Από την πορεία μαθητών και φοιτητών στον Πειραιά για το σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη
ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ/EUROKINISSI
Η Απόδοση του Δικαίου Διαφθείρει τους Υποταγμένους
Δεκαετία του ’40, ο Ελ Κούο ο Αιγύπτιος αρχιθαλαμηπόλος ή αλλιώς προσωπάρχης των υπηρετών στα ανάκτορα επί Φαρούκ Α’ και στην αυτοκινητιστική λέσχη της, υπό Βρετανική κατοχή, Αιγύπτου, εισέρχεται φουριόζος στο γραφείο του Άγγλου Διευθυντή της Λέσχης για να του ζητήσει την παραδειγματική τιμωρία και τελικά την απόλυση ενός Αιγύπτιου υπηρέτη, ο οποίος είχε το θράσος να ζητήσει μπροστά σε άλλους την παύση της χειροδικίας εναντίον τους, ως μέσου τιμωρίας. «Η δικαιοσύνη τους διαφθείρει» αναφέρει ο Ελ Κούο στον Διευθυντή για να στηρίξει την θέση του περί λήψης μέτρων κατά του «επαναστάτη» υπηρέτη.
Το προηγούμενο είναι ένα από τα πολλά περιστατικά που περιγράφονται στο βιβλίο του Αλ Ασουάνι « Η Αυτοκινητιστική Λέσχη της Αιγύπτου» σε μετάφραση Γιάννη Στρίγκου και συμβαίνουν στο κτίριο της λέσχης / σύμβολο της διεφθαρμένης μοναρχίας, που συνεργάζεται με τους κατακτητές, χαρτοπαίζοντας και διασκεδάζοντας στις εγκαταστάσεις της.
Στην Ελλάδα του σήμερα η κυβέρνηση Μητσοτάκη ως άλλος Ελ Κούο και θαλαμηπόλος ξένων και ντόπιων συμφερόντων, επιβάλει την εξουσία της μέσω της καταστολής. Έχει προσπαθήσει προηγούμενα να πλήξει την αξιοπρέπεια των ασθενέστερων Ελλήνων μέσω προσωρινών, αβέβαιων και τελικά ακριβών για το κράτος επιδομάτων, προσπαθώντας να μεταφέρει την αναξιοπρέπειά της στον πολίτη.
Η αναξιοπρέπεια είναι δομικό χαρακτηριστικό της υποταγής. Η κυβέρνηση αυτή έχει δηλώσει την «δεδομένη» υποταγή της στον ξένο παράγοντα, ο οποίος έχει δημόσια εκφράσει την ευαρέσκειά του γι’ αυτό.
Πώς όμως να υποτάξεις τον Ανδρέα, και τον Άγγελο τους νεαρούς εκείνους, που με τους φίλους του έσωσαν δεκάδες ταξιδιώτες του μοιραίου τρένου στα Τέμπη, μέσα στη φωτιά, το σκοτάδι και τον τοξικό καπνό, τους γιατρούς και νοσηλευτές των Δημόσιων νοσοκομείων που παρέλαβαν τους τραυματίες, τους εθελοντές, τους πυροσβέστες, διασώστες και το ΕΚΑΒ που λειτούργησαν σε τραγικές συνθήκες αντικρίζοντας εικόνες που θα μείνουν ανεξίτηλες στη μνήμη τους, τους πολίτες της Λάρισας που έσπευσαν αυτόβουλα και μαζικά να δώσουν αίμα, όλους εκείνους τους πολίτες που διαδήλωσαν στις πλατείες και στους δρόμους και αντιμετώπισαν την αναίτια σκληρότητα των ασφυκτικών αερίων και των χειροβομβίδων κρότου/λάμψης των ΜΑΤ.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη αναγνωρίζοντας την ανικανότητά της να διαχειριστεί σε Εθνικό επίπεδο το θέμα της ασφαλούς μετακίνησης των τρένων, χθες, ευχαρίστησε τους Ευρωπαίους για την βοήθεια που είχαν δώσει και θα προσφέρουν στο μέλλον. Κρίνοντας εξ’ ιδίων και με την βοήθεια των χορηγών της έχει πιστέψει και διαδίδει ότι το Ελληνικό κράτος είναι ανίκανο να διαχειριστεί το οτιδήποτε, πληγώνοντας ταυτόχρονα την αξιοπρέπεια του Έλληνα πολίτη.
Στο πλαίσιο αυτό παρέδωσε, πανηγυρίζοντας και προσφέροντας γη και ύδωρ, την διαχείριση της άμυνας της χώρας στο ΝΑΤΟ και στους Αμερικάνους ( και μερικώς για ξεκάρφωμα στους Γάλλους), τη γη της, με την μορφή real estate, στα Funds, έδεσε ασφυκτικά το μέλλον της οικονομίας της με τις επιλογές της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας και των Ευρωπαίων ολιγαρχών, εκφύλισε την κρατική πρόνοια για την υγεία και την παιδεία, σε ιδιωτική υπόθεση με σκοπό το κέρδος και τώρα επιτίθεται απροφάσιστα, πλέον, στην κατά τα άλλα συνταγματικά ανεξάρτητη δικαιοσύνη, δίνοντας εντολές και κατευθύνσεις σε αυτούς που έχει διορίσει αντισυνταγματικά, ως υπαλλήλους της.
Επιτίθεται συνολικά στο σύνολο των συστατικών που συνθέτουν τον «Κύκλο Δικαιοσύνης» που χαρακτηρίζει ένα ανεξάρτητο και ελεύθερο κράτος, τον οποίο είχα επικοινωνήσει με τους αναγνώστες της ΕΦΣΥΝ στις 14 του Ιούλη του 19, Η Τουρκία, οι ένοπλες δυνάμεις, τα επιτόκια και ο «Κύκλος Δικαιοσύνης» | Η Εφημερίδα των Συντακτών (efsyn.gr) Έγραφα τότε: «Δεν μπορεί να υπάρξει διακυβέρνηση χωρίς αυτή να στηρίζεται σε ένα σύστημα δικαιοσύνης, δεν μπορεί να υπάρξει εσωτερική και εξωτερική ασφάλεια χωρίς αυτή να στηρίζεται σε ένα αξιοπρεπές σύστημα διακυβέρνησης, δεν μπορεί να υπάρξει οικονομική ανάπτυξη, εάν αυτή δε στηρίζεται σε ένα σύστημα εξωτερικής και εσωτερικής ασφάλειας, δεν μπορεί να υπάρξει ευημερία των πολιτών, εάν αυτή δε στηρίζεται σε ένα αξιοπρεπές οικονομικό σύστημα και δεν μπορεί να υπάρξει ένα δίκαιο νομικό σύστημα, αν αυτό δεν στηρίζεται στην ευημερία των πολιτών της χώρας».
Η δικαιοσύνη στην Ελλάδα βάλλεται ακόμα και από αυτούς που έχουν την ευθύνη της απόδοσής της. Φροντίζει γι’ αυτό διαχρονικά η εκτελεστική και νομοθετική εξουσία με την επιλογή τους να μην συγκροτείται Συνταγματικό Δικαστήριο, όπως συμβαίνει σε όλες τις προηγμένες Χώρες. Έτσι η «Συνταγματικότητα» των νόμων και η τήρησή τους εξετάζεται από τον Άρειο Πάγο και το Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ), τα οποία αποφαίνονται, συχνά με συντηρητικό πρόσημο, για την τήρηση του «πνεύματος» του Νόμου έτσι όμως όπως αυτό έχει καθοριστεί από την νομοθετική και ταυτόχρονα εκτελεστική εξουσία (βλέπε αυτοδύναμες κυβερνήσεις), δημιουργώντας έναν φαύλο κύκλο μέσω ενός σταθερού δίαυλου επικοινωνίας των τριών κατά τα άλλα «ανεξάρτητων εξουσιών».
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η πρόσφατη απόφαση του ΣτΕ για τον Νίκο Παπά. Στην περίπτωση αυτή και με την βοήθεια του Άρειου Πάγου που είχε κρίνει «αντισυνταγματικό» τον Νόμο του, περί τηλεοπτικών αδειών, το πόρισμά του αφορούσε στην υπέρβαση των καθηκόντων του απέναντι στην «Ανεξάρτητη αρχή» του ΕΣΡ. Ήταν δεδομένη αυτή η υπέρβαση, αν κάποιος ήθελε να παρακάμψει το θεσμικό πλέον καθεστώς που είχαν δημιουργήσει οι καναλάρχες , οι μεγαλοεκδότες και οι υπηρέτες τους, με την βοήθεια της εκτελεστικής εξουσίας. Αυτό που δεν «διαφημίζεται» ήταν ότι τις ημέρες εκείνες, το ίδιο το ΣτΕ είχε βγάλει και πόρισμα που αφορούσε μια άλλη «Ανεξάρτητη Αρχή» το ΑΣΕΠ, στο οποίο αν και υπήρξε αναφορά του εισηγητή της υπόθεσης για εξέταση της «συνταγματικότητας», αυτή παρεκάμφθη, εξετάζοντάς την μόνο στο τυπικό της μέρος.
Ανάλογα λοιπόν με τις «εξωτερικές συνθήκες», οι αποφάσεις της δικαιοσύνης στην Ελλάδα, επιβεβαιώνοντας τον εναγκαλισμό της με την εκτελεστική εξουσία. Αυτό που ίσως θα ήταν χρήσιμο πέρα από τους «Πολακηκούς» λεονταρισμούς θα ήταν ένας θαρραλέος νομικός να συλλέξει και να εξετάσει τη διαχρονική συνέπεια ή ασυνέπεια, από νομικής πλευράς, των αποφάσεων του Άρειου Πάγου και του ΣτΕ, καθώς και το πολιτικό τους αποτύπωμα.
Επιπρόσθετα η προβληματική απονομή της δικαιοσύνης στην Ελλάδα όπως αναφέρεται και σε αναφορά του θεωρητικού κυβερνητικού υποβολέα «Διανέοσις», ενισχύεται από την καθυστέρηση στην απονομή της. 1711 ημέρες (πάνω από τεσσερισήμισι χρόνια) χρειάζονται στην Ελλάδα για την επίλυση μιας δικαστικής διαφοράς, η χειρότερη επίδοση στην ΕΕ, με την Σλοβενία προτελευταία με 1160 ημέρες (ενάμιση χρόνο νωρίτερα) και το Λουξεμβούργο πρώτο με 321 ημέρες.
Αλλά ακόμη και στην περίπτωση της απόδοσης της δικαιοσύνης μέσω δικαστικών αποφάσεων, σε υποθέσεις που άπτονται της Δημόσιας σφαίρας, η εκτελεστική εξουσία διατηρεί συχνά την πολυτέλεια της άρνησης στην εφαρμογή τους.
Το σύμπλεγμα Εκτελεστικής και Νομοθετικής εξουσίας όπως προκαλείται από τις «αυτοδύναμες» κυβερνήσεις έχει θεσμοθετήσει και το ακαταλόγιστο στη λογοδοσία των λειτουργών τους και όχι μόνο. Διάφορες Εθνικές επιτροπές (βλέπε πανδημία) είναι δια νόμου ανεύθυνες και τα μέλη τους, αν και με τις αποφάσεις τους επηρεάζουν άμεσα την καθημερινότητα των πολιτών, δεν θα λογοδοτήσουν ποτέ γι’ αυτές.
Είναι συνήθης ο αυτοσχεδιασμός της εκτελεστικής εξουσίας και η δημιουργία Επιτροπών σε υποκατάσταση απαξιωμένων δομών που θα έπρεπε να λειτουργούν αυτόματα και σε μόνιμη βάση, όπως αυτές που παρακολουθούν την ασφάλεια των σιδηροδρόμων. Οι δομές αυτές σε περίπτωση ατυχημάτων/ δυστυχημάτων λειτουργούν παράλληλα με τις δικαστικές αρχές και επικεντρώνονται στην καταγραφή των αιτιών, την θεραπεία των τυχόν αστοχιών και την θέσπιση καλών πρακτικών, που θα προλάβουν νέες δυσάρεστες καταστάσεις. Αντί λοιπόν της κανονικής ενεργοποίησης ενός Οργανισμού «Διερεύνησης Σιδηροδρομικών Ατυχημάτων και Ασφάλειας Μεταφορών» επιλέγεται από την κυβέρνηση Μητσοτάκη ad hoc και για καθαρά επικοινωνιακούς λόγους η «Επιτροπή Εμπειρογνωμόνων Γεραπετρίτη»
Χαρακτηριστικό παράδειγμα δικαιϊκής αστοχίας στον έλεγχο της Εκτελεστικής εξουσίας είναι ο νόμος περί ευθύνης Υπουργών, που θα επιτρέψει στον τέως Υπουργό Κώστα Αχ. Καραμανλή, που μερικές ημέρες πριν την τραγωδία των Τεμπών, εγγυόταν από βήματος της Βουλής για την ασφάλεια των πενήντα εφτά νεκρών, εξαπολύοντας μύδρους κατά των αμφισβητιών της διάνοιάς του, να την γλυτώσει με μια παραίτηση, κάποια δάκρυα και την ανάληψη μιας ομιχλώδους «πολιτικής ευθύνης».
Το πιο απογοητευτικό στο προηγούμενο είναι ότι ο ανευθυνοϋπεύθυνος αυτός Υπουργός, μέσω του ψηφοθηρικού μηχανισμού που διαθέτει, έχει πολλές πιθανότητες να διατελέσει ξανά Βουλευτής του Ελληνικού Κοινοβουλίου από τις επερχόμενες εκλογές.
Εν κατακλείδι στην Ελλάδα η εκτελεστική εξουσία έχει κατορθώσει το αδιανόητο, δηλαδή αυτός που έχει εξουσία να μην έχει ευθύνη. Ενώ λοιπόν αυτό που χαρακτηρίζει τους δημόσιους θώκους είναι η ευθύνη, με την εξουσία να αποτελεί εργαλείο στην υλοποίηση αυτών που την συνθέτουν, θεσμοθετείται η εξαφάνιση της ευθύνης και η παραμονή της εξουσίας και των υποτακτικών της.
Πρόσφατα ο Επίτροπος για θέματα Δικαιοσύνης, Ντιντιέ Ρέυντερς ανακοίνωσε στην κυβέρνηση Μητσοτάκη την ανησυχία της Κομισιόν για την ανεξαρτησία της δικαιοσύνης στην Ελλάδα. Ίσως η ΕΕ στο μέρος της επιβολής του δικαίου να είναι το τελευταίο ανάχωμα ή αναγκαίο κακό, στην επίθεση της κυβέρνησης Μητσοτάκη στην Ελληνική δικαιοσύνη, πριν αυτή ολοκληρώσει το έργο της αποδόμησης του «κύκλου δικαιοσύνης» όπως αυτός αναφέρθηκε παραπάνω,
Ανάχωμα όμως στις μεθόδους Μητσοτάκη, είναι και ο Αντρέας, ο Άγγελος και οι φίλοι τους, που θα φροντίσουν να δώσουν το τέλος στον Ελ Κούο που του αξίζει.
(*) Υποπτέραρχος (Ι) ε.α.
ΠΗΓΗ: https://www.efsyn.gr/stiles/apopseis/381154_i-apodosi-toy-dikaioy-diaftheirei-toys-ypotagmenoys
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου