ΤΡΕΙΣ ΑΠΛΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ (ΠΑΡΑ)ΔΙΚΑΣΤΙΚΟ: Οι δικαστικοί εφαρμόζουν την αρχή «L’état c’est moi/το κράτος είμαι εγώ» των απολύτων μοναρχών της προεπαναστατικής Γαλλίας.

της Όλγας και Τάνυας Γεριτσίδου

Το ότι ανέκαθεν το δικαστικό σύστημα στην Ελλάδα ήταν διεφθαρμένο και πελατειακό είναι κοινό μυστικό. Για αυτό εξ άλλου όταν ένας δικαστικός φέρεται να έχει απλά ασκήσει σωστά και τυπικά το απολύτως απαραίτητο των καθηκόντων του, τον τιμούμε ως ήρωα (βλέπε Τερτσέτη, Σαρτζετάκη, κ. ά.).

Και μόνο αυτό το γεγονός είναι απόδειξη της έκπτωσης του τρίτου Πυλώνα του Κράτους Δικαίου και του Πολιτεύματος της Ελλάδας.

Ξεκινώντας λοιπόν από αυτή την κάκιστη εναρκτήρια κατάσταση, που μας επιβλήθηκε με την πάλαι ποτέ προπαγανδιστική καραμέλα του «δεν κρίνουμε τις αποφάσεις της δικαιοσύνης», κάτι που ευτυχώς κατέπεσε στα χρόνια των Μνημονίων, η πρόοδος δε θα μπορούσε παρά να είναι πολύ χειρότερη.

Ανέκαθεν οι δικαστικοί (κυρίως οι πιο διαβαθμισμένοι στις τάξεις των εφετών και επάνω) ήταν και είναι μέλη της ίδιας καμαρίλας που καταδυναστεύει την Χώρα μας όπως έχουμε καταδείξει σε άλλα άρθρα. Για αυτό και πάντα προάσπιζαν και προασπίζουν με κάθε τρόπο και με ολοένα και πιο εξόφθαλμες απαλλακτικές αποφάσεις την κάστα αυτή των υμετέρων, την καμαρίλα αυτή που απομυζά και καταστρέφει την Ελλάδα ολοένα και πιο λυσσαλέα με κάθε Μνημόνιο που ο Λαός μπλοκάρει στην εφαρμογή του και δεν ‘πιάνει’.

Στο σημερινό μας λοιπόν σύντομο άρθρο δεν θα αναφερθούμε στις αλήθειες-κοινό τόπο ότι όλοι οι δικαστικοί είναι ένα υπο-συνδικάτο της βουλής, ένα παράρτημα τραμπούκικης προστασίας ενάντια στην όποια νομική απειλή έρχεται εκ του Λαού, όπως τα ΜΑΤ είναι αντίστοιχα το παράρτημα της ωμής βίας ενάντια σε κάθε κινητοποίηση και άνευ των περιορισμών του Νόμου (Συνταγματικού, Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων).

Απλά, αυτό που θα καταδείξουμε εν πλήρη συντομία είναι τις τρείς βασικές αλήθειες για την κατάσταση του (παρά)δικαστικού βάσει των προσφάτων εξελίξεων και των αναφορών και εμπειριών μας ώστε στο επόμενο άρθρο να πούμε τι πρέπει να γίνει σε απλά πρακτικά βήματα σχετικά με αυτό :

1. Ενώ μέχρι τώρα γινόταν απόπειρα να τηρηθούν κάποια προσχήματα σε σχέση με την εφαρμογή του νόμου, τώρα οι δικαστικοί πετούν τον Νόμο από το παράθυρο, αλλάζουν και ορίζουν εκ νέου τις έννοιες όπως τους βολεύει και ουσιαστικά βγάζουν αποφάσεις ανεξάρτητα του Ποινικού και Αστικού Κώδικα και βεβαίως κατά κάθετη παράβαση και παραβίαση του Συντάγματος και των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων : η μίζα μετονομάζεται/βαφτίζεται ‘δωρεά’, το ψέμα και η ψευδορκία μετονομάζεται/βαφτίζεται ‘προσωπική άποψη’, η αναρρωτική άδεια για σωματικές (κάτω σώματος) παθήσεις μετονομάζεται/βαφτίζεται ‘απόδειξη πνευματικής ανεπάρκειας’, και άπειρες άλλες τέτοιες περιπτώσεις.

2. Οι δικαστικοί εφαρμόζουν την αρχή «L’état c’est moi/το κράτος είμαι εγώ» των απολύτων μοναρχών της προεπαναστατικής Γαλλίας, διότι αισθάνονται ότι εντός της αίθουσας έχουν την απόλυτη εξουσία και εκτός της αίθουσας την εγγύηση της ατιμωρησίας/ασυλίας διότι μαζί με τους συναδέλφους-συνεργούς τους αποτελούν συντεχνία με εγγύηση χρήσης της εξουσίας του κράτους κατά του Λαού από τον οποίο Συνταγματικά εκπορεύεται αυτή η εξουσία.

3. Όπως όλοι οι τραμπούκοι και μαφιόζοι, είναι θρασύδειλοι και φοβούνται κάθε ίχνος πιθανότητας να βρεθούν υπόλογοι ενώπιον αυτών που έχουν αδικήσει τόσο μεμονωμένα όσο και μαζικά. Για αυτό όταν βλέπουν ότι μπορεί να τους αγγίξει οποιοδήποτε είδος βίας, κάνουν επιφανειακές πυροσβεστικές κινήσεις για να αυτοπροστατευθούν, όπως οι κούφιες δηλώσεις χωρίς αντίκρισμα μέσω ανακοινώσεων προς κατανάλωση σε δελτία τύπου.

Είναι επίσης κοινό μυστικό και κοινός τόπος πλέον ότι εάν λειτουργούσαν τυπικά όπως επιτάσσει ο όρκος τους και το Σύνταγμα στο οποίο ορκίζονται, κανένα Μνημόνιο και καμμία κοινωνική και οικονομική καταστροφή δεν θα είχε συμβεί, πόσο μάλλον εκχώρηση κυριαρχίας που και αυτή είναι παρανόμως και εγκληματικώς εκχωρηθείσα.

Θα κλείσουμε λοιπόν όχι με την αναφορά απλά αυτού του κοινού τόπου, αλλά λέγοντας ότι σε συνδυασμό με τις τρείς αλήθειες που αναφέραμε, αυτός ο κοινός τόπος είναι και το θεμέλιο της απόδειξης, για κάθε χρήση, ότι με προπύργιο τους δικαστικούς (εισαγγελείς και δικαστές όλων των επιπέδων), έχουμε την γενοκτονική δράση μιας εγκληματικής/τρομοκρατικής οργάνωσης κατ’ άρθρο 187 ΠΚ που έχει καταλάβει όλους τους κρατικούς θώκους, γεγονός το οποίο μας αφήνει πολύ συγκεκριμένες διόδους αντιμετώπισης και εξουδετέρωσης της.

Τις διόδους αυτές θα εξετάσουμε στο επόμενο σχετικό μας άρθρο.

Δημοσίευση: Αργύριος Μαρινάκης Έλλην Πολίτης

Σάς άρεσε;

Γίνετε αναγνώστης τής Ιστοσελίδος μας μέ ένα κλίκ, επάνω δεξιά στήν αρχή τής σελίδος

Σχολιάστε!!!

Διαδώστε!!!!

11/2/2017 - 070 - 3201

Σκέψου...δεν είναι παράνομο ακόμη