Η Γαλλική Γενοκτονία, 1793-1794 - Le génocide français 1793-1794 - (Η επονομαζόμενη Γαλλική Επανάσταση)
Le génocide français 1793-1794
Η Γαλλική Γενοκτονία, 1793-1794
Του Σπύρου Αναγνώστου
ΤΡΙΤΟ ΜΑΤΙ τ. 215
Το τρομερό, ερμητικά «φυλαγμένο» μυστικό της Γαλλικής -και Ευρωπαϊκής- Ιστορίας και η σημασία του, σήμερα.
Από πού προήλθε και τι αληθινά έφερε στον κόσμο η Ιλλουμινατική Επανάσταση των Ιακωβίνων; (Η επονομαζόμενη Γαλλική Επανάσταση...)
Πόσο επηρέασαν οι αιμοσταγείς αποκρυφιστές της Γαλλικής Επανάστασης τις σύγχρονες Αστικές Δυτικές Δημοκρατία και τους διάφορους «Πολ Ποτ» του Εικοστού αιώνα...
Πόσο παρών είναι ο Ιακωβινισμός στις σημερινές Δημοκρατίες (που συγγενεύουν ελάχιστα με την Αθηναϊκή Δημοκρατία και πάρα πολύ με τη Ρωμαϊκή Respublica...)
Ο φριχτός Ρεπουμπλικανικός Γάμος!
Οι άγνωστες καταβολές της Αστικής Δημοκρατίας μας
Σήμερα, το πιστεύω,
θα ’ναι όλο και περισσότεροι οι Γάλλοι
που θα κατανοήσουν καλύτερα,
θα εκτιμήσουν καλύτερα,
θα φυλάξουν με περηφάνια στη μνήμη τους
την αντίσταση και την θυσία της Βανδέας. ”
- Αλέξανδρος Σολτζενίτσιν, 25 Σεπτεμβρίου 1993
Με τα παραπάνω λόγια έκλεινε τη σύντομη αλλά συγκλονιστική ομιλία του στη Γαλλία, πριν 20 χρόνια, ο Ορθόδοξος συγγραφέας και αγωνιστής της ελευθερίας Αλέξανδρος Σολτζενίτσιν.
Ήταν στα εγκαίνια του μνημείου που στήθηκε διακόσια χρόνια μετά στο Lucs-sur- Boulogne, ένα από τα μαρτυρικά χωριά - σύμβολα της τρομερής Γαλλικής Γενοκτονίας του 1793-1794. Ένα από τα εκατοντάδες χωριά που οι τρομερές Καταχθόνιες Φάλαγγες της «Γαλλικής Δημοκρατίας» είχαν συμπεριλάβει στο (κρατημένο άγνωστο στο ευρύ κοινό) εγκληματικό τους «πρόγραμμα δράσης». Όσα από τα 563 γυναικόπαιδα του χωριού, των
οποίων τα ονόματα και οι ηλικίες αναγράφονται στο μνημείο, είχαν επιζήσει από την κακοποίηση και τις σφαγές των «μπλε» -όπως λέγανε τους στρατιώτες του ρεπουμπλικανικού στρατού - είχαν κλειστεί στην εκκλησία τους, η οποία και πυρπολήθηκε. Όλοι ψήθηκαν ζωντανοί!
Η άγνωστη πλευρά της πιο ονομαστής Επανάστασης.
Η Γενοκτονία μιας μεγάλης επαρχίας, της Βανδέας, που είχε προβάλει σθεναρή και ρω¬μαλέα αντίσταση, δεν ήταν παρά η αποκορύφωση της εγκληματικής δράσης των Ιακωβίνων της Γαλλικής Επανάστασης. Αυτής της σκοτεινής ομάδας ανθρώπων που αναφέρεται ως «πολιτική λέσχη», ενώ δεν επρόκειτο παρά για μια Ιλλουμινατική αποκρυφιστική οργάνωση, η οποία ευθύνετο σχεδιασμένη, οργανωμένη και συστηματική Γενοκτονία του Γαλλικού λαού, όπως ευθύνεται και για τον «Αποχριστιανισμό» του. Το σχέδιο του γαλλικού αποχριστιανισμού άλωστε, απερίφραστα διακηρύχθηκα από τους αιμοσταγείς ηγέτες των Ιακωβίνων και τους κάθε λογής απολογητές της Επαναστάσεως.
Η επαρχία της Βανδέας αποτελεί μέχρι σήμερα σύμβολο της αντίστασης του Γαλλικού λαού σε αυτό που δίκαια ονομάστηκε “Ιακωβινική πανούκλα», έστω κι αν η απόπειρα εξαφάνισης του λαού της και του σβησίματος της από τον χάρτη», δεν υπήρξε μοναδική: Αντικείμενο γενικευμένων σφαγών του πληθυσμού τους, έγιναν και άλλες επαρχίες και περιοχές της χώρας που αντιστάθηκαν στη Ρεπουμπλικανική τυρανία όπως συνέβη στη Βρετάνη, στην Προβηγκία στη μεγάλη πόλη της Λυών και αλλού.
Η ΙΛΛΟΥΜIΝΑΤΙΚΗ ΑΤΖΕΝΤΑ, ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ
Την θρησκευτικο-πολιτική σχέση των Ιακωβίνων με τον Ιλλουμινατικό αποκρυφισμό και το μακρόπνοο Σχέδιο του, απέδειξαν τεκμηριωμένα στα έργα τους, τόσο ο Αυγουστίνος Μπαρουέλ, όσο και - από την απέναντι πλευρά - ο εκ των ηγετών της Επανά¬στασης, Μπαμπέφ. Βέβαια, σε ό,τι αφορά την Ιλλουμινατική προέλευση των Ιακωβίνων, αυτή υπήρξε και αυταπόδεικτη, καθώς οι ίδιοι φρόντιζαν πάντα, στις εικονογραφήσεις των επισήμων και ημι-επισήμων εγγράφων τους να αποτυπώνουν τα αποκρυφιστικά Ιλλουμινατικά σύμβολα, όπως ο Παντεπόπτης Οφθαλμός, ο Ουροβόρος Όφις και ο Φρυγικός Σκούφος.
Σχεδόν δύο αιώνες αργότερα, ο πρόεδρος της Ισραηλινής Ακαδημίας, Gershom Scholem, ήταν ο ιστορικός που «συμπλήρωσε το παζλ» ανακαλύπτοντας και αποκαλύπτοντας τον ρόλο της Σαμπαταϊστικής σέκτας του Γιάκομπ Φρανκ στην Ιακωβινική συνωμοσία.
Ο Μπαρουέλ και ο Μπαμπέφ είχαν επίσης καταδείξει και αποδείξει στα έργα τους την ύπαρξη πρόθεσης, αλλά και -κυρίως- σχεδίου, για τη μαζική εξόντωση του λαού και τον αποπληθυσμό της Γαλλίας.
Ωστόσο, η δράση αυτών των απίστευτων «κυνηγών κεφαλών και εκδοροσφαγέων» της Γαλλικής Επανάστασης δεν είναι απλά ένα ενδιαφέρον «θέμα Ιστορίας». Όπως θα διαβάσετε και στο βιβλίο μου «η Νύχτα του Κρόνου», στην περίπτωση των Ιακωβίνων, εμφανίστηκε για πρώτη φορά το αποκρουστικό πρόσωπο των αποκρυφιστών του Ιλλουμινατισμού σε όλο του το «μεγαλείο». Η δράση τους, τότε στη Γαλλία, δεν ήταν παρά μια «προβολή του μέλλοντος», δηλαδή του κόσμου της Νεοταξικής Ελίτ που, σε παγκοσμιοποιημένη κλίμακα, προωθεί την ίδια τυραννική Ατζέντα:
Του Αποπληθυσμού, που ανοιχτά διαφημίζεται, και με πολύ συγκεκριμένες μεθοδεύ¬σεις (όπως η εισαγωγή των σπόρων μιας χρήσης) μεθοδεύεται, του Αποχριστιανισμού, που με κάθε τρόπο προωθείται, της επιβολής της Πανθρησκείας του Υπέρτατου Όντος.
Και βέβαια, της πολιτικής επικυριαρχίας της Ιλλουμινατικής Ελίτ, με την κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας των λαών. Επικυριαρχία, που δεν είχαν εξαρχής επιτύχει, όταν με το αυτοκρατορικό τους «τέκνο», τον Βοναπάρτη, είχαν επιχειρήσει να υποδουλώσουν ολόκληρη την Ευρώπη, από την Πορτογαλία ως τη Ρωσία.
Κι είναι εντυπωσιακό και χαρακτηριστικό ότι, εκτός από την ίδια Ατζέντα, που πιο πάνω περιγράψαμε, οι αποκρυφιστές του Ιλλουμινατισμού έχουν, διαχρονικά, και τον ίδιο Λόγο. (Οποιος νομίζει ότι ο Τζώρτζ Μπους διατύπωσε πρώτος την έκφραση «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εχθρός μας», ας ανατρέξει στα κείμενα του εκδοροσφαγέα Σαιν Ζυστ, για να βρει τον πραγματικό πνευ¬ματικό ιδιοκτήτη της φράσης...)
Στις φωτογραφίες: Λεπτομέρειες από την εικονογράφηση των επίσημων Συνταγμάτων της Γαλλικής Επανάστασης, με τα Ιλλουμινατικά σύμβολα «πανταχού παρόντα»...
Το γενοκτονικό σχέδιο των αντιχρίστων «φωταδιστών» του Παρισιού δεν αποδείθηκε μονάχα από τα ιστορικά γεγονότα, ούτε μόνο από τα αναρίθμητα ιστορικά ντοκουμέντα, των Νόμων, των Διαταγμάτων, ων επισήμων Εκθέσεων, Αναφορών και
Πρακτικών της Εθνοσυνέλευσης: Τεκμηριώθηκε, ομολογήθηκε και καταγγέλθηκε δριμύτατα - όπως θα δούμε - και από έναν από τους σημαντικότερους ηγέτες της επανάστασης, τον Γράκχο Μπαμπέφ.
Οι αποκρυφιστές Ιακωβίνοι ήταν οι πρώτοι στην Ιστορία που μετέτρεψαν την πολιτική σε Νέα Θρησκεία.
«Η Δημοκρατία δεν έχει ανάγκη από επιστήμονες»!
Οι άγνωστες καταβολές και η σκοτεινή φύση της «αστικής δημοκρατίας»
Οπως οι περισσότεροι ιστορικοί και πολιτικοί επιστήμονες δέχονται, οι καταβολές της «αστικής δημοκρατίας» ανάγονται - κατά , κύριο λόγο - στη Γαλλική Επανάσταση. Από την άλλη, είναι επίσης αληθές, και το έχουν επισημάνει πάρα πολλοί ιστορικοί και διανούμενοι του Εικοστού αιώνα, ότι ο διαχωρισμός που (από κάποιους) γίνεται ανάμεσα στην πρώτη φάση της Επανάστασης και στην Τρομοκρατία (1792-1794), είναι εντελώς ανυπόστατος και λανθασμένος: πρόκειται για ένα και το αυτό πράγμα.Έτσι, η «ωραιοποιημένη» και παρουσιαζόμενη ως μοναδικό πολιτικό μοντέλο «αστική δημοκρατία», κουβαλάει στην πραγματικότητα το «μαύρο σπέρμα» της Ιακωβινικής τυραννίας, που την γέννησε! Μιας τυραννίας, της οποίας οι σύγχρονες εκφάνσεις δεν έχουν πάψει να υπάρχουν και -κυρίως- να εκδηλώνονται, υπό συγκεκριμένες συνθήκες, ανά τον κόσμο... Μιας Ιακωβινικής τυραννίας, την οποία η πολιτικώς ορθή «αστική» ιστοριογραφία έχει επιμελώς αποσιωπήσει και «αγνοήσει».Όποιος ωστόσο μελετήσει την ιστορική αυτή περίοδο, θα διαπιστώσει πόσο η Επανάσταση αυτή υπήρξε, στην ουσία της, αντι-χριστιανική, και με πόση «μεταφυσική» έμπνευση και μανία στράφηκε εναντίον του Ανθρώπου, της αξιοπρέπειας του, των παραδόσεων του, της ελευθερίας του φρονήματος του.Όπως επίσης στράφηκε με μια μοναδική λύσσα εναντίον της Τέχνης και των επιτευγμάτων της, αλλά ακόμα και εναντίον της Επιστήμης, που (όπως και την ελευθερία) τόσο πολύ επικαλέστηκε... Ας μην ξεχνάμε ότι, την εποχή της παντοδυναμίας τους (τον Αύγουστο του 1793) οι Ιακωβίνοι έκλεισαν όλες -ανεξαιρέτως- τις επιστημονικές εταιρείες της χώρας, της Ακαδημίας Επιστημών συμπεριλαμβανομένης. Και ότι έστειλαν στην γκιλοτίνα τον μεγαλύτερο επιστήμονα που έβγαλε ποτέ η Γαλλία, τον ιδρυτή της σύγχρονης χημείας, Αντουάν Λαβουαζίέ. (Με την τρομερή αυτή κουβέντα από τον δικαστή του «φωταδιστικού
Ποιοί είναι οι Ιακωβίνοι;
Στην επίσημη εκδοχή της Ιστορίας, οι Ιακωβίνοι ήταν (απλά!) μια «πολιτική λέσχη», η οποία ιδρύθηκε το 1789, με την ευκαιρία της σύγκλησης των “Γενικών Τάξεων”, από τον βασιλέα, στις Βερσαλλίες. Το όνομα τους το πήραν - λίγο αργόχερα - από το Δομινικανό μοναστήρι που χρησιμοποιούσαν για τις συνεδριάσεις τους και βρισκόταν στην οδό Saint Jacques (Αγίου Ιακώβου) στο Παρίσι.
Η συγκεκριμένη «πολιτική λέσχη» ήταν η οργάνωση που ουσιασχικά πραγματοποίησε την Γαλλική Επανάσχαση. Όπως ένας από τους ηγέτες της Επανάσχασης που προήλθαν από αυτήν, o Georges Couthon είχε πεί, «Εδώ προετοιμάστηκε η επανάσταση, εδώ έγινε…»
Οι Ιακωβίνοι δεν έπαψαν ποτέ να υπάρχουν, περνώντας από περιόδους στις οποίες λειτούργησαν μυστικά, και άλλες όπου «ανοίχτηκαν» προς τα έξω.
Βεβαίως, όπως κατήγγειλαν και κατέδειξαν, τόσο ηγέτες της Επανάστασης που δεν ανήκαν σ’ αυχούς, όσο και αντίπαλοι τους (βλ. και στο παρόν άρθρο), οι Ιακωβίνοι ήταν στην πραγματικότητα μια ομάδα με αποκρυφιστικές καταβολές, κατ’ ευθείαν παρακλάδι των Γερμανών Ιλλουμινάτι, των οποίων άλλωστε χρησιμοποιούσαν και όλα -ανεξαιρέτως- τα σύμβολα...
Στην επίσημη εκδοχή της Ιστορίας, οι Ιακωβίνοι ήταν (απλά!) μια «πολιτική λέσχη», η οποία ιδρύθηκε το 1789, με την ευκαιρία της σύγκλησης των “Γενικών Τάξεων”, από τον βασιλέα, στις Βερσαλλίες. Το όνομα τους το πήραν -λίγο αργόχερα- από το Δομινικανό μοναστήρι που χρησιμοποιούσαν για τις συνεδριάσεις τους και βρισκόταν στην οδό Saint Jacques (Αγίου Ιακώβου) στο Παρίσι.
Η συγκεκριμένη «πολιτική λέσχη» ήταν η οργάνωση που ουσιασχικά πραγματοποίησε την Γαλλική Επανάσχαση. Όπως ένας από τους ηγέτες της Επανάσχασης που προήλθαν από αυτήν, o Georges Couthon είχε πεί, «Εδώ προετοιμάστηκε η επανάσταση, εδώ έγινε…»
Οι Ιακωβίνοι δεν έπαψαν ποτέ να υπάρχουν, περνώντας από περιόδους στις οποίες λειτούργησαν μυστικά, και άλλες όπου «ανοίχτηκαν» προς τα έξω.
Βεβαίως, όπως κατήγγειλαν και κατέδειξαν, τόσο ηγέτες της Επανάστασης που δεν ανήκαν σ’ αυχούς, όσο και αντίπαλοι τους (βλ. και στο παρόν άρθρο), οι Ιακωβίνοι ήταν στην πραγματικότητα μια ομάδα με αποκρυφιστικές καταβολές, κατ’ ευθείαν παρακλάδι των Γερμανών Ιλλουμινάτι, των οποίων άλλωστε χρησιμοποιούσαν και όλα -ανεξαιρέτως- τα σύμβολα...
ΒΥΡΣΟΔΕΨΕΙΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΔΕΡΜΑΤΟΣ
Μια από τις πιο ανατριχιαστικές και μακάβριες πρακτικές του Ιακωβινικού καθεστώτος κατά την Τρομοκρατία (1793-1794) υπήρξε και η «εκμετάλλευση» του δέρματος των θυμάτων τους, με την οργάνωση ειδικευμένων βυρσοδεψείων.
Αρκετοί ρεπουμπλικανοί στρατηγοί και βουλευτές συνήθιζαν να φοράνε παντελόνια από το δέρμα των θυμάτων τους, και να εμφανίζονται με αυτά στις Γιορτές του «Υπέρτατου Όντος» τους. Μεταξύ των στρατηγών, ο πρώτος που είχε κάνει τέτοια δημόσια εμφάνιση είχαν ο Jean-Michel Beysser, σχενός φίλος του διαβόητου Hebert .. Πολλά βιβλία, και μάλιστα νόμοι του Συντάγματος είχαν επίσης εξώφυλλα από ανθρώπινο δέρμα. Στο Μουσείο Carnavalet του Παρισιού (το ιστορικό μουσείο της πόλης) υπάρχουν δύο τόμοι του Συντάγματος (του 1789 και του 1793) που είναι δεμένοι με ανθρώπινο δέρμα! (Πολλά περισσότερα τέτοια μακάβρια αντικείμενα υπάρχουν σε ιδιωτικές συλλογές...) Ο Καθηγητής ιατρικής του Πανεπιστημίου της Τουρ,
και αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας, Raoul Mercier, είχε εκδώσει ένα βιβλίο [7] στο οποίο εκτίθεται πληθώρα σχετικών μαρτυριών και ντοκουμέντων.
Στη φωτογραφία: Ανθρώπινο δέρμα από τον πόλεμο της Βανδέας, στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας της Νάντης
Ήταν οι πρώτοι που μίλησαν για δημιουργία Νέου Ανθρώπου. Όπως ο Frangois Furet παρατηρεί: «η Γαλλική Επανάσταση μοιάζει με έναν ευαγγελισμό θρησκευτικού τύπου, με εκκοσμικευμένο τρόπο» [1], Αυτό και μόνο το στοιχείο εξηγεί σε μεγάλο βαθμό το απίστευτο μέγεθος της καχαπίεσης και καταστολής που εξαπολύθηκε στη Γαλλία, τον τρομακτικό ζόφο των φριχτών εγκλημάτων της Τρομοκρατίας.
Χαρακτηριστικά, ο καθηγητής της Σορβόννης, J. P. Poussou, σημειώνει σε ένα άρθρο του ότι «στην Ιακωβινική αντίληψη υπάρχουν απλά, από τη μία πλευρά οι υπερασπιστές της Αρετής, και από την άλλη αυτοί της Κακίας, που πρέπει αλύπητα να καταπολεμηθούν. Πολύ γρήγορα, η μόνη λύση που επιβάλλεται είναι η εξόντωσή τους, πράγμα που δημιουργεί τον αδιάλυτο δεσμό ανάμεσα στις σφαγές, την Τρομοκρατία και την Αρετή». [2]
Οι εκπληκτικές ομοιότητες και αναλογίες, τόσο των λόγων όσο και των έργων, ανάμεσα στις θλιβερές μορφές του Ιακωβινισμού και χους σημερινούς Νεοταξίτες τυράννους του κόσμου μας, δεν θα ’πρεπε ίσως να ξενίζουν, αν αναλογιστούμε τις αυταπόδεικτες (αλλά και ιστορικά πλέον τεκμηριωμένες) κοινές αποκρυφιστικές τους καταβολές...
Παρατηρήστε επίσης πόσες από τις εμπνεύσεις των Ιακωβίνων ενυπάρχουν σπερματικά στα νέα νομοσχέδια που επιβάλλονται, παντού πλέον στην Ευρώπη όχι μόνο στην Ελλάδα, με το πρόσχημα της οικονομικής κρίσης είτε της ασφάλειας . Η Πρώτη Τρομοκρατία. Η συστηματική Γενοκτονία της Βανδέας το επαναστατικό, ρεπουμπλικάνικο καθεστώς του Παρισιού δεν υπήρξε το πρώτο κεφάλαιο στην ιστορία της τρομοκράτησης της φυσικής εξόντωσης του Γαλλικού λαού από τη νεόκοπη, Ιακωβινική ηγεσία. Χρονικά, προηγήθηκε η φοβερή Πρώτη Τρομοκρατία που εξαπολύθηκε στο Παρίσι τον ζοφερό Σεπτέμβρη του 1792.
Στις 2, 3 και 4 του Σεπτεμβρίου υπό τις προτροπής του Μαρά και της φυλλάδας του «Ο φίλος του λαού», ο απολύτως κατευθυνόμενος και ελεγχόμενος από τους Ιακωβίνους όχλος, είχε σύρει έξω από τις φυλακές του Παρισιού τρεις χιλιάδες αθώους - άνδρες, γυναίκες και παιδιά.
Αφού τους διαπόμπευσαν επί ώρες, τους κατακρεούργησαν στους δρόμους, και μάλιστα καννιβαλίζοντας τους σε κάποιες περιπτώσεις! Εκατοντάδες ιερείς και μοναχές μαρτύρησαν τις ημέρες εκείνες. Mαζί τους βιάστηκαν, κακοποιήθηκαν και σφαγιάστηκαν εκατοντάδες μικρά κορίτσια και αγόρια των σωφρονιστηρίων του Παρισιού, πολλές από τις δύστυχες πόρνες που είχαν βρεθεί έγκλειστες, ηλικιωμένες γυναίκες, ακόμα και διανοητικά καθυστερημένα παιδάκια που βρέθηκαν πίσω από τα κάγκελα.
ΤΑ ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΤΙΚΑ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΦΡΟΝΗΜΑΤΩΝ
Τα Πιστοποιητικά Πολιτικών Φρονημάτων (Certificats de Civisme) είχαν λειτουργήσει ως όπλο κατατρομοκράτησης του λαού: από την Ιακωβινική εξουσία. Από τις διαθέσεις των Επιτροπών που χορηγούσαν αυτά τα Πιστοποιητικά εξαρτιόταν αν θα στέκει στους ώμους του το κεφάλι κάθε Γάλλου και κάθε Γαλλίδας.
Στη φωτογραφία: Πιστοποιητικό Πολιτικών Φρονημάτων του 1793, από το Κλερμόν Φεράν.
Η ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑΝΙΚΗ ΒΑΠΤΙΣΗ... 600 ΠΑΙΔΙΑ ΣΕ ΜΙΑ ΗΜΕΡΑ!
Οι μαζικοί πνιγμοί αποτέλεσαν μια από τις προσφιλείς μεθόδους γενοκτονίας του Γαλλικού λαού. ίου χρησιμοποίησαν οι Ιακωβίνοι. Την πιο σαδιστική εκδοχή των Πνιγμών, που είχε επινοήσει ο Ιακωβίνος βουλευτής. Καριέ, την αποκαλούσε «ρεπουμπλικανικό γάμο»: Έδενε έναν άντρα κι ένα κορίτσι, γυμνούς, πλάτη με πλάτη, κι αφού τους άφηνε για μια ώρα μπροστά στον αφιονισμένο όχλο, που τους χλεύαζε και τους απειλούσε, τους πέταγε στον Λίγηρα, χτυπημένους με μια σπαθιά στο κεφάλι. Τους πνιγμούς που
μαζικά εκτελούσαν τους είχε βαφτίσει ρεπουμπλικανική βάπτιση ή κάθετους εξορισμούς, ενώ τον ποταμό
Λίγηρα, όπου χιλιάδες άνθρωποι μαρτύρησαν, τον ονόμαζε εθνική μπανιέρα. Οι αναφορές σε γάμο και σε βάπτιση γινόταν βέβαια για να χλευάσουν τα Χριστιανικά μυστήρια.
Ένας από τους σημαντικότερους ηγέτες της Επανάστασης, ο Μπαμπέφ, ο άνθρωπος που κατήγγειλε το προσχεδιασμένο σχέδιο Γενοκτονίας των Ιακωβίνων, μας διαβεβαιώνει σε ένα βιβλίο του [ 13 ] πως σε μία από αυτές τις καραβιές είχαν επιβιβάσει μόνο παιδιά: Εξακόσια παιδιά...
Τα περισσότερα ωστόσο από τα θύματα των Πνιγμών, και της Γενοκτονίας συνολικά, ήταν γυναίκες.
Η υπόγεια διασύνδεση των σημερινών πολιτικών δυνάμεων με τις παλιές αποκρυφιστικές, και ιδεολογικές τους ρίζες, παρόλο που αποκρύπτεται επιμελώς, κατά καιρούς έρχεται στην επιφάνεια και ξαφνιάζει. Πρόσφατα στη Γαλλία, η εγγονή του γνωστού Λεπέν, Μαριόν Μαρεσάλ Λεπέν, προσυπέγραψεσχέδιο νόμου για την αναγνώριση της Σφαγής της Βανδέας ως γενοκτονίας.
Προσέξτε τώρα: Σε αυτό το νομοσχέδιο αντέδρασαν έντονα βουλευτές κεντροαριστερών κομμάτων της Γαλλίας, κατηγορώντας το κόμμα UMP και το ακροδεξιό Εθνικό Μέτωπο, που υποστηρίζουν το νομοσχέδιο, για... προσπάθεια χειραγώγησης της Ιστορίας! «Η χρήση του όρου "γενοκτονία" για τους “εμφυλίους” πολέμους που συγκλόνισαν τη Γαλλία μέχρι το 1796 είναι απατηλή. Ο ακατάλληλος αυτός όρος αποτελεί παλιό ιδεολογικό τέχνασμα με στόχο την αμαύρωση της κληρονομιάς της Γαλλικής Επανάστασης και την υποβάθμιση της σημασίας των γενοκτονιών του 20ού αιώνα», είπε χαρακτηριστικά ο γενικός γραμματέας του Αριστερού Κόμματος, Αλεξίς(!) Κορμπιέρ.
Το επίμαχο (και μοναδικό άρθρο) του εν λόγω νομοσχεδίου ζητεί την αναγνώριση της σφαγής της Βανδέας ως Γενοκτονίας, με το αιτιολογικό ότι: «Για τη συγκεκριμένη γενοκτονία χρησιμοποιήθηκαν πολλοί τρόποι. Σεξουαλικές κακοποιήσεις, δημιουργία του πρώτου στρατοπέδου συγκέντρωσης στην Ιστορία (Νουαρμουτιέ), πρώτη χρήση ασφυξιογόνων αερίων (αποτυχημένη), πρώτη αποτέφρωση σε φούρνο αρτοποιίας (στο Λικ-σιρ-Μπουλόν, όπου 563 χωρικοί κάηκαν ζωντανοί). ομαδικοί πνιγμοί, δημιουργία βυρσοδεψείων ανθρώπινου δέρματος στο Κλισόν...» Βλέπουμε απλά ότι οι Ναζί, απλά μιμήθηκαν τους Γάλλους και μάλιστα σε κάποια μόνο από τα παραπάνω... Και παρότι οι σφαγές στην επαρχία της Βανδέας στοίχισαν τη ζωή σε 170.000 ανθρώπους, οι σύγχρονοι ιστορικοί του κατεστημένου αρνούνται να τις χαρακτηρίσουν «γενοκτονία»...
Στις φωτογραφίες:
Επάνω: σκηνή από τις εφιαλτικές «ρεπουμπλικανικές βαπτίσεις» στην «εθνική μπανιέρα» (Λίγηρα ποταμό)... και πορτραίτο του διαβόητου Jean-Baptiste CARRIER
.
.Κάτω: Γνωστός πίνακας του Joseph Aubert, που παρουσιάζει το μαρτύριο του «ρεπουμπλικανικού γάμου».
*******************************************************************************************
Σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα, όπως στην φυλακή του Αβαείου, τα τρομερά σαδιστικά εγκλήματα έγιναν σε στυλ., ρωμαϊκού θεάματος, με τον χώρο των «δρώμενων» φωτισμένο από δεκάδες δαυλούς και εκατοντάδες θεατές, καθισμένους περιμετρικά σε πάγκους, να αλαλάζουν!
Ο Jules Michelet, ο κατ’ εξοχήν «φιλο-ρεπουμπλικανικός» από τους κλασικούς ιστορικούς της Επανάστασης, στο μνημειώδες έργο του, Ιστορία της Γαλλικής Επανάστασης [3], μας πληροφορεί για το πώς ξεκίνησε το ανόσιο αυτό δημόσιο θέαμα: «Η τερατώδης αυτή διάθεση άρχισε να αποκαλύπτεται την ίδια νύχτα, με τα εκλεπτυσμένα βασανιστήρια στα οποία υποβαλόταν μια γυναίκα - μια γνωστή ανθοπώλιδα του Παλαί-Ρουαγιάλ. H απαίσια ευχαρίστηση που τους είχε δώσει το θέαμα της γυναίκας αυτής που υπέφερε, φαίνεται ότι βρώμισε τα μυαλά, διαστρέβλωσε και αυτήν ακόμα τη σφαγή».
Εξαιρετικά μεγάλη σημασία όμως -στο ίδιο κεφάλαιο του έργου του Michelet- έχει η αναφορά του για το πόσο όλα αυτά ήταν «άνωθεν κατευθυνόμενα», καθώς μας εξηγεί ότι ο διαβόητος Ιακωβίνος Billaud-Varenne είχε φροντίσει να δίνει «κανονικό μεροκάματο» (όπως επί λέξει γράφει) στους ελεεινούς αυτούς εγκληματίες.
Έτσι κι αλλιώς όμως, είναι γνωστό ότι ο εγκληματικός παρισινός όχλος στην υπηρεσία των Ιακωβίνων, και ειδικότερα οι διαβόητοι σαν-κυλότ υπήρξαν, σε ολοκληρωτικό βαθμό, ένα «κατασκεύασμά» τους, το οποίο δημιούργησαν και κατηύθυναν μέσα από τις περιβόητες Αδελφικές Εταιρείες, στις οποίες τους είχαν οργανώσει. Αυτές τις “Εταιρείες” τις είχαν ιδρύσει ακριβώς για να διαδίδουν - σε μια εκλαϊκευμένη μορφή - τις αποκρυφιστικές τους δοξασίες και τις πολιτικές τους κατευθύνσεις.
Ο Ροβεσπιέρος βέβαια δεν παρέλειψε και να ειρωνευτεί τα ασύλληπτα εγκλήματα επί αθώων θυμάτων, και όσους είχαν εκφράσει αποτροπιασμό για αυτά, σχολιάζοντας κυνικά, «ας κρατήσουμε τα δάκρυα μας για πιο συγκινητικές συμφορές».
Το πρόσχημα που οι Ιακωβίνοι είχαν έντεχνα διασπείρει στην «Κοινή Γνώμη» ήταν ότι «μέσα στις φυλακές εξυφαινόταν μοναρχική συνωμοσία και κρύβονταν όπλα» Η επίκληση της «προδοσίας» ήταν έτσι κι αλλιώς από τα βασικότερα «εργαλεία» του καθεστώ¬τος τους και της προπαγάνδας του.
Ήδη, πολλούς μήνες νωρίτερα, στις 30 Δεκεμβρίου του 1791, ο Brissot διακήρυττε κυνικότατα μέσα στη Βουλή: «Θα το ομολογήσω, κύριοι, δεν έχω παρά έναν φόβο, αυτόν ότι δεν θα προδοθούμε...Έχουμε ανάγκη από μεγάλες προδοσίες» (!) Όμως αληθινή προδοσία και συνωμοσία δεν υπήρχε, και πάντως όχι από όλες τις δύστυχες υπάρξεις των φυλακών και των παιδικών σωφρονιστηρίων του Παρισιού.
Η αληθινή αιτία βέβαια του σεπτεμβριανού αυτού ζόφου, ήταν ότι, με το ασύλληπτο αυτό κρεσέντο σαδισμού και εγκλήματος που μπορεί να χωρέσει ο ανθρώπινος νους, η Ιακωβινική εξουσία ήθελε να περάσει το μήνυμά της του ολοκληρωτικού εκφοβισμού, να κλονίσει αποφασιστικά το ελεύθερο φρόνημα του λαού, προκειμένου να σταθεί στην εξουσία και να περάσει τα ολέθρια σχέδια της, τόσο του
Αποπληθυσμού, όσο και του Απο-χριστιανισμού της χώρας.
*******************************************************************************************
Σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα, όπως στην φυλακή του Αβαείου, τα τρομερά σαδιστικά εγκλήματα έγιναν σε στυλ., ρωμαϊκού θεάματος, με τον χώρο των «δρώμενων» φωτισμένο από δεκάδες δαυλούς και εκατοντάδες θεατές, καθισμένους περιμετρικά σε πάγκους, να αλαλάζουν!
Ο Jules Michelet, ο κατ’ εξοχήν «φιλο-ρεπουμπλικανικός» από τους κλασικούς ιστορικούς της Επανάστασης, στο μνημειώδες έργο του, Ιστορία της Γαλλικής Επανάστασης [3], μας πληροφορεί για το πώς ξεκίνησε το ανόσιο αυτό δημόσιο θέαμα: «Η τερατώδης αυτή διάθεση άρχισε να αποκαλύπτεται την ίδια νύχτα, με τα εκλεπτυσμένα βασανιστήρια στα οποία υποβαλόταν μια γυναίκα - μια γνωστή ανθοπώλιδα του Παλαί-Ρουαγιάλ. H απαίσια ευχαρίστηση που τους είχε δώσει το θέαμα της γυναίκας αυτής που υπέφερε, φαίνεται ότι βρώμισε τα μυαλά, διαστρέβλωσε και αυτήν ακόμα τη σφαγή».
Εξαιρετικά μεγάλη σημασία όμως -στο ίδιο κεφάλαιο του έργου του Michelet- έχει η αναφορά του για το πόσο όλα αυτά ήταν «άνωθεν κατευθυνόμενα», καθώς μας εξηγεί ότι ο διαβόητος Ιακωβίνος Billaud-Varenne είχε φροντίσει να δίνει «κανονικό μεροκάματο» (όπως επί λέξει γράφει) στους ελεεινούς αυτούς εγκληματίες.
Έτσι κι αλλιώς όμως, είναι γνωστό ότι ο εγκληματικός παρισινός όχλος στην υπηρεσία των Ιακωβίνων, και ειδικότερα οι διαβόητοι σαν-κυλότ υπήρξαν, σε ολοκληρωτικό βαθμό, ένα «κατασκεύασμά» τους, το οποίο δημιούργησαν και κατηύθυναν μέσα από τις περιβόητες Αδελφικές Εταιρείες, στις οποίες τους είχαν οργανώσει. Αυτές τις “Εταιρείες” τις είχαν ιδρύσει ακριβώς για να διαδίδουν - σε μια εκλαϊκευμένη μορφή - τις αποκρυφιστικές τους δοξασίες και τις πολιτικές τους κατευθύνσεις.
Ο Ροβεσπιέρος βέβαια δεν παρέλειψε και να ειρωνευτεί τα ασύλληπτα εγκλήματα επί αθώων θυμάτων, και όσους είχαν εκφράσει αποτροπιασμό για αυτά, σχολιάζοντας κυνικά, «ας κρατήσουμε τα δάκρυα μας για πιο συγκινητικές συμφορές».
Το πρόσχημα που οι Ιακωβίνοι είχαν έντεχνα διασπείρει στην «Κοινή Γνώμη» ήταν ότι «μέσα στις φυλακές εξυφαινόταν μοναρχική συνωμοσία και κρύβονταν όπλα» Η επίκληση της «προδοσίας» ήταν έτσι κι αλλιώς από τα βασικότερα «εργαλεία» του καθεστώ¬τος τους και της προπαγάνδας του.
Ήδη, πολλούς μήνες νωρίτερα, στις 30 Δεκεμβρίου του 1791, ο Brissot διακήρυττε κυνικότατα μέσα στη Βουλή: «Θα το ομολογήσω, κύριοι, δεν έχω παρά έναν φόβο, αυτόν ότι δεν θα προδοθούμε...Έχουμε ανάγκη από μεγάλες προδοσίες» (!) Όμως αληθινή προδοσία και συνωμοσία δεν υπήρχε, και πάντως όχι από όλες τις δύστυχες υπάρξεις των φυλακών και των παιδικών σωφρονιστηρίων του Παρισιού.
Η αληθινή αιτία βέβαια του σεπτεμβριανού αυτού ζόφου, ήταν ότι, με το ασύλληπτο αυτό κρεσέντο σαδισμού και εγκλήματος που μπορεί να χωρέσει ο ανθρώπινος νους, η Ιακωβινική εξουσία ήθελε να περάσει το μήνυμά της του ολοκληρωτικού εκφοβισμού, να κλονίσει αποφασιστικά το ελεύθερο φρόνημα του λαού, προκειμένου να σταθεί στην εξουσία και να περάσει τα ολέθρια σχέδια της, τόσο του
Αποπληθυσμού, όσο και του Απο-χριστιανισμού της χώρας.
Η ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΑ ΤΟΥ ΛΑΜΠΑΛ. Η ΠΙΟ ΣΥΝΤΟΜΗ ΔΙΚΗ – ΜΑΡΤΥΡΙΑ
ΑΓΑΠΗΣ ΚΑΙ ΑΦΟΣΙΩΣΗΣ.
Πάνω: Δύο από τα δεκάδες σωζόμενα πορτραίτα της Πριγκίπισσας του Lambalte. και η ηθοποιός Mary Nighy, στον ρόλο της Πριγκίπισσας, στην ταινία “Μαρία Αντουανέτα”, της Σοφία Κόππολα.
Κάτω: Γκραβούρες που παρουσιάζουν τη δίκη και το μαρτύριο της Πριγκίπισσας του Lamballe.
ΤΟ ΠΟΡΤΡΑΙΤΟ ΤΗΣ ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΑΣ TOY LAMBALLE,
ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ TOY MICHELET:
«Το πορτραίτο της, που ταίριαζε πολύ με όσα μας λέει γι’ αυτήν η Ιστορία, τη δείχνει σα μια γυναίκα ευχάριστη και μέτρια, καμωμένη για να εξαρτάται και να υπακούει, για να υποφέρει και τελικά να πεθάνει (ο λεπτός ψηλός της λαιμός φέρνει πολύ στο νου - αλίμονο! - την καταστροφή). Αλλά εκείνο που δεν λέει αρκετά το πορτραίτο, ήταν πως ήταν επίσης φτιαγμένη για ν’ αγαπά. Αυτό φάνηκε στον θάνατό της».
-Jules Michelet, Ιστορία της Γαλλικής Επαναστάσεως
Ο ΛΥΣΣΑΛΕΟΣ ΑΠΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΑΣ
Εκτός από τις διαβόητες "Επιτροπές Απο-χριστιανισμού", τις άγριες διώξεις των πιστών. την αντικατάσταση του χριστιανικού ημερολογίου και τα γκρεμίσματα καμπαναριών και εκκλησιών, οι Ιακωβίνοι (που ευαγγελίζονταν την... ανεξιθρησκεία!) είχαν επιχειρήσει να επιβάλουν στον λαό την λατρεία του "Όντος" που τους καθοδηγούσε! Έτσι, διοργάνωναν και «απείρου κάλλους» εορτές, εμπνευσμένες από τον Ιλλουμινατικό αποκρυφισμό. όπως αυτές στις φωτογραφίες.
Είναι επίσης γνωστό, και το επισημαίνει (μετά λύπης) και ο «φιλο-ρεπουμπλικανός» ιστορικός Michelet, ότι ο Ροβεσπιέρος, τον τελευταίο χρόνο της ζωής του καλλιεργούσε και ενθάρρυνε την θρησκευτική (στην κυριολεξία της λέξης) λατρεία προς το πρόσωπό του, ως θεϊκού μεσσία!
Στην πάνω φωτογραφία, απεικόνιση της Εορτής του Υπέρτατου Όντος. (Η κοπέλα στη βοϊδάμαξα, δεν είναι καρναβαλίστρια, αλλά η προσωποποίηση της Ελευθερίας...)
Στην κάτω φωτογραφία, η γκραβούρα παριστάνει ένα... hapening στο φαραωνικό άγαλμα της θεάς Ίσιδος(!) που είχαν στήσει στην πλατεία της Βασιίλης. (Η Ιλλουμινατική έμπνευση είναι εδώ ξεκάθαρη). Από τα στήθη της Ίσιδος έρεε άφθονο νερό, το “Νερό της Ενότητας”! Δυστυχώς όμως, το άγαλμα ήταν από γύψο, και καθώς γύψος και νερό δεν είναι επιτυχής συνδυασμός, άρχισε γρήγορα να διαλύεται και αποφάσισαν να το κατεδαφίσουν.
Η περίπτωση της πριγκίπησας του Lamballe
Εκτός από τις διαβόητες "Επιτροπές Απο-χριστιανισμού", τις άγριες διώξεις των πιστών. την αντικατάσταση του χριστιανικού ημερολογίου και τα γκρεμίσματα καμπαναριών και εκκλησιών, οι Ιακωβίνοι (που ευαγγελίζονταν την... ανεξιθρησκεία!) είχαν επιχειρήσει να επιβάλουν στον λαό την λατρεία του "Όντος" που τους καθοδηγούσε! Έτσι, διοργάνωναν και «απείρου κάλλους» εορτές, εμπνευσμένες από τον Ιλλουμινατικό αποκρυφισμό. όπως αυτές στις φωτογραφίες.
Είναι επίσης γνωστό, και το επισημαίνει (μετά λύπης) και ο «φιλο-ρεπουμπλικανός» ιστορικός Michelet, ότι ο Ροβεσπιέρος, τον τελευταίο χρόνο της ζωής του καλλιεργούσε και ενθάρρυνε την θρησκευτική (στην κυριολεξία της λέξης) λατρεία προς το πρόσωπό του, ως θεϊκού μεσσία!
Στην πάνω φωτογραφία, απεικόνιση της Εορτής του Υπέρτατου Όντος. (Η κοπέλα στη βοϊδάμαξα, δεν είναι καρναβαλίστρια, αλλά η προσωποποίηση της Ελευθερίας...)
Στην κάτω φωτογραφία, η γκραβούρα παριστάνει ένα... hapening στο φαραωνικό άγαλμα της θεάς Ίσιδος(!) που είχαν στήσει στην πλατεία της Βασιίλης. (Η Ιλλουμινατική έμπνευση είναι εδώ ξεκάθαρη). Από τα στήθη της Ίσιδος έρεε άφθονο νερό, το “Νερό της Ενότητας”! Δυστυχώς όμως, το άγαλμα ήταν από γύψο, και καθώς γύψος και νερό δεν είναι επιτυχής συνδυασμός, άρχισε γρήγορα να διαλύεται και αποφάσισαν να το κατεδαφίσουν.
Η περίπτωση της πριγκίπησας του Lamballe
Στο πρώτο αυτό κύμα της οργανωμένης και καθοδηγούμενης Τρομοκρατίας είχε μαρτυρήσει και η επιστήθια φίλη της Μαρίας Αντουανέτας, η πριγκίπισσα του Lamballe. Η δίκη της, στις 3 Σεπτεμβρίου, είχε κρατήσει λιγότερο από ένα λεπτό! Προεδρεύων του δικαστηρίου ήταν ο διαβόητος Hebert, ο φανατικότερος διώκτης του Χριστιανισμού.
Η ακριβής στιχομυθία της δίκης έχει διασωθεί σε αρκετές πηγές της εποχής. Οι «Πεφωτισμένοι δικαστές» της, της ζήτησαν να ορκιστεί μίσος για την επιστήθια φίλη της και βασίλισσά της: «Δώστε όρκο να αγαπάτε την ελευθερία και την ισότητα- ορκιστείτε μίσος για τον βασιλιά, τη βασίλισσα και τη βασιλεία» της είχαν πει.
Με τον όχλο των «δημίων» της να αλαλάζει έξω από την πόρτα, η γυναίκα την οποία είχαν τραβήξει άρρωστη από το ΚΕΛΙ
της αποκρίθηκε: «Θα δώσω εύκολα τον πρώτο όρκο, δεν μπορώ να δώσω τον δεύτερο, που δεν είναι μέσα στην καρδιά μου»Ο Hebert έληξε εκεί τη δίκη, παραλείποντας να απαγγείλει την ποινή. «Πάρτε από ’δώ την Κυρία!» ήταν τα μόνα λόγια του.
Η γυναίκα αυτή πέθανε δίνοντας μία από τις συγκλονιστικότερες μαρτυρίες αγάπης και αφοσίωσης που έχει καταγράψει η Ιστορία. Όταν ξεψύχησε στα χέρια των δημίων της, φριχτά κακοποιημένη κι ακρωτηριασμένη, της έκοψαν με χασαπομάχαιρο το κεφάλι. Καρφωμένο σε κοντάρι, το πήγαν έξω από τη φυλακή της Μαρίας-Αντουανέτας, στο Ταμπλ, ενώ οι φύλακες είχαν οδηγήσει τη βασίλισσα με τη βία στο παράθυρο για να το αντικρίσει...
Τα Πιστοποιητικά Πολιτικών Φρονημάτων
Η απόλυτη τρομοκράτηση του Γαλλικού λαού και η εξαφάνιση κάθε ελευθερίας του επιχειρήθηκε με την ψήφιση από τους Ιακωβίνους - στις 17 Σεπτεμβρίου του 1793— του τρομερού τους Νόμου «περί υπόπτων». Με αυτόν τον νόμο, που αποτελεί ορόσημο της αυθαιρεσίας και της τυραννίας στην παγκόσμια Ιστορία, υπολογίζεται ότι φυλακίστηκαν και βασανίστηκαν σχεδόν ένα εκατομμύριο άνδρες, γυναίκες και παιδιά, και αποκεφαλίστηκαν περίπου σαράντα χιλιάδες.
Ένα από τα κριτήρια με τα οποία καθορίζονταν οι «ύποπτοι», πολλοί από τους οποίους κατέληξαν στην λαιμητόμο ήταν, «εκείνοι στους οποίους (οι Αρχές) είχαν αρνηθεί τη χορήγηση Πιστοποιητικού Πολιτικών Φρονημάτων»! Ο τρομερός αυτός νόμος βασιζόταν επίσης στην έννοια της «συλλογικής ευθύνης», καθώς μια άλλη κατηγορία «υπόπτων» ήταν «εκείνοι οι ευγενείς, συμπεριλαμβανομένων των ανδρών τους, γυναικών τους, πατέρων, μητέρων, υιών, θυγατέρων και αδελφών, που δεν εκδήλωσαν αδιάλειπτα την αφοσίωσή τους στην Επανάσταση”.
___________________________________________________________________________
ΑΨΙΔΑ ΤΟΥ ΘΡΙΑΜΒΟΥ ή ΤΟ ΜΝΗΜΕΙΟ ΤΗΣ ΝΤΡΟΠΗΣ;
Οι σημερινοί Βανδεανοί αγωνίζονται για να αφαιρεθούν τα ονόματα από το μνημείο, και να εκλείψει η απίστευτη αυτή Ύβρις . Έχουν κάνει επίσημα διαβήματα, αλλά και ακτιβίστικες ενέργειες, μοιράζοντας στους ξένους τουρίστες του μνημείου φυλλάδια για την Ιστορία της Γενοκτονίας.
Ωστόσο είναι χαρακτηριστικότατο ότι οι σύγχρονοι επίγονοι του Ιακωβινισμού είναι συντηρούν κυνικά τηνΎβρη που φόρτωσαν πάνω στην σπουδαία αυτή χώρα σι γενοκτόνοι «πρόγονοι» τους! Ίσως όχι βέβαια για πολύ ακόμα...
Φωτογραφίες: H Αψίδα του Θριάμβου στο Παρίσι και, δεξιά, βιτρώ που εικονογραφούν την εγκληματική δράση των Καταχθονίων Φαλάγγων του στρατηγού Turreau.
**************************************************************************************************
Η «Δικαιοσύνη» των «φωταδιστών» της Επανάστασης
Η νομική αυθαιρεσία που η Ιακωβινική επανάσταση εισήγαγε με την επικράτησή της, δεν έχει να κάνει μόνο με την θέσπιση της συλλογικής ευθύνης, ούτε μόνο με την ουσιαστική «εξίσωση» μεταξύ υπόπτων και ενόχων, και την καθιέρωση των Πιστοποιητικών Πολιτικών Φρονημάτων που ο διαβόητος νόμος τους προέβλεπε.
Το πιο μελανό κομμάτι της «Δικαιοσύνης» των Ιακωβίνων δεν ήταν το ελεεινό αυτό «νομικό οπλοστάσιο» που εφηύραν και εισήγαγαν για να επιβληθούν και να κλονίσουν το φρόνημα του λαού, αλλά, ακόμα περισσότερο, ο εξωφρενικά αυθαίρετος -και άκρως σουρεαλιστικός- τρόπος με τον οποίον γινόταν η «απόδοση δικαιοσύνης».
Βέβαια, τόσο το νομικό οπλοστάσιο «τύπου Νόμος Περί Υπόπτων», όσο και η λειτουργία των δικαστηρίων, δεν αντικατόπτριζαν στα χρόνια αυτά παρά τον ισοπεδωτικό ολοκληρωτισμό και την χωρίς όρια «θρησκευτικο-πολιτική» μισαλλοδοξία που η ηγεσία του καθεστώτος απροκάλυπτα διακήρυσσε, σε κάθε ευκαιρία. Όπως τα πρακτικά των δικαστηρίων τους μαρτυρούν [4], και διαπρεπείς ιστορικοί έχουν με έμφαση καταδείξει, οι Ιακωβινικές δίκες της Τρομοκρατίας δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τις διαβόητες «σταλινικές δίκες» του 20ού αιώνα, και αυτές όλων των παρόμοιων καθεστώτων που γνώρισε η εποχή μας, (που άλλωστε έχουν -άμεσα ή έμμεσα- αντλήσει την έμπνευσή τους από τον Ιακωβινικό ολοκληρωτισμό).
Ο καθηγητής της Σορβόννης J. Ρ. Poussou [2], στον οποίον αναφερθήκαμε και παραπάνω, παρατηρεί ότι αυτό που προκαλεί εντύπωση στις δίκες του Ιακωβινικού καθεστώτος είναι, η μοναδική έγνοια των δικαστών να επιτύχουν την ομολογία του κατηγορουμένου και, στην αντίθετη περίπτωση, να υπογραμμίσουν σε ποιον βαθμό αυτός «άξιζε» την προαποφασισμένη τιμωρία του! Παραθέτει δε ως χαρακτηριστικό παράδειγμα τη δίκη του ίδιου του Δαντόν και των συγκατηγορουμένων του, οι οποίοι αποβλήθηκαν από την αίθουσα επειδή... υπερασπίζονταν τον εαυτό τους πολύ ενεργητικά!
Ο ίδιος προσθέτει ότι το αποκορύφωμα της αθλιότητας υπήρξε, βέβαια, η περίπτωση της δίκης της Μαρίας Αντουανέτας, στην οποία, προκειμένου να επιτύχουν την καταδίκη της βασίλισσας, δεν είχαν διστάσει να πιέσουν τον οκτάχρονο διάδοχο να μαρτυρήσει ότι είχε αιμομικτικές σχέσεις! Όπως πολύ σωστά παρατηρεί ο Poussou, η δίκη αυτή της βασίλισσας δεν ήταν απλά μια ανεκδοτική μαρτυρία του μίσους των Ιακωβίνων για την «Αυστριακή», αλλά, από πολλές πλευρές, είναι «η πρώτη δίκη που αναγγέλλει αυτές των κομμουνιστικών καθεστώτων του εικοστού αιώνα». Αλλά βέβαια είχε προηγηθεί και αυτή της πριγκίπισσας του Lamballe...
Το πιο μελανό κομμάτι της «Δικαιοσύνης» των Ιακωβίνων δεν ήταν το ελεεινό αυτό «νομικό οπλοστάσιο» που εφηύραν και εισήγαγαν για να επιβληθούν και να κλονίσουν το φρόνημα του λαού, αλλά, ακόμα περισσότερο, ο εξωφρενικά αυθαίρετος -και άκρως σουρεαλιστικός- τρόπος με τον οποίον γινόταν η «απόδοση δικαιοσύνης».
Βέβαια, τόσο το νομικό οπλοστάσιο «τύπου Νόμος Περί Υπόπτων», όσο και η λειτουργία των δικαστηρίων, δεν αντικατόπτριζαν στα χρόνια αυτά παρά τον ισοπεδωτικό ολοκληρωτισμό και την χωρίς όρια «θρησκευτικο-πολιτική» μισαλλοδοξία που η ηγεσία του καθεστώτος απροκάλυπτα διακήρυσσε, σε κάθε ευκαιρία. Όπως τα πρακτικά των δικαστηρίων τους μαρτυρούν [4], και διαπρεπείς ιστορικοί έχουν με έμφαση καταδείξει, οι Ιακωβινικές δίκες της Τρομοκρατίας δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τις διαβόητες «σταλινικές δίκες» του 20ού αιώνα, και αυτές όλων των παρόμοιων καθεστώτων που γνώρισε η εποχή μας, (που άλλωστε έχουν -άμεσα ή έμμεσα- αντλήσει την έμπνευσή τους από τον Ιακωβινικό ολοκληρωτισμό).
Ο καθηγητής της Σορβόννης J. Ρ. Poussou [2], στον οποίον αναφερθήκαμε και παραπάνω, παρατηρεί ότι αυτό που προκαλεί εντύπωση στις δίκες του Ιακωβινικού καθεστώτος είναι, η μοναδική έγνοια των δικαστών να επιτύχουν την ομολογία του κατηγορουμένου και, στην αντίθετη περίπτωση, να υπογραμμίσουν σε ποιον βαθμό αυτός «άξιζε» την προαποφασισμένη τιμωρία του! Παραθέτει δε ως χαρακτηριστικό παράδειγμα τη δίκη του ίδιου του Δαντόν και των συγκατηγορουμένων του, οι οποίοι αποβλήθηκαν από την αίθουσα επειδή... υπερασπίζονταν τον εαυτό τους πολύ ενεργητικά!
Ο ίδιος προσθέτει ότι το αποκορύφωμα της αθλιότητας υπήρξε, βέβαια, η περίπτωση της δίκης της Μαρίας Αντουανέτας, στην οποία, προκειμένου να επιτύχουν την καταδίκη της βασίλισσας, δεν είχαν διστάσει να πιέσουν τον οκτάχρονο διάδοχο να μαρτυρήσει ότι είχε αιμομικτικές σχέσεις! Όπως πολύ σωστά παρατηρεί ο Poussou, η δίκη αυτή της βασίλισσας δεν ήταν απλά μια ανεκδοτική μαρτυρία του μίσους των Ιακωβίνων για την «Αυστριακή», αλλά, από πολλές πλευρές, είναι «η πρώτη δίκη που αναγγέλλει αυτές των κομμουνιστικών καθεστώτων του εικοστού αιώνα». Αλλά βέβαια είχε προηγηθεί και αυτή της πριγκίπισσας του Lamballe...
Πολύ χαρακτηριστική για τη «Δικαιοσύνη» των Ιακωβίνων υπήρξε και η πρακτική τους να καταδικάζουν σε θάνατο πολίτες μονάχα για την έκφραση της γνώμης τους, ακόμα και μέσα στην ιδιωτική τους αλληλογραφία! H καθηγήτρια Ιστορίας του Μπέρκλεϋ, Carla Hesse, σε ένα σχετικό άρθρο της [5] παραθέτει και μερικά παραδείγματα, από τα πρακτικά τέτοιων δικών. Σε μία περίπτωση, κάποιος Πρωτόδικης, ονόματι Vuibert, είχε κάνει το λάθος να γράψει σε προσωπική(!) επιστολή του ότι διαφωνούσε με την καταδίκη του βασιλέως, με τα εξής λόγια: «Σας παρακαλώ να δεχτείτε την άποψή μου για τη δίκη του Λουδοβίκου. Καίτοι αντίθετες απόψεις αποφάσισαν για την τύχη του, επιμένω στη δική μου που θεωρώ βασισμένη στον νόμο και στη λογική». Με μοναδική κατηγορία το συγκεκριμένο απόσπασμα της επιστολής, που είχε πέσει στα χέρια της «φωταδιστικής» Δικαιοσύνης, ο άνθρωπος αυτός στάλθηκε στη γκιλοτίνα. Κι ίσως λέει ακόμα πιο πολλά, το για τι ακριβώς κρίθηκε ένοχος: Για... «Ελευθεροκτονία»
ΜΑΣΣΑΛΙΑ, Ή ΠΟΛΗ ΧΩΡΙΣ ΟΝΟΜΑ"!
Η ΠΑΡΑΝΟΙΑ ΤΗΣ ΙΛΛΟΥΜΙΝΑΤΙΚΗΣ ΤΥΡΑΝΝΙΑΣ
Ενα χαρακτηριστικό στοιχείο της παράνοιας των Ιακωβίνων ήταν ότι δεν αρκούνταν στις απίστευτες ωμότητες επί του εξεγερμένου εναντίον τους λαού, αλλά τιμωρούσαν ακόμα και τα ονόματα των επαρχιών και των πόλεων που είχαν εναντιωθεί στην τυραννία τους. Είχαν, παραδείγματος χάριν, περάσει νόμους στην Εθνοσυνέλευση, που μετονόμαζαν την επαρχία της Βανδέας σε "Εκδικημένη” και την Τουλόν σε "Λιμάνι του Βουνού”.
Στην περίπτωση ωστόσο της Μασσαλίας, οι «Πεφωτισμένοι Ιακωβίνοι» ξεπέρασαν εαυτούς:
LA VILLE SANS ΝΟΜ
Όταν ο πληθυσμός της ιστορικής πόλης τούς αντιστάθηκε, έξαλλοι με την «προδοσία», θεώρησαν πως δεν ήταν αρκετή μια υποτιμητική μετονομασία, και αποφάσισαν να της αφαιρέσουν επισήμως κάθε όνομα. Έτσι, όρισαν ότι εφεξής αυτή θα μπορούσε μονάχα να αναφέρεται ως η... "Πόλη- Χωρίς-Όνομα"!
Ακόμα και οι διάφοροι «Πολ-Ποτ» και «σταλινίσκοι» του Εικοστού αιώνα, που άμεσα αντλήσανε τις αναφορές τους και τις πρακτικές τους από τους Ιακωβίνους, δεν έφτασαν ποτέ στο σημείο να τιμωρούνε... ονόματα πόλεων.
ΣΑΙΝ ΝΤΕΝΙ: ΤΟ ΠΙΟ ΜΑΚΑΒΡΙΟ «ΟΡΓΙΟ” ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Ένα από τα πιο αποτρόπαια κεφάλαια του απο-χριστιανισμού, ήταν αυτό που οι Ιακωβίνοι έθεσαν σε εφαρμογή τον Οκτώβριο του 1793: Ο κατευθυνόμενος όχλος των σαν κυλότ βάδισε μέχρι την βασιλική του Σαιν Ντενί, στα περίχωρα του Παρισιού, όπου θάβονταν παραδοσιακά οι Γάλλοι μονάρχες. Αφού πρώτα σύλησαν ιερά και βανδάλισαν μοναδικά έργα τέχνης, ξέθαψαν 42 βασιλιάδες, 32 βασίλισσες, 63 πρίγκιπες και 30 ιεράρχες. Πολλές από τις σωρούς ήταν ταριχευμένες και καλά διατηρημένες. Επί δεκατρία μερόνυχτα, ένα μακάβριο, απερίγραπτο «όργιο» στήθηκε γύρω από αυτά τα λείψανα, που αποτέλεσαν αντικείμενο κάθε είδους ιεροσυλίας. Το μοναδικό στα παγκόσμια χρονικά αυτό σκηνικό, έλαβε χώρα κατόπιν επισήμου Διατάγματος, που οι Ιακωβίνοι ψήφισαν στην Εθνοσυνέλευση, την 1 η Αυγούστου του 1793, και που εντασσόταν στην εκστρατεία απο- χριστιανισμού της χώρας.
Στη φωτογραφία: Ο Αλεξάντρ Λενουάρ προσπαθεί να εμποδίσει την καταστροφή μνημείων στο Σαν Ντενί, 1793 (Λούβρο)
TO ΣΧΕΔΙΟ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ ΤΟΥ ΓΑΛΛΙΚΟΥ ΛΑΟΥ: Η ΤΡΟΜΕΡΗ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΜΠΑΜΠΕΦ
Ο Γράκχος Μπαμπέφ, ένας από τους σημαντικότερους ηγέτες της Επανάστασης όμως δεν ήταν Ιακωβίνος, ήταν ο άνθρωπος ο οποίος, το 1794, αποκάλυψε και κατήγγειλε την σχεδιασμένη Γενοκτονία του Γαλλικού λαού, με το αποκαλυπτικότατο βιβλίο του, "Περί του συστήματος του αποπληθυσμού".
Στα εννιά κεφάλαια του βιβλίου του, ο Μπαμπέφ αποκαλύπτει ότι το σχέδιο των Ιακωβίνων να προχωρήσουν σε εκτεταμένη Λαοκτονία του Γαλλικού λαού, προκειμένου να ζήσουν καλύτερα οι υπόλοιποι. Όπως μάλιστα τεκμηριωμένα υποστήριζει ο Μπαμπέφ στο έκτο κεφάλαιο του βιβλίου “Οι Λαοκτόνοι» αυτοί δεν ενδιαφερόταν ιδιαίτερα αν τα θύματα θα ήταν αποκλειστικά από τις τάξεις των αντιπάλων τους. αλλά επεδίωκαν να έχουν όσο πιο πολλά θύματα γινόταν κι από τις τάξεις του στρατού τους αρκεί βέβαια να μην έμπαινε σε κίνδυνο η επικράτηση τους!
Για την ύπαρξη αυτού του σχεδίου Μπαμπέφ επικαλείται την γραπτή μαρτυρία του Simpronius-Gracchus Vilate. Ενός εμπίστου του Ροβεσπιέρου, του Σαιν-Ζυστ και του Μπαρέρ, ο οποίος - όπως επί λέξει γράφει “είχε γίνει δεκτός στις μυστικές διαβουλεύσεις τους και είχε μυηθεί στα βαθύτερα μυστήρια".
Φωτογραφίες: Πορτραίτο του Μπαμπέφ εξώφυλλο του βιβλίου του το οποίο απεκάλυπτε την ύπαρξη γενοκτονίας του Γαλλικού λαού.
Ο «αποχριστιανισμός», επίσημη πολιτική
Στην περίοδο που οι Ιακωβίνοι άσκησαν την ανηλεή Τρομοκρατία τους, ο Χριστιανισμός αποτέλεσε τον πρώτο στόχο τους, γεγονός που δεν εκπλήσσει, αν λάβουμε υπόψη τις Ιλλουμινατικές, Μαρτινιστικές και Φρανκιστικές καταβολές τους.
Εκατοντάδες ιερείς σε όλη τη Γαλλία σφαγιάστηκαν και άλλοι εξορίστηκαν, από τις διαβόητες Επιτροπές Απο-χριστιανισμού, ενώ οικογένειες ολόκληρες στέλνονταν στον δήμιο για εκτέλεση, μονάχα επειδή είχαν μυστικά βαφτίσει το παιδί τους. Χιλιάδες καμπαναριά, αλλά και αρκετοί ναοί, σε όλη την Γαλλία, κατεδαφίστηκαν. Άλλοι μετατράπηκαν σε φυλακές, ή σε «Ναούς της Λογικής» και «Ναούς του Υπέρτατου Όντος». Στις πλατείες των πόλεων, οι επικαλούμενοι τον... Διαφωτισμό «φωταδιστές» έστηναν μεγάλες φωτιές, όπου έκαιγαν όλα τα χριστιανικά βιβλία που συγκέντρωναν.
Οι δημόσιοι εορτασμοί προς τιμήν του «Υπέρτατου Όντος», συνοδεύονταν και από παρωδίες των χριστιανικών εορτών και λιτανειών, που είχαν σκοπό να χλευάσουν το θρησκευτικό συναίσθημα του Γαλλικού λαού που, στην συντριπτική πλειοψηφία του βέβαια, παρέμενε στην πίστη του Χριστού.
Στο αντιχριστιανικό τους μένος οι Ιακωβίνοι καθοδηγούνταν κυρίως από τον Hebert και την ομάδα του. Αυτός, ο άνθρωπος που ’χε στείλει την πριγκίπισσα του Lamballe στον μαρτυρικό θάνατο, ήταν ο ίδιος που επινόησε τις αισχρότερες συκοφαντίες, για αιμομιξία, που εκτόξευσαν στη Μαρία Αντουανέτα κατά τη δίκη της, μαζί με τις γραφικότατες επινοήσεις για το θρυλικό πλέον «παντεσπάνι», που είχαν σκοπό να καλλιεργήσουν το λαϊκό μίσος (και δεν υποστηρίζονται βέβαια ούτε από τους δικούς τους ιστορικούς).
Εκτός από τον Hebert όμως, πρωταγωνιστής της πολιτικής του απο-χριστιανισμού υπήρξε και μια άλλη μορφή: ο διαβόητος μαρκήσιος ντε Σαντ. Μετά την αποφυλάκισή του από τους Ιακωβίνους, ο αριστοκράτης αυτός υπήρξε ένας από τους πιο φανατικούς βουλευτές τους. Τον ανέδειξαν μάλιστα ακόμα και πρόεδρο του Επαναστατικού Τομέα της Βαντόμ, στον οποίον ανήκε ο ίδιος ο Ροβεσπιέρος.
Όπως και αρκετοί άλλοι αποκρυφιστές και αντιχρισχιανοί ευγενείς σαν κι αυτόν, ο ντε Σαντ είχε προσφέρει όλον τον εαυτό του στη «μεγάλη υπόθεση» της Ιλλουμινατικής επανάστασης. Σε μια επανάσταση που ακόμα και σήμερα κάποιοι θέλουν να παρουσιάζουν στους αφελείς ως «ταξική».
Θα μπορούσε βέβαια να είναι απορίας άξιον, τι δουλειά είχαν οι διάφοροι «ντε Σαντ» στις τάξεις των επαναστατών. Εάν, δηλαδή, υποθέσουμε ότι η πριγκίπισσα του Lamballe πλήρωσε με το φριχτό μαρτύριό της την ταξική της θέση, τότε πολύ εύλογα αναρωτιέται κανείς τι ακριβώς είναι αυτό που τους έκανε να αντιμετωπίζουν διαφορετικά τον μαρκήσιο ντε Σαντ και να τον έχουν στο πλευρό τους, πρωταγωνιστή της εκστρατείας τους για τον απο-χριστιανισμό της χώρας. Εκτός βέβαια αν δεχτούμε ότι ακριβώς επειδή αυτός βασάνιζε άγρια το υπηρετικό του προσωπικό και τις φτωχές χήρες που μάζευε από τους δρόμους, δικαιούταν να μη θεωρείται εχθρός του λαού...
Η δράση του ντε Σαντ ήταν πασίγνωστη σε όλη τη Γαλλία και μάλιστα ο λαός της περιοχής του, στην Προβηγκία, είχε επιχειρήσει να κάψει τον πύργο του, στο Λακόστ, για να τον τιμωρήσει για τα εγκλήματα του. Ο ντε Σαντ είχε δικαστεί και καταδικαστεί - πριν από την Επανάσταση- και είχε ήδη εκτίσει πολλά χρόνια φυλακής για τα εγκλήματα του - ή, για να ακριβολογούμε, για αυτά που είχαν δει το φως, και τα οποία ήταν ένα μι¬κρό μόνο κομμάτι αυτών που είχε διαπράξει. Το μεγαλύτερο μέρος της ποινής του, πάνω από δέκα χρόνια, το είχε εκτίσει στη Βαστίλη.
Όμως ο άνθρωπος που είχε καταδικαστεί για τον άγριο βασανισμό των υπηρετριών του -και που από το όνομά του προήλθε ο όρος «σαδισμός» - δεν μπορούσε να είναι «εχθρός του λαού» για τους Ιακωβίνους, καθώς επρόκειτο (στην περίπτωσή του, και στην περίπτωση όλων εκείνων των αριστοκρατών που είχαν συμμετάσχει στην Επανάσταση - και δεν ήταν λίγοι) για έναν αντίχριστο αποκρυφιστή του δικού τους σιναφιού.
Στην εκστρατεία του απο-χριστιανισμού της Γαλλίας είναι που αφιέρωσε με φανατισμό όλες του σχεδόν τις δυνάμεις ο ντε Σαντ, ως βουλευτής της Επανάστασης, σαν να μην τον ενδιέφερε τίποτα άλλο. Διατύπωσε μάλιστα τότε, και διακήρυξε, την πολιτική των Ιακωβίνων -του αποχριστιανισμού - σε ένα βιβλίο του, με τον τίτλο: «Γάλλοι, ακόμα μία προσπάθεια αν θέλετε να είσαστε Ρεπουμπλικανοί: η θρησκεία»] Στο σύγγραμμα του αυτό, αφού αναφέρεται με τις πιο χυδαίες εκφράσεις στο πρόσωπο της υπεραγίας Θεοτόκου (γιατί άραγε;) εκθέτει τα σχέδια τους για τη θρησκεία. H κεντρική ιδέα του πονήματος είναι ότι «δεν θα πρέπει να έχουμε μια ηθική σύμφωνη με τη θρησκεία μας, αλλά να φτιάξουμε μια θρησκεία σύμφωνη με την ηθική μας»
Σε ό,τι αφορά τη σχέση του με τον αποκρυφισμό - αντίθετα από πολλούς άλλους αποκρυφιστές- στη δική του περίπτωση, η ιδιότητά του αυτή ήταν πασίγνωστη σε όλη τη Γαλλία. Κι αυτό, εξαιτίας ακριβώς της δίκης που είχε γίνει για τα εγκλήματά του. Από τη δίκη του αυτή είναι που γνωρίζουμε, για παράδειγμα, πως συνήθιζε να απαγάγει και να βασανίζει άγρια γυναίκες, όχι σε τυχαίες μέρες, αλλά στη διάρκεια των μεγάλων χριστιανικών εορτών, όπως η Κυριακή του Πάσχα!
Κι ακόμα ότι κατά τη διάρκεια του βασανισμού τους τις υποχρέωνε πάντα να διαπράττουν ιερόσυλες και βλάσφημες πράξεις προς τα σύμβολα και τα πρόσωπα της χριστιανικής πίστης. Όλα αυτά αποτελούσαν... προσόντα για τους Ιακωβίνους, οι οποίοι είχαν πάντα ανοιχτές αγκάλες για πολλούς ευγενείς σαν κι αυτόν. Αρκεί βέβαια εκείνοι να είχαν τα αντιχριστιανικά χαρακτηριστικά και το μένος που είχε ο εν λόγω Μαρκήσιος, ή ο ανιψιός τού Γιάκομπ Φρανκ (και παρ’ ολίγον αρχηγός της σέκτας τους), ή ο ελεεινός αυ-τός δούκας της Ορλεάνης, ο Λουδοβίκος-Φίλιππος Β', για τον οποίον επίσης υπάρχουν μαρτυρίες ότι φορούσε παντελόνια από το δέρμα των αθώων θυμάτων των Ιακωβίνων!
Σήμερα βέβαια έχει επικρατήσει να αποδίδεται αυτό το αντιχριστιανικά μένος στην καταπίεση που είχε επί αιώνες ασκήσει το Βατικανό στους λαούς.
Η Γενοκτονία στη Βανδέα
Οι κάτοικοι είχαν εναντιωθεί και εξεγέρθηκαν αρνούμενοι τη στρατολόγησή τους στον εγκληματικό ρεπουμπλικανικό στρατό και τη βίαιη επιβολή των μέτρων απο-χριστιανισμού της χώρας.
Τα στρατεύματα που στάλθηκαν επί τόπου γεύονταν τη μια πανωλεθρία μετά την άλλη. Αν και υποτυπωδώς εξοπλισμένος, ο στρατός της Βανδέας κυριαρχούσε χάρη στην παροιμιώδη ορμή και αφοβία των μαχητών του, αλλά και χάρη στις ανορθόδοξες τακτικές του. Μετά τις απανωτές πανωλεθρίες των πρώτων συγκρούσεων, η Ιακωβινική εξουσία της «Δημοκρατίας», αποφάσισε να εξαφανίσει τη Βανδέα και τον λαό της. Οι Βανδεανοί χαρακτηρίστηκαν «ακάθαρτη ράτσα», και η Γενοκτονία τους... ψηφίστηκε από την Εθνοσυνέλευση.
*****************************************************************************
IΛΛOYMINATI - ΙΑΚΩΒΙΝΟΙ: ΤΟ ΜΝΗΜΕΙΩΔΕΣ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΜΠΑΡΟΥΕΛ
Με το σπουδαίο, τετράτομο έργο του, Memoires pour servir a l’ histoire du Jacobinisme, [15] (φωτό), ο Αβάς Αυγουστίνος Μπαρουέλ ήταν ο άνθρωπος που πρώτος αποκάλυψε και τεκμηρίωσε την αποκρυφιστική σχέση των Ιακωβίνων με την οργάνωση των Ιλλουμινάτι.
Πέρα όμως από το συνολικά εκπληκτικό έργο έρευνας και τεκμηρίωσης του Μπαρουέλ, δύο πράγματα έχουν ένα εξαιρετικό ενδιαφέρον σε αυτό:
Το πρώτο, είναι ότι παρουσιάζεται και εκεί το Γενοκτονικό σχέδιο αποπληθυσμου του Ιλλουμινατισμού, όπως συμβαίνει και στο βιβλίο-καταγγελία του εκ των ηγετών της Επανάστασης, Μπαμπέφ, και μάλιστα με νέα στοιχεία και τεκμήρια, διαφορετικά από εκείνα που είχε ήδη παρουσιάσει ο Μπαμπέφ, έχοντας -εκείνος- γνώση «από μέσα».
Το δεύτερο εξαιρετικά εντυπωσιακό στοιχείο στο έργο αυτό, είναι μια αναφορά του Μπαρουέλ, που κάνει στην 15η σελίδα του πρώτου τόμου, και επαναλαμβάνει και αλλού: Εξηγεί, εκεί, στους αναγνώστες του όχι δεν θα πρέπει να επιζητούν να συντρίψουν τους ανθρώπους της σέκτας (όπως ονομάζει τους Ιλλουμινάτι). “Το να συντρίψεις μια σέκτα, είναι να παρουσιάσεις τον παραλογισμό των αρχών της, τηνκτηνωδία των μέσων της”, γράφει. “Να εκμηδενίσετε τον Ιακωβίνο, αλλά να αφήσετε να ζήσει ο άνθρωπος”, συνεχίζει! Είναι συγκλονιστικό το χριστιανικό πνεύμα του Μπαρουέλ, (όπως και αυτό των Βανδεανών που απελευθέρωναν τους αιχμαλώτους τους, φονιάδες των οικογενειών τους), ειδικά όταν σκεφτεί κανείς ότι το αίμα των αθώων θυμάτων από τις «κτηνωδίες της σέκτας» στις οποίες αναφέρεται, ήταν ακόμα πολύ νωπό. Κι έχει πολύ ενδιαφέρον, να συγκρίνει κανείς αυτά τα λόγια, αυτό το πνεύμα, με το πνεύμα του μισανθρωπισμού, του ολοκληρωτισμού και της μισαλλοδοξίας, των ηγετών του Ιακωβινικού Ιλλουμινατισμού που ίδρυσαν τη Γαλλική Δημοκρατία...
Φωτογραφίες: Ο Αβάς Αυγουστίνος Μπαρουέλ και το εξώφυλλο του πρώτου τόμου του μνημειώδους έργου του για τη σχέση των Ιακωβίνων με τους Ιλλουμινάτι.
TO «ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΩΝ ΙΑΚΩΒΙΝΩΝ» ΣΤΟ ΛΕ MAN ΚΑΙ ΟΙ ΣΚΕΛΕΤΟΙ ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
Τον Μάρτιο του 2009, ο δήμος του Λε Μαν είχε ξεκινήσει τις εργασίες θεμελίωσης του “Πολιτιστικού Κέντρου των Ιακωβίνων” (I), στο κέντρο της πόλης. Απόδειξη ότι οι Ιακωβίνοι επιζούν στη σημερινή Γαλλία... Πολύ γρήγορα, οι εργασίες σκόνταψαν στην αποκάλυψη εννέα κοντινών μαζικών τάφων, που φαινόταν να συνεχίζονται και πέρα από το εργοτάξιο, και περιείχαν εκατοντάδες σκελετούς. Για δύο χρόνια το έργο σταμάτησε, και ανέλαβε τις ανασκαφές η Αρχαιολογική Υπηρεσία. Η αρχαιολογική έρευνα επιβεβαίωσε αυτό που όλοι είχαν από την πρώτη στιγμή υποπτευθεί. Επρόκειτο για μέρος ταφής των περίπου δεκαπέντε χιλιάδων θυμάτων από τη μάχη του Μαν, και κυρίως από την απίστευτη σφαγή που την είχε ακολουθήσει, στις 12-13 Δεκεμβρίου του 1793. Οι σκελετοί που βρέθηκαν ανήκαν σε 70 άνδρες, 38 γυναίκες και 41 παιδιά το μικρότερο των οποίων ήταν 3 ετών! Κατά τους αρχαιολόγους του ΙNRAP, τα σημάδια σε πολλά θύματα μαρτυρούσαν «μεγάλη βία και ιδιαίτερη μανία»...
Αν ανατρέξει κανείς στις περιγραφές για τη σφαγή αμάχων που ακολούθησε τη μάχη του Λε Μαν, θα διαπιστώσει ότι πράγματι επρόκειτο για ένα ακόμα τρομερό «σφαγείο» της Ρεπουμπλικανικής Γαλλίας.
Οι στρατιώχες είχαν τοτε συγκεντρώσει σε ένα κεντρικό σημείο της πόλης τα σώματα των εκατοντάδων γυναικών και κοριτσιών είχαν βιαστεί και σφαχτεί. Αφού είχαν αφαιρέσει τα ρούχα τους, τις τοποθέτησαν στην σειρά ανάσκελα, με τα πόδια ανοιχτά και τα γόνατα. Είχαν ονομάσει το επίτευγμα τους, «το στοίβαγμα»...
Σημείωστε ότι αύτές τις μέρες, δηλαδή τον Δεκέμβρη του 2013, ολοκληρώνεται -με καθυστέρηση- το “Πολιτιστικό Κέντρο Ιακωβίνων”, ακριβώς στον χώρο που βρεθηκαν οι σκελετοί των μαρτυρικών θυμάτων τους..
Φωτογραφίες: Στιγμιότυπο από τις ανασκαφές - στην Πλατεία Ιακωβίνων του Λε Μαν, και πίνακας από την μάχη που προηγήθηκε της σφαγής του Λε Μαν.
****************************************************************************
Μετά την καθοριστική μάχη της Σαβεναί, ο στραχηγός Westermann υπέβαλε στην Εθνοσυνέλευση μια έκθεση η οποία αποτελεί μια από τις πιο αναχριχιασχικές «απολογίες» Γενοκτονίας στην Ιστορία. Έγραφε εκεί: «Δεν υπάρχει πλέον Βανδέα. Πέθανε κάτω από το ελεύθερο σπαθί μας μαζί με τις γυναίκες και τα παιδιά της. Δεν υπάρχει πλέον Βανδέα, ρεπουμπλικανοί πολίτες, μόλις την έθαψα στους βάλτους και στα δάση τής Σαβεναί, σύμφωνα με τις διαταγές που μου δώσατε [...]Συνέθλιψα τα παιδιά κάτω από τις οπλές των αλόγων, έσφαξα τις γυναίκες, που, τουλάχιστον αυτές, δεν θα γεννήσουν ξανά συμμορίτες [...] εξολόθρευσα τα πάντα»!
Πράγματι, ωσχόσο, όπως φρόντιζε να το υπενθυμίζει ο Westermann, βρισκόχαν σε απόλυχη αρμονία με τις διαταγές που είχε. Ο συντάκτης του Διατάγματος της 1ης Αυγούστου 1793, που ήταν η απαρχή της Γενοκτονίας, ο διαβόητος Μπαρέρ, το είχε παρουσιάσει στην Εθνοσυνέλευση με τα εξής λόγια, που δεν αφήνουν κανένα περιθώριο παρερμηνείας: «Η Επιτροπή, σύμφωνα με την άδεια σας, ετοίμασε τα μέτρα για την εξόντωση αυτής της απειθάρχητης ράτσας [...]».
Οι εφιαλτικές «Καταχθόνιες Φάλαγγες»
Οι Καταχθόνιες Φάλαγγες, όπως αυτοαποκαλούνταν τα στρατεύματα του στρατηγούTurreau, ήταν 12 τον αριθμό και συστήθηκαν με πολύ συγκεκριμένο σκοπό, που αφορούσε τους συστηματικούς φόνους, βιασμούς, βασανιστήρια και λεηλασίες και κυρίως την ολοκληρωτική πυρπόληση της ανυπότακτης αυτής επαρχίας, όπως ξεκάθαρα όριζε ο γενοκτονικός νόμος. Η κάθε μία φάλαγγα είχε εξαρχής πολύ συγκεκριμένο σχέδιο δράσης, όπως και πολύ συγκεκριμένη διαδρομή, που αντιστοιχούσε στα χωριά που θα «έσβηνε από τον χάρτη». Ενώ η Βανδέα είχε πια ουσιαστικά ηττηθεί, και οι άνδρες της πολεμούσαν μονάχα για να υπερασπιστούν τα χωριά τους, οι Καταχθόνιες Φάλαγγες εκτελούσαν τη σχεδιασμένη και «νομοθετημένη» Γενοκτονία του πληθυσμού της, επί πέντε συναπτούς μήνες!
Σε πάρα πολλές περιπχώσεις, οι μέθοδοι που χρησιμοποίησαν οι Καταχθόνιες Φάλαγγες είναι εκπληκτικά πανομοιόχυπες με αυτές των μεταγενέστερων Νεοτουρκικών Γενοκτονιών. Είναι όμως έτσι κι αλλιώς δεδομένες, τόσο οι κοινές αναφορές όσο και -κυρίως- οι κοινές καταβολές των Ιακωβίνων και των Νεότουρκων (όπως θα δούμε στο επόμενο άρθρο μας).,
Η φρίκη των σαδιστικών τους εγκλημάτων υπήρξε ασύλληπτη: Έγκυες γυναίκες που οδηγούνταν σε πρέσες(!) οινοποιείων και συνθλίβονταν για να βγάλουν τους «μικρούς συμμορίτες». Αλλες, αφού βιάζονταν κρεμάζονταν ανάποδα και κόβονταν στα δύο ως τον λαιμό, άλλες ριχνόταν από τα παράθυρα πάνω σε κάθετα στημένες ξιφολόγχες ή γινόταν «ανθρώπινα πυροτεχνήματα», αφού έχωναν μέσα τους φυσίγγια, τα οποία άναβαν. Αυτά όλα σαφώς και δεν αποτελούν ανθρώπινη -έστω εν καιρώ πολέμου- συμπεριφορά, ούτε και μπορούν να δικαιολογηθούν από τη λεγόμενη «αγριότητα των εμφυλίων πολέμων». Θα μπορούσε να πεί κανείς ότι οι άνθρωποι που εκτελούν ούτε πράξεις έχουν καταληφθεί από τον σατανά.
Οι Ρεπουμπλικανοί εκτελούσαν επίσης συστηματικά και όλους τους αιχμαλώτους από τα πεδία των μαχών -κατά κανόνα με πιο σαδιστικές μεθόδους- κι αυτό παρά το γεγονός ότι οι Βανδεανοί, από την πλευρά τους, συστηματικά απελευθέρωναν σφαγείς των οικογενειών τους...
Είναι τρομερή η μαρχυρία, τον Ιανουάριο του 1794, του αξιωματικού της ΑστυνομίαςGannet, ο οποίος συνέταξε μια έκθεση προς τους ανώτερους του, διαμαρτυρόμενος επειδή το δεξί χέρι τού Turreau, ο αντιστράτηγος Francois-Pierre Amey, δεν μπορούσε να σταματήσει να εγκληματεί, ακόμα και όταν είχε «τελειώσει» με τις γυναίκες και τα παιδιά των αντιπάλων τους. Είχε γράψει τότε ο Gannet: «Ο Amey ανάβει φούρνους και όταν πυρώσουν πετάει μέσα γυναίκες και παιδιά. Του υποβάλαμε διαμαρτυρίες- μας απάντησε ότι έτσι θέλει η Δημοκρατία να ψήνει το ψωμί της. Αρχικά είχαν καταδικαστεί σε αυτού του είδους τη θανάτωση οι γυναίκες των συμμοριτών, και τότε δεν είπαμε τίποτα· όμως σήμερα οι κραυγές αυτών των δύστυχων έχουν τόσο πολύ διασκεδάσει τους στρατιώτες και τον Turreau, που θέλησαν να συνεχίσουν με αυτήν την ικανοποίηση. Καθώς έλειψαν τα θηλυκά (sic) των βασιλικών, στρέφονται στις γυναίκες των αληθινών πατριωτών. Ήδη, είκοσι τρεις υπέστησαν αυτό το φοβερό μαρτύριο [...]». Ανέφερε μάλιστα στο τέλος της επιστολής και τα ονόματα από χήρες δικών τους ανθρώπων που είχαν αυτήν την τύχη, για να ικανοποιήσουν την έξη που εντωμεταξύ είχαν αποκτήσει οTurreau και οι στρατιώτες του.
Την έκθεση του Gannet επιβεβαιώνει και σωζόμενη επιστολή των κομισάριων Morel καιCarpenty, στις 24 Μαρτίου 1794, όπου γράφουν ότι, «ο Amey ρίχνει σε φούρνους γυναίκες και παιδιά, στο Montournais, στις Epesses και σε πολλά (!) άλλα μέρη...»[6]
Παντελόνια, σέλλες και βιβλία από ανθρώπινο δέρμα...
Έχουν σωθεί οι ανατριχιαστικές περιγραφές μαρτύρων από τις περιοχές από όπου είχαν περάσει ο Pequel και οι άνδρες του: Τα γυμνά ανθρώπινα κορμιά κείτονταν άταφα, γδαρμένα κατά κανόνα μόνο από τη μέση και κάτω, προκειμένου να φτιάξουν παντελόνια, με τέτοιον τρόπο, που από μακριά οι νεκροί φαινόταν «σαν να ήταν γυμνοί μόνο πάνω από την μέση» -όπως αναφέρει μια από τις περιγραφές.
Ο Καθηγητής ιατρικής του Πανεπιστημίου της Τουρ, και αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας, Raoul Mercier, έχει εκδώσει, στον μεσοπόλεμο, ένα βιβλίο [7] στο οποίο εκτίθεται πληθώρα σχετικών μαρτυριών και ντοκουμέντων σχετικά με τη μακάβρια αυτή δραστηριότητα, αλλά και με τη χρήση τέτοιων παντελονιών από πολλούς ρεπουμπλικανούς στρατηγούς.
Εκτός από τους στρατηγούς τους, όμως, και αρκετοί Ιακωβίνοι βουλευτές φορούσαν τέτοια παντελόνια, εμφανιζόμενοι με αυτά στις Εορτές του «Υπέρτατου Όντος» τους! Μεταξύ άλλων, αυτό το επιβεβαιώνει στο διάσημο Ημερολόγιό της [8] και η Aimee deCoigny, η πνευματώδης και θαρραλέα γυναίκα των Γραμμάτων (που υπήρξε μούσα του Ελληνο-γάλλου ποιητή Αντρέ Σενιέ). Αυτή η μακάβρια φορεσιά ήταν δηλαδή, κατά κάποιον τρόπο, τα «κυριακάτικα» ρούχα τους, που σίγουρα πολύ ευαρεστούσαν το «Ον» τους, προς τιμήν του οποίου τα φόραγαν.
Αλλά αυτό που έχει πιο πολλή σημασία, είναι ότι η ενθάρρυνση και αυτής της κτηνωδίας προερχόταν από την πολιτική τους ηγεσία. To alter ego του Ροβεσπιέρου, ο Σαιν- Ζυστ, στην 'Εκθεση του της 14ης Αυγουστου του 1793 προς την Επιτροπή Έκτακτων Μέσων, έγραφε: «Στο Meudon γίνεται κατεργασία του ανθρωπίνου δέρματος. Το δέρμα που προέρχεται από άνδρες έχει αντοχή και ποιότητα ανώτερη από αυτό της κατσίκας. Αυτό που προέρχεται από θηλυκά υποκείμενα (sic) είναι μεν πιο απαλό αλλά παρουσιάζει μικρότερη αντοχή»...
Το σχέδιο της Γενοκτονίας περιελάμβανε και εποικισμό
Οι σχεδιασμένες αυτές κτηνωδίες προκάλεσαν βέβαια και τη μαζική έξοδο των κατοίκων της Βανδέας, προκειμένου να γλιτώσουν τον μαρτυρικό θάνατο. Αυτό που άφηναν πίσω τους οι πρόσφυγες δεν ήταν «παρά μια γη που κατοικούσαν πτώματα και δήμιοι», όπως έγραψε ο Βίκτωρ Ουγκώ...
Η μαρτυρική θανάτωση εκατοντάδων χιλιάδων κατοίκων της επαρχίας αυτής, και η ολοκληρωτική πυρπόληση της γης τους, γινόταν βάση του σχεδίου των Ιακωβίνων που προέβλεπε να αντικαταστήσουν τον πληθυσμό από εποίκους που θα ήταν πιο συμμορφωμένοι στα ρεπουμπλικανικά ιδεώδη του Ιακωβινισμού.
Αυτό το σχέδιο διακηρύχθηκε και διατυπώθηκε απερίφραστα μέσα στην Εθνοσυνέλευση, στις 17 του -δικού τους μήνα- Μπρυμαίρ του 1793, όπως μαρτυρούν τα πρακτικά. Μάλιστα, ο βουλευτής τους, Fayau, είχε προσθέσει την ημέρα εκείνη τη δική του τροπολογία, η οποία διαπίστωνε ότι η Βανδέα «δεν έχει επαρκώς πυρποληθεί» και όχι θα πρέπει να σταλεί μια νέα εμπρηστική στρατιά! Κατέληγε μάλιστα, πως θα έπρεπε οπωσδήποτε, «για έναν χρόνο, να μην υπάρχουν στην γη αυτή τα μέσα επιβίωσης ούτε για έναν άνθρωπο, ούτε για ένα ζώο»!
"ΜΝΗΜΕΙΟ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ": ΟΙ ΕΠΙΓΟΝΟΙ ΤΩΝ ΙΑΚΩΒΙΝΩΝ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ!
To 1989, το σύγχρονο Ιακωβινικό κράτος έχτισε ένα μνημείο για τα 200 χρόνια από την διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου. Το μνημείο βρίσκεται στο παρισινό Πεδίον του Άρεως, λίγες εκατοντάδες μέτρα από τον Πύργο του Άιφελ.
Αυτό που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, είναι ότι οι επίγονοι των (κατά Μπαμπέφ) Λαοκτόνων" της Επανάστασης φρόντισαν να «κοσμήσουν» το, μνημείο τους με όλα τα αποκρυφιστικά σύμβολα ’ του Ιλλουμινατισμού. Είναι δε τόσα πολλά τα σύμβολα πάνω σ' αυτό που θα ήθελε ένα βιβλίο για να τα παρουσιάσει και να τα αναλύσει όλα. Χαρακτηριστικά, στις φωτογραφίες, διακρίνονται τρία από τα πλέον... εμβληματικά:
Ο Παντεπόπτης Οφθαλμός, ο Ουροβόρος Όφις, και η - ξεκάθαρα σατανιστική - ανάποδη πεντάλφα . (Μικρή λεπτομέρεια: Οι πλευρές αυτής της τελευταίας, σχηματίζονται από δύο διαβήτες!).
REYNALD SECHER:MIA ΔΙΑΤΡΙΒΗ ΓΙΑ ΤΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ, ΠΟΥ«ΠΟΝΕΣΕ»
Το 1985, ο νεαρός Ιστορικός Reynald Secher, ήδη Διδάκτωρ, παρουσίασε στην Σορβόννη την Διατριβή του για το Doctorat d’ Etat, που ήχαν μια ολοκληρωμένη, στιβαρά στοιχειοθετημένη τεκμηρίωση της «Γάλλο-γαλλικής Γενοκτονίας» που συντελέστηκε στη Βανδέα.
Το γαλλικό Doctorat d’ Etat ήταν ένα «σούπερ διδακτορικό», που – θεωρητικά - οδηγούσε απ’ ευθείας σε ακαδημαϊκή θέση, και ο 30χρονος τότε Secher υπήρξε ο νεώτερος Docteur d’ Etat στην ιστορία του. Το οποίο του απονεμήθηκε μάλιστα, με την πολύ εύφημο μνεία και τα ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ
της επιτροπής»(η οποία περιελάμβανε κορυφαίους ιστορικούς της χώρας όπως ο Pierre Chaunu και ο Jean Tulard).
Η Διατριβή [16] ιδιαίτερα μετά την έκδοσή της το 1986, προκάλεσε έναν μικρό σεισμό στην Γαλλία, που ετοιμαζόταν να εορτάσει τα 200 χρόνια από την Επανάσταση. Έναν μικρό σεισμό», που όμως σχεδόν αμέσως ακολουθήθηκε από την απόλυτη... «συνωμοσία της σιωπής»! Ο Secher γνώρισε τον πόλεμο και τον αποκλεισμό του σύγχρονου Ιακωβινικού κράτους, σε όλες τους μορφές. Αποκλείστηκε από το Πανεπιστήμιο, και άνοιξε τον δικό του εκδοτικό Οίκο, ενώ παράλληλα έγινε και παραγωγός ιστορικών ντοκυμαντέρ. Σε ένα από τα βιβλία του [17], όπως και σε κάποιες συνεντεύξεις του, έχει αναφερθεί στον απίστευτο πόλεμο που είχε δεχτεί, για να ματαιώσει την υποστήριξη της Διατριβής του: 15 μέρες πριν την υποστήριξη, έγινε διάρρηξη και του έκλεψαν την Διατριβή. Την επομένη δέχθηκε ένα τηλεφώνημα και του έδωσαν ραντεβού σε ένα Καφέ της Ρεν, κάποιος δήθεν- από την πρυτανεία. Ο άγνωστος του είπε πως «γνωρίζανε» τα πάντα για Διατριβή, κι είχαν προβλέψει τα πάντα. Του πρότεινε 500,000 φράγκα και θέση στο Πανεπιστήμιο, αν ματαίωνε την υποστήριξη του. «Αν αρνηθείτε, θα ’χετε πρόβλημα σε όλη σας τη ζωή», είχε συμπληρώσει...
Τα ...ναυαγισμένα σχέδια για «χημική Γενοκτονία»
Ανησυχώντας για τους... ρυθμούς με χους οποίους προχωρούσε η Γενοκτονία, οι Ιακωβίνοι είχαν αποφασίσει, το 1794, να μολύνουν τα πηγάδια της Βανδέας με αρσενικό. Ο στρατηγός των Βανδεανών, Σαρέτ, είχε μάλιστα αιχμαλωτίσει την αποστολή μιας άμαξας που μετέφερε ένα βαρέλι από το δηλητήριο. Όμως τελικά η «λύση» της μαζικής δηλητηρίασης εγκαταλείφθηκε, ότι για κανέναν άλλον λόγο, αλλά επειδή το σχέδιο ενείχε μεγάλους κινδύνους: μαζί με τον πληθυσμό της επαρχίας κινδύνευε να αποδεκατιστεί και το στράτευμά τους που βρισκόταν εκεί, σε τέτοιον βαθμό που θα κινδύνευε να τους στοιχίσει τον πόλεμο.
Αλλά και πριν την ιδέα της χρήσης του αρ¬σενικού, είχε προηγηθεί άλλο ένα σχέδιο των Ιακωβίνων για να επιτύχουν τη Γενοκτονία της Βανδέας μέσω γενικής μόλυνσης. Το πρώτο αυτό σχέδιο το είχε προτείνει ο φαρμακοποιός Ιωακείμ Προυστ από την Ανζέ. Αυτός ήταν ο μεγάλος αδελφός τού πασίγνωστου Ζοζέφ Προυστ, ο οποίος διατύπωσε τον διάσημο Κανόνα των Σταθερών Αναλογιών, στη Χημεία, τον γνωστό και ως «Νόμο του Προυστ». Ο εγκληματίας αυτός φαρμακοποιός είχε παρασκευάσει στο εργαστήριό του κάτι μεγάλους σβώλους τυλιγμένους μέσα σε δέρματα, για τους οποίους ισχυριζόταν ότι περιείχαν μια ουσία η οποία, με την καύση της, μπορούσε να μολύνει και να καταστήσει θανατηφόρο τον αέρα μιας ολόκληρης περιοχής!
Πραγματοποιήθηκε ωστόσο μια δοκιμή, σε μια περιοχή γεμάτη με κοπάδια προβάτων. Τα αποτελέσματα αποδείχτηκαν πολύ φτωχά, κι έτσι οι Ιακωβίνοι δεν «αγόρασαν» τελικά το προϊόν του Προυστ.
Ωστόσο και με τις πιο... συμβατικές μεθόδους τους, οι Ιακωβίνοι κατάφεραν να εξολοθρεύσουν το ένα τρίτο περίπου από τους 800.000 κατοίκους της μεγάλης αυτής επαρχίας.
Ο Καριέ και οι Πνιγμοί της Νάντης.
Ο φριχτός Ρεπουμπλικανικός Γάμος
Ο βουλευτής και κομισάριος Ζαν-Μπατίστ Καριέ, ήταν ο άνθρωπος που είχε διατάξει τις περισσότερες σφαγές και εκτελέσεις στην πόλη της Νάντης και τη γύρω περιοχή. Δική του υπήρξε η περιβόητη φράση, «θα προτιμήσουμε να κάνουμε τη Γαλλία ένα νεκροταφείο από το να μην την αναγεννήσουμε τον δικό μας τρόπο».
Μία από τις προσφιλείς πρακτικές βουλευτή Καριέ ήταν να διασκεδάζει κατακρεουργώντας παιδάκια των βασιλικών οποία αποκαλούσε «κουταβάκια» και «μικρές οχιές». Ενθουσιαζόταν τόσο πολύ στο θέαμα λένε οι μαρτυρίες, που έφτανε να κυλιέται κάτω, ουρλιάζοντας από χαρά.
Στην Νάντη, η μαζικότερη θανάτωση «ασυμμόρφωτου» λαού οργανώθηκε δια της μεθόδου των τρομακτικών ομαδικών πνιγμών στον Λίγηρα. Μαζικοί πνιγμοί βέβαια δεν έγιναν μόνο από τον Καριέ, στη Νάντη, αλλά και στην πόλη της Λυών.
Οι σαδιστικές επινοήσεις των Ιακωβίνων είχαν πάντα ως στόχο όχι μόνο τον θάνατο αλλά και την καταρράκωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Ο Καριέ έδενε έναν άντρα με ένα κορίτσι, γυμνούς, πλάτη με πλάτη αφού τους άφηνε για μια ώρα μπροστά στο αφιονισμένο από τις Ιακωβινικές «αρετές” όχλο, που τους χλεύαζε και τους απειλούσε τους πέταγε στον Λίγηρα, χτυπημένους μια σπαθιά στο κεφάλι. Καθώς ο κυνισμός των Ιακωβίνων συναγωνιζόταν τον σαδισμό τους, ο Καριέ είχε βαφτίσει την επινόησή του ρεπουμπλικανικό γάμο! Τους πνιγμούς που μαζικά εκτελούσαν τους είχε βαφτίσει ρεπουμπλικανική βάπτιση, ή κάθετους εξορισμούς, ενώ τον ποταμό Λίγηρα, όπου χιλιάδες άνθρωποι μαρτύρησαν, τον ονόμασαν εθνική μπανιέρα. Οι αναφορές στον γάμο και στη βάπτιση γινόταν βέβαια για να χλεάσουν τα χριστιανικά Μυστήρια...
Γράκχος Μπαμπέφ: Η αποκάλυψη του γενοκτονικού σχεδίου από έναν ηγέτη της επανάστασης
Μετά την πτώση του Ροβεσπιέρου απο την ετερόκλητη συμμαχία επαναστατών του Θερμιδώρ - που δεν ήταν και πολύ κατώτεροι από τους προκατόχους τους - ο Kαριέ δικάστηκε και εκτελέστηκε, ως βολικός αποδιοπομπαίος τράγος που ήταν. Αυτή η όμως, έγινε αφορμή για να έχουμε την πιο καταλυτική και αδιάψευστη μαρτυρία για το γεγονός ότι το τεράστιο έγκλημα της Βανδέας υπήρξε πράγματι η εκτέλεση ενός προμελετημένου, σατανικού σχεδίου των Ιακωβίνων για τη Γενοκτονία του πληθυσμού όχι μόνο της «επαρχίας των συμμοριτών” και της Γαλλίας συνολικά.
Αυτή η τρομερή μαρτυρία προέρχεται από μία από τις κορυφαίες μορφές της επανάστασης, τον Γράκχο Μπαμπέφ ο οποίος το 1794, συνέγραψε το αποκαλυπτικότατο βιβλίο του, «Περί του συστήματος του αποπληθυσμού».
Στα εννιά κεφάλαια του βιβλίου του Μπαμπέφ μας αποκαλύπτει ότι το σχέδιο των Ιακωβίνων ήταν να προχωρήσουν στην εκτεταμένη Λαοκτονία του Γαλλικού λαού προκειμένου -υποτίθεται- να ζήσουν καλλί-
****************************************************************************
‘Αν προχωρώ, ακολουθείτε με, αν υποχωρώ, σκοτώστε με, αν πέσω, εκδικηθείτε με"
Με αυτά τα λόγια είχε κλείσει την λακωνική του ομιλία προς τους Βανδεανούς στρατιώτες του ο
Henri de la Rochejacquelein, τον Μάρτιο του 1793, όταν ανέλαβε στρατηγός στον άνισο, υπέρ βωμών και εστιών πόλεμό τους. Ήτανε τότε μόλις είκοσι ενός ετών.
Αντίθετα από την ελεεινή, αιμοσταγή και μισάνθρωπη ηγεσία των Ιακωβίνων, όλοι ανεξαιρέτως οι ηγέτες και στρατηγοί της Βανδέας έδωσαν μοναδικά παραδείγματα ήθους και μεγαλείου.
Χαρακτηριστικότερη απόδειξη, υπήρξε ίσως το γεγονός ότι σε όλες τις περιπτώσεις (ακολουθώντας και τις προτροπές των ιερέων τους) οι ηγέτες της Βανδέας χαρίζονταν στους ρεπουμπλικανούς αιχμαλώτους τους. Οι Βανδεανοί δηλαδή απελευθέρωναν τους σφαγείς των γυναικών και των παιδιών τους (που μάλιστα ήταν μάχιμοι στρατιώτες), ενώ από την άλλη πλευρά, οι αιχμάλωτοι των ρεπουμπλικανών (που συχνότατα ήταν γυναικόπαιδα) εξοντωνόταν συστηματικά, κατά κανόνα με τους mo απάνθρωπους και μαρτυρικούς τρόπους.
Πιο γνωστό τέτοιο παράδειγμα, ήταν η χάρη που έδωσε ο θανάσιμα τραυματισμένος Bonehamps, μετά την ήττα του στο Cholet, που είχε στοιχίσει τη ζωή σε 8.000 άνδρες του. Τα τελευταία λόγια του θνήσκοντος στρατηγού ήταν να διατάξει την απελευθέρωση των 5.000 αιχμαλώτων τους.
Όπως και στις άλλες αντίστοιχες περιπτώσεις, οι ρεπουμπλικανοί είχαν αυστηρά απαγορεύσει στους αιχμαλώτους που είχαν απελευθερωθέντες να αναφέρουν αυτό το «ντροπιαστικό» -όπως τους έλεγαν- γεγονός. Υπάρχουν μάλιστα οι κυνικές εκθέσεις των αξιωματούχων τους, που βεβαιώνουν ότι η μεγαλοψυχία των αντιπάλων τους δεν θα μαθευτεί ποτέ, «διότι οι Βανδεανοί είναι απασχολημένοι στις μάχες και δεν μπορούν να βγάζουν εφημερίδες!»
Δυστυχώς για αυτούς, ένας από τους χιλιάδες απελευθερωθέντες από τον Bonehamps ρεπουμπλικανούς στρατιώτες έτυχε να είναι ο πατέρας του διάσημου γλύπτη Νταβίντ ντ’ Ανζέ (παιδιού, τότε). Όταν, 25 χρόνια μετά, διεξαγόταν έρανος για να φτιαχτεί ένας τάφος για τον Bonehamps, ο Νταβίντ ντ’ Ανζέ εμφανίστηκε στην επιτροπή προσφέροντας ένα μεγάλο ποσό, και προσφερόμενος να φιλοτεχνήσει ένα άγαλμα, ευγνωμονώντας έτσι τον άνθρωπο που του είχε «δώσει πίσω» τον πατέρα του. Το άγαλμα αυτό παρουσιάζει τον Bonehamps να ανασηκώνεται στη νεκρική του κλίνη και να διατάζει: “Χάρη στους αιχμαλώτους!” «Η συγγνώμη του Bonehamps», όπως έχει ονομαστεί, είναι ένα από τα καλλίτερα αγάλματα του μεγάλου γλύπτη
Στις φωτογραφίες, πάνω αριστερά: ο στρατηγός Henri de la Rochejacquelein. Πάνω δεξιά: Αγρότης-στρατιώτης της Βανδέας,
Ο στρατηγός Jacques Cathelineau,
και το μνημειώδες μαρμάρινο άγαλμα στον τάφο του Bonhamps, που φιλοτέχνησε ο Νταβίντ vτ’ Ανζέ.
********************************************************************************************************
-τερα οι υπόλοιποι! Αυτό σε μία εποχή που δεν είχε καν τεθεί πρόβλημα υπερπληθυσμού ή εξάντλησης των φυσικών πόρων, όπως αυτά προβάλλονται σήμερα παγκόσμια από τη σημερινή Νέα Τάξη Πραγμάτων, της οποίας τα σχέδια αποδεικνύονται διαχρονικά...
Σημειώστε μάλιστα, όπως τεκμηριωμένα υποστηρίζει ο Μπαμπέφ στο έκτο κεφάλαιο του βιβλίου, ότι οι «Λαοκτόνοι» αυτοί δεν ενδιαφερόταν ιδιαίτερα αν τα θύματα θα ήταν αποκλειστικά από τις τάξεις των αντιπάλων τους, αλλά επεδίωκαν να έχουν όσο πιο πολλά θύματα γινόταν, ακόμα κι από τις τάξεις του στρατού τους, αρκεί βέβαια να μην έμπαινε σε κίνδυνο η επικράτησή τους. Είναι φανερό το μίσος για τον Άνθρωπο, και απλά αναζητούνται οι προφάσεις...
Επίσης πρέπει να τονιστεί ότι η Γενοκτονία δεν υπήρχε ως όρος την εποχή εκείνη, και έτσι δεν χρησιμοποιήθηκε από τους σύγχρονούς τους ιστορικούς. Στη θέση της όμως ο Μπαμπέφ χρησιμοποίησε, με το ίδιο ακριβώς νόημα, τη λέξη Λαοκτονία, που επίσης δεν υπήρχε και την εισήγαγε ο ίδιος...
Στο τέταρτο κεφάλαιο του βιβλίου του, που είναι και το πιο αποκαλυπτικό, ο Μπαμπέφ γράφει ότι στην πραγματικότητα, ο Καριέ «δεν ήταν προορισμένος παρά να αποτελέσει τον αυτουργό ενός τερατώδους σχεδίου γενικής εξόντωσης και αποπληθυσμού». Γράφει επίσης στο ίδιο κεφάλαιο, για «το μυστικό σύστημα που ήθελε να κάνει τον εμφύλιο εκτεταμένο, ακατάπαυστο, αιματηρό και ολοκληρωτικά καταστροφικό». Και επικαλείται, για την ύπαρξη αυτού του σχεδίου, τη γραπτή μαρτυρία του Simpronius- Gracchus Vilate (ενός εμπίστου του Ροβεσπιέρου), του Σαιν-Ζυστ και του Μπαρέρ, ο οποίος -όπως επί λέξει πάντα γράφει- «είχε γίνει δεκτός στις μυστικές διαβουλεύσεις τους και είχε μυηθεί στα βαθύτερα μυστήρια».
Αυτό δηλαδή που αποκαλύπτει στο τρομερό βιβλίο του ο Μπαμπέφ, είναι ότι κάποιος στενός κύκλος «μυημένων» Ιακωβίνων, στον οποίον εκείνος δεν ανήκε, είχαν προμελετήσει, σχεδιάσει και εκτελέσει -στον βαθμό που πρόλαβαν- τη Γενοκτονία του Γαλλικού λαού.
Ίσως ήταν πολύ περισσότερα αυτά που δεν μπόρεσε -ή δεν πρόλαβε- να γράψει ο Γράκχος Μπαμπέφ, που ωστόσο είχε συμπορευτεί με τους ανθρώπους αυτούς που πραγματοποίησαν την προσχεδιασμένη και μεθοδική Λαοκτονία «ενός εκατομμυρίου Γάλλων»- όπως ο ίδιος αναφέρει στο βιβλίο του...
Οι αποκρυφιστικές καταβολές των αντίχριστων Ιακωβίνων. Από τον Φρανκισμό στον Ιακωβινισμό
Το 1979, ο Πρόεδρος της Ισραηλινής Ακαδημίας Gershom Scholem, (στον οποίον έχουμε εκτενέστερα αναφερθεί σε προηγούμενο άρθρο μας) είχε δώσει μια αποκαλυπτική διάλεξη στο Παρίσι η οποία δυο χρόνια αργότερα κυκλοφόρησε και σε βιβλίο. Ο εύγλωττος τίτλος της διάλεξής του αυτής -όπως και
*******************************************************************************
ΟΙ ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΕΣ ΑΝΤΙΛΗΨΕΙΣ TON ΠΕΦΩΤΙΣΜΕΝΩΝ ΓΕΝΟΚΤΟΝΩΝ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥΣ.
«Ο Τρόμος δεν είναι τίποτα άλλο παρά η άμεση, αυστηρή, άκαμπτη δικαιοσύνη: είναι επομένως μια εκπόρευση της Αρετής»
Ροβεσπιέρος, Λόγος της 5ης Φεβρουάριου 1794
«Πρέπει να τιμωρήσετε όχι μόνο τους προδότες, αλλά ακόμα και τους αδιάφορους. Πρέπει να τιμωρήσετε οποιονδήποτε είναι παθητικός στη Δημοκρατία και δεν κάνει τίποτα γι’ αυτήν. Διότι, εφ’ όσον ο Γαλλικός λαός εκδήλωσε τη θέληση του, οτιδήποτε είναι αντίθετο, είναι εκτός του κυρίαρχου. Ό,τι είναι εκτός του κυρίαρχου είναι εχθρός»
- Σαιν Ζυστ, Αναφορά της 10ης Οκτωβρίου 1793
«Αυτό που συνιστά μια Δημοκρατία είναι η ολοκληρωτική καταστροφή οτιδήποτε της αντιτίθεται»
Σαιν Ζυστ, Λόγος της 25ης Φεβρουάριου 1794 [14]
Φωτογραφίες:
Πάνω: Πορτραίτα του Ροβεσπιέρου, και του alter-ego του, του Σαιν Ζυστ.
Κάτω: Το δωμάτιο του Σαιν Ζυστ, στο σπίτι του. Είχε καλυμμένους τους τοίχους με μαύρα σεντόνια, πάνω στα οποία είχε κρεμάσει ανθρώπινα κρανία. (Να σημειωθεί ότι η συγκεκριμένη αναφορά -όπως και η γκραβούρα- προέρχεται από το κλασικό, μνημειώδες έργο, Ιστορία της Γαλλικής Επανάστασης, του Jules Michelet, ενός ένθερμου «φιλο-ρεπουμπλικανού» ιστορικού!)
Ο ελεεινός αυτός αποκρυφιστής του Ιλλουμινατισμού και απολογητής της Τρομοκρατίας, υπήρξε αποδεδειγμένα «εγκωμιαστής» της χρήσης των ανθρωπίνων δερμάτων, όπως σε άλλο σημείο αναφέρουμε. (Και μάλιστα, δεν υπήρξε απλά «εγκωμιαστής» της πιο μακάβριας, σαδν στικής και ιερόσυλης αυτής πρακτικής, αλλά και ο «πρώτος διδάξας», όπως θα παρουσιάσουμε σε άλλο άρθρο μας).
***************************************************************************************************
του βιβλίου- ήταν: «Από τον Φρανκισμό στον Ιακωβινισμό. Η ζωή του Moses Dobruska, άλλως Franz Thomas von Schonfeld, άλλως Junius Frey».
Στο κείμενό του αυτό ο Scholem παρουσίαζε όλα τα στοιχεία που είχε κατορθώσει να συλλέξει και να μελετήσει, γύρω από τον Junius Frey, μία από τις αινιγματικότερες και πιο αμφιλεγόμενες μορφές του Ιακωβινισμού. H έρευνα του σημαντικού φιλοσόφου και ιστορικού είχε πραγματοποιηθεί κυρίως στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας, στην οποία κυριολεκτικά «ξημεροβραδιαζόταν» επί έξι μήνες!
Αυτό που παρουσίασε ο Scholem ήταν ότι το πρόσωπο που είναι ευρύτατα γνωστό στους μελετητές της Γαλλικής Επανάστασης ως Junius Frey, δεν ήταν άλλος από τον ανιψιό τού ψευδο-μεσσία Γιάκομπ Φρανκ [12] και ηγετικό μέλος της σέκτας του, Moses Dobruska.
Ο Moses Dobruska ήταν ο γιος της ξαδέρφης του Φρανκ, της Schondel Dobruska, της περιβόητης «προφήτισσας του Μπρνο» - ή «πόρνης του Μπρνο», όπως την ονόμαζε ο άσπονδος πολέμιος της σέκτας, ο ραβίνος Jacob Emden. Σε μερικές πηγές μάλιστα αναφέρεται ως ξάδελφος του ψευδο-μεσσία
αντί για ανιψιός του. Αυτός είχε αλλάξει για πρώτη φορά το όνομά του, σε Franz Thomas von Schοnfeld, το 1775, όταν βαπτίστηκε Χριστιανός, ενώ τρία χρόνια μετά είχε προσθέσει και τους τίτλους ευγενείας.
Ήταν ο άνθρωπος που, μαζί με άλλους ευγενείς, είχε ιδρύσει τη διαβόητη ελευθεροτεκτονική οργάνωση της Ασιατικής Αδελφότητας, η οποία ήταν μια από τις τέσσερις Ιλλουμινατικές Στοές της Βιέννης, και στην οποίαν ανέλαβε αμέσως ηγετικό ρόλο.
H Ασιατική Αδελφότητα, που είχε ως Μέγα Διδάσκαλο τον ίδιο τον Πρίγκιπα της 'Εσσης, Κάρολο, υπήρξε η κοινή μυστική στέγη και το μεγάλο χωνευτήρι μέσα στο οποίο ένωσαν τις δυνάμεις τους οι Ροδόσταυροι, οι Σαμπαταϊστές του Φρανκ και οι Ιλλουμινάτι του Βαϊσχάουπτ.
Την ημέρα της κηδείας του «μεσσία» θείου του, το 1791, του είχε προταθεί η ηγεσία της
Φρανκιστικής σέκτας, δεδομένου ότι ήταν πολύ ικανότερος από τα παιδιά του Φρανκ. Εκείνος όμως αρνήθηκε, καθώς ετοιμαζόταν ήδη να αναλάβει τον νέο του ρόλο, στον οποίον τον είχε τάξει το μεγάλο Ιλλουμινατικό Σχέδιο, στη Γαλλία.
Τη συγκεκριμένη πρόταση και τους λόγους της απόρριψής της, τα γνωρίζουμε χάρη στη σωζόμενη καταγγελία ενός ανώνυμου πληροφοριοδότη προς τον Δήμαρχο της Πράγας, το 1799, η οποία αναφέρεται σε όλη τη δράση των Φρανκιστών της Βοημίας. Ο χαρακτήρας των στοιχείων που παρουσιάζει η καταγγελία δείχνει ότι αυτή προερχόταν από άνθρωπο που γνώριζε τα πράγματα «από μέσα». Και εξάλλου, η ιστορική έρευνα του καθηγητή Scholem την επιβεβαίωσε πλήρως.
Το 1792, ο αρχισυνωμότης ανιψιός του Φρανκ άλλαξε για δεύτερη φορά το όνομά του, σε Junius Frey, και ταυτόχρονα μετανάστευσε στην Γαλλία, όπου τον βρίσκουμε να διαδραματίζει αμέσως σημαντικό ρόλο στη Λέσχη των Ιακωβίνων, μαζί με τα αδέλφια του, Emanuel και Leopoldine. (H Leopoldine -ή Esther Dobruska, όπως ήταν το αληθινό της όνομα - παντρεύτηκε τον αρχηγό της τρομερής μυστικής αστυνομίας του Ροβεσπιέρου, τον διαβόητο Frangois Chabot). Παρ’ ότι επρόκειτο για έναν αριστοκράτη, που μάλιστα ερχόταν από την Αυστρία, τον «μεγάλο εχθρό», οι Ιακωβίνοι χορηγήσαν αμέσως στον Junius Frey «τιμητική υπηκοότητα» και του έδωσαν καίρια πόστα εξουσίας, σαν να ήξεραν πολύ καλά με ποιον είχαν να κάνουν. Είναι βέβαια σαφές πως είχε πάει εκεί με «υψηλές συστάσεις» από την Ιλλουμινατική Στοά της Ασιατικής Αδελφότητας.
Ο Frey διακρίθηκε ιδιαίτερα μέσα στους Ιακωβίνους, για τη δράση του κατά της κατάληψης των Ανακτόρων του Κεραμεικού - όπου άνδρες της ηρωικής Ελβετικής Φρουράς και του υπηρετικού προσωπικού γδάρθηκαν ζωντανοί! Διακρίθηκε επίσης για τα γραπτά του της... Κοινωνικής Φιλοσοφίας. Κυρίως, όμως, «διέπρεψε» ως πρόεδρος της Επιτροπής Απο-χριστιανισμού του Παρισιού.
Επρόκειτο βέβαια για το πιο καίριο και νευραλγικό πόστο για τα σχέδια των Ιλλουμινάτι να απο-χριστιανίσουν τη Γαλλία, και ως τέτοιο δεν είναι διόλου παράξενο που παραχωρήθηκε στον ανιψιό του Γιάκομπ Φρανκ και παρ’ ολίγον αρχηγό της σέκτας του. Είναι επίσης προφανές ότι εκείνος είχε εξασφαλίσει για τον εαυτό του αυτή τη θέση, πριν ακόμα πάει «συστημένος» στη Γαλλία και ανέλθει με «ιλιγγιώδη ταχύτητα» τα σκαλοπάτια της Ιακωβινικής εξουσίας.
Το τέλος του ωστόσο δεν ήταν καλό, όπως και των περισσοτέρων ηγετών του Ιακωβινισμού: Με την επικράτηση του νέου επαναστατικού καθεστώτος, του Θερμιδώρ, την άνοιξη του 1794, ο Junius Frey βρέθηκε αναμεμειγμένος στο μεγάλο οικονομικό σκάν-
συνέχεια στη σελίδα 79 ►►
******************************************************************************************************
- Η ΣΑΛΟΝΙΚΙΑ ΣΕΚΤΑ" ΣΤΟΝ ΙΑΚΩΒΙΝΙΣΜΟ; Η ΕΡΕΥΝΑ TOY GERSHOM SCHOLEM
Το 1979, ο Πρόεδρος της Ισροηλινής Ακαδημίας Gershom Scholem είχε δώσει μια αποκαλυπτική διάλεξη στο Παρίσι, η οποία δυο χρόνια αργότερα κυκλοφόρησε και σε βιβλίο. Ο εύγλωττος τίτλος της διάλεξης του αυτής -όπως και του βιβλίου- ήταν:
“Από τον Φρανκισμό στον Ιακωβινισμό. Η ζωή του Moses Dobruska, άλλως Franz Thomas von Schonfeld, άλλως Junius Frey”l 11].
Αυτό που παρουσίασε o Scholem, ήταν ότι, το πρόσωπο που είναι ευρύτατα γνωστό στους μελετητές της Γαλλικής Επανάστασης ως Junius Frey, δεν ήταν άλλος από τον ανιψιό του ψευδο-μεσσία Γιάκομπ Φρανκ, και παρ' ολίγον διάδοχο του, Moses Dobruska. Ήταν ο άνθρωπος που είχε ιδρύσει την Ιλλουμινατική Στοά της Ασιατικής Αδελφότητας, στη Βιέννη.
Το μυστηριώδες αυτό άτομο με τα τρία ονόματα, έπαιξε σημαντικό ρόλο στην επανάσταση των Ιακωβίνων, και τοποθετήθηκε από αυτούς Πρόεδρος της Επιτροπής Αποχριστιανισμούτου Παρισιού...
Όπως έχουμε γράψει σε προηγούμενο άρθρο μας (ΤΜ 213), οι Σαμπαταϊστές του Γιάκομπ Φρανκ είχαν από την εποχή εκείνη ήδη συγχωνευτεί με τους Ιλλουμινάτι του Βαϊσχάουπτ. Έτσι, η μεγάλη συμβολή του Scholem με το συγκεκριμένο βιβλίο, είναι ότι ουσιαστικά συμπλήρωσε τις έρευνες παλαιών ερευνητών (όπως ο Μπαρουέλ, στον οποίον αναφερθήκαμε), που είχαν προσεγγίσει τη σχέση των Ιακωβίνων με τους Ιλλουμινάτι γενικά, αλλά όχι με τη «Σαλονικιά Σέκτα» ειδικότερα...
Φωτογραφίες: Ο Gershom Scholem, και το εξώφυλλο του σημαντικότατου βιβλίου του, “Από τον Φρανκισμό στον Ιακωβινισμό’.
*****************************************************************************
συνέχεια ►►
δαλο της Εταιρείας των Ανατολικών Ινδιών. Με την πρόσθετη κατηγορία του «Αυστριακού πράκτορα», εκτελέστηκε στις 5 Απριλίου του 1794, μαζί με τον φίλο του, τον Δαντόν.
Από την Γενοκτονία στην «Μνημοκτονία»: Η σημερινή Ύβρις
Ο στρουθοκαμηλισμός των επιγόνων του Ιακωβινισμού, που επιμένουν να αρνουνται την ύπαρξη της Γενοκτονίας στη Βανδέα, τη στιγμή που υπάρχουν όλα τα επίσημα κείμενα, αλλά και άλλα ιστορικά ντοκουμέντα, που τη στοιχειοθετούν πλήρως: από τους δύο νόμους της Εθνοσυνέλευσης που ξεκάθαρα την εξαγγέλλανε και την καθορίζανε, μέχρι τα Διατάγματα και τις τοπικές διαταγές που την οργάνωσαν και την εκτέλεσαν και μαζί, πολλές αναφορές και εκθέσεις στρατηγών, κομισάριων, ή άλλων δημόσιων λειτουργών, που εκτός ότι μαρτυρούν την απίστευτη κτηνωδία, μαρτυρούν επίσης ότι αυτή ήταν οργανωμένη άνωθεν, και μάλιστα ότι στοχοποιούσε αδιακρίτως τον πληθυσμό της επαρχίας αυτής, ανεξαρτήτως πεποιθήσεων. Αυτό δηλαδή που καταδεικνύει και ο Μπαμπέφ στο βιβλίο του...
Έτσι σήμερα, τα ονόματα των στρατηγών Turreau και Amey βρίσκονται χαραγμένα πάνω στην Αψίδα του Θριάμβου, ως ονόματα «Ηρώων της Πατρίδας». Δηλαδή πάνω από την πιο ιερή φλόγα της Γαλλίας βρίσκονται τα ονόματα των δύο στρατηγών που έριχναν στον φούρνο γυναίκες και παιδιά για να διασκεδάζουν με τις κραυγές τους!
Τα εκατομμύρια των ανυποψίαστων τουριστών που αγκαλιασμένοι και χαμογελαστοί φωτογραφίζονται μπροστά στο πιο λαμπρό μνημείο της σημερινής Γαλλίας αγνοούν βέβαια τη μεγάλη ντροπή που κρύβει: Τα ονόματα των δύο στρατηγών για τους οποίους τεκμηριωμένα γνωρίζουμε πως έριχναν στους φούρνους, «προς τέρψιν τους», όχι μόνο τις εκατοντάδες γυναίκες και παiδιά των Βανδεανών που αιχμαλώτιζαν στο πέρασμά τους, αλλά ακόμα και τις γυναίκες δικών τους ανθρώπων, μόλις αυτές χηρεύανε. Δηλαδή, μόλις αυτές έμεναν απροστάτευτες.
Οι σημερινοί Βανδεανοί έχουν αγωνιστεί, και συνεχίζουν να αγωνίζονται, για να αφαιρεθούν τα ονόματα από το μνημείο. Όπως αγωνίζονται και για κάτι ακόμα πιο αυτονόητο: την επίσημη άρση των δύο γενοκτονικών νόμων, της 1ης Αυγουστου και της 1ης Οκτωβρίου του 1793. Όμως το γαλλικό Ιακωβινικό κράτος αποδεικνυεται συνεπέστατο στις εγκληματικές του καταβολές, αρνούμενο, δύο ακριβώς αιώνες μετά, να τους καταργήσει από το νομικό του... οπλοστάσιο!
Το μέγεθος της Ύβρεως που συντηρούν οι πολιτικοί επίγονοι αυτών των εγκληματιών είναι κάτι χωρίς προηγούμενο: Η Γαλλία σήμερα, είναι το μοναδικό κράτος στην Ευρώπη που στρουθοκαμηλίζει μπροστά στην ιστορική αλήθεια κι ίσως το μοναδικό στον κόσμο, που διατηρεί εν ισχύ γενοκτονικούς νόμους...
Μετά από όλα τα παραπάνω, μία σκέψη έρχεται αυθόρμητα στο νου του Έλληνα αναγνώστη: Πώς είναι δυνατόν οι Φράγκοι-Δυτικοί - είτε ως Γερμανοί, είτε ως Γάλλοι, κ.λπ - να θέλουν να μας σώσουν, να μας... «διαφωτίσουν» ή να μας... εκπολιτίσουν;
ΑΝΑΦΟΡΕΣ
Furet, F., Ozouf, Μ. (1988), Dictionnaire Critique de la Revolution Frangaise, Flammarion, Paris
Poussou, Jean-Pierre (1991), «Massacres, terreur et vertu», Histoire, economie et societe, Volume 10, n° 10-1, p. 55-69.
Michelet, Jules (1847), Histoire de la Revolution frangaise, 7 Tomes, Paris
Walter, Gerard (1968), Actes du Tribunal Revolutionnaire, Mercure de France, Paris
Hesse, Carla, (1996), “La preuve par la lettre : pratiques juridiques au tribunal revolutionnaire de Paris (1793, Π94Τ. In, Annales. Histoire, Sciences Sociales. 51e annee, No 3 (pp. 629-642)
Dumont, Jean (1987), Pourquoi nous ne celebrerons pas 1789, Editions ARGE
Mercier Raoul, (1939), Le monde medical dans la guerre de Vendee, Arrault et Cie, Tours
Coigny, Aimee (de), (1906), Memoires, C. Levy, Paris
Secher Reynald, (2011), Vendee: du genocide au memoricide: Mecanique d’un crime legal contre Vbumanite, ed. du Cerf, Paris
Babeuf Gracchus, (1794), Du systeme de depopulation - ou La vie et les crimes de CARRIER, lmprimerie de Franklin, Paris
Scholem Gershom, (1981), Du Frankisme au Jacobinisme. La vie de Moses Dobruska, alias Franz Thomas von Schonfeld, alias Junius Frey, Gallimard - Le Seuil, Paris
Scholem Gershom, (1971), “Frank, Jacob, and the Frankists”, Encyclopaedia Judaica, 1st edition, Vol. 7 (pp. 55- 72), Jerusalem
Babeuf Gracchus, (1794), “On veut sauver Carrier, on veut faire le proces au Tribunal revolutionnaire”.
Soboul, A. (ed.), (1957), Saint-Just, Discours et rapports, Editions Sociales, Paris
Barruel Augustin, (1798), Memoires pour servir a YHistoire du Jacobinisme,. 4 vol., Londres
Secher Reynald, (1986), La Vendee Vengee : Le genocide franco-frangais, These de Doctorat d’ Etat, Presses llniversitaires de France, Paris
Secher Reynald, (2009), La desinformation autour des guerres de Vendee et du genocide vendeen, Atelier Fol’Fer, Anet
To παρόν άρθρο επ’ ουδενί δεν στοχεύει να αμφισβητήσει το γεγονός ότι η Δημοκρατία είναι, προς το παρόν, το καλύτερο δυναχόν πολίτευμα, το οποίο - πέρα από τις όποιες υπερβολές ή αδυναμίες που μπορεί να πα-ρουσιάζει - δεν παύει να απέχει πολύ από τις ωμότητες των ολοκληρωτισμών ή των θεοκρατικών καθεστώτων.
Ωστόσο, και μέσα στην αστική Δημοκρατία (και λόγω των καταβολών της, όπως αναλύεται στο άρθρο) ελλοχεύουν μεγάλοι κίνδυνοι. Αυτό συμβαίνει όχι μόνο λόγω των φαύλων ανθρώπων που πολιτεύονται, αλλά κυρίως επειδή, όπως φαίνεται να αποδεικνύεται καθημερινά, κάτω από δημοκρατικούς μανδύες επιχειρούνται να περάσουν εφιαλτικά και ολοκληρωτικά σχέδια υποδούλωσης της ανθρωπότητας. Απαιτείται λοιπόν συνεχής εγρήγορση και ενημέρωση από τον σύγχρονο πολίτη, ώστε να αποφύγει αυτούς τους κινδύνους...
Ανησυχώντας για τους... ρυθμούς με χους οποίους προχωρούσε η Γενοκτονία, οι Ιακωβίνοι είχαν αποφασίσει, το 1794, να μολύνουν τα πηγάδια της Βανδέας με αρσενικό. Ο στρατηγός των Βανδεανών, Σαρέτ, είχε μάλιστα αιχμαλωτίσει την αποστολή μιας άμαξας που μετέφερε ένα βαρέλι από το δηλητήριο. Όμως τελικά η «λύση» της μαζικής δηλητηρίασης εγκαταλείφθηκε, ότι για κανέναν άλλον λόγο, αλλά επειδή το σχέδιο ενείχε μεγάλους κινδύνους: μαζί με τον πληθυσμό της επαρχίας κινδύνευε να αποδεκατιστεί και το στράτευμά τους που βρισκόταν εκεί, σε τέτοιον βαθμό που θα κινδύνευε να τους στοιχίσει τον πόλεμο.
Αλλά και πριν την ιδέα της χρήσης του αρ¬σενικού, είχε προηγηθεί άλλο ένα σχέδιο των Ιακωβίνων για να επιτύχουν τη Γενοκτονία της Βανδέας μέσω γενικής μόλυνσης. Το πρώτο αυτό σχέδιο το είχε προτείνει ο φαρμακοποιός Ιωακείμ Προυστ από την Ανζέ. Αυτός ήταν ο μεγάλος αδελφός τού πασίγνωστου Ζοζέφ Προυστ, ο οποίος διατύπωσε τον διάσημο Κανόνα των Σταθερών Αναλογιών, στη Χημεία, τον γνωστό και ως «Νόμο του Προυστ». Ο εγκληματίας αυτός φαρμακοποιός είχε παρασκευάσει στο εργαστήριό του κάτι μεγάλους σβώλους τυλιγμένους μέσα σε δέρματα, για τους οποίους ισχυριζόταν ότι περιείχαν μια ουσία η οποία, με την καύση της, μπορούσε να μολύνει και να καταστήσει θανατηφόρο τον αέρα μιας ολόκληρης περιοχής!
Πραγματοποιήθηκε ωστόσο μια δοκιμή, σε μια περιοχή γεμάτη με κοπάδια προβάτων. Τα αποτελέσματα αποδείχτηκαν πολύ φτωχά, κι έτσι οι Ιακωβίνοι δεν «αγόρασαν» τελικά το προϊόν του Προυστ.
Ωστόσο και με τις πιο... συμβατικές μεθόδους τους, οι Ιακωβίνοι κατάφεραν να εξολοθρεύσουν το ένα τρίτο περίπου από τους 800.000 κατοίκους της μεγάλης αυτής επαρχίας.
Ο Καριέ και οι Πνιγμοί της Νάντης.
Ο φριχτός Ρεπουμπλικανικός Γάμος
Ο βουλευτής και κομισάριος Ζαν-Μπατίστ Καριέ, ήταν ο άνθρωπος που είχε διατάξει τις περισσότερες σφαγές και εκτελέσεις στην πόλη της Νάντης και τη γύρω περιοχή. Δική του υπήρξε η περιβόητη φράση, «θα προτιμήσουμε να κάνουμε τη Γαλλία ένα νεκροταφείο από το να μην την αναγεννήσουμε τον δικό μας τρόπο».
Μία από τις προσφιλείς πρακτικές βουλευτή Καριέ ήταν να διασκεδάζει κατακρεουργώντας παιδάκια των βασιλικών οποία αποκαλούσε «κουταβάκια» και «μικρές οχιές». Ενθουσιαζόταν τόσο πολύ στο θέαμα λένε οι μαρτυρίες, που έφτανε να κυλιέται κάτω, ουρλιάζοντας από χαρά.
Στην Νάντη, η μαζικότερη θανάτωση «ασυμμόρφωτου» λαού οργανώθηκε δια της μεθόδου των τρομακτικών ομαδικών πνιγμών στον Λίγηρα. Μαζικοί πνιγμοί βέβαια δεν έγιναν μόνο από τον Καριέ, στη Νάντη, αλλά και στην πόλη της Λυών.
Οι σαδιστικές επινοήσεις των Ιακωβίνων είχαν πάντα ως στόχο όχι μόνο τον θάνατο αλλά και την καταρράκωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Ο Καριέ έδενε έναν άντρα με ένα κορίτσι, γυμνούς, πλάτη με πλάτη αφού τους άφηνε για μια ώρα μπροστά στο αφιονισμένο από τις Ιακωβινικές «αρετές” όχλο, που τους χλεύαζε και τους απειλούσε τους πέταγε στον Λίγηρα, χτυπημένους μια σπαθιά στο κεφάλι. Καθώς ο κυνισμός των Ιακωβίνων συναγωνιζόταν τον σαδισμό τους, ο Καριέ είχε βαφτίσει την επινόησή του ρεπουμπλικανικό γάμο! Τους πνιγμούς που μαζικά εκτελούσαν τους είχε βαφτίσει ρεπουμπλικανική βάπτιση, ή κάθετους εξορισμούς, ενώ τον ποταμό Λίγηρα, όπου χιλιάδες άνθρωποι μαρτύρησαν, τον ονόμασαν εθνική μπανιέρα. Οι αναφορές στον γάμο και στη βάπτιση γινόταν βέβαια για να χλεάσουν τα χριστιανικά Μυστήρια...
Γράκχος Μπαμπέφ: Η αποκάλυψη του γενοκτονικού σχεδίου από έναν ηγέτη της επανάστασης
Μετά την πτώση του Ροβεσπιέρου απο την ετερόκλητη συμμαχία επαναστατών του Θερμιδώρ - που δεν ήταν και πολύ κατώτεροι από τους προκατόχους τους - ο Kαριέ δικάστηκε και εκτελέστηκε, ως βολικός αποδιοπομπαίος τράγος που ήταν. Αυτή η όμως, έγινε αφορμή για να έχουμε την πιο καταλυτική και αδιάψευστη μαρτυρία για το γεγονός ότι το τεράστιο έγκλημα της Βανδέας υπήρξε πράγματι η εκτέλεση ενός προμελετημένου, σατανικού σχεδίου των Ιακωβίνων για τη Γενοκτονία του πληθυσμού όχι μόνο της «επαρχίας των συμμοριτών” και της Γαλλίας συνολικά.
Αυτή η τρομερή μαρτυρία προέρχεται από μία από τις κορυφαίες μορφές της επανάστασης, τον Γράκχο Μπαμπέφ ο οποίος το 1794, συνέγραψε το αποκαλυπτικότατο βιβλίο του, «Περί του συστήματος του αποπληθυσμού».
Στα εννιά κεφάλαια του βιβλίου του Μπαμπέφ μας αποκαλύπτει ότι το σχέδιο των Ιακωβίνων ήταν να προχωρήσουν στην εκτεταμένη Λαοκτονία του Γαλλικού λαού προκειμένου -υποτίθεται- να ζήσουν καλλί-
****************************************************************************
Με αυτά τα λόγια είχε κλείσει την λακωνική του ομιλία προς τους Βανδεανούς στρατιώτες του ο
Henri de la Rochejacquelein, τον Μάρτιο του 1793, όταν ανέλαβε στρατηγός στον άνισο, υπέρ βωμών και εστιών πόλεμό τους. Ήτανε τότε μόλις είκοσι ενός ετών.
Αντίθετα από την ελεεινή, αιμοσταγή και μισάνθρωπη ηγεσία των Ιακωβίνων, όλοι ανεξαιρέτως οι ηγέτες και στρατηγοί της Βανδέας έδωσαν μοναδικά παραδείγματα ήθους και μεγαλείου.
Χαρακτηριστικότερη απόδειξη, υπήρξε ίσως το γεγονός ότι σε όλες τις περιπτώσεις (ακολουθώντας και τις προτροπές των ιερέων τους) οι ηγέτες της Βανδέας χαρίζονταν στους ρεπουμπλικανούς αιχμαλώτους τους. Οι Βανδεανοί δηλαδή απελευθέρωναν τους σφαγείς των γυναικών και των παιδιών τους (που μάλιστα ήταν μάχιμοι στρατιώτες), ενώ από την άλλη πλευρά, οι αιχμάλωτοι των ρεπουμπλικανών (που συχνότατα ήταν γυναικόπαιδα) εξοντωνόταν συστηματικά, κατά κανόνα με τους mo απάνθρωπους και μαρτυρικούς τρόπους.
Πιο γνωστό τέτοιο παράδειγμα, ήταν η χάρη που έδωσε ο θανάσιμα τραυματισμένος Bonehamps, μετά την ήττα του στο Cholet, που είχε στοιχίσει τη ζωή σε 8.000 άνδρες του. Τα τελευταία λόγια του θνήσκοντος στρατηγού ήταν να διατάξει την απελευθέρωση των 5.000 αιχμαλώτων τους.
Όπως και στις άλλες αντίστοιχες περιπτώσεις, οι ρεπουμπλικανοί είχαν αυστηρά απαγορεύσει στους αιχμαλώτους που είχαν απελευθερωθέντες να αναφέρουν αυτό το «ντροπιαστικό» -όπως τους έλεγαν- γεγονός. Υπάρχουν μάλιστα οι κυνικές εκθέσεις των αξιωματούχων τους, που βεβαιώνουν ότι η μεγαλοψυχία των αντιπάλων τους δεν θα μαθευτεί ποτέ, «διότι οι Βανδεανοί είναι απασχολημένοι στις μάχες και δεν μπορούν να βγάζουν εφημερίδες!»
Δυστυχώς για αυτούς, ένας από τους χιλιάδες απελευθερωθέντες από τον Bonehamps ρεπουμπλικανούς στρατιώτες έτυχε να είναι ο πατέρας του διάσημου γλύπτη Νταβίντ ντ’ Ανζέ (παιδιού, τότε). Όταν, 25 χρόνια μετά, διεξαγόταν έρανος για να φτιαχτεί ένας τάφος για τον Bonehamps, ο Νταβίντ ντ’ Ανζέ εμφανίστηκε στην επιτροπή προσφέροντας ένα μεγάλο ποσό, και προσφερόμενος να φιλοτεχνήσει ένα άγαλμα, ευγνωμονώντας έτσι τον άνθρωπο που του είχε «δώσει πίσω» τον πατέρα του. Το άγαλμα αυτό παρουσιάζει τον Bonehamps να ανασηκώνεται στη νεκρική του κλίνη και να διατάζει: “Χάρη στους αιχμαλώτους!” «Η συγγνώμη του Bonehamps», όπως έχει ονομαστεί, είναι ένα από τα καλλίτερα αγάλματα του μεγάλου γλύπτη
Στις φωτογραφίες, πάνω αριστερά: ο στρατηγός Henri de la Rochejacquelein. Πάνω δεξιά: Αγρότης-στρατιώτης της Βανδέας,
Ο στρατηγός Jacques Cathelineau,
και το μνημειώδες μαρμάρινο άγαλμα στον τάφο του Bonhamps, που φιλοτέχνησε ο Νταβίντ vτ’ Ανζέ.
********************************************************************************************************
-τερα οι υπόλοιποι! Αυτό σε μία εποχή που δεν είχε καν τεθεί πρόβλημα υπερπληθυσμού ή εξάντλησης των φυσικών πόρων, όπως αυτά προβάλλονται σήμερα παγκόσμια από τη σημερινή Νέα Τάξη Πραγμάτων, της οποίας τα σχέδια αποδεικνύονται διαχρονικά...
Σημειώστε μάλιστα, όπως τεκμηριωμένα υποστηρίζει ο Μπαμπέφ στο έκτο κεφάλαιο του βιβλίου, ότι οι «Λαοκτόνοι» αυτοί δεν ενδιαφερόταν ιδιαίτερα αν τα θύματα θα ήταν αποκλειστικά από τις τάξεις των αντιπάλων τους, αλλά επεδίωκαν να έχουν όσο πιο πολλά θύματα γινόταν, ακόμα κι από τις τάξεις του στρατού τους, αρκεί βέβαια να μην έμπαινε σε κίνδυνο η επικράτησή τους. Είναι φανερό το μίσος για τον Άνθρωπο, και απλά αναζητούνται οι προφάσεις...
Επίσης πρέπει να τονιστεί ότι η Γενοκτονία δεν υπήρχε ως όρος την εποχή εκείνη, και έτσι δεν χρησιμοποιήθηκε από τους σύγχρονούς τους ιστορικούς. Στη θέση της όμως ο Μπαμπέφ χρησιμοποίησε, με το ίδιο ακριβώς νόημα, τη λέξη Λαοκτονία, που επίσης δεν υπήρχε και την εισήγαγε ο ίδιος...
Στο τέταρτο κεφάλαιο του βιβλίου του, που είναι και το πιο αποκαλυπτικό, ο Μπαμπέφ γράφει ότι στην πραγματικότητα, ο Καριέ «δεν ήταν προορισμένος παρά να αποτελέσει τον αυτουργό ενός τερατώδους σχεδίου γενικής εξόντωσης και αποπληθυσμού». Γράφει επίσης στο ίδιο κεφάλαιο, για «το μυστικό σύστημα που ήθελε να κάνει τον εμφύλιο εκτεταμένο, ακατάπαυστο, αιματηρό και ολοκληρωτικά καταστροφικό». Και επικαλείται, για την ύπαρξη αυτού του σχεδίου, τη γραπτή μαρτυρία του Simpronius- Gracchus Vilate (ενός εμπίστου του Ροβεσπιέρου), του Σαιν-Ζυστ και του Μπαρέρ, ο οποίος -όπως επί λέξει πάντα γράφει- «είχε γίνει δεκτός στις μυστικές διαβουλεύσεις τους και είχε μυηθεί στα βαθύτερα μυστήρια».
Αυτό δηλαδή που αποκαλύπτει στο τρομερό βιβλίο του ο Μπαμπέφ, είναι ότι κάποιος στενός κύκλος «μυημένων» Ιακωβίνων, στον οποίον εκείνος δεν ανήκε, είχαν προμελετήσει, σχεδιάσει και εκτελέσει -στον βαθμό που πρόλαβαν- τη Γενοκτονία του Γαλλικού λαού.
Ίσως ήταν πολύ περισσότερα αυτά που δεν μπόρεσε -ή δεν πρόλαβε- να γράψει ο Γράκχος Μπαμπέφ, που ωστόσο είχε συμπορευτεί με τους ανθρώπους αυτούς που πραγματοποίησαν την προσχεδιασμένη και μεθοδική Λαοκτονία «ενός εκατομμυρίου Γάλλων»- όπως ο ίδιος αναφέρει στο βιβλίο του...
Οι αποκρυφιστικές καταβολές των αντίχριστων Ιακωβίνων. Από τον Φρανκισμό στον Ιακωβινισμό
Το 1979, ο Πρόεδρος της Ισραηλινής Ακαδημίας Gershom Scholem, (στον οποίον έχουμε εκτενέστερα αναφερθεί σε προηγούμενο άρθρο μας) είχε δώσει μια αποκαλυπτική διάλεξη στο Παρίσι η οποία δυο χρόνια αργότερα κυκλοφόρησε και σε βιβλίο. Ο εύγλωττος τίτλος της διάλεξής του αυτής -όπως και
*******************************************************************************
«Ο Τρόμος δεν είναι τίποτα άλλο παρά η άμεση, αυστηρή, άκαμπτη δικαιοσύνη: είναι επομένως μια εκπόρευση της Αρετής»
Ροβεσπιέρος, Λόγος της 5ης Φεβρουάριου 1794
«Πρέπει να τιμωρήσετε όχι μόνο τους προδότες, αλλά ακόμα και τους αδιάφορους. Πρέπει να τιμωρήσετε οποιονδήποτε είναι παθητικός στη Δημοκρατία και δεν κάνει τίποτα γι’ αυτήν. Διότι, εφ’ όσον ο Γαλλικός λαός εκδήλωσε τη θέληση του, οτιδήποτε είναι αντίθετο, είναι εκτός του κυρίαρχου. Ό,τι είναι εκτός του κυρίαρχου είναι εχθρός»
- Σαιν Ζυστ, Αναφορά της 10ης Οκτωβρίου 1793
«Αυτό που συνιστά μια Δημοκρατία είναι η ολοκληρωτική καταστροφή οτιδήποτε της αντιτίθεται»
Σαιν Ζυστ, Λόγος της 25ης Φεβρουάριου 1794 [14]
Φωτογραφίες:
Πάνω: Πορτραίτα του Ροβεσπιέρου, και του alter-ego του, του Σαιν Ζυστ.
Κάτω: Το δωμάτιο του Σαιν Ζυστ, στο σπίτι του. Είχε καλυμμένους τους τοίχους με μαύρα σεντόνια, πάνω στα οποία είχε κρεμάσει ανθρώπινα κρανία. (Να σημειωθεί ότι η συγκεκριμένη αναφορά -όπως και η γκραβούρα- προέρχεται από το κλασικό, μνημειώδες έργο, Ιστορία της Γαλλικής Επανάστασης, του Jules Michelet, ενός ένθερμου «φιλο-ρεπουμπλικανού» ιστορικού!)
Ο ελεεινός αυτός αποκρυφιστής του Ιλλουμινατισμού και απολογητής της Τρομοκρατίας, υπήρξε αποδεδειγμένα «εγκωμιαστής» της χρήσης των ανθρωπίνων δερμάτων, όπως σε άλλο σημείο αναφέρουμε. (Και μάλιστα, δεν υπήρξε απλά «εγκωμιαστής» της πιο μακάβριας, σαδν στικής και ιερόσυλης αυτής πρακτικής, αλλά και ο «πρώτος διδάξας», όπως θα παρουσιάσουμε σε άλλο άρθρο μας).
***************************************************************************************************
του βιβλίου- ήταν: «Από τον Φρανκισμό στον Ιακωβινισμό. Η ζωή του Moses Dobruska, άλλως Franz Thomas von Schonfeld, άλλως Junius Frey».
Στο κείμενό του αυτό ο Scholem παρουσίαζε όλα τα στοιχεία που είχε κατορθώσει να συλλέξει και να μελετήσει, γύρω από τον Junius Frey, μία από τις αινιγματικότερες και πιο αμφιλεγόμενες μορφές του Ιακωβινισμού. H έρευνα του σημαντικού φιλοσόφου και ιστορικού είχε πραγματοποιηθεί κυρίως στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας, στην οποία κυριολεκτικά «ξημεροβραδιαζόταν» επί έξι μήνες!
Αυτό που παρουσίασε ο Scholem ήταν ότι το πρόσωπο που είναι ευρύτατα γνωστό στους μελετητές της Γαλλικής Επανάστασης ως Junius Frey, δεν ήταν άλλος από τον ανιψιό τού ψευδο-μεσσία Γιάκομπ Φρανκ [12] και ηγετικό μέλος της σέκτας του, Moses Dobruska.
Ο Moses Dobruska ήταν ο γιος της ξαδέρφης του Φρανκ, της Schondel Dobruska, της περιβόητης «προφήτισσας του Μπρνο» - ή «πόρνης του Μπρνο», όπως την ονόμαζε ο άσπονδος πολέμιος της σέκτας, ο ραβίνος Jacob Emden. Σε μερικές πηγές μάλιστα αναφέρεται ως ξάδελφος του ψευδο-μεσσία
αντί για ανιψιός του. Αυτός είχε αλλάξει για πρώτη φορά το όνομά του, σε Franz Thomas von Schοnfeld, το 1775, όταν βαπτίστηκε Χριστιανός, ενώ τρία χρόνια μετά είχε προσθέσει και τους τίτλους ευγενείας.
Ήταν ο άνθρωπος που, μαζί με άλλους ευγενείς, είχε ιδρύσει τη διαβόητη ελευθεροτεκτονική οργάνωση της Ασιατικής Αδελφότητας, η οποία ήταν μια από τις τέσσερις Ιλλουμινατικές Στοές της Βιέννης, και στην οποίαν ανέλαβε αμέσως ηγετικό ρόλο.
H Ασιατική Αδελφότητα, που είχε ως Μέγα Διδάσκαλο τον ίδιο τον Πρίγκιπα της 'Εσσης, Κάρολο, υπήρξε η κοινή μυστική στέγη και το μεγάλο χωνευτήρι μέσα στο οποίο ένωσαν τις δυνάμεις τους οι Ροδόσταυροι, οι Σαμπαταϊστές του Φρανκ και οι Ιλλουμινάτι του Βαϊσχάουπτ.
Την ημέρα της κηδείας του «μεσσία» θείου του, το 1791, του είχε προταθεί η ηγεσία της
Φρανκιστικής σέκτας, δεδομένου ότι ήταν πολύ ικανότερος από τα παιδιά του Φρανκ. Εκείνος όμως αρνήθηκε, καθώς ετοιμαζόταν ήδη να αναλάβει τον νέο του ρόλο, στον οποίον τον είχε τάξει το μεγάλο Ιλλουμινατικό Σχέδιο, στη Γαλλία.
Τη συγκεκριμένη πρόταση και τους λόγους της απόρριψής της, τα γνωρίζουμε χάρη στη σωζόμενη καταγγελία ενός ανώνυμου πληροφοριοδότη προς τον Δήμαρχο της Πράγας, το 1799, η οποία αναφέρεται σε όλη τη δράση των Φρανκιστών της Βοημίας. Ο χαρακτήρας των στοιχείων που παρουσιάζει η καταγγελία δείχνει ότι αυτή προερχόταν από άνθρωπο που γνώριζε τα πράγματα «από μέσα». Και εξάλλου, η ιστορική έρευνα του καθηγητή Scholem την επιβεβαίωσε πλήρως.
Το 1792, ο αρχισυνωμότης ανιψιός του Φρανκ άλλαξε για δεύτερη φορά το όνομά του, σε Junius Frey, και ταυτόχρονα μετανάστευσε στην Γαλλία, όπου τον βρίσκουμε να διαδραματίζει αμέσως σημαντικό ρόλο στη Λέσχη των Ιακωβίνων, μαζί με τα αδέλφια του, Emanuel και Leopoldine. (H Leopoldine -ή Esther Dobruska, όπως ήταν το αληθινό της όνομα - παντρεύτηκε τον αρχηγό της τρομερής μυστικής αστυνομίας του Ροβεσπιέρου, τον διαβόητο Frangois Chabot). Παρ’ ότι επρόκειτο για έναν αριστοκράτη, που μάλιστα ερχόταν από την Αυστρία, τον «μεγάλο εχθρό», οι Ιακωβίνοι χορηγήσαν αμέσως στον Junius Frey «τιμητική υπηκοότητα» και του έδωσαν καίρια πόστα εξουσίας, σαν να ήξεραν πολύ καλά με ποιον είχαν να κάνουν. Είναι βέβαια σαφές πως είχε πάει εκεί με «υψηλές συστάσεις» από την Ιλλουμινατική Στοά της Ασιατικής Αδελφότητας.
Ο Frey διακρίθηκε ιδιαίτερα μέσα στους Ιακωβίνους, για τη δράση του κατά της κατάληψης των Ανακτόρων του Κεραμεικού - όπου άνδρες της ηρωικής Ελβετικής Φρουράς και του υπηρετικού προσωπικού γδάρθηκαν ζωντανοί! Διακρίθηκε επίσης για τα γραπτά του της... Κοινωνικής Φιλοσοφίας. Κυρίως, όμως, «διέπρεψε» ως πρόεδρος της Επιτροπής Απο-χριστιανισμού του Παρισιού.
Επρόκειτο βέβαια για το πιο καίριο και νευραλγικό πόστο για τα σχέδια των Ιλλουμινάτι να απο-χριστιανίσουν τη Γαλλία, και ως τέτοιο δεν είναι διόλου παράξενο που παραχωρήθηκε στον ανιψιό του Γιάκομπ Φρανκ και παρ’ ολίγον αρχηγό της σέκτας του. Είναι επίσης προφανές ότι εκείνος είχε εξασφαλίσει για τον εαυτό του αυτή τη θέση, πριν ακόμα πάει «συστημένος» στη Γαλλία και ανέλθει με «ιλιγγιώδη ταχύτητα» τα σκαλοπάτια της Ιακωβινικής εξουσίας.
Το τέλος του ωστόσο δεν ήταν καλό, όπως και των περισσοτέρων ηγετών του Ιακωβινισμού: Με την επικράτηση του νέου επαναστατικού καθεστώτος, του Θερμιδώρ, την άνοιξη του 1794, ο Junius Frey βρέθηκε αναμεμειγμένος στο μεγάλο οικονομικό σκάν-
συνέχεια στη σελίδα 79 ►►
******************************************************************************************************
- Η ΣΑΛΟΝΙΚΙΑ ΣΕΚΤΑ" ΣΤΟΝ ΙΑΚΩΒΙΝΙΣΜΟ; Η ΕΡΕΥΝΑ TOY GERSHOM SCHOLEM
Το 1979, ο Πρόεδρος της Ισροηλινής Ακαδημίας Gershom Scholem είχε δώσει μια αποκαλυπτική διάλεξη στο Παρίσι, η οποία δυο χρόνια αργότερα κυκλοφόρησε και σε βιβλίο. Ο εύγλωττος τίτλος της διάλεξης του αυτής -όπως και του βιβλίου- ήταν:
“Από τον Φρανκισμό στον Ιακωβινισμό. Η ζωή του Moses Dobruska, άλλως Franz Thomas von Schonfeld, άλλως Junius Frey”l 11].
Αυτό που παρουσίασε o Scholem, ήταν ότι, το πρόσωπο που είναι ευρύτατα γνωστό στους μελετητές της Γαλλικής Επανάστασης ως Junius Frey, δεν ήταν άλλος από τον ανιψιό του ψευδο-μεσσία Γιάκομπ Φρανκ, και παρ' ολίγον διάδοχο του, Moses Dobruska. Ήταν ο άνθρωπος που είχε ιδρύσει την Ιλλουμινατική Στοά της Ασιατικής Αδελφότητας, στη Βιέννη.
Το μυστηριώδες αυτό άτομο με τα τρία ονόματα, έπαιξε σημαντικό ρόλο στην επανάσταση των Ιακωβίνων, και τοποθετήθηκε από αυτούς Πρόεδρος της Επιτροπής Αποχριστιανισμούτου Παρισιού...
Όπως έχουμε γράψει σε προηγούμενο άρθρο μας (ΤΜ 213), οι Σαμπαταϊστές του Γιάκομπ Φρανκ είχαν από την εποχή εκείνη ήδη συγχωνευτεί με τους Ιλλουμινάτι του Βαϊσχάουπτ. Έτσι, η μεγάλη συμβολή του Scholem με το συγκεκριμένο βιβλίο, είναι ότι ουσιαστικά συμπλήρωσε τις έρευνες παλαιών ερευνητών (όπως ο Μπαρουέλ, στον οποίον αναφερθήκαμε), που είχαν προσεγγίσει τη σχέση των Ιακωβίνων με τους Ιλλουμινάτι γενικά, αλλά όχι με τη «Σαλονικιά Σέκτα» ειδικότερα...
Φωτογραφίες: Ο Gershom Scholem, και το εξώφυλλο του σημαντικότατου βιβλίου του, “Από τον Φρανκισμό στον Ιακωβινισμό’.
*****************************************************************************
συνέχεια ►►
δαλο της Εταιρείας των Ανατολικών Ινδιών. Με την πρόσθετη κατηγορία του «Αυστριακού πράκτορα», εκτελέστηκε στις 5 Απριλίου του 1794, μαζί με τον φίλο του, τον Δαντόν.
Από την Γενοκτονία στην «Μνημοκτονία»: Η σημερινή Ύβρις
Ο στρουθοκαμηλισμός των επιγόνων του Ιακωβινισμού, που επιμένουν να αρνουνται την ύπαρξη της Γενοκτονίας στη Βανδέα, τη στιγμή που υπάρχουν όλα τα επίσημα κείμενα, αλλά και άλλα ιστορικά ντοκουμέντα, που τη στοιχειοθετούν πλήρως: από τους δύο νόμους της Εθνοσυνέλευσης που ξεκάθαρα την εξαγγέλλανε και την καθορίζανε, μέχρι τα Διατάγματα και τις τοπικές διαταγές που την οργάνωσαν και την εκτέλεσαν και μαζί, πολλές αναφορές και εκθέσεις στρατηγών, κομισάριων, ή άλλων δημόσιων λειτουργών, που εκτός ότι μαρτυρούν την απίστευτη κτηνωδία, μαρτυρούν επίσης ότι αυτή ήταν οργανωμένη άνωθεν, και μάλιστα ότι στοχοποιούσε αδιακρίτως τον πληθυσμό της επαρχίας αυτής, ανεξαρτήτως πεποιθήσεων. Αυτό δηλαδή που καταδεικνύει και ο Μπαμπέφ στο βιβλίο του...
Έτσι σήμερα, τα ονόματα των στρατηγών Turreau και Amey βρίσκονται χαραγμένα πάνω στην Αψίδα του Θριάμβου, ως ονόματα «Ηρώων της Πατρίδας». Δηλαδή πάνω από την πιο ιερή φλόγα της Γαλλίας βρίσκονται τα ονόματα των δύο στρατηγών που έριχναν στον φούρνο γυναίκες και παιδιά για να διασκεδάζουν με τις κραυγές τους!
Τα εκατομμύρια των ανυποψίαστων τουριστών που αγκαλιασμένοι και χαμογελαστοί φωτογραφίζονται μπροστά στο πιο λαμπρό μνημείο της σημερινής Γαλλίας αγνοούν βέβαια τη μεγάλη ντροπή που κρύβει: Τα ονόματα των δύο στρατηγών για τους οποίους τεκμηριωμένα γνωρίζουμε πως έριχναν στους φούρνους, «προς τέρψιν τους», όχι μόνο τις εκατοντάδες γυναίκες και παiδιά των Βανδεανών που αιχμαλώτιζαν στο πέρασμά τους, αλλά ακόμα και τις γυναίκες δικών τους ανθρώπων, μόλις αυτές χηρεύανε. Δηλαδή, μόλις αυτές έμεναν απροστάτευτες.
Οι σημερινοί Βανδεανοί έχουν αγωνιστεί, και συνεχίζουν να αγωνίζονται, για να αφαιρεθούν τα ονόματα από το μνημείο. Όπως αγωνίζονται και για κάτι ακόμα πιο αυτονόητο: την επίσημη άρση των δύο γενοκτονικών νόμων, της 1ης Αυγουστου και της 1ης Οκτωβρίου του 1793. Όμως το γαλλικό Ιακωβινικό κράτος αποδεικνυεται συνεπέστατο στις εγκληματικές του καταβολές, αρνούμενο, δύο ακριβώς αιώνες μετά, να τους καταργήσει από το νομικό του... οπλοστάσιο!
Το μέγεθος της Ύβρεως που συντηρούν οι πολιτικοί επίγονοι αυτών των εγκληματιών είναι κάτι χωρίς προηγούμενο: Η Γαλλία σήμερα, είναι το μοναδικό κράτος στην Ευρώπη που στρουθοκαμηλίζει μπροστά στην ιστορική αλήθεια κι ίσως το μοναδικό στον κόσμο, που διατηρεί εν ισχύ γενοκτονικούς νόμους...
Μετά από όλα τα παραπάνω, μία σκέψη έρχεται αυθόρμητα στο νου του Έλληνα αναγνώστη: Πώς είναι δυνατόν οι Φράγκοι-Δυτικοί - είτε ως Γερμανοί, είτε ως Γάλλοι, κ.λπ - να θέλουν να μας σώσουν, να μας... «διαφωτίσουν» ή να μας... εκπολιτίσουν;
ΑΝΑΦΟΡΕΣ
Furet, F., Ozouf, Μ. (1988), Dictionnaire Critique de la Revolution Frangaise, Flammarion, Paris
Poussou, Jean-Pierre (1991), «Massacres, terreur et vertu», Histoire, economie et societe, Volume 10, n° 10-1, p. 55-69.
Michelet, Jules (1847), Histoire de la Revolution frangaise, 7 Tomes, Paris
Walter, Gerard (1968), Actes du Tribunal Revolutionnaire, Mercure de France, Paris
Hesse, Carla, (1996), “La preuve par la lettre : pratiques juridiques au tribunal revolutionnaire de Paris (1793, Π94Τ. In, Annales. Histoire, Sciences Sociales. 51e annee, No 3 (pp. 629-642)
Dumont, Jean (1987), Pourquoi nous ne celebrerons pas 1789, Editions ARGE
Mercier Raoul, (1939), Le monde medical dans la guerre de Vendee, Arrault et Cie, Tours
Coigny, Aimee (de), (1906), Memoires, C. Levy, Paris
Secher Reynald, (2011), Vendee: du genocide au memoricide: Mecanique d’un crime legal contre Vbumanite, ed. du Cerf, Paris
Babeuf Gracchus, (1794), Du systeme de depopulation - ou La vie et les crimes de CARRIER
, lmprimerie de Franklin, ParisScholem Gershom, (1981), Du Frankisme au Jacobinisme. La vie de Moses Dobruska, alias Franz Thomas von Schonfeld, alias Junius Frey, Gallimard - Le Seuil, Paris
Scholem Gershom, (1971), “Frank, Jacob, and the Frankists”, Encyclopaedia Judaica, 1st edition, Vol. 7 (pp. 55- 72), Jerusalem
Babeuf Gracchus, (1794), “On veut sauver Carrier, on veut faire le proces au Tribunal revolutionnaire”.
Soboul, A. (ed.), (1957), Saint-Just, Discours et rapports, Editions Sociales, Paris
Barruel Augustin, (1798), Memoires pour servir a YHistoire du Jacobinisme,. 4 vol., Londres
Secher Reynald, (1986), La Vendee Vengee : Le genocide franco-frangais, These de Doctorat d’ Etat, Presses llniversitaires de France, Paris
Secher Reynald, (2009), La desinformation autour des guerres de Vendee et du genocide vendeen, Atelier Fol’Fer, Anet
To παρόν άρθρο επ’ ουδενί δεν στοχεύει να αμφισβητήσει το γεγονός ότι η Δημοκρατία είναι, προς το παρόν, το καλύτερο δυναχόν πολίτευμα, το οποίο - πέρα από τις όποιες υπερβολές ή αδυναμίες που μπορεί να πα-ρουσιάζει - δεν παύει να απέχει πολύ από τις ωμότητες των ολοκληρωτισμών ή των θεοκρατικών καθεστώτων.
Ωστόσο, και μέσα στην αστική Δημοκρατία (και λόγω των καταβολών της, όπως αναλύεται στο άρθρο) ελλοχεύουν μεγάλοι κίνδυνοι. Αυτό συμβαίνει όχι μόνο λόγω των φαύλων ανθρώπων που πολιτεύονται, αλλά κυρίως επειδή, όπως φαίνεται να αποδεικνύεται καθημερινά, κάτω από δημοκρατικούς μανδύες επιχειρούνται να περάσουν εφιαλτικά και ολοκληρωτικά σχέδια υποδούλωσης της ανθρωπότητας. Απαιτείται λοιπόν συνεχής εγρήγορση και ενημέρωση από τον σύγχρονο πολίτη, ώστε να αποφύγει αυτούς τους κινδύνους...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου