ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛ-ΛΑΣ, χωρίς κόμματα καί ιδεολογίες

Ελεύθεροι Έλληνες στήν χώρα τού φωτός. Δέν υπάρχει δεξιά, δέν υπάρχει αριστερά. Μόνον κόκκαλα υπάρχουν, τών Ελλήνων τά ιερά.================== -"Μητρός τε και πατρὸς και των άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερόν εστιν η Πατρὶς και σεμνότερον και αγιώτερον και εν μείζονι μοίρα και παρα θεοίς και παρ᾿ ανθρώποις τοις νουν έχουσι." -

Τρίτη 31 Οκτωβρίου 2023

Τα δικαστήρια στην Αρχαία Αθήνα

Ηλιαία & Φονικά δικαστήρια – Πολιτειακά Όργανα

Από τον Ιωάννη (Υπερίων) Κωτσή

Παρατίθεται μία συνοπτική ανάλυση, των εν Αθήναις δικαστηρίων, για να μπορεί ο κάθε ενδιαφερόμενος, εύκολα, να πληροφορηθεί και να μάθει, τα ονόματα, την ιστορία και τις δομές του πρώτου ολοκληρωμένου συστήματος δικαίου στον κόσμο. Θα γίνει αναφορά στα μεγάλα φονικά δικαστήρια, τον Άρειο Πάγο, το Παλλάδιον, το Δελφίνιον, το Πρυτανείον και το εν Φρεαττοί· στην Ηλιαία· και στα πολιτειακά όργανα (που είχαν αρμοδιότητες την τήρηση των νόμων και μερική δικαστική εξουσία) καθώς και σε μικρότερα δικαστήρια και δικαστικούς χώρους.

Ξεκινάμε με μία μικρή αναφορά στα μικρότερα δικαστήρια και δικαστικούς χώρους, που δεν έχουμε πολλά ιστορικά στοιχεία:

το Μητίχου κάλλιον (ονομάστηκε εκ του αρχιτέκτονος Μητίχου· και «κάλλιον» μάλλον για την ωραιότητα του κτίσματος – μνημονεύει ο Ανδροτίων).
το επί Λύκῳ (Από όπου υπήρχε η έκφραση «Λύκου δεκάς» -η συντροφιά του λύκου- όνομα που έδιναν σε δωροδοκηθέντες δικαστάς, διότι, οι διαφθορείς τους, συνενεστρέφοντο παρά του αγάλματος του Λύκου, που ήταν έξωθεν του δικαστηρίου)
το Καινόν (κάποιος νέος χώρος δικαστηρίου)
το Τρίγωνον (λόγω του σχήματός τους προφανώς – μνημονεύει ο Δείναρχος)
το Φοινικούν (κόκκινο), το Βατραχιούν (πράσινο) κ.λπ. (χώροι δικαστηρίων, που το υπέρθυρο τους είχε αντίστοιχο χρώμα. Χώροι που δίκαζε η Ηλιαία)
το μέσον Παράβυστον – μείζον Παράβυστον

Στο Παράβυστον (ίσως το μείζον;) δικάζονταν κακουργήματα από έντεκα δικαστές σε μυστικό, στεγασμένο χώρο και συνήθως η ποινή ήταν ο θάνατος. Από εκεί προκύπτει και η έκφραση «εν κρυπτώ και παραβύστω». Η θέση του πιθανολογείται να ήταν στην βόρεια πλαγιά του λόφου των Νυμφών (αστεροσκοπείο). Το μέσον, όπως δηλώνει το όνομά του, μπορεί να βρισκόταν σε κεντρικό σημείο της πόλεως.

Ακόμα, υπήρχαν πολιτειακά όργανα με δικαστική εξουσία, και ή, αρμοδιότητες για την τήρηση των νόμων και της τάξεως, όπως:

οι Ένδεκα (κληρωτοί, ένας από κάθε φυλή και ένας γραμματέας. Φρόντιζαν κυρίως για το δεσμωτήριο και την εκτέλεση των θανατικών ποινών) «Οὗ δ΄ ἄν τό δικαστήριον καταψηφίσηται, παραδοθείς τοῖς ἕνδεκα, τεθνάτω αὐθημερόν» Αισχίνης, κατά Τιμάρχου.
οι Τριάκοντα κατά δήμους δικασταί (βλ. Τεσσαράκοντα – μετά την ολιγαρχία των Τριάκοντα τυράννων, που επεβλήθησαν από την Σπάρτη, στο τέλος του Πελοποννησιακού Πολέμου, οι Αθηναίοι μίσησαν τον αριθμό τριάκοντα και αποφάσισαν να είναι Τεσσαράκοντες)
οι Τεσσαράκοντα (διαδέχθηκαν τους Τριάκοντα κατά δήμους δικαστάς. Ήταν οι δικαστές των 10 φυλών, 4 από κάθε μία και περιδιάβαιναν τους δήμους. Δίκαζαν υποθέσεις που αφορούσαν διαφορές μέχρι των 10 δραχμών. Για μεγαλύτερα ποσά αναλάμβαναν οι Διαιτηταί).
οι Διαιτηταί (Μπορούσαν να γίνουν όσοι ήταν άνω των 60 ετών. θεσπίστηκε πιθανόν το 399 π.Χ. για αποσυμφόρηση της Ηλιαίας)
οι Πέντε Εισαγωγείς (εκλέγονταν διά κλήρου 5 άνδρες οι οποίοι ήταν υπεύθυνοι για τις δίκες οι οποίες ήταν να εκδικασθούν εντός μηνός και αφορούσαν προίκα που δεν είχε καταβληθεί· δάνεια με συμφωνημένο τόκο δραχμής, που είχαν καθυστερήσει να επιστραφούν (με επιτόκιο 1% κατά μήνα)· χρωστούμενα δανικά για εμπορική αιτία· δίκες διά αικίαν (για ύβρη, προσβολή ή κάκωση)· για καθυστέρηση οφειλών που είχαν παρασχεθεί φιλικώς· για κοινωνικά χρέη· αγοροπωλησίες δούλων και υποζυγίων κλπ).
οι Εννέα Άρχοντες (που ήταν ο Επώνυμος Άρχων, ο Άρχων Βασιλεύς, ο Πολέμαρχος και οι έξι Θεσμοθέται. Με την λήξη της ετήσιας θητείας τους, γινόντουσαν ισόβια Αρεοπαγίται. Μετά το 462 π.Χ. ασκούσαν περισσότερο τελετουργικά καθήκοντα).
η Βουλή των Πεντακοσίων (Δημιουργήθηκε επί Δράκοντος, αρχικά από 401 βουλευτές, μειώνοντας τις δικαιοδοσίες του Αρείου Πάγου· ήταν 100 από κάθε μία από τις, τότε, 4 φυλές των Αθηνών. Επί Κλεισθένους, όταν οι φυλές έγιναν 10, το 507 π.Χ., οι βουλευτές έγιναν 500, 50 από κάθε φυλή. Οι υποψήφιοι έπρεπε να είναι άνω των 30 ετών και μπορούσε να εκλεγεί κάποιος μέχρι δύο φορές στην ζωή του, αλλά όχι δύο συνεχόμενες χρονιές. Όπως και σχεδόν σε όλα τα υπόλοιπα αξιώματα, η εκλογή γινόταν με κλήρωση, με κυάμους (κουκιά) και υποβάλλονταν σε αυστηρό έλεγχο του βίου τους και του ήθους τους. Κύριο μέλημά της ήταν η διερεύνηση καταγγελιών κατά των εν ενεργεία αξιωματούχων (δικαστική εξουσία), η προπαρασκευή των νομοσχεδίων που πήγαιναν στην εκκλησία του Δήμου για ψήφιση, η εκτέλεση των νόμων και ο έλεγχος του δημοσίου χρήματος).
οι Στρατηγοί (Κληρώνονταν 10 από κάθε φυλή, για ένα χρόνο. Μέχρι και το 440 π.Χ. δεν είχαν δικαίωμα επανεκλογής. Μόνη εξαίρεση ο Περικλής. Μπορούσαν να φυλακίζουν, να εκδιώκουν από το στράτευμα και να επιβάλουν πρόστιμο, στους ατακτούντες).
Οι Ναυτοδίκαι (για ναυτικά θέματα, εκλέγονταν κατά τον μήνα Γαμηλιών και συνεδρίαζαν τους έξι χειμερινούς μήνες, που διεκόπτετο η ναυτιλία. Εδίκαζαν και αγωγές κατά όποιων ισχυρίζονταν ψευδώς ότι ήταν Αθηναίοι πολίτες. Οι αγωγές αυτές καλούντο «γραφές ξενίας»).
οι Αγορανόμοι (5 στον Πειραιά και 5 στην πόλη, για παραβίαση των κανόνων λειτουργίας της αγοράς)
οι Μετρονόμοι (5 στον Πειραιά και 5 στην πόλη, για την μη νόθευση των μέτρων και σταθμών)
οι Σιτοφύλακες (Κληρώνονταν αρχικώς 5 στον Πειραιά και 5 στην Πόλη. Μετέπειτα 15 στον Πειραιά και 20 στην Πόλη. Φρόντιζαν για την δίκαιη πώληση του σίτου· οι μυλωθροί (μυλωνάδες) να πωλούν τα άλευρα σύμφωνα με τις τιμές των κρίθων και οι αρτοπώλες να πωλούν συμφώνως προς τις τιμές των αλεύρων. Οι σιτοφύλακες έκαναν την διατίμηση και όριζαν τα ζύγια).
οι Αστυνόμοι (Κληρώνονταν 10 και με την συνοδεία ενόπλων Σκυθών ή Θρακών δούλων, επέβαλαν την τάξη).
Η εκκλησία του Δήμου (φαίνεται να έπαυσε να εκδικάζει υποθέσεις περί τα μέσα του Δ’ π.Χ. αιώνος).

Ηλιαία

Το σημαντικότερο δικαστήριο της Αθηναϊκής Δημοκρατίας. Δημιουργήθηκε επί Σόλωνος στις αρχές του 6ου π.Χ. αιώνος. Ετυμολογικώς ίσως να προέρχεται εκ του αλίζω, αόριστος ήλισα: συγκεντρώνω, συναθροίζω, περιστρέφω· ειλεός < ειλώ / είλλω / ίλλω. Σε αυτό, είχαν δικαίωμα συμμετοχής μόνο οι γνήσιοι Αθηναίοι άνω των 30 ετών, που δεν είχαν χρέη στο δημόσιο και δεν ήταν άτιμοι (δεν είχαν στερηθεί τα πολιτικά τους δικαιώματα). Δεν είχαν δικαίωμα συμμετοχής και όσοι είχαν διανοητικά ή σωματικά ελαττώματα, που θα τους εμπόδιζαν να λάβουν δίκαιες αποφάσεις.

Αποτελούνταν, ύστερα από κλήρωση που διατελούσαν οι Εννέα Άρχοντες ετησίως, από 6.000 «Ηλιαστάς» (1.000 εξ αυτών αναπληρωματικοί), προερχομένους από τις δέκα φυλές της Αθήνας. Κάθε φυλή συμμετείχε με 600 μέλη. Πριν αναλάβουν τα καθήκοντά τους, ορκίζονταν ότι θα βγάλουν δίκαιη ετυμηγορία. Η κλήρωση, για τις δίκες, γινόταν αυθημερόν, οπότε οι διάδικοι δεν μπορούσαν να γνωρίζουν, εκ των προτέρων, ποιοι δικαστές θα έκριναν τις υποθέσεις τους. Το κοινωνικό προφίλ των Αθηναίων που στελέχωναν την Ηλιαία, φαίνεται να ήταν κυρίως ηλικιωμένοι, χαμηλής εισοδηματικής τάξης. Επειδή υπήρχε και αποζημίωση (δικαστικός μισθός) ήταν και ένας παραπάνω λόγος οι Αθηναίοι με χαμηλά εισοδήματα να επιδιώκουν την κλήρωσή τους. Στα μέσα του 5ου π.Χ. αιώνος, ο μισθός ήταν 2 οβολοί. Λίγο αργότερα, περί το 425 π.Χ., αυξήθηκε στους 3 οβολούς, από τον Κλέωνα.

Συνεδρίαζε όλο τον χρόνο, εκτός από τις 4 τελευταίες ημέρες κάθε μήνα, όταν συγκαλούταν η Εκκλησία του Δήμου, στις δημόσιες εορτές και στις αποφράδες ημέρες. Συνολικά ήταν ανενεργό, περίπου, 100 ημέρες τον χρόνο. Οι ένορκοι εφοδιαζόντουσαν με δύο ψήφους, μία άτρητον (αθωωτική) και μία διάτρητον (καταδικαστική). Στο βήμα υπήρχαν δύο αμφορείς, ένας χάλκινος, όπου ριπτόταν η αποφασιστική ψήφος (αθωωτική ή καταδικαστική) και ένας ξύλινος όπου ριπτόταν η άλλη. Δεν γνωρίζουμε μήπως και η φράση που χρησιμοποιούμε στις μέρες «έχεις διάτρητα επιχειρήματα», είναι εμπνευσμένη από την διάτρητη ψήφο!

Σε περίπτωση ισοψηφίας, ο κατηγορούμενος αθωωνόταν γιατί «ελάμβανε» και την ψήφο της Αθηνάς.

Σχεδόν ποτέ δεν συνεδρίαζε σε ολομέλεια. Συνήθως ο αριθμός των δικαστών καθοριζόταν από την αξία του επίδικου αντικειμένου. Φερ’ ειπείν, όταν η αξία του επίδικου αντικειμένου έφθανε έως τις 1000 δραχμές, τότε συνεδρίαζαν περί των 201 δικαστών. Για άνω των 1000 δραχμών, δίκαζαν 401 δικαστές. Σε πολύ σοβαρά πολιτειακά θέματα και υποθέσεις εξοστρακισμών, υπήρχε μεγαλύτερη σύνθεση.

Τοποθετείται στην Αθηναϊκή Αγορά, είτε στην στοά του Αττάλου ή πολύ κοντά σε αυτήν.

Όρκος Ηλιαστών (από τον Δημοσθένη στο κατά Τιμοκράτους)

«Ψηφιούμαι κατά τους νόμους και τα ψηφίσματα του δήμου των Αθηναίων και της βουλής των πεντακοσίων. Και τύραννον ου ψηφιούμαι είναι ουδ’ ολιγαρχίαν· ουδ’ εάν τις καταλύη τον δήμον τον Αθηναίων ή λέγη ή επιψηφίζη παρά ταύτα, ου πείσομαι· ουδέ των χρεών των ιδίων αποκοπάς ουδέ γης αναδασμόν της Αθηναίων ουδ’ οικιών· ουδέ τους φεύγοντας κατάξω, ουδέ ων θάνατος κατέγνωσται, ουδέ τους μένοντας εξελώ παρά τους νόμους τους κειμένους και τα ψηφίσματα του δήμου του Αθηναίων και της βουλής ουτ’ αυτός εγώ ουτ’ άλλον ουδένα εάσω.

Ουδ’ αρχήν καταστήσω ώστ’ άρχειν υπεύθυνον όντα ετέρας αρχής, και των εννέα αρχόντων και του ιερομνήμονος και όσοι μετά των εννέα αρχόντων κυαμεύονται ταύτη τη ημέρα, και κήρυκος και πρεσβείας και συνέδρων· ουδείς δις την αυτήν αρχήν τον αυτόν άνδρα, ουδέ δύο αρχάς άρξαι τον αυτόν εν τω αυτώ ενιαυτώ. Ουδέ δώρα δέξομαι της ηλιάσεως ένεκα ουτ’ αυτός εγώ ουτ’ άλλος εμοί ουτ’ άλλη ειδότος εμού, ούτε τέχνη ούτε μηχανή ουδεμιά.

Και γέγονα ουκ έλαττον ή τριάκοντα έτη. Και ακροάσομαι του τε κατηγόρου και του απολογουμένου ομοίως αμφοίν, και διαψηφιούμαι περί αυτού ου αν η δίωξις η. Επομνύναι Δία, Ποσειδώ, Δήμητρα, και επαράσθαι εξώλειαν εαυτώ και οικία τη εαυτού, ει τι τούτων παραβαίνοι, ευορκούντι δε πολλά κ’αγαθά είναι.»

ΦΟΝΙΚΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ

Άρειος Πάγος

Το ανώτερο και αρχαιότερο δικαστήριο των Αθηνών. Θεωρείται ότι ιδρύθηκε μεταξύ του 1500 και 1300 π.Χ.. Εκδίκαζε υποθέσεις εκουσίου φόνου και τραυματισμού· φόνους από πυρκαγιά και δηλητηρίαση. Η ίδρυσή του ανάγεται στους ηρωικούς χρόνους και στα χρόνια της βασιλείας του Κέκροπος και του Θησέα. Σύμφωνα με την παράδοση, εκεί έγινε η πρώτη «φονική δίκη», κατά την οποία οι Θεοί του Ολύμπου δίκασαν τον Άρη. Ο Ποσειδών ζήτησε την τιμωρία του Άρεως, γιατί σκότωσε τον γιο του Αλιρρόθιο. Ο τελευταίος είχε προσπαθήσει να βιάσει την Αλκίππη, κόρη του Άρεως και της Αγλαύρου (θυγατέρας του πρώτου βασιλιά της Αθήνας, Ακταίου) και έτσι εκείνος τον σκότωσε στην πηγή του ιερού του Ασκληπιού στους πρόποδες της Ακροπόλεως. Η ετυμηγορία ήταν αθώος. Από αυτήν την δίκη του Άρεως, πήρε και την ονομασία του ο βράχος.

Μία δεύτερη εκδοχή για την ονομασία, είναι ότι εκεί έγιναν οι πρώτες θυσίες προς τιμήν του θεού Άρη στην Αττική, από τις Αμαζόνες, για να τιμήσουν τον πατέρα τους.

Μία τρίτη, θέλει τον βράχο να παίρνει το όνομά του από το ιερό των Αρών, των χθονίων θεοτήτων της τιμωρίας και της εκδίκησης, που αποκαλούνταν και Ερινύες, Σεμνές ή και Ευμενίδες και κατοικούσαν στις σπηλιές και τα ανοίγματα του βράχου.

Εκεί δικάστηκε ο Ορέστης για τον φόνο της μητρός του Κλυταιμνήστρας και αθωώθηκε χάρη στην ψήφο της θεάς Αθηνάς.

Το 462 π.Χ. υποβιβάζεται σημαντικά ο ρόλους του (επί αρχηγού της δημοκρατικής παρατάξεως Εφιάλτη, τον οποίο και δολοφόνησαν μετέπειτα), αφού πολλές από τις εξουσίες του, διοικητικές και δικαστικές, περιήλθαν στην Εκκλησία του Δήμου και την Ηλιαία. Οι υποθέσεις όμως φόνου, παρέμειναν σε αυτόν, όπου δικάζονταν οι φόνοι και τραυματισμοί εκ προμελέτης, από φάρμακα (δηλητηριάσεις) και εμπρησμό.

Τον συνέθεταν όσοι είχαν υπηρετήσει στον θεσμό των Εννέα Αρχόντων και είχαν ισόβια θητεία. Ήταν συνήθως αριστοκρατικής καταγωγής. Ο αριθμός των Αρεοπαγιτών υπολογίζεται γύρω στους 150 και μετείχαν όλοι στην σύνθεση του δικαστηρίου.

Εν Παλλαδίω

Οι δικαστές απεκαλούντο «εφέται» (ενδεχομένως μέλη του Αρείου Πάγου) και η ονομασία τους δεν παραπέμπει σε δεύτερο βαθμό δικαιοδοσίας. Εκδίκαζε ανθρωποκτονία Αθηναίου από αμέλεια, ανθρωποκτονία μετοίκου, δούλου ή ξένου, την απόπειρα φόνου ή την ηθική αυτουργία, την λεγομένη «βούλευσιν», την ακούσια ανθρωποκτονία (εναντίον οποιουδήποτε).

Αρχαιότατο δικαστήριο και αυτό. Λέγεται ότι εδώ δικάστηκε πρώτος ο Δημοφών. Ο λόγος ήταν ο εξής: Μετά την άλωση της Τροίας, ο Διομήδης κατά την επιστροφή του και καθώς νύχτωσε, αγκυροβόλησε στο Φάληρο, μη γνωρίζοντας ότι είναι στην Αττική. Χωρίς και ο Δημοφών να γνωρίζει ότι αυτοί ήταν Αργείοι, τους επιτέθηκε και σκότωσε αρκετούς, αρπάζοντας και το Παλλάδιο (ειδώλιο της Αθηνάς) από τον Διομήδη. Μετέπειτα και ενώ επέστρεφε στην πόλη, παρέσυρε με το άλογό του συμπολεμιστή του και τον σκότωσε, άθελά του. Έτσι κατηγορήθηκε και δικάστηκε από καταγγελία, είτε των συγγενών του Αθηναίου πολίτη, είτε από το Κοινό των Αργείων.

Τοποθετείται στην περιοχή του λόφου του Αρδηττού, στον ναό της Αθηνάς Παλλάδος.

Εν Δελφινίω

Συνετίθετο και αυτό από τους «εφέτας». Εκδίκαζε υποθέσεις συγγνωστής ανθρωποκτονίας, δηλαδή όταν ο δράστης υποστήριζε ότι έδρασε σύμφωνα με τον νόμο. Ως τέτοιες θεωρούνταν οι περιπτώσεις μοιχού ή κλέφτη που συλλαμβάνονταν επ’ αυτοφώρω, ανθρωποκτονίας σε πόλεμο (φίλια πυρά), κατά την διεξαγωγή αθλητικών αγώνων (παγκράτιο, πάλη, πυγμαχία κλπ), αυτοάμυνα, ανθρωποκτονία εξορίστου για φόνο.

Αρχαιότατο δικαστήριο, αφού εκεί δικάστηκε ο Θησεύς για τον δίκαιο φόνο, όπως ισχυρίστηκε, των Παλλαντιδών, οι οποίοι είχαν επαναστατήσει εναντίον του για την κατάληψη του θρόνου των Αθηνών. Αθωώθηκε όμως μιας και κρίθηκε ότι υπερασπίστηκε νομίμως τα δίκαιά του.

Τοποθετείται στην περιοχή νότια του Ολυμπείου, στο ιερό του Δελφινίου Απόλλωνος. Σύμφωνα με την παράδοση, ιδρύθηκε από τον βασιλέα Αιγαία, πατέρα του Θησέα, δίπλα στο ανάκτορό του.

Εν Πρυτανείω

Δικαστής εδώ ήταν ο άρχων βασιλεύς, που μαζί με τέσσερις φυλοβασιλείς (οι άρχοντες των φυλών), εκδίκαζε υποθέσεις φόνου από λίθο, ξύλο, σίδηρο ή άλλου αντικειμένου, που αγνοούνταν ο δράστης, ή ακόμη και από ζώο. Τα αντικείμενα αυτά και τα ζώα που καταδικαζόντουσαν, μεταφέρονταν εκτός των ορίων της πόλεως (ίσως τα ζώα να θανατώνονταν).

Εν Φρεαττοί

Συνετίθετο και αυτό από τους «εφέτας» και ήταν πολύ ιδιαίτερο δικαστήριο. Εκεί δικάζονταν όσοι, ενώ βρίσκονταν σε εξορία, καταδικασμένοι για ακούσιο φόνο (οι συγγενείς τού θύματος δεν τους είχαν συγχωρήσει για αυτήν τους την πράξη) κατηγορούνταν ξανά, για δεύτερο, εκούσιο (εκ προμελέτης), αυτήν την φορά φόνο.

Οι κατηγορούμενοι λοιπόν προσέρχονταν με πλοίο για να απολογηθούν και επειδή θεωρούνταν μιαροί, από τον πρώτο φόνο, τους απαγορευόταν να πατήσουν το πόδι τους στην Αττική γη. Έτσι, το δικαστικό σώμα ήταν στην ακτή και οι κατηγορούμενοι έκαναν την απολογία τους από το πλοίο! Αν αθωώνονταν επέστρεφαν στην εξορία τους. Αν όμως καταδικαζόντουσαν εκτελούνταν επί τόπου.

Ήταν ένα από τα σημαντικότερα και αρχαιότερα δικαστήρια, που κατά την μυκηναϊκή εποχή κιόλας, φαίνεται να λειτουργεί και μάλιστα να δικάζει ακόμη και βασιλείς.

Εδώ φέρεται να δικάστηκε και καταδικάστηκε σε εξορία ο Τεύκρος (ετεροθαλής αδελφός του Αίαντος) υιός του βασιλέως της Σαλαμίνας Τελαμώνα, γιατί δεν απέτρεψε την αυτοκτονία του αδελφού του. Μετά την καταδίκη του δε, μετέβη στην Κύπρο όπου και ίδρυσε την πόλη της Σαλαμίνας. Χάνεται δηλαδή μέσα στα βάθη των αιώνων η λειτουργία αυτού του δικαστηρίου. Φαίνεται δε ότι, τουλάχιστον, κατά τον 12 π.Χ. αιώνα, ήταν σε λειτουργία.

Από αυτήν την περίπτωση του Τεύκρου, μπορούμε να υποθέσουμε ότι και όλοι οι εξ αμελείας φόνοι που διαπράττονταν εκτός Αθηνών, αντιμετωπίζονταν από αυτό το δικαστήριο. Ίσως δε, και όλες οι υποθέσεις φόνων, εκούσιοι ή ακούσιοι, που διαπράττονταν εκτός Αθηνών· μιας και οι μιασμένοι δεν μπορούσαν να πατήσουν το πόδι τους στην Αθήνα.

Επίσης διαπιστώνουμε, ότι από τα πανάρχαια χρόνια η μη αποτροπή αυτοκτονίας ισοδυναμούσε με ακούσιο φόνο και θα έπρεπε ο κατηγορούμενος να πείσει τους συγγενείς τού θύματος ότι κατέβαλε κάθε δυνατή προσπάθεια για την αποτροπή του, ώστε να του προσφέρουν την καθαρτήρια συγχώρεση. Απίστευτα λεπτές νομικές έννοιες για εκείνη την εποχή!

Τοποθετείται στο σημείο όπου είναι το Ναυτικό Μουσείο (Πειραιάς), όπου βρέθηκαν βαθμίδες του δικαστηρίου…

Χρήσιμες Σημειώσεις

Οι Δέκα Φυλές των Αθηνών

Μετά το 508-507 π.Χ., ο Κλεισθένης χώρισε τις τέσσερις, μέχρι τότε φυλές, σε δέκα με αρκετούς δήμους η καθεμιά:

Ερεχθηίς
Αιγηίς
Πανδιονίς
Λεοντίς
Ακαμαντίς
Οινηίς
Κεκροπίς
Ιπποθοωντίς
Αιαντίς και
Αντιοχίς

Οι μήνες στο Αττικό ημερολόγιο (όπως διαμορφώθηκε από τον Μέτωνα το 430 π.Χ.)

– Εκατομβαιών (30 ημέρες, 23 Ιουνίου – 23 Ιουλίου): είναι ο πρώτος μήνας στο Αττικό ημερολόγιο, που ακολουθούσε το θερινό Ηλιοστάσιο και αντιστοιχούσε με το χρονικό διάστημα από 23 Ιουνίου έως 23 Ιουλίου, αφιερωμένος στον Απόλλωνα.

Ενώ στην Αθήνα την εποχή του Θησέα ο μήνας αυτός ονομαζόταν Κρονιών, πήρε αργότερα το όνομά του από τα Εκατόμβαια, μία γιορτή που γινόταν προς τιμή του Απόλλωνα, στην οποία θυσιάζονταν εκατόμβαι, δηλαδή μεγαλοπρεπής θυσία 100 βοδιών, ταύρων κ.ά.

Κυριότερες γιορτές στην αρχαία Αθήνα κατά το μήνα αυτό ήταν τα Παναθήναια, τα Κρόνια και τα Συνοίκια.

– Μεταγειτνιών (29 ημέρες, 24 Ιουλίου – 22 Αυγούστου): ήταν ο δεύτερος μήνας στο αττικό ημερολόγιο, ο οποίος ήταν αφιερωμένος στο Μεταγείτνιο Απόλλωνα και αντιστοιχούσε στο χρονικό διάστημα 24 Ιουλίου-22 Αυγούστου.

Κυριότερες γιορτές κατά το μήνα αυτό ήταν τα Μεταγείτνια στην Αττική την έβδομη μέρα του μήνα, τα Ηράκλεια εν Κυνοσάργει, που εορτάζονταν στην ίδια περιοχή με την προαναφερθείσα γιορτή και τα Πανελλήνια.

– Βοηδρομιών (30 ημέρες, 23 Αυγούστου – 22 Σεπτεμβρίου): είναι ο τρίτος μήνας στο αττικό ημερολόγιο, ο οποίος ήταν αφιερωμένος στο Βοηδρόμιο Απόλλωνα και αντιστοιχούσε στο χρονικό διάστημα 23 Αυγούστου-22 Σεπτεμβρίου.

Κυριότερες γιορτές κατά το μήνα αυτό ήταν οι Σπονδές των Πλαταιών, τα Βοηδρόμια την 7η ημέρα του μήνα, την προηγουμένη η γιορτή της Αγροτέρας Αρτέμιδος και η επέτειος της Μάχης του Μαραθώνα, τα Γενέσια ή Νεκύσια (5η του μηνός), τα Χαριστήρια, τα Ελευσίνια Μυστήρια, που ξεκινούσαν την 15η ημέρα του μήνα και διαρκούσαν εννιά ημέρες και τα Μεγάλα Μυστήρια.

– Πυανεψιών (29 ημέρες, 23 Σεπτεμβρίου – 22 Οκτωβρίου): είναι ο τέταρτος στη σειρά μήνας στο Αττικό ημερολόγιο, που αντιστοιχούσε με το χρονικό διάστημα από 23 Σεπτεμβρίου μέχρι 22 Οκτωβρίου, αφιερωμένος στον Απόλλωνα.

Κατά το μήνα αυτό ετελείτο στην αρχαία Αττική η γιορτή Πυανέψια ή Πυανόψια προς τιμή του θεού Απόλλωνα, η οποία κατά τους κλασικούς χρόνους αποτελούσε μέρος της μεγάλης εορτής των Θησείων. Στους Μιλήσιους ήταν γνωστός ως Πυανοψιών.

Κυριότερες γιορτές κατά αυτό το μήνα ήταν επίσης τα Προηρόσια, τα Οσχοφόρια και τα Θεσμοφόρια.

– Μαιμακτηριών (30 ημέρες, 23 Οκτωβρίου – 22 Νοεμβρίου): είναι ο πέμπτος μήνας στο αττικό ημερολόγιο, ο οποίος ήταν αφιερωμένος στο Δία Μαίμακτο και αντιστοιχούσε στο χρονικό διάστημα 23 Οκτωβρίου-22 Νοεμβρίου.

Κυριότερες εορτές κατά το μήνα αυτό ήταν τα Μαιμακτήρια και τα Πομπαία: η πρώτη γιορτή λάμβανε χώρα το τελευταίο δεκαήμερο του μήνα ως επίκληση για έναν ήπιο χειμώνα, ενώ κατά τη δεύτερη γιορτή πραγματοποιούνταν πομπή προς τιμήν του Μειλίχιου Δία για την μελλούμενη καλή σοδειά.

– Ποσειδεών (29 ημέρες, 23 Νοεμβρίου – 22 Δεκεμβρίου): είναι ο έκτος μήνας στο αττικό ημερολόγιο, ο οποίος ήταν αφιερωμένος στο θεό Ποσειδώνα και αντιστοιχούσε στο χρονικό διάστημα 23 Νοεμβρίου-22 Δεκεμβρίου. Σε άλλες πόλεις της αρχαίας Ελλάδας εκτός από την Αθήνα, θεωρούνταν ο τελευταίος μήνας του χρόνου.

Κάθε 2-3 χρόνια, προστίθετο ένας εμβόλιμος μήνας, ο Ποσειδεών Β’, ώστε η πρώτη ημέρα κάθε μήνα να συμπίπτει κατά το δυνατόν με τη Νέα Σελήνη.

Κυριότερες γιορτές κατά το μήνα αυτό ήταν τα Φαλληφόρια προς τιμήν του Διονύσου τα Αλώα, τα Πύραια, τα Ποσείδεα, και τα Γαλάξια προς τιμήν του θεού Απόλλωνα κατά το Χειμερινό Ηλιοστάσιο στις 22 του μήνα, σε αντίθεση με τα Γαλάξια προς τιμήν της Ρέας-Κυβέλης κατά τον Ελαφηβολιώνα.

Η τελευταία νύχτα του μήνα, η μεγαλύτερη επίσης νύχτα όλου του έτους, ήταν αφιερωμένη στις θεές Νύχτα και Δίκη.

– Γαμηλιών (30 ημέρες, 23 Δεκεμβρίου – 22 Ιανουαρίου): είναι ο έβδομος μήνας στο αττικό ημερολόγιο, ο οποίος ήταν αφιερωμένος στους θεούς Δία και Ήρα και αντιστοιχούσε στο χρονικό διάστημα 23 Δεκεμβρίου-22 Ιανουαρίου.

Ο μήνας πήρε το όνομά του από τη γιορτή των Γαμηλίων ή Θεογαμίων, του ιερού γάμου μεταξύ των δυο θεών. Πολύ σημαντική γιορτή του μήνα ήταν επίσης το Τριέσπερον προς τιμήν των θεών Ήλιου και Ηρακλή, κατά τις 3 πρώτες ημέρες του μήνα (22-25 Δεκεμβρίου), η οποία αντικαταστάθηκε στη ρωμαϊκή θρησκεία από την αντίστοιχη γιορτή την ίδια περίοδο του Σολ Ινβίκτους.

Γιορτάζονταν επίσης τα Λήναια προς τιμήν του Διονύσου, οπότε και παρουσιάζονταν κωμωδίες.

– Ανθεστηριών (29 ημέρες, 23 Ιανουαρίου – 20 Φεβρουαρίου): είναι ο όγδοος μήνας στο αττικό ημερολόγιο, ο οποίος ήταν αφιερωμένος στο θεό Διόνυσο και αντιστοιχούσε στο χρονικό διάστημα 23 Ιανουαρίου-20 Φεβρουαρίου.

Κυριότερη και επώνυμος γιορτή του μήνα ήταν τα Ανθεστήρια, τα οποία διαρκούσαν τρεις ημέρες. Κατά την τελευταία ημέρα της γιορτής αυτής τελούνταν τα Υδροφόρια προς τιμήν όσων χάθηκαν στον Κατακλυσμό του Δευκαλίωνα.

– Ελαφηβολιών (30 ημέρες, 21 Φεβρουαρίου – 23 Μαρτίου): είναι ο ένατος μήνας του αττικού ημερολογίου. Ήταν αφιερωμένος στη θεά Άρτεμη και αντιστοιχεί με το χρονικό διάστημα 21 Φεβρουαρίου-23 Μαρτίου.

Ο μήνας πήρε το όνομά του από τα Ελαφηβόλια, γιορτή με θυσίες ελαφιών που πραγματοποιούνταν την έκτη μέρα του μήνα προς τιμήν της Ελαφηβόλου Άρτεμης[1].

Τον ίδιο μήνα διοργανώνονταν και τα Μεγάλα ή “εν άστει” Διονύσια προς τιμήν του Διονύσου του Ελευθερέα, τα οποία θεσμοθετήθηκαν από τον Πεισίστρατο και κατά τα οποία παρουσιάζονταν και διαγωνίζονταν τραγωδίες από την 11η μέχρι την 13η ημέρα του μήνα.

– Μουνιχιών (29 ημέρες, 24 Μαρτίου – 22 Απριλίου): είναι ο δέκατος μήνας στο αττικό ημερολόγιο. Είναι αφιερωμένος στη θεά Άρτεμη και αντιστοιχεί στο χρονικό διάστημα 24 Μαρτίου-22 Απριλίου.

Ομώνυμη γιορτή προς τιμή της Μουνιχίας Αρτέμιδος τελούνταν την 16η ημέρα του μήνα στον ιερό της ναό στο λόφο της Μουνιχίας στον Πειραιά.

– Θαργηλιών (30 ημέρες, 23 Απριλίου – 23 Μαΐου): είναι ο ενδέκατος μήνας στο αττικό ημερολόγιο. Ήταν αφιερωμένος στους θεούς Απόλλωνα και Άρτεμη, ενώ αντιστοιχεί με το χρονικό διάστημα 23 Απριλίου-23 Μαΐου.

Κυριότερες γιορτές του μήνα αυτού ήταν τα ομώνυμα Θαργήλια, που κρατούσαν δυο ημέρες, τα Βενδίδεια, τα οποία αναφέρονται και στη Πολιτεία του Πλάτωνα, καθώς και τα Καλλυντήρια και τα Πλυντήρια, δυο γιορτές προς τιμήν της θεάς Αθηνάς.

– Σκιροφοριών (29 ημέρες, 24 Μαΐου – 22 Ιουνίου): είναι ο δωδέκατος μήνας στο αττικό ημερολόγιο, ο οποίος στην Αθήνα σηματοδοτούσε το τέλος του έτους. Ήταν αφιερωμένος στην Αθηνά Σκιράδα και αντιστοιχεί με το χρονικό διάστημα 24 Μαΐου-22 Ιουνίου.

Σημαντικότερη γιορτή αυτό το μήνα ήταν τα Σκιροφόρια προς τιμήν της Αθηνάς Σκιράδος, του Φυταλμίου Ποσειδώνα, καθώς και των Ελευσινίων Δήμητρας και Κόρης. Πραγματοποιούνταν τη δωδέκατη μέρα του μήνα, δυο μέρες πριν από τα Διιπόλεια ή Βουφόνια, προς τιμήν του Πολιέως Διός.

Επίσης, στις 22 του μήνα τελούνταν τα Αρρηφόρια ή Ερσηφόρια προς τιμήν της Αθηνάς Πολιάδας, που αποκαλούνταν επίσης Έρση.

https://www.schooltime.gr/2014/01/05/oi-mines-tou-attikou-imerologiou/

Αντλήθηκε υλικό από:

Αριστοφάνης «Σφήκες» – Αριστοτέλης «Αθηναίων Πολιτεία» – Παυσανίας «Αττικά» – Δημοσθένης «κατά Αριστοκράτους», «κατά Τιμοκράτους» – Ιούλιος Πολυδεύκης «Ονομαστικόν» – Γιάννη Λάμψα «Λεξικό του αρχαίου κόσμου» – διαδίκτυο

Έρευνα – συγγραφή

Ιωάννης Κωτσής

ΠΗΓΗ: https://palaixthon.gr/%cf%84%ce%b1-%ce%b4%ce%b9%ce%ba%ce%b1%cf%83%cf%84%ce%ae%cf%81%ce%b9%ce%b1-%cf%83%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%b1%cf%81%cf%87%ce%b1%ce%af%ce%b1-%ce%b1%ce%b8%ce%ae%ce%bd%ce%b1/

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ

Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες (με σχετική σημείωση της πηγής), θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολόγιου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιονδήποτε τρόπο το ιστολόγιο.

Το ινδοευρωπαϊκό παραμύθι καταρρίπτεται

Το δεύτερο ήμισυ του 18ου και τις αρχές του 19ου αι. αναπτύχθηκε από τον Γάλλο Coeurdoux (1767), τον Άγγλο William Jones (1786) και από τους Γερμανούς Fr. Schlegex (1772-1829) και Fr. Bopp (1791-1867) η θεωρία των Ινδοευρωπαίων, η οποία εξυπηρετούσε τις αποικιοκρατικές χώρες.

Κατά την θεωρία αυτή άνθρωποι από την Ινδία προχώρησαν προς την Ευρώπη και την 3η π.Χ. χιλιετία έφθασαν στα Ουράλια όρη και άλλοι προχώρησαν προς την Δ. Ευρώπη και άλλοι από το 2000 π.Χ. άρχισαν να κατεβαίνουν στο νότιο τμήμα της Βαλκανικής χερσονήσου ως Ίωνες, το 1800 π.Χ. ως Αχαιοί και το 1100 π.Χ. ως Δωριείς

Αργότερα θεωρήθηκε ως κοιτίδα των Ινδοευρωπαϊκών ή Ιαπετικών λαών (συμπεριλαμβάνονται εκτός από τους Ευρωπαίους και τους Ινδούς και οι Αρμένιοι, Πέρσες και Αφγανοί) η βόρεια ή κεντρική Ευρώπη και άλλοι προχώρησαν προς ανατολάς έως την Ινδία και άλλοι διά της κοιλάδας του Αξιού έως τον ελλαδικό χώρο.

Γι’ αυτό υπάρχουν κοινές λέξεις. Π.χ. μήτηρ (δωρ. μάτηρ) λατιν. mater ινδ, mata πατήρ pater pita ναυς, αιτ. vaFa (νήα) navis, naven naus, navan δύο duo dua τρία tria tri επτά septen sapta βους bos gaiis

Πάρα πολλές όμως αρχαίες ελληνικές λέξεις δεν έχουν αντίστοιχες στις άλλες ινδοευρωπαϊκές γλώσσες και πολλοί επιστήμονες, και επειδή δεν βρέθηκαν αρχαιολογικά ευρήματα κοινής ινδοευρωπαϊκής τεχνοτροπίας, δεν αποδέχθηκαν ποτέ την ινδοευρωπαϊκή θεωρία. Π.χ. ο J. Mucke δέχεται ότι οι Έλληνες είναι αυτόχθονες, θεωρεί παράλογη την θεωρία αυτή, αφού κανείς δεν γνωρίζει την αρχική κοιτίδα των Ινδοευρωπαίων και «λαός ούτινος αγνοούμεν τον τόπο οικήσεως, αποτελεί διά την γεωγραφίαν ακατάληπιον εμφάνισιν1».

Πιστεύει ότι οι Έλληνες γεννήθηκαν βραδέως στην Ελλάδα, όπως και η γλώσσα τους. Από την επίδραση των μικρών αρχικώς ομάδων και των γλωσσών τους, έπειτα από τις μεγαλύτερες ομάδες και τις διαλέκτους τους εμφανίζεται λαός συμπαγής και ενιαία εθνική γλώσσα.

Από τις διαλέκτους γεννάται εθνική γλώσσα, ουδέποτε από την εθνική γλώσσα γεννώνται διάλεκτοι. Την ινδοευρωπαϊκή θεωρία απορρίπτουν και πρόσφατες έρευνες του DNA, που έγιναν από πανεπιστήμια της Ευρώπης και της Αμερικής, στις οποίες συμμετείχε και το Αριστοτέλειο2 Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, και είχαν απώτερο σκοπό να διερευνηθούν οι βιολογικές ρίζες των ευρωπαϊκών πληθυσμών.

Οι έρευνες απέδειξαν ότι οι Έλληνες κατά 75-80% έχουν παλαιολοθική προέλευση έως 80.000 έτη πριν και κατά 20-25% νεολιθική 9.000-3.000 π.Χ. και η γενετική σύσταση και των Μακεδόνων κατά 99.6% είναι καυκάσια (λευκή) και μόνον 0.04% μη λευκή.

Επομένως όλα τα γενετικά στοιχεία συνηγορούν για την γενετική συνέχεια των κατοίκων της Ελλάδος με ελάχιστες επιμιξίες από τους γειτονικούς πληθυσμούς και καμία επίδραση από μογγολικούς και νέγρικους λαούς.

Κατά την νεολιθική εποχή μετακινήθηκαν άνθρωποι από την Ασία προς την Ευρώπη αλλά από τις περιοχές έως και την Περσία, όπως μετακινήθηκαν και από την Ελλάδα και την Μ. Ασία περίπου 5-20% προς το εσωτερικό της Ασίας. Από την Ινδία προς την Ευρώπη μετακινήθηκαν μόνον το 1,000 μ.Χ. και αυτοί είναι οι Αθίγγανοι.

Οι έρευνες του DNA απέδειξαν ότι και οι άλλοι Ευρωπαίοι κατά 80% έχουν παλαιολιθική προέλευση και έχουμε τρία διαφορετικά κύματα μετακινήσεων, που αντιστοιχούν στις παγετωνικές περιόδους από 50.000-9.000 έτη π.Χ. Δηλαδή κατά τις παγετωνικές περιόδους ο ανθρώπινος πληθυσμός είχε μεγάλες απώλειες και για. να επιβιώσει κατέφευγε σε τρεις περιοχές, σε τρία κέντρα, στην Βαλκανική, στην Ουκρανία και στην Ιβηρική χερσόνησο στην χώρα των Βάσκων.

Στην Ιταλία δεν κατέφευγε, επειδή έπρεπε να περάσει τις Αλπεις.

Όταν βελτιωνόταν το κλίμα μετακινούνταν εκ νέου προς την Κεντρική Ευρώπη. Το υπόλοιπο 20% και των άλλων Ευρωπαίων έχει νεολιθική προέλευση 9.000-3.000 έτη π.Χ, και προέρχεται από την Εγγύς Ανατολή και την Ν. Βαλκανική. Επομένως οι πεδιάδες της Θεσσαλίας και της Μακεδονίας πρέπει να ήταν η κοιτίδα εξαπλώσεως των κατοίκων της Ευρώπης την νεολιθική εποχή και οι γυναίκες μετακινήθηκαν κυρίως μέσω της κοιλάδας του Αξιού, ενώ οι άνδρες μετακινήθηκαν κυρίως με πλοία στα παράλια της Ιταλίας, Γαλλίας και Ισπανίας και μετέφεραν τον τότε πολιτισμό τους.

Γι’ αυτό έως την 8η π.Χ. χιλιετία το DNA των Ιταλών ήταν όμοιο με των Ελλήνων, ο ένας στους τέσσερις κατοίκους της Ν. Ιταλίας (Μεγάλης Ελλάδος) σήμερα έχει την σφραγίδα του DNA των Ελλήνων. Και οι Βάσκοι θεωρούν τους Έλληνες πολύ μακρινούς συγγενείς.

Οι έρευνες του DNA επιβεβαιώνουν και τις αρχαιολογικές έρευνες, οι οποίες απέδειξαν ότι στον ελλαδικό χώρο υπάρχει συνεχής ανθρώπινη παρουσία, διότι περίπου πριν 100.000 έτη έχουμε κατοίκηση ανθρώπων στην Θεσσαλία3, πριν 50.000-45.000 έτη στην Θεόπετρα Τρικάλων, πριν 35.000 έτη στον Κοκκινόπηλο της Ηπείρου και μετά το 30.000 έτη έχουμε πολύ περισσότερα αρχαιολογικά ευρήματα κατοικήσεως ανθρώπων στον ελλαδικό χώρο.

Στον Κοκκινόπηλο της Ηπείρου βρέθηκε και η αρχαιότερη έως σήμερα λιθοτεχνία και η τεχνική των λεπίδων ήταν μεγάλη τεχνολογική ανακάλυψη, διότι οι άνθρωποι είχαν καλά βέλη, με τα οποία σκότωναν εκ του μακρόθεν τα άγρια ζώα και δεν κινδύνευαν, οστέινες βελόνες με οπή για την συρραφή των δερμάτων, οστέινα περιδέραια, βραχιόλια, γλυπτά αντικείμενα, ζωγραφιές. Η αρχαιολογική σκαπάνη ανακάλυψε στο Ρομανέλι της Απουλίας στην Ιταλία όμοια λιθοτεχνία περίπου πριν 25.000 έτη και οι αρχαιολόγοι πιστεύουν ότι δημιουργήθηκε από ανθρώπους που κινήθηκαν από τον ελλαδικό χώρο προς την Δύση, το οποίο επιβεβαίωσαν και οι πρόσφατες έρευνες του DNA.

Αφού μετέφεραν τον πολιτισμό τους, δεν θα μετέφεραν στην Δύση και την γλώσσα τους; Την ίδια εποχή έχουμε και την ανάπτυξη δύο πολιτισμών, του Aurignaciam (35.000 έτη πριν) και του Gravetian (25.000 έτη πριν). Οι πολιτισμοί αυτοί πιστεύουν οι ειδικοί ότι αναπτύχθηκαν στην Ανατολική Ευρώπη και αργότερα και στην Δυτική. Οι άνθρωποι της εποχής αυτής ήταν κυνηγοί, αλλά τα καλλιτεχνικά δημιουργήματά τους, ζωγραφιές ζώων στα σπήλαια και αγάλματα, ήταν εξαιρετικά.

Και η μυθολογία, η οποία συνεχώς αποδεικνύεται ιστορία, όπως απέδειξαν οι ανασκαφές του Σλήμαν στην Τροία και τις Μυκήνες, του Έβανς στην Κρήτη κ.ά., αναφέρεται στην πανάρχαια μετακίνηση των Ελλήνων προς την Δύση.

Μετά τον 3° κατακλυσμό, τον του Δευκαλίωνος, ο οποίος έγινε γύρω στο 10.000 π.Χ., ο Δευκαλίων με την Πύρρα για να σωθούν κατέφυγαν στην Όρθυ ή τον Παρνασσό ή τον Αθω ή την Αίτνα. Και ο Πλάτων αναφέρει κυρίως στο έργο του Τίμαιος ότι οι Έλληνες είχαν σημαντικό πολιτισμό, ο οποίος καταστράφηκε εξαιτίας του κατακλυσμού αυτού. Αναφέρεται και με τους άθλους του Ηρακλέους, ο οποίος όταν βρισκόταν στην Ευρώπη απέκτησε δύο υιούς, τον Κέλτο ή Κελτό και τον Γαλάτη, τους μετέπειτα γενάρχες των ευρωπαϊκών λαών. Αναφέρεται και με άλλους μύθους.

Η μυθολογία αναφέρεται και στην μετακίνηση ανθρώπων από την Ελλάδα και την Μ, Ασία προς την Ασία κατά την νεολιθική εποχή.

Κατά έναν μύθο ο Δίας μετέφερε τον Διόνυσο στην Ινδία για να τον σώσει από την ζήλεια της Ήρας και εκεί τον ανέθρεψαν, νύμφες. Ο Δίας φόνευσε και τον Ινδό, τον ήρωα των Ινδών. Αργότερα ο θεός Διόνυσος έκανε εκστρατεία στην Ινδία, την οποία υπέταξε με την δύναμη των όπλων αλλά και την μυστική δύναμή του και υπήρχε πόλη Νύσα στην Ινδία (περιοχή της σημερινής επαρχίας Καμντές του Αφγανιστάν), η οποία κατά την παράδοση των κατοίκων της κτίσθηκε από τον Διόνυσο προς τιμή της τροφού του νύμφης Νύσας και «εις μνημόσυνον της αυτού πλάνης τε και νίκης»4.

Και το γειτονικό βουνό το ονόμασε Μηρό εις ανάμνηση του γεγονότος ότι ο πατέρας του Δίας, μετά τον θάνατο της μητέρας του Σεμέλης, τον έκρυψε στον μηρό του έως ότου έγινε εννέα μηνών. Απόδειξη ότι η πόλη κτίσθηκε από τον Διόνυσο ήταν η δάφνη και ο κισσός που φύτρωνε στον Μηρό5, ενώ δεν φύτρωνε σε άλλο σημείο της Ινδίας.

Γι’ αυτό όταν έφθασε εκεί ο Μ. Αλέξανδρος την μεν πόλη σεβάσθηκε, τους δε κατοίκους της κατέστησε φίλους και συμμάχους. Ο δε Στέφανος Βυζάντιος γράφει: «Νύσαι πόλεις πολλαί… Εβδόμη εν Ινδοίς».

Ο Αρριανός επίσης αναφέρει ότι όταν ο Μ. Αλέξανδρος θα εξεστράτευε στην Αραβία πληροφορήθηκε ότι εκεί τιμούσαν δύο θεούς, τον Ουρανό και τον Διόνυσο, τους οποίους θα γνώρισαν από τους μετακινηθέντες Έλληνες προς την Ασία. Η μυθολογία αναφέρει επίσης ότι ο βασιλιάς της Αθήνας Αιγεύς, ο πατέρας του Θησέως, όταν η Μήδεια μετά τον θάνατο των παιδιών της κατέφυγε στην Αθήνα την παντρεύθηκε και απέκτησαν έναν υιό, τον Μήδο.

Επειδή η Μήδεια επιβουλευόταν τον Θησέα αναγκάσθηκε να εγκαταλείψει με τον Μήδο την Αθήνα. Ο Μήδος νίκησε πολλούς βαρβάρους και την χώρα που κατέκτησε την ονόμασε Μηδία6, σκοτώθηκε όμως κατά την εκστρατεία στην Ινδία: «Μήδεια δε ήκεν εις Αθήνας κακεί… Αιγεί παίδα γεννά Μήδον.

Επιβουλεύουσα δε ύστερον Θησεί φυγάς εξ Αθηνών μετά του παιδός εκβάλλεται. Αλλ’ ούτος μεν πολλών κρατήσας βαρβάρων την υφ’ εαυτόν χώραν άπασαν Μηδίαν εκάλεσε, και στρατευόμενος επί Ινδούς απέθανε7».

Η Μηδία έγινε τμήμα της Περσίας και ο Ηρόδοτος8 γράφει ότι ο Ξέρξης, πριν εκστρατεύσει εναντίον της Ελλάδος, έστειλε κήρυκα να πείσει τους Αργείους να μείνουν ουδέτεροι, επειδή οι Πέρσες ήταν απόγονοι των Αργείων, αφού ο Πέρσης (Περσεύς) ο γενάρχης τους ήταν υιός του ομώνυμου ήρωα των Αργείων Περσέως και της Ανδρομέδας, της κόρης του Κηφέως.

Επομένως ισχύει η ρήση του Πλουτάρχου: «Ψαύει της αληθείας το μυθώδες», αφού και οι έρευνες του DNA βεβαιώνουν ότι από την Ελλάδα και την Μ. Ασία μετακινήθηκαν άνθρωποι έως την Περσία. Και στην Μ. Ασία από παλαιότατους χρόνους κατοικούσαν Έλληνες, γι’ αυτό υπάρχουν πολλά ελληνικά τοπωνύμια, όπως Όλυμπος9, Παρνασσός, Πίνδος, Πήδασος, Λάρισα κ.ά.

Γι’ αυτό και τώρα, παρά την φυγή των Ελλήνων πριν και μετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως την 29η Μαΐου 1453, παρά τα δεινά των Ελλήνων κατά την τουρκοκρατία, παρά την Μικρασιατική καταστροφή και την ανταλλαγή των πληθυσμών, 5-20% των κατοίκων είναι Έλληνες ή Φρύγες. Και οι Φρύγες όμως έφυγαν από την Θράκη ίσως την 3η π.Χ. χιλιετία και εγκαταστάθηκαν στην Μ. Ασία, γι’ αυτό και ο Ορφεύς ήταν Θράξ, ο Πέλοψ ήταν Φρύξ, και οι δύο όμως ήταν Έλληνες.

Και η ιστορία, συνεπικουρούμενη και από τα αρχαιολογικά ευρήματα, διαψεύδει την ινδοευρωπαϊκή θεωρία.

Ο Ισοκράτης (436-338 π.Χ.) γράφει: «Την πάλιν ημών αρχαιοτάτην είναι … και παρά πάσιν ανθρώποις ονομαστοτάτην … Ταύτην γαρ οικούμεν ουχ ετέρους εκβαλόντες, ουδ’ ερήμην καταλαβόντες, οκ εκ πολλών εθνών μιγάδες συλλεγέντες, αλλ’ ούτω καλώς και γνησίως γεγόναμεν ώστ’ εξ ήσπερ έφυμεν, ταύτην άπαντα τον χρόνον διατελούμεν, αυτόχθονες όντες»10. Και ο Διογένης Λαέρτιος (30ς ; αι. μ,Χ.) συμπληρώνει: «Λανθάνουσα δ’ αυτούς τα των Ελλήνων κατορθώματα, αφ’ ων μη ότι γε φιλοσοφία, αλλά και γένος ανθρώπων ήρξε, βαρβάρους προσάπτοντες».

Και ο Ηρόδοτος (484-410 π.Χ.) γράφει ότι οι Δωριείς είναι οι Μακεδόνες: «Εί μεν γαρ Δευκαλίωνος βασιλέως οίκεε γην την Φθιώτιν, επί δε Δώρου του Έλληνος την υπό Όσσαν τε και τον Όλυμπον χώρην, καλεομένην δε Ιστιαιώτιν. Εκ δε Ιστιαιώτιδος ως εξανέστη υπό Καδμίων οίκεε εν Πίνδω Μακεδνόν καλεόμενον. Εντεύθεν δε αύτις ες την Δρυόπιδα μετέβη και εκ της Δρυόπιδος ούτως ες Πελοπόννησον ελθόν Δωρικόν εκλήθη»12.

Και η γενετική σύσταση των Μακεδόνων, όπως αναφέραμε, δεν έχει καμία σχέση με τους Ινδούς, αφού 99.6% είναι λευκή. Επομένως καταρρίπτεται ο μύθος της αφίξεως στον ελλαδικό χώρο τουλάχιστον των Δωριέων-Ινδοευρωπαίων. Αλλά οι κάτοικοι του ελλαδικού χώρου μετά τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνος, από την νεολιθική εποχή, είχαν αναπτύξει πολιτισμό στο Διμήνι, Σέσκλο, Κρήτη, Κύπρο κ.λ,π.

Στην Χοιροκοιτία13 της Κύπρου βρέθηκε μία μικρή πόλη (6.020-5800 π.Χ.) με χίλια περίπου θολωτά οικήματα. Οικισμός με όμοια θολωτά οικήματα βρέθηκε στην περιοχή της Πέτρας της Παλαιστίνης, από όπου περνούσε ο δρόμος προς την Ανατολή. Μήπως κάτοικοι της Κύπρου, αφού οι Έλληνες από την 9η ή 8η π.Χ. χιλιετία μετακινούνταν με πλοία στο Αιγαίο Πέλαγος, έφθασαν έως την περιοχή αυτή της Παλαιστίνης;

Από την αρχή της 3ης π.Χ. χιλιετίας η ανάπτυξη είναι μεγαλύτερη στον ελλαδικό χώρο, διότι αρχίζει και η χρήση των μετάλλων. Έχουμε τον Πρωτοελλαδικό πολιτισμό, που αναπτύσσεται από την Θράκη έως την Πελοπόννησο, τον Κυκλαδικό και τον Μινωικό. Η ανάπτυξη ιδίως της Κρήτης14 είναι πολύ μεγάλη, όπως αποδεικνύουν τα ανάκτορα, οι πολυώροφες ιδιωτικές κατοικίες, οι προσόψεις των οποίων απεικονίζονται σε πλακίδια από φαγεντιανή, και τα άλλα αρχαιολογικά ευρήματα.

Οι Κρήτες με τα ποντοπόρα πλοία τους κυριαρχούσαν σε όλη την Μεσόγειο. Απόδειξη το ειδικό λιμάνι που κατασκεύασαν στην νήσο Φάρο έξω από το Δέλτα του Νείλου, ένα γιγαντιαίο τεχνικό έργο, με μικρές προβλήτες, κυματοθραύστες κ.λ.π. Είχαν όμως εμπορικές και πολιτιστικές σχέσεις και με τα μεγάλα κέντρα της Ανατολής (Βαβυλώνα κ.ά.). Επομένως δεν ήταν ακατόρθωτο για τους Κρήτες ή άλλους κατοίκους του σημερινού ελλαδικού χώρου ή της Μ. Ασίας να προχωρήσουν έως την Ινδία.

Πάντως θεωρείται ιστορικό γεγονός ότι το 2000 π.Χ. έχουμε κάθοδο προς την Ινδία «λαών συγγενών κατά την γλώσσαν προς τους λαούς του Ιράν, τους Αρμενίους, Έλληνας και Κελτούς.

Οι βεδικοί ύμνοι δεικνύουν ότι οι Αριοί ούτοι καθυπέταξαν τας φυλάς των ιθαγενών και οργάνωσαν μικρά κράτη ακμάσαντα ιδίως εις τας μεγάλος κοιλάδας του Ινδού και του Γάγγου»15 γράφει ο καθηγητής Γεωγραφίας Σαρρής Ι.Σ. Και ο Θεόφιλος Μπάγιερ γράφει: «Όλες οι χαρακτηρισθείσες «Ινδοευρωπαϊκές» γλώσσες κατάγονται από την ελληνική». Και πράγματι οι Έλληνες πιθανόν να δημιούργησαν γραφή από το 5.500 π.Χ., όπως αποδεικνύουν και οι πινακίδες του Δισπηλιού Καστοριάς, η πινακίδα – σφραγίδα των Γιαννιτσών, η της 3ης π.Χ. χιλιετίας πινακίδα της Λήμνου και της Αλονήσου, στην οποία αναγράφεται η λέξη ΑΥΔΗ (φωνή) κ.ά.

Η γενετική επιστήμη, αρχαιολογικά ευρήματα και ιστορικοί μας πριν 2500 π.Χ. περίπου έτη βεβαιώνουν ότι είμεθα γηγενείς και ότι μετακινηθήκαμε στην Δύση και την Ανατολή έως την Περσία πριν χιλιάδες έτη.

Στην Ινδία δεν έγινε έρευνα DNA για να επιβεβαιωθεί και από την γενετική η εκεί παρουσία των Ελλήνων. Οι βεδικοί όμως ύμνοι, τα ιερά βιβλία των Ινδών, αναφέρουν μετακίνηση και Ελλήνων το 2000 π.Χ., όπως και η μυθολογία μας. Επομένως γιατί δεν αποδεχόμεθα ότι οι Έλληνες μετέδωσαν την γλώσσα τους στην Ανατολή, όπως την μετέδωσαν και στην Δύση, έτσι ώστε να σταματήσουμε να διδάσκουμε στα πανεπιστήμια και στα σχολεία μας μία θεωρία την οποία δημιούργησαν πριν 200 περίπου έτη κάποιοι ξένοι γλωσσολόγοι και δεν αποδέχθηκαν ποτέ πολλοί επιστήμονες.

Αγνοούμε την προσπάθεια που γινόταν (πριν 200 περίπου έτη έδρασε και ο Φαλλμεράυερ) και γίνεται για να υποβιβασθεί η ελληνική προσφορά στην ανθρωπότητας. Αγνοούμε ότι οι περισσότερες λέξεις των επιστημών παγκοσμίως είναι ελληνικές;

Αγνοούμε ότι και σήμερα σε νέες ανακαλύψεις των επιστημών αναγκάζονται να χρησιμοποιούν ελληνικές λέξεις: cosmonaute, astronaute, dermatologue και πάρα πολλές άλλες; Αγνοούμε ότι η ιστορία της ανθρωπότητας είναι κυρίως η ιστορία του ελληνικού πολιτισμού;

Συντάκτης: Δρ. Ερατώ Ζέλλιου – Μαστοροκώστα, τ. Προϊσταμένη Δευτεροβάθμιας Εκπαιδεύσεως

ΠΗΓΗ: https://palaixthon.gr/the-highest-ranked-university/

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ