστηριότητας για εξυπηρέτηση όχι δικών του συμφερόντων, αλλά για την εξασφάλιση της οφειλής εμπόρου (βλ. Και ΑΠ 1332/2012).
Περίληψη: Καταναλωτής είναι ο τελικός αποδέκτης υπηρεσιών-προϊόντων Τράπεζας, αδιαφόρως αν αυτά προορίζονται για προσωπική ή επαγγελματική χρήση και ο εγγυητής που παρέχει εγγύηση στα πλαίσια μη επαγγελματικής του δραστηριότητας για εξυπηρέτηση όχι δικών του συμφερόντων, αλλά για την εξασφάλιση της οφειλής εμπόρου (βλ. Και ΑΠ 1332/2012).
Σχόλιο: Πρόκειται για μια απίθανη απόφαση από Δικαστές που ξέρουν και τολμούν να αποδίδουν Δικαιοσύνη και όχι από φορμαλιστές υπηρέτες νομιμοποιητικών μηχανισμών της όποιας νομιμοφανούς ανομίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου