Η ΓΕΝΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΒΡΑΙΟΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ.

Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Ενας απο τους μεγαλύτερους υπεύθυνους ήταν ο Χρυσόστομος.
Αφού κάνει περιοδείες μαζεύοντας χρήματα για να στρατολογήσει τραμπούκους που θα καταστρέψουν και θα εξαφανίσουν κάθε τι ελληνικό, πρωτοστατεί στους βανδαλισμούς και διατάζει την καταστροφή ενός εκ των επτά θαυμάτων του κόσμου, το ναό της Εφεσίας Αρτέμιδος και δίνει το σύνθημα για τις ανελέητες σφαγές των ελλήνων,
«είναι στιγματισμένοι, χειρότεροι από τους χοίρους που πασαλείβονται με περιττώματα ...;είναι άξιοι λιθοβολισμού» αυτά έλεγε ο ανθέλληνας χρυσόστομος. Που μάλον έπρεπε να λέγετε "βρομόστομος".
Σε παρόμοιες αγαθοεργίες θα προβούν και άλλοι άγιοι όπως ο πατριάρχης Αλεξανδρείας Θεόφιλος ο οποίος επικεφαλής μοναχών και στρατού πυρπόλησε το Σεράπειο και το Μουσείο, την περίφημη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας ενώ αργότερα ένας άλλος πατριάρχης της Αλεξάνδρειας ο Κύριλλος θα διατάξει την κατακρεούργηση της μεγάλης φιλοσόφου Υπατίας
Ενώ από τον Συναξαριστή στον βίο του "αγίου" Ανδρέα μαθαίνουμε πως έκαψε πολλά βιβλία ελλήνων και κατεδάφισε ναούς στην Πάτρα αλλά και ο άγιος Πορφύριος αφού πείθει την αυτοκράτειρα Ευδοξία, προχωρεί με τις ορδές του και καταστρέφει πλήθος ελληνικών ναών, έργων τέχνης, καίνε βιβλία Ελλήνων φιλοσόφων, εισβάλουν στα σπίτια ελληνίζοντων και τους κακοποιούν. Όλοι αυτοί οι άγιοι Πατέρες-όπως αναφέρει και ο Σωκράτης ο Σχολαστικός στην εκκλησιαστική Ιστορία.- είχαν υπό τις διαταγές τους και χρησιμοποιούσαν για όλες αυτές τις καταστροφές και τα εγκλήματα, τους παραβολάνους. Λεπτομέρειες για όλες αυτές τις αγαθοεργίες των χριστιανών υπάρχουν στην μελέτη του Κ.Σιμόπουλου «η λεηλασία και καταστροφή των ελληνικών αρχαιοτήτων».
Ο ημίτρελος, βυζαντινός αυτοκράτορας Αρκάδιος ελεγχόμενος και καθοδηγούμενος από τον άγιο πατέρα Ι.Χρυσόστομο θα εκδώσει το περίφημο διάταγμα «εις έδαφος φέρειν» και δεν θα μείνει σχεδόν τίποτα όρθιο από τους περίτεχνους ελληνικούς ναούς και αγάλματα!το
Τις ανελέητες αυτές σφαγές περιγράφει ο χριστιανός Σωζομενός (εκ.ιστορία κεφ. ΣΤ, 35)
«όλοι σχεδόν οι έλληνες θανατώθηκαν κατόπιν διαταγής άλλοι με ξίφος και άλλοι στην πυρά ...;θανατώθηκαν επίσης σε όλη την επικράτεια οι φιλόσοφοι αλλά και όσοι απλώς φορούσαν ρούχα ίδια με των φιλοσόφων»
Ο Ι.Χρυσόστομος όμως θα καταφέρει ότι δεν κατάφεραν όλοι οι άλλοι άγιοι και αυτοκράτορες μαζί,θα χτυπήσει στην καρδιά της Ελλάδος.
Αφού παρότρυνε τον Αρκάδιο να διατάξει το «εις έδαφος φέρειν» και να συγκεντρώσει χρήματα για την υλοποίηση του εγχειρήματος, πείθει τον Αρκάδιο να επιτρέψει την εισβολή των μισθοφόρων Γότθων του Αλάριχου στην Ελλάδα.
Όπως αναφέρει ο Κ.Παπαρηγόπουλος στην «Ιστορία του Ελληνικού έθνους»,
«εις την ενταύθα Ελλάδα μέχρι τότε δεν είχαν πραγματοποιηθεί καταστροφές και διώξεις ελλήνων διότι οι εθνικοί ήταν ισχυρά πλειοψηφία, ώστε οι οπαδοί του χριστιανισμού δεν τολμούσαν να επιτεθούν»

Πράγματι αυτό επιβεβαιώνεται και από την Α΄οικουμενική σύνοδο όπου από όλη την επικράτεια (αφρικανικές και ασιατικές επαρχίες) υπήρχαν εκατοντάδες επίσκοποι ενώ από όλη την Ελλάδα υπήρχαν μόλις τρεις! Οι έλληνες ουδέποτε εκχριστιανήσθισαν οικειοθελώς αλλά όπως θα δούμε εξοντώθηκαν κι όσοι επέζησαν ασπάσθηκαν τον χριστιανισμό διά της βίας. Αυτό επίσης επιβεβαιώνει η σύνοδος της Νίκαιας το 787μ.Χ.που σαφώς δείχνει πως παρά τους ανελέητους διωγμούς και τις σφαγές, οι αποδεκατισμένοι Έλληνες παρέμεναν αμετανόητα έλληνες δηλαδή Φυσιολάτρες, ώστε αναγκάστηκαν να τους αναθεματίσουν για ακόμη μια φορά
Έτσι λοιπόν οι Γότθοι το 397μ.Χ.
«καθοδηγούμενοι από τους μαυροφορεμένους καλόγερους ωθούσαν την Ελλάδα στην καταστροφή»(Παπαρηγόπουλος ιστ. Ελ.έθνους).
Τότε πραγματοποιήθηκε η μεγαλύτερη γενοκτονία της Ιστορίας η οποία εντέχνως αποσιωπάται εδώ και αιώνες και άνοιξε «επιτέλους» ο δρόμος για την επιβολή της θρησκείας της ...; αγάπης.!
Όπως γράφει ο Ζώσιμος
«ισοπεδώθηκαν όλες οι πόλεις της Ελλάδος κι εφονεύθησαν οι περισσότεροι Έλληνες ...;προς βοήθεια των Ελλήνων έσπευσε ένας Βάνδαλος στρατηγός του δυτικού ρωμαϊκού στρατού, ο Στηλίχων. Όμως έφτασε πολύ αργά, ήδη είχε σφαχτεί ανηλεώς ή εξανδραποδιστεί ο ελληνικός πληθυσμός όλων των πόλεων εκτός αυτών που πρόλαβαν να καταφύγουν στα βουνά, εσφάγησαν ακόμη και τα παιδιά».
Το Ολοκαύτωμα των Ελλήνων δυστυχώς δεν είναι γνωστό ούτε στην χώρα που το υπέστη δηλαδή την Ελλάδα. Είναι πραγματικά αξιοπερίεργο το πώς η μεγαλύτερη γενοκτονία στην ιστορία της ανθρωπότητας μετά από αυτήν των ινδιάνων της Αμερικής, δεν είναι ούτε καν γνωστή. Η γενοκτονία των Ελλήνων ήταν μεγαλύτερη και από αυτήν που υπέστησαν οι Εβραίοι από τους ναζί, αφού η γενοκτονία των Ελλήνων διέρκησε μέχρι το 990 με τελευταίους υποκύψαντες τους Μανιάτες.

β. Η Ιερά Εξέταση κι ο ανθελληνισμός
των αγίων αυτοκρατόρων του Βυζαντίου

Αρχίζοντας φυσικά από τον μεγάλο άγιο της ορθοδοξίας, τον Μ.Κωνστα-ντίνο ο οποίος ουδέποτε βαπτίστηκε χριστιανός αλλά ως γνωστόν καθιέρωσε ως επίσημη θρησκεία τον χριστιανισμό διότι γνώριζε πως οι τεράστιες μάζες των αμόρφωτων ασιατών και αφρικανών, δηλαδή ένα σημαντικό μέρος από τους κατοίκους της επικράτειάς του είχαν ασπαστεί τον χριστιανισμό. Επίσης εξαιτίας της χριστιανής μητρός του που τον επηρέαζε και καθοδηγούσε, της άλλης μεγάλης αγίας της ορθοδοξίας της Ελένης.
Τα ίδια περίπου υποστηρίζει και η βυζαντινολόγος Ε.Γλυκατζή στο «η πολιτική ιδεολογία της βυζαντινής αυτοκρατορίας»,
« ...;η αποδοχή του χριστιανισμού στο ανατολικό ρωμαϊκό κράτος ανταποκρίνονταν στους πόθους των ανατολικών πληθυσμών οι οποίοι προμήθευαν το κράτος τα μέσα για την αμυνά του σε ανθρώπους και χρήμα ...;η ανατολή ήταν το πρώτο μέρος όπου επικράτησε ο χριστιανισμός»,
από τα παραπάνω συμφραζόμενα της βυζαντινολάτριδος κ.Γλυκατζή διαπιστώνουμε επίσης πως οι χριστιανοί προ Κωνσταντίνου όχι μόνον δρούσαν ελευθέρως αλλά είχαν και τεράστια οικονομική δύναμη!
Ας δούμε όμως πως περιγράφουν την δράση των αγίων βυζαντινών αυτοκρατόρων γνωστοί χριστιανοί χρονογράφοι της εποχής όπως οι επίσκοποι Ευσέβιος και Θεοδώρητος Κύρος.
Το 324μ.Χ. ο άγιος Κωνσταντίνος, φυσικά πάντα με την παρότρυνση της αγίας Ελένης, δίνει διαταγή να καταστρέψουν τον ναό του Διδυμαίου Απόλλωνος και να σφαγούν οι ιερείς του. Το ίδιο ακριβώς σκηνικό επαναλαμβάνεται στο ιερό του Ασκληπιού στις Αιγές. Διατάσσεται η καταστροφή όλων των ναών συνοδευόμενη πάντα με τις σφαγές όλων των ιερειών στο ιερό βουνό της Αρτέμιδος το οποίο ήταν άβατο διά τους άνδρες. Το ιερό αυτό βουνό όπου διεπράχθησαν τέτοια εγκλήματα από τους αγίους Κωνσταντίνο και Ελένη, είναι το σημερινό άγιον όρος των ορθοδόξων, άβατο για τις γυναίκες.
Ακολουθούν πλήθος καταστροφών ελληνικών ναών και διατάσσεται η εκτέλεση όλων των μάντεων και μάγων αλλά και πολλών φιλοσόφων όπως του νεοπλατωνικού Σώπατρου, η Ιερά Εξέταση των Ορθοδόξων μόλις είχε αρχίσει, αιώνες πριν αυτής των χριστιανών της Δύσης.
Η αγία Ελένη θα δώσει εντολή να ισοπεδωθεί ένας αριστουργηματικός ναός της Αφροδίτης για να οικοδομηθεί η εκκλησία του υποτίθεται Αγίου Τάφου.
Τέλος αυτοί οι άνθρωποι που θεωρούνται από τους μεγαλύτερους αγίους της ορθοδοξίας, δολοφόνησαν το παιδί του Κωνσταντίνου και την συζυγό του βραζοντάς την! Τόσο ενάρετοι άνθρωποι υπήρξαν ο Κωνσταντίνος και η Ελένη.
Ο άξιος διάδοχος του Κωνσταντίνου, ο Κωνστάντιος θα συνεχίσει τις ανελέητες διώξεις και σφαγές. Ο ιστορικός Αμμιανός Μαρκελίνος στο ιθ 121 περιγράφει το κλίμα της εποχής.
«αρκούσε να κατηγορηθεί κάποιος πως φορούσε αποτρεπτικό φυλακτό ή τον είδαν να κάθεται σε αρχαία ερείπια για να καταδικαστεί σε θάνατο ως ειδωλολάτρης, αμέτρητοι πολίτες από όλα τα σημεία της επικράτειας, πολίτες κάθε ηλικίας οδηγούνται αλυσοδεμένοι και βασανίζονται μέχρι θανάτου επειδή ήταν ελληνίζοντες»

Πολλές από αυτές τις εκτελέσεις έλαβαν χώρα στο πρώτο στρατόπεδο εξόντωσης-τα στρατόπεδα θανάτου όπως τα αποκαλούσε ο Αμμιανός- στην ιστορία το 359μ.Χ. στη Σκυθόπολη της Συρίας.
Η Ιερά Εξέταση της Δύσης ωχριά ενώ ο Χίτλερ φαντάζει ...;μικρός μπροστά στην αγριότητα των βυζαντινών χριστιανών και το Ολοκαύτωμα που υπέστησαν οι Έλληνες.
Ο Θεοδόσιος ακόμη ένας Μεγάλος της Βυζαντινο-ορθοδοξίας θα συνεχίσει με αμείωτο ζήλο τις καταστροφές και τις σφαγές των Ελλήνων. Θα κηρύξει εκτός νόμου κάθε άλλη θρησκεία πλην της χριστιανικής και θα απαγορεύσει τους Ολυμπιακούς αγώνες για τους οποίους όλοι σήμερα οι ελληνορθόδοξοι καμαρώνουν .
«Την εποχή εκείνη έγινε μεγάλη σφαγή των ελλήνων με την διαταγή που επέβαλλε να θανατώνονται άλλοι με φωτιά και άλλοι με ξίφος.»
Η Ολυμπία λεηλατείται και κατεδαφίζεται ο ναός του Διός ενώ ο ιστορικός Γρηγορόβιος αναφέρει χαρακτηριστικά πως
«απώλετο το τελευταίο άνθος της των Ελλήνων χώρας».
Ο Ιουστινιανός και η Θεοδώρα άγιοι κι αυτοί της Ορθοδοξίας είναι υπαίτιοι για σωρεία εγκλημάτων κατά του ελληνισμού και όχι μόνον.
Η Ε΄ οικουμενική σύνοδος κηρύττει πόλεμο σε κάθε αιρετικό, όχι βεβαίως ότι χρειάζονταν αφού έτσι κι αλλιώς είχαν ξεκινήσει ήδη πριν δύο αιώνες. Απλώς αρχίζει και με τις επίσημες ευλογίες της αγίας Εκκλησίας νέο κύμα διώξεων, σφάζονται και καίγονται ζωντανοί χιλιάδες ανθρώπων που αρνούνται το βάπτισμα της θρησκείας της αγάπης.
Το μίσος και ο ρατσισμός των ορθοδόξων βυζαντινών έναντι του ελληνικού πολιτισμού και του γένους των Ελλήνων θα βρει την απόλυτη έκφρασή του στον περίφημο κώδικα του Ιουστινιανού
«απαγορεύουμε να ασκούν διδασκαλία όσοι πάσχουν από την ιερόσυλη ψυχική νόσο των Ελλήνων ...;οι των ανοσίων και μυσαρών Ελλήνων κατεχόμενοι πλάνη» (Ιουστ. Κωδ. Α΄ 10, 11).
Η φυσική συνέχεια αυτού του διατάγματος είναι το κλείσιμο της Ακαδημίας του Πλάτωνος και φυσικά πολλές σφαγές ελλήνων. Να δούμε πως περιγράφει το κλίμα της εποχής ο χριστιανός χρονογράφος Ιωάννης Μαλάλας
«τον καιρό αυτό έγινε μεγάλος διωγμός των Ελλήνων οι οποίοι θανατώνονταν ή δημεύονταν οι περιουσίες τους. Όλα αυτά προκάλεσαν μεγάλο φόβο και ο βασιλιάς όρισε τρίμηνη προθεσμία στους έλληνες να ασπαστούν την ορθόδοξη πίστη» (χρονογραφία xviii 449, 3-11),
ενώ στο ίδιο έργο σ.491 ο Μαλάλας μας πληροφορεί πως το 529 ο Ιουστινιανός δίνει διαταγή να κλείσουν όλες οι φιλοσοφικές σχολές των Ελλήνων και να καούν όλα τα βιβλία τους και τα αγαλματά τους.
Έτσι οι τελευταίοι εναπομείναντες έλληνες φιλόσοφοι όπως ο Δαμάσκιος, ο Διογένης, ο Ερμείας, ο Ευλάλιος, ο Ισίδωρος,, ο Πρισκιανός και άλλοι πολλοί θα καταφύγουν στην Περσία και στα αραβικά βασίλεια!
Οι σφαγές βεβαίως δεν περιορίστηκαν στους έλληνες αλλά και προς πάσα κατεύθυνση η οποία δεν ήταν αρεστή.
Έτσι μαθαίνουμε από τον χριστιανό Προκόπιο πως
«ο λαός ενωμένος κι αγανακτισμένος επαναστατεί και πυρπολεί δημόσια κτήρια αλλά και εκκλησίες και την αγία Σοφία κι ενώ ο Ιουστινιανός ετοιμάζεται να δραπετεύσει, η Θεοδώρα τον συμβουλεύει να εξοντώσει τους επαναστάτες κι έτσι σφάζονται 35000 άνθρωποι»
κι όμως αυτού του είδους οι δολοφόνοι θεωρούνται μεγάλοι και άγιοι!
Ο Νικήτας Χωνιάτης στην «Χρονογραφία» περιγράφει πως δεν υπήρχε μέρα στην Κωνσταντινούπολη χωρίς ακρωτηριασμούς, εξομματισμούς και φονικά σε τέτοιο βαθμό που είχε δημιουργηθεί κοινωνικό πρόβλημα αφού η Πόλη είχε γεμίσει ανάπηρους.
Στο ίδιο έργο του Χωνιάτη αλλά και από τον Ι.Ζωναρά μαθαίνουμε πως οι δημόσιες θανατώσεις κυρίως στην πυρά ήταν από τα δημοφιλέστερα θεάματα του Ιππόδρομου.
Οι διαπομπεύσεις στον βυζαντινό Ιππόδρομο άγριες και αιματηρές είχαν εξελιχθεί σε λαοφιλές θέαμα όπως ακριβώς οι αρένες στην Ρώμη, με την διαφορά πως στον βυζαντινό Ιππόδρομο υπήρχε και συμμετοχή του πλήθους στον οποίο παραδίδονταν όλοι οι «παραβάτες» που σύρονταν στον Ιππόδρομο και καίγονταν ζωντανοί
Το σαθρό επιχείρημα των σύγχρονων ορθόδοξων πως ο χριστιανισμός και το Βυζάντιο παρέλαβαν τον ελληνικό πολιτισμό σε κατάσταση παρακμής και του έδωσαν νέα ώθηση όπως καταλαβαίνουμε μόνον τον γέλωτα προκαλεί. Όμως την πιο αποστομωτική απάντηση την δίνουν οι ίδιοι οι χριστιανοί της εποχής.
Ο επίσκοπος Θεοδώρητος Κύρος συγκρίνοντας την εποχή των ελλήνων με την εποχή επί Ιουστινιανού διαμαρτύρεται
«την εποχή της ειδωλολατρείας όλες οι πόλεις ανθούσαν και τώρα που θριάμβευσε ο Χριστιανισμός βρίσκονται σε πτώση κι ερήμωση»,
ακριβώς τα ίδια περιγράφει κι ένας άλλος χριστιανός ο Προκόπιος

«οι πόλεις έχουν ερημώσει, τα αγροτικά προϊόντα σαπίζουν κι όλοι πρέπει να πληρώνουν φόρους δίχως να έχουν πόρους ενώ η ύπαιθρος συνεχώς ερημώνει, ο πληθυσμός συγκεντρώνεται στην Κωνσταντινούπολη και μένουν άστεγοι ...; έπειτα από 2 αιώνες χριστιανισμού η αυτοκρατορία είναι γεμάτη από εκκλησίες και μοναστήρια και η περιουσία της Εκκλησίας είναι τεράστια με πολλά ακίνητα, αγρούς, γεωργούς και ανδράποδα αλλά και τις περισσότερες βιοτεχνίες στην βασιλεύουσα».
Η αλήθεια είναι πως πράγματι τα μοναστήρια ήταν πάμπλουτα και είχαν στην δούλεψή τους χιλιάδες εξαθλιωμένους δουλοπάροικους δηλαδή σχεδόν το σύνολο του πληθυσμού της υπαίθρου και ακριβώς γι'αυτόν τον λόγο τα μοναστήρια χτίζονταν σαν κάστρα, για να προστατευθούν από τυχόν εξεγέρσεις των εξαθλιωμένων μαζών.
O εκκλησιαστικός Πατέρας Σαλβιανός περιγράφοντας την αφόρητη κατάσταση στην οποία ζούσαν οι υπήκοοι του Βυζαντίου γράφει
«παίρνουν από τους φτωχούς και τα τελευταία τους υπάρχοντα, οι χήρες στενάζουν και τα ορφανά ποδοπατιούνται.. Γι'αυτό τρέπονται σε φυγή ακόμη κι ευγενούς καταγωγής κι ελεύθεροι άνθρωποι ζητούν καταφύγιο στους εχθρούς, για να μην πέσουν θύματα της εξουσίας ...;» (Ιστ. Μοναχ. 16,5)
Γαιοκτήμονες και μοναστήρια είναι η πραγματική εξουσία στο χριστιανικό Βυζάντιο ενώ οι υπόλοιποι κάτοικοι είναι απλώς δούλοι. Οι εργάτες της γης είναι απόλυτα δεμένοι με την γη όπου εργάζονται. Λέγονται κολωνοί και δεν επιτρέπεται να φύγουν από το μέρος όπου εργάζονται. Όταν κάποιος φεουδάρχης πουλά τα κτηματά του, πουλά μαζί και τους αγρότες που ζουν κι εργάζονται σε αυτά. Τα παιδιά που γεννιούνται από τους κολωνούς ανήκουν δικαιωματικά στην περιουσία του γαιοκτήμονα.[18]
Ο Τ. Πουγγής διευθυντής στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών αναφέρει
«οι μεγάλοι γεωκτήμονες και οι επίσκοποι θωρακίζονται στις πόλεις-κάστρα, οι οποίοι έχουν και την πρωτοκαθεδρία ενώ για την τεράστια μάζα πληθυσμού της αυτοκρατορίας οι δυνατότητες επιβίωσης περιορίζονται και το πολύ χαμηλό βιοτικό επίπεδο είναι παραπλήσιο των δούλων».

Αν φανταστεί κανείς πως αυτή είναι και η πιο ένδοξη εποχή της αυτοκρατορίας εύκολα καταλαβαίνει πως το επιχείρημα των σύγχρονων ορθοδόξων πως ο χριστιανισμός διέσωσε τον ελληνικό πολιτισμό από την παρακμή είναι για γέλια και για κλάματα.
Η διακεκριμένη βυζαντινολόγος καθηγήτρια στην έδρα βυζαντινολογίας των Παρισίων, Ε. Γλυκατζή-Αρβερελ στο «ιδεολογικό υπόβαθρο του Βυζαντίου» αναφέρει χαρακτηριστικά
«το κράτος του Βυζαντίου είναι τον 12 αι. μ.Χ. για τους περισσότερους υπηκόους ένας θεσμός αδικίας και διαφθοράς ...;ο Νικήτας Χωνιάτης αναφέρει πως οι βυζαντινοί χαίρονταν με την καταστροφή της Πόλης (από τους σταυροφόρους) πολλοί κάτοικοι μάλιστα λεηλατούσαν τα μοναστήρια και το Πατριαρχείο ...;δεν ήταν λίγες οι φορές που οι βυζαντινοί πληθυσμοί συνεργάζονταν και πολεμούσαν στο πλευρό των Τούρκων ή των Βούλγαρων ενάντια στην Κωνσταντινούπολη».
Καταλαβαίνουμε πως η παρακμή, η εξαθλίωση και ο σκοταδισμός στο Βυζάντιο ήταν ένα φαινόμενο καθολικό και διαχρονικό.
Στο ίδιο βιβλίο η κ.Γλυκατζή δείχνει ξεκάθαρα τον ιδεολογικό προσανατολισμό του Βυζαντίου
«η Κωνσταντινούπολη ονομάζονταν Νέα Ρώμη ή Νέα Ιερουσαλήμ ή Νέα Σιών, ποτέ όμως Νέα Αθήνα ...;μόλις τον 12 αι.μ.Χ. αρχίζει και ακούγεται πάλι ο απαγορευμένος όρος 'Ελλην ακριβώς δηλαδή όταν οι Λατίνοι αρχίζουν να γίνονται κίνδυνος και οι βυζαντινή εξουσία αναζητεί μία ιδεολογική ταυτότητα που να ξεχωρίζει από τους Λατίνους και γίνεται για πρώτη φορά το πάντρεμα έλλην-ορθοδοξία»
αλλά όπως θα δούμε παρακάτω αυτή η στροφή των βυζαντινών διανοούμενων προς την αρχαία Ελλάδα θα πολεμηθεί αγρίως από την Εκκλησία.
Η Ιερά Εξέταση των ορθοδόξων βυζαντινών δεν περιορίστηκε μόνον στις διώξεις κατά των Ελλήνων αλλά φυσικά επεκτάθηκαν εναντίον κάθε λαού που δεν ασπάζονταν την βυζαντινορθόδοξη πίστη αλλά κι εναντίον αιρετικών χριστιανών και όλα αυτά καθ'όλη την διάρκεια της αυτοκρατορίας, ακριβώς αυτά αναφέρει και η κ.Γλυκατζή
« ...;η Εκκλησία θα προσπαθήσει να επιβάλει την πίστη υποστηρίζοντας τις

Ακόμη και η πολυσυζητημένη άλωση της Πόλης από τους σταυροφόρους το 1204 που με τόση έμφαση προβάλλουν οι ορθόδοξοι για να εκφράσουν την αποστροφή τους στην κακή Δύση, προκλήθηκε από την μισαλλοδοξία των βυζαντινών. Οι ορθόδοξοι εσκεμμένα αποσιωπούν το ιστορικό γεγονός που έλαβε χώρα 20 χρόνια νωρίτερα με την ανηλεή σφαγή των 60.οοο Λατίνων κατοίκων της Πόλης.
«στις 2 Μαϊου του 1182 ο Ανδρόνικος απέστειλε τους στρατιώτες του οι οποίοι μαζί με τους κατοίκους της Πόλης εξαπέλυσαν μια τρομερή επίθεση εναντίον της λατινικής συνοικίας, σφάζοντας χωρίς καμία διάκριση γέρους, γυναίκες και παιδιά. Περιουσίες λεηλατήθηκαν, σπίτια καταστράφηκαν, ενώ οι εκκλησίες και τα φιλανθρωπικά ιδρύματα των λατίνων έγιναν στάχτη. Στο νοσοκομείο του Αγίου Ιωάννη οι άρρωστοι σκοτώθηκαν πάνω στα κρεβάτια τους και στα κοιμητήρια οι νεκροί ξεθάφτηκαν. Ο λεγάτος του πάπα Αλέξανδρος Γ΄, Ιωάννης, αποκεφαλίστηκε και στην συνέχεια το κεφάλι του δέθηκε στην ουρά ενός σκύλου και περιφέρθηκε στην Πόλη. Οι λίγοι που επέζησαν της φρικαλέας αυτής σφαγής πουλήθηκαν σκλάβοι στους τούρκους» (W.Tyre a history of deeds done beyond the sea)
«ο Λέων ο Φιλόσοφος κατηγορήθηκε ότι αρνήθηκε το Τριαδικό δόγμα για να στραφεί στον πολυθεϊσμό ενώ ο μαθητής του Κ.Σικελός έγραψε λίβελο και τον στέλνει στην Κόλαση μαζί με τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη, τον Όμηρο, τον Ευκλείδη και άλλους»