Αναρτήθηκε στις: 6 November, 2017
45. Το ∆ικαστήριο παρατηρεί ότι όταν ένα κράτος αναγνωρίζει ασυλία στους βουλευτές του, είναι δυνατόν να θιγεί η προστασία των θεµελιωδών δικαιωµάτων. ∆εν είναι ωστόσο δυνατό να θεωρείται, σε όλες ανεξαιρέτως τις περιπτώσεις, η βουλευτική ασυλία ως δυσανάλογος περιορισµός του δικαιώµατος προσβάσεως σε δικαστήριο, όπως κατοχυρώνεται από το άρθρο 6 § 1. Όσο το δικαίωµα αυτό είναι συνυφασµένο µε την εγγύηση για δικαία δίκη, η οποία εξασφαλίζεται από το άρθρο αυτό, άλλο τόσο πρέπει να θεωρούνται ορισµένοι περιορισµοί στην πρόσβαση ως συνυφασµένοι µε αυτή. Παράδειγµα, οι γενικώς αποδεκτοί από τα Συµβαλλόµενα Κράτη περιορισµοί ως προς τη θεώρηση της βουλευτικής ασυλίας (βλ. Α. κατά του Ηνωµένου Βασιλείου, nο 35373/97, § 83, CEDH 2002-X και, mutatis mutandis, Al-Adsani κατά του Ηνωµένου Βασιλείου [GC], nο 35763/97, § 56, CEDH 2001-XI).
46. Εν τούτοις, εάν, υιοθετώντας κάποιο από τα συστήµατα τα οποία συνήθως χρησιµοποιούνται προς εξασφάλιση ασυλίας στους βουλευτές, τα Συµβαλλόµενα Κράτη απαλλάσσονταν από κάθε ευθύνη έναντι της Συµβάσεως στον τοµέα της συγκεκριµένης δραστηριότητος, αυτό θα ήταν αντίθετο προς τον σκοπό και το αντικείµενο της Συµβάσεως. Το ∆ικαστήριο υποµιµνήσκει ότι σκοπός της Συµβάσεως είναι η προστασία δικαιωµάτων όχι θεωρητικών ή κενών ουσιαστικού περιεχοµένου, αλλά συγκεκριµένων και πραγµατικών. Η παρατήρηση ισχύει ειδικότερα για το δικαίωµα προσβάσεως στα δικαστήρια, λόγω της εξέχουσας θέσεως την οποία κατέχει το δικαίωµα σε δικαία δίκη σε µία δηµοκρατική κοινωνία (βλ. Aït-Mouhoub κατά της Γαλλίας, απόφαση από 28 Οκτωβρίου 1998, Recueil 1998-VIII, σελ. 3227, § 52). Θα ήταν ασυµβίβαστο µε την υπεροχή του δικαίου σε µία δηµοκρατική κοινωνία και µε τη θεµελιώδη αρχή που διέπει το άρθρο 6 § 1, να πρέπει, δηλαδή, να µπορούν οι αστικής φύσεως αξιώσεις να άγονται ενώπιον δικαστού, να είχε τη δυνατότητα ένα Κράτος, ανεπιφυλάκτως και άνευ ελέγχου εκ µέρους των οργάνων της Συµβάσεως, να αποκλείει της δικαιοδοσίας των δικαστηρίων µία ολόκληρη σειρά προσφυγών αστικής φύσεως ή να απαλλάσσει από κάθε ευθύνη κατηγορίες προσώπων (βλ. Fayed κατά του Ηνωµένου Βασιλείου, απόφαση από 21 Σεπτεµβρίου 1994, série A nο 294-Β, σελ. 49, § 65).
47. Έτσι, στην περίπτωση κατά την οποία η βουλευτική ασυλία παρεµποδίζει την άσκηση του δικαιώµατος προσβάσεως στη δικαιοσύνη, το ∆ικαστήριο θα διερευνήσει εάν οι αποδιδόµενες πράξεις συνδέονταν µε την άσκηση βουλευτικών καθηκόντων stricto sensu ώστε να αχθεί σε συµπέρασµα σχετικά µε την αναλογικότητα ή τη µη αναλογικότητα του επίµαχου µέτρου (Cordova κατά της Ιταλίας (nο 1), nο 40877/98, § 62, CEDH 2003-I και De Jorio κατά της Ιταλίας, nο 73936/01, § 53, από 3 Ιουνίου 2004).
File:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου