ΞΕΧΑΣΤΕ ΟΣΑ ΞΕΡΑΤΕ! – Η ΑΠΑΤΗ ΤΟΥ Β΄ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ! – Γράφει ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΑΪΑΝΟΥ

- Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος... ...η μεγαλύτερη στρατηγική απάτη στην ιστορία της ανθρωπότητας. Ανοίγουμε τον "φάκελο" της πιο δολοφονικής απάτης στην ιστορία. Εκατό εκατομμύρια άνθρωποι δολοφονήθηκαν μέσα σε λίγα χρόνια και ακόμα δεν έχουμε βρει τους δολοφόνους. Ανεξιχνίαστο παραμένει το μεγαλύτερο έγκλημα όλων των εποχών.

Αν ρωτήσεις κάποιον ανυποψίαστο άνθρωπο για το ποιο θεωρεί ότι είναι το μεγαλύτερο ανεξιχνίαστο έγκλημα στην ιστορία, το πιθανότερο είναι να πάει το μυαλό του σε κάποιον από τους γνωστούς serial Killers των αστυνομικών υποθέσεων. Αν μάλιστα είναι και Αμερικανός, πιθανότατα να θυμηθεί τη «μαύρη ντάλια» …την υπόθεση με την τεμαχισμένη γυναίκα, η οποία βρέθηκε δίπλα σε έναν μικρό δρόμο του Λος Άντζελες και ποτέ δεν εξιχνιάσθηκε η υπόθεσή της …Κι όμως. Υπάρχει ένα έγκλημα ασύλληπτα μεγαλύτερο, το οποίο κανένας δεν γνωρίζει ποιος το προκάλεσε …Ένα έγκλημα τόσο περίπλοκο, που ούτε οι αυτόπτες μάρτυρες δεν «είδαν» τον πραγματικό θύτη….Ένα έγκλημα, το οποίο αποτελεί ίσως το πιο διάσημο και απόλυτα καταγεγραμμένο ιστορικό συμβάν στην ιστορία της ανθρωπότητας και για το οποίο σχεδόν αγνοούμε τα πάντα.

…Μιλάμε για τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο …Μιλάμε για ένα έγκλημα, για το οποίο κανένας δεν γνωρίζει πού και από ποιους πάρθηκαν οι αποφάσεις εκείνες, οι οποίες τον δρομολόγησαν και έστειλαν στον άλλο Κόσμο δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπων …Μιλάμε ανενδοίαστα για έγκλημα και για δολοφονία εκατομμυρίων ανθρώπων, γιατί απλούστατα εκείνος ο πόλεμος δεν ήταν πόλεμος …Ήταν μια κατά παραγγελία ομαδική δολοφονία. Γιατί; Γιατί η έννοια του «πολέμου» προσδιορίζεται με συγκεκριμένους όρους και δεν είναι αφηρημένη, ώστε να ονομάζεται «πόλεμος» η οποιαδήποτε μαζική δολοφονική ένοπλη δραστηριότητα. Η πολεμική δραστηριότητα υπόκειται σε συγκεκριμένους κανόνες και περιορισμούς, τους οποίους ο Δεύτερος Παγκόσμιος πόλεμος δεν τους πληρεί σε καμία περίπτωση.

Το βασικότερο όλων είναι ότι ο πόλεμος προϋποθέτει να είναι γνωστά τα μέρη τα οποία συμπλέκονται …Να είναι γνωστά, για να «παρακολουθούνται» και άρα να ελέγχονται για τις ενέργειές τους από τα διεθνή όργανα …Να έχουν μεταξύ τους διαφορές, τις οποίες ―καλώς ή κακώς― επιλέγουν να λύσουν βίαια …Να τους χωρίζουν μίση και πάθη γνωστά στους λαούς που εμπλέκονται και όχι μόνον. Κρυφοί πόλεμοι μεταξύ αφανών πρωταγωνιστών δεν είναι πόλεμοι …Νεκροί, οι οποίοι καταγράφονται ως θύματα και απλά αποδεικνύουν ότι κάτι φονικό συμβαίνει, δεν είναι νεκροί πολέμων …Είναι νεκροί μαζικών δολοφονικών επιθέσεων.

Με βάση όλες αυτές τις προδιαγραφές μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι στην περίπτωση του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου δεν μπορούμε να μιλάμε για πόλεμο. Δεν έχουμε κάποια γνωστά μέρη, τα οποία να συγκρούονται για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους. Στην περίπτωσή του έχουμε άγνωστους «πρωταγωνιστές» με εξίσου άγνωστες προθέσεις …Στην πραγματικότητα έχουμε να κάνουμε με μια «παραγγελία» φόνου σε επαγγελματίες δολοφόνους …Έχουμε μαζική δολοφονία ενός μεγάλου ποσοστού τού ανθρώπινου πληθυσμού.

Σε αυτό το μαζικό έγκλημα έχουμε έμμισθους φονιάδες, οι οποίοι πίσω από έναν ψευδοϊδεολογικό μανδύα έκαναν αυτά, για τα οποία πληρώθηκαν προκαταβολικά να κάνουν …Έχουμε δηλαδή ηθικούς αυτουργούς ενός εγκλήματος, οι οποίοι δεν ταυτίζονται με τους φυσικούς εκτελεστές του …Έχουμε χρήμα, τα οποίο αλλάζει χέρια μεταξύ συνενόχων …Έχουμε κίνητρο, συμφέροντα και έχουμε και δολοφόνους …Έχουμε «ειρηνοποιούς» και «δικαστές», οι οποίοι στο τέλος καρπώνονται όλα τα κέρδη του πολεμικού «εγκλήματος» …Έχουμε όλα τα στοιχεία, τα οποία χαρακτηρίζουν μια τέτοια πράξη ως έγκλημα ιδιαιτέρως ειδεχθές και όχι ως συνηθισμένο πόλεμο.

Θα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, για να καταλάβει ο αναγνώστης τι λέμε. Από την εποχή που μαθαίναμε στα σχολεία μας για την ιστορία των πολέμων, εκπαιδευόμασταν σε μια συγκεκριμένη λογική ανάλυσης. Μια λογική, η οποία από την εποχή του Θουκυδίδη δεν έχει αλλάξει καθόλου. Θεωρούσαμε ως απολύτως δεδομένο —για την όποια ανάλυση— τη γνώση της ταυτότητας των πραγματικών αντιπάλων. Αναζητούσαμε τα συμφέροντα, τα οποία αντιπροσώπευαν αυτοί οι αντίπαλοι και τα οποία τούς έφερναν σε τροχιά σύγκρουσης μεταξύ τους. Θέλοντας να «αποκωδικοποιήσουμε» τα «μυστήρια» του πολέμου, αναζητούσαμε τις αφορμές και τις αιτίες. Αυτές τις έννοιες τις διαχωρίζαμε μεταξύ τους, γιατί εκεί κάπου βρίσκαμε τις αλήθειες, οι οποίες αφορούσαν τους πολέμους αυτούς.

Η λογική των πολέμων ήταν απλή …Ήταν πόλεμοι και όχι εγκλήματα …Υπήρχαν φόνοι, αλλά όχι δολοφονίες …Το αίμα το έχυναν στρατιώτες και όχι δολοφόνοι …Το έπαθλο των πρωταγωνιστών ήταν η δόξα και όχι το χρήμα. Δεν χρειαζόταν δηλαδή να παριστάνεις τον ντετέκτιβ, για να καταλάβεις ποιος ενεργούσε εναντίον ποιου και γιατί …Δεν χρειαζόταν ν” αναζητείς κίνητρα, άλλοθι ή μυστικά συμφέροντα …Όλα ήταν φανερά …Τα «διαφήμιζαν» οι εμπόλεμοι, όταν κατέβαιναν στο μέτωπο της σύγκρουσης. Αυτό, το οποίο «παιζόταν» στην ανάλυση, ήταν το ποιος είχε το δίκιο και ποιος το άδικο με αντικειμενικά κριτήρια, γιατί όλοι βάδιζαν στον «πόλεμο» με το δικό τους υποκειμενικό δίκιο.

Όταν, για παράδειγμα, μαθαίναμε το περίφημο Hannibal ante portas, γνωρίζαμε τι περίπου θα έβλεπε ο αρχαίος κάτοικος της Ρώμης, αν πήγαινε στα τείχη της πόλης του …Θα έβλεπε τον Αννίβα και τον στρατό του …Δεν θα έβλεπε τον Αννίβα …με τον στρατό τού Ταμερλάνου …Δεν θα έβλεπε τον Αννίβα να γίνεται κύριος της Ρώμης χάρη στα εγκλήματα τού στρατού του Ταμερλάνου …Θα έβλεπε έναν πραγματικό εχθρό, ο οποίος με τη χρήση του δικού του στρατού θα υποστήριζε τα συμφέροντά του εναντίον των συμφερόντων των αντιπάλων του. Δεν χρειάζεται δηλαδή κάποιος να ζει εκείνη την εποχή, για να καταλάβει τη «θέα» που υπήρχε έξω από τα τείχη της Ρώμης. Γνώριζες τους αντιπάλους και δεν χρειαζόταν μεγάλη φαντασία, για να καταλάβεις τι ακριβώς υπήρχε έξω από τα «στρατόπεδά» τους.

Μπορεί κάποιος να κάνει μια τέτοια συμβατική ανάλυση στην περίπτωση του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου; Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος δεν μπορεί να αναλυθεί με συμβατικούς στρατιωτικούς όρους. Ας προσπαθήσει κάποιος να σκεφτεί αυτό το οποίο λέμε και σύντομα θα φτάσει σε αδιέξοδο. Εκ των υστέρων διαπιστώσαμε ότι, ενώ οι Γερμανοί ήταν αυτοί, οι οποίοι αιματοκυλούσαν τον κόσμο για την «κοσμοκρατορία», οι Αμερικανοί ήταν εκείνοι οι οποίοι τελικά την κατέκτησαν χάρη στον «αποτυχημένο» πόλεμο των Γερμανών …Οι Γερμανοί αιματοκύλισαν την Ευρώπη, για να την κατακτήσουν και οι Αμερικανοί ήταν αυτοί, οι οποίοι τελικά την κατέκτησαν, «ευεργετώντας» την.

Πώς είναι δυνατόν να εξηγηθεί αυτή η «καραμπόλα»; Πώς συνδέεται η αποτυχία τού ενός με την επιτυχία του άλλου; Αν σ” αυτήν την «αποτυχημένη» γερμανική προσπάθεια, η οποία απέφερε τον αμερικανικό «θρίαμβο», προσθέσει κάποιος το γεγονός ότι αποδεδειγμένα οι Αμερικανοί χρηματοδοτούσαν τους Ναζί, αντιλαμβάνεται ότι κάπου τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται. …Δεν είναι καθαρή η ιστορία …Δεν είναι «καθαρή», όταν αυτοί, οι οποίοι στο τέλος επωφελήθηκαν, ήταν οι ίδιοι που εξ’ αρχής χρηματοδότησαν τους «αποτυχημένους» να ξεκινήσουν την προσπάθειά τους.

Είναι σαν να λέγαμε στο προηγούμενο παράδειγμά μας ότι υπήρχε μια περίεργη «θέα» έξω από τη Ρώμη …Σαν να λέγαμε ότι έβλεπαν οι Ρωμαίοι τον Αννίβα να χτυπάει τις «πόρτες» και όταν ανέβαιναν στα τείχη της Ρώμης, να έβλεπαν έναν άγνωστο γι” αυτούς στρατό …Έναν στρατό, ο οποίος δεν ανήκε στον Αννίβα. Αυτό ακριβώς «είδαμε» να συμβαίνει στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αν, δηλαδή, υπέθετε κάποιος ότι ο αμερικανικός «Αννίβας» διεκδίκησε και στο τέλος κατέκτησε την κοσμοκρατορία, αυτό, το οποίο θα έβλεπε ένας παρατηρητής του μέλλοντος, θα ήταν να εγκληματεί ο ναζιστικός στρατός του «Ταμερλάνου».

Θα μπορούσε δηλαδή κάποιος να ισχυριστεί ότι την αμερικανική Πλανηταρχία την πρόσφερε στους Αμερικανούς όχι ο πολυδιαφημισμένος αμερικανικός στρατός, αλλά η γερμανική Βέρμαχτ. Τη στρατιωτική παραμονή των Αμερικανών στην Ευρώπη δεν την πρόσφερε ο φόβος των Ευρωπαίων για τη Γερμανία ή τη Σοβιετική Ένωση, αλλά η αγωνία των Γερμανών ν” αποφύγουν την οργή της Ευρώπης. Την πολιτική υπεροχή των Αμερικανών στην Ευρώπη δεν τους την προσέφεραν οι «θαυμαστές» τους, αλλά όλοι οι πρώην δωσίλογοι των ΝΑΖΙ, οι οποίοι αγωνιούσαν για την επιβίωσή τους.

Όλα αυτά τα περίεργα που λέμε ισχύουν απόλυτα και μπορεί να τα ψάξει κάποιος, για να τα επιβεβαιώσει. Ως εκ τούτου προκύπτουν λογικές απορίες, οι οποίες δεν βρίσκουν λογικές απαντήσεις. Δεν υπάρχει καμία λογική απάντηση σε κανένα λογικό ερώτημα, το οποίο να αφορά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ρωτάμε λοιπόν τον αναγνώστη, που είναι βέβαιον πως θεωρεί ότι «κατέχει» την ιστορία του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου …Την ιστορία που έμαθε στο σχολείο του ή ακόμα και στις κινηματογραφικές αίθουσες …Την ιστορία που μαθαίνει πάντα και είναι αυτή των νικητών και βέβαια των «υπερπαραγωγών» ενός Χόλυγουντ, το οποίο ανήκει στους Αμερικανούς.

Ρωτάμε λοιπόν την πιο εύκολη ερώτηση, που θα μπορούσε να κάνει ένας δάσκαλος της ιστορίας σε έναν μαθητή του. Ποιοι συγκρούστηκαν στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο; Ποιων δυνάμεων τα συμφέροντα βρέθηκαν αντιμέτωπα και οδήγησαν σε σύγκρουση; Συγκρούστηκαν οι Γερμανοί με τους Σοβιετικούς; …Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος ξεκίνησε όταν οι Σοβιετικοί με τους Γερμανούς συμμάχησαν μεταξύ τους και εισέβαλαν ταυτόχρονα στην Πολωνία, μοιράζοντάς την μεταξύ τους. Άρα; Άρα αποκλείεται να ήταν αυτοί οι βασικοί αντίπαλοι του Πολέμου αυτού. Ποιοι άλλοι θα μπορούσαν να ήταν οι αντίπαλοι των Γερμανών; Οι Βρετανοί; Οι Γερμανοί δεν στράφηκαν εναντίον τους στην αρχή του πολέμου. Στη Γαλλία εισέβαλαν οι Γερμανοί και οι Βρετανοί ―καλώς ή κακώς γι” αυτούς θα το δούμε στη συνέχεια― προσέτρεξαν αυτοβούλως προς βοήθεια των Γάλλων.

Ήταν οι Γάλλοι οι εχθροί των Γερμανών; Όχι βέβαια… Ήταν εχθροί τους όσο ήταν οι Σέρβοι, οι Έλληνες ή οι Τσέχοι …Ήταν στον «δρόμο» τους …Στον «δρόμο» για την κοσμοκρατορία …Στον «δρόμο» εκείνον, τον οποίο ακόμα δεν καταλάβαμε πού «οδηγούσε» και αν τελικά «οδηγούσε» πουθενά. Αυτό είναι το όλο θέμα. Ακόμα και η νίκη των Γερμανών επί όλων αυτών των αντιπάλων δεν τους εξασφάλιζε την κοσμοκρατορία. Κανένας από αυτούς δεν διέθετε την κοσμοκρατορία, ώστε η νίκη εναντίον του να σημάνει τη διαδοχή του από την πλευρά του νικητή. Όταν λοιπόν βλέπεις κάποιον να «χτυπιέται» αναίτια σε ένα «αδιέξοδο», αναρωτιέσαι γιατί το κάνει και ποιον τελικά εξυπηρετεί. Όταν κάποιος διεκδικεί την κοσμοκρατορία, αλλά δεν βρίσκεται στον «δρόμο» που την αποφέρει, υπάρχει πρόβλημα. Υπάρχει πρόβλημα, γιατί αυτός, ο οποίος την διεκδικεί, έχει πάντα στόχο αυτόν που την κατέχει.

Στην περίπτωσή μας αυτός, ο οποίος την κατείχε, ήταν συγκεκριμένος. Ήταν η αυτοκρατορία στην επικράτεια της οποίας …ο ήλιος δεν έδυε ποτέ. Η αυτοκρατορία που …κυβερνούσε τα κύματα …Η Μεγάλη —καί στο όνομα καί στη χάρη εκείνη την εποχή— Βρετανία. Αν δηλαδή κάποιος διεκδικούσε τον ρόλο της, σ” αυτήν έπρεπε να επιτεθεί. Όμως, στην περίπτωσή μας δεν έγινε κάτι τέτοιο. Αυτός, ο οποίος πλημμύρισε την Ευρώπη στο αίμα, διεκδικώντας την κοσμοκρατορία —και ήταν η Γερμανία—, δεν επιτέθηκε σ” αυτόν που μπορούσε να του τη δώσει — και ήταν η Βρετανία που την κατείχε.

Το ακόμα πιο παράδοξο του πολέμου αυτού είναι το τελικό αποτέλεσμά του. Αυτός, ο οποίος αιματοκύλισε την Ευρώπη για να την κατακτήσει, απέτυχε και πέτυχε αυτός, ο οποίος ήρθε να τη «βοηθήσει» — και ήταν οι ΗΠΑ. Για έναν «μυστηριώδη» λόγο οι «χαμένοι» Γερμανοί δεν επιτέθηκαν απευθείας στη Βρετανία και στο τέλος η «νικήτρια» Βρετανία τα έχασε όλα. Αυτό μπορεί κανείς να το εξηγήσει; Πώς είναι δυνατόν ο μεγάλος «νικητής» ενός πολέμου να είναι ο απόλυτα χαμένος και εξήντα χρόνια μετά να βρίσκεται σε χειρότερη θέση ακόμα και από εκείνον που στην κυριολεξία ισοπεδώθηκε;

Το ίδιο περίπλοκα ήταν τα πράγματα και με τα εσωτερικά «μέτωπα» του πολέμου. Πολύ πριν ξεκινήσει ο γερμανικός λαός να καταλύσει τα κράτη των γειτονικών λαών, ξεκίνησε να τιμωρήσει τον λαό εκείνον, που θεωρούσε ότι κατάλυσε το δικό του κράτος …Ο γερμανικός λαός δεν ήταν αυτός, που όλοι μας γνωρίζουμε ότι επιχείρησε να «εθνοκτονήσει» τον εβραϊκό λαό; Πώς είναι δυνατόν να έχει συμβεί αυτό, όταν οι ρατσιστές ΝΑΖΙ πήραν δάνεια από τους Εβραίους τραπεζίτες, για να καταλάβουν την εξουσία στη Γερμανία; Ακόμα και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης τής Γερμανίας χτίστηκαν με εβραϊκά δάνεια των Ρότσιλντ, των Ροκφέλερ, των Γκόλντμαν, των Σάγκς και των Λίμαν …Όλα τα «καλά παιδιά» της τραπεζικής μαφίας χρηματοδότησαν τους ΝΑΖΙ …Με τα χρήματα των Εβραίων έγιναν πολιτικοί παράγοντες της Γερμανίας οι αγράμματοι, οι «αδερφές» και οι κοτοπουλάδες του Γ’ Ράιχ.

Τόνοι εβραϊκών χρημάτων εισέρευσαν στη χρεοκοπημένη Γερμανία, προκειμένου να βρεθούν οι «ναζιστοτενεκέδες» με μια «υπόσχεση» λύσης στα χέρια τους και η οποία θα παράσερνε τον γερμανικό λαό στην πανεθνική «επιστράτευσή» του. Τον Χίτλερ δεν τον έκανε Καγκελάριο η ακατάσχετη μπουρδολογία του με ακροατήριο τους μεθυσμένους των γερμανικών μπυραριών …Τον Χίτλερ τον έκαναν Καγκελάριο τα χρήματα, τα οποία του επέτρεψαν να ενεργοποιήσει τη γερμανική παραγωγή σε μια Γερμανία άνεργη, η οποία πεινούσε. Με αυτά τα εβραϊκά χρήματα οι Ναζί άνοιγαν εργοστάσια και έδιναν μισθούς στο χαρούμενο «κρέας», το οποίο στη συνέχεια θα έβαζαν στον «μύλο» της Βέρμαχτ. Αποδεδειγμένη —με αδιάσειστα στοιχεία— είναι η «προέλευση» αυτών των χρημάτων.

Υπάρχουν αδιάσειστα ιστορικά στοιχεία, τα οποία αποδεικνύουν την εβραϊκή προέλευση των δανείων αυτών. Αυτό πώς το εξηγεί ο αναγνώστης; Πόσο λογικό είναι να χρηματοδοτούν οι ίδιοι οι Εβραίοι τους φονείς των αδερφών τους; Πόσο λογικό είναι να στηθεί η «υπερπαραγωγή» του Ολοκαυτώματος με εβραϊκά χρήματα; Γιατί θα μπορούσαν να χρηματοδοτήσουν οι Εβραίοι τους ΝΑΖΙ και πού μπορεί να απέβλεπαν; Αν, εξαιτίας των ΝΑΖΙ, κυρίαρχοι του κόσμου έγιναν οι Αμερικανοί, πώς μπορεί να εμπλέκονται οι Εβραίοι στην προσπάθειά τους, ώστε να τη χρηματοδοτήσουν;

Ακόμα και η ατιμωρησία, που χαρακτηρίζει το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, αποδεικνύει ότι κάτι περίεργο συμβαίνει. Σκοτώθηκαν εκατό εκατομμύρια άνθρωποι και για όλο αυτό το «μακελειό» τιμωρήθηκαν μόνον μια ντουζίνα άνθρωποι;…Ούτε δύο άνθρωποι ανά δέκα εκατομμύρια νεκρών; Αυτά δεν τα λέμε εμείς. Αυτά είναι τα επίσημα στοιχεία. Αυτή είναι η επίσημη στατιστική του πολέμου. Πάνω από 80 εκατομμύρια ήταν οι νεκροί του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Τα 57 περίπου από αυτά τα εκατομμύρια ήταν απλοί άμαχοι πολίτες. Για όλα αυτά τα θύματα δικάστηκαν στην περίφημη Δίκη της Νυρεμβέργης 24 άτομα …Ακριβώς τόσα …80 εκατομμύρια γάτες να σκοτωθούν βιαίως, θα τιμωρηθούν περισσότερα άτομα, γιατί είναι βέβαιο ότι θα χρειάζονταν περισσότερα άτομα, για να φέρουν εις πέρας αυτήν την εγκληματική ενέργεια.

Γιατί όμως συνέβη αυτό; Την απάντηση σε αυτό το θεμελιώδες ερώτημα την «ψηλαφίζει» κάποιος, απαντώντας στα δευτερεύοντα ερωτήματα. Ποιος αναζήτησε και στη συνέχεια δίκασε τους εγκληματίες; …Αυτοί, οι οποίοι εκ των υστέρων διαπιστώσαμε ότι επωφελήθηκαν από κοινού από τα εγκλήματά των Ναζί …Αυτοί, οι οποίοι μοιράστηκαν μεταξύ τους την κοσμοκρατορία εξαιτίας των εγκλημάτων των Ναζί …Οι Αμερικανοί και οι Σοβιετικοί. Άρα; Άρα, εφόσον γνωρίζουμε ότι οι Ναζί χρηματοδοτήθηκαν από τους Αμερικανούς και στο τέλος τούς «έδωσαν» την κοσμοκρατορία, γιατί να μην υποθέσουμε ότι εξ’ αρχής αυτός ήταν ο στόχος τους; …Γιατί να μην υποθέσουμε ότι οι Ναζί ήταν πληρωμένοι «υπάλληλοι» των Αμερικανών και ως τέτοιοι προστατεύτηκαν μετά το πέρας της «εργασίας» τους; …Γιατί να μην υπόθεσουμε ότι οι Ναζί ήταν η πιο οργανωμένη «συμμορία» μπράβων, που γνώρισε ποτέ ο κόσμος; …Γιατί να μην υποθέσουμε ότι ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν το πιο ακριβό και αιματηρό «συμβόλαιο θανάτου» στην ανθρώπινη ιστορία;

Όμορφες γειτονιές …όμορφα καίγονται.

Όλα αυτά τα οποία λέμε —όσο ακραία κι αν φαίνονται— δεν παύουν να βρίσκονται μέσα στα πλαίσια μιας στερεής λογικής. Αποτελούν μεν υποθέσεις, αλλά είναι πολύ κοντά στο να μπορέσουν να δώσουν εξηγήσεις στα ανεξήγητα. «Γεννούν» λογικά συμπεράσματα, τα οποία δεν μπορούμε να αγνοήσουμε. Γι” αυτόν τον λόγο θεωρούμε ως δεδομένο ότι δεν μπορεί ο αναγνώστης να δώσει εξηγήσεις στα «μυστήρια» του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου με τους συμβατικούς όρους της ιστορικής ανάλυσης. Ενώ όμως δεν μπορεί να το κάνει αυτό, μπορεί ν” αναζητήσει τη λύση στα αναπάντητα «ερωτήματα», τα οποία προκύπτουν μέσα από την πολύ πιο βατή λογική της εγκληματολογίας.

Από τη στιγμή που τα ιστορικά στοιχεία είναι «σφραγισμένα» σε υπόγεια μυστικών υπηρεσιών και κάποιοι δεν επιτρέπουν την ανάλυσή τους, είναι εύκολο να καταφύγουμε στη λογική της εγκληματολογίας, για να πάρουμε τις απαντήσεις μας …Τις ασφαλείς απαντήσεις μας, εφόσον η εγκληματολογία από την ίδια της τη φύση όχι απλώς πρέπει να βασιστεί σε στοιχεία τα οποία δεν διαθέτει, αλλά έχει ως αντικείμενό της να τα αποκαλύψει κιόλας. Ολόκληρη η ανάλυση του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου αλλάζει, αν μπούμε στη λογική της εγκληματολογίας …Τη λογική εκείνη, που, όσο κι αν μας φαίνεται παράξενο, τη χρησιμοποιούμε καθημερινά σε όλες μας τις δραστηριότητες, είτε αυτές είναι σημαντικές είτε ασήμαντες.

Αν λοιπόν αντιμετωπίσουμε τα κράτη και τα συμφέροντά τους ως «οντότητες» με ατομικά συμφέροντα, αλλάζει η ανάλυση αυτού του πολέμου …Αν δηλαδή τα «εξανθρωπίσουμε», για να καταλάβουμε καλύτερα τη λειτουργία τους …Αν τα «προβάλουμε» στην ανθρώπινη κλίμακα, αποδίδοντάς τους νέες ταυτότητες με βάση αυτές τις ιδιότητες …Αν, για παράδειγμα, διαχωρίσουμε μεταξύ τους τα κράτη-πρόσωπα με άλλα κριτήρια και όχι με αυτά που τα διαχωρίζει η συμβατική εξουσία …Αν διαχωρίσουμε, για παράδειγμα, τους πρωταγωνιστές σε κερδισμένους και χαμένους, χωρίς να λάβουμε υπόψη μας τις μεταξύ τους δήθεν στρατιωτικές συμμαχίες ή αντιπαλότητες. Γιατί; Για να δούμε τέλος πάντων ποιον θα «βάψει» και άρα ποιον θ” αποκαλύψει ο «μουντζούρης» της εγκληματολογίας. Για να δούμε επιτέλους ποιος «επωφελείται» από τα συμβαίνοντα …Να δούμε το «Cui bono» του πολέμου.

Ας σκεφτεί κάποιος μια πολύ απλή κατάσταση. Ας σκεφτεί μια ωραία γειτονιά με όμορφα σπίτια και ευκατάστατους ιδιοκτήτες, οι οποίοι ζούνε με άνεση τη ζωή τους …Ιδιοκτήτες, οι οποίοι έχουν μια «καθημερινότητα» εύκολη, ασφαλή και όχι ιδιαίτερα πολυδάπανη. Φυσικό είναι να μην είναι πολυδάπανη η ζωή τους, εφόσον το κύριο και πολυτιμότερο υλικό αγαθό, που έχει ανάγκη ο άνθρωπος —και είναι το σπίτι του—, αυτοί το κατέχουν ήδη. Τι γίνεται λοιπόν όταν αυτή η γειτονιά γίνεται στόχος μιας συμμορίας εγκληματιών; Τι γίνεται, για παράδειγμα, όταν ο πλούτος της τραβάει την προσοχή τραπεζιτών, οι οποίοι θέλουν να επωφεληθούν, αλλά δεν μπορούν; Τι μπορούν να κάνουν αυτοί οι τραπεζίτες σε μια τέτοια σταθεροποιημένη κατάσταση; Τα σπίτια υπάρχουν και οι ιδιοκτήτες δεν έχουν ανάγκη να ζητήσουν από αυτούς στεγαστικά δάνεια. Οι απαιτήσεις τής καθημερινότητάς τους είναι χαμηλές και δεν έχουν ανάγκη να «υποθηκεύσουν» το πρωτεύον για έναν άνθρωπο περιουσιακό στοιχείο για την απόκτηση κάποιου άλλου.

Οι τραπεζίτες, δηλαδή, βλέπουν την πλούσια γειτονιά, αλλά δεν βλέπουν «χώρο» για να μπουν «μέσα» σ” αυτήν και να επωφεληθούν. Δεν βλέπουν τρόπο να βάλουν στο «χέρι» την πολύτιμη αυτήν γειτονιά με τα όπλα που διαθέτουν και άρα με τα χρήματά τους. Τι μπορούν να κάνουν, αν είναι αδίστακτοι; Μπορούν να «μπουν» στη γειτονιά με πονηρό τρόπο. Το μόνο που πρέπει να κάνουν είναι να εντοπίσουν τον πιο αδύναμο κρίκο της …Τον πιο χρεωμένο, τον πιο θερμοκέφαλο, τον πιο άχρηστο, τον πιο ηλίθιο …τον πιο ανεγκέφαλο …Οποιονδήποτε με κάποια «ιδιόμορφα» χαρακτηριστικά, τον οποίο μπορούν να φέρουν στα «νερά» τους, δίνοντας αξία στα όπλα τους, που είναι το χρήμα τους …Το χρήμα, που σε άλλη περίπτωση δεν μπορεί να «μπει» στη γειτονιά.

Τι μπορούν να κάνουν; Να υποσχεθούν στον υπερχρεωμένο αφελή «διαγραφή» των χρεών του …αν. Να του υποσχεθούν καλή «ασφαλιστική» αποζημίωση …αν. Να του υποσχεθούν ένα «θαύμα» ανάπτυξης —όταν οι άλλοι θα έκλαιγαν πάνω στα αποκαΐδια τους …αν …Αν τι; …Αν προδώσει τη γειτονιά του …Αν προδώσει τους γείτονές του. Αν βάλει φωτιά στη γειτονιά, ξεκινώντας από εκεί που μπορεί και άρα από το δικό του σπίτι …Από εκεί που δεν δίνει λογαριασμό σε κανέναν, αν παίζει με τις «βενζίνες» και τα «στουπιά» …Από εκεί που δεν ελέγχεται για τα κίνητρά του, γιατί η ιδιοκτησία του τού εξασφαλίζει ένα apriori άλλοθι …Από εκεί που δεν μπορεί ν” αποκαλυφθεί αν υπάρχει ή δεν υπάρχει εξωτερικός παράγοντας που τον «κινεί». Αν βάλει «φωτιά» στο σπίτι του ―έχοντας στο μυαλό του μια μεγάλη αποζημίωση― εύκολα χάνεται ο «έλεγχος» και απειλείται με «πυρπόληση» ολόκληρη η γειτονιά.

Ποιο είναι το κέρδος από αυτήν την κατάσταση; Ποιο είναι το κέρδος των τραπεζιτών, που χρηματοδότησαν τον «πυρομανή»; Ας το σκεφτεί ο αναγνώστης με λίγη ψυχραιμία και θα «ανοίξει» μπροστά του ολόκληρη η «βεντάλια» των απαντήσεων …Των λογικών απαντήσεων, που αναζητούν πάντα οι ερευνητές των εγκλημάτων. Ποιο ήταν το ζητούμενο για τους τραπεζίτες, βλέποντας την πλούσια γειτονιά; …Να την αρπάξουν από τους ιδιοκτήτες της …Να μετατρέψουν τα ασήμαντα «χαρτάκια» τους σε μεγάλο ποσοστό ιδιοκτησίας αυτής της πανάκριβης γειτονιάς. Πώς μπορεί να γίνει αυτό; …Με το να τους βυθίσουν στα χρέη και στις υποθήκες. Με αυτόν τον τρόπο μπορούν να τους αρπάξουν τις περιουσίες τους, χωρίς να τους απειλήσουν με όπλα …Να τους τις αρπάξουν μόνον με τα χρήματά τους.

Πώς όμως μπορεί να γίνει μια μεθόδευση με αυτό το κέρδος; …Μέσω μιας «φυσικής» καταστροφής, για παράδειμα …Μέσω μιας καταστροφής, η οποία θα τους κάνει να έχουν άμεση ανάγκη τα δάνεια, για να ξαναστήσουν τις ζωές τους …Μέσω μιας καταστροφής, η οποία θα μετατρέψει τους τραπεζίτες από αρπακτικά κοράκια σε «σωτήρες». Αυτό τούς προσφέρει ο «προδότης» της γειτονιάς. Τους προσφέρει την καταστροφή που ήθελαν. Εξαιτίας εκείνης της καταστροφής, οι ιδιοκτήτες, που μέχρι τότε είχαν αυτάρκεια κεφαλαίων και πόρων, ξαφνικά έχουν ανάγκη από όλα αυτά.

Η καταστροφή τούς πανικοβάλει και βγαίνουν στο δρόμο, φωνάζοντας για βοήθεια. Την έκκλησή τους αυτήν «ακούνε» οι «φιλάνθρωποι» τραπεζίτες και τρέχουν κι αυτοί με τους «κουβάδες» και τα πυροσβεστικά να σβήσουν τη «φωτιά». Καθυστερούν λίγο, για να «διευκολύνουν» τη «φωτιά» να ολοκληρώσει το έργο της …και στη συνέχεια τρέχουν να βοηθήσουν με όσα μέσα διαθέτουν …Μπαίνουν κι αυτοί μέσα στη «φωτιά» να «βοηθήσουν». Εκ του ασφαλούς όλα, εφόσον γνωρίζουν πως η «φωτιά» έκαψε ό,τι τους βόλευε να κάψει και θα σβήσει σύντομα, γιατί γνωρίζουν ποιος την έβαλε και τι δυνατότητες έχει να τη συντηρεί.

Από εκεί και πέρα όλα είναι υπό τον δικό τους έλεγχο. Η «φωτιά» σταματάει όταν οι ίδιοι το αποφασίσουν …Όταν οι ίδιοι παύουν να εφοδιάζουν με «βενζίνη» και «στουπιά» τον «εμπρηστή». Η «φωτιά» σταματάει όταν κανένας από τους γείτονες δεν μπορεί να ξεφύγει από την ανάγκη να ζητήσει την «ευεργεσία» και τη «βοήθειά» τους …Όταν οι πάντες έχουν υποστεί τεράστιες καταστροφές και έχουν ανάγκη τα χρήματα των τραπεζιτών, για να ξανασταθούν στα πόδια τους. Επειδή αυτοί οι τραπεζίτες είναι «καλοί» άνθρωποι, δεν δίνουν μόνον δάνεια, αλλά και «βοήθειες» τύπου Μάρσαλ …Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε;

Αν στη θέση των χρηματοδοτών «τραπεζιτών» βάλει κάποιος τους Αμερικανούς και στη θέση των πληρωμένων «πυρομανών» βάλει τους Ναζί, οι οποίοι έβαλαν «φωτιά» στην πανάκριβη Ευρώπη, ξεκινώντας πρώτα στη δική τους Γερμανία, τότε αλλάζει ολόκληρη η εικόνα που έχουμε για τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Γιατί; Γιατί φαίνεται ότι οι Ναζί έβαλαν φωτιά στη «γειτονιά» της Ευρώπης, χωρίς ν” αποκαλύπτουν τη βασική τους στόχευση. Φαινομενικά ξεκίνησαν τον «εμπρησμό» από το φτωχό της μέρος, αλλά εκ των υστέρων έγινε φανερό ότι στόχευαν αλλού. Πού αλλού; Εκεί όπου βρισκόταν ο πραγματικός στόχος των χρηματοδοτών τους. Ξεκίνησαν από τη φτωχή Πολωνία, αλλά η γενική διάχυση της φωτιάς αποκαλύπτει ότι στόχευε τη Βρετανία …Αυτό, δηλαδή, το οποίο ήταν εξ’ αρχής το ζητούμενο για τα «αφεντικά».

…Η Βρετανία ήταν ο πραγματικός στόχος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και αυτή δεν ήταν ο στόχος των ηλίθιων Ναζί …Η Βρετανία ήταν ο στόχος των χρηματοδοτών των Ναζί …Αυτών, οι οποίοι έβαλαν τους Ναζί να κάνουν την «ψευτοφασαρία», για να τους δώσουν άλλοθι και δικαιολογία να μπουν στην Ευρώπη και να τη «βοηθήσουν». Στόχος της χρηματοδοτούμενης από τους Αμερικανούς ναζιστικής στρατηγικής ήταν να παρασύρουν πάση θυσία τη Βρετανία στον πόλεμο …Σε έναν πόλεμο ολοκληρωτικό, ο οποίος αφορούσε όλα τα ζωτικά της «σημεία» …Όχι έναν πόλεμο συγκεκριμένου μετώπου, ώστε ν” αφήσει ανέπαφες τις εφεδρείες της. Επιδίωξή των Αμερικανών ήταν να βάλουν τους Ναζί να της προκαλέσουν εκτεταμένη και ακατάσχετη «αιμορραγία», ώστε να την εξασθενίσουν σε βαθμό τέτοιο, που να την κάνουν εύκολο θύμα. Αυτό πλήρωσαν οι Αμερικανοί, χρηματοδοτώντας τους Ναζί.

Εδώ μπορεί να καταλάβει ο αναγνώστης και τον ρόλο των Εβραίων. Οι Εβραίοι ήταν οι συνένοχοι των Αμερικανών και συνεργάτες των Ναζί στον πόλεμο. Γιατί ήταν απαραίτητοι; Γιατί σε διαφορετική περίπτωση δεν μπορούσε να διασκορπιστεί η «φωτιά» σε ολόκληρη την Ευρώπη, την Αφρική και τη Μέση Ανατολή. Οι Εβραίοι ήταν το «στουπί», το οποίο ήταν διαθέσιμο σε ολόκληρη την Ευρώπη και το οποίο θα επέτρεπε στη γερμανική «φωτιά» να μπει σε όλα τα κράτη. Όλα τα κράτη είχαν εβραϊκές κοινότητες και άρα λόγο πάνω στο θέμα της ναζιστικής πολιτικής. Όλα τα κράτη δέχονταν πιέσεις, για να πάρουν θέση στο εβραϊκό ζήτημα. Άρα; Άρα η γερμανική «φωτιά» ήταν θέμα χρόνου να τους συμπεριλάβει όλους. Με «βενζίνη» από τα εβραϊκά χρήματα των ΗΠΑ και «στουπί» τις εβραϊκές κοινότητες της Ευρώπης, η «φωτιά» γρήγορα επεκτάθηκε σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της.

Δεν γινόταν διαφορετικά. Ό,τι και να έκαναν οι Γερμανοί εις βάρος των γειτονικών τους κρατών θα παρέμενε ένα περιφερειακό πρόβλημα της Ευρώπης, το οποίο για την επίλυσή του θα κινούσε απλά τη διεθνή διπλωματία. Ακόμα και η εισβολή τους στην Πολωνία δεν θα άλλαζε πολλά πράγματα, γιατί το θέμα θα παρέμενε διμερές. Οι Γερμανοί θα ισχυρίζονταν ότι εισέβαλαν στη «γερμανική» Πολωνία και εκεί θα τελείωνε η υπόθεση στρατιωτικά, όπως τελείωσε η υπόθεση με την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο.

Μετά θα αναλάμβαναν τα διεθνή συμβούλια να επαναφέρουν τον εισβολέα στη τάξη. Δεν υπήρχε περίπτωση να διχαστεί η Ευρώπη και ν” αποκτήσει συμμάχους η Γερμανία με αυτήν την αθλιότητα. Δεν είχε λόγο η Ευρώπη να κάνει πανστρατιά εναντίον της Γερμανίας. Τη Γερμανία μπορούσε να την περιορίσει με πολλούς τρόπους. Ειδικά την εξαρτώμενη από τους προμηθευτές της Γερμανία μπορούσαν μέσα σε λίγες στιγμές να την επαναφέρουν σε «τάξη» …Θα μπορούσαν να την πνίξουν με την αδυναμία της …Καύσιμα, για να γυρίσουν πίσω στη Γερμανία, δεν θα είχαν οι Ναζί εισβολείς. Αντιλαμβανόμαστε ότι χωρίς το «κάτι» παραπάνω δεν θα μπορούσε αυτή η πράξη τους να δημιουργήσει διεθνή «μέτωπα», τα οποία θα έδιναν «παγκοσμιότητα» στον πόλεμο.

Αυτό το «κάτι» παραπάνω τούς το έδιναν οι διωγμοί των Εβραίων. Αυτό μετέτρεπε τη γερμανική επίθεση σε παγκόσμιο πολιτικό, ιδεολογικό και πολιτισμικό «δίλημα». Αυτό το γνώριζαν οι Αμερικανοί και αυτό το πρόβλημα έπρεπε να το επιλύσουν. Αν δεν κατόρθωναν να μετατρέψουν το ζήτημα σε διεθνές, δεν θα μπορούσαν να εμπλέξουν τη Βρετανία στην «παγίδα» τους. Αυτό το πρόβλημα τούς το έλυσαν οι Εβραίοι. Οι διωγμοί των Εβραίων της Γερμανίας και στη συνέχεια της Πολωνίας ήταν αυτοί, που έκαναν το πρόβλημα παγκόσμιο …Αυτοί οι διωγμοί ενεργοποίησαν όλα τα «μέτωπα» και εκεί την «πάτησαν» οι Βρετανοί …Αυτοί οι διωγμοί πρόσφεραν στη Γερμανία «συμπαθούντες» και βέβαια και εχθρούς.

…Αυτοί οι διωγμοί δημιούργησαν τα μπλοκ των αντιπάλων του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου …Αυτοί οι διωγμοί ήταν που μετέτρεψαν τους Ναζί από κοινούς Γερμανούς εθνικιστές σε «εκλεκτούς» εκφραστές ενός διεθνούς πλέον «ιδεολογήματος». Εκεί την «πάτησαν» οι Βρετανοί. Δεν έβλεπαν ποιοι τους «κινούσαν» παρασκηνιακά. Βλέποντας την αφέλεια αυτού του «ιδεολογήματος» και τη στρατηγική «τυφλότητα» του εγχειρήματος, νόμιζαν ότι είχαν μπροστά τους μια εύκολη «συγκομιδή» δόξας. Βλέποντας έναν ηλίθιο δεκανέα να παριστάνει τον στρατηγό και να ανοίγει όλα τα μέτωπα ταυτόχρονα, νόμισαν πως ήταν ασφαλές γι” αυτούς να μπουν επικεφαλής στο ενιαίο «μέτωπο» και να παραστήσουν για άλλη μια φορά τους «σωτήρες» της παγκόσμιας ειρήνης. Δεν έβλεπαν ότι οι ίδιοι ήταν τα θύματα αυτής της αιματηρής παράστασης. Δεν έβλεπαν ότι κάποιοι τους «έσπρωχναν» στην καταστροφή τους.

Μα, θα πει κάποιος, είναι δυνατόν να συμβεί κάτι τέτοιο; Είναι δυνατόν οι Εβραίοι με τα πολλά θύματα να είναι συνένοχοι; Οι νεκροί των στρατοπέδων συγκεντρώσεως δεν υπήρξαν; …Υπήρξαν …Δεν αμφισβητούμε ότι υπήρξαν …Θα ήμασταν ηλίθιοι αν το αμφισβητούσαμε, εφόσον υπάρχουν οι ατράνταχτες αποδείξεις ότι υπήρξαν …Αποδείξεις, οι οποίες τους επιτρέπουν να «ξεφορτώνονται» εύκολα τους αρνητές τού Ολοκαυτώματος και να τους «πακετάρουν» κάτω από μια «ετικέτα» ρατσιστή. Εμείς δεν είμαστε αρνητές του Ολοκαυτώματος. Πιστεύουμε ότι υπήρχαν νεκροί Εβραίοι. Μπορεί όχι στα μεγέθη που οι ίδιοι προσδιόρισαν, αλλά υπήρξαν. Τότε; Την εξήγηση, που δεν μπορεί να μας τη δώσει η επιστήμη της ιστορίας ελλείψει στοιχείων, μας τη δίνει η επιστήμη της εγκληματολογίας, η οποία δεν έχει ανάγκη τα στοιχεία αυτά. Δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που κάποιος από τους συνενόχους, λόγω των αναγκών του ρόλου του, αναγκάζεται σε «αυτοτραυματισμό».

Ο «αυτοτραυματισμός» είναι μια απολύτως συνηθισμένη πρακτική, για να μπορέσουν οι συνένοχοι εγκληματίες να «θολώσουν» την κατάσταση και να απομακρύνουν τις έρευνες από πάνω τους. Πιο συνηθισμένη πρακτική δεν υπάρχει για κάποιον που ο ρόλος του στο έγκλημα τον αναγκάζει να βρίσκεται στον τόπο του εγκλήματος και άρα δεν μπορεί να εξασφαλίσει άλλοθι …Για κάποιον, που σε διαφορετική περίπτωση η παρουσία του στον χώρο του εγκλήματος θα τον καθιστούσε ως τον βασικό ύποπτο και μια πιθανή έρευνα θα τον καταδίκαζε. Αυτό ήταν το πρόβλημα των Εβραίων και αυτό το έλυσαν μέσω του «αυτοτραυματισμού». Απαλλάχθηκαν από την κατηγορία του υπόπτου και πήγαν κατ’ ευθείαν στην κατηγορία του θύματος.

Για να διατηρήσουν αυτήν την ιδιότητα και να μην «ξεσκεπαστούν», φρόντισαν κάποιοι να ποινικοποιήσουν την οποιαδήποτε έρευνα γύρω από τον ρόλο τους. Το μυστικό στην περίπτωση αυτήν, όπως εύκολα αντιλαμβανόμαστε, είναι να μπορεί κάποιος να «υπολογίζει» τα «ισοζύγια» όλων αυτών των πράξεων …Να μπορεί να μετρά και να συγκρίνει μεταξύ τους τα κέρδη και τις ζημιές, που προκύπτουν από μια πράξη …Να αναλύει —άσχετα με το αν εκείνη την ώρα αυτό φαίνεται «σωστό» ή «λάθος»― συμφέροντα …Να κάνει δηλαδή αυτό, το οποίο κάνει συστηματικά η εγκληματολογία …Η εγκληματολογία, η οποία ποτέ δεν δείχνει «προτιμήσεις» στην όποια άποψη εκφράζουν οι συμμετέχοντες σε μια εγκληματική ενέργεια.

Εφόσον λοιπόν εμείς μιλάμε για «αυτοτραυματισμό», τι λέμε στην πραγματικότητα; Ότι το «ισοζύγιο» μεταξύ των κερδών και των ζημιών, που αφορά τους Εβραίους, δεν επιβεβαιώνει αυτά, τα οποία βλέπουμε …Οι Εβραίοι ήταν πράγματι πολύ «ματωμένοι», αλλά ταυτόχρονα ήταν και πολύ κερδισμένοι. Άρα; Άρα, εκ των δεδομένων δεν πρέπει να αποκλείσουμε το ενδεχόμενο του «αυτοτραυματισμού» τους. Είναι πολύ πιθανός ο «αυτοτραυματισμός» των Εβραίων, όταν το κόστος του εμφανίζεται ως μικρό σε σχέση με τα άπειρα κέρδη τα οποία απόλαυσαν στη διάρκεια της μεταπολεμικής εποχής εξαιτίας του. Δεν αναλύουμε τα «απόκρυφα». Απλή αριθμητική κάνουμε. Ας σκεφτεί κάποιος το πόσο βελτίωσαν οι Εβραίοι ως έθνος τη θέση τους στον κόσμο εξαιτίας εκείνου του «Ολοκαυτώματος» και ας το αποτιμήσει σε αξία.

Μέσα σε λίγα χρόνια —και χωρίς τον παραμικρό αγώνα— βρέθηκαν στην κορυφή του κόσμου. Ανέβηκαν, κλαίγοντας και μοιρολογώντας, εκεί όπου φιλοδοξούσαν ν” ανέβουν οι Γερμανοί ουρλιάζοντας και πυροβολώντας. Από παρασιτικά και αποκρουστικά «τρωκτικά» των γκέτο έγιναν κατ’ ευθείαν οι «ιερές αγελάδες» της χριστιανικής κοινωνίας …Ακόμα και σήμερα η Γερμανία τούς πληρώνει μόνο και μόνο επειδή υπάρχουν …σαν να είναι ανώτερα όντα, τα οποία δικαιούνται να ζουν χωρίς να εργάζονται …Σε λίγο καιρό θα πληρώνει συντάξεις και για Εβραίους, που εκείνη την εποχή ήταν σπερματοζωάρια, επειδή, λόγω των διωγμών, δεν έγιναν καλοί «κολυμβητές» και ως εκ τούτου δικαιούνται αποζημίωσης …Γενναίας αποζημίωσης.

Όλα αυτά τα κατορθώνουν οι Εβραίοι, γιατί στην πραγματικότητα δεν έχουν κριθεί για τις πράξεις τους. Τα κάνουν, γιατί κάποιοι τους επιτρέπουν να «ταΐζουν» την ιστορία μόνον με στοιχεία, τα οποία επιβεβαιώνουν τη δική τους άποψη. Στοιχεία, τα οποία θα έκαναν την εγκληματολογία απλά να γελά. Γιατί; Γιατί για την εγκληματολογία δεν έχει σημασία τι ισχυρίζεσαι και πόσο ματωμένος εμφανίζεσαι. Από τη στιγμή που βρίσκεσαι στον τόπο του εγκλήματος είσαι αυτόματα ύποπτος, είτε είσαι ματωμένος είτε κατουρημένος είτε καθιστός είτε όρθιος. Το ενδεχόμενο να αυτοτραυματιστεί κάποιος εγκληματίας, για να «θολώσει» τις έρευνες, είναι κάτι πολύ σύνηθες και ως εκ τούτου πάντα εξετάζεται ως ενδεχόμενο. Η ιστορία προφανώς έχει άλλη άποψη και ακόμα επιτρέπει στους Εβραίους να «κλαψουρίζουν», έχοντας τα κλοπιμαία τους στα ματωμένα χέρια τους.

Άποψή μας είναι ότι το «Ολοκαύτωμα» ήταν ένας συνειδητός «αυτοτραυματισμός» των Εβραίων, προκειμένου να μην αποκαλυφθεί ο ρόλος τους και να εξασφαλίσουν το άλλοθι που χρειάζονταν. Απαραίτητο άλλοθι, εφόσον θα εξακολουθούσαν να κατοικούν ανάμεσα στα θύματά τους και μετά τον πόλεμο. Ας σκεφτεί κάποιος τι απώλειες προκάλεσαν στους λαούς με τις πράξεις τους και θα καταλάβει ότι τους βγήκε «τζάμπα» ο «αυτοτραυματισμός». Όταν τα σημερινά αμύθητα κέρδη των Εβραίων έγιναν πάνω σε εκατό εκατομμύρια νεκρών, αντιλαμβανόμαστε ότι την «έβγαλαν» απολύτως «τζάμπα» και μόνον που επιβίωσαν ανάμεσα στους συγγενείς των θυμάτων τους. Αν ήξερε ο κόσμος τι ρόλο έχει παίξει εις βάρος του ένας Ρότσιλντ ή ένας Ροκφέλερ, δεν υπήρχε περίπτωση να μην τους κατασπαράξει με τα δόντια του.

Όπως εύκολα αντιλαμβανόμαστε, η δολοφονική φάμπρικα έχει «στηθεί» τέλεια …Μια φάμπρικα, η οποία θυμίζει το κινηματογραφικό «κεντρί» όπου οι συνένοχοι πιάνονται στα χέρια και στο τέλος «αλληλοπυροβολούνται» και ο μόνος που τελικά καταστρέφεται είναι το θύμα, που «τρώει» το παραμύθι της σύγκρουσής τους. Αυτό έγινε και στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Την «πάτησε» η Βρετανία, βλέποντας τους Γερμανούς να συγκρούονται με τους Εβραίους. Δεν ερμήνευσε καλά τη στάση των Αμερικανών και συστρατεύτηκε μαζί τους, για να «βοηθήσει» το «θύμα». Θεώρησε ασφαλές να τους έχει δίπλα της ως συναγωνιστές.

Δεν κατάλαβε η Βρετανία ότι οι Αμερικανοί είχαν πληρώσει την «παράσταση» που αυτή έβλεπε με τους διωκόμενους Εβραίους …Είχαν πληρώσει οι Αμερικανοί το «θύμα», για να φωνάζει για «βοήθεια». Δεν κατάλαβαν οι ηγέτες της Βρετανίας ότι οι ίδιοι οι Αμερικανοί έδιναν την παράσταση της ζωής τους, ανεβαίνοντας στα «κάγκελα» της διαμαρτυρίας και δηλώνοντας ότι είναι έτοιμοι να τρέξουν μέχρι την Ευρώπη για να προστατεύσουν τους «κακόμοιρους» Εβραίους. Θα έμπαιναν οι Αμερικανοί σε έναν ευρωπαϊκό πόλεμο και δεν θα έμπαιναν οι Βρετανοί; Θα ήταν αυτοί, οι οποίοι θα έπαιρναν τα «φτερά» των δειλών από τους Αμερικανούς; Θέμα τιμής γινόταν για τους Βρετανούς να επέμβουν πρώτοι. Προφανώς δεν έβλεπαν ότι τα τραπεζικά «εμβάσματα», που έκαναν τον Χίτλερ ισχυρό, ήταν αμερικανικά με εβραϊκές υπογραφές. Δεν μάθαιναν ότι τα γερμανικά υποβρύχια, που σκορπούσαν την καταστροφή στον Ατλαντικό Ωκεανό, ήταν κατασκευασμένα με αμερικανικά δολάρια και εφοδιάζονταν με το πετρέλαιο του Ροκφέλερ.

Οι Βρετανοί δεν έβλεπαν ότι τα υποβρύχια αυτά κατέστρεφαν τον βρετανικό στόλο, απομονώνοντας τη Βρετανία από τις αποικίες της και προκαλώντας της οικονομική «αιμορραγία». Πάνω από πεντακόσια σκάφη έχασαν οι Βρετανοί μόνον το 1940 και οι Αμερικανοί πουλούσαν «τρελίτσα» και ουδετερότητα. Μία μικρή «βοήθεια» έδωσαν στα «αδέρφια» τους και αυτήν την αντάλλαξαν με βάσεις στην Ισλανδία. Όλα πήγαιναν καλά για τους Αμερικανούς. Εφόσον οι Γερμανοί δεν παραβίαζαν τα χωρικά τους ύδατα, πέρα από αυτά μπορούσαν να βυθίζουν όσα σκάφη ήθελαν. Αφού είχαν την εβραϊκή «πίστωση», τούς διέθεταν και το απαραίτητο πετρέλαιο, για να συνεχίσουν το «έργο» τους. Δεν είχαν λόγο να κάνουν κάτι άλλο.

Από τη στιγμή που η Βρετανία έκανε λάθος εκτιμήσεις και μπήκε στον πόλεμο, οι Αμερικανοί απλά περίμεναν. Στις 7 Δεκεμβρίου του ’41 μπήκαν θεωρητικά στον πόλεμο …Πρακτικά το ’42 δηλαδή …Τρία ολόκληρα χρόνια μετά τον «εμπρησμό» της Ευρώπης. Δεν ήταν κορόιδα να μπουν από την αρχή …Είχε δήθεν «προβλήματα» ο Ρούζβελτ …Δεν μπορούσε να «πείσει» τον αμερικανικό λαό να μπει από την αρχή στον πόλεμο. Όλα αυτά ήταν παραμύθια. Ποτέ και κανένας αμερικανικός λαός δεν μπόρεσε να εμποδίσει το αμερικανικό σύστημα να κυνηγήσει μια «λεία» που επιθυμούσε και άρα να κάνει αυτό το οποίο ήθελε. Δικαιολογία ήταν ο λαός, για να εξυπηρετηθεί η στρατηγική τους …Περίμεναν να πάρει φωτιά ολόκληρη η Ευρώπη και μετά να επέμβουν …Περίμεναν να εξασθενίσουν όλα τα μέρη, για να έρθουν «φρέσκοι» για τις εισπράξεις …Περίμεναν να υποφέρουν οι λαοί, για να μπορούν να τους «ευεργετούν» με «ψίχουλα» …Περίμεναν να φορτωθούν εγκλήματα οι Γερμανοί, για να αναλάβουν ως «πολιτισμένοι» την προστασία τους.

Μόλις ο «πυρομανής» με τους συνενόχους του ολοκλήρωσε το έργο του και έβαλε στο «πλάνο» της κοσμοκρατορίας τα υπερατλαντικά αφεντικά του, τέθηκε υπό την «προστασία» τους. Αυτά τα αφεντικά μπήκαν με «φούρια» στην Ευρώπη και αφού έκρυψαν τα «μπετόνια» με τη «βενζίνη» και προστάτευσαν από τις έρευνες τα «στουπιά», άρχισαν τον σχεδιασμό του μεταπολεμικού κόσμου …Του κόσμου εκείνου, ο οποίος θα χτιζόταν με αμερικανικά δάνεια και υπό την απόλυτη κυριαρχία των Αμερικανών. Για να είναι σίγουροι ότι η «γειτονιά» δεν θα ξέφευγε από τον έλεγχό τους, άνοιξαν «βεντέτα» με τον κάτω «μαχαλά» …Τον σοβιετικό «μαχαλά» …Τον «μαχαλά» που οι ίδιοι θα χρηματοδοτούσαν, για να φαίνεται εντυπωσιακός και βεβαίως απειλητικός …Τον «μαχαλά» που θα τους επέτρεπε να προστατεύσουν όλους τους εγκληματίες υπαλλήλους τους.

Η παράσταση είχε πλέον ολοκληρωθεί. Θα δινόταν μεγάλο μέρος της ευρωπαϊκής «λείας» στους Σοβιετικούς και αυτοί θα «χόρευαν» στους ρυθμούς των Αμερικανών. Όλοι κερδισμένοι εις βάρος της Ευρώπης και της Βρετανίας. Μόνοι τους έγιναν «φίλοι», για να μοιραστούν την Ευρώπη και μόνοι τους έγιναν ξανά «εχθροί», για να κρατήσουν τα «μερίδιά» τους. Ο καθένας αναγόρευσε τον εαυτό του «προστάτη» του δικού του «κόσμου» και εξασφάλισε την επιβίωσή του εξαιτίας της αντιπαλότητας του «εχθρού». Από εκεί και πέρα οι συνένοχοι εγκληματίες έκαναν ό,τι κάνουν πάντα οι εγκληματίες. Απέκρυψαν όλα τα στοιχεία, που αφορούσαν τα αμερικανικά «μπετόνια» και τα εβραϊκά «στουπιά», για να μην έχει πρόσβαση κανένας. Έφτασαν στο σημείο να ποινικοποιήσουν κάθε προσπάθεια να δημοσιοποιηθούν ή να αναλυθούν τα στοιχεία αυτά.

Από εκείνη τη στιγμή —και μέχρι τις ημέρες μας— τα πάντα είναι «σφραγισμένα». Υπάρχει μόνον μία επίσημη «πραγματογνωμοσύνη» και αυτή είναι η δική τους …Για όλα ευθυνόταν ο Χίτλερ, ο οποίος αυτοκτόνησε και οι πολλοί εγκληματίες, οι οποίοι μυστηριωδώς «εξαφανίστηκαν» και δεν μπόρεσαν οι «καλοί» να τους δικάσουν. Η ιστορία ανέχεται με μεγάλη ευκολία αυτό, το οποίο θα έκανε την εγκληματολογία να επαναστατήσει. Γιατί να επαναστατήσει; Γιατί δεν είναι δυνατόν οι άνθρωποι, οι οποίοι ελέγχονται ως ύποπτοι —επειδή αποδεδειγμένα εξ’ αρχής χρηματοδότησαν τον «εμπρηστή»—, να είναι οι ίδιοι που αναλαμβάνουν να κάνουν την «πραγματογνωμοσύνη» του «εμπρησμού». Δεν είναι δυνατόν να επιτρέψει η εγκληματολογία στους Αμερικανούς να «κλείσουν» το θέμα …Να το «κλείσουν» αυθαίρετα και μάλιστα θέτοντας τον «εμπρηστή» υπό την προστασία τους και άρα δίνοντάς του ασυλία.

Από τη στιγμή που οι Αμερικανοί το κατάφεραν αυτό, πριν ακόμα πέσει η αντάρα του Πολέμου, έκαναν εκείνο, το οποίο εξ’ αρχής είχαν σχεδιάσει να κάνουν …»Έτρεξαν» να δώσουν «βοήθεια» και χρήματα εκεί όπου λίγο πριν από τη μεγάλη «πυρκαγιά» κανένας δεν είχε ανάγκη. Η Ευρώπη δεν είχε ανάγκη τα αμερικανικά χρήματα πριν τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Απέκτησε αυτήν την ανάγκη εξαιτίας εκείνου του Πολέμου και άρα εξαιτίας εκείνων, οι οποίοι χρηματοδότησαν τους Ναζί να τον πραγματοποιήσουν.

Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε; Είναι απολύτως φανερό ότι οι Αμερικανοί χρηματοδότησαν τους Ναζί, για να καταστρέψουν την Ευρώπη. Αυτό θα τους έδινε την ευκαιρία να τη «σώσουν» βέβαια, δανειοδοτώντας την για την ανασυγκρότησή της. Οι Αμερικανοί «αυτοδιορίστηκαν» προστάτες της Δημοκρατίας και οι ίδιοι χρηματοδότησαν τους σταλινικούς Σοβιετικούς, για να παραστήσουν τους «εχθρούς» υπό την προϋπόθεση να προστατεύσουν κι αυτοί από την πλευρά τους τούς Ναζί και όλους τους συνεργάτες τους.

Άπειροι ναζιστές εγκληματίες απαλλάχθηκαν από τις κατηγορίες και «στρατεύτηκαν» στην υπηρεσία των Αμερικανών, γιατί «κρίθηκαν» ότι, ναι μεν εγκλημάτησαν, αλλά δεν το έκαναν για να υπηρετήσουν τον ναζισμό, αλλά για να πολεμήσουν τον κομμουνισμό και εμμέσως για να υπηρετήσουν τη δημοκρατία …Αμάρτησαν για τα παιδιά τους ένα πράγμα. Αλήθειες και ψέματα έγιναν ένα «κουβάρι» και τη γλίτωσαν σχεδόν όλοι.

Σε ολόκληρη τη μεταπολεμική περίοδο η Γερμανία τελεί υπό την κηδεμονία των Αμερικανών και ο κρατικός μηχανισμός της στελεχώνεται από γνήσιους ναζιστές …Ναζιστές πολύτιμους για τους Αμερικανούς, γιατί μπορούν να τους εκβιάζουν ανά πάσα στιγμή. Όποιος δεν τους υπάκουε τυφλά, θα έβλεπε τον «φάκελό» του να δίνεται στη δημοσιότητα …Φαντάζεται λοιπόν ο αναγνώστης τι είδους «ελευθερία» απολαμβάνει η μεταπολεμική Γερμανία, αν οι δικαστές της ανήκουν σ” αυτήν την κατηγορία ανθρώπων; Όταν κάποιος ελέγχει τη δικαιοσύνη ενός κράτους, ελέγχει και το ίδιο το κράτος και αυτός ήταν ο στόχος των Αμερικανών …Ο απόλυτος έλεγχος της Γερμανίας, ο οποίος επιτεύχθηκε με τον επίσης απόλυτο έλεγχο των εγκληματιών Ναζί, οι οποίοι εκλιπαρούσαν τους Αμερικανούς για έλεος.

Γι” αυτόν τον λόγο προέκυψαν μόνον δύο ένοχοι θύτες ανά δέκα εκατομμύρια θυμάτων …Ό,τι ήθελαν έκαναν οι Αμερικανοί μετά τη λήξη του πολέμου και ανάμεσα σ” αυτά που έκαναν ήταν και το να προστατεύσουν τους συνενόχους τους. Οι Ναζί έγιναν το πολύτιμο «κεφάλαιό» τους, όχι μόνον στη Γερμανία αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη …Η «παγίδα» είχε αποδώσει τέλεια …Το τέλος της Βρετανίας ήταν πλέον θέμα χρόνου να γίνει γεγονός. Κατάλαβε ο αναγνώστης τον λόγο που κάναμε ανάλυση, η οποία δεν σέβεται τις ιστορικές «σταθερές»; Αυτό είναι το κέρδος μιας εγκληματολογικού τύπου μελέτης.

Αν γνωρίζεις ποιος είναι ο μεγάλος κερδισμένος και ποιος είναι ο μεγάλος χαμένος μιας διένεξης, έχεις να διαχειριστείς δεδομένα, τα οποία, όταν δεν ταιριάζουν με τα φυσιολογικά αποτελέσματα, μπορούν ν” αλλάξουν ακόμα και τη βασική «εικόνα» του προβλήματος. Τα κέρδη και οι ζημιές καθιστούν «υπόπτους» και είναι αυτά τα οποία διαχωρίζουν τους πρωταγωνιστές μεταξύ τους …περισσότερο ακόμα και από τα επίσημα «στρατόπεδα» των εμπόλεμων πλευρών. Λογικό είναι αυτό. Το τι λέει κάποιος για μια κατάσταση, δεν είναι απαραίτητο ότι μας ενδιαφέρει …Το τι κερδίζει όμως, μας ενδιαφέρει σίγουρα.

Δεν είμαστε παράλογοι, δηλαδή, όταν καταφεύγουμε σε αυτού του είδους την ανάλυση. Όπως εγκληματούν για τα κέρδη οι άνθρωποι, έτσι εγκληματούν και τα κράτη. Οι πόλεμοι δεν γίνονται για πλάκα. Οι πόλεμοι γίνονται για τα συμφέροντα και άρα τα κέρδη και οι ζημιές είναι παράμετροι της ίδιας εξίσωσης …Καθοριστικές παράμετροι, οι οποίες είναι δυνατόν από μόνες τους ν” «αποκαλύψουν» πολλές αλήθειες, οι οποίες σε διαφορετική περίπτωση θα έμεναν στο «σκοτάδι».

Γιατί να μην υπάρχουν «ύποπτοι», όταν υπάρχουν αφύσικα μεγάλα κέρδη και αφύσικα μεγάλες ζημιές για ανθρώπους, οι οποίοι συμμετείχαν στην ίδια σύγκρουση με τον ίδιο στόχο και θεωρητικά τους αφορούσε εξίσου το κοινό αποτέλεσμα; Γιατί ο ένας να έχει καταστραφεί και ο άλλος να έχει γίνει πάμπλουτος; Γιατί να μην υπάρχουν πρωταγωνιστές με διπλούς ρόλους; Γιατί να μην υπάρχουν «ίντριγκες» ή «προδοσίες» μεταξύ των συμμάχων, όταν το μόνιμο ζητούμενο είναι το κέρδος;

Η επιστήμη της ιστορίας ολόκληρη αυτήν την βήμα προς βήμα ανάλυση, η οποία στηρίζεται πάνω σε λογικές υποθέσεις, τη θεωρεί δευτερεύουσα, γιατί θεωρεί ως βασικό της δεδομένο ότι «δουλεύει» έχοντας όλα τα στοιχεία στη διάθεσή της και άρα χωρίς να έχει ανάγκη τις λογικές υποθέσεις. Θεωρεί ότι δουλεύει στο «φως» και δεν έχει ανάγκη να «ψηλαφίζει» τον χώρο. Αντιλαμβάνεται τον «εαυτό» της με έναν ελιτίστικο τρόπο, που δεν της επιτρέπει ούτε καν να σκέφτεται ότι κάποιο στοιχείο δεν θα της παραχωρηθεί. Θεωρεί πολύ ταπεινό για την «αφεντιά» της να καταφεύγει στις μεθόδους του «πεζοδρομίου», που έχουν ανάγκη οι «ταπεινοί» ερευνητές.

Αυτό δεν είναι περίεργο. Η ιστορία, ως επιστήμη, νόμιζε πάντα ότι θα «κινείται» στα «σαλόνια» του «χρόνου» και θα αναλύει τα έργα και τις ημέρες των αγαπημένων της στρατηγών. Νόμιζε ότι πάντα θα έχει ως αντικείμενό της να αναλύει τα έργα και τις ημέρες των Αλεξάνδρων, των Καισάρων, των Καρλομάγνων και των άλλων διάσημων στρατηγών. Την πιθανότητα κάποιος, ο οποίος παρουσιάζεται σαν στρατηγός, να είναι κοινός κακοποιός, δεν το εξέταζε καν ως ενδεχόμενο. Αυτό ακριβώς συνέβη με τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η ιστορία έπεσε στα «δίκτυα» κοινών κακοποιών και αιφνιδιάστηκε.

Όμως, ενώ δεν μπορεί να δώσει εξηγήσεις σε κανένα από τα «μυστήριά» του, επιμένει να μην αλλάζει την αναλυτική της μέθοδο. Όλος ο κόσμος έχει αρχίσει να «ψυλλιάζεται» ότι κάτι ύποπτο συνέβη σ” εκείνον τον πόλεμο εκτός από την ιστορία. Όλοι εκφράζουν τον προβληματισμό τους για την αλήθεια γύρω από το Ολοκαύτωμα και μόνον η ιστορία το έχει «κλειδωμένο» και δεν δέχεται καμία κουβέντα αμφισβήτησης. Αυτή εξακολουθεί ν” αναγνωρίζει ως ορθά μόνον τα δεδομένα που πάντοτε διαχειριζόταν. Αναγνωρίζει «στρατόπεδα» και «συμμαχίες» και στηρίζεται στα στοιχεία που έχει στην κατοχή της. Θεωρεί τα πάντα ντε-φάκτο αξιόπιστα και ως εκ τούτου τα πορίσματά της σαν «θέσφατα».

Αυτή είναι η αδυναμία της και αυτή η αδυναμία την καθιστά «αργή» στην αποκάλυψη της αλήθειας και εξαιρετικά αδύναμη στο να βγάλει αξιόπιστο αποτέλεσμα όταν στερείται αληθινών στοιχείων …Μια αδυναμία, την οποία πάντα είχε, αλλά σήμερα αυτή απειλεί να την κάνει παντελώς αναξιόπιστη …Μια αδυναμία, που εδώ και αιώνες την καθιστά όμηρο των εκάστοτε νικητών. Γι” αυτόν τον λόγο συνηθίζουμε να λέμε ότι την ιστορία την «γράφουν» οι νικητές. Αυτή, η οποία είναι υποχρεωμένη να είναι «ενάρετη», γίνεται λιγάκι «πόρνη», για να δώσει λίγη περισσότερη «χαρά» στα εκάστοτε «αφεντικά» της.

Μερικά από τα στοιχεία, τα οποία αποδεικνύουν το «προμελετημένο» του εγκλήματος.

Η εγκληματολογία έχει μια λογική πολύ απλή και χωρίς «φαντασία». Δεν την «συγκινούν» ιδιαίτερα ούτε η έννοια της σύμπτωσης ούτε βέβαια τα μεταφυσικά χαρίσματα. Δεν πείθεται, για παράδειγμα, εύκολα από τις συμπτώσεις και συνήθως δεν θαυμάζει καθόλου τα κληρονομικά «χαρίσματα». Αν δηλαδή κάποιος βρίσκεται τη λάθος στιγμή στο λάθος μέρος, έχει «μπλέξει». Η εγκληματολογία πρώτα μελετά τα χειρότερα και τελευταίο εξετάζει το ενδεχόμενο της σύμπτωσης. Το ίδιο συμβαίνει και με τα «κληρονομικά» χαρίσματα. Αν κάποιος «προφητεύσει» σε ένα καφενείο πως κάποιος συγκεκριμένος άνθρωπος σε κάποιο συγκεκριμένο μέρος και συγκεκριμένο χρόνο θα πεθάνει …και αυτό επιβεβαιωθεί …επίσης θα «μπλέξει». Πρώτα θα τον τραβολογά η εγκληματολογία για ανακρίσεις και αποτυπώματα και μετά θα του ζητήσει να της «πει» και τα δικά της «μελλούμενα».

Τι θέλουμε να πούμε με όλα αυτά; Ότι από τη στιγμή που θα αναλύσουμε τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ως ένα τεράστιο προμελετημένο έγκλημα, θα πρέπει ν” αναζητήσουμε όλα εκείνα τα δευτερεύοντα στοιχεία, τα οποία επιβεβαιώνουν την επιλογή μας. Αναζητούμε όλα εκείνα τα στοιχεία, τα οποία θα αναζητούσε η εγκληματολογία, για ν” αποκαλύψει ένα κοινό έγκλημα. Αν δεν το κάνουμε αυτό, δεν θα καταλάβουμε ούτε στο περίπου τι είχε συμβεί. Δεν θα καταλάβουμε το μέγα έγκλημα, όπως δεν κατάφεραν να το καταλάβουν εκατομμύρια ανθρώπων και δεκάδες κρατών, που πλήρωσαν με αίμα και υποδούλωση τις συνέπειές του.

Τι αναζητούμε, λοιπόν, όταν θέλουμε ν” αποκαλύψουμε ένα προμελετημένο έγκλημα; Αναζητούμε «συμπτώσεις», για τις οποίες δεν υπήρχε ούτε η μαθηματική πιθανότητα να είναι συμπτώσεις. Αναζητούμε όλες εκείνες τις αποδείξεις, οι οποίες μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι υπήρχαν αφύσικες συμπεριφορές. Αποδείξεις, ότι κάποιοι άνθρωποι φέρονταν σαν να γνώριζαν πολύ περισσότερα πράγματα από όσα θα επέτρεπε η ανθρώπινη φύση. Κάποιοι λειτουργούσαν με περίεργο τρόπο, που στο τέλος —εντελώς αναπάντεχα— τους «δικαίωσε». Αυτών των αφανών ενόχων οι πράξεις, αλλά και τα τεράστια τελικά κέρδη που εισέπραξαν, αποδεικνύουν ότι ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος δεν ήταν ένας φυσιολογικός πόλεμος, αλλά μια κατά παραγγελία μαζική δολοφονία …Ένα πληρωμένο «συμβόλαιο» εις βάρος μιας ολόκληρης ηπείρου.

Για ν” αποδειχθεί αυτό, θα πρέπει κατ’ αρχήν να εντοπίσουμε τις ανεξήγητες συμπεριφορές …Περίεργες και φαινομενικά παράλογες συμπεριφορές ανθρώπων, οι οποίοι πρωταγωνίστησαν στον Πόλεμο αυτόν. Αυτή η «συγκομιδή» περίεργων συμπεριφορών —ειδικά για τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο— είναι πολύ εύκολη. Οι πρωταγωνιστές, θεωρώντας βέβαιο πως δεν θα αποκαλυφθούν ποτέ, φέρονταν με εκείνο τον «περίεργο» τρόπο, ο οποίος αποδεικνύει ότι γνώριζαν παραπάνω πράγματα απ” ό,τι επέτρεπε η λογική …Πράγματα, τα οποία υπό άλλες συνθήκες θα τους καθιστούσαν «προφήτες» …Όλοι οι πρωταγωνιστές …Οι Γερμανοί, οι Σοβιετικοί, αλλά και κάποιοι Έλληνες, οι οποίοι πρωταγωνίστησαν στις εξελίξεις.

Οι Γερμανοί, για παράδειγμα, ακόμα και λίγες στιγμές πριν την οριστική παράδοσή τους, είχαν μια απίστευτα προκλητική συμπεριφορά. Τα περισσότερα και απεχθέστερα εγκλήματα τα έκαναν τους τελευταίους μήνες πριν την ήττα τους και άρα γνωρίζοντας πως δεν θα αποφύγουν τα δικαστήρια για εγκλήματα πολέμου. Σκότωναν και κατέστρεφαν τα πάντα στο πέρασμά τους. Πιο καταστροφικοί ήταν όταν η αποχώρησή τους ήταν πλέον σίγουρη, παρά όταν πολεμούσαν για να κατακτήσουν ένα κράτος. Υποχωρώντας κατέστρεφαν τα πάντα, ακόμα και την ώρα που το Βερολίνο ισοπεδωνόταν από τους συμμαχικούς βομβαρδισμούς.

Γιατί το έκαναν αυτό; Δεν γνώριζαν ότι αυτό το οποίο έκαναν θα τους «ακολουθούσε» στην πατρίδα τους; Δεν γνώριζαν ότι θα καλούνταν σύντομα να το πληρώσουν; Δεν ήταν πρωτάρηδες σε ήττες. Δεν ήταν η πρώτη φορά που θα τους ερχόταν ο «λογαριασμός» στο «σπίτι». Δεν ήταν άσχετοι με τέτοιου είδους αρνητικές εξελίξεις. Άλλωστε, εξαιτίας των επαχθών όρων της Συνθήκης των Βερσαλλιών ξεκίνησαν υποτίθεται τον πόλεμο …Της Συνθήκης εκείνης, που τους υποχρέωνε να αποζημιώσουν τους λαούς για τον προηγούμενο πόλεμο που τους είχαν κάνει …Της Συνθήκης εκείνης, που, αν δεν άλλαζαν κάποια πράγματα, θα τους έβαζε να πληρώνουν μέχρι τις ημέρες μας. Μέχρι το 1980 προέβλεπε η Συνθήκη να πληρώνουν για τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Άρα; Άρα γνώριζαν πολύ καλά τι τους περίμενε, όταν θα γύριζαν ηττημένοι στη Γερμανία. Γνώριζαν πως δεν πρέπει να αυξήσουν τον «λογαριασμό», ο οποίος θα έφτανε έξω από την «πόρτα» τους. Είχαν γονατίσει εξαιτίας απαιτήσεων των προηγούμενων θυμάτων τους και γνώριζαν τι θα τους περίμενε εξαιτίας της νέας —ακόμα πιο αιματηρής— ήττας τους.

Αφού τα γνώριζαν όλα αυτά, γιατί φέρονταν με τον ακριβώς αντίθετο τρόπο και άρα παράλογα; Μπορεί κάποιος με τη λογική να μας εξηγήσει τον λόγο που σκότωναν όποιον έβρισκαν μπροστά τους και κατέστρεφαν ό,τι υποδομές διέθεταν τα κράτη, τα οποία προηγουμένως είχαν κατακτήσει και ήταν βέβαιο ότι θα τα έβρισκαν μπροστά τους ως κατηγόρους σε μεγάλες δίκες; Το καλοκαίρι του ’44 —και άρα μπροστά στη βέβαιη ήττα τους— έκαναν τις σφαγές του Δίστομου, της Λακωνίας κλπ.. Ελάχιστες ημέρες μετά —και υποχωρώντας από την Ελλάδα— γκρέμισαν τα πάντα στο πέρασμά τους. Δεν άφησαν πέτρα πάνω σε πέτρα. Λιμάνια, γέφυρες, ηλεκτροσταθμούς, εργοστάσια, σιδηρόδρομους, αεροδρόμια κλπ.. Κατέστρεψαν πολύτιμες για τον ελληνικό λαό υποδομές, χωρίς να υπάρχει γι” αυτούς κανένα ορατό στρατηγικό κέρδος από αυτήν την πράξη και ταυτόχρονα αυτό να καταγράφεται εις βάρος τους ως μελλοντική «απαίτηση» των θυμάτων τους.

Υπάρχει κάποιος, που να μπορεί να δώσει μια λογική εξήγηση γι” αυτές τις «αυτοκτονικές» πράξεις των Γερμανών; Ήταν παρανοϊκοί ή μήπως λειτουργούσαν κατόπιν σχεδιασμού ή κάτω από μυστικές εντολές; Τι γνώριζαν οι Γερμανοί, το οποίο αγνοούσαμε εμείς οι υπόλοιποι; Γνώριζαν από τότε πως δεν θα δικάζονταν ποτέ και δεν θα τιμωρούνταν ποτέ για τα εγκλήματά τους; Γνώριζαν από τότε πως δεν θα τιμωρούνταν για τα εγκλήματά τους στην Ελλάδα ή στην Ιταλία ή στη Σερβία; Με ποιον τρόπο μπορούσαν να γνωρίζουν το μέλλον τους; Πώς ήταν βέβαιοι ότι μπορούσαν να καταστρέψουν ό,τι έβρισκαν μπροστά τους, χωρίς να τους απασχολεί η έννοια της αποζημίωσης; Γνώριζαν αυτά, τα οποία εμείς οι υπόλοιποι τα καταλάβαμε μετά από δεκαετίες, εφόσον ποτέ δεν πήρε αποζημίωση η Ελλάδα ή η Ιταλία ή Σερβία από τους Γερμανούς;

Γιατί συνέβησαν όλα αυτά; Ποιος μπορούσε να τους εγγυηθεί ότι θα παρέμεναν ατιμώρητοι; Ποιος μπορούσε να τους «εγγυηθεί» για τα μελλούμενα; Ποιος προστάτευσε τους εγκληματίες από τα θύματά τους; Ποιος δεν επέτρεψε στα κράτη να διαλύσουν οικονομικά τη Γερμανία με τις δίκαιες απαιτήσεις τους; …Οι μόνοι οι οποίοι μπορούσαν …Οι Αμερικανοί. Αυτοί τους προστάτευσαν από το πανευρωπαϊκό μένος που με τα εγκλήματά τους προκάλεσαν. Οι Αμερικανοί δεν επέτρεψαν σε κανέναν να τους καταδιώξει και να τους δικάσει. Οι Αμερικανοί δεν επέτρεψαν σε κανένα κράτος και σε κανέναν λαό να διεκδικήσει τις νόμιμες αποζημιώσεις του. Οι Γερμανοί, δηλαδή, γνώριζαν εξ αρχής τι έκαναν, γιατί αυτές ήταν οι εντολές των «αφεντικών» τους. Έκαναν αυτά, τα οποία βόλευαν τους Αμερικανούς.

Οι Αμερικανοί ήταν αυτοί, οι οποίοι είχαν κέρδος από την αντιγερμανική υστερία, η οποία προκλήθηκε στην Ευρώπη εξαιτίας της αναίτιας και ανεξήγητης γερμανικής θηριωδίας λίγες στιγμές πριν την ήττα τους. Γιατί; Γιατί στόχος τους ήταν να εγκατασταθούν μόνιμα στην Ευρώπη. Γιατί στόχος τους ήταν να κάνουν τους Γερμανούς τόσο μισητούς, ώστε να εξασφαλίσουν για τους εαυτούς τους τον ρόλο του προστάτη τους από την μήνη των λαών. Αυτό ήταν το ζητούμενο αυτής της φαινομενικά παράλογης ναζιστικής τακτικής.

Μόνον με αυτόν τον τρόπο μπορούσαν να παραμείνουν στην Ευρώπη —και ειδικά στη Γερμανία— ακόμη και μετά το πέρας του πολέμου. Έπρεπε ο τρόμος των Γερμανών για την επιβίωσή τους να τους έθετε υπό την απόλυτη ομηρία των Αμερικανών. Όχι απλά να μην τους αρνηθούν, αλλά να τους παρακαλάνε οι ίδιοι οι Γερμανοί να «εγκατασταθούν» μόνιμα στη Γερμανία. Όχι απλά να μην τους βλέπουν ως ξένους κατακτητές της πατρίδας τους, αλλά ως τη μοναδική τους ελπίδα για την προσωπική και εθνική τους επιβίωση.

Το ίδιο συνέβαινε και με τους συνεργάτες των Ναζί σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Ευρώπης. Με τις καταστροφές τής τελευταίας στιγμής η αμερικανική παρουσία ήταν κάτι παραπάνω από σωτήρια για όλους τους προδότες των λαών. Όλοι οι φιλοναζί δωσίλογοι παρακαλούσαν τους Αμερικανούς να εγκατασταθούν στρατιωτικά την Ευρώπη. Τους παρακαλούσαν να μην τους εγκαταλείψουν. Οι δωσίλογοι των κατακτημένων χωρών έλπιζαν για την επιβίωσή τους μόνον στην αμερικανική παρουσία. Οι Γερμανοί εγκατέλειπαν τις κατακτημένες χώρες και οι αμερικανικές πρεσβείες δούλευαν «διπλοβάρδιες», για να καταγράψουν τους νέους «οπαδούς» τους …Να παραλάβουν τις υποσχέσεις τους και τα σχέδιά τους για το πώς θα τους παρέδιδαν τις πατρίδες τους.

Ταυτόχρονα όμως αυτές οι παράλογες συμπεριφορές των Ναζί προσέφεραν επιπλέον κέρδος στους Αμερικανούς. Οι Αμερικανοί μεγιστοποιούσαν το κέρδος τους από την ολοκληρωτική καταστροφή των ευρωπαϊκών υποδομών. Γιατί; Γιατί μπορούσαν να «ευεργετήσουν» τα κράτη με σχέδια «πέτσινων» δολαρίων τύπου Μάρσαλ και να μπουν μέσα σ” αυτά τα κράτη σαν «συνέταιροι». Άρα; Άρα, γνωρίζοντας ποιος είχε κέρδος από μια παράλογη ενέργεια, καταλαβαίνεις ποιος τη δρομολόγησε …Έτσι απλά …Χωρίς ούτε ένα στοιχείο στη διάθεσή σου.

Θεωρούμε λοιπόν σχεδόν αυταπόδεικτο ότι οι Αμερικανοί ήταν αυτοί, οι οποίοι έβαλαν τους Γερμανούς να εγκληματούν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Ευρώπης, για να τους έχουν ανάγκη στη συνέχεια …για να τους παρακαλάνε οι ίδιοι οι Γερμανοί να μπουν σαν κατακτητές της Γερμανίας, προκειμένου ν” αποφύγουν την τιμωρία …Την τιμωρία τόσο σε προσωπικό επίπεδο όσο και σε εθνικό. Μέσω αυτής της πρωτότυπης τακτικής οι Αμερικανοί «κληρονόμησαν» ολόκληρο τον ναζιστικό μηχανισμό, ο οποίος έλεγχε τη Γερμανία. Όλοι οι Ναζί, οι οποίοι κινδύνευαν να εκτελεστούν για τα εγκλήματά τους, έγιναν φανατικοί φιλοαμερικανοί και μεταπολεμικά όχι μόνον επιβίωσαν, αλλά και προόδευσαν χάρη στα αμερικανικά «συγχωροχάρτια».

Αν δεν υπήρχαν οι Αμερικανοί, οι λαοί της Ευρώπης θα είχαν λιώσει τα γερμανικά τομάρια. Μαζί μ” αυτά θα είχαν ισοπεδώσει τη Γερμανία και δεν θα την άφηναν να σηκώσει κεφάλι για τα επόμενα τρεις χιλιάδες χρόνια. Αν για τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο η Γερμανία υποχρεώθηκε να πληρώνει μέχρι το 1980 για τον Δεύτερο θα πλήρωνε μέχρι το 4500 …και βλέπαμε. Η Γερμανία είχε αποδείξει με τον πιο απόλυτο τρόπο —και στο πιο σύντομο διάστημα— ότι δεν δικαιούνταν να υπάρχει ως κράτος ανάμεσα στα κράτη αυτού του Πλανήτη.

Με το μίσος που είχαν συσσωρεύσει οι Ευρωπαίοι εναντίον της, θα εξέφραζαν τέτοιες «απαιτήσεις» για να ικανοποιηθούν, που ακόμα και ο Κλεμανσώ θα φαινόταν φιλογερμανός για τις θέσεις του. Δεν θα έμενε τίποτε στη Γερμανία, που να τη διατηρεί σε «ευθυγράμμιση» με την ανθρώπινη κοινωνία. Θα γυρνούσε πίσω στην εποχή της φεουδαρχίας και δεν θα τη λυπόταν κανένας …Στην εποχή της λάσπης και των κάρων …Με βελανίδια έπρεπε να είχαν μεγαλώσει ο Σόιμπλε και η Μέρκελ.

Όμως, όλα αυτά δεν έγιναν ποτέ, γιατί οι Αμερικανοί δεν τα επέτρεψαν. Γι” αυτόν τον λόγο ακολουθήθηκε αυτός ο ιδιόμορφος σχεδιασμός των εγκλημάτων μέχρι την τελευταία στιγμή. Οι Αμερικανοί, υποσχόμενοι ατιμωρησία, έβαλαν τους Γερμανούς να εγκληματούν μέχρι τέλους. Με αυτόν τον τρόπο τούς κατέστησαν υποχείριά τους και κατάφεραν να βάλουν «πόδι» στην Ευρώπη. Την ίδια εντολή έδωσαν και σε όλους τους συνεργάτες τους στην Ευρώπη. Όλοι οι δωσίλογοι —όλων των κατακτημένων από τους Ναζί— για κάποιον «μυστηριώδη» λόγο και λίγες ώρες πριν την «τιμωρία» τους εγκλημάτησαν. Γιατί; Για τους ίδιους ακριβώς λόγους. Για να δώσουν στους Αμερικανούς τα «εχέγγυα» που τους χρειάζονταν, προκειμένου να τους προσφέρουν την προστασία τους.

Ας ψάξει κάποιος να βρει πότε έγιναν τα φοβερότερα εγκλήματα των δωσίλογων στην Ελλάδα. Τα περισσότερα έγιναν όταν η ήττα των Γερμανών ήταν πλέον βέβαιη. Ποιος ενθάρρυνε τους Ταγματασφαλίτες να σφάζουν, να βιάζουν και να λεηλατούν τη στιγμή που τα εμφανή αφεντικά τους έπνεαν τα λοίσθια; Κάποιος τους ενθάρρυνε και ταυτόχρονα τους έδινε εγγυήσεις για την ασφάλειά τους. Τον Ιούνιο του ’44 έσφαζαν όποιον έβρισκαν στον δρόμο τους οι δωσίλογοι Ταγματασφαλίτες …Λίγες ημέρες πριν την εγκατάλειψη της Ελλάδας από τους Γερμανούς.

Το ίδιο «παράλογα» φέρθηκαν σ” αυτόν τον πόλεμο και οι Σοβιετικοί. Όταν ο Χίτλερ έπρεπε να βρει το «κουράγιο» να κάνει την πρώτη κίνηση, προκειμένου να αιματοκυλίσει την Ευρώπη, οι Σοβιετικοί ήταν αυτοί οι οποίοι τον διευκόλυναν. Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος υποτίθεται ότι άρχισε με την εισβολή της Γερμανίας στην Πολωνία. Δεν άρχισε με την εισβολή στις γερμανόφωνες περιοχές, οι οποίες είχαν αφαιρεθεί από τη Γερμανία εξαιτίας του προηγούμενου πολέμου. Ο Πόλεμος άρχισε όταν η Γερμανία εισέβαλε στην Πολωνία. Ήταν όμως μόνη της; …Όχι βέβαια …Από κοινού εισέβαλαν με τους Σοβιετικούς.

Αυτή η κίνηση ήταν ιδιαίτερα τολμηρή για τη Σοβιετική Ένωση …Μια Σοβιετική Ένωση αδύναμη και εσωστρεφή, εφόσον το καθεστώς της κρατιόταν στην εξουσία με νύχια και με δόντια και ασκώντας καθημερινή πραγματική τρομοκρατία, προκειμένου ν” αντέξει …Μια Σοβιετική Ένωση, η οποία από τότε εμφανιζόταν ως το σίγουρο επόμενο «θύμα» των ναζιστών, οι οποίοι αρέσκονταν στην αντικομμουνιστική ρητορεία. Αυτή η Σοβιετική Ένωση θα έπρεπε φυσιολογικά να στηρίζει πολιτικά και στρατιωτικά την Πολωνία, ώστε να έχει ένα «ανάχωμα» απέναντι στη βέβαιη εναντίον της επίθεση των αντικομμουνιστών Ναζί. Όμως, αντί να το κάνει αυτό, έκανε τα ακριβώς αντίθετα. Έκανε επίθεση στην Πολωνία και απέκτησε σημείο «επαφής» με τη ναζιστική Γερμανία. Έκανε δηλαδή το απόλυτο στρατηγικό σφάλμα …Ένας προλεταριακός «κεφτές», γεμάτος πετρελαϊκά «ζουμιά», ακούμπησε στο «διψασμένο» για πετρέλαιο κτήνος του Ρήνου …Ένα γυμνό «χέρι» πέταξε τη «μόνωση» και άρπαξε το πυρακτωμένο «σίδερο».

Αν αυτό όμως είναι παράλογο, υπάρχουν και άλλα ακόμα πιο περίεργα. Τον Μάρτιο του 1940 —και ενώ η Γερμανία διαρκώς ισχυροποιούνταν και ήταν βέβαιον ότι θα επιτεθεί στη Σοβιετική Ένωση— οι σταλινικοί όχι μόνον δεν προετοιμάζονται σε μια άμυνα απέναντί τους, αλλά έκαναν το απολύτως παράλογο. Πραγματοποιούν ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα του πολέμου. Διαπράττουν τη σφαγή στο Κατίν. Σκοτώνουν σαν τα αρνιά τον «αφρό» της πολωνικής κοινωνίας. Σκοτώνουν αξιωματικούς του πολωνικού στρατού και μορφωμένους αστούς της Πολωνίας. Γιατρούς, μηχανικούς, καθηγητές κλπ.. Παράχωσαν μέσα στις λάσπες του Κατίν όλο το «μέλλον» της Πολωνίας.

Αυτοί, δηλαδή, οι οποίοι είχαν ανάγκη τη συμμαχία της αστικής Πολωνίας απέναντι στη ναζιστική «λαίλαπα», κάνουν ένα ανυπόφορο έγκλημα, το οποίο τους κάνει πιο μισητούς στους Πολωνούς ακόμα και από τους ίδιους τους Ναζί. Αυτοί, οι οποίοι είχαν ανάγκη την αντίσταση της Πολωνίας, προκειμένου να «φρενάρουν» το γερμανικό «τέρας», καταστρέφουν την εσωτερική της «δύναμη». Γιατί το έκαναν αυτό; Υπάρχει λογική εξήγηση αυτής της παράλογης συμπεριφοράς; Όσο σκουπίδια, αγράμματοι και ανεγκέφαλοι κι αν ήταν οι σταλινικοί, δεν δικαιολογείται αυτή η πράξη. Άλλωστε, πάντα διέθεταν ισχυρά ένστικτα επιβίωσης και πάντα γνώριζαν με καμαρίλες και συνομωσίες να εξασφαλίζουν συμμαχίες. Δεν ήταν δηλαδή θέμα βλακείας η σφαγή στο Κατίν. Άρα; Άρα, κάτι γνώριζαν, το οποίο όλοι οι σύγχρονοί τους αγνοούσαν.

Τι ήταν αυτό το οποίο μπορεί να γνώριζαν οι Σοβιετικοί, για να κάνουν αυτό το αποτρόπαιο έγκλημα; Γιατί θα μπορούσαν να έχουν κέρδος από ένα τέτοιο μεγάλο έγκλημα, το οποίο στρατηγικά ήταν όχι απλά περιττό, αλλά εντελώς βλακώδες; Η απάντηση είναι απλή. Οι Σοβιετικοί συμμετείχαν στην αντιβρετανική συνομωσία των Αμερικανών. Γνώριζαν από τους Αμερικανούς ότι οι Ναζί ήταν «στημένοι» για να χάσουν. Να χάσουν τον Πόλεμο μόλις θα ισοπέδωναν ολόκληρη την Ευρώπη και αφού δημιουργούσαν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της το ανθρώπινο δυναμικό των μελλοντικών συνεργατών των Αμερικανών. Γνώριζαν από τους Αμερικανούς τον μεταπολεμικό σχεδιασμό. Κάποιοι δηλαδή στη Ρωσία γνώριζαν —τρία χρόνια πριν την «αμφίρροπη» μάχη του Στάλινγκραντ— πως όχι μόνον θα «νικήσουν» τους Γερμανούς στην εισβολή τους στη Ρωσία, αλλά ότι η Ρωσία θα «αντεπιτεθεί» και στο τέλος θα πάρει τη μισή Γερμανία «προίκα».

Ήταν δηλαδή «κοινωνοί» του μελλοντικού σχεδιασμού, ο οποίος προέβλεπε ότι ο κόσμος θα χωριζόταν σε δύο στρατόπεδα. Ήταν βέβαιοι ότι στους χώρους εκείνους, όπου οι Αμερικανοί δεν θα έβαζαν στη σφαίρα του ελέγχου τους, οι ίδιοι θα ήταν εκείνοι που θα «κληρονομούσαν» τους πρώην συνεργάτες των Ναζί. Έχοντας αυτήν τη γνώση, ευνόητο είναι πως έπρεπε να ενεργήσουν με τρόπο που να τους βολεύει στο μέλλον, άσχετα αν αυτό φαινόταν παράλογο στο παρόν. Για να πάρει η Σοβιετική Ένωση τη μισή Γερμανία, τι θα έπρεπε να εξασφαλίσει; Τη φυσική επαφή με την κατάκτησή της. Άρα θα έπρεπε να εξασφαλίσει ολόκληρη την Πολωνία. Ως σταλινικοί κομμουνιστές και μελλοντικοί κατακτητές της Πολωνίας, τι πρόβλημα θα είχαν οι Σοβιετικοί με την Πολωνία; …Την αστική της τάξη. Πριν την «συναντήσουν» ως πρόβλημα, την εξάλειψαν και έτσι ελάχιστη αντίσταση βρήκαν, όταν η Πολωνία μπήκε στο ανατολικό Μπλοκ.

Χωρίς τους αντικομμουνιστές αστούς η Πολωνία ήταν στην κυριολεξία «ξεδοντιασμένη» όταν την έβαλαν στο «Μπλοκ» τους οι Σοβιετικοί. Οι Πολωνοί συνεργάτες των Ναζί, μπροστά στον κίνδυνο να κρεμαστούν στις πλατείες, ήταν οι πρώτοι που δήλωσαν υποταγή στους Σοβιετικούς «σωτήρες». Ό,τι ακριβώς έγινε και στη διχοτομημένη Γερμανία, όπου οι Γερμανοί εγκληματίες —ανάλογα με την πλευρά που βρέθηκαν— έτρεξαν να ζητήσουν την προστασία τού αντίστοιχου προστάτη. Με την «απελευθέρωση» της Πολωνίας από τους Ναζί, έτρεξαν οι δωσίλογοι της Πολωνίας να δηλώσουν πίστη και υποταγή στο «προλεταριάτο». Έβγαλαν τις σβάστικες από τα μπράτσα τους και τις αντικατέστησαν με τα σφυροδρέπανα. Μετά έτρεξαν να δηλώσουν προλετάριοι …Φανατικοί προλετάριοι «επαναστάτες» έτοιμοι να ξεκινήσουν νέους διωγμούς εναντίον των «αντεπαναστατών» ομοεθνών τους.

Από τους φιλοναζί δωσίλογους της γερμανικής Κατοχής στην Πολωνία προέκυψε η μεταπολεμική φιλοσοβιετική πολιτική διοίκηση της Πολωνίας. Ελέγχοντας οι Σοβιετικοί την Πολωνία, ήταν εύκολο να φτάσουν στη Γερμανία, γιατί αυτός ήταν ο στόχος. Ήταν στόχος, ο οποίος τους είχε τεθεί από τους ίδιους τους Αμερικανούς, γιατί η επιτυχία των Αμερικανών ήταν συνδεδεμένη άμεσα με το να καταφέρουν να εμφανιστούν οι Σοβιετικοί στη Γερμανία. Αν δεν εμφανίζονταν οι Σοβιετικοί στη Γερμανία, ολόκληρη η Ευρώπη θα αντιδρούσε στην αμερικανική μεθόδευση. Οι Σοβιετικοί ήταν απαραίτητοι, γιατί αυτοί θα έδιναν το «άλλοθι» στους Αμερικανούς για τη στρατιωτική παρουσία τους στη μεταπολεμική Ευρώπη. Για να παραμείνουν οι Αμερικανοί στη Γερμανία, θα έπρεπε να έχουν και οι Σοβιετικοί μια αντίστοιχη παραμονή …Όπως και έγινε τελικά. Μοιράστηκαν μεταξύ τους τη Γερμανία και ο καθένας από την πλευρά του έσωσε τους Ναζί «υπαλλήλους» του.

…Απλά πράγματα. Χωρίς τη σφαγή στο Κατίν όλα αυτά θα ήταν δύσκολο να έρθουν σε πέρας. Μια αστική —και άρα εθνικιστική— Πολωνία απλά δεν θα επέτρεπε στους Σοβιετικούς να κάνουν χρήση των εδαφών της. Θα άφηνε η Πολωνία τους Ναζί να υποχωρήσουν ―όπως έκαναν σε όλα τα μέτωπα― και θα αντιστεκόταν στην επέλαση των Σοβιετικών μέσα από την επικράτειά της. Με την εχθρική της στάση θα έθετε υπό απειλή τα σοβιετικά στρατεύματα στο Βερολίνο. Θα τα «απέκοπτε» στο κέντρο τής Ευρώπης χωρίς υποστήριξη και εφοδιασμό. Δεν θα δεχόταν ούτε καν να συζητήσει να μπει στο ανατολικό Μπλοκ …Ειδικά μετά την πρόσφατη τότε ύπουλη επίθεση των Σοβιετικών στην Πολωνία σε συνεργασία με τους Ναζί.

Όμως, λόγω της σφαγής του Κατίν, την Πολωνία την κυβερνούσε εκείνο το μέρος της αστικής τάξης, το οποίο συνεργάστηκε με τους Ναζί και είχε απόλυτη ανάγκη έναν σωτήρα …Τον οποιονδήποτε σωτήρα. Τα τομάρια τους ήθελαν να σώσουν οι προδότες των λαών τους και δεν τους ενδιέφερε αν τους έσωζαν οι «καπιταλιστές» ή οι «προλετάριοι». Αυτό τον στόχο εξυπηρετούσε η διπλή εισβολή στην Πολωνία. Με τη διπλή εισβολή προετοιμάστηκε η Πολωνία για την μεταπολεμική της τοποθέτηση. Οι εισβολείς Σοβιετικοί «κούρεψαν» την αντικομμουνιστική αστική τάξη και οι εισβολείς Ναζί δημιούργησαν τους μελλοντικούς συνεργάτες των Σοβιετικών στη μεταπολεμική εποχή …Ό,τι ακριβώς βόλευε τους Αμερικανούς.

Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν ότι η σφαγή στο Κατίν δεν μπορεί να έγινε χωρίς τη σύμφωνη γνώμη των Αμερικανών. Κατά πάσα πιθανότητα οι Αμερικανοί την αποφάσισαν και οι Σοβιετικοί απλά την εκτέλεσαν. Οι Αμερικανοί την αποφάσισαν, γιατί στο αμερικανικό σχέδιο προβλεπόταν να παραδοθεί μια «ξεδοντιασμένη» Πολωνία στα χέρια των σταλινικών. Αυτό το «ξεδόντιασμα» στο επίπεδο των κρατών σημαίνει ανθρωποσφαγή χωρίς έλεος. Χωρίς τις «πλάτες» των Αμερικανών δεν θα τολμούσαν οι Σοβιετικοί να κάνουν ένα τέτοιο πρωτοφανές έγκλημα εις βάρος ενός έθνους …Ενός γειτονικού έθνους, το οποίο θα διατηρούσε αιώνιο μίσος εναντίον τους και το οποίο θα μπορούσε να τους κάνει ζημιά λόγω της ιδιόμορφης ιδεολογίας τους.

Επιπλέον, ένα τέτοιο έγκλημα δεν ήταν συνηθισμένο από πολλές απόψεις …Ανήκε στα «ταμπού» των αστικών κρατών να μην σφαγιάζουν τις αστικές τους τάξεις στις μεταξύ τους διενέξεις …Ένα ταμπού, το οποίο διατηρούσαν και οι σταλινικοί ηγέτες, εφόσον και οι ίδιοι ήταν αστικής καταγωγής …Ένα ιδιόμορφο «fair play» των αστών στην εποχή των εθνικών πολέμων …Το «κρέας» έπρεπε να είναι απλό και όχι «πολυτελείας» …Το «αίμα» να αφορά τους αγράμματους εργάτες και όχι τους μορφωμένους αστούς. Δεν ήθελαν να βγάζουν τα «μάτια» τους μόνοι τους οι αστοί εφευρέτες του σοσιαλισμού και όλων των «-ισμών». Αυτόν τον απαράβατο κανόνα παρέβησαν οι Σοβιετικοί, ρισκάροντας να γίνουν απόλυτα μισητοί από όλα τα αστικά κράτη.

Για να το κάνουν λοιπόν αυτό, θα πρέπει να πήραν εγγυήσεις πως δεν θα είχαν συνέπειες. Ήταν όμως υποχρεωμένοι να το κάνουν, γιατί οι Πολωνοί αστοί θα ήταν ένα ανυπέρβλητο εμπόδιο για τα μεταπολεμικά τους κέρδη — όπως τους τα είχαν υποσχεθεί οι Αμερικανοί. Με μια Πολωνία αστική και κατά παράδοση απόλυτα εχθρική απέναντι στη Σοβιετική Ένωση, ο «κόκκινος στρατός» δεν θα μπορούσε να σταθεί ούτε μία μέρα στο Βερολίνο αποκομμένος από τη Μόσχα. Αυτή η «αποκοπή» ήταν το αίτιο της σφαγής του Κατίν.  Οι Σοβιετικοί την τόλμησαν, γιατί, γνωρίζοντας τον σχεδιασμό, γνώριζαν πως δεν θα ρίσκαραν πολύ. Γιατί; Γιατί, σε συνεργασία με τους μηχανισμούς προπαγάνδας των Αμερικανών, θα «φόρτωναν» το έγκλημα στους Ναζί …Όπως και έγινε, εφόσον μόνοι τους οι Σοβιετικοί «αποφάνθηκαν» ότι το έγκλημα το διέπραξαν οι Ναζί και αυτό υποστήριζαν μέχρι το 1990 …Μέχρι τον «θάνατο» της ίδιας της Σοβιετικής Ένωσης. Μόνον μετά το 1990 βγήκαν στη δημοσιότητα τα άκρως απόρρητα έγγραφα της Σοβιετικής Ένωσης, τα οποία αποδείκνυαν ότι τη σφαγή του αστικού «αφρού» της πολωνικής κοινωνίας τη διέπραξαν σταλινικά κτήνη.

Όπως αντιλαμβανόμαστε, δεν ήταν μόνον οι Γερμανοί Ναζί εκείνοι οι οποίοι γνώριζαν τον αμερικανικής εμπνεύσεως μεταπολεμικό σχεδιασμό …Τον γνώριζαν και οι Σοβιετικοί …Ήταν όμως οι μόνοι; …Όχι βέβαια …Τον γνώριζαν και άλλοι …Το γνώριζε ακόμα και ένας άχρηστος Έλληνας. Τους ηθικούς αυτουργούς τού εγκλήματος κατά του πολωνικού λαού τούς γνώριζε και ένας Έλληνας, ο οποίος είχε παντρευτεί μια πολωνοεβραία …Ένας άθλιος Έλληνας, ο οποίος με τις «πλάτες» των Αμερικανών έπαιζε παιχνίδια εις βάρος των Βρετανών …Το γνώριζε ο Παπανδρέου.

Τον Ιουνίο του ’43 έγραφε σε επιστολή του στους Βρετανούς. «Σήμερον όμως σχηματίζεται νέα μορφή του παγκοσμίου ανταγωνισμού. Δύο παγκόσμια μέτωπα διαμορφούνται: Ο Κομμουνιστικός Πανσλαβισμός και ο Φιλελεύθερος Αγγλοσαξoνισμός, και ενώ το περιεχόμενον της αντιθέσεως των κοινωνικών των καθεστώτων οσημέραι θα ελαττούται, επειδή αμφότεραι αι παρατάξεις θα συγκλίνουν προς τον Σοσιαλισμόν, θα παραμένη ως κύριον και, βαθμιαίως, ως αποκλειστικόν περιεχόμενον της αντιθέσεως το μέγα θέμα της Ελευθερίας: ατομικής, πολιτικής, ηθικής. […] Μόνον μέσα εις την Σοσιαλιστικήν Πανευρώπην, επικουρουμένην από την ηθικήν και υλικήν δύναμιν του Φιλελευθέρου Αγγλοσαξονισμού, ημπορεί και η Ελλάς να εύρη το αίσθημα της ασφαλείας της απέναντι του καταθλιπτικού κινδύνου του Κομμουνιστικού Πανσλαβισμού» .

Από πού μπορεί να τα γνώριζε ο τενεκές της Αθήνας όλα αυτά; Το ’43 η «καρδιά» του κομμουνισμού, που ήταν η Σοβιετική Ένωση, όχι απλά δεν φαινόταν ότι θα είναι η μελλοντική κυρίαρχη ενός παγκόσμιου «πόλου», αλλά στην κυριολεξία δεν είχε «μαντήλι» για να κλάψει. Το ’43 η Σοβιετική Ένωση «έγλυφε» ακόμα τις «πληγές» της από τη θηριώδη επίθεση που δέχθηκε από τους Ναζί. Το ’43 εντός του σλαβικού κόσμου κομμουνιστές ήταν μόνον οι Εβραίοι και το «κατακάθι» της κοινωνίας του …Ελάχιστοι και κοινωνικά πιο περιθωριοποιημένοι και στιγματισμένοι ακόμα και από τους Εβραίους, τους ομοφυλόφιλους και τους γύφτους. Από πού υπέθετε ο «φωτισμένος» Παπανδρέου ότι «ανέτειλε» κάποιος «Κομμουνιστικός Πανσλαβισμός»;

Τα ίδια αναπάντητα ερωτήματα προκύπτουν και από την περιγραφή του άλλου «πόλου». Γιατί περιβάλλει ολόκληρο το «Δυτικό Μέτωπο» όπως το προσδιορίζει υπό τον «Φιλελεύθερο Αγγλοσαξονισμό»; Ποιους εννοεί ως βασικούς εκφραστές και βέβαια καθοδηγητές του; …Τους Βρετανούς ή τους Αμερικανούς; Μήπως αυτό το διφορούμενο αφήνεται επίτηδες, γιατί δεν έπρεπε οι Βρετανοί να «ψυλλιαστούν» περισσότερα απ” όσα θα έπρεπε να γνωρίζουν; Το ’43 δεν υπήρχε περίπτωση να φαντάζεται κάποιος μόνιμη στρατιωτική παρουσία των Αμερικανών στην Ευρώπη. Ακόμα περισσότερο δεν υπήρχε πιθανότητα να φαντάζεται ιδεολογική «κηδεμονία» των Αμερικανών. Οι Αμερικανοί εκείνη την εποχή ήταν οι αφελείς με τα παρδαλά πουκάμισα, που, όταν μιλούσαν, φώναζαν σαν τελάληδες, μασώντας καπνό και φτύνοντας ανεξέλεγκτα.

…Απλά πράγματα. Ο Παπανδρέου με τις «πλάτες» των Αμερικανών έριξε το «δόλωμα» στους Βρετανούς και τους παγίδευσε. Δεν είναι τυχαίο που ο ελληνικός Εμφύλιος τόσο στη σύλληψή του όσο και στην εκτέλεσή του είναι πανομοιότυπος με τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτόν τον Εμφύλιο δρομολόγησε ο Παπανδρέου με βάση τις ίδιες σταθερές και σίγουρα υπό την αμερικανική μυστική καθοδήγηση. Ο Παπανδρέου ενθάρρυνε τους δωσίλογους να εντείνουν την εγκληματική τους δράση τις τελευταίες ώρες των Ναζί στην Ελλάδα. Ο ίδιος ο Παπανδρέου «έσωσε» τη «δημοκρατία» στην Ελλάδα, νομιμοποιώντας τούς δωσίλογους για την «αγάπη» τους στη δημοκρατία και πολεμώντας τούς «στημένους» χαφιέδες του Στάλιν.

Γιατί έγιναν όλα αυτά; Γιατί έπρεπε να παγιδευτούν οι Βρετανοί. Από τη στιγμή που δεν προβλεπόταν να εισβάλουν Αμερικανοί ή Σοβιετικοί στην Ελλάδα, για να σώσουν τους πρώην ναζιστές και νυν αμερικανόδουλους δωσίλογους, θα έπρεπε να «σωθούν» μόνοι τους μέσω ενός εμφυλίου. Απλά, την απόφαση έπρεπε να την λάβουν οι Βρετανοί, όπως και έγινε. Τα μεγάλα θύματα των Αμερικανών παγιδεύτηκαν στην Ελλάδα και άνοιξαν τον «τάφο» τους με τον ελληνικό Εμφύλιο. Όπως έχουμε γράψει και σε άλλο κείμενο με τον ελληνικό Εμφύλιο, οι Έλληνες καταστράφηκαν ολοσχερώς, αλλά αυτοί, οι οποίοι «ηττήθηκαν» ολοκληρωτικά, ήταν οι Βρετανοί. Εξαιτίας εκείνου του Εμφυλίου αυτοί έχασαν ένα από τα πολυτιμότερα «πετράδια» στο «στέμμα» της αυτοκρατορίας τους.

Όλα τα παραπάνω στοιχεία τι αποδεικνύουν; Μήπως αποδεικνύουν αυτά τα οποία η ιστορία «ισχυρίζεται»; Μήπως αποδεικνύουν ότι οι Αμερικανοί ήταν πραγματικοί σύμμαχοι με τους Βρετανούς και πολέμησαν από κοινού τους ΝΑΖΙ; Μήπως αποδεικνύουν ότι όλοι από κοινού, αφού νίκησαν τους ναζιστές, στη συνέχεια «έσωσαν» τη δημοκρατία, σταματώντας τους σταλινικούς; …Όχι βέβαια …Τα στοιχεία αυτά αποδεικνύουν τα ακριβώς αντίθετα από αυτά τα οποία μαθαίνουμε στην ιστορία …Αποδεικνύουν ότι τίποτε από όλα αυτά, που νομίζουμε ότι έχουν συμβεί, δεν συνέβη …Καθαρό έγκλημα ήταν ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος και η ιστορία δεν έχει καμία δυνατότητα να το αποκαλύψει με τις μεθόδους της. Όλα αυτά τα «ανεξήγητα» τα οποία περιγράφουμε και αποδεικνύουν την εγκληματική φύση τού κατ’ όνομα μόνον Πολέμου του ’40, είναι μόνον κάποια λίγα ενδεικτικά παραδείγματα …Δεν είναι τα μόνα που υπάρχουν. Αυτά περιγράψαμε, γιατί αυτά επιλέξαμε ως τα πιο «χρήσιμα» στην «πορεία» την οποία επιλέξαμε για την ανάλυσή μας και όχι επειδή ήταν τα μόνα που βρήκαμε. Ο αναγνώστης μπορεί και μόνος του να κάνει μια ανάλογη έρευνα και ν” ανακαλύψει ανάλογα τέτοια παραδείγματα, τα οποία αποδεικνύουν τον ισχυρισμό μας.

…Υπάρχουν άπειρα παραδείγματα. Παραδείγματα, τα οποία αφορούν τον εφοδιασμό των γερμανικών υποβρυχίων στον Ατλαντικό από αμερικανικές εταιρείες πετρελαίων. Παραδείγματα, τα οποία αφορούν τις ιδιαίτερες σχέσεις των Εβραίων τραπεζιτών της καπιταλιστικής Νέας Υόρκης με τους Εβραίους μπολσεβίκους της κομμουνιστικής Μόσχας. Ύποπτο είναι επίσης το timing, το οποίο επέλεξαν οι Αμερικανοί να «βοηθήσουν» τους Ευρωπαίους στον πόλεμο εναντίον των Ναζί. Ύποπτος είναι ο ρόλος κάποιων Εβραίων Ραβίνων στη «συγκέντρωση» ομοεθνών τους στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως. Ύποπτη είναι η «κάλυψη» χιλιάδων Γερμανών εγκληματιών από τους Αμερικανούς.

Άπειρα παραδείγματα υπάρχουν, τα οποία αποδεικνύουν ότι ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν το μεγαλύτερο και πιο αιματηρό «συμβόλαιο» θανάτου της ανθρώπινης ιστορίας …Ως συμβάν του αστυνομικού δελτίου της εγκληματολογίας έπρεπε να έχει καταγραφεί και όχι πολιτικό γεγονός της ιστορίας …Η πρώτη και μοναδική φορά που κοινοί κακοποιοί επιβλήθηκαν των στρατηγών …Η πρώτη φορά που επιβλήθηκε ιμπεριαλιστικός σχεδιασμός με όρους «πεζοδρομίου».

Πότε ξεκίνησε ο «Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος»;

…Τον Σεπτέμβρη του ’39;

…Λάθος …Ξεκίνησε τον Δεκέμβρη του 1773.

Αν ρωτήσεις κάποιον, ο οποίος υπήρξε μάρτυρας ενός καυγά, για το πώς εξελίχθηκε αυτός ο καυγάς, η απάντησή του το πιθανότερο είναι να είναι πλήρης. Ο καυγάς ξεκίνησε όταν ο άλφα χτύπησε τον βήτα και μετά ο βήτα ανταπέδωσε με αποτέλεσμα μετά από αλλεπάλληλα χτυπήματα εκατέρωθεν να καταλήξουν οι διαπληκτιζόμενοι σε μια οριστική κατάσταση. Ο καυγάς, δηλαδή, έχει μια ολοκληρωμένη λειτουργία. Δεν «σαλαμοποιείται» σε καυγά νούμερο ένα, που αφορά το ένα χτύπημα και σε καυγά νούμερο χ, που αφορά το χιοστό χτύπημα. Ο καυγάς μπορεί να καταλήξει σε θάνατο, στο αστυνομικό τμήμα ή σε συμφιλίωση, αλλά κάπου θα καταλήξει. Αν δεν έχει καταλήξει, σημαίνει ότι δεν έληξε …και άρα συνεχίζεται.

Κάτι ανάλογο στο επίπεδο των κρατών είναι και οι πόλεμοι. Οι πόλεμοι μεταξύ των κρατών ολοκληρώνονται μέσα στον χρόνο όταν «τελειώσουν» τα μεταξύ τους χτυπήματα …Όταν επικρατήσει κάποιος οριστικά ή «γεφυρωθούν» οι διαφορές τους ή όταν πάψουν να έχουν ανταγωνιστικές ή εχθρικές θέσεις μεταξύ τους. Το γεγονός ότι στις κλίμακες που αφορούν τα κράτη ο ενδιάμεσος χρόνος μπορεί να είναι δεκαετίες ή ακόμα και αιώνες, δεν σημαίνει ότι ο «καυγάς» ολοκληρώθηκε μέχρι να ξεκινήσει ένας νέος. Κάθε νέο επεισόδιο, εφόσον πρόκειται για τους ίδιους «μονομάχους» και αφορά τα ίδια συμφέροντα, μπαίνει στο ίδιο «λογαριασμό».

Τι θέλουμε να πούμε με όλα αυτά; Ότι ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος δεν είναι ούτε δεύτερος ούτε παγκόσμιος …Είναι η συνέχεια ενός πολέμου, ο οποίος ξεκίνησε το 1775 …Ενός πολέμου, ο οποίος υπήρξε το αίτιο της ίδρυσης του σύγχρονου αμερικανικού κράτους. Ο πόλεμος δηλαδή της Ανεξαρτησίας των αποίκων της Νέας Γης απέναντι στους Άγγλους ήταν το βασικό και ίσως το μόνο παραδοσιακό στοιχείο, το οποίο εμπεριέχει η έννοια του αμερικανικού «έθνους» …Το μόνο κοινό στοιχείο, το οποίο ενώνει μεταξύ τους τούς πολυεθνικούς και πολυφυλετικούς πληθυσμούς των ΗΠΑ …Ο πόλεμος μεταξύ της Μεγάλης Βρετανίας και των 13ων αποικιών της στην Αμερική.

Αυτές οι 13 αποικίες νίκησαν στρατιωτικά τη Μεγάλη Βρετανία και την «έδιωξαν» από την αμερικανική ήπειρο. Όταν αυτές οι αποικίες έγιναν 50 και ισχυροποιήθηκαν επαρκώς, «κυνήγησαν» τη Μεγάλη Βρετανία σε όλες τις ηπείρους και της πήραν τα πάντα. Νίκησαν «εντός» έδρας και επεδίωξαν να πάρουν νίκη και «εκτός» έδρας. Γι” αυτόν τον λόγο μιλάμε για έναν ολοκληρωμένο και ενιαίο «καυγά». Όταν η Μεγάλη Βρετανία ήταν μια ισχυρή αυτοκρατορία, «χτυπούσε» τους Αμερικανούς στην ίδια τους την πατρίδα. Με την Επανάσταση οι Αμερικανοί «ισορρόπησαν» το αποτέλεσμα, αναγκάζοντάς την να αποχωρήσει από την αμερικανική ήπειρο και με τον υποτιθέμενο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο πήραν την τελική νίκη, εφόσον αντεπιτέθηκαν και στην κυριολεξία την κατέστρεψαν.

Στην πραγματικότητα, δηλαδή, ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν η συνέχεια μιας σύγκρουσης, η οποία ξεκίνησε στα νερά της Βοστόνης …Ήταν το τελευταίο «επεισόδιο» μιας «παράστασης», η οποία ξεκίνησε το 1773. Οι κύριοι μονομάχοι του «Πολέμου» αυτού ήταν αυτοί οι δύο και όλοι οι υπόλοιποι έπαιζαν συμπληρωματικούς «ρόλους». Αυτό δεν το λέμε εμείς …Αυτό το δείχνει η «νεκροψία». Οι Βρετανοί ήταν αυτοί, οι οποίοι στον πόλεμο αυτόν έχασαν τα πάντα και οι Αμερικανοί ήταν εκείνοι, οι οποίοι κέρδισαν τα πάντα …Οι άλλοι απλά συμμετείχαν …Ο καθένας, παίζοντας τον μικρό ή τον μεγάλο ρόλο του …Ρόλο όμως απαραίτητο, για να ξεκινήσει και να εξελιχθεί η μεγάλη μάχη μέχρι να κατακτηθεί ο στόχος του σφετεριστή …Ο στόχος των ΗΠΑ να διαδεχθούν τη Βρετανία στην «κορυφή» του κόσμου.

Αυτούς τους ρόλους εύκολα τους εντοπίζει κάποιος, αν έχει την απαιτούμενη γνώση. Οι Ναζί, για παράδειγμα, είχαν χρηματοδοτηθεί από τους Αμερικανούς, για να κάνουν τον «λαγό», ο οποίος θα παρέσερνε τη Βρετανία στο «σφαγείο». Οι υπόλοιποι λαοί —σαν τους Έλληνες, τους Γάλλους ή τους Ιταλούς— απλά παρασύρθηκαν μέσα στη δύνη της κολοσσιαίας σύγκρουσης, γιατί αυτό συνέφερε τους «σκηνοθέτες» της παράστασης …Απλοί «κομπάρσοι». Γιατί; Γιατί αυτοί οι λαοί μπορεί να υπέστησαν τρομακτικές ζημιές εξαιτίας εκείνου του πολέμου, αλλά στην πραγματικότητα δεν άλλαξαν εξαιτίας του τις θέσεις τους στην παγκόσμια «ιεραρχία» …Αυτό, που ήταν προπολεμικά, αυτό παρέμειναν και μεταπολεμικά …Μερικώς ανεξάρτητα κράτη ήταν και τέτοια παρέμειναν.

Ο πόλεμος αφορούσε τα «αφεντικά» …Τους «πρωταγωνιστές». Όλοι οι υπόλοιποι «κομπάρσοι» απλά περίμεναν να μάθουν ποιος θα είναι το επόμενο «αφεντικό» τους. Για τα «αφεντικά» τελείωνε μια «εποχή» και άρχιζε μια άλλη, ενώ οι υπόλοιποι απλά «παρίσταντο» …Ούτε καν η γλώσσα των «αφεντικών» δεν άλλαζε …Αγγλικά μιλούσαν οι Βρετανοί και αγγλικά μιλούσαν και οι διάδοχοί τους Αμερικανοί. Στα αγγλικά θα απευθύνονταν οι «κομπάρσοι» στα αφεντικά τους και αυτό δεν θα άλλαζε με την αλλαγή «φρουράς». Αν οι Αμερικανοί επικρατούσαν απλά θα «κληρονομούσαν» τους «κομπάρσους» ως «λεία»….Τι ρόλο μπορεί να παίξει μια «λεία»;

Αν ο αναγνώστης τα καταλάβει όλα αυτά μπορεί να συμπληρώσει το πάζλ ακόμα και με κομμάτια που λείπουν. Όταν από μια «διαδρομή» γνωρίζεις την «αφετηρία» και τον «τερματισμό» της, μπορείς να καταλάβεις και όλα όσα αφορούν τη «διαδρομή» αυτή. Ανοίγεται μπροστά σου ένα «παράθυρο» και καταλαβαίνεις όλα αυτά, τα οποία σήμερα φαίνονται μυστηριώδη, ανεξήγητα ή τυχαία. Δεν υπάρχει τίποτε μυστηριώδες, τίποτε ανεξήγητο και προπάντων τίποτε δεν έγινε τυχαία. Όλα έχουν την εξήγησή τους λοιπόν.

Γιατί είχαν ανάγκη οι Αμερικανοί τους Ναζί; Ήθελαν μια άψογα οργανωμένη και απόλυτα ελεγχόμενη ομάδα ανθρώπων, για να μπορέσουν να θέσουν σε λειτουργία το σχέδιό τους να κατακτήσουν την Ευρώπη. Οι ίδιοι δεν είχαν «πρόσβαση» στην Ευρώπη και ως εκ τούτου θα αντιμετώπιζαν τεράστιες δυσκολίες, οι οποίες τελικά θα τους απέτρεπαν από τη βασική τους επιδίωξη. Δεν είχαν στην Ευρώπη ελεγχόμενους «αμερικανόφιλους» σε βαθμό τέτοιο, που θα τους επέτρεπαν να στήσουν στα ευρωπαϊκά κράτη τα φανατικά αμερικανόφιλα καθεστώτα. Δεν μπορούσαν να την μετατρέψουν σε «επαρχία» τους, εφόσον δεν μπορούσαν να την κατακτήσουν και να την μοιράσουν σε εποίκους τους. Αυτήν τη δυνατότητα την απέκτησαν εξαιτίας των εγκληματιών Ναζί και των συνενόχων τους δωσίλογων.

Η αποτυχία της Γερμανίας θα γινόταν το θεμέλιο της επιτυχίας των ΗΠΑ στην Ευρώπη. Οι Αμερικανοί έδωσαν στη Γερμανία τη δυνατότητα να κατακτήσει πρόσκαιρα την Ευρώπη, ώστε να «κληρονομήσουν» οι ίδιοι ατόφιες τις υποδομές ακόμα και ενός πρόσκαιρου κατακτητή. Έδωσαν στη Γερμανία τη δυνατότητα να μετατρέψει με τη βία για λίγα χρόνια την Ευρώπη σε «επαρχία» της, για να βρουν έτοιμη την υποδομή να την κάνουν αμερικανική «επαρχία» …Να «κληρονομήσουν» ατόφιους όλους τους δωσίλογους συνεργάτες τους. Το κόστος του αίματος του ιμπεριαλισμού θα το χρεώνονταν οι Γερμανοί και οι ίδιοι θα απολάμβαναν τα κέρδη, διατηρώντας επιπλέον και τη «βιτρίνα» του ειρηνιστή.

Εύκολο ήταν να «κληρονομήσουν» όλους τους εγκληματίες, γιατί η ισχύς τους και ο ρόλος τους στο τέλος του πολέμου τούς επέτρεπε να μοιράζουν «συγχωροχάρτια» κατά βούληση. Κρατώντας οι ίδιοι το «ξίφος» της διεθνούς δικαιοσύνης, η οποία θα έκρινε τους εγκληματίες πολέμου, μπορούσαν —μέσω του εκβιασμού— να δημιουργούν δούλους των συμφερόντων τους. Οι αυθεντικοί Ναζί της Γερμανίας, για να γλιτώσουν τα τομάρια τους, τους επέτρεψαν να ελέγξουν απόλυτα τη Γερμανία. Οι δωσίλογοι της Ευρώπης για τον ίδιο ακριβώς λόγο τούς επέτρεψαν να ελέγξουν απόλυτα τις ευρωπαϊκές χώρες …Όλες τις χώρες, ανεξάρτητα από το πού επιλέχθηκαν να καταλήξουν μετά τη δημιουργία των δύο Μπλοκ.

Χωρίς την «αγγαρεία» των Ναζί οι Αμερικανοί δεν θα μπορούσαν να επιβληθούν στον κόσμο και κυρίως στην Ευρώπη. Οι Ναζί τούς επέτρεψαν να παρασύρουν τη Βρετανία στην «παγίδα» που την κατέστρεψε. Οι Ναζί εξασθένησαν και παγίδευσαν τη Βρετανία, αναγκάζοντάς την να παραδοθεί «φιλικά» και «αδελφικά» στις ΗΠΑ. Οι Ναζί με τα όπλα τους και τη δολιότητά τους προσέφεραν στους Αμερικανούς έτοιμους συνεργάτες μέσα σε όλα τα ευρωπαϊκά κράτη. Σε διαφορετική περίπτωση οι Αμερικανοί δεν θα μπορούσαν ούτε καν να φανταστούν ότι θα έλεγχαν την Ευρώπη …Την Ευρώπη, η οποία μέχρι τότε τους τρόμαζε και γελούσε με την αφέλειά τους.

Το πρόβλημα, δηλαδή, ήταν μεγάλο. Όπως δεν μπόρεσαν ποτέ οι Βρετανοί να περάσουν τη Μάγχη ως πραγματικοί κατακτητές της Ευρώπης, έτσι δεν θα μπορούσαν και οι Αμερικανοί να περάσουν τον Ατλαντικό. Το μόνο που μπορούσαν να κάνουν ήταν να μιμηθούν τους Βρετανούς. Μέχρι τότε οι Βρετανοί κατάφερναν και έλεγχαν την Ευρώπη εμμέσως, ελέγχοντας σχεδόν τον υπόλοιπο Πλανήτη. Το ίδιο φιλοδοξούσαν να κάνουν και οι Αμερικανοί, ελέγχοντας τη Βρετανία και τη Σοβιετική Ένωση. Από τη στιγμή που αυτό το κατάφεραν με πονηριές και συνομωσίες, τα πράγματα γίνονταν πολύ ευκολότερα.

Η αντίδραση από την Ευρώπη ποτέ δεν εκδηλώθηκε, γιατί απλούστατα οι Αμερικανοί έλεγχαν τους παλιούς συνεργάτες των Ναζί. Έχοντας τη βοήθεια των αυθεντικών Ναζί και των συνεργατών τους, υπέταξαν ολόκληρη την Ευρώπη, χωρίς να ρίξουν ούτε μία σφαίρα εναντίον των πραγματικών τους εχθρών. Οι μόνες σφαίρες, που έριξαν, ήταν εναντίον των «κομπάρσων» του πολέμου …Εναντίον των Ναζί υπαλλήλων τους.

Από τη στιγμή που τα γνωρίζουμε όλα αυτά, μπορούμε να εξηγήσουμε και όλα τα «σκοτεινά» στοιχεία της υπόθεσης. Εφόσον ήθελαν οι Αμερικανοί να μπλέξουν πάση θυσία τη Βρετανία στον πόλεμο, ευνόητο είναι ότι θα απάλειφαν όλους τους παράγοντες, οι οποίοι θα δρούσαν στην αντίθετη κατεύθυνση. Μήπως γνωρίζει ο αναγνώστης την περίπτωση του Εδουάρδου του Η'; Γιατί αυτή είναι σημαντική; Γιατί ο Εδουάρδος ήταν ο φυσικός ηγέτης της Βρετανίας στην εποχή που είχε αρχίσει να «ανατέλλει» η απειλή του Χίτλερ. Ο Εδουάρδος ήταν ο διάδοχος του βρετανικού θρόνου. Τι έκανε αυτός; Μετά τη στέψη του ως Βασιλιάς της Βρετανίας και πριν καν συμπληρώσει έναν χρόνο στον θρόνο, παραιτήθηκε από αυτόν …για τον έρωτα …Ο πρώτος και ο μόνος Βρετανός μονάρχης που το έκανε αυτό.

Η βρετανική κοινή γνώμη έμεινε έκπληκτη. Αντιδράσεις δεν υπήρχαν, γιατί «τάισαν» το πόπολο με την «εύπεπτη» δύναμη του έρωτα. Δάκρυσαν οι κυράτσες και ανέκτησαν τις ελπίδες τους οι ταπεινές ότι κάποια στιγμή θα γίνουν και οι ίδιες πριγκίπισσες. Γέμισαν γλυκανάλατες «αναλύσεις» τα περιοδικά του «αέρα» και του κουτσομπολιού. Γιατί το λέμε αυτό; Γιατί μιλάμε για τον θρόνο της Βρετανίας. Μιλάμε για τη θέση κάποιου, από του οποίου τις πράξεις εξαρτιόταν τότε ολόκληρη η πορεία της ανθρωπότητας. Δεν μιλάμε για τη θέση του προέδρου στον ναυτικό όμιλο Καστοριάς. Όταν κάτι «απειλεί» αυτόν τον θρόνο, απλά εξαλείφεται …Δεν αυτοεξαλείφεται ο βασιλιάς …Εξαλείφεται ό,τι ή όποιος δεν τον εξυπηρετεί …Εξαλείφεται, όπως «εξαλείφθηκε» η Εκκλησία του Πάπα από τον βασιλιά Ερρίκο τον Η” …Εξαλείφεται, όπως εξαλείφθηκε η Νταϊάνα και ο Ντόντι από τη βασίλισσα Ελισάβετ. Για να αφήνεται ένας παράγοντας να απειλεί τον Μονάρχη της Βρετανίας, σημαίνει ότι κάποιοι πολύ ισχυροί και αφανείς παράγοντες τον προστατεύουν.

Αν ψάξει κάποιος λίγο περισσότερο τα πράγματα, θα επιβεβαιώσει αυτά τα οποία λέμε. Μάχες μυστικών υπηρεσιών και εκβιασμοί κρύβονταν πίσω από τη δήθεν ιστορία του έρωτα. Οι Αμερικανοί προστάτευαν την «πέτρα» του σκανδάλου, που οδήγησε τον Εδουάρδο στην παραίτηση. Οι Αμερικανοί, οι οποίοι ήθελαν πάση θυσία να εμπλέξουν τη Βρετανία στον πόλεμο, επένδυαν σ” αυτήν, γιατί έβλεπαν ότι ο νέος Μονάρχης της όχι απλά δεν ήταν εχθρικός απέναντι στον «κομπάρσο» Χίτλερ, αλλά συμπαθών …Φίλος και θαυμαστής τού Χίτλερ στις αντικομμουνιστικές του «υστερίες» …Σχεδόν φίλος του Ρίμπεντροπ, ο οποίος εκείνη την εποχή γλεντοκοπούσε στο Λονδίνο …Σχεδόν έτοιμος να χρηματοδοτήσει τον Χίτλερ, για ν” αποτελέσει το «φράγμα» της Ευρώπης απέναντι στην κομμουνιστική απειλή.

Αυτή η βασιλική συμπεριφορά ήταν ο απόλυτος εφιάλτης για τους Αμερικανούς. Η Βρετανία είχε έναν ηγέτη, ο οποίος απλά παρακολουθούσε το παιχνίδι των «κομπάρσων» τους και δεν έδειχνε διάθεση συμμετοχής …Των δικών τους κομπάρσων …ναζιστών και σταλινικών. Δεν έδειχνε καμία διάθεση να στραφεί εναντίον του «κατασκευασμένου» εχθρού σε συμμαχία με έναν υποτίθεται πιο πραγματικό εχθρό. Ο φιλοναζιστής και αντικομμουνιστής Εδουάρδος δεν ήταν εύκολο να στρέψει την αυτοκρατορία του εναντίον κάποιου που συμπαθούσε με τη συμμαχία κάποιου που αντιπαθούσε. Στην καλύτερη περίπτωση θα τους άφηνε να βγάλουν μόνοι τους τα μάτια τους, έχοντας τη βεβαιότητα ότι αυτό δεν θα πήγαινε πολύ «μακριά».

Τότε, κατά «σύμπτωση», ερωτεύτηκε μια Αμερικανίδα …Μια Αμερικανίδα, από αυτές που οι μανάδες άλλων εποχών τις ονόμαζαν «Εξώλης και προώλης». Παντρεμένη πολλάκις με αναρίθμητους εραστές σε παράλληλες σχέσεις και η οποία βρέθηκε να διεκδικεί την κορυφαία θέση σε μια πουριτανική αγγλική «αυλή», που αναζητούσε την «παρθενία». Αυτήν λοιπόν την «ελαφριά» Βάιολετ Ουάλας Ουώρφηλντ Σίμπσον πήγε κι ερωτεύτηκε ο αφελής πρίγκιπας. Εδώ θα πει κάποιος ότι μπορεί να είμαστε άδικοι …Μπορεί να τον αγάπησε κι αυτήν. Πρόσφατα αποδείχθηκε ότι αυτό δεν συνέβαινε. Όπως αποκαλύπτεται σε σχετικά πρόσφατο βιβλίο, η κυρία διατηρούσε ερωτικές σχέσεις με τον πρώην άντρα της και επικοινωνούσε μ” αυτόν ακόμα κι όταν βρισκόταν στο ταξίδι του μέλιτός της.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ότι η κυρία ήταν υπάλληλος υπηρεσιών, οι οποίες έχουν την εξουσία να παρεμβαίνουν ακόμα και στην προσωπική ζωή των υπαλλήλων τους. Η κυρία «αναγκάστηκε» από κάποιους να εγκαταλείψει τον άνδρα της, για να παραστήσει την ερωμένη του Πρίγκιπα …Προφανώς για κάποιους ανώτερους σκοπούς, οι οποίοι δικαιολογούσαν τη θυσία της προσωπικής ευτυχίας. Χωρίς καμία αμφιβολία θεωρούμε ότι ήταν πράκτορας των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ. Οι Αμερικανοί την «έριξαν» δίπλα στον Πρίγκιπα, έχοντας την εντύπωση ότι την κρίσιμη ώρα, είτε ως σύζυγος είτε ως ερωμένη, θα μπορούσε να τον πείσει να βάλει τη Βρετανία στον πόλεμο εναντίον των Ναζί. Προφανώς, όταν είδαν ότι αυτό είναι δύσκολο έως απίθανο, άλλαξαν τακτική …Ήταν ανεπιθύμητος πλέον γι” αυτούς.

Ανεπιθύμητος σημαίνει «απαλοιφή» του. Προφανώς με εκβιασμούς τον ανάγκασαν σε παραίτηση. Εύκολοι είναι οι εκβιασμοί σε μια τέτοια περίπτωση όταν ελέγχεται μια «στημένη» ερωτική σύντροφος. Μπορεί αυτοί οι εκβιασμοί να αφορούν από ντροπιαστικά ερωτικά βίτσια μέχρι τη χρήση ναρκωτικών ή άλλων ουσιών. Μιλάμε για καταστάσεις, οι οποίες, αν δημοσιευτούν, μπορούν να «κλονίσουν» έναν ολόκληρο θεσμό και αυτό δεν το ήθελε κανένας στη Βρετανία …Ακόμα κι αυτοί, οι οποίοι υποστήριζαν τον εκβιαζόμενο βασιλιά. Μόνον σ” αυτήν την περίπτωση «θυσιάζεις» έναν βασιλιά …Να «σώσεις» έναν θρόνο. Αυτό πιστεύουμε ότι έγινε στη Βρετανία, εξαιτίας της αφέλειας του Εδουάρδου. Έφερε σε δύσκολη θέση τον θεσμό και καταστράφηκε.

Αυτήν την «εξυπηρέτηση» στη συνέχεια οι Αμερικανοί μπορεί να την «πούλησαν» στον αναπάντεχα τυχερό αδερφό του τον Γεώργιο ΣΤ” και με αυτόν τον τρόπο να εξασφάλισαν τη βασιλική ανοχή σε μια πιθανή βρετανική επέμβαση. Μια ανοχή, η οποία δινόταν δύσκολα, γιατί το Παλάτι της Βρετανίας —ακόμα κι αν δεν ήταν φιλοναζιστικό— ήταν τρομερά αντικομμουνιστικό και έβλεπε τη Γερμανία σαν το πρώτο και πιο ισχυρό «ανάχωμα» της Ευρώπης απέναντι στη σταλινική απειλή. Εξασφαλίζοντας οι Αμερικανοί την ανοχή των Ανάκτων, έκαναν τα πράγματα πολύ ευκολότερα γι” αυτούς. Γιατί; Γιατί είχαν τον δικό τους άνθρωπο να οδηγήσει τη Βρετανία στον πόλεμο.

…Το μυστικό τους «όπλο» …Τον μεθύστακα Τσόρτσιλ …Τον «συγγενή» τους, εφόσον από τη μητέρα του ήταν Αμερικανός …Τον «θαυμαστή» του αμερικανικού ονείρου …Τον «ύποπτο» Τσόρτσιλ, εφόσον στην εποχή τού μεγάλου αμερικανικού χρηματιστηριακού «ράλι», που οδήγησε στο Κραχ, ο ίδιος ήταν ο Μέγας Θησαυροφύλακας της Βρετανίας και πιθανότατα εμπλεκόμενος άμεσα σε αυτό το Κραχ, το οποίο ήταν προϊόν ακατάσχετης κερδοσκοπίας …Τον αδίστακτο Τσόρτσιλ, αν σκεφτεί κάποιος ότι ο άνθρωπος εκείνος δεν δίστασε να βγάλει τη νύφη του στο «κλαρί», προκειμένου να του φέρνει πληροφορίες πολιτικού ενδιαφέροντος. Τέτοιον άνθρωπο είχαν «φυτέψει» οι Αμερικανοί στην «καρδιά» της βρετανικής αυτοκρατορίας και περίμεναν τα λαμπρά αποτελέσματα.

…Μια αυτοκρατορία, η οποία μέσα σε ελάχιστες δεκαετίες, χωρίς να υποστεί στρατιωτική «ήττα», μετατράπηκε σε μια «ένωση», που θυμίζει πολιτιστικό σύλλογο κυριών …Ένωση καπελοφόρων κυριών για την προστασία της πεδινής πέρδικας. Γιατί; Γιατί είναι προφανές ότι οι Αμερικανοί, εξαιτίας της δαιμόνιας Σίμσον, είχαν βάλει στο «χέρι» τον βρετανικό θρόνο. Μπορούσαν να τον εκβιάζουν με «πικάντικες» αποκαλύψεις στον πουριτανικό βρετανικό λαό. Τον πέτυχαν στην «αλλαγή» προσώπων και εκεί τον «χτύπησαν», εκμεταλλευόμενοι την αδυναμία και την απειρία των διαδόχων …Ό,τι ακριβώς έκαναν στην Ελλάδα, χτυπώντας τον θρόνο μόλις πέθανε ο έμπειρος Παύλος και βρήκαν τον νεαρό Κωνσταντίνο με εμπειρίες προσκόπου.

Δυστυχώς για τους Βρετανούς η ιστορία του μέλλοντος θα είναι πολύ σκληρή γι” αυτούς. Θα περάσουν στην «αθανασία» ως η μόνη αυτοκρατορία, η οποία νικήθηκε από γκάνγκστερ …Γκάνγκστερ, που την «αιφνιδίασαν» και την λεηλάτησαν …Γκάνγκστερ, οι οποίοι με όρους εγκλήματος εκβίασαν την ηγεσία της και την κατέλυσαν …Γκάνγκστερ, οι οποίοι με πόρνες, εμπόρους ναρκωτικών και άλλους «στρατηγούς» του πεζοδρομίου πλεύρισαν την ηγεσία της και την «καθάρισαν» σαν «αυγό». Η Βρετανία θα περάσει στην ιστορία σαν η μεγαλύτερη λεία κοινών κακοποιών που υπήρξε ποτέ.

…Τζάμπα οι μυστικές της υπηρεσίες …Τζάμπα οι «Τζέιμς Μποντ» και οι ΜI 6 που «τάιζε» …Τζάμπα τα License to Kill που έδινε. Ολόκληρη αυτοκρατορική ηγεσία επέτρεψε στα «σκουλήκια» του υποκόσμου της Νέας Υόρκης να τη διαλύσουν. Αιφνιδιάστηκε ο νεαρός βασιλιάς από το θράσος των κακοποιών και αντέδρασε σαν κοινός φουκαράς. Αντί να στείλει μερικούς πράκτορες να «τσιμεντώσουν» παραδειγματικά μερικούς από τους χρεοκοπημένους τραπεζίτες τής Νέας Υόρκης —μόνο και μόνο επειδή τόλμησαν να τον πλησιάσουν— τους έκανε «συνομιλητές» του. Διαπραγματευόταν τον θρόνο του με ανθρώπους, οι οποίοι λίγες ώρες πριν μπορεί να μάλωναν με ανταγωνιστές τους για τις ταρίφες των πορνών στην Πέμπτη Λεωφόρο.

Ρούζβελτ …ο φονιάς της Βρετανίας.

Η παγίδευση της Βρετανικής Αυτοκρατορίας ήταν το αποτελέσματα μιας πολιτικής, η οποία είχε ξεκινήσει αρκετά χρόνια πριν. Από την εποχή που οι Αμερικανοί τραπεζίτες έπαθαν τη μεγάλη «ζημιά» με το «Κραχ» του 1929, έψαχναν τρόπο να επαναφέρουν την οικονομίας τους στους παλαιούς ρυθμούς, χωρίς να υποστούν οι ίδιοι τη ζημιά των δικών τους σφαλμάτων. Στην πραγματικότητα έψαχναν θύμα, για να «φορτώσουν» τη ζημιά. Η Βρετανική Αυτοκρατορία ήταν ο ιδανικός στόχος γι” αυτούς. Διατηρούσε την παγκόσμια πρωτοκαθεδρία και ο παγκόσμιος ρόλος της ήταν ένας πειρασμός για τους τοκογλύφους. Γιατί τους ενδιέφερε ο παγκόσμιος ρόλος της; Γιατί θα μπορούσαν, αν έπαιρναν τη θέση της, να «διαχύσουν» τη ζημιά σ” ολόκληρο τον κόσμο και να συνεχίσει η οικονομία να «καλπάζει» σε νέο ακόμα μεγαλύτερο «λιβάδι» από τις ΗΠΑ.

Αυτό ήταν που τους χρειαζόταν …»Χώρος» …Χώρος, για να εκτονώσουν την πίεση του κλειστού εθνικού τους χώρου, ο οποίος δεν «χωρούσε» τα πλασματικά και υπέρογκα κέρδη τού περίφημου αμερικανικού «ονείρου». Οι Αμερικανοί το είχαν αποφασίσει από τότε …Το «όνειρο», για να συνεχίσει να υπάρχει, θα έπρεπε να γίνει «εφιάλτης» για όλους τους υπολοίπους και απόλυτη καταστροφή για τη Βρετανία. Η Βρετανία, δηλαδή, κινδύνευε πολλά χρόνια πριν εκδηλωθεί ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος και ούτε καν υποψιαζόταν τι συμβαίνει. Για λόγους ακατανόητους εμπιστευόταν τους Αμερικανούς, θεωρώντας τους φυλετικά «αδερφούς». Μιλάμε για ακατανόητους λόγους, γιατί τέτοια εμπιστοσύνη δεν υπάρχει μεταξύ δυνάμεων, οι οποίες είχαν πολεμήσει μεταξύ τους — κι αυτό εξαιτίας του μίσους, το οποίο αναπτύσσεται πάντα μεταξύ καταπιεστή και καταπιεσμένου.

Επιπλέον, η Βρετανία αγνοούσε ότι, ακόμα κι αν υπήρχαν κάποιες «βάσεις» γι” αυτήν τη συμπάθεια, αυτές είχαν προ πολλού χαθεί. Από την απελευθέρωσή τους και εντεύθεν οι ΗΠΑ έχασαν σχετικά γρήγορα την αγγλοσαξονική τους «καθαρότητα», η οποία τις χαρακτήριζε στα χρόνια της αποικιοκρατίας και έγιναν ένα πολυεθνικό και πολυφυλετικό «μόρφωμα», το οποίο δεν υπάκουε σε κανέναν από τους μέχρι τότε γνωστούς «κανόνες» που αφορούσαν τα εθνικά κράτη και τους έδιναν τα προβλέψιμά τους χαρακτηριστικά.

Αυτό το απρόβλεπτο και ασυνήθιστο κράτος «εμπιστεύονταν» η συνήθως καχύποπτη με όλους Βρετανία. Μια Βρετανία, η οποία αγνοούσε το σημαντικότερο από όλα αυτά. Αγνοούσε ότι, ακόμα κι αν υπήρχε με τις ΗΠΑ «συγγένεια», αυτό δεν σήμαινε απαραίτητα ότι τα συμφέροντά τους θα ήταν πάντα κοινά ή απλώς συμπλέοντα. Τα συμφέροντα δεν αναγνωρίζουν τις «συγγενικές» ιδιότητες …Δεν έχουν αισθήματα και βέβαια ευαισθησίες. Κάπου εκεί την «πάτησαν», γιατί δεν είδαν ότι το Κραχ απειλούσε με καταστροφή τις ΗΠΑ και ότι, αν μπορούσαν, θα την «φόρτωναν» σε κάποιον άλλον.

Για να τα καταλάβουμε όλα αυτά, θα πρέπει να τα δούμε στην πορεία τους. Πρέπει να δούμε πώς έγιναν τα σφάλματα και φτάσαμε σ” αυτήν την «εμπόλεμη» κατάσταση. Πρέπει να δούμε τι ακριβώς «έσωζε» τις ΗΠΑ, για να καταλάβουμε τι ακριβώς επιθυμούσαν εις βάρος της Βρετανίας. Μέχρι τότε οι ΗΠΑ ζούσαν το όνειρό τους. Είχαν εξασφαλίσει την ανεξαρτησία τους και είχαν αρχίσει να εκμεταλλεύονται στο έπακρο τις τεράστιες δυνατότητες του κράτους τους. Όμως, «έτρεχαν» και δεν έδειχναν να γνωρίζουν τους κινδύνους που η «κίνηση» αυτή συνεπάγεται για τα συστήματα …»Έτρεχαν» εκεί όπου έπρεπε να «περπατάνε» και «περπατούσαν» εκεί όπου έπρεπε να μένουν απολύτως ακίνητοι.

Η τεράστιες δυνατότητες του κράτους τους σε συνδυασμό με την απειρία τους ήταν θέμα χρόνου να τους οδηγήσουν σε «ατύχημα». Οι άπειροι οδηγοί πιο πολλές πιθανότητες έχουν να κάνουν ατύχημα με μια πανίσχυρη Ferrari παρά με ένα μόνιππο κάρο. Τέτοια Ferrari ήταν το αμερικανικό κράτος και τόσο άσχετοι ήταν οι Αμερικανοί ως έθνος. Η πρώην φτωχή πλέμπα της Ευρώπης, που, λίγα χρόνια μετά τη μετανάστευσή της στον Νέο Κόσμο, βρέθηκε να κρατάει στα χέρια της ένα «τιμόνι», το οποίο απαιτούσε τεράστιες γνώσεις, για να μην οδηγήσει σε ατύχημα. Ο κίνδυνος της «σύγκρουσης» ήταν μπροστά και δεν τον έβλεπε κανένας …Απολύτως κανένας …κι ας κάνουν κάποιοι τραπεζίτες —εκ των υστέρων— τούς δήθεν έξυπνους, που τα γνώριζαν όλα …Όλοι σώθηκαν στο Κραχ με κρατικά χρήματα.

Έχοντας την εσφαλμένη πεποίθηση ότι οι πόροι τους —και κατά συνέπεια τα πλούτη τους— είναι ανεξάντλητοι, διαρκώς «επιβάρυναν» την οικονομία τους με παράλογες απαιτήσεις κερδών. Οι εργαζόμενοι γίνονταν «επενδυτές» κι αναζητούσαν μετανάστες, για να παριστάνουν τους εργαζόμενους σε έναν «κύκλο», ο οποίος δεν έδειχνε να έχει τελειωμό. Η «φούσκα» είχε αρχίσει να διογκώνεται και κανένας δεν έβλεπε τον κίνδυνο. Όλη η οικονομία τους είχε μετατραπεί σε μια τεράστια «πυραμίδα», η οποία διαρκώς υποσχόταν νέα κέρδη. Οι εργαζόμενοι αύξαναν συνέχεια τους μισθούς τους και κατά συνέπεια την αγοραστική τους δύναμη και άρα και τα κέρδη των εταιρειών. Οι επενδυτές επένδυαν όλο και περισσότερα χρήματα, αναζητώντας νέα και μεγαλύτερα κέρδη. Χωρίς κανένα «μέτρο» πολλαπλασίαζαν τα κέρδη σε μια οικονομία, η οποία ήταν βέβαιον ότι στο τέλος θα «ξερνούσε» …Το Κραχ ερχόταν και κανένας δεν το έβλεπε.

Όταν τελικά αυτό το Κραχ εκδηλώθηκε, το χάος σκέπασε τις ΗΠΑ. Ξαφνικά η πείνα άρχισε να απειλεί μια από τις πιο πλούσιες χώρες στον κόσμο. Η ανεργία, η εγκληματικότητα και η δυστυχία χτύπησαν «κόκκινα». Πάνω από 30% ανεργία σε μια δύναμη, που μέχρι τότε της περίσσευε η εργασία κι αναζητούσε διαρκώς νέους μετανάστες, για να καλύψει της ανάγκες τής ανάπτυξής της. Η άλλοτε Γη της Επαγγελίας απειλήθηκε με τη φτώχεια, που μέχρι τότε νόμιζε ότι αφορά μόνον τους άλλους και όχι την ίδια. Τα συσσίτια ήταν μια καθημερινότητα για το άλλοτε παντοδύναμο κράτος.

Τότε εμφανίστηκε ο παράγων Ρούζβελτ …Αυτός, ο οποίος έκανε το περίφημο New Deal. Τι ήταν αυτό; …Τα παπατζηλίκια των απατεώνων και των τοκογλύφων, που τον χρηματοδοτούσαν και τον στήριζαν …Το παλιό Deal, το οποίο απλά θα το «φόρτωναν» σε άλλους …Οι ΗΠΑ δεν θα άλλαζαν «βηματισμό». Απλά τις συνέπειες αυτού του λανθασμένου «βηματισμού» θα τις «ξεφόρτωναν» πάνω σε άλλους.

Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Ο Ρούζβελτ διατήρησε στη «ζωή» με κρατικά χρήματα όλους τους τραπεζικούς παράγοντες, οι οποίοι είχαν οδηγήσει τις ΗΠΑ στον «θάνατο» …Όλους τους γνωστούς τοκογλύφους, οι οποίοι σήμερα παρουσιάζονται ως «Αγορές» …Όλα τα καλά «παιδιά» της εβραϊκής τοκογλυφίας …Τον Ρότσιλντ, τον Ροκφέλερ, τον Λίμαν, τον Γκόλντμαν, τον Σαγκς κλπ.. …Όλο το τοκογλυφικό «κατεστημένο» της Νέας Υόρκης, που εκείνη την ώρα έπρεπε να πάει κατ’ ευθείαν στα σκουπίδια και να ξεκινήσει η αμερικανική οικονομία από την αρχή και ν” αναπτυχθεί με κανονικούς «ρυθμούς» …Με φυσιολογικούς ρυθμούς, οι οποίοι θα ήταν προσαρμοσμένοι στις δυνατότητές τους και στις ανάγκες τους.

Αυτό βέβαια δεν έγινε ποτέ, γιατί δεν συνέφερε τους τραπεζίτες της Νέας Υόρκης, οι οποίοι σε μια τέτοια περίπτωση θα καταστρεφόταν. Αυτοί στήριξαν τον Ρούζβελτ …Τον νεοϋορκέζο Ρούζβελτ. Ο Ρούζβελτ είχε όλες εκείνες τις ιδιομορφίες, που βόλευαν τους Εβραίους τραπεζίτες. Κατ’ αρχήν ήταν νεοϋορκέζος δικηγόρος και άρα τον γνώριζαν πολύ καλά, εφόσον το πιθανότερο ήταν να έχουν συνεργαστεί μεταξύ τους. Επιπλέον, είχε και άλλες «χρήσιμες» ιδιομορφίες …Ήταν ένας Σόιμπλε της εποχής …Ένας σακάτης, ο οποίος περιφερόταν με το καρότσι του και το έκρυβε όταν έπρεπε να εμφανιστεί μπροστά στους ψηφοφόρους του.

Γιατί κάνουμε αναφορά στην αναπηρία του; …Για λόγους ρατσιστικούς; …Όχι βέβαια. Θα ήμασταν παράλογοι, ως άνθρωποι, αν το κάναμε αυτό. Σεβόμαστε την αναπηρία και τους ανάπηρους, εφόσον, ως κοινοί άνθρωποι, δεν εξαιρούμαστε από αυτήν. Όλοι μας είμαστε δυνάμει ανάπηροι και αυτό ποτέ δεν το αγνοούμε. Όμως, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν γνωρίζουμε μερικά πράγματα, τα οποία έχουν σχέση με τους σχεδιασμούς του συστήματος. Με τους ανάπηρους συμβαίνουν πολύ ιδιαίτερα πράγματα …Επικίνδυνα πράγματα, όταν αυτά συνδέονται με την εξουσία και τις αποφάσεις, οι οποίες πρέπει να παρθούν εις βάρος κοινών ανθρώπων.

Μέσα στους αιώνες είναι οι «αγαπημένοι» όλων των ολοκληρωτικών καθεστώτων. Τόσο «αγαπημένοι», που στην περίπτωση των ευνούχων το σύστημα τους παρήγαγε οργανωμένα, προκειμένου να εξασφαλίζει τις υπηρεσίες των «ξεχωριστών» αυτών ανθρώπων. Γιατί είναι «αγαπημένοι» των σκληρών καθεστώτων; Γιατί οι αναπηρίες τους περιορίζουν πολύ το φάσμα των ενδιαφερόντων τους και των δραστηριοτήτων τους και εκεί όπου συνήθως «καταλήγουν» είναι πολύ επίμονοι και ικανοί …Οι πιο σκληροί κι αδίστακτοι από αυτούς αποκτούν ενδιαφέρον για την εξουσία. Γιατί; …Για πολλούς λόγους. Πολλοί από αυτούς, μέσω της εξουσίας, «εκδικούνται» —ας πούμε— την ατυχία τους. Αυτοί οι συγκεκριμένοι άνθρωποι τείνουν στα απόλυτα όρια σκληρότητας. Μη έχοντας κάτι άλλο να κάνουν, αφιερώνονται εξ’ ολοκλήρου στον τομέα όπου μπορούν ή τους επιτρέπουν κάποιοι να διακριθούν.

Αυτή η ολοκληρωτική αφοσίωση τούς κάνει έτοιμους να πάρουν όλες τις αποφάσεις, οι οποίες εξυπηρετούν τα αφεντικά τους …Αυτούς, που τους δίνουν «ζωή», μέσω της εξουσίας. Αν σ” αυτό προστεθεί και η φυσική σκληρότητα που τους διακρίνει εξαιτίας της ατυχίας τους, αντιλαμβανόμαστε ότι μιλάμε για μέγα κίνδυνο, όταν όλα αυτά «διοχετεύονται» στην εξουσία. Θεωρώντας ότι έχουν χτυπηθεί οι ίδιοι σκληρά από τη μοίρα, δεν διστάζουν να πάρουν σκληρές αποφάσεις για τους υπόλοιπους ανθρώπους. Αυτοί, οι οποίοι χτυπήθηκαν από τη μοίρα, γίνονται εύκολα μια κακή «μοίρα», που χτυπάει τους πάντες γύρω τους.

…Δεν καταλαβαίνουν ούτε από διαμαρτυρίες ούτε από κλάματα. Άλλωστε γι” αυτούς είναι μικρό το κακό ακόμα και να πεινάς ή να είσαι άστεγος μπροστά στην παράλυση ή έναν ακρωτηριασμό. Γιατί να παραπονιούνται οι κοινοί άνθρωποι; Το χειρότερο, που μπορεί να τους τύχει, θα ήταν κάτι, το οποίο για έναν ανάπηρο θα προϋπέθετε το «θαύμα». Δεν έχουν την υγειά τους; Αν μπορούσαν θα άλλαζαν και οι ίδιοι οι ανάπηροι αυτήν την υγεία με όλα τα πλούτη και τα αξιώματά τους. Αν μη τι άλλο είναι απόλυτα ειλικρινείς στη σκληρότητά τους.

Αλίμονο λοιπόν για κάποιους, αν το «φάσμα» τού ενδιαφέροντος για κάποιον ανάπηρο περιορίζεται στην εξουσία. Θα κάνει τα πάντα για να διατηρηθεί σ” αυτήν και θα κάνει τα πάντα για να εξυπηρετήσει αυτούς, που τον βοηθούν. Αυτό έγινε και με την περίπτωση του Ρούζβελτ. Ο Ρούζβελτ ήταν ο Κυβερνήτης της Νέας Υόρκης. Κυβερνήτης της πόλης των τοκογλύφων, που απειλούνταν με χρεοκοπία εξαιτίας του Κραχ, το οποίο συνέβη στη διάρκεια της θητείας του.

Είχε λοιπόν σοβαρούς λόγους ν” ασχοληθεί με τους τοκογλύφους τής Νέας Υόρκης, αν ήθελε να διατηρήσει τις πολιτικές του φιλοδοξίες. Αυτοί ήταν οι χρηματοδότες και υποστηρικτές του. Ως δικηγόρος τους —και με την εξουσία που του έδινε το αξίωμά του— προσπάθησε να τους βοηθήσει …Να τους βοηθήσει να «ξεφορτωθούν» τις ζημιές στις «πλάτες» άλλων. Προφανώς εκτίμησαν τις ικανότητές του και τον στήριξαν και στην υποψηφιότητά του για την Προεδρία …Τον στήριξαν τόσο πολύ, που έσπασε όλα τα ρεκόρ παραμονής στην προεδρία των ΗΠΑ.

Ο Ρούζβελτ ήταν ο μόνος Πρόεδρος, ο οποίος έκανε τρεις προεδρικές θητείες και πέθανε ως Πρόεδρος. Ανέλαβε για πρώτη φορά τα καθήκοντα του Προέδρου το 1933 και επανεξελέγη το 1937, το 1941 και το 1944. Οι Αμερικανοί άλλαξαν τις διατάξεις τού Συντάγματος περί της προεδρικής θητείας αμέσως μετά τον θάνατό του. Προφανώς κάποιοι, οι οποίοι εξυπηρετήθηκαν με την «παντοδυναμία» του Ρούσβελτ, θεώρησαν ότι δεν υπήρχε λόγος ν” αφήσουν «παράθυρο» ανοικτό για κάποιους άλλους ηγέτες, οι οποίοι μπορεί στο μέλλον να μην τους εξυπηρετούσαν. Αυτός ο Νεοϋορκέζος Ρούζβελτ πήρε την κατάσταση «εργολαβικά» για τους τραπεζίτες τής Νέας Υόρκης …Πήρε την κατάσταση από την απόλυτη ζημιά το 1929 στην Νέα Υόρκη και τη διαχειρίστηκε μέχρι το απόλυτο κέρδος το 1945 στη Γιάλτα.

Αν κάποιος δεν γνωρίζει τις τοκογλυφικές αλχημείες, θα εκπλαγεί από την απλότητα των λύσεων του Ρούζβελτ. Σχεδόν αφελείς —αν όχι βλακώδεις— ήταν. Έκανε δηλαδή αυτό, το οποίο θα σκεφτόταν να κάνει κι ένας βλάκας …»Έκοψε» χρήμα …και χρηματοδότησε την τραπεζική λειτουργία, που εκείνη τη στιγμή κατέρρεε. Απλό στη σκέψη, αλλά αδύνατο στην εφαρμογή, αν δεν υπάρχει κατάλληλη «υποστήριξη» από πίσω. Δεν ήταν βλάκες όλοι οι άλλοι και έξυπνος ο Ρούζβελτ που το σκέφτηκε. Είναι σαν να λες …θα σώσω ένα καράβι από το ναυάγιο, γιατί θα βγάζω περισσότερο νερό από αυτό που μπαίνει μέσα.

Το πρώτο πράγμα, που σκέφτονται όλοι, είναι αυτό, αλλά συνήθως δεν μπορούν να το κάνουν, γιατί είναι αδύνατον να καταφέρουν σε μια καταστροφή ν” αλλάξουν το καταστροφικό «ισοζύγιο». Αυτό το «θαύμα» έκανε ο Ρούζβελτ. Με έναν τρόπο αυθαίρετο, που λειτουργούσε ως «μαγικός», παρήγαγε μεγαλύτερα «κέρδη» από τις «ζημιές» του Κραχ. Έδωσε «κερδοφόρες» προοπτικές σε τράπεζες, οι οποίες εκείνη τη στιγμή ήταν αντιμέτωπες με τη χρεοκοπία. Ταυτόχρονα, για να τις συντηρήσει στη ζωή, τις έδωσε χρήματα, για να συνεχίσουν το τραπεζικό τους «έργο».

…»Έκοψε» δηλαδή χρήμα. Όμως, αυτό δεν είναι και τόσο απλό όσο ακούγεται ― γιατί ακούγεται και σήμερα σε ανάλογες περιπτώσεις. Χρήμα δεν μπορείς να «κόψεις» μέσα σε ένα κλειστό σύστημα —όπως είναι μια εθνική οικονομία—, γιατί ο πληθωρισμός, ο οποίος θα προκύψει από το «ψεύτικο» αυτό χρήμα, θα «γκρεμίσει» ακόμα και τα λίγα που έχουν απομείνει «όρθια». Επιπλέον, αυτό το χρήμα δεν μπορεί να διοχετευτεί άμεσα στο τραπεζικό σύστημα, γιατί παραβίαζονται όλοι οι νόμοι της ελεύθερης αγοράς και αυτό —εκτός από παράνομο— έχει παρενέργειες σε ολόκληρη την οικονομία. Άρα; Άρα, αυτό το χρήμα έπρεπε να «τακτοποιηθεί» λογιστικά. Ναι μεν είχε «κοπεί», αλλά έπρεπε να γίνει πραγματικό — ή τουλάχιστον να φαίνεται στα τραπεζικά «κιτάπια» σαν τέτοιο.

Πώς γίνεται το ψεύτικο χρήμα «πραγματικό»; …Με το να δεχθεί κάποιος να το πάρει ως δάνειο …με ό,τι εγγυήσεις συνεπάγεται ένα δάνειο. Σε πραγματικό, δηλαδή, μετατρέπεται το «πέτσινο» χρήμα από την αξία της εμπράγματης εγγύησης, που καταθέτει ο δανειολήπτης. Άρα; Άρα, αναζητούνταν δανειολήπτης και μάλιστα με «φλέγουσες» ανάγκες και με «οικόπεδο» φιλέτο, για να το βάλει «εγγύηση» για το δάνειο. Το ζητούμενο, δηλαδή, είναι να μην «επιστρέψει» το ψεύτικο χρήμα στην οικονομία, η οποία ενεργοποιείται εξαιτίας του …Να μην «επιστρέψει», μέχρι να «βαπτιστεί» πραγματικό.

Ο Ρούζβελτ σε συνεργασία με τους Εβραίους τραπεζίτες, οι οποίοι τον χρηματοδοτούσαν και ήταν «τελειωμένοι» εξαιτίας του Κραχ, έκαναν το εξής απλό. «Έκοψαν» χρήμα και το έβαλαν από την πίσω «πόρτα» στις τράπεζες, για να το «βγάλουν» από την «εξώπορτα», χωρίς να το πειράξουν καθόλου. Πρακτικά αυτό σημαίνει το εξής: Με το «πέτσινο» αυτό χρήμα έδωσαν —λογιστικά τουλάχιστον— τη δυνατότητα στους μέχρι τότε κατεστραμμένους δανειολήπτες να «εξυπηρετούν» τα δάνειά τους στις τράπεζες. Αυτό ήταν μια μεγάλη «απάτη», γιατί με αυτόν τον τρόπο ο Ρούζβελτ βοηθούσε τις τράπεζες, χωρίς φαινομενικά να παραβιάζει τους νόμους περί ελεύθερης οικονομίας και ανταγωνισμού.

Δεν χρηματοδοτούσε απευθείας τις τράπεζες, αλλά έκανε «κοινωνική» πολιτική. Έδινε «επιδόματα» σε δυστυχείς πολίτες και απλά αυτός αποφάσιζε για τους ίδιους ότι έπρεπε πρώτα απ” όλα να πληρώσουν τους λογαριασμούς τους στις τράπεζες. Το αποτέλεσμα όμως ήταν το ίδιο. Τα κρατικά χρήματα κατέληγαν στις ιδιωτικές τράπεζες, χωρίς καν να τα αγγίξουν οι δανειολήπτες, ώστε ν” αποφασίσουν οι ίδιοι πώς θα τα διαχειρίζονταν. Με αυτόν τον τρόπο «παρέκαμψαν» το βασικό σοκ του «Κραχ», εφόσον τεχνητά έδωσαν τη δυνατότητα στις πρακτικά χρεοκοπημένες τράπεζες να έχουν την «καθημερινότητα» προ του «Κραχ» και άρα την εποχή που οι πελάτες τους δεν είχαν οικονομικά προβλήματα και βεβαίως δεν ήταν ούτε άνεργοι. Τεχνητά δηλαδή «εξαφάνισαν» τις ζημιές ή την ανεργία των πελατών τους.

Οι τράπεζες με αυτόν τον τρόπο συνέχιζαν να λειτουργούν σαν να μην είχαν υποστεί οι πελάτες τους την παραμικρή ζημιά …σαν να μην έγινε καμία καταστροφή, που θα τις απειλούσε. Τα κολοσσιαία και αδικαιολόγητα δάνεια, τα οποία έδωσαν προηγουμένως σε Αμερικανούς, δεν «κοκκίνιζαν», εφόσον εξυπηρετούνταν κανονικά, σαν να εξακολουθούσαν να «κονομάνε» οι Αμερικανοί. Εφόσον όμως γινόταν αυτή η «εξυπηρέτηση» των δανείων, θα έπρεπε οι τράπεζες να τα τακτοποιήσουν λογιστικά. Ως κέρδη δεν μπορούσαν να τα εμφανίσουν και να τα διανείμουν στους μετόχους τους, γιατί αυτό θα «ακύρωνε» την πρακτική. Δεν μπορούσαν να μετατρέψουν αυτά τα «πέτσινα» χρήματα —τα οποία εισέπρατταν— σε κέρδη, που θα τα ξαναέβαζαν στην αγορά, γιατί θα αποκαλυπτόταν το «τρυκ». Γνώριζαν άλλωστε ότι αυτά τα τεράστια ψεύτικα κέρδη ήταν εκείνα, τα οποία οδήγησαν στο «Κραχ».

Τι μπορούσαν να γίνουν αυτά τα «παθογόνα» κέρδη; Κέρδη μεν, αλλά όχι άμεσα αποδοτέα …Έγιναν επενδυτικά «προϊόντα» …Έγιναν «προσδοκία» κέρδους …Έγιναν κέρδη, τα οποία χρηματοδοτούσαν νέες επενδύσεις …»Κλειστές» επενδύσεις, οι οποίες θα απέδιδαν αποδοτέα κέρδη μετά από κάποια χρόνια. Σε αυτόν τον σχεδιασμό πρωταγωνίστησε ο Ρούζβελτ ως κολαούζος των Εβραίων τραπεζιτών. Γι” αυτόν τον λόγο ήταν ο πρώτος ηγέτης μεγάλου κράτους, ο οποίος κατάργησε τον κανόνα του χρυσού.

…Αποσύνδεσε το αμερικανικό νόμισμα από τα εθνικά αποθέματα του χρυσού. Απάλλαξε το νόμισμά του και άρα τα επιτόκιά του από το «βαρίδιο» του χρυσού …Από το «βαρίδιο» εκείνο, το οποίο είχαν όλοι οι υπόλοιποι μεγάλοι της παγκόσμιας οικονομίας …Έκανε το «όνειρο» του Ρότσιλντ πραγματικότητα …Του Ρότσιλντ, ο οποίος πίστευε ακράδαντα ότι αρκεί κάποιος να ελέγχει το νόμισμα ενός κράτους, για να το κυβερνά απόλυτα. Αυτήν την απόλυτη διακυβέρνηση τού έδωσε ο Ρούζβελτ. Έδωσε στο αφεντικό του τη δυνατότητα να ελέγχει το νόμισμα ενός πανίσχυρου κράτους.

Ο Ρούζβελτ, δηλαδή ―κατ’ εντολή των αφεντικών του―, έδωσε στο εθνικό νόμισμα των ΗΠΑ ανταγωνιστικότητα τεχνητή, καθιστώντας το ασυναγώνιστο στη διεθνή «αγορά» δανείων. Υπό συνθήκες αθέμιτου ανταγωνισμού μπορούσε να δανείζει πολύ φτηνά χρήματα …Χρήματα «πέτσινα» και τα οποία στην πραγματικότητα δεν υπήρχαν …Χρήματα, τα οποία θεωρητικά «παρήγαγε» η αμερικανική οικονομία, αλλά δεν μπορούσαν να παραμείνουν στην αμερικανική οικονομία, γιατί θα την «μόλυναν», όπως ένα απόστημα έναν οργανισμό. Αν έβρισκαν πελάτες να τα πάρουν με εγγυήσεις, τότε αυτά τα χρήματα αποκτούσαν μια «αξία», αλλά και πάλι χωρίς να μπορούν να επιστρέψουν άμεσα στην αμερικανική οικονομία …»Εκκενωτική παρακέντηση» λέγεται αυτή η πράξη στην ιατρική. Η αποχέτευση του αποστήματος ή ενός ανεπιθύμητου υγρού, το οποίο παράγεται από έναν νοσούντα οργανισμό, εκτός του οργανισμού.

Με αυτόν τον τρόπο τα ψεύτικα κέρδη της «άρρωστης» αμερικανικής οικονομίας έβγαιναν εκτός οικονομίας και την διατηρούσαν «φουσκωμένη» ακόμα και την εποχή που δεν είχε σχεδόν καθόλου ανάπτυξη …Την διατηρούσαν «διψασμένη», ενώ αυτή ήταν «πνιγμένη» …Της έδιναν εικόνα ανάπτυξης, όταν είχε ανεργία πάνω από 30% και με μια υπολειτουργούσα και παραπαίουσα βιομηχανία. Όλα αυτά ήταν δυνατόν να γίνουν με την «εξαγωγή» των «τοξικών» χρημάτων στο εξωτερικό. Ήταν τέτοιος ο σχεδιασμός, που από αυτά τα υποτιθέμενα αμερικανικά χρήματα του «εξωτερικού» έπαιρναν και οι ίδιες ΗΠΑ δάνεια, για να ενεργοποιήσουν την ανάπτυξη, προκειμένου να ξεφύγουν από την κρίση. Το ίδιο το κράτος, δηλαδή, που τύπωνε «πέτσινα» χρήματα, ήταν αυτό το οποίο «ξέπλενε» μεγάλο μέρος τους, παίρνοντάς τα ως δάνεια. Αυτό, ενώ φαίνεται παράδοξο και «ακυρωτικό» των όσων προηγουμένως περιγράψαμε, δεν είναι.

Αυτό το «τρυκ» το καταλαβαίνουν καλύτερα οι γνώστες της τεχνολογίας. Είναι σαν να εμπορεύεσαι αρχεία, αλλά δεν θέλεις να τα διατηρείς στον δικό σου υπολογιστή, γιατί δεν τα «αντέχει». Τι κάνεις σε μια τέτοια περίπτωση; «Aδειάζεις» τα αρχεία του σκληρού σου δίσκου σε ένα icloud. Επειδή σε συμφέρει να κρατάς άδειο τον δικό σου «σκληρό» δίσκο, μεταφέρεις τα δικά σου αρχεία στο icloud και από εκεί τα διαχειρίζεσαι με διαφορετικό τρόπο. Ο υπολογιστής σου «δουλεύει» γρήγορα και τα αρχεία βρίσκονται πάντα στη διάθεσή σου, έστω κι αν δεν βρίσκονται μέσα στον δικό σου υπολογιστή …Τα «κατεβάζεις» κι εσύ σαν «πελάτης» του εαυτού σου με τους ίδιους τεχνικούς όρους που τα «κατεβάζουν» και οι πραγματικοί πελάτες σου. Ο υπολογιστής σου είναι μόνιμα άδειος και πάντα «διψασμένος» για νέα αρχεία, εφόσον δεν τον «πνίγουν» τα τεράστια φορτία των προηγούμενων αρχείων.

…Οι τοκογλύφοι είχαν ανακαλύψει το icloud μισό αιώνα πριν την Apple …Είχαν ανακαλύψει το icloud του χρήματος. Με τον τρόπο αυτόν οι ΗΠΑ «δανείζονταν» τα δικά τους χρήματα από το virtual «εξωτερικό», προκειμένου να χρηματοδοτήσουν τα μεγάλα δημόσια έργα, τα οποία θα περιόριζαν την ανεργία. Όπως δάνειζαν στους πελάτες τους, δανείζονταν και οι ίδιες από την δήθεν «διεθνή» αγορά τα δικά τους χρήματα …Αυτή ήταν η «μαγική» λύση, γιατί απλούστατα δεν μπορούσαν να τα διατηρούν μέσα στην οικονομία τους και να τα φορολογούν σαν πραγματικά, γιατί θα αποδεικνύονταν το «πέτσινο» της ποιότητάς τους.

…Απλά πράγματα. Δεν ξόδευαν δηλαδή τα χρήματά τους, βγάζοντάς τα από την τσέπη τους ως δικά τους. Τα έβγαζαν από την τσέπη και, αφού τα άφηναν στο «τραπέζι», στη συνέχεια τα δανείζονταν από τον εαυτό τους με ένα «λογικό» επιτόκιο. Τα ψεύτικα χρήματα τα έβγαζαν έξω σαν «κέρδη» και από αυτά τα χρήματα δανείζονταν και το ίδιο το κράτος των ΗΠΑ, «βαπτίζοντάς» τα «δάνεια από το εξωτερικό», άσχετα αν προέρχονταν από τις αμερικανικές τράπεζες. Ήταν δάνεια του αμερικανικού κράτους από το «εξωτερικό», άσχετα αν έβγαιναν από το διπλανό κτίριο στη Νέα Υόρκη.

Όμως, ο βασικός πελάτης, ο οποίος πήρε αυτά τα «μολυσμένα» χρήματα, ήταν ο Χίτλερ. Χωρίς τον Χίτλερ αυτή η «πατέντα» απλά θα έδινε μια μικρή παράταση χρόνου μέχρι ν” αποκαλυφθεί …»Πατέντα» επιβίωσης είναι αυτήν και όχι «φάμπρικα». Πόσο καιρό μπορείς να συντηρηθείς, πίνοντας τα «ούρα» σου; Τον χρόνο που χρειάζονταν, θα τον έπαιρναν από αλλού. Το μυστικό αυτού του σχεδιασμού ήταν ο Χίτλερ και οι «ασχολίες» του. Τα δάνεια στον Χίτλερ εμφανίζονταν στην αμερικανική οικονομία σαν μελλοντικά κέρδη …Τόσο μελλοντικά, που δεν βιαζόταν κανένας για την επιστροφή τους.

Αυτά τα δάνεια ήταν ο κύριος όγκος των «τοξικών» κερδών της αμερικανικής οικονομίας …Τα ψεύτικα κέρδη, τα οποία —όπως είπαμε— έπρεπε να μένουν εκτός αμερικανικής οικονομίας, για να μην την καταστρέψουν …Τα κέρδη, τα οποία «κατέγραφαν» οι τραπεζίτες στα ενεργητικά των ισολογισμών των τραπεζών τους, για να μην χρεοκοπήσουν οι τράπεζές τους …Τα κέρδη, τα οποία επέτρεπαν στην FED να τυπώνει χρήμα, χωρίς να προκαλεί τον καταστροφικό πληθωρισμό …Τα χρήματα εκείνα, τα οποία η FED τύπωνε υποτίθεται για τις δόσεις των δανειοληπτών, ακόμα κι αν αυτοί πεινούσαν ή ήταν άστεγοι, προκειμένου να μην μπαίνουν τα δάνειά τους στα παθητικά των τραπεζών.

Κατάλαβε ο αναγνώστης το κόλπο των απατεώνων τοκογλύφων; Τα «πέτσινα» χρήματα της FED, που έμπαιναν στις τράπεζες, εμφανίζονταν ότι προέρχονταν από την αμερικανική αγορά και πήγαιναν κατ’ ευθείαν σε εξωτερικά δάνεια, για να μην προκαλέσουν πληθωρισμό. Δάνεια μακροπρόθεσμα, τα οποία «τακτοποιούνταν» λογιστικά στις ΗΠΑ, εφόσον εμφανίζονταν ως μελλοντικές «απαιτήσεις» των αμερικανικών τραπεζών. Αγοράστηκε δηλαδή «χρόνος» από τους Αμερικανούς τραπεζίτες για την μετά τον Χίτλερ εποχή. Αυτά ήταν τα πρώτα «σύνθετα» επενδυτικά «προϊόντα», τα οποία γνωρίσαμε με τον χειρότερο τρόπο στην κρίση του 2008.

…Τα επενδυτικά «προϊόντα», τα οποία εξασφαλίζουν χρόνο στους επενδυτές, ακόμα κι αν τα χρήματα, τα οποία μπαίνουν σ” αυτά, πετιούνται δημοσίως στα σκουπίδια …Τα «προϊόντα» εκείνα, τα οποία απειλούν την οικονομία μόνον εάν μετατραπούν σε «τοξικά» και άρα μόνο εάν μετά το πέρας του προσδιορισμένου χρόνου δεν εξοφληθούν ή δεν επανεπενδυθούν σε κάποια νέα επένδυση. Οι Εβραίοι τραπεζίτες των ΗΠΑ χρηματοδότησαν τον Χίτλερ σε ένα βάθος χρόνου, το οποίο δεν θα επέτρεπε να «τοξικοποιηθούν» τα ψεύτικα χρήματά τους. Άρα, ποιο ήταν το μοναδικό τους πρόβλημα; …Να προκαλέσουν τον πόλεμο πριν «λήξουν» τα δάνεια του Χίτλερ …Αν κάποιος βασιλιάς Εδουάρδος απειλούσε αυτήν την επιδίωξη, απλά θα «έπεφτε» …Κανένα πρόβλημα για τη συμμορία.

Αν το καταλάβει αυτό ο αναγνώστης, κατάλαβε όλο το αμερικανικό «κόλπο» …Κατάλαβε τι ακριβώς ήταν το New Deal του «σακάτη» με τους Εβραίους χορηγούς του. Πρώτα θα τελείωνε ο πόλεμος, ο οποίος θα γινόταν με αμερικανικά χρήματα και μετά θα έληγαν τα «σύνθετα» προϊόντα των τραπεζιτών. Θα έληγαν όμως όταν θα υπήρχαν ακόμα πιο νέα και πιο αποδοτικά επενδυτικά «προϊόντα», εφόσον οι μεταπολεμικές ανάγκες για νέα δάνεια θα ήταν ακόμα πιο μεγάλες. Με τα δάνεια του Χίτλερ —που γνώριζαν οι τραπεζίτες ότι ποτέ δεν θα ξεπλήρωνε— θα δημιουργούσαν νέα ακόμα πιο μεγάλα δάνεια, τα οποία θα πληρώνονταν σίγουρα και θα κάλυπταν εκείνη τη ζημιά …Κατάλαβε ο αναγνώστης το κόλπο;

Οι εικονιζόμενοι στην παρακάτω φωτογραφία είναι οι εγκληματίες, οι οποίοι προκάλεσαν τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτοί, οι οποίοι πλήρωσαν στον Χίτλερ το «συμβόλαιο θανάτου» τόσο της Βρετανικής Αυτοκρατορίας όσο και της Ευρώπης … Οι «υπάλληλοι» του Ρότσιλντ, του Κουν, του Λεμπ και του Ροκφέλερ. Αυτά τα ανθρωποειδή, για να σώσουν τα κέρδη τους, αιματοκύλισαν την ανθρωπότητα. Λίγες δεκάδες ανθρώπων «αποφάσισαν» μεταξύ τους ότι τους συνέφερε να πεθάνουν εκατό εκατομμύρια —και να δυστυχήσουν ακόμα περισσότεροι— άνθρωποι, για να σώσουν οι ίδιοι τις περιουσίες τους …Οι μεγαλύτεροι εγκληματίες στην ιστορία της ανθρωπότητας …Οι άνθρωποι που κάνουν τον Ταμερλάνο να φαίνεται άκακος πρόσκοπος.

Investment Bankers Code Committee, 1933-1934
(Όρθιοι) Joseph R. Swan, Guaranty Company of New York; Daniel W. Myers, Hayden, Miller & Co., Cleveland; George Whitney, J.P. Morgan & Co., New York; Henry B. Tompkins, Robinson-Humphrey Co., Atlanta; Frank Weeden, Weeden & Co., San Francisco; Frank McNair, The N.W. Harris Company, Chicago; Lamartine V. Lamar, Lamar, Kingston & Labouisse, New Orleans; Edward H. Hilliard, J.J.B. Hilliard & Son, Louisville; Sidney J. Weinberg, Goldman, Sachs & Co., New York; George W. Bovenizer, Kuhn, Loeb & Co., New York; Arthur H. Bosworth, Bosworth, Chanute, Loughridge & Company, Denver; W. Hubert Kennedy, Wells-Dickey Co., Minneapolis; Charles A. Mead(Secretary); Harry S. Grande, Grande, Stolle & Co., Seattle; Lawrence Marks, Lawrence H. Marks, New York; and Orrin G. Wood, Estabrook & Co., Boston;

(Καθιστοί) Frank L. Scheffey (Deputy Managing Director); Rollin A. Wilbur (Managing Director); Paul V. Keyser (Counsel); Francis A. Bonner, Bonner, Troxell & Co., Chicago (Vice Chairman); B. Howell Griswold, Jr., Alex. Brown & Sons, Baltimore (Chairman); Corcoran Thom, American Security & Trust Co., Washington (non-voting committee member); Myron T. Ratcliffe, Assistant Deputy Administrator for Financial Codes, N.R.A., Washington; Karl J. Ammerman, Deputy Administrator for Financial Codes, N.R.A., Washington; and Sydney P. Clark, E.W. Clark & Co., Philadelphia (Treasurer). Code Committee members not in picture: Edward J. Costigan, Whitaker & Co., St. Louis; Ralph T. Crane, Brown Harriman & Co., Inc., New York; and Robert H. Moulton, R.H. Moulton & Co., Los Angeles.

Αυτοί οι τοκογλύφοι φέρθηκαν στη διεθνή πολιτική σκηνή σαν κοινοί κακοποιοί του υποκόσμου. Ως εκ τούτου μετέφεραν στη στρατηγική τέχνη όλα τα κόλπα του υποκόσμου …Τα «κόλπα» εκείνα, τα οποία μπέρδεψαν την επιστήμη της ιστορίας. Φυσιολογικά έγινε αυτό, αν σκεφτεί κάποιος ότι αυτό, το οποίο ονομάζουμε Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, το προκάλεσε ο υπόκοσμος της Νέας Υόρκης. Οι τοκογλύφοι και οι δικηγόροι της Νέας Υόρκης δολοφόνησαν εκατό εκατομμύρια ανθρώπων, για να μην χάσουν τα χρήματά τους, όπως τα έχασαν στη μεγάλη κρίση οι κοινοί Αμερικανοί.

…Απλά κόλπα της καθημερινότητας του υποκόσμου …Δάνεισαν σε ένα τελειωμένο ρεμάλι χρήματα, για να πάρει ένα πανάκριβο πιστόλι και αφού περίμεναν να το χρησιμοποιήσει, πήγαν και τον κατήγγειλαν στην αστυνομία και στους συγγενείς του. Δεν είπαν σε κανέναν ότι αυτοί οι ίδιοι τον είχαν χρηματοδοτήσει για τον φονικό εξοπλισμό του και έγιναν εκ του ασφαλούς οι «ήρωες» των συγγενών των θυμάτων. Τα χρήματα από το όπλο γνώριζαν ότι δεν θα τα έπαιρναν ποτέ, αλλά υπήρχαν άπειρα χρήματα από τα φέρετρα των θυμάτων τους …Δάνεια θέλουν τόσο τα πιστόλια όσο και τα φέρετρα για την αγορά τους.

Το να δημιουργείς με ένα δάνειο μια «αλυσίδα» δανείων είναι το όνειρο τού κάθε τραπεζίτη και αυτό το όνειρο το πέτυχαν οι τραπεζίτες της Νέας Υόρκης …Από το ένα δάνειο, το οποίο δεν θα πληρωνόταν, δημιούργησαν πολλά, τα οποία θα πληρώνονταν σίγουρα …Από τη μικρή ζημιά τού ενός δανείου, το οποίο δεν θα πληρωνόταν, θα αποκτούσαν τεράστια κέρδη από τα δάνεια εκείνα, τα οποία θα πληρώνονταν. Όλο το μυστικό τού σχεδιασμού αυτού βρίσκεται στο «βάθος» του χρόνου, το οποίο υπάρχει στον σχεδιασμό του «επενδυτικού» προϊόντος …Πρέπει τα «προϊόντα» να λήγουν μετά το «φονικό» …Πρέπει το πρώτο δάνειο να λήγει μετά την έναρξη των υπολοίπων.

Το ρεμάλι τού παραδείγματός μας, που πήρε το πρώτο δάνειο, ήταν ο Χίτλερ. Απόλυτα επισφαλές δάνειο, εφόσον το πήρε ως επικεφαλής ενός «τελειωμένου» από τα χρέη γερμανικού κράτους. Αυτόν χρηματοδότησαν οι τοκογλύφοι της Νέας Υόρκης. Οι τράπεζες των Εβραίων στις ΗΠΑ επιβίωσαν, γιατί τα υπερκέρδη τους τα τακτοποιούσαν λογιστικά με υπερκέρδη επενδύσεων, οι οποίες θεωρητικά θα απέδιδαν καρπούς μετά το 1945 για παράδειγμα. Αν δεν πρόκειται για τη μεγαλύτερη συνομωσία του προηγούμενου αιώνα, θα ήμασταν βέβαιοι ότι επρόκειτο περί «θείας» επιφοίτησης. Κάποιοι Αμερικανοί είχαν «μαντικές» ικανότητες και γνώριζαν ότι ο Χίτλερ όχι μόνον θα ξεκινήσει πόλεμο με τα χρήματά τους, αλλά ότι θα «ηττηθεί» εγκαίρως …Θα ηττηθεί όταν ακριβώς θα βόλευε τους δανειστές του και όταν οι «νικητές» θα χρειαζόταν χρήματα.

Κατάλαβε ο αναγνώστης τον λόγο που συνέφερε τους Αμερικανούς να γκρεμίζουν τα πάντα οι Γερμανοί στην υποχώρησή τους; Όσο πιο πολλά γκρέμιζαν οι Γερμανοί, τόσο πιο πολλά θα χρηματοδοτούσαν οι Αμερικανοί, για να ξαναχτιστούν. Ό,τι γκρέμιζαν οι Ναζί με τα εκρηκτικά, τα οποία χρηματοδότησαν οι Αμερικανοί προπολεμικά, θα το έχτιζαν οι λαοί με τα δάνεια εκείνα, τα οποία θα τους έδιναν οι Αμερικανοί μεταπολεμικά.

Πώς όμως θα έσωζαν όλους αυτούς τους Γερμανούς φασίστες από τους λαούς; Πώς θα σταματούσαν την εκδίκηση των ευρωπαίων έξω από τα γερμανικά σύνορα; …Εύκολο ήταν αυτό. Οι Αμερικανοί θα έκαναν την «καρδιά» τους «πέτρα» και θα αναγκάζονταν —σαν «ειρηνοποιοί»— να παραμείνουν στρατιωτικά στη Γερμανία και μετά το πέρας του πολέμου. Με ποια δικαιολογία; …Να προστατεύσουν τους Γερμανούς από τη μανία των θυμάτων τους, αλλά και για να «φρενάρουν» την κομμουνιστική «επέλαση». Το παραμύθι, δηλαδή, είχε αλλάξει πλέον «δράκο». Οι ναζιστές, αφού εκτέλεσαν το καθήκον τους, έγιναν και επισήμως «υπάλληλοι» των Αμερικανών …Οι νέοι εχθροί ήταν οι σταλινικοί.

…Οι επίσης δικοί τους σταλινικοί …Αυτοί, οι οποίοι ήταν συνένοχοί τους στη σφαγή του Κατίν …Οι ομοεθνείς των Εβραίων τραπεζιτών σταλινικοί «δεινόσαυροι» τού Πολίτμπιρο. Αυτοί οι αγράμματοι «παλιάτσοι» της παγκόσμιας ιστορίας εμφανίστηκαν σαν «θανάσιμη» «απειλή» για την Ευρώπη …τόσο «θανάσιμη», που ο κόσμος έπρεπε να «ξεχάσει» τους Ναζί. Οι «αναβαπτισμένοι» πλέον Ναζί, υπό τη «σκέπη» των Αμερικανών, θα αγωνιούσαν μαζί μ” αυτούς για την «επιβίωση» της «δημοκρατίας στην Ευρώπη …Μιλάμε για το θέατρο του παραλόγου …Ο υπόκοσμος της Νέας Υόρκης σε «παράσταση» που θα τη ζήλευε και το Broadway.

Το επείγον του κομμουνιστικού κινδύνου θα «ανάγκαζε» τα κράτη ν” αναζητήσουν τα αμερικανικά δάνεια και να μην μπουν στην αργή διαδικασία της παλινόρθωσης με τους δικούς τους πόρους …Ο «εχθρός» βρισκόταν προ των «πυλών» και οι Αμερικανοί ήταν οι μόνοι «εγγυητές» της δημοκρατίας στην Ευρώπη …Έπρεπε να τους βοηθήσουν οι Ευρωπαίοι, για να βοηθηθούν και οι ίδιοι από αυτούς …Έπρεπε να τους ανεχθούν στην Ευρώπη και να πάρουν τα δάνειά τους, για να έχουν στη διάθεσή τους τα «υπερόπλα» των Αμερικανών …Μαφιόζικος εκφοβιστικός «πυροβολισμός» ήταν η ρίψη της ατομικής βόμβας στην Ιαπωνία …Να τρομάξουν οι εχθροί, αλλά να προειδοποιηθούν και οι φίλοι. Πυροβολάμε έναν εν ψυχρώ, για να τρομάξουμε όλους τους υπόλοιπους …Να μην ξέρει κανένας αν είμαστε πολύ αποφασισμένοι ή απλά …ψυχοπαθείς.

Η παγίδα του Ρούζβελτ είχε αρχίσει να λειτουργεί τέλεια. Γιατί την αποδίδουμε εξ’ ολοκλήρου στον Ρούζβελτ; Για τον εξής απλό λόγο. Ο Ρούζβελτ ήταν αυτός, ο οποίος προπολεμικά άρχισε τις διπλωματικές επαφές με την απολύτως απομονωμένη σταλινική Ρωσία …Την «αποσυνάγωγο» Ρωσία …Την «αιρετική» Ρωσία, με την οποία κανένας δεν επιθυμούσε σχέσεις, για να μην «νομιμοποιήσει» το καθεστώς και βέβαια την ιδεολογία της. Με αυτήν τη Ρωσία ήρθε σε διπλωματική επαφή ο Ρούζβελτ …Με αυτήν την «ιδιόμορφη» Ρωσία έστησε την «παγίδα» στη Βρετανία.

Πώς κατάφερε και ήρθε σε συνεννόηση με τα «κτήνη» του σταλινισμού; Αρκεί να σκεφτεί ο αναγνώστης με ποιους όρους, υπό ποιες συνθήκες και μέσω ποιών ανθρώπων το έκανε και θα καταλάβει αμέσως ότι αυτό ήταν πανεύκολο. Πολύ εύκολα θα μπορούσαν οι Αμερικανοί να συνωμοτήσουν με τους σταλινικούς για να επεκτείνουν από κοινού τα συμφέροντά τους εις βάρος της Βρετανίας και των υπολοίπων Ευρωπαίων. Πώς το εξηγούμε αυτό; Το σταλινικό καθεστώς εκείνη την εποχή αγωνιούσε για την επιβίωσή του και δεν έδειχνε αρκετά σταθερό για να το πετύχει. Η απομόνωση της Ρωσίας, σε συνδυασμό με τη συνεχή αντίδραση του ρωσικού λαού, ήταν θέμα χρόνου να ρίξει το καθεστώς …Το καθεστώς εκείνο, το οποίο στη συντριπτική του πλειοψηφία ήταν Εβραίοι.

Με αυτούς τους αγωνιούντες για την επιβίωσή τους σταλινικούς Εβραίους ήρθε σε επαφή ο Ρούζβελτ. Ποιος Ρούζβελτ; …Ο «εκλεκτός» των Εβραίων τραπεζιτών τής Νέας Υόρκης …Των Εβραίων τραπεζιτών, οι οποίοι επίσης αγωνιούσαν για την επιβίωσή τους μετά το μεγάλο Κραχ. Γι” αυτούς ήταν το στοίχημα της ζωής τους να «πετύχει» το New Deal και αυτό για να πετύχει θα έπρεπε να γίνει εις βάρος της Βρετανίας και της Ευρώπης και άρα μετά από έναν μεγάλο πόλεμο. Είναι δυνατόν να συνάντησαν την παραμικρή δυσκολία να συνεννοηθούν μεταξύ τους εις βάρος όλων των άλλων οι πανικοβλημένοι αυτοί Εβραίοι; Είναι δυνατόν να σκέφτηκαν —έστω και δεύτερη φορά— αν «άξιζε» ή όχι να παραδώσουν κάποιους ομοίους τους στο «Ολοκαύτωμα», απλά για ν” αποκτήσουν συλλογικό εθνικό «άλλοθι»;

Η απόφαση δηλαδή για το «Ολοκαύτωμα» ήταν κάτι παραπάνω από εύκολη γι” αυτούς. Με μερικές χιλιάδες θανάτων θα κατακτούσαν ολόκληρο τον κόσμο. Με θανάτους, που άλλα έθνη απλά θα αγωνίζονταν για την επιβίωσή τους, το εβραϊκό έθνος θα κέρδιζε την παγκόσμια επικράτησή του. Τα κέρδη ήταν τρομερά μεγάλα σε έναν κόσμο, ο οποίος έτσι κι αλλιώς θα αιματοκυλιόταν στο σύνολό του με πρωτοφανή τρόπο. Δεν είναι δυνατόν να θέλεις να προκαλέσεις τέτοια τεράστια ανθρωποσφαγή και να θέλεις ν” αποφύγεις ένα στοιχειώδες «μάτωμα». Θα σε καταλάβουν τα θύματά σου και θα σε εξοντώσουν.

Επιπλέον και οι συνθήκες της εποχής ήταν διαφορετικές. Δεν κρίνεις ποτέ τα πράγματα με τα σημερινά δεδομένα. Το «μάντρωμα» στα στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν ήταν απαραίτητα κάτι το κακό για εποχές που ο θάνατος «θέριζε» στην Ευρώπη. Για εποχές που τους νεκρούς από την πείνα, τις κακουχίες ή τους βομβαρδισμούς, τους μάζευαν με τα καρότσια. Γι” αυτόν τον λόγο μιλάμε για «αυτοτραυματισμό» …Ήταν το «άλλοθι» τους, εφόσον γνώριζαν πως, αν δεν το εξασφάλιζαν, δεν άντεχαν στην παραμικρή έρευνα που θα ακολουθούσε μεταπολεμικά …Εβραίοι πρωταγωνιστούσαν παντού …Εβραίοι ήταν οι τραπεζίτες, που χρηματοδοτούσαν τον Χίτλερ …Εβραίοι ήταν οι σταλινικοί, οι οποίοι διέπρατταν εγκλήματα τύπου Κατίν. Απ” όπου και να ξεκινούσες την έρευνα, σε αυτούς θα κατέληγες. Ήταν θέμα επιβίωσης γι” αυτούς να δημιουργήσουν ένα «άλλοθι».

…Ένα «άλλοθι», το οποίο τους βγήκε σχετικά «φτηνό», αν σκεφτεί κάποιος το αιματοκύλισμα το οποίο προκάλεσαν σε ολόκληρη την ήπειρο. Με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης στην πραγματικότητα προστάτευσαν ένα μέρος του πληθυσμού τους από πράξεις αυτοδικίας, εφόσον πολλοί ήταν εκείνοι οι οποίοι μέσα στο χάος τού πολέμου θα επιχειρούσαν να πάρουν τον νόμο στα χέρια τους και να αποδώσουν «δικαιοσύνη» κατά το δοκούν. Οι αριθμοί των θυμάτων είναι σίγουρα ψεύτικοι, εφόσον οι Εβραίοι ως λαός δεν είχαν εκείνα τα πληθυσμιακά δεδομένα, για να έχουν 6.000.000 νεκρούς και να επιβιώσουν μετά τον πόλεμο πολλοί περισσότεροι.

Τα νούμερα είναι σίγουρα «κατασκευασμένα». Μέσα σ” αυτά τα νούμερα έβαλαν ό,τι μπορούσαν και δεν μπορούσαν …Ό,τι προβλέπεται και ό,τι δεν προβλέπεται. Η «στατιστική» τους δεν σεβάστηκε ούτε καν τις σταθερές λειτουργίας των ανθρώπινων συνόλων. Τι σημαίνει αυτό; Ότι ένα ανθρώπινο σύνολο έχει τη φυσική του «φθορά» μέσα στον χρόνο. Κάποια από τα μέλη του θα πεθάνουν οπωσδήποτε, γιατί απλούστατα πεθαίνουν οι άνθρωποι. Όταν έχεις υπό περιορισμό ένα ανθρώπινο σύνολο, θα έχεις θανάτους ακόμα κι αν τους έχεις περιορισμένους στο Four Seasons. Όταν αυτοί οι φυσικοί θάνατοι δεν διαχωρίζονται από τους αφύσικους, υπάρχει πρόθεση να «φουσκωθούν» κάποιοι αριθμοί.

Αυτό έκαναν και οι Εβραίοι. Έβαλαν όλους τους θανάτους του συνόλου του ευρωπαϊκού πληθυσμού τους για μια τριετία στον ναζιστικό «λογαριασμό». Γιατί; …Για λόγους εντυπώσεων …Για να εμφανίσουν πολλά θύματα και από θύτες να περάσουν στο στρατόπεδο των θυμάτων σαν κλαίοντες …Ήταν που ήταν νεκροί, γιατί να μην χρησιμεύσουν με τον θάνατό τους στους ζωντανούς; Έκλαιγαν τα δυστυχή θύματα του δολοφονικού πολέμου και «σπάραζαν» από τον «πόνο» οι Εβραίοι τραπεζίτες της Νέας Υόρκης. Οι λαοί έχασαν τα πάντα και βρέθηκαν πεινασμένοι πάνω σε πατρίδες πραγματικά συντρίμμια και οι πολυεκατομμυριούχοι Εβραίοι τούς ζητούσαν «συμπαράσταση» και βέβαια καμιά αποζημιωσούλα.

Ένα λιοντάρι παγιδευμένο σε μια «χάρτινη» παγίδα.

Αυτό, το οποίο συνέβη την επομένη της λήξης του Πολέμου, είναι πρωτοφανές φαινόμενο. Οι ισχυρός παρέμενε αδρανής και τις μοιρασιές τις έκαναν οι «ψόφιοι». Η πραγματικά Μεγάλη Βρετανία του μεθύστακα καθόταν στη «γωνία» και οι ΗΠΑ του ανάπηρου μοίραζαν τον κόσμο με τη Σοβιετική Ένωση του διεστραμμένου …Το τρίο στούτζες …Ο μεθύστακας, ο σακάτης και ο διεστραμμένος. Ο Τσόρτσιλ στην καλύτερη περίπτωση αγρόν αγόραζε, αν και είμαστε απολύτως πεπεισμένοι ότι συνειδητά επέλεξε να υπηρετήσει τα αμερικανικά συμφέροντα, προδίδοντας την χώρα που τον εμπιστεύτηκε …Αισθανόταν «Αμερικανός» και εξυπηρέτησε τους Αμερικανούς.

Γιατί μιλάμε για αδράνεια της Βρετανίας και δεν μιλάμε για ισχύ των ΗΠΑ ή της Σοβιετικής Ένωσης; Γιατί απλούστατα μόνον η Βρετανία ήταν πραγματική δύναμη στον χώρο όπου γινόταν η μοιρασιά και ήταν η Ευρώπη. Οι ΗΠΑ ήταν «φιλοξενούμενες» δυνάμεις σε έναν ξένο χώρο και άρα εξαιρετικά αδύναμες να θέσουν τους όρους τους. Το ίδιο και η σταλινική Σοβιετική Ένωση. «Συναντήθηκαν» αυτοί στη Γερμανία και χωρίς το παραμικρό «έρεισμα» άρχισαν να μοιράζουν τον κόσμο κατά βούληση.

Μία κίνηση της Βρετανίας αρκούσε, για να τους στείλει καί τους δύο στα «σπίτια» τους. Δεν χρειαζόταν καν να έρθει σε σύγκρουση μ” αυτούς. Αρκούσε να προκαλέσει μια γενική ευρωπαϊκή κατακραυγή εναντίον τους και αυτό θα τους έστελνε στα «σπίτια» τους. Αρκούσε να έβγαινε ο ηγέτης της Βρετανίας και να έλεγε ένα «ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ» στους Αμερικανούς και τους Σοβιετικούς και θα «έληγε» η συνεργασία μαζί τους …«Ευχαριστούμε και αντίο» …Όπως κάνει ακόμα και ο πιο αδύναμος οικοδεσπότης σε έναν θρασύ φιλοξενούμενο, που τον βλέπει να «κατσικώνεται» και μην δείχνει καμία πρόθεση να φύγει. Η δημοκρατική Ευρώπη έπρεπε να «ευχαριστήσει» τους μη Ευρωπαίους και μη δημοκράτες, που την βοήθησαν και να τους στείλει στο «καλό».

Το σύνολο των ευρωπαϊκών λαών θα αντιλαμβανόταν αμέσως τη βρετανική «γραμμή» και θα ανταποκρινόταν άμεσα. Με τη στάση τους οι λαοί θα έδειχναν ότι, παρ” όλη την «ευγνωμοσύνη» τους προς τους «συμμάχους», δεν επιθυμούσαν την παράταση της παραμονής τους. Κανένας στην Ευρώπη δεν ήθελε «νταβατζήδες» και πολύ περισσότερο τέτοιους άχρηστους. Ούτε μία ώρα δεν θα μπορούσαν να σταθούν στην Ευρώπη οι Αμερικανοί και οι Σοβιετικοί χωρίς τη συγκατάθεση της Βρετανίας …Ούτε καν τις βαλίτσες τους δεν θα προλάβαιναν ν” ανοίξουν. Από παντού αποκλεισμένοι ήταν σε ένα ευρωπαϊκό περιβάλλον εχθρικό προς αυτούς …Εθνικά ξένο και αφιλόξενο για τους Αμερικανούς, ιδεολογικά αντίπαλο και επίσης αφιλόξενο για τους κομμουνιστές. Πόσο μάλλον αν αποκάλυπτε η Βρετανία ότι το έγκλημα του Κατίν ήταν δικό τους έγκλημα.

Η «ισχύς» τους λοιπόν ήταν τεχνητή και οφειλόταν στην ανοχή της Βρετανίας …Στη μη-αντίδρασή της και στον «κατευνασμό» των αντιδράσεων των υπολοίπων. Η Βρετανία τούς επέτρεψε να παρουσιαστούν σαν ισχυροί, γιατί αυτή δεν αντέδρασε. Αυτή δεν αντέδρασε εντελώς «αυτοκτονικά», όταν αυτή ήταν η πρώτη δύναμη που θιγόταν από τον σχεδιασμό τους …Η μόνη δύναμη που έχανε τα πάντα εξαιτίας εκείνου του σχεδιασμού. Δεν βρέθηκε ούτε ένας παράγοντας της εξουσίας τής Βρετανίας να τους στείλει στο διάολο. Να τους πει: «Τι κάνετε ρε καραγκιόζηδες; Άι σιχτίρ από εδώ, που παριστάνεται τους αυτοκράτορες και μοιράζεστε τον κόσμο μεταξύ σας». Η Βρετανία όμως δεν αντέδρασε φυσιολογικά. Άφησε τον εβραϊκό υπόκοσμο της Νέας Υόρκης να μοιράζει τον κόσμο με την εβραϊκή χαβούζα των Σοβιέτ. Γιατί; Γιατί ήταν προδομένη από την ηγεσία της. Η μεγαλύτερη αυτοκρατορία τού κόσμου προδόθηκε από τους ηγέτες της.

Ποιος θα τους διαολόστελνε; …Ο άνθρωπός της στις διαπραγματεύσεις; …Ο Τσόρτσιλ; Ο Τσόρτσιλ είναι φανερό ότι είχε πάρει τις αποφάσεις του. Ακόμα και στον ελληνικό Εμφύλιο έκανε ό,τι συνέφερε τους Αμερικανούς και όχι τη Βρετανία. Στην τύχη ν” αποφάσιζε, η στατιστική θα τον «βοηθούσε» να πάρει έστω και μία σωστή απόφαση. Δεν συνέβη όμως αυτό …Όλα «λάθος» τα έκανε. Είναι δηλαδή φανερό πως είχε επιλέξει να λειτουργήσει ως γιος της μητέρας του και άρα ως Αμερικανός. Δεν μας φαίνεται περίεργη αυτή η επιλογή. Δεν είναι αφελείς οι έμπειροι Εβραίοι, οι οποίοι δίνουν την εβραϊκή ιδιότητα από τη «γραμμή» της μητέρας. Τα μέλη τού πιο συμπαγούς εθνικού συνόλου στην ανθρώπινη ιστορία κάτι θα ξέρουν, που αναγνωρίζουν ως γνήσιους Εβραίους μόνον τα παιδιά με Εβραία μητέρα. Προφανώς γνώριζαν αυτό, το οποίο αγνοούσε η Βρετανία, όταν επέλεγε τον «ηγέτη» της. Προφανώς εκείνοι γνώριζαν πώς ν” αποφύγουν προδοσίες, ενώ οι Βρετανοί το αγνοούσαν.

Το ίδιο δεν αντέδρασε και ο «υπερτυχερός» νέος βασιλιάς της Βρετανίας …Ο αποδέκτης του μεγαλύτερου «τσακ-ποτ» του προηγούμενου αιώνα …Ο τραυλός σφετεριστής ―με την αλκοολική σύζυγο― ο οποίος εντελώς απροσδόκητα και χάρη στους Αμερικανούς διαδέχθηκε έναν νεότατο και υγιέστατο βασιλιά. Ευγνώμων ήταν προς αυτούς και δεν θα τολμούσε ν” αντιδράσει στις μεθοδεύσεις τους από τη στιγμή που γνώριζε ότι θα υπήρχε πιθανότητα, εξαιτίας της αντίδρασής του, ν” αποκατασταθεί το «δίκιο» και η «τάξη» και άρα και ο αδερφός του στον θρόνο του. Πώς θα μπορούσε άλλωστε ν” αντιδράσει, όταν ήταν βέβαιο ότι εκβιαζόταν τόσο ως πρόσωπο όσο και ως θεσμός; …Όταν είναι βέβαιο ότι είχε συνδιαλλαγεί με τους Αμερικανούς για την «πραξικοπηματική» διαδοχή του αδερφού του και άρα εκβιαζόταν ως πρόσωπο με κατηγορίες ακόμα και εσχάτης προδοσίας; …Όταν εκβιαζόταν ο ίδιος ο θρόνος ως θεσμός, εξαιτίας των σκανδάλων του αδερφού του;

…Η Βρετανική Αυτοκρατορία «προδόθηκε» από το «στέμμα» της …Προδόθηκε από τους Ουίνδσορ …Καθόλου παράξενο κι αυτό. Δεν ήταν μόνον ο Τσόρτσιλ ένας «ξένος» έτοιμος να «υποθηκεύσει» τα βρετανικά συμφέροντα, για να επεκτείνει τα δικά του προσωπικά συμφέροντα. Κάτι «μεγάλο» έπρεπε να «δώσει» στους Αμερικανούς, για να τον ονομάσουν «πατέρα της νίκης» …και αυτό έκανε. Το ίδιο όμως έκαναν και οι Ουίνδσορ, εφόσον κι αυτοί ανήκαν σε ομοειδή περίπτωση …Γερμανοί ήταν οι άνθρωποι. Οι Γερμανοί, ως έθνος, παραδόθηκαν στους Αμερικανούς και οι βασιλείς τής Βρετανίας ήταν Γερμανοί. Δεν υπάρχει δηλαδή κάποια δυσαρμονία στις συμπεριφορές που μελετάμε …Εγκληματολογικά τουλάχιστον, γιατί η ιστορία —όπως είπαμε— …»χτενίζεται» …για πάνω από μισό αιώνα.

Τους Ναζί ομοεθνείς του θαύμαζε ο Εδουάρδος οικογενειακώς. Όλοι τους απόγονοι της βασίλισσας Βικτωρίας του Οίκου του Ανόβερου και του Πρίγκιπα Αλβέρτου του Οίκου Σαξ Κοβούργο Γκόθα …Γερμανοί όλοι τους από μάνα και πατέρα. Μόλις το 1917 ο πατέρας του Εδουάρδου ο Γεώργιος ο Ε” αποποιήθηκε το γερμανικό όνομα της δυναστείας Σάξ Κοβούργο Γκόθα και παραιτήθηκε από κάθε γερμανικό τίτλο, αλλάζοντας παράλληλα το όνομα της δυναστείας του σε Ουίνδσορ …Ψευδώνυμο είναι το νέο όνομά τους …Φτιαγμένο εκ του πονηρού, προφανώς εξαιτίας των αντιγερμανικών αισθημάτων που χαρακτήριζαν τους πολίτες της Βρετανίας, λόγω του αιματηρού Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου …»Προσφάτως»-Βρετανοί ήταν οι Ουίνδσορ όταν οι Αμερικανοί «κατάπιναν» την αυτοκρατορία τους …Αυτοί να μην χάσουν τις θέσεις τους και τίποτε άλλο δεν τους ενδιέφερε.

Ο αναγνώστης αρχίζει κι καταλαβαίνει τα «μυστήρια» της νομής των «επάθλων» του πολέμου. Οι Αμερικανοί είχαν το «καρπούζι» είχαν και το «μαχαίρι» και έκαναν ό,τι ήθελαν. Εκβίαζαν τους Ναζί, που κυβερνούσαν τη Γερμανία και εκβίαζαν και τους φιλοναζί Γερμανούς, οι οποίοι βασίλευαν στη Βρετανία. Μη έχοντας καμία αντίδραση από εκείνους που κατακτούσαν την πατρίδα τους και από τους άλλους, που τους διέλυαν την αυτοκρατορία τους, έκαναν ό,τι ήθελαν …Σε λευκό «χαρτί» σχεδίαζαν. Αναγνώρισαν τους «πεθαμένους» Σοβιετικούς σαν μεγάλους «εχθρούς» της Δύσης και τους νομιμοποίησαν σαν «κατόχους» της μισής Γερμανίας και της μισής Ευρώπης. Γιατί; Για ν” αναγνωρίσουν και για τους εαυτούς τους ένα ανάλογο δικαίωμα …Για τους εαυτούς τους κράτησαν τα υπόλοιπα «μισά».

Η Βρετανική Αυτοκρατορία δεν αντέδρασε και αυτό ήταν η αρχή τους τέλους της. Οι κακοποιοί της Νέας Υόρκης κατασκεύασαν ένα χάρτινο «τσουβάλι» και έβαλαν μέσα τον πραγματικό «λέοντα» της Βρετανίας …Η απόλυτη συνομωσία. Η πρώτη αυτοκρατορία στην ιστορία, η οποία πέφτει, χωρίς να αντιδράσει καθόλου. Η πρώτη αυτοκρατορία η οποία νικιέται από κοινούς κακοποιούς του δρόμου. Τώρα μπορεί να καταλάβει ο αναγνώστης τι ακριβώς είχαν σκεφτεί οι τοκογλύφοι μετά το Κραχ. Η σκέψη τους ήταν απλή. Αφού τα τεράστια κέρδη τους δεν τα «χωρούσαν» οι ΗΠΑ, θα τα «χωρούσε» ο κόσμος …Έστω και ο μισός. Ποιος είχε υπό τον έλεγχό του αυτό το οποίο τους έλλειπε; …Η Βρετανία. Αυτήν την Βρετανία έπρεπε να την «καταπιούν», ώστε να μην μπορεί να αντιδρά στις μεθοδεύσεις τους. Έπρεπε δηλαδή να σχεδιάσουν έναν κόσμο «μεγαλύτερο» από τη Βρετανία, για να «χωρέσει» αυτή μέσα του …Το 1/3 του κόσμου «χωράει» ολόκληρο στο 1/2 του κόσμου και αυτό επεδίωξαν.

Όμως, για να γίνει αυτό κατορθωτό, θα έπρεπε να προηγηθεί πόλεμος. Να αλλάξουν τα δεδομένα του υφιστάμενου παγκόσμιου σχεδιασμού και η Βρετανία να «εισέλθει» στον δικό τους σχεδιασμό χωρίς αντιδράσεις. Το ζητούμενο ήταν να μην αντιδράσει η Βρετανία …Το μόνο δύσκολο. Από τη στιγμή που δεν θα αντιδρούσε, όλα τα άλλα ήταν εύκολα. Ήταν εύκολο με «ψευδοφασαρίες» ιδεολογικού τύπου και μερικά δολάρια τύπου Μάρσαλ να δημιουργήσουν τα δύο μεταπολεμικά «Μπλοκ» …Παπατζηλίκια εκείνων των κακοποιών —οι οποίοι μοίραζαν τις «γειτονιές» στη Νέα Υόρκη— ήταν αυτά τα «μπλοκ».

Μη μπορώντας να κατακτήσουν ολόκληρο τον κόσμο, θα τον «χώριζαν» τεχνητά σε δύο μέρη. Μόνοι τους θα έπαιρναν την εξουσία στο ένα «μέρος» και μόνοι τους θα έδιναν την εξουσία σε δικούς τους ανθρώπους στο άλλο «μέρος». Δεν χρειαζόταν να κατακτήσουν τίποτε και κανέναν …Μια απλή «απάτη» ήταν. Οικιοθελώς και αυτοβούλως θα έμπαιναν οι πάντες μέσα στον σχεδιασμό τους …Για την «ασφάλειά» τους …Για να προστατεύσουν τα «πιστεύω» τους οι «προλετάριοι» …Για να προστατεύσουν τις περιουσίες τους οι «νοικοκυραίοι». Αυτά, δηλαδή, που έκαναν οι μαφιόζοι στη Νέα Υόρκη …Τα κόλπα των μαφιόζων, όπου μέλη της ίδιας «φαμίλιας» έμπλεκαν σε «ψευδοσυγκρούσεις», για ν” αποτελούν τους «προστάτες» μιας γειτονιάς, η οποία δεν τους ανήκε.

Ο ένας προκαλούσε τον άλλο σε μια «στημένη» παράσταση, για να τρομοκρατούν τους αφελείς, οι οποίοι πλήρωναν τους κουμπουροφόρους. Για αστείες αφορμές αλληλοπυροβολούνταν, για να «βλέπουν» οι υπόλοιποι και να τρομάζουν. Αυτό έκαναν οι Εβραίοι τραπεζίτες της Νέας Υόρκης με τους Εβραίους σταλινικούς τής Μόσχας. Έπαιζαν μια «παράσταση» σύγκρουσης βίαιων «γιγάντων», προκειμένου να τρομάξουν οι λαοί και να κάνουν μια δήθεν επιλογή «φαμίλιας». Το μόνο πρόβλημα που είχαν ήταν αυτό το οποίο είπαμε …Να μην αντιδράσει αυτός ο οποίος κυρίως θιγόταν και ήταν η Βρετανία.

Από τη στιγμή που δεν αντιδρούσε η Βρετανία, όλα θα πήγαιναν όπως τα σχεδίαζαν. Ο σχεδιασμός μπορεί να ήταν της πλάκας, αλλά οι βασικοί θιγόμενοι ήταν «προδομένοι». Η «παγίδα» μπορεί να ήταν «χάρτινη», αλλά το «λιοντάρι» κοιμισμένο. Το μόνο που έπρεπε να προσέχουν ήταν να μην το «ξυπνήσουν». Η «παγίδα» απλά θα έπεφτε επάνω του σαν ελαφριά «κουβέρτα». Αν το κατάφερναν αυτό, είχαν χρόνο σταδιακά τις «κλωστές» αυτής της «κουβέρτας» να τις αντικαταστήσουν με χαλύβδινα «σύρματα».

Το μόνο, που έπρεπε να κάνουν, ήταν ν” αρχίσουν να «στήνουν» την αέρινη αυτοκρατορία τους. Να εκμεταλλευτούν την «κληρονομιά» που έλαβαν από τους Ναζί — και ήταν οι ίδιοι οι Ναζί και οι δωσίλογοι συνεργάτες τους σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Ευρώπης. Αυτούς έπρεπε να προστατεύσουν, ώστε με αυτούς να στελεχώσουν την ευρωπαϊκή «επαρχία» της νέας αμερικανικής αυτοκρατορίας. Αυτοί οι Αμερικανοί —και προκειμένου να κρύψουν τα ίχνη των εγκληματιών συνεργατών τους— ήταν εκείνοι, οι οποίοι εφεύραν τη «θεωρία» της μαζικής διαφυγής των εγκληματιών σε άγνωστη κατεύθυνση σε έναν μικρό Πλανήτη.

Οι υπεύθυνοι της μεγαλύτερης ανθρωποσφαγής στην ιστορία της ανθρωπότητας «εξαφανίστηκαν». «Βρήκαν» πλοία και την «κοπάνησαν» από την Ευρώπη. Χιλιάδες άνθρωποι «ταξίδεψαν» ένα υπερατλαντικό ταξίδι με έναν δήθεν άγνωστο προορισμό, ο οποίος χανόταν κάπου ανάμεσα σε Αργεντινή και Ουρουγουάη …Τέτοιο «παραμύθι» δεν έχει «ξαναταΐσει» κανένας την ανθρωπότητα. Σαν τοξικό «φορτίο» φορτώθηκαν κι αυτοί σε κάποια μυστηριώδη icloud-«χώρα», που μόνον οι Αμερικανοί γνωρίζουν. Σε αυτό το παιχνίδι της αναζήτησης του «χαμένου» εγκληματία πρωταγωνίστησαν οι «συνέταιροι» των Αμερικανών οι Εβραίοι …Οι απόλυτα ειδικοί στο «κυνήγι» των εγκληματιών.

Το ίδρυμα Βίζενταλ ήταν αυτό, το οποίο πήρε τόνους χρήματος για ν” αναζητήσει τους ενόχους σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του Πλανήτη. Αυτό ήταν το ίδρυμα, το οποίο έχασε το «δάσος» των Ναζί εγκληματιών στην Ευρώπη, αλλά βρήκε κάποιες «φλούδες» κάπου στην Αργεντινή …Το ίδρυμα εκείνο, το οποίο δεν κατάλαβε πως όλη η μεταπολεμική κρατική μηχανή της Γερμανίας ήταν στελεχωμένη από Ναζί εγκληματίες, αλλά βρήκε κάποιους ομοίους τους να ψαρεύουν στο Rio de la Plata …Οι επαγγελματίες-«θύματα» του «Ολοκαυτώματος» …Του «Ολοκαυτώματος», το οποίο για μυστηριώδεις λόγους «θωρακίστηκε» και έγινε «απαγορευμένη ζώνη» για όλους τους ερευνητές.

Τι έγιναν στην πραγματικότητα όλοι εκείνοι οι Ναζί εγκληματίες; Όσοι δεν πήγαν κατ’ ευθείαν στις ΗΠΑ ως επιστημονικές «μεταγραφές» υψηλής ποιότητας, παρέμειναν στη Γερμανία, παίρνοντας «πιστοποιητικά» αθωότητας από τους Εβραίους «διώκτες» τους. Αυτοί κατέλαβαν όλα τα σημαντικά πόστα τής μεταπολεμικής Γερμανίας. Αυτοί παρέδωσαν την πατρίδα τους στους ξένους κατακτητές …Στους «δανειστές» της Γερμανίας …Στους Εβραίους τραπεζίτες των ΗΠΑ και στους Εβραίους διαχειριστές τους στη Γερμανία …Αναγκαστικά. Όποιος Γερμανός ήταν πραγματικός πατριώτης, πήγαινε σπίτι του κάτω από απειλές, εφόσον ήταν αδύνατον να μην είχε «θητεύσει» σε κάποιο πόστο της Βέρμαχτ …Της εγκληματικής Βέρμαχτ, η οποία μετέτρεπε κατά βούληση σε δυνάμει εγκληματία και άρα εκβιαζόμενο όποιο στέλεχός της βόλευε τους νέους κατακτητές.

Με αυτούς τους τρομοκρατημένους ανθρώπους «στήθηκε» η μεταπολεμική Δυτική Γερμανία. Όποιος δεχόταν την «ιερότητα» του «Ολοκαυτώματος» και πολεμούσε όποιους το αμφισβητούσαν, «προόδευε» στη Γερμανία. Όποιος δεχόταν το εβραϊκής προέλευσης «πιστοποιητικό» αθωότητας, υπέτασσε την ισχύ της θέσης του στους ξένους κυρίαρχους της Γερμανίας. Είτε αυτός ήταν δικαστής είτε πολιτικός είτε επιχειρηματίας, ήταν αναγκασμένος να υποτάσσεται στους νέους κυρίαρχους και να «σπρώχνει» τους Εβραίους …Τους «καημένους» Εβραίους, που βασανίστηκαν …Τους «καημένους» Εβραίους, οι οποίοι ακόμα και σήμερα δεν έχουν χορτάσει να «ρουφάνε» το «αίμα» της Γερμανίας.

Αυτά, τα οποία συνέβησαν στην «καπιταλιστική» Δύση, έγιναν και στην «κομμουνιστική» Ανατολή. Όπως οι εγκληματίες Γερμανοί της Δύσης έγιναν αμερικανόδουλοι, οι οποίοι παρέδωσαν την πατρίδα τους στους Αμερικανούς για να μείνουν ατιμώρητοι, έτσι έκαναν και οι όμοιοί τους από την «απέναντι» πλευρά. Οι εγκληματίες Γερμανοί της Ανατολής έγιναν ρωσόδουλοι, οι οποίοι παρέδωσαν την πατρίδα τους στους Ρώσους, για να μείνουν επίσης ατιμώρητοι. Οι δυτικοί έγιναν «προδότες» της πατρίδας τους προς χάρη της ιδεολογίας τους —που ήταν η «δημοκρατία» και ο «καπιταλισμός»— και οι Ανατολικοί έγιναν επίσης «προδότες» της πατρίδας τους προς χάρη του κομμουνισμού. Βρήκαν το «άλλοθί» τους και μπορούσαν να ζούνε ανάμεσα στους συμπατριώτες και θύματά τους …Όλα για την «ιδεολογία». Όλοι οι σημερινοί «διεθνιστές» του σοσιαλισμού κάπου εκεί έχουν τις ρίζες τους …»Συγγενείς» ήταν η σταλινικιά Μέρκελ με τον ναζιστή Σόιμπλε πολύ πριν ενωθεί η Γερμανία.

Έχοντας οι Αμερικανοί εξασφαλίσει στην Ευρώπη τη μόνιμη παρουσία και τους κατάλληλους συνεργάτες, το μόνο που τους απέμενε ήταν να μάθουν τις ιμπεριαλιστικές πρακτικές. Όπως εύκολα αντιλαμβανόμαστε, τα παπατζηλίκια των δρόμων της Νέας Υόρκης δεν τους έφταναν για να ελέγξουν την πολύπειρη Ευρώπη και έπρεπε να βρουν την τεχνογνωσία που τους έλειπε. Χρειάζονταν ταχύρυθμα μαθήματα και αυτά μόνον η έμπειρη Βρετανία μπορούσε να τους τα δώσει. Οι ΗΠΑ από εκεί και πέρα «φορτώθηκαν» στη Βρετανία σαν «βδέλλα». Στα χρόνια που ακολούθησαν τον Πόλεμο, οι ΗΠΑ, με την ιδιότητα του χρηματοδότη και συμμάχου, «ακολουθούσαν» τους Βρετανούς σε όλα τα μήκη και τα πλάτη αυτοκρατορίας τους.

…Έγιναν η «σκιά» της Βρετανίας παντού στον κόσμο. Την «ακολουθούσαν» σε κράτη όπως η Αυστραλία, η Ινδία ή η Ροδεσία, που αποτελούσαν αποικίες τους. Την «ακολουθούσαν» σε κράτη όπως η Ελλάδα ή η Τουρκία, που έλεγχαν απόλυτα ως προτεκτοράτα τους. Την «ακολουθούσαν» σε ευαίσθητες γεωστρατηγικές περιοχές, όπως η Κύπρος, οι οποίες τελούσαν υπό ειδικό καθεστώς. Μέσα σε λίγα χρόνια έγιναν η «σκιά» τους σ” ολόκληρο τον κόσμο. Έγιναν —εξαιτίας των υποδομών τής Βρετανικής Αυτοκρατορίας— μια «σκιώδης» αυτοκρατορία, η οποία είχε ένα μεγάλο μέγεθος θεωρητικά, αλλά δεν είχε «σάρκα» και «οστά» …Μια αυτοκρατορία υπό εκπαίδευση.

Με την άνεση του συμμάχου μάθαιναν τα μυστικά της βρετανικής αυτοκρατορίας και εκπαιδεύονταν από την ίδια στον ιμπεριαλισμό. Μάθαιναν, για παράδειγμα, όλες τους τις συμμαχίες μέσα στα προτεκτοράτα τους. Μάθαιναν ποιοι είναι οι φίλοι τους και ποιοι οι εχθροί τους. Μάθαιναν ποιοι είναι αξιόπιστοι από αυτούς και ποιοι όχι. Μάθαιναν ποιους φοβούνταν οι Βρετανοί και ποιους έλεγχαν. Μάθαιναν πού οι ίδιοι οι Βρετανοί ήταν δυνατοί και πού απλά παρίσταναν τους δυνατούς, γιατί αυτό συνέφερε την αυτοκρατορία.

Γιατί ήταν χρήσιμα όλα αυτά; Γιατί στην κατάλληλη στιγμή θα μπορούσαν να τους «αδειάσουν». Χωρίς καν να έρθουν σε πολεμική σύγκρουση, θα μπορέσουν να τους αφαιρέσουν τη μία μετά την άλλη «αποικία» τους. Εφόσον είχαν «εσωτερική» πληροφόρηση, ήταν εύκολο να το κάνουν. Την Ελλάδα θα την έκαναν «δημοκρατική» Ελλάδα και τη Ροδεσία θα την έκαναν «δημοκρατική» Ζιμπάμπουε. Αυτή ήταν η δουλειά και το αντικείμενο της CIA. Θα συνεργαζόταν με τους εχθρούς των βασιλοφρόνων Βρετανών και θα «πουλούσαν» στους λαούς τη γνωστή «δημοκρατία» …Την ίδια «δημοκρατία» που ήθελε ο Κλίντον να «πουλήσει» με τη βία στους Σέρβους ή ο Μπους στους Ιρακινούς. Από τη στιγμή που οι Αμερικανοί έμαθαν το «μάθημά» τους και απέκτησαν την ιμπεριαλιστική εμπειρία που τους έλλειπε στα πρώτα χρόνια, ήταν έτοιμοι να «αδειάσουν» τους Βρετανούς.

Τα κράτη της βρετανικής κοινοπολιτείας τα προσεταιρίστηκαν ως οι πλούσιοι συγγενείς, οι οποίοι ήταν «γενναιόδωροι» απέναντι στους «δικούς» τους ανθρώπους. Σε άλλα κράτη, τα οποία βρίσκονταν υπό τον έλεγχο της Βρετανίας, ανέτρεψαν τα αγγλόφιλα ―συνήθως βασιλικά― καθεστώτα και στη θέση τους έβαλαν δικούς τους ανθρώπους …Τους «δημοκράτες». Στην Ελλάδα, για παράδειγμα, ανέτρεψαν τον Θρόνο με τη δική τους Χούντα. Με αυτήν την αμερικανόδουλη Χούντα έστησαν την απόλυτα αμερικανόδουλη Μεταπολίτευση. Η ίδια αυτή Χούντα τους επέτρεψε να βάλουν «πόδι» στην Κύπρο και να εξουδετερώσουν τη βρετανική εξουσία στο νησί.

Εύκολη υπόθεση ήταν όλα. Γιατί; Γιατί έκαναν τα πάντα με το «λυσάρι». Δεν παρίσταναν τους εχθρούς, ώστε να έχουν τους Βρετανούς απέναντί τους ως εχθρούς και άρα να πρέπει να σκεφτούν πώς θα τους αντιμετωπίσουν …Σαν φίλοι και σύμμαχοι ενεργούσαν, έχοντας στη διάθεσή τους τις πληροφορίες των θυμάτων τους. Τα ίδια τα θύματά τους τούς έδιναν τις γνώσεις εκείνες, οι οποίες απαιτούνταν για να τους νικήσουν. Όλα αυτά οφείλονται στο «στήσιμο» του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου …Του πιο μυστηριώδους πολέμου στην ανθρώπινη ιστορία …Του πολέμου εκείνου, στον οποίο παρασύρθηκε στον όλεθρο μια αυτοκρατορία, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι νίκησε.

Αυτό ήταν το αποτέλεσμα της προδοσίας των Ουίνδσορ …Η προδοσία τού τραυλού και της αλκοολικής. Γι” αυτόν τον λόγο η θυγατέρα τους Ελισάβετ δεν έβγαλε «κουβέντα» που για πάνω από εξήντα χρόνια οι Αμερικανοί και οι τραπεζίτες της Νέας Υόρκης «σκυλεύουν» την αυτοκρατορία της. Ακόμα και σήμερα «προσκυνάει» ηλίθιους σαν τον Τζόρτζ Μπους τον νεότερο …Εκεί κατάντησε η «αυτοκρατορία» …Σε εισαγωγικά πλέον αυτοκρατορία.

…Κατάντησε να περιμένει να πουλήσει κανένα κυπελάκι με τη φωτογραφία των νεόνυμφων πριγκίπων …Η «αυτοκρατορία» με ιππότες τον Έλτον Τζον, τον Τζάγκερ, τον Μπέκαμ και τον Τζον-Τζον πριν παντρευτεί τη Μπάρμπι …Η «αυτοκρατορία», η οποία έφτασε στο σημείο να «πουλούν» οι «γαλαζοαίματοί» της «συνοδεία» ή «επαφές» σε πλουσίους …Από τη Σάρα Φέρκιουσον μέχρι την Πίπα Μίντλεντον …Το φαινόμενο της παγκόσμιας ιστορίας.

…ΚΑΤΑΝΤΙΑ …Αυτή είναι η μόνη λέξη, η οποία ταιριάζει πλέον στην κατάσταση που βιώνει σήμερα η Βρετανία …Η Βρετανία του θεόφτωχου και εξαιρετικά υποβαθμισμένου πληθυσμού της …Η Βρετανία, που, όταν βρέχει, πνίγεται …Η Βρετανία, που, όταν αρρωσταίνει, πεθαίνει, γιατί δεν την «χωράνε» τα νοσοκομεία της …Η Βρετανία, που κάποτε αποφάσιζε για ολόκληρο τον Πλανήτη, σήμερα δεν αποφασίζει ούτε καν για τον εαυτό της. Ο Εβραίος Κάμερον την κυβερνά με εντολές των ομοεθνών του τραπεζιτών και ο Εβραίος Μίλιμπαν περιμένει στη σειρά του να τον διαδεχθεί …Οι Βρετανοί απόντες …Έχουν τον γραφικό Μπόρις να παριστάνει τον δήμαρχο του Λονδίνου …όταν βέβαια δεν κρέμεται σαν «μπουγάδα» από τα σύρματα.

Λέσχη Μπίλντερμπεργκ.

Από τη στιγμή που οι Αμερικανοί εγκαταστάθηκαν στην Ευρώπη, θα έπρεπε να «τρέξουν» την νέα «επαρχία» της αυτοκρατορία τους …Θα έπρεπε να στελεχώσουν τους μηχανισμούς της με δικούς τους ανθρώπους. Αυτό σημαίνει ότι θα έπρεπε να γνωρίζουν το υπάρχον και το μελλοντικό στελεχιακό δυναμικό τής Ευρώπης …Να γνωρίζουν ανάμεσα σε ποιους ανθρώπους θα βρουν τους κατάλληλους, τους οποίους θα χρησιμοποιήσουν, προκειμένου να ελέγχουν τα κράτη. Έτσι λειτουργούν οι αυτοκρατορίες και έτσι έπρεπε να λειτουργήσει κι αυτή. Πρώτα έπρεπε να επιλέγουν οι ίδιοι τους «ηγέτες» της Ευρώπης και μετά να τους νομιμοποιούν οι πολίτες με την ψήφο τους, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι ζουν σε δημοκρατίες …Χρειαζόταν κάτι σαν αυτό που λέμε «γραφείο επιλογής προσωπικού».

Δεν αρκούσε δηλαδή η CIA να γνωρίζει τους υποψήφιους ηγέτες της Ευρώπης. Η CIA ήταν μια οργάνωση υπαλλήλων, η οποία ήταν αξιόπιστη μόνον για να δώσει ένα τελικό OK σε μια επιλογή. Αυτοί οι υπάλληλοι δεν είναι κατάλληλοι ούτε να επιλέγουν ούτε να συναναστρέφονται με τους μελλοντικούς «ηγέτες». Η CIA είναι κατάλληλη για τα «περιφερειακά» της όλης οργάνωσης …Να μαζέψει ή να διασταυρώσει πληροφορίες για τα πρόσωπα, τα οποία προαλείφονται για ηγέτες …Να μην επιτρέψει σε ανθρώπους υπόπτους να «τρυπώνουν» στις εκδηλώσεις εκείνες, όπου απαιτείται μια στοιχειώδης εχεμύθεια.

Γι” αυτόν ακριβώς τον λόγο η αμερικανική «αυτοκρατορία» χρειαζόταν ένα Γραφείο Προσωπικού. Ο ρόλος τού γραφείου προσωπικού είναι πολύ συγκεκριμένος. Σε αυτό το γραφείο έρχονται όλοι όσοι θέλουν να καταθέσουν τα «βιογραφικά» τους και να δηλώσουν πρόθυμοι για πρόσληψη …Δεν είναι δεσμευτική η παρουσία τους, όπως είναι για παράδειγμα μια «επαφή» με τα στελέχη της CIA …Δεν χρειάζεται να είναι καν μυστική αυτή η επαφή …Δεν χρειάζεται να καταλήξει κάπου. Είναι ένας χώρος, όπου γνωρίζουν τα αφεντικά τούς υποψήφιους υπαλλήλους και οι υπάλληλοι γνωρίζονται μεταξύ τους. Κάποιοι θα επιλεγούν και κάποιοι άλλοι όχι. Έτσι κάνουν σε όλες τις αυτοκρατορίες και έτσι έπρεπε να κάνουν και στην αμερικανική.

Λογικό είναι αυτό. Έπρεπε αυτός, ο οποίος θα κυβερνά την «αμερικανική» Γαλλία, να γνωρίζεται με αυτόν που θα κυβερνά την «αμερικανική» Ελλάδα ή το «αμερικανικό» Βέλγιο …Να γνωρίζονται μεταξύ τους, για να συνεννοούνται εύκολα, αλλά και να τους γνωρίζουν τα αφεντικά, ώστε να μην υπάρχουν «παραφωνίες» στη διάρκεια του χρόνου. Όμως, για να γίνει αυτό, απαιτούνταν μια οργάνωση και αυτή δεν ήταν τόσο εύκολη. Γιατί; Γιατί η αμερικανική αυτοκρατορία ήταν μια «σκιώδης» αυτοκρατορία και δεν λειτουργούσε ελεύθερα. Έπρεπε να διατηρεί τα προσχήματα, γιατί οι λαοί θα αντιδρούσαν.

Για τις ανάγκες αυτές «εφευρέθηκε» η Λέσχη Μπίλντερμπεργκ. Ο ρόλος της δεν είναι αυτός, που θέλει η ίδια να «δείξει». Δεν είναι μια Λέσχη ανταλλαγής κοινωνικών ή πολιτικών προβληματισμών. Δεν είναι μια Λέσχη, όπου στις συνεδριάσεις της «σχεδιάζεται» το μέλλον τού κόσμου. Το μέλλον τού κόσμου «σχεδιάζεται» στα κλειστά γραφεία των τοκογλύφων της Νέας Υόρκης. Η Λέσχη Μπίλντερμπεργκ είναι καθαρά το Γραφείο Προσωπικού της αμερικανικής αυτοκρατορίας. Είναι η οργάνωση εκείνη, η οποία ιδρύθηκε στο ξενοδοχείο Μπίλντερμπεργκ στο Άρνεμ της Ολλανδίας στις 29 Μαΐου του 1954 …Δεν είναι μυστικό αυτό …Ούτε είναι μυστικό ότι ιδρύθηκε εξαιτίας των ανησυχιών κάποιων επιφανών παραγόντων της αμερικανικής αυτοκρατορίας για τον κίνδυνο έξαρσης του αντιαμερικανισμού στην Ευρώπη. Κάποιοι —στην Ευρώπη κυρίως— ανησυχούσαν …και, όπως είναι φυσικό, αυτοί, οι οποίοι ανησυχούσαν πρώτοι απ’ όλους, ήταν οι πρώην Ναζί και οι Εβραίοι …Οι «συχωρεμένοι» και οι «αυτοτραυματισμένοι».

Πριν λοιπόν αυτός ο αντιαμερικανισμός οργανωθεί μέσα στα ευρωπαϊκά κράτη και αποκτήσει τις ηγεσίες του, αποφάσισαν οι ισχυροί να τον «καπελώσουν», ελέγχοντας απόλυτα τις ηγεσίες των ευρωπαϊκών κρατών. Ποιοι είναι οι ιδρυτές της; Οι χρηματοδότες τού Χίτλερ και οι αυθεντικοί Ναζί, οι οποίοι υπάρχουν σε όλη την Ευρώπη και εκτελούν χρέη υπαλλήλων τους …Τα παιδιά του Ρότσιλντ, του Ροκφέλερ και του Πρέσκοτ Μπους …Ο «γαλαζοαίματος» ναζιστής πρίγκιπας Βερνάρδος της Ολλανδίας και ο Εβραίος αλητάμπουρας Τζόζεφ Ρέτιγκερ. Αυτοί οργάνωσαν τα πρώτα «κάστινγκ» στη Λέσχη Μπίλντερμπεργκ …»Κάστινγκ» οργανωμένα, τα οποία δεν αφήνουν περιθώρια για λάθη …»Κάστινγκ», τα οποία γίνονται με τον τρόπο που περιγράφεται στο καταστατικό της Λέσχης.

Εκ του καταστατικού της είναι υποχρεωμένη η Λέσχη-Γραφείο Προσωπικού να καλεί τους «φιλόδοξους» μνηστήρες καί των δύο πολιτικών «πόλων», που υπάρχουν υποχρεωτικά σε όλα τα ευρωπαϊκά κράτη του μεταπολεμικού «δίπολου» …Τους δήθεν «αριστερούς» και τους δήθεν «δεξιούς» —όπου χαρακτηρίζονται έτσι— ή τους «συντηρητικούς» και τους «προοδευτικούς» —όπου χαρακτηρίζονται έτσι— ή τους «εργατικούς» και τους «ρεπουμπλικάνους». Όλα αυτά αποτελούν «στάνταρντ» τού Γραφείου Προσωπικού. Ο δικομματισμός, δηλαδή, ο οποίος χαρακτηρίζει τις πολιτικές «σκηνές» όλων των κρατών της Ευρώπης, δεν είναι τυχαίος και ούτε προέκυψε από αδυναμία των κοινωνιών να συνθέσουν πολλαπλό πολιτικό ρόλο.

Ο δικομματισμός, ο οποίος μονοπωλεί την εξουσία στην Ευρώπη, ήταν αμερικανική επιλογή και επιβλήθηκε σε όλα τα κράτη με τον ίδιο τρόπο και για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Ήταν επιλογή τους, γιατί ήταν η πιο συμφέρουσα για τους ίδιους. Ήταν η πιο φτηνή επιλογή, για να δημιουργήσουν τα «καρτέλ» τής μεταπολεμικής εξουσίας μέσα σε κάθε κράτος. Ελέγχοντας και χρηματοδοτώντας δύο κόμματα σε κάθε κράτος, οι Αμερικανοί έλεγχαν τα ίδια τα κράτη. Με δύο μόνον κόμματα μοίραζαν στα δύο ολόκληρο το πολιτικό φάσμα και το μονοπωλούσαν …Δεν χωρούσε τίποτε άλλο και μπορούσαν να το «καταπιούν». Έλεγχαν όλες τις τάσεις και δεν επέτρεπαν σε καμία περίπτωση τη σύνθεση αντιαμερικανικού πολιτικού κινήματος.

Από τα στελέχη αυτών των κομμάτων διάλεγαν τους καλεσμένους τους και τους έστελναν «προσκλήσεις». Αυτοί οι καλεσμένοι περνούσαν το casting των αφεντικών στις περιοδικές συνελεύσεις των αφεντικών τους …Αυτά τα αφεντικά εξυπηρετούν όσοι περνούν τις «εξετάσεις» αυτές …Οι ναζιστές και οι δωσίλογοι, οι οποίοι υπάρχουν σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες …Αυτοί, που, για να επιλεγούν από τα αφεντικά τους υπόσχονται ότι θα κάνουν ό,τι εξυπηρετεί τον αμερικανικό σχεδιασμό …Ό,τι σκεφτούν οι ίδιοι ότι θα του προσφέρει κέρδος ή ό,τι τους διατάξουν τα αφεντικά, προκειμένου να έρθουν τα κέρδη αυτά.

Όλα όσα αφορούν τη μοίρα των ευρωπαϊκών κρατών —και της Ευρώπης γενικότερα— αποφασίστηκαν από τα γνωστά «αφεντικά» της τραπεζικής και ναζιστικής μαφίας και έγιναν «απαιτήσεις-θέματα» για τις «εξετάσεις» της Λέσχης …Σε κάποια συνέλευση της Λέσχης κάποιοι «Έλληνες» τούς διαβεβαίωσαν ότι θα πλημμύριζαν την Ελλάδα με Αλβανούς με αντάλλαγμα την πρωθυπουργοποίησή τους …Σε κάποια άλλη συνέλευση της Λέσχης κάποιοι άλλοι «Έλληνες» τούς διαβεβαίωσαν ότι θα έβαζαν την Ελλάδα στο ΔΝΤ με αντάλλαγμα επίσης την πρωθυπουργοποίησή τους. Ας κάνει κάποιος μια λίστα με τα ονόματα των πολιτικών, οι οποίοι ασχολήθηκαν με το μεταναστευτικό, με το έλλειμμα, με το ΔΝΤ ή με την εκπαίδευση και ας δει στη συνέχεια τη «λίστα» της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ. Θα διαπιστώσει ότι αυτές οι λίστες είναι απολύτως ίδιες.

Αυτή η Λέσχη, έχοντας επίγνωση του βρόμικου ρόλου της, δεν έχει μόνιμη βάση. Μια τέτοια βάση θα την «πρόδιδε», εφόσον θα αποκάλυπτε κάποιες «σταθερές», οι οποίες δεν έπρεπε να βρίσκονται σε κοινή θέα. Θα αναγκαζόταν, για να εξασφαλίσει ένα μίνιμουμ λειτουργίας, να προσλάβει κοινούς υπάλληλους, οι οποίοι αναγκαστικά θα γίνονταν αυτόπτες μάρτυρες πολλών συμβάντων, τα οποία δεν έπρεπε να είναι γνωστά σε απλούς ανθρώπους. Γι” αυτόν τον λόγο η Λέσχη περιφέρεται, χωρίς να αφήνει «ίχνη» και να εκθέτει πρόσωπα …Περιφέρεται από ξενοδοχείο σε ξενοδοχείο. Διαφορετικοί άνθρωποι τους σερβίρουν ή τους καθαρίζουν κάθε φορά που αναγκάζονται και συζητούν μπροστά τους. Δεν υπάρχουν κοινοί παρατηρητές, οι οποίοι να έχουν δει περισσότερες από μία φορά κάποια φαινόμενα …Με μία φορά, όμως, δεν βγάζεις κανένα συμπέρασμα …και για τίποτε.

…Απλά πράγματα. Όταν οι νταβατζήδες ψάχνουν στις γειτονιές για νέες πόρνες, δεν ανοίγουν γραφεία στις πλατείες …Δεν αγοράζουν γραφεία σε μέγαρα ή ουρανοξύστες …Πιάνουν δωμάτια ξενοδοχείων κοντά στον χώρο όπου τους ενδιαφέρει και εκεί κάνουν casting …Να μην εκτίθενται και να μην τους κοστίσει ακριβά σε περίπτωση που πιαστούν επ’ αυτοφώρω. Τέτοιες «πόρνες» ψάχνουν οι έμπειροι στη μαστροπεία Εβραίοι, μέσω της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ …»Πόρνες», οι οποίες στη συνέχεια θα γίνουν προδότες. Αυτοί όλοι κινούνται στον φυσικό τους χώρο, όταν βρίσκονται στα ξενοδοχεία …Στα γραφεία μπερδεύονται …Αν είναι και Εβραίοι —σαν τον Στρος Καν— όλο και κάτι θα βρουν μέσα στα δωμάτια των ξενοδοχείων ν” ασχολούνται πριν «σώσουν» τον κόσμο.

Προϊόντα επιλογής αυτής της Λέσχης είναι η Μέρκελ, ο Σόιμπλε, ο Γιούγκερ, ο Σουλτς, η Λαγκάρντ, ο Ράιχενμπαχ, ο Παπακωνσταντίνου, ο Παπανδρέου, ο Πάγκαλος …Μέλη τού ίδιου εβραιοναζιστικού παρακυκλώματος, το οποίο λυμαίνεται την εξουσία στη μεταπολεμική Ευρώπη. Γι” αυτόν τον λόγο φαίνεται σήμερα ότι γνωρίζονται πολύ πριν «συναντηθούν» στις διεθνείς τους εμφανίσεις. Γι” αυτόν τον λόγο «κοπανιούνται» και «φιλιούνται» κάθε φορά που βρίσκονται στις Βρυξέλες …Σε «γνωρίζω», λέει η Λαγκάρντ στον Παπακωνσταντίνου και τον «φιλάει» …Σε «γνωρίζω», λέει ο Γιούγκερ στον Βενιζέλο και τον «κοπανάει» στο κεφάλι …Σε «γνωρίζω» και σένα, «λέει» στον Στουρνάρα και τον ασπάζεται.

Αυτοί είναι οι «φιναλίστ» των ίδιων «καλλιστείων» προδοσίας.

Στο ίδιο έργο θεατές.

Όταν μια εσφαλμένη για την οικονομία τακτική δίνει στους άπληστους τοκογλύφους τη δυνατότητα να αποκομίζουν τεράστια κέρδη, ευνόητο είναι ότι δεν την αλλάζουν όσο προφανές κι αν είναι το «ελάττωμά» της …Πολύ περισσότερο δε όταν νομίζουν ότι έχουν βρει το «φάρμακό» της …Όταν νομίζουν ότι την ελέγχουν απόλυτα και είναι βέβαιοι ότι στα όρια έχουν τη δυνατότητα ν” απαλλαγούν από όλες τις αρνητικές συνέπειές της, «φορτώνοντάς» τες σε άλλους. Είναι σαν αυτούς, οι οποίοι πίνουν άφοβα απίστευτες ποσότητες αλκοόλ, γιατί, έχοντας παυσίπονα στην τσέπη, δεν φοβούνται τον πονοκέφαλο.

Εφόσον ο μεταπολεμικός Δυτικός Κόσμος λειτουργούσε υπό την καθοδήγηση των εβραϊκής καταγωγής Αμερικανών τραπεζιτών, ευνόητο είναι ότι θα είχε την «παθογένεια» των προπολεμικών ΗΠΑ …Ευνόητο είναι ότι όλοι αυτοί δεν θα άλλαζαν την τακτική τους — ειδικά μάλιστα εκείνη την εποχή, που είχε αποδειχθεί με τον πιο απόλυτο τρόπο ότι μπορούσαν με το «σφάλμα» τους να αποκτήσουν μια «αυτοκρατορία» ολόκληρη. Γι” αυτόν τον λόγο δεν σκέφτηκαν ούτε για μία στιγμή ότι θα έπρεπε ν” αποφύγουν τα λάθη εκείνα, τα οποία τους οδήγησαν στο μεγάλο Κραχ του ’29 και να κινηθούν με «μέτρο» στην νέα κατάσταση …Η αμερικανόπνευστη οικονομία τού Δυτικού Μπλοκ πάλι θα «έτρεχε» εκεί όπου έπρεπε να «περπατά» και θα «περπατούσε» εκεί όπου θα έπρεπε να στέκεται «ακίνητη».

Δεν φοβούνταν ν” ακολουθήσουν την αποδεδειγμένα λανθασμένη τακτική, γιατί είχαν το «φάρμακο» …Θα «φούσκωναν» τη δυτική οικονομία όσο πήγαινε …Μετά το αμερικανικό «όνειρο» θα έφτιαχναν το «όνειρο» του Δυτικού Κόσμου. Όταν θα άρχιζε η οικονομία να «ασφυκτιά» και να τους απειλεί, θα αντιμετώπιζαν το πρόβλημά της με τον γνωστό «τυφλοσούρτη». Δεν θεωρούσαν καν ότι υπήρχε κίνδυνος …Στη χειρότερη των περιπτώσεων είχαν έναν άλλο «μισό» κόσμο, ο οποίος τους «περίμενε», για να «ξεφορτωθούν» τη ζημιά πάνω του …Να «ξεφορτωθούν» τη ζημιά και να τη μετατρέψουν σε νέο «κέρδος» …Πρόβλημα κανένα. Δικός τους ήταν κι εκείνος ο κόσμος, όπως είδαμε και στην αρχή του κειμένου.

Ό,τι ήταν η Ευρώπη για τις ΗΠΑ του «Κραχ» του ’29, θα γινόταν το Ανατολικό Μπλοκ για το Δυτικό Μπλοκ, σε περίπτωση που θα απειλούνταν με ένα ανάλογο «Κραχ» …Απλά πράγματα. Θέμα χρόνου ήταν να φτάσουμε σε αυτό το σημείο. Η τεράστια «ανάπτυξη», η οποία ξεκίνησε από τις ΗΠΑ με το New Deal και ακολούθησε τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο σε ολόκληρη τη Δύση, δεν έκοψε ποτέ «ρυθμό» …Δεν έκοψε ούτε όταν φαινόταν καθαρά ότι αυτή η τρελή «κούρσα» οδηγούσε σε αδιέξοδο …Αδιέξοδο όμοιο με του ’29. Ό,τι ήταν αυτό το ’29 για τις ΗΠΑ, έγινε το ’89 για τον Δυτικό κόσμο. Τα τεράστια κέρδη, τα οποία αυτός ο κόσμος με τεχνητό τρόπο —»φουσκώνοντας» τα μεγέθη του— είχε δημιουργήσει, ήταν πλέον απειλητικά …Απειλητικά για την αντοχή του.

…Κανένα πρόβλημα. Η απόφασή τους ήταν εύκολη. Από τη στιγμή που ο Δυτικός Κόσμος κινδύνευε να διαλύσει, θα διέλυαν τον Ανατολικό, προκειμένου να μην έχουν πρόβλημα. Δικοί τους ήταν καί οι δύο κόσμοι και ό,τι ήθελαν έκαναν. Κάλεσαν τον «πιτσαδόρο» της Μόσχας στη Ρώμη και του είπαν ότι πρέπει να παραδώσει την αυτοκρατορία του στη λεηλασία της Δύσης …Να την αφήσει «ανοχύρωτη», όπως βρήκαν οι Αμερικανοί την Ευρώπη του πολέμου …Να παραδώσει την εξουσία στον μεθύστακα Γιέλτσιν και τον διεφθαρμένο Τσουμπάις, για να «ξεπουλήσουν» κατ’ αρχήν τη Ρωσία στο δυτικό κεφάλαιο.

Γιατί είχε ανάγκη το δυτικό κεφάλαιο εκείνο το ξεπούλημα; …Για ν” αποφορτιστεί ο λιμνάζων πλούτος τής Δύσης …Για να πάρει μια υλική υπόσταση και άρα μια μίνιμουμ αξία το «πέτσινο» χρήμα, το οποίο «απειλούσε» να «γυρίσει» μέσα στην αγορά ως απλό «χαρτί» και να μετατραπεί σε πληθωριστικό. Έπρεπε λοιπόν να εμφανιστεί σαν «επένδυση», για να πάψει να απειλεί με το «βάρος» του το Δυτικό Μπλοκ …Να εκτονωθεί λίγο ο «αποστηματικός» πλούτος και ν” απαλλαγεί η οικονομία από την πίεσή του. Με συνοπτικές λοιπόν διαδικασίες «γκρέμισαν» τα «στεγανά» τού Ανατολικού Μπλοκ και άφησαν το δυτικό χρήμα να το «πλημμυρίσει» …Το άφησαν να εξαγοράσει πλήρως τα πρώην ανατολικά κράτη.

Η κατάσταση είχε «εκτονωθεί» σε πρώτη φάση, αλλά αυτό δεν έφτανε. Έπρεπε να «επενδύσουν» τόνους χρήματος και αυτό δεν γινόταν με τέτοιες εξαγορές. Αυτοί επιθυμούσαν τεράστιες επενδύσεις, όμοιες μ” εκείνες που έγιναν στην Ευρώπη, όταν ξαναχτίζονταν οι υποδομές της μετά τον πόλεμο και όταν στηνόταν από τα θεμέλιά της η κατεστραμμένη από τους βομβαρδισμούς βιομηχανική της παραγωγή. Μόνον έτσι θα υπήρχε υψηλή «απορρόφηση» των τεραστίων όγκων πλούτου, ο οποίοι πλεόναζαν. Όμως, η Ευρώπη, είτε στη δυτική είτε στην ανατολική της μορφή, είχε αποκτήσει ήδη τις υποδομές της και είχε ήδη εκβιομηχανιστεί. Δεν μπορούσε ν” «απορροφήσει» νέο χρήμα, γιατί δρόμους είχε και τα εργοστάσια δεν της έλλειπαν.

Αυτό, όπως αντιλαμβανόμαστε, ήταν ένα πρόβλημα. Η συμμορία της Νέας Υόρκης αυτό το πρόβλημα έπρεπε να το λύσει. Χρήματα είχαν άπειρα και τους έλλειπαν τα επενδυτικά σχέδια, για να τα διοχετεύσουν προς τα εκεί. Τι θα έκαναν, για να «μιμηθούν» την προηγούμενη επιτυχή τακτική τους; …Θα έκαναν το εξής απλό πράγμα. Εφόσον το ’89 δεν υπήρχαν γκρεμισμένα από κάποιον πόλεμο εργοστάσια —για να τα χρηματοδοτήσουν— θα πήγαιναν να επενδύσουν εκεί όπου δεν υπήρχαν καθόλου τέτοια. Τότε μπήκε στην παγκόσμια «εξίσωση» της οικονομίας ο παράγων Κίνα. Τότε κάποιοι τραπεζίτες «θυμήθηκαν» την Κίνα …Με τα «επικίνδυνα» χρήματα του Δυτικού Μπλοκ χρηματοδοτήθηκε η κινεζική ανάπτυξη. Όπως χρηματοδότησαν με τα «πέτσινα» προπολεμικά χρήματα το γερμανικό «θαύμα», έτσι χρηματοδοτήθηκε και το κινεζικό.

Αυτό θεωρήθηκε η απόλυτη λύση, γιατί δημιουργούσε δύο «σιφόνια», τα οποία τραβούσαν χρήματα ταυτόχρονα. Από τη μία πλευρά επένδυαν στην Κίνα τεράστια ποσά για την εκβιομηχάνισή της και από την άλλη πλευρά δάνειζαν στους λαούς τής Δύσης τεράστια ποσά, για να καλύψουν τις ανάγκες τους, εξαιτίας της αποβιομηχάνισής της. Είχαν βρει την τέλεια λύση, για να «επενδύσουν» το χρήμα τους. Ο κόσμος ερχόταν σε επαφή με αριθμούς, οι οποίοι παλαιότερα αφορούσαν μόνον τους αστρονόμους. Με τα ίδια χρήματα η Κίνα αναπτυσσόταν βιομηχανικά και με τα ίδια χρήματα η άνεργη Δύση βυθιζόταν στα χρέη, τα οποία μας οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση.

Η απάτη της Γερμανικής Ένωσης.

Όλα αυτά, όμως, τα οποία περιγράφουμε μέσα σε λίγες παραγράφους, για να δρομολογηθούν, απαιτούν μια ολόκληρη μεθόδευση …Δεν είναι τόσο απλά όσο τα περιγράφουμε …Υπάρχουν τεχνικές, που εφαρμόζονται. Στην περίπτωση που περιγράφουμε η τεχνική είναι πανομοιότυπη μ” αυτήν που προκάλεσε τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Για να ξεκινήσει το «γκρέμισμα» του Ανατολικού Μπλοκ, έπρεπε να μεθοδευτεί πόλεμος …ή κάτι σαν «πόλεμος». Γιατί; Γιατί δεν σε αφήνουν τα κράτη να εισβάλεις μέσα σ” αυτά και με «χάντρες» και «καθρεπτάκια» και να τα εξαγοράσεις.

Έπρεπε οι ίδιοι οι τοκογλύφοι να δημιουργήσουν με τα χρήματά τους τις συνθήκες εκείνες, οι οποίες θα ανάγκαζαν τα ίδια τα κράτη να τους «καλέσουν» για «βοήθεια» …Συνθήκες, οι οποίες θα τα ανάγκαζαν να τους παρακαλέσουν να τα δανειοδοτήσουν, γιατί δεν θα μπορούσαν ν” ανταπεξέλθουν στον «νέο» κόσμο στον οποίο έμπαιναν. Η διάλυση δηλαδή του Ανατολικού Μπλοκ έπρεπε να γίνει με έναν συγκεκριμένο τρόπο και όχι τυχαία. Το ότι τα κράτη αυτού του Μπλοκ θα έφευγαν από την επιρροή της Σοβιετικής Ένωσης, δεν σημαίνει πως ήταν σίγουρο ότι θα έμπαιναν στη δική τους σφαίρα επιρροής. Θα μπορούσαν αυτά τα κράτη να «κλείσουν» τις οικονομίες τους και να επιχειρήσουν να ευθυγραμμιστούν με τα υπόλοιπα με συντηρητικούς ρυθμούς …Να προσπαθούσαν με τα δικά τους μέσα να αναπτυχθούν, χωρίς να απειλούνται από τις εξωτερικές «πλημμύρες» …Να αναπτύξουν μεταξύ τους ως ομοιοπαθείς μια αλληλεγγύη και να «πολεμήσουν» για την επιβίωσή τους με την αλληλοβοήθεια.

Όμως, αυτό δεν το επιθυμούσε η Δύση των τοκογλύφων της Νέας Υόρκης. Η Δύση επιθυμούσε να μπαίνουν τα κράτη αυτά σαν «αρνιά» μέσα σε «αρένα» …Να μπαίνουν μέσα στην «αρένα» και να τα «κατασπαράζουν» οι τοκογλύφοι. Αυτό έγινε δυνατό και πάλι με το χρήμα. Η Δύση τούς έδωσε χρήμα, για να τα «βοηθήσει». Γιατί; Για να τους δώσει ένα «τυράκι», προκειμένου να τα παρασύρει στην «παγίδα» της …Να τα «γλυκάνει» με τον δήθεν καπιταλιστικό τρόπο ζωής και μετά να τα παγιδεύσει.

Με αυτόν τον ύπουλο σκοπό η «γενναιόδωρη» Δύση των τοκογλύφων έσπευσε να δώσει «τζάμπα» χρήμα στα ανατολικά κράτη μετά την πτώση τού τείχους. Τζάμπα ήταν για τους τοκογλύφους αυτά τα χρήματα, τα οποία τα τύπωναν με τον τόνο. Τα έβαζαν στους ίδιους «κωδικούς» που έβαζαν κάποτε τα δάνεια του Χίτλερ. Στα αναγκαστικά «αγύριστα» για στρατηγικούς λόγους …Σαν τις τζάμπα «μάρκες», τις οποίες μοιράζουν τα καζίνο στους αφελείς, για να τους παρασύρουν στο παιχνίδι …Σαν τη τζάμπα δόση του εμπόρου ναρκωτικών …Σαν το τζάμπα «test drive» της πόρνης του νταβατζή …Τέτοιοι ήταν οι μεγαλοπαράγοντες της Δύσης και τέτοια κόλπα ήξεραν.

Αυτός ήταν κι ο λόγος που η Δύση φάνηκε τόσο «γενναιόδωρη» με τους άλλοτε αντιπάλους της. Δρομολόγησε ένα ψευδοσχέδιο βοήθειας τύπου Μάρσαλ, για να παγιδεύσει τους λαούς και τα κράτη τους …Για να τους δώσει μια στοιχειώδη αγοραστική δύναμη και να τους «γλυκάνει» με τα «γυαλιστερά» προϊόντα τού καπιταλισμού …Να τους βάλει σε μια λογική του παιχνιδιού «μονόπολη» …Να τους δώσει ψεύτικα χρήματα, για να γευτούν αληθινά προϊόντα …Τα καλύτερα προϊόντα που διέθετε η ίδια. Με ποιον στόχο; …Να τους κάνει ν” αντιπαθήσουν τα δικά τους προϊόντα …Να τους απομακρύνει από τις δικές τους παραγωγές και με αυτόν τον τρόπο να σαμποτάρει τις παραγωγικές υποδομές τους.

Με τα δυτικά χρήματα οι ανατολικοί αγόραζαν δυτικά προϊόντα και ξαφνικά τα εργοστάσιά τους γίνονταν παλιοσίδερα. Δεν μπήκε ούτε ένα δολάριο στα κράτη αυτά, προκειμένου να εκσυγχρονιστεί η παραγωγή τους και να διασφαλιστούν θέσεις εργασίας …Καταναλωτικού τύπου δάνεια δόθηκαν, για να σπάσουν τα προστατευτικά «στεγανά» των κρατών. Όταν τα κράτη, για ν” «ανταποδώσουν» τη «χάρη», άνοιξαν χωρίς προστατευτικούς όρους τις «αγορές» τους, την πάτησαν. Οι αγορές τους πλημμύρισαν με δυτικά προϊόντα και τα εργοστάσιά τους έκλεισαν μέσα σε λίγους μήνες. Μετά ήταν «εξαρτώμενοι» από τη Δύση όπως ο ναρκομανής από το «βαποράκι» του.

Μόλις τα εργοστάσιά τους έγιναν άχρηστοι σωροί ερειπίων, αυτοί οι απατεώνες τούς έκλεισαν και τις «στρόφιγγες» της χρηματοδότησης. Δεν υπήρχε δρόμος «γυρισμού». Τα τζάμπα χρήματα έπαψαν να δίνονται και άρχισαν τα ακριβά δάνεια …Τα δάνεια, τα οποία είχαν πλέον απόλυτη ανάγκη τα αδύναμα κράτη και οι άνεργοι λαοί, εφόσον έπρεπε να καλύψουν τις ανάγκες τους, καθώς δεν παρήγαγαν πλέον τίποτε απολύτως. Τι θα έμπαινε ως εγγύηση γι” αυτά τα δάνεια; …Η ίδια τους η πατρίδα …Τέλος …Ο dealer την «έφαγε» την περιουσία τού αφελούς «κληρονόμου».

Αυτό έγινε στην Ανατολική Ευρώπη και το ένα μετά το άλλο κράτος «έπεσε» σαν ξεροχώραφο στα χέρια των Εβραίων τοκογλύφων. Η ίδια μέθοδος-«τυφλοσούρτης» ακολουθήθηκε παντού. Έμπαιναν χρήματα μέσα στα κράτη, αλλά δεν γίνονταν επενδύσεις. Τα χρήματα ξοδεύτηκαν ασκόπως και στο τέλος έμειναν χρέη και τα πάντα λεηλατήθηκαν από τους Εβραίους Τοκογλύφους των «Αγορών». Δεν είναι τυχαίο που οι περισσότεροι «ολιγάρχες» της Ανατολής είναι κατά «σύμπτωση» Εβραίοι …Front man των Εβραίων τοκογλύφων ήταν όλοι τους. Με αυτόν τον τρόπο ολόκληρες πατρίδες λαών γίνονταν οικόπεδα προς πώληση. Κανένας δεν αντιδρούσε, γιατί οι λαοί είχαν παγιδευτεί από την προπαγάνδα της «ευγενούς» και «γενναιόδωρης» Δύσης, η οποία απλά αναζητούσε το «δίκιο» της και βέβαια την επιστροφή των «δανεικών», που είχε δώσει.

Γι” αυτόν τον λόγο όλοι αισθάνονταν συνένοχοι στο έγκλημα. Νόμιζαν ότι οι ίδιοι έφταιγαν, γιατί δεν γνώριζαν πώς λειτουργεί η οικονομία και όχι οι «άρπαγες». Νόμιζαν ότι η Δύση είχε κάνει το «καθήκον» της, ενώ οι ίδιοι δεν στάθηκαν στο ύψος τους …Τα «παπατζηλίκια» των Εβραίων τοκογλύφων, που γεννούν ενοχές στα θύματά τους. Την «πάτησαν» οι λαοί και δεν μπορούσαν να διαχειριστούν την κατάσταση. Όμως, αυτή η πρωτοφανής τακτική, επειδή στο αποτέλεσμά της μοιάζει με πολεμική καταστροφή, θα έπρεπε να ξεκινήσει με έναν τρόπο, που να μην την κάνει προκλητική. Οι Αμερικανοί και οι Εβραίοι τραπεζίτες θα έπρεπε να «κατακτούν» τα κράτη εξαγοράζοντάς τα, αλλά δεν έπρεπε να προκαλούν. Έπρεπε αυτό όχι μόνον να μην παρουσιάζεται ως κάτι το κακό ή το προδοτικό για τις ηγεσίες που το επέτρεπαν, αλλά αντίθετα να φαίνεται σαν κάτι το θετικό.

…Δεν εξαγόραζαν οι ισχυροί τους αδύναμους …Φερόταν «αδερφικά» και μέσα στα πλαίσια τής «αλληλεγγύης» αναλάμβαναν την αξιοποίησή τους. Τότε άρχισαν να παραποιούν —εκτός όλων των άλλων— και τις ίδιες τις έννοιες. Οι αγοραστές «βαπτίστηκαν» επενδυτές. Λέμε «βαπτίστηκαν», γιατί δεν ήταν επενδυτές …Δεν επένδυαν …Αγόραζαν ό,τι πολυτιμότερο υπήρχε στις χώρες αυτές και απέδιδε πλούτο με τη δική του αξία. Αγόραζαν επίσης και εργοστάσια, όχι όμως για να επενδύσουν σ” αυτά, εκσυγχρονίζοντάς τα και δημιουργώντας θέσεις εργασίας, αλλά για να τους βάλουν «λουκέτο», εφόσον θεωρούσαν ότι σε κάποια στιγμή θα μπορούσαν να απειλήσουν τον σχεδιασμό τους. Ό,τι έδινε δύναμη σε έναν λαό, έπρεπε να εξαγοραστεί ή απλά να καταστραφεί.

Ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται τον λόγο που ήταν υποχρεωμένοι να «πειράξουν» τις έννοιες και στην πραγματικότητα να «βαπτίσουν» το ψάρι κρέας. Οι λαοί σε διαφορετική περίπτωση θα αντιδρούσαν στα εγκλήματα αυτά …Επί αιώνες οι λαοί δεν δέχονταν να πουλάνε γη —η οποία αποκτήθηκε με αίμα— σε ξένους …Δεν δέχονταν να πουλάνε πλουτοπαραγωγικές πηγές ή στρατηγικές βιομηχανίες, οι οποίες ήταν οι εγγυητές τής ελευθερίας και της ανεξαρτησίας τους. Όλα αυτά άλλαξαν με μια απλή αλλαγή του «λεξιλογίου» …Η λεηλασία γι” αυτόν τον λόγο «βαπτίστηκε» ιδιωτικοποίηση …Η διαφθορά «βαπτίστηκε» μπόνους αποδοτικότητας των κρατικών υπαλλήλων, που «συναντούσαν» τον ιδιωτικό τομέα …Η προδοσία «βαπτίστηκε» εσωτερική πληροφόρηση ή tip …Τα δάνεια «βαπτίστηκαν» βοήθεια …Η διάλυση «βαπτίστηκε» ρεαλιστική αξιοποίηση …Η καταστροφή «βαπτίστηκε» εκσυγχρονισμός.

Για να τα καταφέρουν όλα αυτά, έπρεπε να τα μεθοδεύσουν προσεκτικά. Στην πραγματικότητα δεν χρειάστηκε να σκεφτούν ούτε καν ένα νέο τρυκ. Ποιον θα χρησιμοποιούσαν, για να προκαλέσουν τον «πόλεμο», που είχαν ανάγκη; Ποιον θα χρησιμοποιούσαν, για να εμφανίσουν μια εξαγορά, η οποία μοιάζει με πολεμική κατάκτηση, σαν μια αδερφική «ένωση»; Ποιον θα χρησιμοποιούσαν, για να παραστήσει τον αδερφό, που, μόλις μπει στο σπίτι τού αδερφού του, θα βγάλει το «μαστίγιο»; Ποιον θα χρησιμοποιούσαν με τη νοοτροπία της αρπαγής, της καταστροφής και με τα χαρακτηριστικά τής απόλυτης υπακοής και αφοσίωσης στα αφεντικά του;

…Και πάλι τον αδύναμο κρίκο …Το χαϊβάνι που γνώριζαν. Η Γερμανία θα ήταν και πάλι το χαϊβάνι, που θα ξεκινούσε τον «πόλεμο». Οι Γερμανοί, οι οποίοι κανονικά θα έπρεπε σήμερα να βόσκουν αγελάδες —γιατί με τη βιομηχανία «μπερδεύονται» λίγο—, έκαναν και πάλι αυτό που δεν έπρεπε εις βάρος της Ευρώπης και των λαών της. Οι Γερμανοί, οι οποίοι εξασφάλισαν βιομηχανικό μεροκάματο, εξαιτίας της μεγαλοψυχίας των Ευρωπαίων, ανέλαβαν και πάλι να «αποβιομηχανίσουν» την Ευρώπη, για να δώσουν το απόλυτο πλεονέκτημα στη Γερμανία. Οι Γερμανοί, οι οποίοι ποτέ δεν πλήρωσαν τα χρέη τους στους λαούς τής Ευρώπης, συμμετείχαν σε έναν σχεδιασμό, ο οποίος οδήγησε στη σημερινή υπερχρέωση όλων των ευρωπαϊκών λαών.

…Η Γερμανία είναι η αποκλειστικά υπεύθυνη για την πανευρωπαϊκή δυστυχία, η οποία προέκυψε από την κρίση χρέους. Αυτή την προκάλεσε κατ’ εντολή των τοκογλύφων τής Νέας Υόρκης. Πώς έγινε αυτό; Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, που έγινε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος……Με τα δάνεια των φασιστικών της ηγεσιών …Με τα αμερικανικά δάνεια, που οι ηγέτες της γνώριζαν τις συνέπειες που θα «φόρτωναν» στην Ευρώπη. Με τον υπερδανεισμό της η Γερμανία μετατρεπόταν —εις γνώση της— σε ένα «αιμοσταγές» θηρίο, το οποίο διψούσε για έσοδα.

Αυτή η μετατροπή της σε θηρίο ήταν το όλο μυστικό του σχεδιασμού, που οδήγησε σήμερα την Ευρώπη στο έλεος των «Αγορών». Σε αυτόν τον προδοτικό σχεδιασμό συνεργάστηκε ο Κολ με τους τοκογλύφους. Όλοι αυτοί αναζητούσαν έναν λόγο να την φορτώσουν χρέη, ώστε να τη μετατρέψουν εκ νέου σε μια «Δημοκρατία της Βαϊμάρης», η οποία διψάει για επέκταση και άρα για το «αίμα» του περιγύρου της. Πού αποσκοπούσαν, δίνοντάς της τεράστια «δάνεια»; …Στα αντίθετα αποτελέσματα από αυτά τα οποία δρομολογούσαν για όλους τους υπόλοιπους …Τους υπόλοιπους, που, όπως είπαμε, θα τους έβαζαν στον δανεισμό και στη σπατάλη.

Με νέα δάνεια θα έδιναν το «άλλοθι» στη Γερμανία ν” ακολουθήσει την ακριβώς αντίθετη συμπεριφορά από όλους τους υπόλοιπους Ευρωπαίους. Όταν οι άλλοι θα απλώνονταν, αυτοί θα μαζεύονταν. Όταν οι άλλοι θα μαζεύονταν, αυτοί θα απλώνονταν. Όμως, οι ακριβώς αντίθετες συμπεριφορές φέρνουν τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα. Όταν οι ευρωπαϊκοί λαοί έχαναν την ανταγωνιστικότητά τους —εξαιτίας της σπατάλης—, η Γερμανία γινόταν ανταγωνιστικότερη — εξαιτίας της οικονομίας. Όταν οι ευρωπαϊκοί λαοί έκλειναν εργοστάσια —εξαιτίας της έλλειψης ανταγωνιστικότητας— η Γερμανία άνοιγε νέα.

Κατάλαβε ο αναγνώστης τι έγινε; Με τα δάνεια οι τοκογλύφοι δεν προσπάθησαν να τιμωρήσουν τη Γερμανία ή να κερδοσκοπήσουν εις βάρος της …Προσπάθησαν να της δώσουν «άλλοθι», για ν” αλλάξει «χαρακτήρα» σε σχέση με τους άλλους. Έφτιαχναν την «πυραμίδα» του χρέους και βιάζονταν να τη βάλουν «πρώτη» μέσα σ” αυτήν, γιατί πάντα στις «πυραμίδες» το πλεονέκτημα το έχει ο πρώτος. Πάντα οι πονηροί, που στήνουν τις πυραμίδες, είναι οι πρώτοι που μπαίνουν μέσα σ” αυτές, γιατί είναι οι μόνοι που έχουν πιθανότητες να βγουν με κέρδος. Ο πρώτος, που επενδύει, έχει ελπίδες να κερδίσει εις βάρος των υπολοίπων. Ο πρώτος, που δανείζεται, έχει ελπίδες να ξεχρεώσει εις βάρος των υπολοίπων. Αυτό ακριβώς έκαναν με τη Γερμανία. Την έβαλαν πρώτη στην «πυραμίδα» τού ευρωπαϊκού χρέους, για να απειλούν και να εκβιάζουν με αυτήν όλους τους υπολοίπους.

Γι” αυτόν τον λόγο μιλάμε για «άλλοθι». Οι ίδιοι άνθρωποι, οι οποίοι με τις «αλχημείες» τής Goldman Sachs έβαλαν τους ευρωπαϊκούς λαούς να υπερδανείζονται, ήταν αυτοί, οι οποίοι έβαλαν τη Γερμανία να κάνει αιματηρή οικονομία. Αυξήσεις μισθών έκαναν οι φτωχοί της Ευρώπης και η Γερμανία είχε να κάνει αύξηση μισθών από τις αρχές του ’90. Αυτός ακριβώς ήταν ο στόχος. Όλοι έχαναν ανταγωνιστικότητα και η Γερμανία κέρδιζε. Την έβαλαν να κατασκευάζει «τανκ», όταν οι άλλοι κατασκεύαζαν «ξαπλώστρες» …Ό,τι έκαναν με τη Γερμανία του Χίτλερ, η οποία είχε ανάπτυξη κατασκευάζοντας τανκ τη στιγμή που οι υπόλοιποι λαοί ενδιαφέρονταν για την εξεύρεση πόρων προς ανάπτυξη του κοινωνικού προσώπου των κρατών τους.

Όλο δηλαδή το «παραμύθι» της «ικανής» Γερμανίας είναι μια απάτη. Το μεταπολεμικό «θαύμα» τής δήθεν «δημιουργικής» Γερμανίας στήθηκε, επειδή οι τοκογλύφοι την χρηματοδότησαν να χτίσει τα εργοστάσιά της, χωρίς να υποστεί την παραμικρή ζημιά εξαιτίας των εγκλημάτων της. Το σημερινό «θαύμα» τής δήθεν «ανταγωνιστικής» Γερμανίας στήθηκε, επειδή οι ίδιοι τοκογλύφοι την χρηματοδότησαν, για να εξασφαλίσει το «άλλοθι» εκείνο, το οποίο θα την διαφοροποιούσε από τους υπολοίπους …Τίποτε, που να αφορά τους Γερμανούς και τη Γερμανία, δεν οφείλεται στους ίδιους …Ερήμην των Γερμανών γίνονται όλα όσα αφορούν τη Γερμανία. Τα πάντα τα αποφάσισαν οι τοκογλύφοι τής Νέας Υόρκης και τα υλοποίησαν οι Ναζί της Γερμανίας. Τους κοινούς Γερμανούς τούς «θυμούνται» μόνον ως έρμα …Να τους «φυτιλιάζουν» με την Bild για να τους στρέφουν εναντίον τού ενός και του άλλου.

Αυτοί οι τοκογλύφοι αποφάσισαν να δώσουν χρήματα στους Γερμανούς, για να «μολύνουν» ολόκληρη την Ευρώπη με τη διαφθορά, που την οδήγησε στον υπερδανεισμό και τελικά την κατέστρεψε …Με χρήματα των Εβραίων η σημερινή Γερμανία επιτίθεται και απειλεί και πάλι τον κόσμο. Με χρήματα των Εβραίων κινείται και πάλι ο μηχανισμός του Χίτλερ …Ατόφιος ο μηχανισμός …Ούτε τα ονόματα δεν αλλάζουν. Ο Χίτλερ ήταν αυτός, ο οποίος γιγάντωσε τις εταιρείες εκείνες, οι οποίες σήμερα «μολύνουν» με διαφθορά ολόκληρο τον κόσμο και όχι μόνον την Ευρώπη …Τις εταιρείες εκείνες, οι οποίες παρήγαγαν για τους Ναζί, χρησιμοποιώντας δούλους των στρατοπέδων συγκέντρωσης.

Αυτές λοιπόν οι γερμανικές εταιρείες επιτίθενται σήμερα στην Ευρώπη …Οι εταιρείες των εγκληματιών βιομηχάνων, τους οποίους δεν εντόπισε ποτέ το ίδρυμα Βίζενταλ …Οι εταιρείες της Siemens, της Bayer, της Volkswagen, της Mercedes, της Thyssen, της MΑΝ κλπ. …Οι εταιρείες των οποίων οι ιδρυτές και ιδιοκτήτες ήταν φανατικοί ναζιστές και φρόντιζαν να τις θέτουν στην υπηρεσία των ναζιστικών φιλοδοξιών. Ακόμα και η διάσημη εταιρεία Hugo Boss, που έραβε κάποτε τις στολές των Ναζί ―χρησιμοποιώντας δούλους των στρατοπέδων συγκέντρωσης― είναι η ίδια που τους ντύνει και σήμερα …Να «αναστηθεί» ο Χίτλερ και να δει ένα σημερινό στέλεχος της Siemens ντυμένο με κουστούμι Boss μέσα σε Mercedes να «μαλώνει» τους Έλληνες πολιτικούς και να νομίσει ότι δεν έχασε ποτέ τον πόλεμο.

Οι τοκογλύφοι ―έχοντας στη διάθεσή τους αυτούς τους Ναζί ως συνεργάτες― αποφάσισαν να δώσουν την απόλυτη ανταγωνιστικότητα στη Γερμανία. Γιατί; Για να τη «φορτίσουν», ώστε να «επιτεθεί» σε όλους τους Ευρωπαίους, όταν η Ευρώπη θα ενωνόταν οικονομικά. Αυτοί οι τοκογλύφοι αποφάσισαν να την κάνουν διαφορετική από τους υπολοίπους. Αυτοί αποφάσισαν να την κάνουν έναν υπερχρεωμένο και πεινασμένο «λύκο», όταν για τους υπόλοιπους αποφάσισαν να τους κάνουν σπάταλα και χορτάτα «πρόβατα». Ήταν προδιαγραφή τού σχεδιασμού τους πρώτα ν” αλλάξουν τα χαρακτηριστικά τής Γερμανίας και μετά να δημιουργήσουν κοινή την ευρωπαϊκή «στάνη». Πρώτα έπρεπε να ενωθεί η «κατάλληλη» Γερμανία και μετά να ενωθεί πολιτικά και οικονομικά η Ευρώπη. Άρα, τι μένει να δούμε; …Να δούμε πότε οι «εκτροφείς» τής Γερμανίας αποφάσισαν να την «εξαγριώσουν», επιβάλλοντάς της την «πείνα» και τη «στέρηση».

Όλο το «μυστικό» βρίσκεται στην «Ένωση» της Γερμανίας. Γιατί χρησιμοποιούμε εισαγωγικά στη λέξη «Ένωση»; Γιατί η Γερμανία στην πραγματικότητα ποτέ δεν ενώθηκε. Οι Γερμανοί γιορτάζουν μια Ένωση, η οποία δεν έγινε ποτέ. Γιατί; Γιατί οι ενώσεις είναι τζάμπα και αυτό στη Γερμανία δεν έγινε. Στην περίπτωση της Γερμανίας η Δυτική Γερμανία «αγόρασε» την Ανατολική από τους Σοβιετικούς. Δανείστηκε από τους τοκογλύφους άπειρα χρήματα, για να την «αγοράσει». Γιατί όμως σε μια τέτοια φάση του σχεδιασμού —και με δεδομένη την πολυτιμότητα της Γερμανίας στη δρομολόγησή του— οι τοκογλύφοι ανάγκασαν τη Δυτική Γερμανία να πληρώσει για την «αγορά» τής Ανατολικής; Γιατί αυτό, όπως είπαμε, θα την «κούρδιζε», ώστε να ξεκινήσει το σχέδιο «άλωσης» της Ευρώπης. Αν η Γερμανία ενωνόταν «τζάμπα», τίποτε δεν θα λειτουργούσε προς την κατεύθυνση που εξυπηρετούσε τους τοκογλύφους.

Ανέβασαν τον κόσμο στο «τείχος», για να πιέζει και δήθεν ν” ανυπομονεί για την ένωση, για να δώσουν άλλοθι στον προδότη της Ευρώπης Κολ να παίξει το παιχνίδι των τοκογλύφων. Ενθουσίασαν τον κόσμο, προκειμένου να κάνουν επιτακτική την ανάγκη της εξαγοράς της Ανατολικής Γερμανίας πριν αυτός ο κόσμος καταλάβει ότι η εξαγορά αυτή δεν ήταν υποχρεωτική και ότι δεν ήταν ο μόνος δρόμος για την ένωση. Έβγαλαν τον κόσμο στον δρόμο, για να δώσουν στον άθλιο Κολ τη δυνατότητα να πάρει αποφάσεις υπό τη διαδικασία του «επείγοντος» και άρα πριν προλάβει ο κόσμος να καταλάβει τι γίνεται …Πριν προλάβει ν” αναλύσει τα δεδομένα και να δει ότι με την υπομονή μερικών μηνών η Ένωση θα γινόταν τζάμπα. Για μερικούς μήνες οι «ανυπόμονοι» Γερμανοί έχασαν πάνω από 200 δις δολάρια …Αναπόφευκτη ήταν η Ένωση τής Γερμανίας, εφόσον η Σοβιετική Ένωση κατέρρεε.

Όμως, οι τοκογλύφοι κάτι τέτοιο δεν θα το επέτρεπαν και βιάζονταν. Εχθρός τους ήταν ο χρόνος, εφόσον οι Σοβιετικοί μετρούσαν ήδη τις ώρες παραμονής που τους απέμεναν στην Κεντρική Ευρώπη. Βιάζονταν να δανείσουν στη Δυτική Γερμανία τα χρήματα της εξαγοράς πριν αποχωρήσουν οι Σοβιετικοί μόνοι τους και γίνουν αυτά τα χρήματα περιττά. Οι παλιοί χρηματοδότες τού Χίτλερ βιάζονταν να πυροδοτήσουν τον νέο πόλεμο της Γερμανίας εναντίον της Ευρώπης. Τους συνέφερε να φορτώσουν με δάνεια τη Γερμανία …Πολλά δάνεια …Πάρα πολλά δάνεια …Δάνεια, σε σημείο να την απειλούν με χρεοκοπία …Εκατοντάδες δισεκατομμύρια κόστισε στον γερμανικό λαό η αγορά της Ανατολικής Γερμανίας από τους Σοβιετικούς. Άλλα τόσα τους κόστισε να την «ευθυγραμμίζουν» και να την «επιδοτήσουν», αφού προηγουμένως την είχαν καταστρέψει οι ίδιοι.

Όλα αυτά γίνονταν με δάνεια.  Πλήρωναν οι τοκογλύφοι, για να βάλουν την ενιαία πλέον Γερμανία πρώτη στην πυραμίδα του ευρωπαϊκού χρέους …Για να την αναγκάσουν να πάρει «μέτρα» δημοσιονομικού περιορισμού. Αυτός ήταν ο στόχος των δανείων. Με αυτά τα δάνεια ήθελαν να της δώσουν άλλοθι ν” ακολουθεί την αντίθετη συμπεριφορά από όλους τους άλλους …Για να την κάνουν να αξιοποιήσει τα δάνεια προς τον τομέα που τους βόλευε και όχι να τα σπαταλά, όπως σχεδόν υποχρέωναν τους άλλους να κάνουν. Με τα δάνεια την ανάγκαζαν να «σφίγγει» το «ζωνάρι» των Γερμανών την ώρα που οι υπόλοιποι θα έπαιρναν φθηνά δάνεια μόνο και μόνο για να «χαλαρώνουν» τους λαούς τους …Για να την κάνουν το ανταγωνιστικό τους «τανκ» στην Ευρώπη.

Αυτά τα γερμανικά δάνεια θα τους επέτρεπαν να ξεκινήσουν την «επίθεση» και στην υπόλοιπη ανατολική Ευρώπη. Έπρεπε να βρουν ένα σημείο να ξεκινήσουν αυτήν την «επίθεση» και αυτό το σημείο τούς το εξασφάλιζε η Γερμανία. Μετά την Ανατολική Γερμανία τούς περίμενε το υπόλοιπο ανατολικό Μπλοκ. Αυτή η «επίθεση» μπορούσε να γίνει μόνον από τη Γερμανία. Γιατί; Γιατί οι πόλεμοι απαιτούν «αφορμή» και μόνον η Γερμανία είχε αποκτήσει «αφορμή». Είχε «αισθήματα», που την έκαναν «κινητική». Η Γερμανία και πάλι θα ξεκινούσε τον «πόλεμο» με τον γνωστό τρόπο …Τον «αδερφικό» πόλεμο …Ανακαταλαμβάνοντας, όπως ο Χίτλερ, πρώτα τα «δικά» της εδάφη.

Αυτό κατάφεραν με την εξαγορά της Ανατολικής Γερμανίας από τη Δυτική …Δημιούργησαν «υποχρεώσεις» και άρα αφορμές. Από τη στιγμή που η Ανατολική Γερμανία δεν «απελευθερώθηκε» τζάμπα, αλλά «χρωστούσε», ευνόητα είναι μερικά πράγματα. Δεν μπορούσε πλέον ν” αποφασίζει μόνη της για το μέλλον της. Χρωστούσε σ” αυτούς που «εξαγόρασαν» την ελευθερία της και έπρεπε να παραδώσει τα «κλειδιά» της στους νέους προστάτες της …»Χρωστούσε» στη Δυτική Γερμανία …και, όταν χρωστάς στους Γερμανούς, αυτό είναι «ανθυγιεινό». Γιατί; Γιατί μετά, ως συνιδιοκτήτες —και με τη δύναμη του δανειστή— θα αποφασίζουν μόνοι τους για το πώς θα τους «ξεχρεώσεις».

Αυτοί οι σκληροί δανειστές «σκέφτηκαν» ότι, λόγω αυτών των χρεών, θα πρέπει η Ανατολική Γερμανία να συστήσει μια Treuhand, η οποία θα περιλαμβάνει όλο το δημόσιο κεφάλαιο, το οποίο πλέον δεν της ανήκε …Ανήκε στη Δυτική Γερμανία, εφόσον σ” αυτήν χρωστούσε. Η Δυτική Γερμανία θα αναλάμβανε να «ξεπουλήσει» αυτό το κεφάλαιο —και άρα την «ψυχή» της Ανατολικής Γερμανίας—, προκειμένου ν” απαλλάξει τον «φορολογούμενο» Γερμανό πολίτη από ένα μεγάλο «βάρος» …Τον «φορολογούμενο» Γερμανό της Bild …Την απόλυτη σταθερά της «ηθικής» της κεντρικής Ευρώπης.

…Τον «φορολογούμενο» εκείνον, τον οποίο πάντα βάζουν μπροστά οι φασιστικές ηγεσίες της Γερμανίας για άλλοθι …Τον απρόσωπο εκείνο «φορολογούμενο», που όλοι οι Ευρωπαίοι γνωρίζουν ως στατιστικό ποσοστό —που συνήθως κάτι θέλει— και όχι ως πρόσωπο —που κάτι δίνει— …Τον «φορολογούμενο» εκείνον, τον οποίο κάποτε τον έντυσαν «στρατιωτικά» —για να τον βάλουν στη Βέρμαχτ— και τώρα τον ντύνουν «ανταγωνιστικά» — για να τον βάλουν στη νέα μάχη …Το πιο πειθήνιο «εργαλείο» τού φασισμού στην ιστορία της Ευρώπης …Το φθηνότερο «κρέας» τής Ευρώπης …Τον λαό με το «κατσαβίδι», που εδώ και έναν αιώνα άλλοι τού χτίζουν τα εργοστάσια και άλλοι αποφασίζουν αν μέσα σ” αυτά θα κατασκευάσει βόμβες ή μίξερ.

Στα πρότυπα αυτής της Treuhand ήταν φτιαγμένες όλες οι κρατικές εταιρείες, οι οποίες ανέλαβαν τις «ιδιωτικοποιήσεις» στην ανατολική Ευρώπη …Στα πρότυπα της ίδιας εταιρείας είναι φτιαγμένο το ελληνικό ΤΑΙΠΕΔ …Λογικό είναι. Μόλις τελείωσε η γερμανική επίθεση στην πρώην ανατολική Ευρώπη, εξαπολύθηκε νέα επίθεση στην πρώην δυτική με «αφορμή» και πάλι τα χρέη. Κτήνη, δηλαδή, όπως ο Σόιμπλε, ο Φούχτελ ή ο Ράιχενμπαχ, τα είδαν πρώτα οι Ανατολικογερμανοί και μετά οι Έλληνες, οι Πορτογάλοι ή οι Ιρλανδοί …Πρώτα αυτοί είδαν τους «σαλιάρηδες» να ωρύονται, για να «προστατεύσουν» τους φορολογούμενους Γερμανούς και μετά οι Έλληνες και τα άλλα PIIGS …Πρώτα οι Ανατολικογερμανοί έγιναν οι τεμπέληδες, οι οποίοι απειλούσαν τους σκληρά εργαζόμενους Δυτικογερμανούς και μετά οι Έλληνες, οι οποίοι απειλούσαν τους εργαζόμενους Γερμανούς στο σύνολό τους …Πρώτα αυτοί οι Ανατολικογερμανοί έπρεπε να μάθουν το «μάθημά» τους και μετά οι Έλληνες.

Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε; Κατάλαβε τον λόγο που ήταν απαραίτητη η Γερμανία; …Για να βάλει στην Ευρώπη τον νέου τύπου «πόλεμο», τον οποίο χρειαζόταν οι τοκογλύφοι, ώστε να «ξεφορτωθούν» το χρήμα τους εις βάρος των λαών …Για να μετατρέψουν τα άπειρα «πέτσινα» χρήματα των μεταπολεμικών υπερκερδών —τα οποία τους απειλούσαν— σε κεφάλαιο. Μετέτρεπαν τα «χαρτάκια» της FED σε κεφάλαιο, αρπάζοντας τις περιουσίες των λαών. Χωρίς την επιθετική Γερμανία δεν θα μπορούσε να «επιτεθεί» σε πρώτη φάση η Δύση στην Ανατολή. Χωρίς τα δάνεια της γερμανικής Ένωσης δεν θα αποκτούσε «επιθετικότητα» και άρα «προφόρτιση» η Γερμανία. Από εκεί και πέρα όλα ήταν εύκολα. Η πρακτική τής «αδελφοκτονίας» στη Γερμανία έγινε ο «οδηγός» για την «αδελφοκτόνα» επίθεση της Δυτικής Ευρώπης στην Ανατολική Ευρώπη.

Εφόσον η Γερμανία θεώρησε «ηθικό» να εξαγοράσει την «αδερφή» της, γιατί να είναι ανήθικο που ο Δυτικός Κόσμος θα αγόραζε τον Ανατολικό; Εφόσον η πανίσχυρη Ανατολική Γερμανία δεν αντέδρασε στη λεηλασία της, μάλλον αυτή η εξαγορά θα ήταν κάτι «καλό». Γιατί να αντιδράσουν τα υπόλοιπα ανατολικά κράτη; Ήταν «βλάκες» οι Ανατολικογερμανοί που δεν αντέδρασαν και θα ήταν «έξυπνοι» οι Τσέχοι ή οι Πολωνοί, για παράδειγμα, αν αντιδρούσαν; Αν ήταν «αδέρφια» οι Γερμανοί, οι οποίοι εξαγόραζαν την Ανατολική Γερμανία, γιατί να ήταν εγκληματίες οι Δυτικοί, οι οποίοι έκαναν ακριβώς τα ίδια, για να «βοηθήσουν» τους λαούς;

…Η αυτοκρατορία τού σκότους και πάλι επιτέθηκε. Γιατί θεωρούμε ότι επιτέθηκε η αυτοκρατορία και όχι η Γερμανία μόνη της; Γιατί και πάλι βλέπουμε τις γνωστές πρακτικές των αυτοκρατοριών. Βλέπουμε και πάλι να πρωταγωνιστούν άνθρωποι με ιδιαίτερα φυσικά χαρακτηριστικά …Άνθρωποι από εκείνους, τους οποίους μονίμως χρησιμοποιούν οι αυτοκρατορίες, για να εκφράσουν με τη μέγιστη επιμονή τη μέγιστη σκληρότητά τους …Λάθος άνθρωποι. Γιατί; Γιατί δεν μπορείς να υπόσχεσαι έναν ανθρώπινο κόσμο, όταν βάζεις ως «αρχιτέκτονές» του ιδιόμορφους ανθρώπους. Δεν μπορείς να υπόσχεσαι μια καλύτερη Ευρώπη με τη σημερινή «ιδιόμορφη» γερμανική Κυβέρνηση.

Όπως είπαμε και σε άλλο σημείο του κειμένου, δεν έχουμε τίποτε εναντίον των ανάπηρων ανθρώπων. Απλά τους θεωρούμε ακατάλληλους για την άσκηση εξουσίας …Απολύτως ακατάλληλους σε βαθμό που να τους θεωρούμε επικίνδυνους. Έτσι είναι η φύση και ο άνθρωπος ανήκει στη φύση. Αν οι βασιλιάδες της ζούγκλας ήταν τα κουτσά λιοντάρια, τότε θα φρόντιζαν οι γαζέλες να γεννιούνται παράλυτες. Γιατί; Για να μπορούν να επιβιώνουν και τα ίδια. Έτσι γίνεται πάντα. Ο καθένας φτιάχνει τον κόσμο όπως βολεύει τον ίδιο και όχι όπως βολεύει τους άλλους. Οι ιδιόμορφοι άνθρωποι σκέφτονται ιδιόμορφα και αυτό είναι βέβαιον ότι οδηγεί σε προβλήματα …Αυτό είδαμε να συμβαίνει και πάλι.

Ο ίδιος τραπεζικός υπόκοσμος, ο οποίος χρησιμοποίησε τον αδίστακτο και ανάλγητο Ρούζβελτ —και μας οδήγησε στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο— θέλησε να επαναλάβει την ίδια πετυχημένη τακτική εις βάρος ολόκληρου του Πλανήτη.  Μετά τον ανάπηρο Ρούζβελτ, ο οποίος ανέλαβε για λογαριασμό τους να βυθίσει τον κόσμο στον πόλεμο, είδαμε έναν άλλο ανάπηρο να πρωταγωνιστεί στα νέα επεισόδια ενός νέου πολέμου.

…Μιλάμε για τον διαβόητο Σόιμπλε …Τον επικίνδυνο για το σύνολο της ανθρωπότητας Σόιμπλε. Λογικό είναι να είναι επικίνδυνος. Ένας ανάπηρος άνδρας, ο οποίος είναι σεξουαλικά ανίκανος και η «προοπτική» για το μέλλον του είναι αυτήν που προσδιορίζεται από τα χαρακτηριστικά του, είναι επικίνδυνος για τους πάντες, όταν φέρει εξουσία. Ένας άνθρωπος, ο οποίος βασανίζεται ακόμα κι όταν πρόκειται να εκτελέσει τις πιο βασικές του ανάγκες, είναι δυνατόν να έχει συμπόνια για κανέναν; Άνθρωπος, που πονάει πραγματικά τις περισσότερες ώρες της ημέρας, είναι δυνατόν να βλέπει με ευαισθησία τον «πόνο» των άλλων;

Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι ακατάλληλος να φέρει την παραμικρή εξουσία και ο Σόιμπλε φέρει τεράστια, εφόσον στην πραγματικότητα είναι ο «σκιώδης» Καγκελάριος της Γερμανίας. Για όσο διάστημα αυτός πονάει ή δεν μπορεί να κάνει έρωτα ―δηλαδή για πάντα―, θα υποφέρουν οι πάντες γύρω του. Ούτε η προσωπική του νοσοκόμα δεν μπορεί ν” αποφύγει την άδικη και σκληρή εξουσία του …Από μακριά φαίνεται το ποιόν του …Βλέπει ανθρώπους να χαμογελούν και θολώνει το βλέμμα του από μίσος. Ειδικά ο Σόιμπλε ήταν κακός άνθρωπος από τότε που περπατούσε, όχι τώρα που «κυλάει» …Από τότε που «μάτωνε» την Ανατολική Γερμανία, για να εξυπηρετήσει τα αφεντικά του.

Τώρα, που τελείωσε με τους Ανατολικογερμανούς, ασχολείται με τους Έλληνες …Τους Έλληνες, που, όπως φαίνεται τα τελευταία χρόνια, του έχουν γίνει έμμονη ιδέα. Ξεκίνησε να ασχολείται μ” αυτούς σποραδικά —ως μια πάγια «υποχρέωση» τού ρόλου του— και έφτασε να ασχολείται κάθε μέρα. Γιατί; …Γιατί τον εκνευρίζουν …και όσο πιο πολύ τον εκνευρίζουν, τόσο πιο πολύ θέλει να τους κάνει κακό και άρα ασχολείται μαζί τους …Τον εκνευρίζουν θανάσιμα, καθώς αρνούνται να μοιραστούν λίγη μιζέρια, για να «μετριαστεί» η δική του δυστυχία …Τον εκνευρίζουν, που είναι απείθαρχοι, που γελάνε, που περπατάνε …που τους «βλέπει» ο Ήλιος …Και μόνο που υπάρχουν τον εκνευρίζουν. Βλέπει τα γλυπτά του ελληνικού πολιτισμού και θέλει να αφανίσει τους Έλληνες …Λατρεύει τον Κάφκα, τον Πικάσο και όσους «θολώνουν» τις εικόνες των ανθρώπων, για να τον κάνουν να αισθάνεται πιο άνετα.

Όμως, στον σημερινό κόσμο της ισότητας και των ίσων ευκαιριών δεν υπάρχουν μόνον επικίνδυνοι άνδρες στην κορυφή της εξουσίας, αλλά και επικίνδυνες γυναίκες. Όπως γνωρίζει το αυταρχικό σύστημα να διαλέγει ανάμεσα στους άνδρες τούς πιο επικίνδυνους, έτσι γνωρίζει να ξεχωρίζει και από τις γυναίκες τις πιο επικίνδυνες. Απλά, αυτή η επιλογή γίνεται με διαφορετικά κριτήρια, εξαιτίας των διαφορετικών χαρακτηριστικών, που υπάρχουν μεταξύ των δύο φύλων.

Μια γυναίκα, λόγω της διαφορετικής της φύσης, αναπτύσσει τα επιθυμητά για το σύστημα χαρακτηριστικά για διαφορετικούς λόγους από αυτούς που περιγράψαμε για τον άνδρα. Δεν χρειάζεται μια γυναίκα να είναι ανάπηρη ή σεξουαλικά ανίκανη, για να είναι η κατάλληλη γι” αυτούς. Μπορεί να είναι ένα τέρας φυσικών δυνάμεων με ακόρεστη διάθεση για σεξ και να γίνει σκληρή κι ανάλγητη εξουσιάστρια. Γιατί; Γιατί είναι διαφορετική από τον άνδρα. Για μια γυναίκα αρκεί να έχει ζήσει τη ζωή της σαν ζωντανό «κούτσουρο» και έχει τις κατάλληλες προδιαγραφές. Αρκεί να έχει ζήσει από την αρχή της νεότητάς της ως σεξουαλικά ανεπιθύμητη και είναι τέλεια για το σύστημα. Μια γυναίκα σεξουαλικά ανεπιθύμητη σε βαθμό απέχθειας είναι ιδανική για το σύστημα, γιατί με την εξουσία της μπορεί να «εκδικηθεί» την κοινωνία και τα «αντράκια» της για την δική της αποκτήνωση.

…Πρόβλημα κανένα για το σύστημα …Γνώριζε πού θα έβρισκε τέτοιου είδους δυστυχισμένες γυναίκες, οι οποίες αρέσκονται να χαφιεδίζουν, να κουτσομπολεύουν και να «καταγγέλλουν» μόνο και μόνο, για να σκορπούν δυστυχία μέσα στην κοινωνία. Θα έψαχνε στους δικούς του «σκουπιδοτενεκέδες» και ήταν σίγουρο ότι θα έβρισκε αυτό που ήθελε, με τις προδιαγραφές που το βόλευαν …Θέμα χρόνου ήταν να βρει τη φωτογραφία τής Μέρκελ μέσα από τις χιλιάδες των φακέλων των χαφιέδων της Στάζι. Αυτό το δυστυχισμένο «ανδροειδές» ανέλαβαν να το «εξωραΐσουν», για να εκμεταλλευτούν τη δυστυχία του. Την έψαξαν με τα ίδια κριτήρια που οι Ναζί έψαχναν γυναίκες δεσμοφύλακες για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Δεν έκαναν δηλαδή κάτι καινούργιο, που να εμπεριείχε την έννοια του ρίσκου.

Αυτήν τη Μέρκελ  «πλαισίωσαν» με όλη τη δυστυχία και τα κόμπλεξ τής κοινωνίας …Την πλαισίωσαν με μια «αδερφή», η οποία περιφέρει τη δυστυχία της στα gay bar όλου του κόσμου …Την πλαισίωσαν με ένα κομπλεξικό «υιοθετημένο», το οποίο προσπαθεί να μιλήσει τα άψογα γερμανικά των «Αρείων», γιατί είναι φανερό ότι δεν μπορεί να ξεπεράσει το γεγονός ότι για τον γερμανικό περίγυρό του ήταν ένα από τα «φτηνά» υιοθετημένα τής Ασίας. Στους Γερμανούς προσπαθεί απεγνωσμένα ν” αποδείξει ότι είναι «όμοιός» τους και μέχρι να το καταφέρει αυτό, θα το πληρώνουν όλοι οι υπόλοιποι.

Με αυτούς τους δυστυχισμένους έφτιαξαν τη γερμανική κυβέρνηση, η οποία θα ξεκινούσε την επίθεση στην Ευρώπη …Σε ολόκληρη την Ευρώπη, εφόσον την Ανατολική Γερμανία την είχαν κατακτήσει ολοκληρωτικά και από εκεί θα ξεκινούσαν τη γενική επίθεση. Η Ανατολική Γερμανία με αυτόν τον τρόπο έγινε η «κερκόπορτα» της Ευρώπης.

Μέσω της Ευρώπης φιλοδοξούν να ελέγξουν ολόκληρο τον χριστιανικό κόσμο και κατ’ επέκταση τον Πλανήτη …Η χριστιανική αυτοκρατορία είναι ο πραγματικός στόχος των τοκογλύφων. Αυτήν θέλουν να «αλώσουν» και νομίζουν ότι θα το καταφέρουν, εφόσον έχουν «στήσει» τη μάχη …Ναζιστής και εκβιαζόμενος της τραπεζικής μαφίας είναι ο Γερμανός Ράτζινγκερ, ο οποίος παριστάνει τον Πάπα …Υπάλληλός τους είναι ο «αυτοκράτορας» της Ρώμης και απόλυτος άρχων του χριστιανισμού.

…Μπλεγμένος σε τραπεζικά σκάνδαλα, τα οποία γνωρίζουν οι τοκογλύφοι και οι υπάλληλοί τους, όπως ο εκδιωχθής πρώην επικεφαλής τής Τράπεζας του Βατικανού Ettore Gotti Tedeschi …Ο Πάπας «ιεροεξεταστής» και κάτοχος του «φακέλου» όλων των ανωμαλιών των παπικών στον κόσμο …Ο μόνος που μπορεί να εκβιάσει τους πάντες στην Καθολική Εκκλησία …Ανώμαλοι, παιδεραστές, ομοφυλόφιλοι, κτηνοβάτες και κλέφτες θα μπορούν να συνεχίσουν να προσφέρουν τις «υπηρεσίες» τους στη Ρώμη για όσο διάστημα δεν αντιστέκονται στον Πάπα …Τον εκβιαστή Πάπα. Ελέγχοντας οι τοκογλύφοι τον Πάπα, θεωρούν ότι έχουν στο «τσεπάκι» τους τη Ρώμη και άρα ότι μπορούν να αλώσουν τη χριστιανική αυτοκρατορία.

Από αυτήν τη σιγουριά πηγάζει η βεβαιότητά τους ότι θα κερδίσουν το «παιχνίδι». Οι Εβραίοι τοκογλύφοι θέλουν να κάνουν ιδιόκτητη τη χριστιανική αυτοκρατορία, ώστε να μπορούν μετά να «παίζουν» τα παιχνίδια των αντιπαλοτήτων με τις άλλες θρησκείες …Τις θρησκείες των κρατών που ελέγχουν, εφόσον οι ίδιοι τα εκβιομηχάνισαν, όπως κάποτε εκβιομηχάνισαν τη Σοβιετική Ένωση, προκειμένου να καθηλώσουν τη Δύση στον φόβο και την «προστασία» τους. Ήδη βλέπουμε τα πρώτα σημάδια της πολιτικής τους. Από τον κίνδυνο των «μπολσεβίκων» πήγαμε ήδη στον κίνδυνο των «μουλάδων». Με την δήθεν αραβική «άνοιξη» «φορτίζουν» το Ισλάμ, για ν” αποκτήσει ένα ανάλογο «φορτίο» και ο χριστιανισμός. Σκορπούν τον φόβο, γιατί ο φόβος τούς ευνοεί σαν «προστάτες».

Αν ήθελε κάποιος να περιγράψει την κατάσταση που σήμερα βιώνει η Ευρώπη, θα πρέπει να θυμηθεί το παράδειγμα, το οποίο αναφέραμε στην αρχή του κειμένου. Να «ανέβει» στα τείχη της «Ρώμης» και να δει ποια είναι επιτέλους τα «στρατεύματα», τα οποία απειλούν τόσο τον ίδιο όσο και την πατρίδα του. Εκεί θα δει τον Εβραίο «Αννίβα» να απειλεί ολόκληρο τον κόσμο με τις αθλιότητες εκείνες, τις οποίες «χρεώνεται» ο στρατός των Ούννων.

Βλέποντας κάποιος τους Νεοναζί της μερκελικής Γερμανίας να προελαύνουν στην Ευρώπη, αυτό, το οποίο διαπιστώνει, είναι ότι …οι Αμερικανοί κερδίζουν τον πόλεμο …Οι Αμερικανοί κατακτούν στην κυριολεξία ολόκληρη την ενωμένη —για χάρη τους— Ευρώπη με τον στρατό των Ναζί …Μέρκελ, Σόιμπλε, Βεστερβέλε και τα άλλα «κτήνη» αλώνουν την Ευρώπη σαν δανειστές, προκειμένου να την προσφέρουν σαν αντάλλαγμα στους δικούς τους δανειστές …Ολόκληρο το ναζιστικό κύκλωμα της Γερμανίας και της Ευρώπης επελαύνει, προκειμένου να εξυπηρετήσει το αφεντικό του, που είναι οι …τοκογλύφοι της Νέας Υόρκης …Οι δανειστές των δανειστών και κύριοι των πάντων.

Ο πόλεμος, ο οποίος ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 1930, δείχνει επιτέλους να φτάνει στο τέλος του …Ένας πολύπλοκος και άγνωστος πόλεμος με τα περισσότερα θύματα στην ιστορία του κόσμου …Ένας πόλεμος, που, στα δεκάδες εκατομμύρια των νεκρών, που κόστισε στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, θα πρέπει να προστεθούν και τα εκατοντάδες χιλιάδες σημερινά θύματά του …Τα θύματα που αυτοκτονούν, που βυθίζονται στην κατάθλιψη, που «επιταχύνουν» την έξοδό τους από τη ζωή λόγω καρδιοαγγειακών νοσημάτων, που «θερίζουν» εξαιτίας του πολέμου.

Άποψή μας είναι ότι η ιστορία «τελειώνει». Άσχετα αν πιστεύει κάποιος στις αισχατολογικές προφητείες ή όχι, τα πράγματα δείχνουν από μόνα τους πως δεν «πάνε» άλλο. Δεν χρειάζεται να διαβάζεις ούτε για τους Μάγια ούτε για τις προφητείες τους. Σύντομα θ” αποδειχθεί ότι η ιστορία που γνωρίζουμε είναι παντελώς «κατασκευασμένη» και δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Θα αποκαλυφθούν οι εγκληματίες που «τύφλωσαν» την ανθρωπότητα για σχεδόν έναν αιώνα. Σύντομα θα αποκαλυφθεί η πραγματική ιστορία του κόσμου.

…Η ιστορία, η οποία θα αποκαλύπτει αυτά τα οποία πραγματικά έγιναν και δεν θα «μπερδεύεται» με τα «σκουπίδια» που της βάζουν μπροστά της για «δολώματα» …Η ιστορία, η οποία θα αποκαλύψει ότι μια ολιγομελής συμμορία Εβραίων τραπεζιτών και τοκογλύφων ήταν οι ηθικοί αυτουργοί τού μεγαλύτερου εγκλήματος στην ανθρώπινη ιστορία …Μια ολιγομελής σπείρα εγκληματιών, η οποία για κερδοσκοπικούς λόγους αποφάσισε και «παρήγγειλε» τη δολοφονία εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων …Μια σπείρα, η οποία χρηματοδότησε όλους τους «Χίτλερ» της πρόσφατης ιστορίας και τους χρησιμοποίησε ως πληρωμένους δολοφόνους σε τεράστια συμβόλαια θανάτου.

Τα φυσικά παιδιά ανθρώπων —σαν κι αυτούς που εικονίζονται στη φωτογραφία— είναι αυτοί,οι οποίοι σήμερα πρωταγωνιστούν σε εγκλήματα κατά των ανθρωπίνων κοινωνιών ως «Αγορές». Τα παιδιά αυτά, τα οποία σήμερα έχουν το θράσος να επαναλαμβάνουν τις ίδιες φονικές και γκαγκστερικές μεθόδους, που έμαθαν από τους γονείς τους.  Η μόνη διαφορά, η οποία υπάρχει, βρίσκεται στα «πιόνια» που χρησιμοποιούν και όχι στον στόχο της «παρτίδας». Οι γονείς κρύβονταν πίσω από ηλίθιους στρατηγούς, ενώ σήμερα τα παιδιά τους κρύβονται πίσω από επίσης ηλίθιους οικονομικούς «αναλυτές». Κάποτε οι «μεραρχίες» επιτίθονταν στα κράτη και σήμερα κάνουν το ίδιο οι «Οίκοι αξιολόγησης», που τους ανήκουν επίσης.

Το τέλος είναι αναπόφευκτο.

Καθημερινά γίνεται αντιληπτό —όλο και περισσότερο, σε όλο και περισσότερους ανθρώπους— ότι πλησιάζουμε στο τέλος. Οι ισχυροί αυτού του κόσμου δεν θα καταφέρουν στο τέλος να διαχειριστούν την κατάσταση την οποία οι ίδιοι δημιούργησαν. «Κάθονται» επάνω σε μια «ενεργοποιημένη» ωρολογιακή «βόμβα» «πέτσινης» αξίας άνω των πεντακοσίων τρισεκατομμυρίων δολαρίων και δεν γνωρίζουν πώς να την «απενεργοποιήσουν». Δυστυχώς γι” αυτούς έμπλεξαν τα ανώτερα μαθηματικά με την οικονομία και τα αποτελέσματα είναι αστρονομικά και βεβαίως επικίνδυνα. Ό,τι και να κάνουν, δεν μπορούν πλέον να ελπίζουν ότι θα καταφέρουν να ελέγξουν την κατάσταση. Αν αυτή η «βόμβα» σκάσει, θα χαθούν κι αυτοί μαζί της.

…Θα χαθούν, γιατί η κατάσταση δεν είναι διαχειρίσιμη. Το κόλπο του icloud δεν μπορεί να τους σώσει στην παγκοσμιοποιημένη πλέον οικονομία. Γιατί; Γιατί κι αυτό βρίσκεται μέσα στον κόσμο αυτόν …Μέρος του κόσμου μας είναι το «συννεφάκι» τους …Δεν μπορεί να λειτουργήσει σαν ενδιάμεση «δεξαμενή», για να μεταφερθεί ο πλούτος τους σαν επένδυση σε κάποιον άλλο χώρο …iplanet θέλουν τώρα για να σωθούν …Άλλον Πλανήτη θα χρειάζονταν να έχουν «δίπλα» τους, για να «ξεφορτωθούν» από τον πλούτο, προκειμένου ν” απαλλαγούν από το «βάρος» του. Μόνον αν υπήρχαν εξωγήινοι πολιτισμοί, θα μπορούσαν όλοι αυτοί να ελπίζουν σε σωτηρία …Το «απόστημα» έχει γίνει σχεδόν ίσο με τον οργανισμό στον οποίον αναπτύχθηκε.

Είναι τόσο μεγάλος ο όγκος των «πέτσινων» χρημάτων που έχουν συσσωρευτεί στα «χαρτοφυλάκιά» τους —και τα οποία πρέπει να «εξαχθούν»—, που δεν θα τους έφταναν ολόκληροι πολιτισμοί σε άλλους Πλανήτες, για να τα απορροφήσουν. Πρέπει να επαναλάβουν πετυχημένες τακτικές άλλων εποχών επάνω σε νέες ακόμα μεγαλύτερες κλίμακες, οι οποίες θα «σμικρύνουν» τα τεράστια μεγέθη που τους απειλούν. Όπως από τα εκατομμύρια δολάρια των προπολεμικών ΗΠΑ περάσαμε στα μεταπολεμικά δισεκατομμύρια, έτσι και τώρα πρέπει να βρεθεί «χώρος» να μπορούν να «μπουν» τα τρισεκατομμύρια της παγκοσμιοποίησης …Δεν «χωράνε» αυτά τα χρήματα στην παγκόσμια οικονομία …Μόνον με εξωγήινες παραμέτρους μπορούν να «κλείσουν» τις παγκοσμιοποιημένες εξισώσεις.

…Να «χρηματοδοτήσουν» τους ολιγάριθμους φασίστες Αρειανούς να κάνουν έναν καταδικασμένο πόλεμο με τους πολυάριθμους Κρόνιους, ώστε μετά το πέρας να πάνε οι Γήινοι να οικειοποιηθούν τον Άρη σαν προστάτες των Αρειανών και να αρπάξουν τον μισό Κρόνο σαν επενδυτές …Μόνον σε τέτοια «σενάρια» επιστημονικής φαντασίας μπορούν να «ξεφορτωθούν» τα εκατοντάδες τρισεκατομμύρια που έχουν «συσσωρεύσει» με τις τοκογλυφικές αλχημείες τους …Μόνον σε σενάρια όπου η ίδια η ανθρωπότητα θα εντασσόταν ως «μειονότητα» υπάρχει περίπτωση «εκτόνωσης» της κατάστασης.

Όμως, επειδή πολυπληθείς εξωγήινοι δεν υπάρχουν, για να παρασυρθούν σε «εμφύλιο» και στη συνέχεια να χρειάζονται τα χρήματά τους για ν” αναπτυχθούν, είναι βέβαιο ότι πολύ σύντομα θα «σκάσει» η μεγάλη «βόμβα» …Η μεγαλύτερη που έχει υπάρξει από τη δημιουργία των συστημάτων εξουσίας και της οργανωμένης εξουσίας. Οι ΗΠΑ είναι θέμα χρόνου να μπουν σε ανεξέλεγκτη ύφεση και αυτό θα σηματοδοτήσει το τέλος. Ο επανεκλεγής Ομπάμα δεν θα μπορέσει να βρει τρόπο να αποφύγει την ύφεση …Μια λύση, που είναι υποχρεωμένος να τη βρει πριν τελειώσει το «σημαδιακό» για τους Μάγια έτος 2012.

Σε μια τέτοια περίπτωση τα ομόλογα-«μετοχές» των υφεσιακών και άρα «ζημιογόνων» ΗΠΑ θα καταρρεύσουν και μαζί μ” αυτά θα καταρρεύσουν όλες οι μεγάλες οικονομίες, οι οποίες αναγκάστηκαν από τους τοκογλύφους να τα «φορτωθούν». Τα κρατικά ομόλογα των ΗΠΑ είναι οι επενδυτικοί «ογκόλιθοι» των θεμελίων όλων των εθνικών οικονομιών και αν αυτά «αποσαθρωθούν», τίποτε δεν θα μείνει όρθιο, γιατί όλα στηρίζονται επάνω τους …Ας προσπαθήσει να φανταστεί κάποιος τι μπορεί να συμβεί, αν καταρρεύσουν οι αξίες των αμερικανικών ομολόγων …Τι θα συμβεί, αν χάσουν μεγάλα ποσοστά της αξίας τους και τείνουν προς τον «πάτο».

…Ποια Ευρώπη και ποια κρίση χρέους; …Δυναμιτάκι δίπλα σε πυρηνική βόμβα είναι το ευρωπαϊκό χρέος σε σχέση με το παγκόσμιο «πέτσινο» χρήμα, το οποίο δεν μπορεί να αποτυπωθεί σε πραγματική αξία. Πάνω από ένα τρισεκατομμύριο δολάρια σε αμερικανικά ομόλογα έχουν σήμερα τόσο η Κίνα όσο και η Ιαπωνία. Ό,τι δούλεψαν και κέρδισαν τον τελευταίο μισό αιώνα αυτά τα τεράστια κράτη το έχουν «κλειδωμένο» στα αμερικανικά ομόλογα. Αν αυτά γίνουν «ψίχουλα», θα ανοίξει μια «μαύρη τρύπα» και θα πέσουν όλοι μαζί μέσα σ” αυτήν. Μία ολόκληρη μέρα δεν αντέχει η Γερμανία υπό τέτοιες συνθήκες …Η ανθρωπότητα θα χάσει τον Πλανήτη Γη και θα χρωστάει άλλους τρεις. Σε αυτόν τον τεράστιο κίνδυνο έχουν βάλει την ανθρωπότητα οι τοκογλύφοι.

Για τους Εβραίους αυτό δεν πρέπει να είναι πρωτόγνωρο. Δεν είναι η πρώτη φορά που με τις ενέργειές τους αποσταθεροποιούν μια αυτοκρατορία και θα χρειαστεί να «τρέξουν» να σωθούν από την οργή των θυμάτων τους …Διεκδικούν τη χριστιανική αυτοκρατορία και αυτό είναι επικίνδυνο …Οι αυτοκρατορίες δεν είναι ποτέ «ορφανές» …Οι αυτοκρατορίες πάντα είναι «γκαστρωμένες» και κρύβουν εκπλήξεις …Όταν «σπάνε» τα «νερά» τους, πάντα κάποιος γεννιέται και πάντα κάποιος κλαίει …Αν δεν υπάρχει Φαραώ, θα υπάρχει κάποιος άλλος να τους σπάσει το κεφάλι …Ειδικά μια αυτοκρατορία σαν τον χριστιανισμό δεν είναι εύκολη υπόθεση …Μια αυτοκρατορία, η οποία άντεξε σχεδόν δύο χιλιάδες χρόνια στην κορυφή του κόσμου και αντιμετώπισε επιτυχώς τις πιο έντονες και επικίνδυνες προκλήσεις που έχει ποτέ αντιμετωπίσει αυτοκρατορία, δεν μπορεί να είναι εύκολη υπόθεση …Πολύ «χαλαρά» πήραν κάποιοι την υπόθεση «άλωσή» της.

Αυτήν την πραγματικά «χαλύβδινη» αυτοκρατορία έρχονται οι σιωνιστές Εβραίοι να τη διεκδικήσουν με «χάντρες» και «καθρεφτάκια». Από τώρα τους το υπογράφουμε ότι θα εκπλαγούν, όταν αυτό το Ρωμαλέο «κτήνος» αντιδράσει. Σε μια τέτοια περίπτωση η «έξοδός» τους από την Αίγυπτο θα μοιάζει με προσκοπική «περιπέτεια» σε αστικό άλσος …Στην πραγματικότητα ούτε αυτό θα προλάβουν να κάνουν …Ούτε αυτήν τη διέξοδο θα έχουν. Ο κόσμος είναι πολύ μικρός πλέον, για να βρουν μια αχανή και «φιλόξενη» έρημο, για να κάνουν χρήση τής βασικής εθνικής τους «τεχνογνωσίας».

Σύντομα ο κόσμος θα μάθει την αλήθεια και αυτό δεν θα τους αρέσει καθόλου. Μερικές χιλιάδες ανθρώπων αποφάσισαν να «σταθούν» απέναντι σε έξι δισεκατομμύρια ομοίων τους και αυτό θα αποδειχθεί ότι δεν είναι και πολύ συνετό. Βύθισαν στη φτώχεια, στην μελαγχολία και την απελπισία ολόκληρο το ανθρώπινο είδος, γιατί τους άρεσε να παίζουν «μονόπολη». Κατόρθωσαν —γιατί περί κατορθώματος πρόκειται— να τους μισούν οι πάντες. Ούτε το υποτίθεται δικό τους Ισραήλ δεν ξέφυγε από την απληστία τους. Ακόμα και οι Ισραηλίτες είναι εχθροί τους. Δυστυχώς γι” αυτούς, θα τους «καταδιώξουν» έμπειροι άνθρωποι και από τώρα τους βεβαιώνουμε πως ήδη τους «περιμένουν» εκεί όπου σχεδιάζουν να πάνε και να «κρυφτούν» σε ώρα ανάγκης.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΑΪΑΝΟΥ

http://eamb-ydrohoos.blogspot.com/2012/12/i-mauri-ntalia.html

Πηγή: Ola Deka

Δημοσίευση: Αργύριος Μαρινάκης Έλλην Πολίτης

Σάς άρεσε;

Γίνετε αναγνώστες τής Ιστοσελίδος μας μέ ένα κλίκ, επάνω δεξιά στήν αρχή τής σελίδος

Σχολιάστε!!!

Διαδώστε!!!!

10/11/2017 - 34430- 4339

  Σκέψου........δέν είναι παράνομο ακόμα