Εικόνα από : http://terrapapers.com/?p=37107
=========================================================================
Η Συρρίκνωση του Ελληνισμού από το Βδέλυγμα του Γιαχβέ
«Όλβιος όστις της ιστορίας έσχεν μάθησιν»
Ελεγε ο μεγάλος ιστορικός της αρχαιότητος Θουκυδίδης και το ερώτημα που γεννάται είναι γιατί έδινε τόση μεγάλη σημασία στην μάθηση και γνώση της ιστορίας για τον άνθρωπο. Η απάντηση είναι διότι η ιστορική γνώση είναι η εμπειρία του λαού στον οποίο αναφέρεται και περιλαμβάνει όχι μόνον τα μεγαλουργήματα των προγενεστέρων γενεών αλλά και τα λάθη ώστε οι νεώτερες γενεές να επαναλάβουν τις εποποιίες και τα μεγαλουργήματα των προγόνων τους τα οποία θα τους οδηγήσουν σε πρόοδο και ευημερία αλλά και να αποφεύγουν τα λάθη τους.
Συνεπώς η αληθινή ιστορική γνώση είναι μια υπέρτατη γνώση για τις μέλλουσες γενιές ενός λαού γιατί, επαναλαμβάνω και μάλιστα με έμφαση, περιλαμβάνει όλη την πείρα των προγόνων του και αυτή η πείρα ενισχύσει το φρόνημα του λαού όχι μόνον για να επαναλάβουμε τις εποποιίες των προγόνων μας, αλλά και για να μας προστατεύσει ώστε να μην επαναλάβουμε τα ίδια σφάλματα, διότι η έκφραση «η ιστορία επαναλαμβάνετε» είναι μια πραγματικότητα την οποία κανείς λογικός άνθρωπος δεν μπορεί να αμφισβητήσει. Πέραν αυτού λαός που αγνοεί την ιστορία του είναι ουσιαστικά αποκομμένος από τις ρίζες του γιατί οι ρίζες του κάθε λαού είναι οι πρόγονοί του και λαός αποκομμένος από τις ρίζες του δεν έχει ηθικές αρχές και δεν έχει μέλλον.
Ειδικότερα για μας τους Έλληνες τώρα σε μια εποχή που κλονίζονται ιδανικά, αντιλήψεις και αξίες εμπρός στον ολετήρα της παγκοσμιοποίησης και ομογενοποίησες είναι θέμα εθνικό αλλά ταυτόχρονα και συμφέρον να μάθουμε επιτέλους την πραγματική μας ιστορία, γιατί εμείς οι Έλληνες, λαός φύσει ερευνητικός, φιλομαθής και συνάμα διεκδικητικός όταν θίγονται τα εθνικά και πάτρια συμφέροντά του. Ο Έλληνας μεγαλούργησε κατά την αρχαία εποχή και διέδωσε τα ιδανικά του και τις αξίες του στα πέρατα της οικουμένης.
Ο Έλληνας με στρατιωτική αρετή αλλά και με ανοικτούς πνευματικούς ορίζοντες χάραξε δική του πορεία με βήματα σταθερά και γοργά και συνέβαλε στην εξελικτική πορεία της ανθρωπότητας. Ο Έλληνας της αρχαιότητος στιβαρός και άξιος πολεμιστής αλλά ταυτόχρονα φιλόσοφος δίδαξε τους λαούς της υφηλίου με τον ανυπέρβλητο πολιτισμό του τι σημαίνει ελευθερία, δικαιοσύνη, ανδρεία, φιλοπατρία, επιστημονική πρόοδος, φιλοσοφικός στοχασμός και τόσες άλλες αξίες που θεμελίωσαν την ιδεολογική ταυτότητα του απανταχού της γης πολιτισμένου σήμερα κόσμου. Ας μην ξεχνάμε ο Τσόρτσιλ κατά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο έλεγε «Από σήμερα δεν θα λέμε ότι οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες αλλά ότι οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες!»
Γνωρίζουμε(
;) εμείς οι απόγονοί τους ποίοι και γιατί κατέστρεψαν αυτόν τον υπέροχο πολιτισμό ώστε σήμερα από τα 82 έργα του Αισχύλου έχουμε μόνο τα 7, από τα 92 έργα του Ευριπίδη μόνο τα 18, από τα 123 του Σοφοκλή μόνο τα 7 ενώ τα υπόλοιπα χάθηκαν δια παντός ως επίσης Έλληνες φιλόσοφοι, ποιητές, τραγωδοί, επιστήμονες έχουν μείνει στην ιστορία μόνο από τα ονόματα τους και μικρά αποσπάσματα από τα γραπτά τους που εμπεριέχονται σε άλλα κείμενα, ενώ δεκάδες άλλοι συγγραφείς έχουν χαθεί ακόμα και τα ονόματά τους για πάντα μαζί με τα έργα τους; Στο σημείο αυτό πρέπει να διευκρινιστεί ότι το ερευνητικό πνεύμα των Ελλήνων προγόνων μας καθώς και η φιλομάθεια τους ήταν αυτή που είχε δημιουργήσει τεράστιο όγκο συγγραφικού έργου που βρισκόταν τόσο σε δημόσιες όσο και σε ιδιωτικές βιβλιοθήκες ώστε να έχουμε την αναφορά ότι στην βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας υπήρχαν 700.000 συγγράμματα τα οποία καταστράφηκαν για πάντα. Ποίοι και γιατί τα κατέστρεψαν;
Γνωρίζουμε την αλήθεια, όπως αυτή διασώθηκε μέσα από κείμενα και ιστορικές πηγές, ποίοι ήταν οι υπεύθυνοι για τα φρικτά εγκλήματα που διαπράχθηκαν σε βάρος του Ελληνισμού και τα οποία οδήγησαν ακόμα και σε απώλεια Ελληνικών πληθυσμών ώστε ο Ελληνισμός να γνωρίσει μεγάλη συρρίκνωση; Βλέπουμε και θαυμάζουμε στους αρχαιολογικούς χώρους ερείπια περικαλλών ναών, βλέπουμε στα μουσεία αγάλματα ακρωτηριασμένα ή θραύσματα αυτών και κάποια ελάχιστα πλήρη αγάλματα που στην θέα τους πραγματικά αγάλεται η ψυχή μας από το κάλος και την τελειότητά τους αλλά ποίοι και γιατί τα κατάντησαν έτσι;
Μαθαίνουμε για τις πολεμικές τους αρετές των Ελλήνων στους πολέμους κατά των Περσών, μαθαίνουμε για τα κατορθώματα των προγόνων μας οι οποίοι υπό την ηγεσία του Αλεξάνδρου δημιούργησαν μια αυτοκρατορία και στις χώρες που κατέκτησαν ίδρυσαν περί τις 280 ελληνικές πόλεις οι οποίες ανθούσαν στο εμπόριο, στις τέχνες και στις επιστήμες και αυτό είχε ως αποτέλεσμα την πολιτιστική επέκταση των Ελλήνων και πέραν της Μικράς Ασίας στην Συρία, στην Παλαιστίνη, στην Μεσοποταμία και στην Αίγυπτο. Σήμερα από αυτές τις πόλεις ελάχιστες σώζονται (π.χ. η Αλεξάνδρεια στην Αίγυπτο) με ελάχιστους Έλληνες, όμως γνωρίζουμε πως και γιατί χάθηκε αυτός ο ελληνισμός;
Μαθαίνουμε για την κατάκτηση ολόκληρου του Ελληνικού κόσμου από τους Ρωμαίους, μαθαίνουμε ότι «κατακτήσαμε» πολιτιστικά τον Ρωμαίο κατακτητή και ότι η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία έγινε Ελληνική Αυτοκρατορία με την επωνυμία Βυζαντινή Αυτοκρατορία και αγνοούμε ότι α) η ονομασία «Βυζαντινή αυτοκρατορία» δόθηκε τον 17ον αιώνα δηλαδή τρεις αιώνες μετά την οριστική της κατάρρευση, από τους τότε Ευρωπαίους ιστορικούς· λόγω του ακραίου θεοκρατικού και καταπιεστικού της χαρακτήρα της προς τους λαούς που είχε υπό την κατοχή της. και β) ότι όλοι οι Αυτοκράτορες της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ἠ «Βυζαντινής αυτοκρατορίας» υπέγραφαν ως Ρωμαίοι Αυτοκράτορες παρά το γεγονός ότι η γλώσσα που χρησιμοποιούσαν μετά από κάποια περίοδο ήταν η ελληνική επομένως ουδέποτε υπήρξε ελληνική διοίκηση αυτής της αυτοκρατορίας.
Ας δούμε όμως τα γεγονότα και ας κρίνουμε. Ας μάθουμε επιτέλους την αλήθεια, όσο σκληρή και αν είναι και ας έχουμε το θάρρος και την ευθυκρισία ως αρωγούς στην αναζήτηση της ταυτότητός μας ως Έλληνες και ως Άνθρωποι. Έτσι θα εξετάσουμε τα γεγονότα κατά την περίοδο της Ρωμαϊκής κατοχής.
ΤΗΝ ΡΩΜΑΪΚΗ ΚΑΤΟΧΗ την διακρίνουμε σε δυο περιόδους, την πρώτη μέχρι τον Κωνσταντίνο τον Α’ (324 μ.κ.ε.) την δεύτερη από τον Κωνσταντίνο τον Α’ μέχρι την άλωση της Πόλης (1453 μ.κ.ε.) και αυτό διότι από την άνοδο στον θρόνο του Κωνσταντίνου η συμπεριφορά των Ρωμαίων αυτοκρατόρων έναντι των Ελλήνων αντιστράφηκε.
Πρώτη περίοδος ρωμαϊκής κατοχής
Κατά την πρώτη περίοδο (μέχρι το 324 μ.κ.ε.) ο Ελληνισμός υφίσταται αρχικά μια καθοδική πορεία αλλά γρήγορα κατορθώνει να αναλάμψει και να κατακτήσει πολιτιστικά τους κατακτητές του και αυτό έγινε γιατί οι Ρωμαίοι ήταν φιλοπρόοδοι και όχι μόνον υιοθέτησαν πρόθυμα τα επιτεύγματα των Ελλήνων αλλά και τα προήγαγαν. Κατά την περίοδο αυτήν οι Ρωμαίοι, υιοθέτησαν τις τέχνες και τις επιστήμες που εισήγαγαν από τους κατακτημένους τους Έλληνες, μελετούσαν και εναρμονίστηκαν με τον ελληνικό φιλοσοφικό στοχασμό ακόμα και την ελληνική γλώσσα υιοθέτησαν την οποία είχαν ως γλώσσα της επιστήμης, της λογοτεχνίας και της φιλοσοφίας με αποτέλεσμα να ομιλείται σε όλη την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία παρά το γεγονός ότι η επίσημη γλώσσα της διοίκησης ήταν η λατινική γλώσσα και μάλιστα πολλοί Ρωμαίοι έγραφαν στην Ελληνική γλώσσα όπως ο Αυτοκράτορας Μάρκος Αυρήλιος και, αργότερα, ο Μ. Ιουλιανός.
Στην Μ. Ασία, την Παλαιστίνη και στην Μεσοποταμία, υπήρχαν περί τις 280 Ελληνικές πόλεις με μικτούς πληθυσμούς όπου οι κάτοικοι, έλληνες και μη, μιλούσαν ελληνικά και ακολουθούσαν την Ελληνική παράδοση παρά το γεγονός ότι η διοίκηση ήταν ρωμαϊκή. Αυτήν την ελληνίζουσα αυτοκρατορία παρέλαβε ο Μ. Κωνσταντίνος όταν κατέλαβε τον αυτοκρατορικό θρόνο.
Δευτέρα περίοδος ρωμαϊκής κατοχής
Η δεύτερη περίοδος αρχίζει με ενθρόνιση στον αυτοκρατορικό θρόνο του λεγόμενου “Μέγα” και “άγιου” και ισαπόστολου Κωνσταντίνου. Μια από τις πρώτες πράξεις του Κωνσταντίνου του Α’ (324-337) ήταν η μεταφορά της πρωτεύουσας του κράτους στην Ελληνική πόλη Βυζάντιο, την οποία μετονόμασε σε Νέα Ρώμη και την στόλισε με έργα τέχνης που απόσπασε βιαίως από ελληνικούς ναούς. Θα περίμενε κανείς η μεταφορά της πρωτεύουσας της αυτοκρατορίας μέσα στην καρδιά του ελληνισμού να συντελέσει στον πλήρη εξελληνισμό της αυτοκρατορίας, όμως στην πράξη συνέβη το αντίθετο διότι αρχίζει η συστηματική καταστροφή των ναών των Ελλήνων όπου στην θέση τους κτίζονται εκκλησίες ενώ οι ιερείς θανατώνονται με βασανιστήρια.
Κατά την περίοδο αυτήν αποκεφαλίζεται ο νεοπλατωνικός φιλόσοφος Σώπατρος ο οποίος ούτω υπήρξε ο πρωτομάρτυρας του ελληνισμού. Μετά θάνατον ο Κωνσταντίνος και παρά το εγκληματικό του παρελθόν (μεταξύ των άλλων θανάτωσε την σύζυγό του Φαύστα μέσα καζάνι με βραστό νερό), ανακηρύσσεται από το ιερατείο “Μέγας” και “Άγιος” και ισαπόστολος.
Ο Κωνστάντιος (337-361), που διαδέχθηκε τον Κωνσταντίνο τον Α’, υπήρξε ακόμα σκληρότερος. Μία από τις πρώτες ενέργειες του Κωνστάντιου είναι να θέση εκτός νόμου το «ελληνίζειν» δηλαδή την ενασχόληση με τις επιστήμες, τις τέχνες και την φιλοσοφία. Ο Κωνστάντιος θα μείνει στην ιστορία ως εκείνος που (κατά τον Λιβάνιο) «ιερά και νεώ τους μεν έκλεισε, τους δε κατέσκαψε τους δε βεβήλους αποφήνας πόρνοις ενοικείν έδωκεν» (31) δηλαδή τα μεν ιερά των Ελλήνων κατέσκαψε τους δε ναούς τους έδωσε σε πόρνες να ενοικούν.
Από το 354 αρχίζουν οι πρώτες πυρπολήσεις βιβλιοθηκών σε πολλές πόλεις της αυτοκρατορίας και περίπου αυτό θα διαρκέσει επί 1000 περίπου χρόνια. Κατά την περίοδο αυτήν θα καούν στην πυρά ανυπολόγιστος αριθμός ελληνικών βιβλίων φιλοσοφίας, λογοτεχνίας, ιστορίας, γεωγραφίας, ποιητικές συλλογές και κυρίως επιστημονικά βιβλία μαθηματικών κλπ τα οποία για τον εξαιρετικά χαμηλού πνευματικού επιπέδου όχλο αποτελούσαν (ιδιαίτερα τα μαθηματικά) κείμενα μαγείας και προϊόντα της ελληνικής «μωρίας».
Η καταστροφή της ελληνικής γραμματείς είναι ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά της επιστήμης και της πνευματικής και τεχνολογικής προόδου της ανθρωπότητος. Το αποτέλεσμα αυτών των πράξεων φαίνεται σήμερα αφού από την αρχαιοελληνική γραμματεία διεσώθει, όπως υπολογίζεται, λιγότερο από τον 1% αυτής. Αυτή η τακτική της πυρπολήσεως βιβλιοθηκών με έργα που αναφέρονται στην ελληνική παράδοση και φιλοσοφία συνεχίζεται ακόμα και σήμερα με την πυρπόληση βιβλιοπωλείων που πωλούν κατά κύριο λόγο βιβλία της ελληνικής γραμματείας και βιβλία που αφορούν τον ελληνικό πολιτισμό από τους λεγόμενους «αντιεξουσιαστές» οι οποίοι ουδέποτε έκαψαν βιβλιοπωλεία με χριστιανικές και εβραϊκές εκδόσεις.
Οι ίδιοι «αντιεξουσιαστές» βεβήλωσαν το άγαλμα του υμνητή της ελευθερίας Ρήγα Φεραίου ενώ το άγαλμα του Πατριάρχη Γρηγορίου του Ε’ που βρίσκεται δίπλα το άφησαν ανέγγιχτο. Τότε (τον χριστιανικό μεσαίων) το ιερατείο της ορθοδοξίας και ο όχλος (παρακινούμενος από το ιερατείο) χαρακτήριζαν τους Έλληνες «ειδωλολάτρες, μιαρούς κλπ» και ο όχλος (υποκινούμενος από το ιερατείο) επιτίθετο κατά των ιερών των Ελλήνων και τα κατέστρεφε τώρα οι λεγόμενοι «αντιεξουσιαστές» χαρακτηρίζουν τους Έλληνες «φασίστες και ρατσιστές» και επιτίθενται κατά βιβλιοπωλείων με εκδόσεις Ελλήνων. Ποίοι είναι αυτοί που υποκινούν τώρα τους «αντιεξουσιαστές»;
Τότε (τον χριστιανικό μεσαίων) η πολιτική ηγεσία του κράτους (αυτοκράτορες) παρακινούμενοι από το ιερατείο συνέτασσαν νόμους με τους οποίους διέτασσαν την εξόντωση του Ελληνισμού τώρα η πολιτική ηγεσία αφήνει ανέγγιχτους τους «αντιεξουσιαστές»! Μήπως η πολιτική ηγεσία γνωρίζει ποίοι κρύβονται και καθοδηγούν τους «αντιεξουσιαστές και δεν θέλει να τους θίξει»;
Τα μεγάλα ερωτήματα!
Ο Μέγας Ιουλιανός (361-363), που διαδέχεται τον Κωνστάντιο, παρά το γεγονός ότι είχε βαπτισθεί με την βία χριστιανός, διατάξει όπως παύσει κάθε είδος διωγμός κατά των εθνικών. Θεσμοθετεί απόλυτη ανεξιθρησκία και επιδιορθώνει όσους από τους ελληνικούς ναούς δεν είχαν ολοκληρωτικά καταστραφεί από τους χριστιανούς. Θέλοντας κάθε άνθρωπος να έχει την δυνατότητα να ακολουθεί ελεύθερα το θρησκευτικό του μονοπάτι επιδιώκει ακόμα και την αναστήλωση του ναού του Σολομώντα. Ο Ιουλιανός το 363 δολοφονείται πισώπλατα, κατά τον χρονικογράφο Μαλάλα, από τον Μερκούριο ο οποίος αμέσως ανακηρύσσεται από το ιερατείο «άγιος» ενώ ο Ιουλιανός «παραβάτης».
Κατά την περίοδο αυτήν και ιδίως από τους επόμενους αυτοκράτορες Θεοδόσιο τον Α’, Αρκάδιο και Ιουστινιανό έλαβαν χώρα οι μεγάλες διώξεις των Ελλήνων. Στο σημείο αυτό πρέπει να γίνει μια διευκρίνιση: την περίοδο αυτήν όταν έλεγαν «Έλληνες» εννοούσαν τους μετέχοντας της ελληνικής παιδείας και συνεπώς του ελεύθερου φιλοσοφικού στοχασμού, Έλληνες διότι οι Έλληνες που ασπάσθηκαν τον χριστιανισμό απεκδύθηκαν τον χαρακτηρισμό τους ως έλληνες, παρά το γεγονός ότι ομιλούσαν ελληνικά και πολλοί είχαν ελληνική καταγωγή αλλά χαρακτήριζαν τους εαυτούς τους απλώς ως χριστιανούς και Ρωμαίους (ή Ρωμιούς) και αυτό συνεχίσθηκε μέχρι την άλωση της Πόλης όπου π.χ. ο Γεώργιος Σχολάριος, ο μετέπειτα οικουμενικός πατριάρχης Γεννάδιος, διακηρύσσει ότι «αν και ομιλώ ελληνικά δεν είμαι Έλλην… αν με ρωτήσει κάποιος τι είμαι θα του απαντήσω ότι είμαι χριστιανός» και ο ίδιος προτρέπει «τους γουν δυσσεβείς και αλάστορας (δηλ. καταραμένους) Ελληνιστάς … πυρί και σιδήρω και ύδατι και παντίς τρόποις εξαγάρετε της παρούσης ζωής…» επίσης προτρέπει «ράβδιζε, είργε (δηλ. φυλάκιζε), είτα γλώσσαν αφαιρεί, είτα χείρα απότεμνε, κι αν και ούτως μένη κακός, θαλάσσης πέμπε βυθώ» (30).
Ο Θεοδόσιος ο Α’ (379-395) με διάταγμα που εξέδωσε στις 27 Φεβρουαρίου του 380 στην Θεσσαλονίκη ορίζει επίσημη και μοναδική θρησκεία του κράτους τον χριστιανισμό και κηρύσσει εκτός νόμου κάθε άλλη λατρεία. Όποιος δεν είναι χριστιανός χαρακτηρίζεται «ως σιχαμερός, αιρετικός, μωρός και τυφλός και απειλείται με επουράνια και επί γης τιμωρία» (βλέπε Κώδιξ Θεοδοσίου). Το 390 ο πατριάρχης Αλεξάνδρειας Θεόφιλος εξαπολύει μέγα διωγμό κατά των Ελλήνων και των Εθνικών της περιοχής. Καταστρέφει σχεδόν όλους τους μη χριστιανικούς ναούς της Αλεξάνδρειας Επακολουθεί νέα εξέγερση των Εθνικών η οποία καταπνίγεται στο αίμα και το Σεράπειο και η βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας καίγονται.
Το 392 ο Θεοδόσιος ο Α’ με νέο έδικτο απαγορεύει την θρησκεία του Δωδεκαθέου και κάθε μη χριστιανική τελετή και επακολουθούν νέες σφαγές Ελλήνων εθνικών. Το 394 ο Θεοδόσιος απαγορεύει τους Ολυμπιακούς αγώνες (39επ) ως «ελληνικό μίασμα», νομοθετεί την καταστροφή των ελληνικών ναών και καταστρέφονται οι ναοί της Ολυμπίας ενώ ορίζει την ιουδαϊκή θρησκεία ως ανεκτή από τους χριστιανούς και απαγορεύει κάθε καταστροφή Ιουδαϊκών συναγωγών. Μετά από όλα αυτά ο Θεοδόσιος χαρακτηρίζεται στην ελληνική ιστορία ως «Μέγας» και «Άγιος».
Ο Αρκάδιος (395-408) με δύο έδικτα του διατάζει ανηλεή διωγμό κατά Ελλήνων και Εθνικών. Όμως ο κίνδυνος των χριστιανών Γότθων αρχίζει να ανησυχεί τον Αρκάδιο. Ο σύμβουλος του Αρκάδιου Ρουφίνος, συμβουλεύει τον αρχηγό των Γότθων Αλάριχο να στραφεί εναντίον της Γης των Ελλήνων διότι αμύθητα πλούτη του λέγει ότι κρύβονται μέσα στους ελληνικούς ναούς και στους οίκους των Ελλήνων.
Οι Γότθοι του Αλάριχου (42) επί τρία χρόνια (396-399) συνεπικουρούμενοι από πλήθος μοναχών αρχίζουν την ισοπέδωση των ελληνικών πόλεων και την σφαγή των Ελλήνων. Το Δίων, η Μεσσηνία, το Άργος, η Νεμέα, η Λυκόσουρα, η Σπάρτη, τα Μέγαρα, η Κόρινθος και άλλες ελληνικές πόλεις καταστρέφονται ολοκληρωτικά. Τα ιερά του Διός στην Νεμέα, τα ιερά της Ολυμπιάς, τα αρκαδικά ιερά της Λυκόσουρας και πλήθος άλλων ελληνικών λατρευτικών κέντρων καταστρέφονται ολοκληρωτικά ενώ οι ιερείς τους σφάζονται ή καίγονται ζωντανοί όπως ο Ιλάριος ενώ οι αυτοκρατορικές φρουρές παρακολουθούν απαθέστατα.
Ο Αλάριχος για το «θεάρεστο» έργο της ισοπέδωσης της Ελλάδος διορίζεται από τον Αρκάδιο διοικητής της Ιλλυρίας. Το 396 με έδικτο ορίζεται ότι η ενασχόληση με τις εθνικές λατρείες αποτελεί πράξη ύστατης προδοσίας και το 397 με νέο έδικτο διατάζει το περίφημο «Ες έδαφος φέρειν» για όλους τους εναπομείναντες ναούς Ελλήνων Εθνικών. Οι αδιάκοπες διώξεις των Ελλήνων με διατάγματα των διαφόρων χριστιανών αυτοκρατόρων αποδεικνύουν ότι οι Έλληνες όπως και οι υπόλοιποι εθνικοί επέμεναν με πείσμα στις πατρώες τους αντιλήψεις εκτελώντας ακόμα και κρυφά και με κίνδυνο της ζωής τους τις ιεροπραξίες τους.
Το 408 αυτοκράτωρ αναγορεύεται ο Θεοδόσιος ο Β’ (408-450) ο οποίος συνεχίζει τους διωγμούς των Ελλήνων. Η περίοδος αυτή σημαδεύεται από τρία σημαντικά γεγονότα για τον ελληνισμό που πρέπει να αναφερθούν α) το 415 έγινε ο μαρτυρικός θάνατος της Μαθηματικού και φιλοσόφου Υπατίας από σωματοφύλακες του πατριαρχείου και καλόγηρους την οποία έγδαραν ζωντανή με κοχύλια και κατόπιν της έσπασαν τα κόκαλα και την τεμάχισαν ο δε θεωρούμενος από πολλούς συγγραφείς ως ηθικός αυτουργός Πατριάρχης Κύριλλος (σ 262) ανακηρύχθηκε από την εκκλησία «Άγιος» β) 429 όπου ροπαλοφόροι μοναχοί και αυτοκρατορικοί στρατιώτες γκρεμίζουν το χρυσελεφάντινο άγαλμα της Θεάς Αθηνάς στον Παρθενώνα και λαφυραγωγούν το ιερό και παράλληλα διώκονται οι Έλληνες εθνικοί της Αθήνας και γ) ο Θεοδόσιος ο Β’ διατάζει το κάψιμο όλων των μη χριστιανικών βιβλίων και ειδικότερα του νεοπλατωνικού φιλοσόφου Πορφύριου που υπήρξε μαθητής του Πλωτίνου.
Επί αυτοκρατόρων Μαρκιανού και Λέοντος του Α’ (450-474) συνεχίζεται το καταστροφικό έργο για ότι είχε απομείνει από την Ελληνική γραμματεία. Φιλόσοφοι και επιστήμονες με την κατηγορία ότι ελληνίζουν εκτελούνται όπως π.χ. ο Ζώσιμος, ο Ισίδωρος και ο Σεβεριανός ενώ στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου εκτελούν βασανίζουν και διαπομπεύουν πολλούς κρυφούς εθνικούς ιερείς. Επί αυτοκράτορος Ζήνωνος (474-491), εκδηλώνεται εξέγερση των Ελλήνων κατά του χριστιανικού κατεστημένου με ηγέτες τον Λεόντιο, τον Ίλλο και τον αθηναίο φιλόσοφό Παμπρέπιο, όμως παρά τον γενναίο αγώνα των η εξέγερση καταστέλλεται μέσα σε 4 χρόνια και οι επαναστάτες θανατώνονται κατά χιλιάδες
Ακολουθεί η Ιουστινιάνειος Δυναστεία ιδίως κατά την περίοδο του Ιουστινιανού ή Γιουτπράδα (527-565) κατά την οποία συνεχίζονται δια πυρός και βασανιστηρίων και με μεγαλύτερη ένταση οι διωγμοί των Ελλήνων με αιτιολογικό την «των ανοσιών και μυσαρών Ελλήνων κατεχόμενοι πλάνη».). Επί Ιουστινιανού συντάσσεται ο περίφημος «Ιουστινιάνειος κώδικας» μνημείο ανθελληνικού παροξυσμού και καταργεί τους Ολυμπιακούς Αγώνες και μέσα στα αντίποινα είναι η αφαίρεση κτημάτων των Ελλήνων τα οποία δίδονται στην εκκλησία.
Το 529 ο Ιουστινιανός κλείνει την φιλοσοφική σχολή των Αθηνών και δημεύει την περιουσία της. Στην Κωνσταντινούπολη φυλακίζονται, βασανίζονται και εκτελούνται γραμματικοί, ρήτορες, νομικοί και λόγιοι με την κατηγορία ότι είναι «Έλληνες» διότι το έλληνας σημαίνει πλέον τον μισερό ειδωλολάτρη και αποτελεί ύβρη για έναν άνθρωπο να ονομάζεται έλληνας. Τέλος το 562 νέος διωγμός των Ελλήνων και λοιπών εθνικών σε Αθήνα, Παλμήρα και Κωνσταντινούπολη και ο χρονικογράφος Ι. Μαλάλας στο έργο του «Χρονογραφία» γράφει χαρακτηριστικά ότι Έλληνες πιάστηκαν και διαπομπεύθηκαν μέσα στην Κωνσταντινούπολη ταυτόχρονα με το κάψιμο ελληνικών βιβλίων και εικόνων των Θεών.
Επί αυτοκράτορος Τιβέριου (578-582), δεν υπάρχουν πλέον εθνικοί έλληνες οι οποίοι να δηλώνουν δημοσίως το Έλληνες και το Εθνικοί αλλά οι εναπομείναντες πιστοί στις πατρώες παραδόσεις κινούνται κρυφά. Έτσι την περίοδο αυτήν εκατοντάδες κρυπτοεθνικοί εκτελούνται, παλουκώνονται, αποκεφαλίζονται και σταυρώνονται όταν αποκαλυφθούν τα θρησκευτικά τους πιστεύω όπως π.χ. ο ύπαρχος Ανατολής Ανατόλιος. Οι έλληνες εθνικοί πλέον έχουν εξοντωθεί και επιζούν όσοι βαπτίστηκαν χριστιανοί και όσοι είχαν τα οικονομικά μέσα μεταναστεύουν προς τις χώρες της κεντρικής Ευρώπης.
Επί αυτοκράτορος Μαυρίκιου (582-602), συνεχίζονται οι διωγμοί κατά οποιουσδήποτε κριθεί ύποπτος για εθνική λατρεία και με συνοπτικές διαδικασίες τον οδηγούν στην πυρά ή τον σταυρώνουν αφού προηγουμένως τον βασανίσουν.
Ακολουθεί η Ηράκλειος δυναστεία (610-717) κατά την οποία συνεχίζονται οι διωγμοί. Ο Ηράκλειος υπήρξε μεγάλος στρατηγός. Το βάρος των προσπαθειών του επικεντρώθηκε στην απόκρουση των Αβάρων, των Σλάβων και κυρίως των Περσών. Το 627 μετά νικηφόρα εξαετή εκστρατεία κατά των Περσών κατάφερε να κλείσει ειρήνη με τους Πέρσες οι οποίοι επέστρεψαν στους Βυζαντινούς την Συρἰα, την Παλαιστίνη, την Αίγυπτο και τον Τίμιο Σταυρό. Οι μακροχρόνιοι πόλεμοι με τους Πέρσες εξασθένησαν τόσο την αυτοκρατορία όσο και τους Πέρσες και αυτό διευκόλυνε τους Άραβες ώστε να καταλάβουν εύκολα την Παλαιστίνη, την Συρία και την Αίγυπτο.
Επίσης οι διώξεις από το ορθόδοξο Βυζάντιο των αιρετικών κυρίως Νεστοριανών και Μονοφυσιτών που ζούσαν στις περιοχές αυτές τους ώθησαν να συνεργαστούν με τους Πέρσες και ιδίως αργότερα με τους Άραβες, οι οποίοι έδειχναν θρησκευτική ανοχή, πράγμα που είχε καταστρεπτικές συνέπειες για την Βυζαντινή αυτοκρατορία. Αυτό ακριβώς εκμεταλλεύτηκαν οι Άραβες και εύκολα απέσπασαν από τους Βυζαντινούς μόνον με 27.000 άνδρες αρχικά μεν την Συρία, την Παλαιστίνη και την Αίγυπτο, αργότερα δε και άλλες περιοχές όπου οι περισσότεροι κάτοικοι έγιναν μωαμεθανοί. Στα μετέπειτα χρόνια οι Άραβες επεκτείνουν τις κατακτήσεις τους και φθάνουν να πολιορκήσουν ακόμα και την Κωνσταντινούπολη. Προς την πλευρά της Βαλκανικής χερσονήσου το 679 οι Βούλγαροι καταλαμβάνουν την Βάρνα, καθυποτάσσουν τις γύρω φυλές Σλάβων και εγκαθίστανται οριστικά στην κάτω Μοισία.
Γενικότερα οι διώξεις των Ελλήνων και οι θρησκευτικές διενέξεις μέσα στους κόλπους της Βυζαντινής αυτοκρατορίας ήταν η αιτία να καταστραφεί ο ακμάζων Ελληνισμός με τους θεσμούς του στις πόλεις κυρίως της Συρίας και της Αιγύπτου και να κυριαρχήσουν οι ιθαγενείς λαοί των περιοχών αυτών που ζούσαν στην ύπαιθρο, οι οποίοι αντιτάχτηκαν στο Βυζαντινό κράτος και τελικά προσχωρήσαν στους Άραβες με τους οποίους είχαν και φυλετική συγγένεια. Έτσι οι Έλληνες των περισσοτέρων από τις προαναφερθείσες 280 ελληνικές πόλεις χάθηκαν και όσοι επέζησαν και άφησαν απογόνους σήμερα λέγονται Ιταλοί, Σύριοι, Παλαιστίνιοι, Πέρσες, Ιορδανοί, Ιρακινοί, Άραβες, Αιγύπτιοι Τούρκοι κλπ αλλά δεν γνωρίζουν πλέον ότι είναι Έλληνες.
Μέχρι και την 11η εκατονταετηρίδα το Βυζαντινό κράτος ήταν ακόμη το πλουσιότερο κράτος της γης, και μπορούσε να συγκροτήσει αξιόλογη δύναμη στρατού και ναυτικού για να προστατεύσει τα σύνορα, όμως, περί το τέλος της Μακεδονικής Δυναστείας, έχασε την «Μεγάλη Ελλάδα» (δηλαδή την κάτω Ιταλία και την Σικελία).
Στην Βαλκανική έχασε τις βόρειες περιοχές. Κοντά στον Δούναβη εγκαθίστανται σλαβικές φυλές και Βούλγαροι, οι Έλληνες περιορίζονται στα παράλια. Επίσης σλαβικές φυλές προωθούνται νοτιότερα κατά καιρούς σε περιοχές γύρω από την Θεσσαλονίκη, στην Θεσσαλία, στην Ήπειρο και κατά τα μέσα της 8ης εκατονταετηρίδας οι φυλές αυτές καταλαμβάνουν σημαντικές περιοχές της Πελοποννήσου.
Έτσι ενώ στις βόρειες περιοχές οι Έλληνες περιορίσθηκαν στις παραλιακές περιοχές νοτιότερα, από την Μακεδονία μέχρι του Ταινάρου αναγκάσθηκαν να παραχώρηση στις σλαβικές φυλές αρκετές περιοχές της υπαίθρου. Αλλά εδώ ο ελληνικός πληθυσμός ήταν πολυπληθέστερος και επικρατέστερος και κατόρθωσε στο διάστημα από την 8η έως την 14η εκατονταετηρίδα να αφομοιώσει ή να τις εκδιώξει τις σλαβικές αυτές φυλές. Έκτος από τους Σλάβους και Βουλγάρους είχαν εγκατασταθεί κατά την 10η και 11η εκατονταετηρίδα στις ευρωπαϊκές περιοχές της αυτοκρατορίας Βλάχοι, Αλβανοί, Αρμένιοι, Σύριοι, Τούρκοι, Μαδραΐτες, ακόμη και Ιουδαίοι.
Άλλο κακό αυτής της περιόδου ήταν οι λεηλασίες των παραλίων και των νησιών από τους μωαμεθανούς πειρατές. Το 896 πειρατές κατάσφαξαν όλους τους κατοίκους της Δημητριάδος. Παρόμοιες καταστροφές δοκίμασαν τα νησιά Αίγινα, Πάρος, Νάξος, Λέσβος. Το έτος 904 πειρατές κατέλαβαν την Θεσσαλονίκη, έσφαξαν πολλούς κατοίκους, λεηλάτησαν την πόλη και πήραν μαζί τους στην αιχμαλωσία 22.000 νέους.
Κατά την 7η εκατονταετηρίδα η Αίγυπτος και η Συρία καταλαμβάνονται από τους Άραβες. Όλες οι μεγάλες πόλεις, που έκτισε εκεί ο Μέγας Αλέξανδρος και οι διάδοχοι του χάνονται οριστικώς, εξ αιτίας κυρίως των θρησκευτικών διενέξεων όπου οι Ορθόδοξοι στράφηκαν κατά των Νεστοριανών, των Μονοφυσιτών και των Παυλιανιτών. Μαζί με τις πόλεις χάνεται και ο εκεί Ελληνισμός, που ήταν σε μεγάλη ακμή. Η ελληνική γλώσσα υποχωρεί μπροστά στην αραβική. Οι Έλληνες αυτοί είναι σήμερα Άραβες, Σύριοι, Πέρσες, Ιορδανοί, κλπ και από αυτούς είναι ζήτημα αν υπάρχουν σήμερα κάποιοι που θυμούνται ότι ήσαν κάποτε Έλληνες.
Στην Μικρά Ασία ο ελληνικός πληθυσμός ήταν πυκνότερος αλλά ο Ελληνισμός αυτός αφανίσθηκε, γιατί στερήθηκε τις παραδόσεις, τις αναμνήσεις και τα αισθήματα φιλοπατρίας του Ελληνισμού και πέραν αυτού, λόγω των διώξεων από τον κλήρο όσων τολμούσαν να αυτοπροσδιοριστούν ως Έλληνες, αφού δεν τολμούσαν να πουν ότι είναι Έλληνες και έτσι έχασαν την ελληνική τους συνείδηση. Ποίοι φταίνε γι αυτό;
Κατά τις επόμενες εκατονταετίες η αυτοκρατορία συνεχώς εξασθενεί και αδυνατεί να συγκρατήσει τα στίφη των βαρβάρων που εισβάλουν από κάθε κατεύθυνση. Η Ιταλία κατακτήθηκε από τους Φράγκους και αργότερα Σαρακηνοί εισβάλουν και κατακτούν την Σικελία με αποτέλεσμα μέρος από τους εκεί Έλληνες της Μεγάλη Ελλάδος να χαθούν. Στην βαλκανική χερσόνησο εισβάλουν Γότθοι, Άβαροι, Σλάβοι και Βούλγαροι οι οποίοι επί αιώνες έσφαζαν, αφάνιζαν και φεύγοντας έσερναν μαζί τους στην αιχμαλωσία ελληνικούς πληθυσμούς με αποτέλεσμα το μεγαλύτερο μέρος του ελληνισμού της βόρειας Βαλκανικής να σφαγή ή να αφομοιωθεί με τους εισβολείς.
Μια από τις συνέπειες αυτών των εισβολών και της καταστροφής των Ελληνικών πληθυσμών της Βαλκανικής χερσονήσου είναι το λεγόμενο σήμερα μακεδονικό πρόβλημα. Στην Μικρά Ασία, στην Συρία, στην Μεσοποταμία, στην Παλαιστίνη και στην Αίγυπτο εισβάλουν Πέρσες, Άραβες και αργότερα Τούρκοι που εγκαθίστανται εκεί και όλες οι ελληνικές πόλεις και οι εκεί Έλληνες σφάζονται ή αφομοιώνονται με την βία από τους εισβολείς με αποτέλεσμα να χαθούν οριστικά όλοι οι εκεί ελληνικοί πληθυσμοί.
Τέλος οι σταυροφορίες και ιδιαίτερα η 4η σταυροφορία υπήρξε καταστρεπτική για την Βυζαντινή αυτοκρατορία η οποίας, δεν είναι υπερβολή να πούμε, ότι τότε ουσιαστικά καταλύθηκε. Μετά την 4η σταυροφορία και την απελευθέρωση της Κων/πόλεως από τους Λατίνους η αυτοκρατορία είχε τόσο πολύ εξασθενήσει ώστε το 1453 έγινε η τυπική της κατάλυση.
Μια σημαντική διαφορά μεταξύ του ανθρώπου και των Θεών (όπως τους εννοούν οι Έλληνες) εκτός από την τεραστία διαφορά στο νοητικό, το γνωστικό κλπ επίπεδο, είναι η αθανασία. Οι άνθρωποι είναι θνητοί ενώ οι Θεοί αθάνατοι. Οι ΘΕΟΙ, σύμφωνα με την ελληνική θρησκεία, βοηθούν τους ανθρώπους να αποκτήσουν την γνώση, να προοδεύσουν πνευματικά ώστε να αποκτήσουν κι αυτοί την αθανασία (δηλαδή να γίνουν κι αυτοί Θεοί) και αυτό γινότανε μέσω των μυστηριακών σκηνωμάτων (Ελευσίνιων Μυστηρίων κλπ).
Αντίθετα ο Θεός των βιβλικών θρησκειών (δηλαδή ο Γιαχβέ), θέλει τον άνθρωπο χωρίς γνώση (δηλαδή σε κατάσταση αποκτηνώσεως). Όταν όμως ο άνθρωπος έφαγε από το «ξύλο» της γνώσεως ο Γιαχβέ είπε ότι με την απόκτηση της γνώσεως [ο άνθρωπος] έγινε σαν αυτόν και [φοβάται] ότι αν ακολούθως [ο άνθρωπος] φάγει και από το «ξύλο» της ζωής δηλαδή της αθανασίας θα αποκτήσει και την αθανασία! Γι αυτό τον εξεδίωξε από τον «παράδεισο» και τον «καταδίκασε» να εργάζεται, θεωρών ότι η εργασία είναι καταδίκη κι όχι ευλογία! Ας μας προβληματίσει αυτή η διαφορά!
Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΥΠΟΘΕΣΗ
Εμείς οι Έλληνες από το 330 μ.κ.ε. μέχρι το τέλος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας γνωρίσαμε αφανισμό τόσο του 99% της πολιτιστικής μας κληρονομίας όσο και της ύπαρξής μας ώστε σήμερα να αποτελούμε χωρίς υπερβολή περίπου το 20% του Ελληνισμού και σήμερα με την καθοδηγούμενη λαθρομετανάστευση κινδυνεύουμε με ολοκληρωτική εξαφάνηση. Αυτό το φοβερό ολοκαύτωμα των Ελλήνων προγόνων μας η πλειοψηφία του λαού το αγνοεί γιατί εσκεμμένα οι κρατούντες (που είναι διάδοχοι αυτών που μας κατάσφαξαν) το κρύβουν.
Ο όρος «εβραιοχριστιανοί» οφείλεται στο ότι: α) το σημαντικότερο μέρος της «βίβλου» δηλαδή του ιερού βιβλίου των χριστιανών· το αποτελούν τα ιερά βιβλία των Εβραίων και τα υπόλοιπα (καινή διαθήκη) είναι εξαρτημένα από τα ιερά βιβλία των Εβραίων γιατί παραπέμπουν σ’ αυτά και συνεπώς ο χριστιανισμός δεν μπορεί να υπάρξει ως θρησκεία χωρίς τα ιερά βιβλία των Εβραίων δηλαδή είναι θρησκεία μέσα από την θρησκεία των Εβραίων, β) ο κύριος πρωταγωνιστής του έργου του χριστιανισμού· ο Ιησούς ή Γιαχβέ ή Ιεχωβάς ήταν Εβραίος και θεωρείται από τους χριστιανούς ως ο αναμενόμενος μεσσίας των Εβραίων και γ) ο Γιαχβέ Ιησούς έλεγε ότι δεν ήλθε να καταργήσει την εβραϊκή θρησκεία αλλά για να την συμπληρώσει. Επομένως ο χριστιανισμός είναι η «συμπληρωμένη» εβραϊκή θρησκεία. Τώρα τι δουλειά έχει ο ΕΛΛΗΝΑΣ με τα Εβραϊκά δρώμενα (σωστά ή λάθος μας είναι αδιάφορο) μόνο το σάπιο μυαλό ενός χριστιανού μπορεί να εξηγήσει, άλλωστε είναι γνωστό ότι η ΛΟΓΙΚΗ είναι απούσα στις θεολογικές υποθέσεις!!!
Το θρησκευτικό συναίσθημα είναι έμφυτο στον άνθρωπο. Όταν αυτό το συναίσθημα γίνεται καταλύτης για την πνευματική αλλά και κοινωνική εξέλιξη του άνθρωπου, τότε μπορούμε με βεβαιότητα να ισχυριστούμε, ότι η συγκεκριμένη θρησκεία που γεμίζει αυτό το έμφυτο συναίσθημα αποτελεί θρησκεία που συντελεί στην πρόοδο της ανθρωπότητας. Όταν όμως μια θρησκεία από την μια δημιουργεί ουσιαστικά ανελεύθερα και καταπιεσμένα πνευματικά και όχι μόνο άτομα και από την άλλη αποτελεί το όχημα για ομάδες ανθρώπων να επιβουλεύονται και να εκμεταλλεύονται με το χείριστο τρόπο τον λαό, πατώντας πάνω ακριβώς σε αυτό το θρησκευτικό συναίσθημα, τότε η συγκεκριμένη θρησκεία είναι υπεύθυνη για την δημιουργηθείσα πνευματική αναπηρία της ανθρωπότητας. Και όχι ακριβώς υπεύθυνη αλλά συνυπεύθυνη γιατί ο κάθε άνθρωπος οφείλει, σαν μια πνευματική, σωματική και ολοκληρωμένη οντότητα που είναι, να προσπαθεί συνέχεια για την δική βελτίωση. Οπότε η αποδοχή εκούσιας ή συνειδητής, μιας καταστάσεως που τον εμποδίζει να πράξει τα ανώτερο, βαρύνει σε πολύ μεγάλο βαθμό και τον ίδιο.
Και αυτό είναι το κύριο νόημα του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ. Η Συμμετοχή, η Δράση, η ανάληψη ευθυνών. Με άλλα λόγια, ο απώτερος στόχος του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ είναι το ακριβώς αντίθετο του εβραιοχριστιανισμού· δηλ. να αποτελεί μια στοχαστική, ανεξάρτητη και πάνω απ’ όλα ουσιαστική και για τον ίδιο αλλά και για τον συνάνθρωπο, Ζωή.
Τέλος νομίζω ότι τώρα έφτασε το πλήρωμα του χρόνου για μας τους Έλληνες να επανέλθουμε στην γνήσια Ελληνική μας παράδοση, αυτήν που ανέπτυξε τις επιστήμες και που δημιούργησε Παρθενώνες και έργα τέχνης και πολιτισμού για τα οποία όλη η ανθρωπότητα υποκλίνεται και να απεκδυθούμε κάθε δοξασία που υποδουλώνει το πνεύμα και το κάνει υποχείριο δογμάτων αντιθέτων με τον ελεύθερο φιλοσοφικό στοχασμό.
Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΟΥ ΓΙΑΧΒΕ η ΙΑΧΩΒΑ
Η ΓΝΩΣΗ
Η γνώση των Νόμων της λειτουργούσης Φύσεως δίδει στον κάτοχό της πτέρυγας αετού και δύναμη λέοντος, ώστε να έχει την δυνατότητα να υποτάξει στην θέλησή του τις μορφές του απείρου. Σε αντίθεση με την αξία της γνώσεως υπάρχει η αρνητική διδαχή· από την λεγόμενη «παλαιά διαθήκη» η οποία ατυχώς μέσω των «βιβλικών» λεγομένων θρησκειών διασώθηκε μέχρι σήμερα και διδάσκει ότι η γνώση του «καλού» και του «κακού» αποτελεί τον απαγορευμένο για τον άνθρωπο καρπό και συνεπώς είναι θεϊκή κατάρα την οποία πρέπει να αποφύγει ο άνθρωπος γιατί διαφορετικά θα προκαλέσει την οργή του «ενός εξωκοσμικού θεού ή Ιαχωβά ή Γιαχβέ» και ότι δεν θα έχει θέση στον «παράδεισο» δηλαδή σε χώρο όπου ο άνθρωπος θα παραμένει αδρανής σαν φυτό και σε κατάσταση άγνοιας δηλαδή αποκτήνωσης κι ότι αυτή η κατάσταση (της αδράνειας και άγνοιας) αποτελεί τέτοια ευτυχία που ορισμένοι θυσιάζουν την ζωή τους γι’ αυτήν και κατά τον μεσαίωνα κατέστρεψαν έναν λαό, τους Έλληνες και όλα τα πολιτισμικά τους στοιχεία!. Η γνώση δεν είναι κατάρα αλλά είναι δύναμη και μάλιστα η μεγαλύτερη μέσα στο Σύμπαν και συνεπώς ευλογία την οποία ο πνευματικός κόσμος μεταβιβάζει στην ανθρωπότητα ώστε μέσω αυτής να προοδεύει και εξελίσσεται πνευματικά.
Η ΕΡΓΑΣΙΑ
Η εργασία για τον ελεύθερο άνθρωπο είναι ύψιστη αρετή και ο οποίος όχι μόνον δοξάζει την εργασία και τους εργάτες αλλά και καταδικάζει τους άεργους και κατ’ επέκταση καταδικάζει τον παρασιτισμό και την μάστιγα της ανθρωπότητας που έχει ως εφεύρημα αφενός μεν το οικονομολογικό θεώρημα της «ήσσονος προσπάθειας» (δηλαδή κέρδος με ελάχιστη προσπάθεια, ανεξάρτητα από τον σκοπό και προορισμό αυτής της προσπάθειας) και αφετέρου την αρνητική διδαχή από την «παλαιά διαθήκη» και διδάσκει ότι η εργασία είναι θεϊκή κατάρα στην οποίαν καταδικάστηκε και πρέπει να υποκύψει ο άνθρωπος γιατί οι «πρωτόπλαστοι» παραβίασαν την εντολή του «ενός εξωκοσμικού θεού του Γιαχβέ»
Η εργασία δεν είναι κατάρα αλλά ευλογία την οποία ο πνευματικός κόσμος κληροδότησε στην ανθρωπότητα γιατί μέσω αυτής προοδεύει και εξελίσσεται πνευματικά και πολιτιστικά. Η αποφυγή της εργασίας, ακόμα και αν βασίζεται σε «ιερά βιβλία», προκαλεί στασιμότητα που αποτελεί έμπνευση του σκότους, το οποίο δεν θέλει την πρόοδο και εξέλιξη της ανθρωπότητας, αφού η εργασία είναι μοχλός προόδου και εξελίξεως της ανθρωπότητας και, πέραν του χρησίμου αποτελέσματος, μας αποκαλύπτει τα μυστικά της Φύσεως, τόσο της οργανικής όσο και της πνευματικής.
Η ΑΘΑΝΑΣΙΑ
Η ουσιώδης διαφορά μεταξύ του ανθρώπου και των Θεών· όπως τους εννοούν οι Έλληνες, είναι η αθανασία. Οι άνθρωποι είναι θνητοί ενώ οι Θεοί αθάνατοι. Οι Θεοί, σύμφωνα με την ελληνική θρησκεία, βοηθούν τους ανθρώπους να αποκτήσουν την γνώση, να προοδεύσουν και να αποκτήσουν την αθανασία (δηλαδή να γίνουν κι αυτοί Θεοί) και αυτό γινόταν μέσω των μυστηριακών σκηνωμάτων. Αντίθετα ο Γιαχβέ, θέλει τον άνθρωπο χωρίς γνώση δηλαδή σε κατάσταση αποκτήνωσης και φοβάται μήπως αποκτήσει κι ο άνθρωπος την αθανασία και γίνει σαν αυτόν! Ας μας προβληματίσει αυτή η διαφορά! Απορώ, τι τέλος πάντων είναι ο Γιαχβέ; Είναι ο δημιουργός του κόσμου ή ο άρχων του σκότους!
«Όλβιος όστις της ιστορίας έσχεν μάθησιν»
Ελεγε ο μεγάλος ιστορικός της αρχαιότητος Θουκυδίδης και το ερώτημα που γεννάται είναι γιατί έδινε τόση μεγάλη σημασία στην μάθηση και γνώση της ιστορίας για τον άνθρωπο. Η απάντηση είναι διότι η ιστορική γνώση είναι η εμπειρία του λαού στον οποίο αναφέρεται και περιλαμβάνει όχι μόνον τα μεγαλουργήματα των προγενεστέρων γενεών αλλά και τα λάθη ώστε οι νεώτερες γενεές να επαναλάβουν τις εποποιίες και τα μεγαλουργήματα των προγόνων τους τα οποία θα τους οδηγήσουν σε πρόοδο και ευημερία αλλά και να αποφεύγουν τα λάθη τους.
Συνεπώς η αληθινή ιστορική γνώση είναι μια υπέρτατη γνώση για τις μέλλουσες γενιές ενός λαού γιατί, επαναλαμβάνω και μάλιστα με έμφαση, περιλαμβάνει όλη την πείρα των προγόνων του και αυτή η πείρα ενισχύσει το φρόνημα του λαού όχι μόνον για να επαναλάβουμε τις εποποιίες των προγόνων μας, αλλά και για να μας προστατεύσει ώστε να μην επαναλάβουμε τα ίδια σφάλματα, διότι η έκφραση «η ιστορία επαναλαμβάνετε» είναι μια πραγματικότητα την οποία κανείς λογικός άνθρωπος δεν μπορεί να αμφισβητήσει. Πέραν αυτού λαός που αγνοεί την ιστορία του είναι ουσιαστικά αποκομμένος από τις ρίζες του γιατί οι ρίζες του κάθε λαού είναι οι πρόγονοί του και λαός αποκομμένος από τις ρίζες του δεν έχει ηθικές αρχές και δεν έχει μέλλον.
Ειδικότερα για μας τους Έλληνες τώρα σε μια εποχή που κλονίζονται ιδανικά, αντιλήψεις και αξίες εμπρός στον ολετήρα της παγκοσμιοποίησης και ομογενοποίησες είναι θέμα εθνικό αλλά ταυτόχρονα και συμφέρον να μάθουμε επιτέλους την πραγματική μας ιστορία, γιατί εμείς οι Έλληνες, λαός φύσει ερευνητικός, φιλομαθής και συνάμα διεκδικητικός όταν θίγονται τα εθνικά και πάτρια συμφέροντά του. Ο Έλληνας μεγαλούργησε κατά την αρχαία εποχή και διέδωσε τα ιδανικά του και τις αξίες του στα πέρατα της οικουμένης.
Ο Έλληνας με στρατιωτική αρετή αλλά και με ανοικτούς πνευματικούς ορίζοντες χάραξε δική του πορεία με βήματα σταθερά και γοργά και συνέβαλε στην εξελικτική πορεία της ανθρωπότητας. Ο Έλληνας της αρχαιότητος στιβαρός και άξιος πολεμιστής αλλά ταυτόχρονα φιλόσοφος δίδαξε τους λαούς της υφηλίου με τον ανυπέρβλητο πολιτισμό του τι σημαίνει ελευθερία, δικαιοσύνη, ανδρεία, φιλοπατρία, επιστημονική πρόοδος, φιλοσοφικός στοχασμός και τόσες άλλες αξίες που θεμελίωσαν την ιδεολογική ταυτότητα του απανταχού της γης πολιτισμένου σήμερα κόσμου. Ας μην ξεχνάμε ο Τσόρτσιλ κατά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο έλεγε «Από σήμερα δεν θα λέμε ότι οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες αλλά ότι οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες!»
Γνωρίζουμε(
;) εμείς οι απόγονοί τους ποίοι και γιατί κατέστρεψαν αυτόν τον υπέροχο πολιτισμό ώστε σήμερα από τα 82 έργα του Αισχύλου έχουμε μόνο τα 7, από τα 92 έργα του Ευριπίδη μόνο τα 18, από τα 123 του Σοφοκλή μόνο τα 7 ενώ τα υπόλοιπα χάθηκαν δια παντός ως επίσης Έλληνες φιλόσοφοι, ποιητές, τραγωδοί, επιστήμονες έχουν μείνει στην ιστορία μόνο από τα ονόματα τους και μικρά αποσπάσματα από τα γραπτά τους που εμπεριέχονται σε άλλα κείμενα, ενώ δεκάδες άλλοι συγγραφείς έχουν χαθεί ακόμα και τα ονόματά τους για πάντα μαζί με τα έργα τους; Στο σημείο αυτό πρέπει να διευκρινιστεί ότι το ερευνητικό πνεύμα των Ελλήνων προγόνων μας καθώς και η φιλομάθεια τους ήταν αυτή που είχε δημιουργήσει τεράστιο όγκο συγγραφικού έργου που βρισκόταν τόσο σε δημόσιες όσο και σε ιδιωτικές βιβλιοθήκες ώστε να έχουμε την αναφορά ότι στην βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας υπήρχαν 700.000 συγγράμματα τα οποία καταστράφηκαν για πάντα. Ποίοι και γιατί τα κατέστρεψαν;Γνωρίζουμε την αλήθεια, όπως αυτή διασώθηκε μέσα από κείμενα και ιστορικές πηγές, ποίοι ήταν οι υπεύθυνοι για τα φρικτά εγκλήματα που διαπράχθηκαν σε βάρος του Ελληνισμού και τα οποία οδήγησαν ακόμα και σε απώλεια Ελληνικών πληθυσμών ώστε ο Ελληνισμός να γνωρίσει μεγάλη συρρίκνωση; Βλέπουμε και θαυμάζουμε στους αρχαιολογικούς χώρους ερείπια περικαλλών ναών, βλέπουμε στα μουσεία αγάλματα ακρωτηριασμένα ή θραύσματα αυτών και κάποια ελάχιστα πλήρη αγάλματα που στην θέα τους πραγματικά αγάλεται η ψυχή μας από το κάλος και την τελειότητά τους αλλά ποίοι και γιατί τα κατάντησαν έτσι;
Μαθαίνουμε για τις πολεμικές τους αρετές των Ελλήνων στους πολέμους κατά των Περσών, μαθαίνουμε για τα κατορθώματα των προγόνων μας οι οποίοι υπό την ηγεσία του Αλεξάνδρου δημιούργησαν μια αυτοκρατορία και στις χώρες που κατέκτησαν ίδρυσαν περί τις 280 ελληνικές πόλεις οι οποίες ανθούσαν στο εμπόριο, στις τέχνες και στις επιστήμες και αυτό είχε ως αποτέλεσμα την πολιτιστική επέκταση των Ελλήνων και πέραν της Μικράς Ασίας στην Συρία, στην Παλαιστίνη, στην Μεσοποταμία και στην Αίγυπτο. Σήμερα από αυτές τις πόλεις ελάχιστες σώζονται (π.χ. η Αλεξάνδρεια στην Αίγυπτο) με ελάχιστους Έλληνες, όμως γνωρίζουμε πως και γιατί χάθηκε αυτός ο ελληνισμός;
Μαθαίνουμε για την κατάκτηση ολόκληρου του Ελληνικού κόσμου από τους Ρωμαίους, μαθαίνουμε ότι «κατακτήσαμε» πολιτιστικά τον Ρωμαίο κατακτητή και ότι η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία έγινε Ελληνική Αυτοκρατορία με την επωνυμία Βυζαντινή Αυτοκρατορία και αγνοούμε ότι α) η ονομασία «Βυζαντινή αυτοκρατορία» δόθηκε τον 17ον αιώνα δηλαδή τρεις αιώνες μετά την οριστική της κατάρρευση, από τους τότε Ευρωπαίους ιστορικούς· λόγω του ακραίου θεοκρατικού και καταπιεστικού της χαρακτήρα της προς τους λαούς που είχε υπό την κατοχή της. και β) ότι όλοι οι Αυτοκράτορες της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ἠ «Βυζαντινής αυτοκρατορίας» υπέγραφαν ως Ρωμαίοι Αυτοκράτορες παρά το γεγονός ότι η γλώσσα που χρησιμοποιούσαν μετά από κάποια περίοδο ήταν η ελληνική επομένως ουδέποτε υπήρξε ελληνική διοίκηση αυτής της αυτοκρατορίας.
Ας δούμε όμως τα γεγονότα και ας κρίνουμε. Ας μάθουμε επιτέλους την αλήθεια, όσο σκληρή και αν είναι και ας έχουμε το θάρρος και την ευθυκρισία ως αρωγούς στην αναζήτηση της ταυτότητός μας ως Έλληνες και ως Άνθρωποι. Έτσι θα εξετάσουμε τα γεγονότα κατά την περίοδο της Ρωμαϊκής κατοχής.
ΤΗΝ ΡΩΜΑΪΚΗ ΚΑΤΟΧΗ την διακρίνουμε σε δυο περιόδους, την πρώτη μέχρι τον Κωνσταντίνο τον Α’ (324 μ.κ.ε.) την δεύτερη από τον Κωνσταντίνο τον Α’ μέχρι την άλωση της Πόλης (1453 μ.κ.ε.) και αυτό διότι από την άνοδο στον θρόνο του Κωνσταντίνου η συμπεριφορά των Ρωμαίων αυτοκρατόρων έναντι των Ελλήνων αντιστράφηκε.
Πρώτη περίοδος ρωμαϊκής κατοχής
Κατά την πρώτη περίοδο (μέχρι το 324 μ.κ.ε.) ο Ελληνισμός υφίσταται αρχικά μια καθοδική πορεία αλλά γρήγορα κατορθώνει να αναλάμψει και να κατακτήσει πολιτιστικά τους κατακτητές του και αυτό έγινε γιατί οι Ρωμαίοι ήταν φιλοπρόοδοι και όχι μόνον υιοθέτησαν πρόθυμα τα επιτεύγματα των Ελλήνων αλλά και τα προήγαγαν. Κατά την περίοδο αυτήν οι Ρωμαίοι, υιοθέτησαν τις τέχνες και τις επιστήμες που εισήγαγαν από τους κατακτημένους τους Έλληνες, μελετούσαν και εναρμονίστηκαν με τον ελληνικό φιλοσοφικό στοχασμό ακόμα και την ελληνική γλώσσα υιοθέτησαν την οποία είχαν ως γλώσσα της επιστήμης, της λογοτεχνίας και της φιλοσοφίας με αποτέλεσμα να ομιλείται σε όλη την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία παρά το γεγονός ότι η επίσημη γλώσσα της διοίκησης ήταν η λατινική γλώσσα και μάλιστα πολλοί Ρωμαίοι έγραφαν στην Ελληνική γλώσσα όπως ο Αυτοκράτορας Μάρκος Αυρήλιος και, αργότερα, ο Μ. Ιουλιανός.
Στην Μ. Ασία, την Παλαιστίνη και στην Μεσοποταμία, υπήρχαν περί τις 280 Ελληνικές πόλεις με μικτούς πληθυσμούς όπου οι κάτοικοι, έλληνες και μη, μιλούσαν ελληνικά και ακολουθούσαν την Ελληνική παράδοση παρά το γεγονός ότι η διοίκηση ήταν ρωμαϊκή. Αυτήν την ελληνίζουσα αυτοκρατορία παρέλαβε ο Μ. Κωνσταντίνος όταν κατέλαβε τον αυτοκρατορικό θρόνο.
Δευτέρα περίοδος ρωμαϊκής κατοχής
Η δεύτερη περίοδος αρχίζει με ενθρόνιση στον αυτοκρατορικό θρόνο του λεγόμενου “Μέγα” και “άγιου” και ισαπόστολου Κωνσταντίνου. Μια από τις πρώτες πράξεις του Κωνσταντίνου του Α’ (324-337) ήταν η μεταφορά της πρωτεύουσας του κράτους στην Ελληνική πόλη Βυζάντιο, την οποία μετονόμασε σε Νέα Ρώμη και την στόλισε με έργα τέχνης που απόσπασε βιαίως από ελληνικούς ναούς. Θα περίμενε κανείς η μεταφορά της πρωτεύουσας της αυτοκρατορίας μέσα στην καρδιά του ελληνισμού να συντελέσει στον πλήρη εξελληνισμό της αυτοκρατορίας, όμως στην πράξη συνέβη το αντίθετο διότι αρχίζει η συστηματική καταστροφή των ναών των Ελλήνων όπου στην θέση τους κτίζονται εκκλησίες ενώ οι ιερείς θανατώνονται με βασανιστήρια.
Κατά την περίοδο αυτήν αποκεφαλίζεται ο νεοπλατωνικός φιλόσοφος Σώπατρος ο οποίος ούτω υπήρξε ο πρωτομάρτυρας του ελληνισμού. Μετά θάνατον ο Κωνσταντίνος και παρά το εγκληματικό του παρελθόν (μεταξύ των άλλων θανάτωσε την σύζυγό του Φαύστα μέσα καζάνι με βραστό νερό), ανακηρύσσεται από το ιερατείο “Μέγας” και “Άγιος” και ισαπόστολος.
Ο Κωνστάντιος (337-361), που διαδέχθηκε τον Κωνσταντίνο τον Α’, υπήρξε ακόμα σκληρότερος. Μία από τις πρώτες ενέργειες του Κωνστάντιου είναι να θέση εκτός νόμου το «ελληνίζειν» δηλαδή την ενασχόληση με τις επιστήμες, τις τέχνες και την φιλοσοφία. Ο Κωνστάντιος θα μείνει στην ιστορία ως εκείνος που (κατά τον Λιβάνιο) «ιερά και νεώ τους μεν έκλεισε, τους δε κατέσκαψε τους δε βεβήλους αποφήνας πόρνοις ενοικείν έδωκεν» (31) δηλαδή τα μεν ιερά των Ελλήνων κατέσκαψε τους δε ναούς τους έδωσε σε πόρνες να ενοικούν.
Από το 354 αρχίζουν οι πρώτες πυρπολήσεις βιβλιοθηκών σε πολλές πόλεις της αυτοκρατορίας και περίπου αυτό θα διαρκέσει επί 1000 περίπου χρόνια. Κατά την περίοδο αυτήν θα καούν στην πυρά ανυπολόγιστος αριθμός ελληνικών βιβλίων φιλοσοφίας, λογοτεχνίας, ιστορίας, γεωγραφίας, ποιητικές συλλογές και κυρίως επιστημονικά βιβλία μαθηματικών κλπ τα οποία για τον εξαιρετικά χαμηλού πνευματικού επιπέδου όχλο αποτελούσαν (ιδιαίτερα τα μαθηματικά) κείμενα μαγείας και προϊόντα της ελληνικής «μωρίας».
Η καταστροφή της ελληνικής γραμματείς είναι ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά της επιστήμης και της πνευματικής και τεχνολογικής προόδου της ανθρωπότητος. Το αποτέλεσμα αυτών των πράξεων φαίνεται σήμερα αφού από την αρχαιοελληνική γραμματεία διεσώθει, όπως υπολογίζεται, λιγότερο από τον 1% αυτής. Αυτή η τακτική της πυρπολήσεως βιβλιοθηκών με έργα που αναφέρονται στην ελληνική παράδοση και φιλοσοφία συνεχίζεται ακόμα και σήμερα με την πυρπόληση βιβλιοπωλείων που πωλούν κατά κύριο λόγο βιβλία της ελληνικής γραμματείας και βιβλία που αφορούν τον ελληνικό πολιτισμό από τους λεγόμενους «αντιεξουσιαστές» οι οποίοι ουδέποτε έκαψαν βιβλιοπωλεία με χριστιανικές και εβραϊκές εκδόσεις.
Οι ίδιοι «αντιεξουσιαστές» βεβήλωσαν το άγαλμα του υμνητή της ελευθερίας Ρήγα Φεραίου ενώ το άγαλμα του Πατριάρχη Γρηγορίου του Ε’ που βρίσκεται δίπλα το άφησαν ανέγγιχτο. Τότε (τον χριστιανικό μεσαίων) το ιερατείο της ορθοδοξίας και ο όχλος (παρακινούμενος από το ιερατείο) χαρακτήριζαν τους Έλληνες «ειδωλολάτρες, μιαρούς κλπ» και ο όχλος (υποκινούμενος από το ιερατείο) επιτίθετο κατά των ιερών των Ελλήνων και τα κατέστρεφε τώρα οι λεγόμενοι «αντιεξουσιαστές» χαρακτηρίζουν τους Έλληνες «φασίστες και ρατσιστές» και επιτίθενται κατά βιβλιοπωλείων με εκδόσεις Ελλήνων. Ποίοι είναι αυτοί που υποκινούν τώρα τους «αντιεξουσιαστές»;
Τότε (τον χριστιανικό μεσαίων) η πολιτική ηγεσία του κράτους (αυτοκράτορες) παρακινούμενοι από το ιερατείο συνέτασσαν νόμους με τους οποίους διέτασσαν την εξόντωση του Ελληνισμού τώρα η πολιτική ηγεσία αφήνει ανέγγιχτους τους «αντιεξουσιαστές»! Μήπως η πολιτική ηγεσία γνωρίζει ποίοι κρύβονται και καθοδηγούν τους «αντιεξουσιαστές και δεν θέλει να τους θίξει»;
Τα μεγάλα ερωτήματα!
Ο Μέγας Ιουλιανός (361-363), που διαδέχεται τον Κωνστάντιο, παρά το γεγονός ότι είχε βαπτισθεί με την βία χριστιανός, διατάξει όπως παύσει κάθε είδος διωγμός κατά των εθνικών. Θεσμοθετεί απόλυτη ανεξιθρησκία και επιδιορθώνει όσους από τους ελληνικούς ναούς δεν είχαν ολοκληρωτικά καταστραφεί από τους χριστιανούς. Θέλοντας κάθε άνθρωπος να έχει την δυνατότητα να ακολουθεί ελεύθερα το θρησκευτικό του μονοπάτι επιδιώκει ακόμα και την αναστήλωση του ναού του Σολομώντα. Ο Ιουλιανός το 363 δολοφονείται πισώπλατα, κατά τον χρονικογράφο Μαλάλα, από τον Μερκούριο ο οποίος αμέσως ανακηρύσσεται από το ιερατείο «άγιος» ενώ ο Ιουλιανός «παραβάτης».
Κατά την περίοδο αυτήν και ιδίως από τους επόμενους αυτοκράτορες Θεοδόσιο τον Α’, Αρκάδιο και Ιουστινιανό έλαβαν χώρα οι μεγάλες διώξεις των Ελλήνων. Στο σημείο αυτό πρέπει να γίνει μια διευκρίνιση: την περίοδο αυτήν όταν έλεγαν «Έλληνες» εννοούσαν τους μετέχοντας της ελληνικής παιδείας και συνεπώς του ελεύθερου φιλοσοφικού στοχασμού, Έλληνες διότι οι Έλληνες που ασπάσθηκαν τον χριστιανισμό απεκδύθηκαν τον χαρακτηρισμό τους ως έλληνες, παρά το γεγονός ότι ομιλούσαν ελληνικά και πολλοί είχαν ελληνική καταγωγή αλλά χαρακτήριζαν τους εαυτούς τους απλώς ως χριστιανούς και Ρωμαίους (ή Ρωμιούς) και αυτό συνεχίσθηκε μέχρι την άλωση της Πόλης όπου π.χ. ο Γεώργιος Σχολάριος, ο μετέπειτα οικουμενικός πατριάρχης Γεννάδιος, διακηρύσσει ότι «αν και ομιλώ ελληνικά δεν είμαι Έλλην… αν με ρωτήσει κάποιος τι είμαι θα του απαντήσω ότι είμαι χριστιανός» και ο ίδιος προτρέπει «τους γουν δυσσεβείς και αλάστορας (δηλ. καταραμένους) Ελληνιστάς … πυρί και σιδήρω και ύδατι και παντίς τρόποις εξαγάρετε της παρούσης ζωής…» επίσης προτρέπει «ράβδιζε, είργε (δηλ. φυλάκιζε), είτα γλώσσαν αφαιρεί, είτα χείρα απότεμνε, κι αν και ούτως μένη κακός, θαλάσσης πέμπε βυθώ» (30).
Ο Θεοδόσιος ο Α’ (379-395) με διάταγμα που εξέδωσε στις 27 Φεβρουαρίου του 380 στην Θεσσαλονίκη ορίζει επίσημη και μοναδική θρησκεία του κράτους τον χριστιανισμό και κηρύσσει εκτός νόμου κάθε άλλη λατρεία. Όποιος δεν είναι χριστιανός χαρακτηρίζεται «ως σιχαμερός, αιρετικός, μωρός και τυφλός και απειλείται με επουράνια και επί γης τιμωρία» (βλέπε Κώδιξ Θεοδοσίου). Το 390 ο πατριάρχης Αλεξάνδρειας Θεόφιλος εξαπολύει μέγα διωγμό κατά των Ελλήνων και των Εθνικών της περιοχής. Καταστρέφει σχεδόν όλους τους μη χριστιανικούς ναούς της Αλεξάνδρειας Επακολουθεί νέα εξέγερση των Εθνικών η οποία καταπνίγεται στο αίμα και το Σεράπειο και η βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας καίγονται.
Το 392 ο Θεοδόσιος ο Α’ με νέο έδικτο απαγορεύει την θρησκεία του Δωδεκαθέου και κάθε μη χριστιανική τελετή και επακολουθούν νέες σφαγές Ελλήνων εθνικών. Το 394 ο Θεοδόσιος απαγορεύει τους Ολυμπιακούς αγώνες (39επ) ως «ελληνικό μίασμα», νομοθετεί την καταστροφή των ελληνικών ναών και καταστρέφονται οι ναοί της Ολυμπίας ενώ ορίζει την ιουδαϊκή θρησκεία ως ανεκτή από τους χριστιανούς και απαγορεύει κάθε καταστροφή Ιουδαϊκών συναγωγών. Μετά από όλα αυτά ο Θεοδόσιος χαρακτηρίζεται στην ελληνική ιστορία ως «Μέγας» και «Άγιος».
Ο Αρκάδιος (395-408) με δύο έδικτα του διατάζει ανηλεή διωγμό κατά Ελλήνων και Εθνικών. Όμως ο κίνδυνος των χριστιανών Γότθων αρχίζει να ανησυχεί τον Αρκάδιο. Ο σύμβουλος του Αρκάδιου Ρουφίνος, συμβουλεύει τον αρχηγό των Γότθων Αλάριχο να στραφεί εναντίον της Γης των Ελλήνων διότι αμύθητα πλούτη του λέγει ότι κρύβονται μέσα στους ελληνικούς ναούς και στους οίκους των Ελλήνων.
Οι Γότθοι του Αλάριχου (42) επί τρία χρόνια (396-399) συνεπικουρούμενοι από πλήθος μοναχών αρχίζουν την ισοπέδωση των ελληνικών πόλεων και την σφαγή των Ελλήνων. Το Δίων, η Μεσσηνία, το Άργος, η Νεμέα, η Λυκόσουρα, η Σπάρτη, τα Μέγαρα, η Κόρινθος και άλλες ελληνικές πόλεις καταστρέφονται ολοκληρωτικά. Τα ιερά του Διός στην Νεμέα, τα ιερά της Ολυμπιάς, τα αρκαδικά ιερά της Λυκόσουρας και πλήθος άλλων ελληνικών λατρευτικών κέντρων καταστρέφονται ολοκληρωτικά ενώ οι ιερείς τους σφάζονται ή καίγονται ζωντανοί όπως ο Ιλάριος ενώ οι αυτοκρατορικές φρουρές παρακολουθούν απαθέστατα.
Ο Αλάριχος για το «θεάρεστο» έργο της ισοπέδωσης της Ελλάδος διορίζεται από τον Αρκάδιο διοικητής της Ιλλυρίας. Το 396 με έδικτο ορίζεται ότι η ενασχόληση με τις εθνικές λατρείες αποτελεί πράξη ύστατης προδοσίας και το 397 με νέο έδικτο διατάζει το περίφημο «Ες έδαφος φέρειν» για όλους τους εναπομείναντες ναούς Ελλήνων Εθνικών. Οι αδιάκοπες διώξεις των Ελλήνων με διατάγματα των διαφόρων χριστιανών αυτοκρατόρων αποδεικνύουν ότι οι Έλληνες όπως και οι υπόλοιποι εθνικοί επέμεναν με πείσμα στις πατρώες τους αντιλήψεις εκτελώντας ακόμα και κρυφά και με κίνδυνο της ζωής τους τις ιεροπραξίες τους.
Το 408 αυτοκράτωρ αναγορεύεται ο Θεοδόσιος ο Β’ (408-450) ο οποίος συνεχίζει τους διωγμούς των Ελλήνων. Η περίοδος αυτή σημαδεύεται από τρία σημαντικά γεγονότα για τον ελληνισμό που πρέπει να αναφερθούν α) το 415 έγινε ο μαρτυρικός θάνατος της Μαθηματικού και φιλοσόφου Υπατίας από σωματοφύλακες του πατριαρχείου και καλόγηρους την οποία έγδαραν ζωντανή με κοχύλια και κατόπιν της έσπασαν τα κόκαλα και την τεμάχισαν ο δε θεωρούμενος από πολλούς συγγραφείς ως ηθικός αυτουργός Πατριάρχης Κύριλλος (σ 262) ανακηρύχθηκε από την εκκλησία «Άγιος» β) 429 όπου ροπαλοφόροι μοναχοί και αυτοκρατορικοί στρατιώτες γκρεμίζουν το χρυσελεφάντινο άγαλμα της Θεάς Αθηνάς στον Παρθενώνα και λαφυραγωγούν το ιερό και παράλληλα διώκονται οι Έλληνες εθνικοί της Αθήνας και γ) ο Θεοδόσιος ο Β’ διατάζει το κάψιμο όλων των μη χριστιανικών βιβλίων και ειδικότερα του νεοπλατωνικού φιλοσόφου Πορφύριου που υπήρξε μαθητής του Πλωτίνου.
Επί αυτοκρατόρων Μαρκιανού και Λέοντος του Α’ (450-474) συνεχίζεται το καταστροφικό έργο για ότι είχε απομείνει από την Ελληνική γραμματεία. Φιλόσοφοι και επιστήμονες με την κατηγορία ότι ελληνίζουν εκτελούνται όπως π.χ. ο Ζώσιμος, ο Ισίδωρος και ο Σεβεριανός ενώ στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου εκτελούν βασανίζουν και διαπομπεύουν πολλούς κρυφούς εθνικούς ιερείς. Επί αυτοκράτορος Ζήνωνος (474-491), εκδηλώνεται εξέγερση των Ελλήνων κατά του χριστιανικού κατεστημένου με ηγέτες τον Λεόντιο, τον Ίλλο και τον αθηναίο φιλόσοφό Παμπρέπιο, όμως παρά τον γενναίο αγώνα των η εξέγερση καταστέλλεται μέσα σε 4 χρόνια και οι επαναστάτες θανατώνονται κατά χιλιάδες
Ακολουθεί η Ιουστινιάνειος Δυναστεία ιδίως κατά την περίοδο του Ιουστινιανού ή Γιουτπράδα (527-565) κατά την οποία συνεχίζονται δια πυρός και βασανιστηρίων και με μεγαλύτερη ένταση οι διωγμοί των Ελλήνων με αιτιολογικό την «των ανοσιών και μυσαρών Ελλήνων κατεχόμενοι πλάνη».). Επί Ιουστινιανού συντάσσεται ο περίφημος «Ιουστινιάνειος κώδικας» μνημείο ανθελληνικού παροξυσμού και καταργεί τους Ολυμπιακούς Αγώνες και μέσα στα αντίποινα είναι η αφαίρεση κτημάτων των Ελλήνων τα οποία δίδονται στην εκκλησία.
Το 529 ο Ιουστινιανός κλείνει την φιλοσοφική σχολή των Αθηνών και δημεύει την περιουσία της. Στην Κωνσταντινούπολη φυλακίζονται, βασανίζονται και εκτελούνται γραμματικοί, ρήτορες, νομικοί και λόγιοι με την κατηγορία ότι είναι «Έλληνες» διότι το έλληνας σημαίνει πλέον τον μισερό ειδωλολάτρη και αποτελεί ύβρη για έναν άνθρωπο να ονομάζεται έλληνας. Τέλος το 562 νέος διωγμός των Ελλήνων και λοιπών εθνικών σε Αθήνα, Παλμήρα και Κωνσταντινούπολη και ο χρονικογράφος Ι. Μαλάλας στο έργο του «Χρονογραφία» γράφει χαρακτηριστικά ότι Έλληνες πιάστηκαν και διαπομπεύθηκαν μέσα στην Κωνσταντινούπολη ταυτόχρονα με το κάψιμο ελληνικών βιβλίων και εικόνων των Θεών.
Επί αυτοκράτορος Τιβέριου (578-582), δεν υπάρχουν πλέον εθνικοί έλληνες οι οποίοι να δηλώνουν δημοσίως το Έλληνες και το Εθνικοί αλλά οι εναπομείναντες πιστοί στις πατρώες παραδόσεις κινούνται κρυφά. Έτσι την περίοδο αυτήν εκατοντάδες κρυπτοεθνικοί εκτελούνται, παλουκώνονται, αποκεφαλίζονται και σταυρώνονται όταν αποκαλυφθούν τα θρησκευτικά τους πιστεύω όπως π.χ. ο ύπαρχος Ανατολής Ανατόλιος. Οι έλληνες εθνικοί πλέον έχουν εξοντωθεί και επιζούν όσοι βαπτίστηκαν χριστιανοί και όσοι είχαν τα οικονομικά μέσα μεταναστεύουν προς τις χώρες της κεντρικής Ευρώπης.
Επί αυτοκράτορος Μαυρίκιου (582-602), συνεχίζονται οι διωγμοί κατά οποιουσδήποτε κριθεί ύποπτος για εθνική λατρεία και με συνοπτικές διαδικασίες τον οδηγούν στην πυρά ή τον σταυρώνουν αφού προηγουμένως τον βασανίσουν.
Ακολουθεί η Ηράκλειος δυναστεία (610-717) κατά την οποία συνεχίζονται οι διωγμοί. Ο Ηράκλειος υπήρξε μεγάλος στρατηγός. Το βάρος των προσπαθειών του επικεντρώθηκε στην απόκρουση των Αβάρων, των Σλάβων και κυρίως των Περσών. Το 627 μετά νικηφόρα εξαετή εκστρατεία κατά των Περσών κατάφερε να κλείσει ειρήνη με τους Πέρσες οι οποίοι επέστρεψαν στους Βυζαντινούς την Συρἰα, την Παλαιστίνη, την Αίγυπτο και τον Τίμιο Σταυρό. Οι μακροχρόνιοι πόλεμοι με τους Πέρσες εξασθένησαν τόσο την αυτοκρατορία όσο και τους Πέρσες και αυτό διευκόλυνε τους Άραβες ώστε να καταλάβουν εύκολα την Παλαιστίνη, την Συρία και την Αίγυπτο.
Επίσης οι διώξεις από το ορθόδοξο Βυζάντιο των αιρετικών κυρίως Νεστοριανών και Μονοφυσιτών που ζούσαν στις περιοχές αυτές τους ώθησαν να συνεργαστούν με τους Πέρσες και ιδίως αργότερα με τους Άραβες, οι οποίοι έδειχναν θρησκευτική ανοχή, πράγμα που είχε καταστρεπτικές συνέπειες για την Βυζαντινή αυτοκρατορία. Αυτό ακριβώς εκμεταλλεύτηκαν οι Άραβες και εύκολα απέσπασαν από τους Βυζαντινούς μόνον με 27.000 άνδρες αρχικά μεν την Συρία, την Παλαιστίνη και την Αίγυπτο, αργότερα δε και άλλες περιοχές όπου οι περισσότεροι κάτοικοι έγιναν μωαμεθανοί. Στα μετέπειτα χρόνια οι Άραβες επεκτείνουν τις κατακτήσεις τους και φθάνουν να πολιορκήσουν ακόμα και την Κωνσταντινούπολη. Προς την πλευρά της Βαλκανικής χερσονήσου το 679 οι Βούλγαροι καταλαμβάνουν την Βάρνα, καθυποτάσσουν τις γύρω φυλές Σλάβων και εγκαθίστανται οριστικά στην κάτω Μοισία.
Γενικότερα οι διώξεις των Ελλήνων και οι θρησκευτικές διενέξεις μέσα στους κόλπους της Βυζαντινής αυτοκρατορίας ήταν η αιτία να καταστραφεί ο ακμάζων Ελληνισμός με τους θεσμούς του στις πόλεις κυρίως της Συρίας και της Αιγύπτου και να κυριαρχήσουν οι ιθαγενείς λαοί των περιοχών αυτών που ζούσαν στην ύπαιθρο, οι οποίοι αντιτάχτηκαν στο Βυζαντινό κράτος και τελικά προσχωρήσαν στους Άραβες με τους οποίους είχαν και φυλετική συγγένεια. Έτσι οι Έλληνες των περισσοτέρων από τις προαναφερθείσες 280 ελληνικές πόλεις χάθηκαν και όσοι επέζησαν και άφησαν απογόνους σήμερα λέγονται Ιταλοί, Σύριοι, Παλαιστίνιοι, Πέρσες, Ιορδανοί, Ιρακινοί, Άραβες, Αιγύπτιοι Τούρκοι κλπ αλλά δεν γνωρίζουν πλέον ότι είναι Έλληνες.
Μέχρι και την 11η εκατονταετηρίδα το Βυζαντινό κράτος ήταν ακόμη το πλουσιότερο κράτος της γης, και μπορούσε να συγκροτήσει αξιόλογη δύναμη στρατού και ναυτικού για να προστατεύσει τα σύνορα, όμως, περί το τέλος της Μακεδονικής Δυναστείας, έχασε την «Μεγάλη Ελλάδα» (δηλαδή την κάτω Ιταλία και την Σικελία).
Στην Βαλκανική έχασε τις βόρειες περιοχές. Κοντά στον Δούναβη εγκαθίστανται σλαβικές φυλές και Βούλγαροι, οι Έλληνες περιορίζονται στα παράλια. Επίσης σλαβικές φυλές προωθούνται νοτιότερα κατά καιρούς σε περιοχές γύρω από την Θεσσαλονίκη, στην Θεσσαλία, στην Ήπειρο και κατά τα μέσα της 8ης εκατονταετηρίδας οι φυλές αυτές καταλαμβάνουν σημαντικές περιοχές της Πελοποννήσου.
Έτσι ενώ στις βόρειες περιοχές οι Έλληνες περιορίσθηκαν στις παραλιακές περιοχές νοτιότερα, από την Μακεδονία μέχρι του Ταινάρου αναγκάσθηκαν να παραχώρηση στις σλαβικές φυλές αρκετές περιοχές της υπαίθρου. Αλλά εδώ ο ελληνικός πληθυσμός ήταν πολυπληθέστερος και επικρατέστερος και κατόρθωσε στο διάστημα από την 8η έως την 14η εκατονταετηρίδα να αφομοιώσει ή να τις εκδιώξει τις σλαβικές αυτές φυλές. Έκτος από τους Σλάβους και Βουλγάρους είχαν εγκατασταθεί κατά την 10η και 11η εκατονταετηρίδα στις ευρωπαϊκές περιοχές της αυτοκρατορίας Βλάχοι, Αλβανοί, Αρμένιοι, Σύριοι, Τούρκοι, Μαδραΐτες, ακόμη και Ιουδαίοι.
Άλλο κακό αυτής της περιόδου ήταν οι λεηλασίες των παραλίων και των νησιών από τους μωαμεθανούς πειρατές. Το 896 πειρατές κατάσφαξαν όλους τους κατοίκους της Δημητριάδος. Παρόμοιες καταστροφές δοκίμασαν τα νησιά Αίγινα, Πάρος, Νάξος, Λέσβος. Το έτος 904 πειρατές κατέλαβαν την Θεσσαλονίκη, έσφαξαν πολλούς κατοίκους, λεηλάτησαν την πόλη και πήραν μαζί τους στην αιχμαλωσία 22.000 νέους.
Κατά την 7η εκατονταετηρίδα η Αίγυπτος και η Συρία καταλαμβάνονται από τους Άραβες. Όλες οι μεγάλες πόλεις, που έκτισε εκεί ο Μέγας Αλέξανδρος και οι διάδοχοι του χάνονται οριστικώς, εξ αιτίας κυρίως των θρησκευτικών διενέξεων όπου οι Ορθόδοξοι στράφηκαν κατά των Νεστοριανών, των Μονοφυσιτών και των Παυλιανιτών. Μαζί με τις πόλεις χάνεται και ο εκεί Ελληνισμός, που ήταν σε μεγάλη ακμή. Η ελληνική γλώσσα υποχωρεί μπροστά στην αραβική. Οι Έλληνες αυτοί είναι σήμερα Άραβες, Σύριοι, Πέρσες, Ιορδανοί, κλπ και από αυτούς είναι ζήτημα αν υπάρχουν σήμερα κάποιοι που θυμούνται ότι ήσαν κάποτε Έλληνες.
Στην Μικρά Ασία ο ελληνικός πληθυσμός ήταν πυκνότερος αλλά ο Ελληνισμός αυτός αφανίσθηκε, γιατί στερήθηκε τις παραδόσεις, τις αναμνήσεις και τα αισθήματα φιλοπατρίας του Ελληνισμού και πέραν αυτού, λόγω των διώξεων από τον κλήρο όσων τολμούσαν να αυτοπροσδιοριστούν ως Έλληνες, αφού δεν τολμούσαν να πουν ότι είναι Έλληνες και έτσι έχασαν την ελληνική τους συνείδηση. Ποίοι φταίνε γι αυτό;
Κατά τις επόμενες εκατονταετίες η αυτοκρατορία συνεχώς εξασθενεί και αδυνατεί να συγκρατήσει τα στίφη των βαρβάρων που εισβάλουν από κάθε κατεύθυνση. Η Ιταλία κατακτήθηκε από τους Φράγκους και αργότερα Σαρακηνοί εισβάλουν και κατακτούν την Σικελία με αποτέλεσμα μέρος από τους εκεί Έλληνες της Μεγάλη Ελλάδος να χαθούν. Στην βαλκανική χερσόνησο εισβάλουν Γότθοι, Άβαροι, Σλάβοι και Βούλγαροι οι οποίοι επί αιώνες έσφαζαν, αφάνιζαν και φεύγοντας έσερναν μαζί τους στην αιχμαλωσία ελληνικούς πληθυσμούς με αποτέλεσμα το μεγαλύτερο μέρος του ελληνισμού της βόρειας Βαλκανικής να σφαγή ή να αφομοιωθεί με τους εισβολείς.
Μια από τις συνέπειες αυτών των εισβολών και της καταστροφής των Ελληνικών πληθυσμών της Βαλκανικής χερσονήσου είναι το λεγόμενο σήμερα μακεδονικό πρόβλημα. Στην Μικρά Ασία, στην Συρία, στην Μεσοποταμία, στην Παλαιστίνη και στην Αίγυπτο εισβάλουν Πέρσες, Άραβες και αργότερα Τούρκοι που εγκαθίστανται εκεί και όλες οι ελληνικές πόλεις και οι εκεί Έλληνες σφάζονται ή αφομοιώνονται με την βία από τους εισβολείς με αποτέλεσμα να χαθούν οριστικά όλοι οι εκεί ελληνικοί πληθυσμοί.
Τέλος οι σταυροφορίες και ιδιαίτερα η 4η σταυροφορία υπήρξε καταστρεπτική για την Βυζαντινή αυτοκρατορία η οποίας, δεν είναι υπερβολή να πούμε, ότι τότε ουσιαστικά καταλύθηκε. Μετά την 4η σταυροφορία και την απελευθέρωση της Κων/πόλεως από τους Λατίνους η αυτοκρατορία είχε τόσο πολύ εξασθενήσει ώστε το 1453 έγινε η τυπική της κατάλυση.
Μια σημαντική διαφορά μεταξύ του ανθρώπου και των Θεών (όπως τους εννοούν οι Έλληνες) εκτός από την τεραστία διαφορά στο νοητικό, το γνωστικό κλπ επίπεδο, είναι η αθανασία. Οι άνθρωποι είναι θνητοί ενώ οι Θεοί αθάνατοι. Οι ΘΕΟΙ, σύμφωνα με την ελληνική θρησκεία, βοηθούν τους ανθρώπους να αποκτήσουν την γνώση, να προοδεύσουν πνευματικά ώστε να αποκτήσουν κι αυτοί την αθανασία (δηλαδή να γίνουν κι αυτοί Θεοί) και αυτό γινότανε μέσω των μυστηριακών σκηνωμάτων (Ελευσίνιων Μυστηρίων κλπ).
Αντίθετα ο Θεός των βιβλικών θρησκειών (δηλαδή ο Γιαχβέ), θέλει τον άνθρωπο χωρίς γνώση (δηλαδή σε κατάσταση αποκτηνώσεως). Όταν όμως ο άνθρωπος έφαγε από το «ξύλο» της γνώσεως ο Γιαχβέ είπε ότι με την απόκτηση της γνώσεως [ο άνθρωπος] έγινε σαν αυτόν και [φοβάται] ότι αν ακολούθως [ο άνθρωπος] φάγει και από το «ξύλο» της ζωής δηλαδή της αθανασίας θα αποκτήσει και την αθανασία! Γι αυτό τον εξεδίωξε από τον «παράδεισο» και τον «καταδίκασε» να εργάζεται, θεωρών ότι η εργασία είναι καταδίκη κι όχι ευλογία! Ας μας προβληματίσει αυτή η διαφορά!
Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΥΠΟΘΕΣΗ
Εμείς οι Έλληνες από το 330 μ.κ.ε. μέχρι το τέλος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας γνωρίσαμε αφανισμό τόσο του 99% της πολιτιστικής μας κληρονομίας όσο και της ύπαρξής μας ώστε σήμερα να αποτελούμε χωρίς υπερβολή περίπου το 20% του Ελληνισμού και σήμερα με την καθοδηγούμενη λαθρομετανάστευση κινδυνεύουμε με ολοκληρωτική εξαφάνηση. Αυτό το φοβερό ολοκαύτωμα των Ελλήνων προγόνων μας η πλειοψηφία του λαού το αγνοεί γιατί εσκεμμένα οι κρατούντες (που είναι διάδοχοι αυτών που μας κατάσφαξαν) το κρύβουν.
Ο όρος «εβραιοχριστιανοί» οφείλεται στο ότι: α) το σημαντικότερο μέρος της «βίβλου» δηλαδή του ιερού βιβλίου των χριστιανών· το αποτελούν τα ιερά βιβλία των Εβραίων και τα υπόλοιπα (καινή διαθήκη) είναι εξαρτημένα από τα ιερά βιβλία των Εβραίων γιατί παραπέμπουν σ’ αυτά και συνεπώς ο χριστιανισμός δεν μπορεί να υπάρξει ως θρησκεία χωρίς τα ιερά βιβλία των Εβραίων δηλαδή είναι θρησκεία μέσα από την θρησκεία των Εβραίων, β) ο κύριος πρωταγωνιστής του έργου του χριστιανισμού· ο Ιησούς ή Γιαχβέ ή Ιεχωβάς ήταν Εβραίος και θεωρείται από τους χριστιανούς ως ο αναμενόμενος μεσσίας των Εβραίων και γ) ο Γιαχβέ Ιησούς έλεγε ότι δεν ήλθε να καταργήσει την εβραϊκή θρησκεία αλλά για να την συμπληρώσει. Επομένως ο χριστιανισμός είναι η «συμπληρωμένη» εβραϊκή θρησκεία. Τώρα τι δουλειά έχει ο ΕΛΛΗΝΑΣ με τα Εβραϊκά δρώμενα (σωστά ή λάθος μας είναι αδιάφορο) μόνο το σάπιο μυαλό ενός χριστιανού μπορεί να εξηγήσει, άλλωστε είναι γνωστό ότι η ΛΟΓΙΚΗ είναι απούσα στις θεολογικές υποθέσεις!!!
Το θρησκευτικό συναίσθημα είναι έμφυτο στον άνθρωπο. Όταν αυτό το συναίσθημα γίνεται καταλύτης για την πνευματική αλλά και κοινωνική εξέλιξη του άνθρωπου, τότε μπορούμε με βεβαιότητα να ισχυριστούμε, ότι η συγκεκριμένη θρησκεία που γεμίζει αυτό το έμφυτο συναίσθημα αποτελεί θρησκεία που συντελεί στην πρόοδο της ανθρωπότητας. Όταν όμως μια θρησκεία από την μια δημιουργεί ουσιαστικά ανελεύθερα και καταπιεσμένα πνευματικά και όχι μόνο άτομα και από την άλλη αποτελεί το όχημα για ομάδες ανθρώπων να επιβουλεύονται και να εκμεταλλεύονται με το χείριστο τρόπο τον λαό, πατώντας πάνω ακριβώς σε αυτό το θρησκευτικό συναίσθημα, τότε η συγκεκριμένη θρησκεία είναι υπεύθυνη για την δημιουργηθείσα πνευματική αναπηρία της ανθρωπότητας. Και όχι ακριβώς υπεύθυνη αλλά συνυπεύθυνη γιατί ο κάθε άνθρωπος οφείλει, σαν μια πνευματική, σωματική και ολοκληρωμένη οντότητα που είναι, να προσπαθεί συνέχεια για την δική βελτίωση. Οπότε η αποδοχή εκούσιας ή συνειδητής, μιας καταστάσεως που τον εμποδίζει να πράξει τα ανώτερο, βαρύνει σε πολύ μεγάλο βαθμό και τον ίδιο.
Και αυτό είναι το κύριο νόημα του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ. Η Συμμετοχή, η Δράση, η ανάληψη ευθυνών. Με άλλα λόγια, ο απώτερος στόχος του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ είναι το ακριβώς αντίθετο του εβραιοχριστιανισμού· δηλ. να αποτελεί μια στοχαστική, ανεξάρτητη και πάνω απ’ όλα ουσιαστική και για τον ίδιο αλλά και για τον συνάνθρωπο, Ζωή.
Τέλος νομίζω ότι τώρα έφτασε το πλήρωμα του χρόνου για μας τους Έλληνες να επανέλθουμε στην γνήσια Ελληνική μας παράδοση, αυτήν που ανέπτυξε τις επιστήμες και που δημιούργησε Παρθενώνες και έργα τέχνης και πολιτισμού για τα οποία όλη η ανθρωπότητα υποκλίνεται και να απεκδυθούμε κάθε δοξασία που υποδουλώνει το πνεύμα και το κάνει υποχείριο δογμάτων αντιθέτων με τον ελεύθερο φιλοσοφικό στοχασμό.
Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΟΥ ΓΙΑΧΒΕ η ΙΑΧΩΒΑ
Η ΓΝΩΣΗ
Η γνώση των Νόμων της λειτουργούσης Φύσεως δίδει στον κάτοχό της πτέρυγας αετού και δύναμη λέοντος, ώστε να έχει την δυνατότητα να υποτάξει στην θέλησή του τις μορφές του απείρου. Σε αντίθεση με την αξία της γνώσεως υπάρχει η αρνητική διδαχή· από την λεγόμενη «παλαιά διαθήκη» η οποία ατυχώς μέσω των «βιβλικών» λεγομένων θρησκειών διασώθηκε μέχρι σήμερα και διδάσκει ότι η γνώση του «καλού» και του «κακού» αποτελεί τον απαγορευμένο για τον άνθρωπο καρπό και συνεπώς είναι θεϊκή κατάρα την οποία πρέπει να αποφύγει ο άνθρωπος γιατί διαφορετικά θα προκαλέσει την οργή του «ενός εξωκοσμικού θεού ή Ιαχωβά ή Γιαχβέ» και ότι δεν θα έχει θέση στον «παράδεισο» δηλαδή σε χώρο όπου ο άνθρωπος θα παραμένει αδρανής σαν φυτό και σε κατάσταση άγνοιας δηλαδή αποκτήνωσης κι ότι αυτή η κατάσταση (της αδράνειας και άγνοιας) αποτελεί τέτοια ευτυχία που ορισμένοι θυσιάζουν την ζωή τους γι’ αυτήν και κατά τον μεσαίωνα κατέστρεψαν έναν λαό, τους Έλληνες και όλα τα πολιτισμικά τους στοιχεία!. Η γνώση δεν είναι κατάρα αλλά είναι δύναμη και μάλιστα η μεγαλύτερη μέσα στο Σύμπαν και συνεπώς ευλογία την οποία ο πνευματικός κόσμος μεταβιβάζει στην ανθρωπότητα ώστε μέσω αυτής να προοδεύει και εξελίσσεται πνευματικά.
Η ΕΡΓΑΣΙΑ
Η εργασία για τον ελεύθερο άνθρωπο είναι ύψιστη αρετή και ο οποίος όχι μόνον δοξάζει την εργασία και τους εργάτες αλλά και καταδικάζει τους άεργους και κατ’ επέκταση καταδικάζει τον παρασιτισμό και την μάστιγα της ανθρωπότητας που έχει ως εφεύρημα αφενός μεν το οικονομολογικό θεώρημα της «ήσσονος προσπάθειας» (δηλαδή κέρδος με ελάχιστη προσπάθεια, ανεξάρτητα από τον σκοπό και προορισμό αυτής της προσπάθειας) και αφετέρου την αρνητική διδαχή από την «παλαιά διαθήκη» και διδάσκει ότι η εργασία είναι θεϊκή κατάρα στην οποίαν καταδικάστηκε και πρέπει να υποκύψει ο άνθρωπος γιατί οι «πρωτόπλαστοι» παραβίασαν την εντολή του «ενός εξωκοσμικού θεού του Γιαχβέ»
Η εργασία δεν είναι κατάρα αλλά ευλογία την οποία ο πνευματικός κόσμος κληροδότησε στην ανθρωπότητα γιατί μέσω αυτής προοδεύει και εξελίσσεται πνευματικά και πολιτιστικά. Η αποφυγή της εργασίας, ακόμα και αν βασίζεται σε «ιερά βιβλία», προκαλεί στασιμότητα που αποτελεί έμπνευση του σκότους, το οποίο δεν θέλει την πρόοδο και εξέλιξη της ανθρωπότητας, αφού η εργασία είναι μοχλός προόδου και εξελίξεως της ανθρωπότητας και, πέραν του χρησίμου αποτελέσματος, μας αποκαλύπτει τα μυστικά της Φύσεως, τόσο της οργανικής όσο και της πνευματικής.
Η ΑΘΑΝΑΣΙΑ
Η ουσιώδης διαφορά μεταξύ του ανθρώπου και των Θεών· όπως τους εννοούν οι Έλληνες, είναι η αθανασία. Οι άνθρωποι είναι θνητοί ενώ οι Θεοί αθάνατοι. Οι Θεοί, σύμφωνα με την ελληνική θρησκεία, βοηθούν τους ανθρώπους να αποκτήσουν την γνώση, να προοδεύσουν και να αποκτήσουν την αθανασία (δηλαδή να γίνουν κι αυτοί Θεοί) και αυτό γινόταν μέσω των μυστηριακών σκηνωμάτων. Αντίθετα ο Γιαχβέ, θέλει τον άνθρωπο χωρίς γνώση δηλαδή σε κατάσταση αποκτήνωσης και φοβάται μήπως αποκτήσει κι ο άνθρωπος την αθανασία και γίνει σαν αυτόν! Ας μας προβληματίσει αυτή η διαφορά! Απορώ, τι τέλος πάντων είναι ο Γιαχβέ; Είναι ο δημιουργός του κόσμου ή ο άρχων του σκότους!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου