ΑΠΟ ΤΟ «PRESS-GR»
Σχολιάζει ο Νίκος Κλειτσίκας
Σε εποχές που βασιλεύει το ψέμα, η διάδοση της αλήθειας είναιπράξη επαναστατική
Σχολιάζει ο Νίκος Κλειτσίκας
Σε εποχές που βασιλεύει το ψέμα, η διάδοση της αλήθειας είναιπράξη επαναστατική
Τα γεγονότα στο Παρίσι κι η δράση των «Κίτρινων γιλέκων» δεν φθάνουν στους πολίτες γιατί το κυρίαρχο ρεύμα, τάση, συμβατικότητα (mainstream)… με ευθύνη της δημοσιογραφικής πορνείας των συμβατικών ΜΜΕ σε διατεταγμένη υπηρεσία τροφοδοτούν παραπληροφόρηση.
Ο Ευρωπαίος πολίτης βομβαρδίζεται με ψέματα, ψέματα, ψέματα και τα αστικά πολιτικά κόμματα (ειδικότερα της κοσμοπολίτικης «ευρωπαϊκής αριστεράς») προβάλουν συνεχείς «ερμηνείες» και ταυτόχρονα της Ενωμένης Ευρώπης που εγγυήθηκε 70 χρόνια Ειρήνης.
70 χρόνια Ενωμένης Ευρώπης –με διάφορες παραλλαγές ονόματος ως σήμερα– που προκάλεσαν πολλαπλάσιους νεκρούς από πολέμους στον πλανήτη, ένας ακήρυχτος Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος.
Τι κρύβουν τα ΜΜΕ για τα γεγονότα στο Παρίσι και τα «κίτρινα γιλέκα»;
Βασικά εμφανίζουν τα…
70 χρόνια Ενωμένης Ευρώπης –με διάφορες παραλλαγές ονόματος ως σήμερα– που προκάλεσαν πολλαπλάσιους νεκρούς από πολέμους στον πλανήτη, ένας ακήρυχτος Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος.
Τι κρύβουν τα ΜΜΕ για τα γεγονότα στο Παρίσι και τα «κίτρινα γιλέκα»;
Βασικά εμφανίζουν τα…
«κίτρινα γιλέκα» ως ένα κίνημα αγανακτισμένων με τις αυξήσεις στα καύσιμα. Δεν υπάρχει κανένας που δεν έχει εμποτιστεί από αυτό το κατευθυνόμενο ψέμα.
Ναι, αυξήθηκε η τιμή του ντίζελ, που με τις πρόσφατες αυξήσεις ξεπέρασε την αύξηση του 27% και από τον Γενάρη έχουν θεσμοθετηθεί 6μηνιαίες αυξήσεις ως το 2021, που ολοκληρώνει τη θητεία του ο υπάλληλος των Ρότσιλντ (Μακρόν).
Ναι, αυξήθηκε η τιμή του ντίζελ, που με τις πρόσφατες αυξήσεις ξεπέρασε την αύξηση του 27% και από τον Γενάρη έχουν θεσμοθετηθεί 6μηνιαίες αυξήσεις ως το 2021, που ολοκληρώνει τη θητεία του ο υπάλληλος των Ρότσιλντ (Μακρόν).
Αλλά κανένα ΜΜΕ δεν μιλάει για το κόστος διαβίωσης –κυρίως θίγουν, όπως και στην Ελλάδα, τα φτωχά και μεσαία στρώματα-, τις αυξήσεις στα τρόφιμα πρώτης ανάγκης και μαζικής κατανάλωσης, την αύξηση 13% στις μεταβιβάσεις, 100% στους τεχνικούς ελέγχους και 130% στις ποινές προστίμων.
Κανένα ΜΜΕ δεν μιλάει για την ιδιωτικοποίηση ακόμη της αστυνομίας και χωροφυλακής με την ανάθεση έργου σε ιδιώτες για επιβολή προστίμων για παραβάσεις.
Ποιο ΜΜΕ και δημοσιογράφος θα μας πει που και πως δραστηριοποιείται μια ιδιωτική εταιρία για παραβάσεις;
Η εταιρία προσλαμβάνει προσωπικό με μηδενικό κόστος –όπως συμβαίνει και στην Ελλάδα σχεδόν σ’ όλους τους τομείς που ιδιωτικοποιήθηκαν… καθαριότητα νοσοκομείων, κέτερινγκ, σεκουριτάδες και σια-, τους δίνουν αυτοκίνητο εξοπλισμένο με ραντάρ και κάμερες, οι «υπάλληλοι οδηγούν σύμφωνα με τα όρια ταχύτητας για ένα 8ωρο, που συχνά γίνεται 14ωρο. Στο τέλος της «βάρδιας» ο «χαφιές» οδηγός -συνήθως από τις γαλλικές αποικίες- παίρνει ένα κομμάτι ψωμί κι η εταιρία κατεβάζει τα στοιχεία -ένας άλλος μετανάστης από την Αφρική- και στέλνει τα πρόστιμα στους παραβάτες. Αν ο οδηγός δεν είναι παράνομος μετανάστης -υπάρχουν κι οι Γάλλοι για ξεκάρφωμα των εταιριών- λαμβάνει για 8 ώρες καθημερινής οδήγησης 1.600 € μηνιάτικο, χωρίς Κυριακές κι αργίες.
Φόροι, φόροι, φόροι και στις συντάξεις (όπως στην Ελλάδα με τις αυξήσεις στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη που υπερκάλυψαν τις ανάγκες της τρόικας και «αριστερό» πρόσημο την κατάργηση του εισιτηρίου των 5 ευρώ στα νοσοκομεία, των μνημονιακών Λοβέρδου, Γεωργιάδη), με ταυτόχρονη κατάργηση του φόρου αλληλεγγύης που υπήρχε μόνον για τους πάμπλουτους. Αποσιωπώντας πάντα από τα ΜΜΕ τις αυξήσεις σε ασφάλιστρα, ενέργεια, φάρμακα, ΕΝΦΙΑ -που αυτόν τον απέσυραν για κατευνασμό των λαϊκών στρωμάτων.
Για να μην μακρηγορούμε, ο Μακρόν μετατρέπει τη Γαλλία σε Ελλάδα και σ’ αυτό που θέλουν σήμερα στην Ιταλία κι έχουμε τις βίαιες επιθέσεις εναντίον της ιταλικής κυβέρνησης.
Σήμερα στους δρόμους του Παρισιού δεν βρίσκονται αυτοί που αρχικά τους είχαν κατηγορήσει για «ακροδεξιούς-φασίστες» υποκινούμενους από τη Λε Πεν (το ίδιο έργο βλέπουμε στην Ελλάδα με τους μαθητές Λυκείων και την υπεράσπιση της Μακεδονίας), μετέπειτα ως «αναρχικούς» κ.α.π. για να φθάσουμε στο ότι σήμερα υποκινούνται από τον Πούτιν για αποσταθεροποίηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Τα «κίτρινα γιλέκα» δεν είναι εξωγήινοι αλλά Γάλλοι πολίτες, ακόμη κι αυτοί που ψήφισαν Μακρόν, αλλά κι αυτοί που υπέκυψαν στην προτροπή του Μελανσόν -του «σοσιαλιστή» γερουσιαστή του Ολάντ που έγινε έξαφνα «αριστερός επαναστάτης» και κάλεσε τους ψηφοφόρους του στο β’΄γύρο των προεδρικών εκλογών να μην ψηφίσουν την «ακροδεξιά» Λε Πέν.
Τεράστιο ποσοστό των αγανακτισμένων διαδηλωτών είναι εκείνοι που παγιδεύτηκαν από τον Μελανσόν ν’ αποφύγουν την «λαϊκιστική, ακροδεξιά κι εθνικιστική» ψήφο στη Λε Πεν
Σήμερα ο Μελανσόν, ως γνήσιος πολιτικάντης των σοσιαλιστών του Ολάντ, εγκατέλειψε με κωλοτούμπες όσα υποστήριζε, ανόψει ευρωεκλογών. Στηρίζει το κίνημα των «κίτρινων γιλέκων», στρέφεται στην «εθνικοκυριαρχία», έπαθε αμνησία όσον αφορά το μεταναστευτικό που ζητούσε ως και «επιμειξία» (σκληρός όρος ακόμη κι αν ειπώθηκε από τον «αριστερό» Μελανσόν για να υποστηρίξει τα «ανοιχτά σύνορα»), εγκατέλειψε το κόμμα «Εξουσία στο Λαό» της Ιταλίας -τις κοινωνικές καταλήψεις στυλ city plaza και δικαιωματικούς- στηρίζοντας την προσπάθεια του ιταλικού λαού και της κυβέρνησής του. Όλα για να διασώσει ποσοsτά στις ευρωεκλογές.
Σήμερα στους δρόμους του Παρισιού δεν βρίσκονται αυτοί που αρχικά τους είχαν κατηγορήσει για «ακροδεξιούς-φασίστες» υποκινούμενους από τη Λε Πεν (το ίδιο έργο βλέπουμε στην Ελλάδα με τους μαθητές Λυκείων και την υπεράσπιση της Μακεδονίας), μετέπειτα ως «αναρχικούς» κ.α.π. για να φθάσουμε στο ότι σήμερα υποκινούνται από τον Πούτιν για αποσταθεροποίηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Τα «κίτρινα γιλέκα» δεν είναι εξωγήινοι αλλά Γάλλοι πολίτες, ακόμη κι αυτοί που ψήφισαν Μακρόν, αλλά κι αυτοί που υπέκυψαν στην προτροπή του Μελανσόν -του «σοσιαλιστή» γερουσιαστή του Ολάντ που έγινε έξαφνα «αριστερός επαναστάτης» και κάλεσε τους ψηφοφόρους του στο β’΄γύρο των προεδρικών εκλογών να μην ψηφίσουν την «ακροδεξιά» Λε Πέν.
Τεράστιο ποσοστό των αγανακτισμένων διαδηλωτών είναι εκείνοι που παγιδεύτηκαν από τον Μελανσόν ν’ αποφύγουν την «λαϊκιστική, ακροδεξιά κι εθνικιστική» ψήφο στη Λε Πεν
Σήμερα ο Μελανσόν, ως γνήσιος πολιτικάντης των σοσιαλιστών του Ολάντ, εγκατέλειψε με κωλοτούμπες όσα υποστήριζε, ανόψει ευρωεκλογών. Στηρίζει το κίνημα των «κίτρινων γιλέκων», στρέφεται στην «εθνικοκυριαρχία», έπαθε αμνησία όσον αφορά το μεταναστευτικό που ζητούσε ως και «επιμειξία» (σκληρός όρος ακόμη κι αν ειπώθηκε από τον «αριστερό» Μελανσόν για να υποστηρίξει τα «ανοιχτά σύνορα»), εγκατέλειψε το κόμμα «Εξουσία στο Λαό» της Ιταλίας -τις κοινωνικές καταλήψεις στυλ city plaza και δικαιωματικούς- στηρίζοντας την προσπάθεια του ιταλικού λαού και της κυβέρνησής του. Όλα για να διασώσει ποσοsτά στις ευρωεκλογές.
Ηχηρό χαστούκι στη «διανόηση» και την κοσμοπολίτικη «αριστερά» που σιτίζεται στα κονδύλια Σόρος. Σ’ αυτούς που διακήρυσσαν με επαναστατικές κορώνες: «Παρίσι, πολιτική πρωτεύουσα της Ευρώπης».
Εκτός από τα ΜΜΕ έχουμε και τους προβοκάτορες των γαλλικών μυστικών υπηρεσιών και υπηρεσιών, μαζί με μισθοφόρους που διεισδύουν στα «κίτρινα γιλέκα». Τα γνωστά «παίγνια» των καθεστώτων για να διαιρέσουν το λαό. Χαρακτηριστικό το βίντεο που ακολουθεί:
Όμως σήμερα στο Βερολίνο οι Γερμανοί κατέβηκαν πλατεία για να διαδηλώσουν την αλληλεγγύη τους τα «κίτρινα γιλέκα» της Γαλλίας.
Γαλλία, Βέλγιο, Ολλανδία και τώρα Γερμανία με κίνημα αλληλεγγύης.
Να που τα «κίτρινα γιλέκα« γίνονται σημείο αναφοράς κι ενότητας των πολιτών της Ευρώπης εναντίον στο διευθυντήριο του 4ου Ράιχ και δεν τους ανησυχούν οι χαρακτηρισμοί: εθνικιστές, ακροδεξιοί, απολιτικοί, λούμπεν κ.α.π.
Στην Ελλάδα η καθεστωτική «αριστερά», τόσο η κυβερνητική όσο κι η εξωκοινοβουλευτική (άλλωστε κι η ΛαΕ του Λαφαζάνη έχει την ίδια πολιτική μήτρα με τον ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα κι άλλοι χώροι των «ανοιχτών συνόρων» κι ατομικών «ανθρώπινων δικαιωμάτων» είναι ταγμένοι στην πολιτική Σόρος: Ευρωπαϊκό «αντιφασιστικό» Μέτωπο! Οι 18 ομόφωνα καλούν την Ιταλία να συνθηκολογήσει και να παραδοθεί).
Μοναδική «όαση» ο Θύμιος Παπανικολάου, στο περιοδικό «Ρεσάλτο» στοχεύει στην «καρδιά» αυτού του κινήματος: Γαλλία: «Τα κίτρινα γιλέκα» πιστοποιούν το θάνατο της «αριστεράς»
Η Ελλάδα έχει μια εντελώς ελεγχόμενη «αριστερά» σε όλα τα επίπεδα: διπλή ονομασία για την Μακεδονία μας, διζωνική ομοσπονδία για την Κύπρο μας, Νότια Αλβανία, το ελληνικό Αιγαίο «συνεργασίας» (δηλαδή;), τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων, τα «ανοιχτά σύνορα», οι κοινωνικές καταλήψεις κι οι ΜΚΟ, υπέρ της «αραβικής άνοιξης made in USA», εναντίον των «δικτατόρων» Καντάφι, Άσαντ και πάει λέγοντας. Κάθε πατριωτικό είναι «εθνικιστικό-φασιστικό», παραβλέποντας πως ουσιαστικά ο «βασιλιάς είναι γυμνός» μιας και υποστηρίζουν τους ακραίους φασιστικούς εθνικισμούς των «γειτόνων» μας κι όλα έχουν μια «δικαιολογία… να μην έχουμε «άνοδο της ακροδεξιάς» που οι ίδιοι εκτρέφουν.
* Ο Pier Paolo Pasolini «χαστουκίζει» τον αντιφασισμό… απέναντι στο νεκρό φασισμό!
Γαλλία, Βέλγιο, Ολλανδία και τώρα Γερμανία με κίνημα αλληλεγγύης.
Να που τα «κίτρινα γιλέκα« γίνονται σημείο αναφοράς κι ενότητας των πολιτών της Ευρώπης εναντίον στο διευθυντήριο του 4ου Ράιχ και δεν τους ανησυχούν οι χαρακτηρισμοί: εθνικιστές, ακροδεξιοί, απολιτικοί, λούμπεν κ.α.π.
Στην Ελλάδα η καθεστωτική «αριστερά», τόσο η κυβερνητική όσο κι η εξωκοινοβουλευτική (άλλωστε κι η ΛαΕ του Λαφαζάνη έχει την ίδια πολιτική μήτρα με τον ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα κι άλλοι χώροι των «ανοιχτών συνόρων» κι ατομικών «ανθρώπινων δικαιωμάτων» είναι ταγμένοι στην πολιτική Σόρος: Ευρωπαϊκό «αντιφασιστικό» Μέτωπο! Οι 18 ομόφωνα καλούν την Ιταλία να συνθηκολογήσει και να παραδοθεί).
Μοναδική «όαση» ο Θύμιος Παπανικολάου, στο περιοδικό «Ρεσάλτο» στοχεύει στην «καρδιά» αυτού του κινήματος: Γαλλία: «Τα κίτρινα γιλέκα» πιστοποιούν το θάνατο της «αριστεράς»
Η Ελλάδα έχει μια εντελώς ελεγχόμενη «αριστερά» σε όλα τα επίπεδα: διπλή ονομασία για την Μακεδονία μας, διζωνική ομοσπονδία για την Κύπρο μας, Νότια Αλβανία, το ελληνικό Αιγαίο «συνεργασίας» (δηλαδή;), τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων, τα «ανοιχτά σύνορα», οι κοινωνικές καταλήψεις κι οι ΜΚΟ, υπέρ της «αραβικής άνοιξης made in USA», εναντίον των «δικτατόρων» Καντάφι, Άσαντ και πάει λέγοντας. Κάθε πατριωτικό είναι «εθνικιστικό-φασιστικό», παραβλέποντας πως ουσιαστικά ο «βασιλιάς είναι γυμνός» μιας και υποστηρίζουν τους ακραίους φασιστικούς εθνικισμούς των «γειτόνων» μας κι όλα έχουν μια «δικαιολογία… να μην έχουμε «άνοδο της ακροδεξιάς» που οι ίδιοι εκτρέφουν.
* Ο Pier Paolo Pasolini «χαστουκίζει» τον αντιφασισμό… απέναντι στο νεκρό φασισμό!
Από τη σημερινή κινητοποίηση στο Βερολίνο:
Φυσικά και τα «κίτρινα γιλέκα» είναι υποκινούμενα από την «ακροδεξιά» και τον Πούτιν, αφού στην Αψίδα του Θριάμβου υψώνουν γαλλικές σημαίες και τραγουδούν τη Μασσαλιώτιδα!
ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΖΑΝ ΚΛΩΝΤ ΜΙΣΕΑ ΓΙΑ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΩΝ ΚΙΤΡΙΝΩΝ ΓΙΛΕΚΩΝ
Αγαπητοί φίλοι,
Το κίνημα των «κίτρινων γιλέκων» (ένα καλό παράδειγμα λαϊκής δημιουργικότητας, στην οποία αναφερόμουνα στα Μυστήρια της Αριστεράς) είναι, υπό μία έννοια, το ακριβώς αντίθετο του κινήματος «Nuit debout» [*]. Το κίνημα αυτό, με απλά λόγια, ήταν η πρώτη προσπάθεια εκτόνωσης – με την ενθάρρυνση ενός μεγάλου μέρους του αστικού Τύπου και του «10%» (δηλαδή, όσοι είναι βουλευτές, ή πρόκειται να γίνουν, η τεχνική, πολιτική και «πνευματική» ηγεσία του σύγχρονου καπιταλισμού) – της ριζοσπαστικής κριτικής του συστήματος, συγκεντρώνοντας όλη την πολιτική προσοχή πάνω στη μοναδική εξουσία (αν και αποφασιστικής σημασίας), που αντιπροσωπεύει η Wall Street και το φημισμένο «1%». Μία εξέγερση, επομένως, εκείνων των κινητικότατων και υπερειδικευμένων αστών (αν και ένα μικρό μέρος αυτών των νέων μεσαίων τάξεων αρχίζει να γνωρίζει, εδώ και εκεί, κάποια «ανασφάλεια»), οι οποίες αποτελούν, από την εποχή Μιττεράν, το βασικό φυτώριο της αριστερής άρχουσας τάξης και της φιλελεύθερης ακροαριστερής (και ειδικά των πιο πιο ανοιχτά αντεπαναστατικών και αντιλαϊκών τμημάτων της: Regards, Politis, NP“A”, Université Paris VIII, κλπ).
Ενώ, εδώ, αντίθετα, είναι εκείνοι που έρχονται από τα κάτω που επαναστατούν, όπως αναλύθηκε από τον Κριστόφ Γκιλλουί, μεταξύ άλλων, ο οποίος όλως περιέργως απουσιάζει, μέχρι σήμερα, από όλες τις εκπομπές λόγου της τηλεόρασης, προς όφελος, μεταξύ άλλων κωμικών, του ρεφορμιστή υποκεϋνσιανιστή [sous-keynésien] Μπεζανσενό, οι οποίοι έχουν μια τόσο υψηλή επαναστατική συνείδηση, ώστε να αρνούνται ότι πρέπει ακόμα να επιλέξουν μεταξύ εκμεταλλευτών της αριστεράς και εκμεταλλευτών της δεξιάς (εξάλλου έτσι ξεκίνησαν οι Ποδέμος το 2011, πριν οι διάφοροι αντίστοιχοι Κλεμεντίν Οτέ και Μπενουά Αμόν καταφέρουν να θάψουν αυτό το πολλά υποσχόμενο κίνημα, απομακρύνοντάς το σταδιακά από τη λαϊκή του βάση).
Όσο για το επιχείρημα των «οικολόγων» του σαλονιού – αυτοί που προετοιμάζουν την «ενεργειακή μετάβαση», που συνίσταται βασικά, όπως έδειξε ο Γκιγιόμ Πιτρόν στο βιβλίο του Ο πόλεμος των σπάνιων μετάλλων: η κρυμμένη όψη της ενεργειακής και ψηφιακής μετάβασης [La guerre des métaux rares: La face cachée de la transition énergétique et numérique], στη μετεγκατάσταση της «ρύπανσης των Δυτικών χωρών στις χώρες του Νότου» – ένα επιχείρημα σύμφωνα με το οποίο το αυθόρμητο αυτό κίνημα καθοδηγείται από εκείνους που έχουν την «ιδεολογία του αυτοκινήτου» και «τους τύπους που καπνίζουν και κινούνται με ντίζελ», είναι τόσο παράλογο όσο και απεχθές και αισχρό: είναι σαφές, ότι η πλειονότητα των κίτρινων γιλέκων δεν βρίσκει καμία ευχαρίστηση να χρησιμοποιεί κάθε μέρα το αυτοκίνητο για να πάει να δουλέψει πενήντα χιλιόμετρα από το σπίτι, να πηγαίνει για τα καθημερινά ψώνια στο μοναδικό εμπορικό κέντρο στην περιοχή, που στην ύπαιθρο, συνήθως, βρίσκεται είκοσι χιλιόμετρα μακριά, ή να πρέπει να επισκεφθεί το μοναδικό γιατρό που δεν έχει ακόμη συνταξιοδοτηθεί και του οποίου το ιατρείο βρίσκεται δέκα χιλιόμετρα από το σπίτι του. (Παίρνω αυτά τα παραδείγματα από την εμπειρία μου στην Λαντ! Έχω ένα γείτονα που ζει με 600 € το μήνα και πρέπει να υπολογίζει μέχρι ποια ημέρα του μήνα μπορεί ακόμα να πάει στο μανάβικο στο Μοντ-ντε-Μαρσάν, χωρίς να μείνει στη μέση του δρόμου από ντίζελ – το καύσιμο των φτωχών).
Βάζω στοίχημα όμως, ότι είναι οι πρώτοι που κατάλαβαν ότι το πραγματικό πρόβλημα βρίσκεται ακριβώς στην συστηματική εφαρμογή, εδώ και σαράντα χρόνια, από διαδοχικές κυβερνήσεις της δεξιάς και της αριστεράς, του φιλελεύθερου προγράμματος που έχει σταδιακά μετατρέψει το χωριό τους ή τη συνοικία του σε μια έρημο, χωρίς κανένα κέντρο εφοδιασμού για τις βασικές ανάγκες, και όπου η πιο κοντινή επιχείρηση που μπορεί να προσφέρει ακόμα κάποια κακοπληρωμένη θέση εργασίας, απέχει δεκάδες χιλιόμετρα μακριά (αν υπάρχουν «προγράμματα για την περιφέρεια» – και αυτό είναι καλό – δεν υπήρξε προφανώς ποτέ κάτι τέτοιο για αυτά τα χωριά και τις κωμοπόλεις – όπου ζει το μεγαλύτερο μέρος του γαλλικού πληθυσμού – τα οποία επίσημα είναι καταδικασμένα να εξαφανιστούν από την «κατεύθυνση της ιστορίας» και την «ευρωπαϊκή οικοδόμηση» !).
Φυσικά, δεν είναι το αυτοκίνητο ως τέτοιο – ως «σημάδι» μιας δήθεν ένταξής τους στον κόσμο της κατανάλωσης (δεν είναι ούτε Λυονέζοι, ούτε Παριζιάνοι!) – που τα κίτρινα γιλέκα υπερασπίζονται σήμερα. Είναι πολύ απλά, ότι το μεταχειρισμένο αυτοκίνητο ντίζελ (το οποίο η Ευρωπαϊκή Επιτροπή προσπαθεί να τους πάρει, επινοώντας συνεχώς νέα «τεχνικά πρότυπα ποιότητας»), είναι η τελευταία ευκαιρία τους για να επιβιώσουν, δηλαδή να έχουν ένα σπίτι, μια δουλειά και να ταΐσουν τους ίδιους και τις οικογένειές τους στο σημερινό καπιταλιστικό σύστημα, το οποίο ωφελεί όλο και περισσότερο τους νικητές της παγκοσμιοποίησης. Και να πούμε ότι πρόκειται βασικά για αυτή την «αριστερά της κηροζίνης» – αυτή που ταξιδεύει από αεροδρόμιο σε αεροδρόμιο για να μεταφέρει στα πανεπιστήμια τον κόσμου (και σε όλα τα «Φεστιβάλ των Καννών»), τα όμορφα λόγια περί «οικολογίας» και «εθελοντισμού», που τολμά να τους δίνει μαθήματα! Και είμαι σίγουρος, πως όσοι δεν έχουν γνωρίσει τίποτε άλλο από τα παλάτια των μητροπόλεων, δεν θα έχουν ποτέ, ούτε ένα εκατοστό από την αξιοπρέπεια που μπορείτε να βρείτε ακόμα στις φτωχικές αγροικίες (και πάλι, από την εμπειρία μου στη Λαντ!).
Για το μόνο που αναρωτιέμαι είναι πόσο μακριά μπορεί να φτάσει ένα τέτοιο επαναστατικό κίνημα (ένα κίνημα που δεν είναι ξένο, ως προς τη γέννησή του, το ενωτικό του πρόγραμμα και τον τρόπο ανάπτυξης του, από τη μεγάλη εξέγερση του Mιντί (révolte du Midi) το 1907, στις θλιβερές σημερινές πολιτικές συνθήκες. Διότι δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι έχουμε μπροστά μας μια θατσερική κυβέρνηση της αριστεράς (ο βασικός σύμβουλος του Μακρόν είναι ο Ματιέ Λαιν – ένας επιχειρηματίας από το Σίτι του Λονδίνου, που επιμελήθηκε την εισαγωγή του έργου της στρίγκλας Μάργκαρετ Θάτσερ όταν μεταφράστηκε στα γαλλικά), δηλαδή μια κυβέρνηση κυνική και άφοβη, έτοιμη πάντα – και αυτή είναι η βασική διαφορά της με όλους τους προκατόχους της – να προχωρήσει στις μεγαλύτερες πινοσετικές ακρότητες (όπως η Μάγγι με τους Ουαλούς ανθρακωρύχους ή τις απεργίες πείνας των Ιρλανδών του ΙRA), προκειμένου να επιβάλει τη δικιά της «κοινωνία της ανάπτυξης» και την αντιδημοκρατική εξουσία των δικαστών, που τώρα θριαμβεύει, και η οποία αποτελεί το φυσικό της επακόλουθο. Και φυσικά, χωρίς να φοβάται τίποτα, σε αυτό το επίπεδο, από τα γαλλικά μέσα ενημέρωσης.
Πρέπει να θυμόμαστε, ότι ήδη έχουμε τρεις νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες, μερικοί από τους οποίους σε πολύ κρίσιμη κατάσταση. Αν δεν με απατά η μνήμη μου, θα πρέπει να πάμε πίσω στο Μάη του 68, για να συναντήσουμε ένα ανθρώπινο κόστος που να συγκρίνεται με αυτό των σημερινών λαϊκών κινητοποιήσεων, τουλάχιστον στις μεγάλες πόλεις. Αλλά, η κάλυψη αυτού του συγκλονιστικού γεγονότος από τα μέσα ενημέρωσης, θεωρείται επαρκής, τουλάχιστον μέχρι σήμερα, για ένα δράμα αυτού του μεγέθους; Και τι θα είχαν να πουν τα μαντρόσκυλα του France Info αν γι’ αυτόν τον (προσωρινό) απολογισμό ευθυνόταν, για παράδειγμα, ο Βλαντιμίρ Πούτιν ή ο Ντόναλντ Τραμπ;
Και τέλος, τελευταίο αλλά όχι λιγότερο σημαντικό, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι, αν το κίνημα των κίτρινων γιλέκων κερδίσει κι άλλο έδαφος (ή διατηρήσει, όπως τώρα, την υποστήριξη της συντριπτικής πλειοψηφίας του πληθυσμού), το Κράτος Μπεναλλά-Μακρόν δεν θα διστάσει ούτε στιγμή να κατεβάσει στους δρόμους το δικό του Μαύρο Μπλοκ και όλους τους δικούς τους «Αντίφα» (όπως οι πασίγνωστες «Ερυθρές Ταξιαρχίες» των παλαιών ημερών), για να το δυσφημίσουν, με οποιοδήποτε μέσο, ή να το προσανατολίσουν προς ένα αυτοκαταστροφικό πολιτικό αδιέξοδο (έχουμε ήδη δει, για παράδειγμα, με ποιον τρόπο το κράτος του Μακρόν μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα κατάφερε να στερήσει την εμπειρία του κινήματος των ακτιβιστών των ZAD [«zone à defendre», ελληνικά «ζώνη προς υπεράσπιση»] της Νότρ-Νταμ-ντε-Λάντ [**], από την αρχική λαϊκή υποστήριξή. Αλλά ακόμα και αν αυτό το γενναίο κίνημα υποχρεωνόταν προσωρινά να διακόψει τις κινητοποιήσεις, από τη δράση του Κόμματος των ΜΜΕ και του Χρήματος (PMA =Parti des Medias et de l’argent), στη χειρότερη περίπτωση, αυτό θα σημαίνει ότι ήταν μόνο μια πρόβα τζενεράλε και η αρχή ενός παρατεταμένου αγώνα.
Επειδή η οργή που έρχεται από τα κάτω (υποστηρίζεται, οφείλω να πω και πάλι, από το 75% του πληθυσμού και ως εκ τούτου είναι λογικό να στοχοποιείται από το 95% των μαντρόσκυλων των μέσων ενημέρωσης), δεν θα υποχωρήσει, μόνο και μόνο επειδή οι άνθρωποι έχουν βαρεθεί και δεν θέλουν να έχουν καμία σχέση. Ο λαός λοιπόν βρίσκεται σε κίνηση! Και αν δεν εκλεγεί ένας άλλος (σύμφωνα με την επιθυμία του Ερικ Φασέν, του ιδιαίτερα δραστήριου παράγοντα επιρροής του γνωστού γαλλοαμερικανικού ιδρύματος – French American Foundation), δεν είναι έτοιμος να επιστρέψει στο σπίτι του. Οι Βερσαλλίες της αριστεράς και της δεξιάς (για να χρησιμοποιήσουμε τα λόγια των προγραμμένων της Κομμούνας που διέφυγαν στο Λονδίνο) να το ξέρουν!
Με μεγάλη φιλία,
ΖΚ
[*] Το κίνημα Nuit debout (Ξάγρυπνοι όλοι τη νύχτα) είναι ένα κοινωνικό κίνημα των Γάλλων πολιτών που ξεκίνησε στις 31 Μαρτίου 2016, με διαμαρτυρίες κατά της προτεινόμενης εργατικής μεταρρύθμισης της σοσιαλιστικής κυβέρνησης, γνωστής ως Loi Travail, ή του νόμου Ελ Κομρί (El Khomri). Έχει παρομοιαστεί με το αμερικανικό κίνημα Occupy Wall Street και τους Iσπανούς Αγανακτισμένους (indignados)
[**] Το κίνημα κατά του αεροδρομίου της Νοτρ-Νταμ-ντε-Λαντ ξεκίνησε το 2008 και πέτυχε, παρά τον ιδεολογικό πόλεμο και την καταστολή που υπέστη, μετά από δέκα χρόνια κατάληψης του χώρου και υπεράσπισης των εναλλακτικών δραστηριοτήτων που αναπτύχθηκαν εκεί, την εγκατάληψη του σχεδίου της κυβέρνησης το 2018. Τα αρχικά ZAD σημαίνουν, στην τεχνοκρατική ορολογία «zone d’ aménagement différé», δηλαδή «ζώνη διαφοροποιημένου σχεδιασμόυ», πριν μετατραπούν σε «zone à defendre», ελληνικά «ζώνη προς υπεράσπιση», από τους ακτιβιστές.
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ
Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες (με σχετική σημείωση της πηγής), θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολόγιου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιονδήποτε τρόπο το ιστολόγιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου