ΟΙ ΧΡΗΣΙΜΟΙ ΗΛΙΘΙΟΙ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ
«Οι Έλληνες πολιτικοί μονίμως έχουν ως επάγγελμα την σωτηρία της πατρίδας, γι’ αυτό και αποφεύγουν επιμελώς να την… σώσουν. Μετά την σωτηρία, δεν θα έχουν… επάγγελμα». Γεώργιος Σουρής
Είναι γνωστό ότι το πρώτο θύμα ενός πολέμου είναι η αλήθεια. Δυστυχώς, κυβέρνηση καί κόμματα, με άκριτο ιδεολογισμό, πολιτική ακρισία και στρατηγική μυωπία, καταγίνονται να μας πείσουν ότι ενδιαφέρονται για την σωτηρία του Έθνους για την καταβαράθρωση του οποίου είναι οι ίδιοι υπεύθυνοι. Σήμερα βιώνουμε έναν τρομακτικό πόλεμο της μηχανής προπαγάνδας που επιφέρει την φίμωση και την λογοκρισία της ενημέρωσης και της πληροφόρησης.
Η εισβολή του Πούτιν είναι αποτέλεσμα μιας πολυπαραγοντικής διεθνούς πραγματικότητας. Φέρει
την ίδια ευθύνη για την επιλογή του, με τους δυτικούς συμμάχους που διαμέλισαν την Γιουγκοσλαβία σπάζοντας
μιά ισχυρή χώρα σε κράτη-δορυφόρους και φυσικά ήταν αυτοί που κατασκεύασαν το μόρφωμα του Κοσσόβου.
Σε μιά περίοδο κρίσης για την Ευρώπη, με τον πόλεμο στην Ουκρανία να απειλεί πολυεπίπεδα και την Ελλάδα, ο πρωθυπουργός της χώρας παίρνει αποφάσεις που εμπλέκουν την Ελλάδα μετατρέποντάς την σε στόχο χωρίς να ενημερώνει όχι μόνο τους αρχηγούς των κομμάτων αλλά ούτε και τον ίδιο το υπουργό των Εξωτερικών. Ο Μητσοτάκης δεν είναι απλά επικίνδυνος αλλά είναι ο χρήσιμος ηλίθιος που φροντίζει να δείξει στους αφέντες του πόσο καλό παιδί είναι. Αυτό το αλαλάζον κύμβαλο της Νέας Τάξης Πραγμάτων μπροστά στην προσωπική προβολή και την επίδειξη δουλικότητας δεν ορρωδεί ούτε προ του κινδύνου να εμπλέξει την χώρα σε περιπέτειες και σε επικίνδυνες ατραπούς.
Η Ρωσία, μετά την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ, έζησε την δική της «Συνθήκη των Βερσαλλιών», ταπεινώθηκε ως κράτος και εάν δεν διέθετε την ισχύ των πυρηνικών όπλων πιθανώς να είχε επέλθει η ολική κατάρρευσή της.
Το 1990 με την Συμφωνία Ενοποίησης της Γερμανίας οι δυτικοί ηγέτες δεσμεύτηκαν να μην επεκταθεί το ΝΑΤΟ προς την Ρωσία, θέτοντας ως ακραίο ανατολικό όριο τον ποταμό Έλβα στην Πολωνία.
Μετά την διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας το 1991, το ΝΑΤΟ δεν επέλεξε να εντάξει και την Ρωσία στους κόλπους του, ή έστω να συνεργαστεί μαζί της, αλλά ενέταξε σταδιακά στις τάξεις του χώρες που προηγουμένως βρίσκονταν στην σφαίρα της σοβιετικής επιρροής: από την Βουλγαρία και την Ρουμανία έως την Πολωνία και τις λεγόμενες βαλτικές δημοκρατίες (Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία), όλες αυτές οι πρώην κομμουνιστικές χώρες, έγιναν πλήρη μέλη του Βορειοατλαντικού Συμφώνου, γεγονός που εξόργισε τους Ρώσους.
Την εποχή εκείνη οι δυτικοί σύμμαχοι θεώρησαν ότι ήταν ευκαιρία να επεκτείνουν το ΝΑΤΟ ως το υπογάστριο της Ρωσίας και να την αποδυναμώσουν πλήρως βάζοντάς την ύπουλα σε κλοιό και το 1999, πριν από τον πόλεμο στο Κόσσοβο, η Πολωνία, η Τσεχία και η Ουγγαρία εντάσσονται στο ΝΑΤΟ. Το 2004 το ΝΑΤΟ επεκτείνεται προς ανατολάς με τις Βαλτικές χώρες. Το 2008, όταν επιχειρείται η είσοδος της Γεωργίας στο ΝΑΤΟ, η Ρωσία, με το πρόσχημα της απειλής των ρωσόφωνων πληθυσμών της Οσετίας, εισβάλλει στην Γεωργία και αποχωρώντας δημιούργησε τετελεσμένα στην Οσετία.
Το 2013 και το 2014 η Ρωσία κέρδισε την συμπάθεια του αραβικού κόσμου, αφού απέτρεψε τις ΗΠΑ του Μπαράκ Ομπάμα από το να επέμβουν στρατιωτικά στην Συρία, κατά του Άσαντ.
Το εξτρεμιστικό καθεστώς του Κιέβου, μετά το πραξικόπημα του Μεϊντάν το 2014 δεν προσπάθησε να συνεργασθεί με την Ρωσία, αλλά ακολούθησε σφοδρότατη αντιρωσική πολιτική.
Ο εβραϊκής καταγωγής και σφόδρα αντιρώσος «Υπηρέτης του λαού», έχοντας την επιμονή να εντάξει την Ουκρανία στο ΝΑΤΟ, σφίγγοντας έτσι ακόμη περισσότερο τον κλοιό στην Ρωσία, οδήγησε τον Πούτιν στο να βρει την αφορμή και να εισβάλλει στα ουκρανικά εδάφη.
Το «Δόγμα Πούτιν» πρεσβεύει την δημιουργία μίας νέας Σοβιετικής Ένωσης και καθοδηγείται αποκλειστικά από την προστασία των ζωτικών και οικονομικών συμφερόντων της!
Όταν ανέλαβε ο Πούτιν την ηγεσία της χώρας είχε να αντιμετωπίσει αφ’ ενός τον ανταγωνισμό της ανερχόμενης Κίνας και αφ’ ετέρου την «αιχμαλωσία» της Ρωσίας από τα πυρηνικά απόβλητα των ΗΠΑ (ελάχιστοι γνωρίζουν ότι στις αρχές της δεκαετίας του 1990, για μερικά κιβώτια βότκας, ο Γέλτσιν παρέδωσε ρωσικό έδαφος στους Αμερικανούς, στην περιοχή του Τσελίαμπινσκ, προκειμένου οι ΗΠΑ να αποθηκεύουν εκεί τα άχρηστα πυρηνικά τους απόβλητα, με ό,τι συνέπειες είχε αυτό για την υγεία των κατοίκων της περιοχής, αλλά και λόγω του εκβιασμού που ασκούν έκτοτε οι Αμερικανοί προς τους Ρώσους, να «προσέχουν» μην τυχόν και εκραγούν «κατά λάθος» τα εν λόγω πυρηνικά.)
Τα νατοϊκά όπλα, συμπεριλαμβανομένων πολλών πυρηνικών, έφθασαν στα πρόθυρα σχεδόν της Μόσχας,
κάτι που προκάλεσε στον Πούτιν έντονη ανησυχία για το μέλλον. Υπό αυτές τις συνθήκες, και προ του γεωστρατηγικού της στραγγαλισμού, η Ρωσία άρχισε τις επιθετικές ενέργειες, έχοντας στο πλευρό του δύο κομβικής σημασίας δυνάμεις της πολιτικής ζωής της Ρωσίας: τους κομμουνιστές του Γκενάντι Αντρέγεβιτς Ζιουγκάνοφ και τους εθνικιστές του Βλαντίμιρ Βόλφοβιτς Ζιρινόφσκι. Αμφότεροι οι πολιτικοί αυτοί, θέτοντας πάνω απ' όλα την Ρωσία, υποστήριξαν δημόσια τον Πούτιν σε όλα τα κρίσιμα εσωτερικά και εξωτερικά θέματα, και με τον τρόπο αυτό στην κεντρική Ευρασία επικράτησε μία νέα ιδεολογία, ο εθνικομπολσεβικισμός, που τείνει να εξαπλωθεί σε όλο
τον πλανήτη, ως η ιδεολογία του μέλλοντος στον 21ο αιώνα!
Εδώ και αιώνες, άλλωστε, υποβόσκει μία αμοιβαία καχυποψία των δύο λαών, αφού ιστορικά η περιοχή
του Κιέβου υπήρξε η κοιτίδα των Ρως, δηλαδή των πρώτων ρωσικών-σλαβικών φύλων και η Ρωσία, υποστηρίζοντας ότι απειλούνται οι ρωσόφωνοι πληθυσμοί στην Ουκρανία, καταλαμβάνει την Κριμαία εξασφαλίζοντας τον έλεγχο της Μαύρης Θάλασσας και ορίζει την γεωπολιτική της θέση χαράζοντας μιά νέα αρχιτεκτονική και ισορροπία ισχύος στην περιοχή. Αλλά και η Ουκρανία είναι σήμερα μία χώρα ουσιαστικά διασπασμένη στα δύο.
Ο όρος «αποναζιστικοποίηση της περιοχής» που χρησιμοποίησε ο Πούτιν δεν ήταν πρόσχημα εισβολής, αλλά ακριβής ορολογία γιά να αλλάξει το καθεστώς του Κιέβου, το οποίο έχει ως υποστηρικτή και εθνικό εμπροσθοφύλακα το νεοναζιστικό μόρφωμα του Τάγματος Αζόφ και τις παραστρατιωτικές οργανώσεις του Ντόνμπας και του Ντίνπρο, με αρκετές χιλιάδες μέλη.
Απέναντι σε μιά γερασμένη και χωρίς καμιά πολιτική αυτονομία Ευρωπαϊκή Ένωση ο Πούτιν, προβάλει το όραμα μιάς Ευρασιατικής Ένωσης με σύμμαχο την Κίνα και την Τουρκία να έχει αναβαθμισμένο ρόλο ως συνετός σύμμαχος επιχειρώντας να αναδείξει τα στοιχεία του «ειρηνοποιού», του διεθνούς ηγέτη και του ρυθμιστή. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Ερντογάν καταδίκασε την εισβολή αλλά καταδίκασε και τα οικονομικά μέτρα εναντίον της Ρωσίας.
Βέβαια η Κύπρος το 1974 με τον τουρκικό «Αττίλα» κείται μακράν ενώ η Ουκρανία είναι στην γειτονιά μας και ενώ η Κύπρος, αν και μέλος της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, βρίσκεται υπό κατοχή, το γεγονός αυτό είναι άνευ ουσίας και δεν χρίζει αναφοράς από την τραγική καρικατούρα του πρωθυπουργεύοντος Κυριάκου Μητσοτάκη που,
ως μέλος της εγκληματικής οργάνωσης που λέγεται Βουλή της οποίας αρχηγός τυγχάνει
η αντισυνταγματικώς εκλεγείσα Πρόεδρος της Δημοκρατίας, το παρακάμπτει και, σαν «πορδή από το βρακί», βγήκε και απείλησε τον Βλαδίμηρο Πούτιν με σκληρά μέτρα.
Με μία άκριτη απόφαση ενός εξαρτώμενου λαδωμένου ποντικιού που βρυχάται, η Ελλάδα ταυτιζόμενη με τους συμμάχους της στο ΝΑΤΟ και τους εταίρους της στην Ευρωπαϊκή Ένωση, απερίσκεπτα και χωρίς εξουσιοδότηση του Ελληνικού Λαού, στέλνει πυρομαχικά, τυφέκια τύπου καλάσνικωφ και εκτοξευτές στην Ουκρανία με αποτέλεσμα να εμπλέκεται στα πλοκάμια της δυτικής αρχιτεκτονικής κάνοντας την Ελλάδα εχθρό της Ρωσίας απεμπολώντας συνειδητά τα πραγματικά συμφέροντά της που ασφαλώς δεν είναι ταυτισμένα με τις εταιροσυμμαχικές επιδιώξεις. Δεν έχουμε καμία δουλειά να δίνουμε όπλα στην Ουκρανία. Γιατί αυτό ο ρωσικός λαός δεν θα το ξεχάσει για τον επόμενο αιώνα. Δεν διδαχτήκαμε με τίποτα από την κριμαϊκή εκστρατεία. Να στέλνουμε ανθρωπιστική βοήθεια όση μπορούσαμε, όχι όμως όπλα. Η αποστολή όπλων είναι μιά επιθετική ενέργεια εναντίον, όχι μόνο της εδαφικής αλλά της σωματικής ακεραιότητος ενός Λαού, κάτι που ουδέποτε θα ξεχαστεί από την Ρωσική πλευρά. Η ανερμάτιστη αυτή ενέργεια είναι μία μαχαιριά στο κορμί του Ρωσικού Έθνους τα αποτελέσματα της οποίας θα θερίζουμε σε ορίζοντα δεκαετιών. Και από την στιγμή που η Ευρωπαϊκή Ενωση μας έχει αδειάσει πανηγυρικά στο θέμα της Τουρκίας, αποφεύγοντας να επιβάλει κυρώσεις στον Ερντογάν, ο «Ελληνας» πρωθυπουργός δεν έχει κανένα λόγο να πρωτοστατεί στην υιοθέτηση κυρώσεων που θα πολώσουν ακόμη περισσότερο το κλίμα με την Μόσχα. Η Ελλάδα είναι εδώ και όχι στην θέση της Γουατεμάλας και του Σαλβαντόρ και ο πιο κοντινός γείτονας είναι η Ρωσία και ο αμερικανοδουλισμός εκτρέφει το μίσος και το μίσος είναι το πιο άσχημο από τα συναισθήματα και βαθιά θαμμένο στην καρδιά μπορεί να διατηρηθεί για γενιές.
Τα έθνη όμως χτίζονται επάνω σε ιστορίες και οι ιστορίες είναι το υλικό με το οποίο συντηρούνται τα έθνη και μετρούν περισσότερο από τα τανκς.
Δυστυχώς, μετά από εκατό χρόνια του Μικρασιατικού ολοκαυτώματος που, ο τότε «Εθνάρχης» υπακούοντας στις εντολές της «Αντάντ», εισέβαλε στην Μικρά Ασία, σήμερα ένας απόγονός του ίσως ακούσει τα λόγια του Βρετανού στρατάρχη Σερ Χένρι Ουίλσον προς τον Ελευθέριο Βενιζέλο που του είπε: «κατέστρεψες την χώρα σου».
Σήμερα, στο κατώφλι της Ουκρανικής κρίσης, η Ελλάδα βρίσκεται να πρωτοστατεί στην αντιρωσική υστερία ταυτιζόμενη πλήρως με την νέα αμερικανική γραμμή του Τζόζεφ Ρόμπινετ Μπάϊντεν. Εχουμε έναν πρωθυπουργό εμφανώς φιλήκοο των ξένων, που διά των καθεστωτικών μέσων ενημέρωσης σπεύδει να συνταχθεί με τις θέσεις των χούλιγκανς του Ατλαντισμού που πρωτοστατούν στους ψυχροπολεμικούς αλαλαγμούς. Οι στρατηγίσκοι όμως πώς του επέτρεψαν ένα τέτοιο ανεγκέφαλο διάβημα όταν αυτή η ξενόδουλη πολιτική δεν εκφράζει την βούληση της κοινής γνώμης και δεν ταυτίζεται με την ακραία αντιρωσική ρητορική της κυβέρνησης και των καθεστωτικών μέσων ενημέρωσης αφού υπάρχει το εθνικό συμφέρον; Ωφελεί λοιπόν την Ελλάδα να βγαίνει ο Μητσοτάκης στην πρώτη γραμμή και να πυροβολεί τον Πούτιν; Και γιατί στα αλήθεια το κάνει; Ποιού ακριβώς τα συμφέροντα εξυπηρετεί; Είναι δυνατόν να καταστρέφει την Χώρα και οι υποτιθέμενοι Συνταγματικοί θεσμοί περί άλλων να τυρβάζουν; Έχουν σαπίσει οι πάντες, μέχρι μυελού οστέων; Όλοι είναι υποτελείς πλέον στην Νέα Τάξη Πραγμάτων; Όλοι προσκυνούν τον Μεγάλο Αδελφό; Όλοι, οι κατέχοντες θέσεις εξουσίας, σιτίζονται από τα βοθρολύματα των στοών; Όλοι σέρνονται ως οδαλίσκες του Διεθνούς Σιωνισμού που ευαγγελίζεται τον αφανισμό του Έθνους των Ελλήνων;
Περιμένουμε στ’ αλήθεια κάποια βοήθεια από το ΝΑΤΟ του μισέλληνα Γιένς Στόλτενμπεργκ ή την Ευρωπαϊκή Ενωση του φαιδρού Ζοζέπ Μπορέλ, ώστε να τρέχουμε πίσω τους σαν τον Πίνατ του Μαξίμου; Έφτασε ο Έλληνας σε αυτή την κατάντια; Ουαί!!!
Ο ελληνισμός έφθασε άραγε στο βιολογικό και πνευματικό του τέλος; Θα σημάνει το ουκρανικό ζήτημα, ως αρνητική φυσική συνέπεια και απόρροια, τον χαμό της Ελλάδας, της γης των Θεών; Εάν ναι, τότε δεν απομένει παρά ο θάνατος!!!
Το κύριο ερώτημα πλέον που μένει ανοιχτό είναι, πόσος χρόνος θα χρειαστεί για να διεισδύσει αυτό το μήνυμα στα ανεγκέφαλα όργανα του Μαξίμου.
Για την ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ-ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΑΪΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΙΣ «ΕΛ.ΛΑ.Σ»
ΕΚ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑΣ
Οδυσσέας Τηλιγάδας Στέργιος Σμυρλής
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: Αργύριος Μαρινάκης Έλλην Πολίτης
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου