ΠΡΟΤΥΠΟ ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Στο “πώς μπορεί να υπάρξει πραγματικά (και όχι ψευδεπίγραφα, όπως τώρα) Λαϊκή Κυριαρχία, (την οποία επικαλείται το Σύνταγμα σαν βάση του πολιτεύματος, αλλά ταυτόχρονα την φιμώνει με άλλες διατάξεις του)”, απαντά η βεβαιότητα πώς, το όραμα αυτό, δεν μπορεί να είναι άλλο από την αναστήλωση και  αποκατάσταση της λειτουργίας μίας πραγματικής (και όχι ψευδεπίγραφης, σαν της σημερινής)  Δημοκρατίας.

Δηλαδή, μίας Δημοκρατίας στην οποία η βούληση (θέληση) του λαού (και όχι ενδιάμεσων μηχανισμών «αντιπροσώπευσής» του που αλλοιώνουν τη θέλησή του) θα  αποτελεί άμεση προσταγή προς εκτέλεσή της από την Εκτελεστική Εξουσία (κυβέρνηση).

Αυτό, μπορεί να γίνει μόνο με τον  θεσμικό και οριστικό παραμερισμό από τα κέντρα λήψεως αποφάσεων (Βουλή, Κυβέρνηση) της θεσμοθετημένης πλαγίως πολιτικής και οικονομικής Ολιγαρχίας, που κυβερνά σήμερα τον τόπο,  υπό τον μανδύα της Δημοκρατίας, σφετεριζόμενη ύπουλα τη δημοκρατική νομιμότητα, μέσα από τη λειτουργία τής κομματοκρατρίας.

Δεν μπορεί να συνεχιστεί το σημερινό χάλι που όλοι βλέπουμε και υφιστάμεθα “στο πετσί” μας, φτωχαίνοντας, εξευτελιζόμενοι, ψεκαζόμενοι και δερόμενοι όταν αντιστεκόμαστε.

Δεν μπορεί να συνεχιστεί το ξεφτύλισμα της Δημοκρατίας, όπου το κόμμα παίζει ταυτόχρονα το ρόλο της κυβέρνησης, της Βουλής και της Δικαιοσύνης…

Δεν μπορεί να συνεχιστεί η πολιτική κατάντια, κάποια οικογενειοκρατούμενη ελίτ, να εκμαιεύει την εξουσιοδότησή της από τον λαό, στήνοντας προπαγανδιαστικούς μηχανισμούς παραγωγής φόβου, ή εκδίδοντας επιταγές χωρίς κανένα αντίκρυσμα και χωρίς καμία τιμωρία γι’ αυτή την απάτη της, που είναι “η μητέρα όλων των απατών”.

Το ότι αυτό δεν είναι Δημοκρατία, είναι πλέον φανερό και στον κάθε δύσπιστο.

Το μόνο που πετυχαίνει το σύστημα, αποκαλώντας “Δημοκρατία” τον εαυτό του, δηλαδή αυτό το εξευτελισμένο κατάντημα, είναι να απαξιώνεται το μόνο  πολίτευμα (ηΔημοκρατία) , μέσα από το οποίο η κοινωνία μπορεί να προοδεύει.

Η απαξίωση αυτή, οδηγεί στην, εκ μέρους σημαντικού ποσοστού της Ελληνικής κοινωνίας,  προτίμηση μίας (φανερής πλέον και όχι κρυπτόμενης) Δικτατορίας. Αυτό, ήδη ακούγεται στις μέρες μας (τέλη του 2012) και σιγά-σιγά θα δυναμώνει αυτή η επίκληση, ώσπου να αρχίσει να προβάλλεται και ως λαϊκή απαίτηση. Τότε θα έχει έρθει η ώρα του φασισμού, που σημαίνει βίαιο και βαθύ θάψιμο της Δημοκρατίας.

Πρέπει, λοιπόν,  το συντομώτερο δυνατό, να ανα-στήσουμε το πολίτευμα της Δημοκρατίας, για να αποτρέψουμε τέτοιες εκδοχές στο εγγύς μέλλον της ζωής μας.

Το “ξαναχτίσιμο” αυτό της Δημοκρατίας, δεν αποτελεί ένα από αυτά που χρειάζεται να γίνουν στον τόπο.

Είναι το μόνο που χρειάζεται, καθώς η αποκατάσταση της Δημοκρατίας, οδηγεί, αυτομάτως, στη λύση όλων των προβλημάτων που ταλανίζουν τη σημερινή κοινωνία μας, αφού η απόφαση για τη λύση κάθε προβλήματος, δεν θα είναι απόφαση ενός μέρους της κοινωνίας, (εκπροσωπούμενου από κάποια ελίτ κομματικού μηχανισμού και τα συμφέροντά της) αλλά θα είναι απόφαση του συνόλου τής κοινωνίας, δρώντος σε ένα συμπαγές και ακομμάτιαστο (και ακομμάτιστο) σώμα, την (πραγματική) Βουλή/βούληση των Ελλήνων που θα απαρτίζεται από πολίτες βουλόμενους και όχι από  βουλευτές άβουλους πολιτευόμενους, γονατισμένους από το βάρος της κομματικής δουλείας.

Θα τελειώσει, έτσι, η (ανάλογα με τις κομματικές προτιμήσεις και τα κρυμένα πίσω τους συμφέροντα) πολυσπερμία των προτεινόμενων λύσεων στα διάφορα προβλήματα του τόπου, που, τελικά, εμποδίζει την άμεση λήψη μέτρων αντιμετώπισής τους, με αποτέλεσμα να λιμνάζουν επί χρόνια άλυτα, δημιουργώντας, όλα μαζί, ένα τέλμα που εμποδίζει κάθε πρόοδο.

• Το αν θα παραμείνουμε αιχμάλωτοι των όρων των “Μνημονίων” ή όχι, θα το αποφασίσει με άμεσο τρόπο η κοινωνία και όχι ο, ενδεδυμένος το κοστούμι του υπουργού ή του πρωθυπουργού, εξαρτημένος από τη “Διεθνή του Χρήματος”, “βουλευτής”/υπάλληλός της.

• Το αν η οικονομία θα ακολουθήσει το σοσιαλιστικό πρότυπο ή το φιλελεύθερο, ή κάτι ανάμεσα στα δύο, θα το αποφασίσει με άμεσο τρόπο η κοινωνία και όχι ο ινστρούχτορας του κόμματος ή ο, ενδεδυμένος το κοστούμι του υπουργού, εξαρτημένος από (διεθνή ή εντόπια) επιχειρηματικά συμφέροντα, υπάλληλός της.

• Τη λύση του “μεταναστευτικού”, θα την αποφασίσει με άμεσο τρόπο η κοινωνία και όχι τα οικονομικά ή κομματικά  συμφέροντα που εδράζονται σ’ αυτό για να δρέπουν ψήφους ή να απομυζούν τον πακτωλό χρήματος που ρέει στις ρίζες του προβλήματος.

• Τη χάραξη των γενικών κατευθύνσεων της εξωτερικής πολιτικής της χώρας,  την οποία θα υπερασπισθεί με το δικό της κορμί, θα την εγκρίνει με άμεσο τρόπο η κοινωνία και όχι τα ξένα συμφέροντα, μέσα από το “δικό” τους πολιτικό προσωπικό που αυτά έχουν προωθήσει στα κέντρα λήψης αποφάσεων του Ελληνικού μέλλοντος.

• Τη χάραξη ή μή της ΑΟΖ ή τον τρόπο αξιοποίησης του κάθε λογής εθνικού πλούτου,  θα τα αποφασίσει με άμεσο τρόπο η κοινωνία και όχι τα οικονομικά συμφέροντα που καραδοκούν μέσα στους κομματικούς μηχανισμούς (όρα Siemens, Υποβρύχια, κλπ).

• Το αν η “Παιδεία” μας πρέπει να παράγει παπαγάλους ή πολίτες με κριτική σκέψη, θα το αποφασίσει η κοινωνία και όχι αυτοί που θέλουν ένα λαό “υπνωμένο” και συνεχώς υπνωτιζόμενο με το κυνήγι της χυδαίας κατανάλωσης, δηλαδή τού όλο και περισσότερου χρήματος, ως καρότου ποτέ αποκτούμενου.

• Το αν η κοινωνία θα τ ρέχει πίσω από την υπερκατανάλωση που υπαγορεύουν τα συμφέροντα της Διεθνούς του Χρήματος ή όχι,  θα το αποφασίσει η κοινωνία και όχι η ελίτ/τσιράκι αυτής της “Διεθνούς”.

• Το αν, σε κάθε περίπτωση, πολεμήσουμε ή συμβιβαστούμε, θα το αποφασίσει η κοινωνία (η οποία και θα πληρώσει το τίμημα) και όχι μία ελίτ που, ούτως ή άλλως, θα παρακολουθεί εκ του ασφαλούς μακρόθεν τον πόλεμο, “παίζοντας” τα συμφέροντα άλλων, στη ματωμένη τσόχα των πολεμοκάπηλων.

Και, επειδή μπορεί σε πολλούς να δημιουργηθεί το εύλογο ερώτημα: “πώς όλα αυτά μπορούν να γίνουν στην πράξη;”,  πρέπει να αναφερθούν, πολύ επιγραμματικά, κάποιες βασικές αρχές ενός πρότυπου Άμεσης Δημοκρατίας.

Ο οραματισμός αυτής της (πραγματικής) Δημοκρατίας, προϋποθέτει:

• Εκλογή  του Προέδρου της Δημοκρατίας (τό πρόσωπο του οποίου δεν μπορεί να έχει οποιαδήποτε κομματική εξάρτηση ή σχέση) απ” ευθείας από τον λαό.  Ο ΠτΔ συνθέτει την Κυβέρνηση της χώρας από τους (για τον κάθε κυβερνητικό τομέα) αρίστους πολίτες και προϊσταται της εκτελεστικής εξουσίας/κυβέρνησης.
• Κατάργηση της εκλογής κομματικών βουλευτών και αντικατάστασή της από (αδιάβλητη) κλήρωση πολιτών (που πληρούν ένα ελάχιστο νοητικών, γνωστικών και ηθικών προσόντων) για μία σχετικά σύντομη (π.χ 18μηνη) θητεία, πριν την έναρξη της οποίας, περνούν από ένα εντατικό 3/μηνο “σεμινάριο” προετοιμασίας τους για την υψηλή αυτή εθνική αποστολή τους.

Αυτές οι δύο (όχι και τόσο πολύπλοκες) αλλαγές στο σύστημα της “Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας” που λειτουργεί ήδη, συνθέτουν την ανατροπή της Ολιγαρχίας που κυβερνά την Ελληνική (και όχι μόνο) κοινωνία,καθώς:  Η, με αυτό τον τρόπο, εγκατάσταση και λειτουργία μίας μορφής «Κοινοβουλευτικής / Άμεσης Δημοκρατίας», φέρνει πραγματικά  (και όχι ψευδεπίγραφα, όπως ευαγγελίζονται τα κόμματα, ψευδόμενα) «τον λαό στην εξουσία» , παραχωρώντας του την αμεσότητα (χωρίς ενδιάμεσους μηχανισμούς αντιπροσώπευσής του) της νομοθετικής Εξουσίας, τον ένα από τους τρείς πυλώνες της Δημοκρατίας (Εκτελεστική εξουσία, Νομοθετική εξουσία, Δικαιοσύνη) και εγκαθιστώντας τον κυρίαρχα στον θώκο του εντολέα και άμεσου ελεγκτή της υλοποίησης των εντολών του.

Με αυτό τον τρόπο :

• Αποκαθίσταται η “διάκριση των τριών Εξουσιών” που απαιτεί η λειτουργία της Δημοκρατίας, σαν στρόφιγγα εγγύησης του αδιάβλητου της δημοκρατικότητας των αποφάσεων και της εκτέλεσής τους.
• Καταργείται αυτομάτως και οριστικά η εμπορευματοποίηση της πολιτικής, δηλαδή η αδιαφάνεια και διαφθορά που εγκυμονεί η εξάρτηση της εκλογής του κόμματος και του βουλευτή, από τους δύο κύριους παράγοντες της πολιτικής διαφθοράς:

◦     από τους χρηματοδότες της (την οικονομική ολιγαρχία, στην οποία περιλαμβάνεται και η «μιντιοκρατία», άλλο ένα εξάμβλωμα της κρατούσας “Δήθεν Δημοκρατίας” που οφείλει την ύπαρξή του στην κομματοκρατία).   Κόβει οριστικά και αμετάκλητα τον ομφάλιο λώρο, μέσω του οποίου η «μιντιοκρατία» (δηλαδή η οικονομική ολιγαρχία που αποτελεί το αφεντικό τής κομματοκρατίας) μπορεί να ποδηγετεί την πολιτική εξουσία, καθώς τα “μίντια” αποτελούν τον σύγχρονο “μαγικό αυλό” που οδηγεί τα πρόβατα στο μαντρί (ψηφοδόχο) που αυτή (η μιντιοκρατία) επιθυμεί, σύμφωνα με τα, εκ των προτέρων συμφωνημένα με το υποστηριζόμενο κόμμα,  συμφέροντά της.

◦     από τα συμφέροντα των, οργανωμένων σε συνδικάτα, ψηφοφόρων, παρουσιαζόμενα ως “συνδικαλιστικά”, αλλά, όπως όλοι (και οι τυφλοί ακόμα) βλέπουν, καθαρώς κομματικά.

• Καταργείται οριστικά κάθε δυνατότητα συνέχισης της υφιστάμενης απαράδεκτης οικογενειοκρατίας και, κατ’ επέκταση, της ημετεροκρατίας, (η οποία γεννά τη φαυλοκρατία) και ανοίγει έτσι ο (κλεισμένος, σήμερα) δρόμος στην αξιοκρατία, σε όλο τον κοινωνικό οργανισμό.  (Χωρίς αξιοκρατία, όμως, η κάθε κοινωνία είναι καταδικασμένη στη φθορά, με τελικό προορισμό τον θάνατο).

• Η Βουλή παύει να αποτελεί (όπως συμβαίνει σήμερα) όργανο του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος, δηλαδή μίας ελίτ που προασπίζεται τα συμφέροντα των “χορηγών” της, που εξασφαλίζουν στην κυβερνώσα  πολιτική και οικονομική Ολιγαρχία, την κατάκτηση των κορυφών τής  κρατικής εξουσίας (εκτελεστική και νομοθετική εξουσία), δηλαδή την κρατική παντοδυναμία.

• Δημιουργεί μία Βουλή με πραγματικά ελεύθερη και ανεξάρτητη γνώμη και βούληση, όπως ορίζει ρητά το Σύνταγμα (και καταπατείται, σήμερα, απερίφραστα με την «κομματική πειθαρχία», άκρως αντισυνταγματικό εφεύρημα της Ολιγαρχίας, με το οποίο η χώρα οδηγείται εκεί που θέλει η Ολιγαρχία και όχι εκεί που βούλεται ο λαός).

• Απαλλάσσει οριστικά τον πολίτη από τη θέση του κομματικού ανδράποδου και του εξώνητου στον κομματικό ινστρούχτορα που αγοράζει  (ξοδεύοντας αλύπητα τον κοινωνικό πλούτο) την ψήφο τού εξανδραποδισμένου πολίτη με μία (πανάκριβα αμειβόμενη) θέση στο Δημόσιο.  Έτσι  σκοτώθηκε, όχι μόνο η οικονομία του κράτους (που δανείστηκε  δυσθεώρητα ποσά για να πληρώνει τις ορδές των αμειβομένων κομματικών ψηφοφόρων*), αλλά (και το σπουδαιότερο) ευνουχίστηκε χυδαία η δημιουργικότητα της κοινωνίας, χωρίς την οποία δεν μπορεί να υπάρξει η συνέχισή της στο αύριο. Η αθρόα παραγωγή, όλα αυτά τα χρόνια,  “ανίκανων ευημερούντων” στη  θαλπωρή της αργοσχολίας και της ραστώνης, αποτέλεσε πρόκληση και προσβολή, όχι μόνον της άμιλλας (του κινητήριου αισθήματος της προόδου), αλλά και του αισθήματος δικαίου για την υπόλοιπη, την έξω από κομματικές αγκάλες, κοινωνία.

• Καταργεί, αυτομάτως, τη συνενοχή της συναλλαγής του πολίτη με το κομματικό σύστημα, σχέση που έχει καλλιεργηθεί τα χρόνια της μεταπολίτευσης, ως μέσον διαιώνισης της κομματοκρατίας και των ολέθριων αυτής αποτελεσμάτων (που όλοι βιώνουμε σήμερα).

• Απελευθερώνει τις παραγωγικές ικανότητες της κοινωνίας (κυρίως των νέων), που ως σήμερα είναι φαλκιδευμένες στο γονυπετές προσκύνημα του δημοσιοϋπαλληλισμού, πληρωμένου με τον κομματικό εξανδραποδισμό της, και τον ευνουχισμό τής δημιουργικότητας τής νεολαίας.

• Λύνει οριστικά τα δεσμά της Δικαιοσύνης και τους δεσμούς της με την κομματική εξουσία, ανοίγοντας έτσι το δρόμο για μία, πραγματικά ανεξάρτητη και τυφλή Δικαιοσύνη, απαραίτητη προϋπόθεση για την ευρυθμία της κοινωνίας.

• Καθιστά τη Βουλή ένα σώμα καθημερινής παραγωγής “δημοψηφισμάτων”, καθώς οι αποφάσεις της  θα είναι γνήσια αντιπροσωπευτικές της κοινής γνώμης, χωρίς ενδιάμεσους και φίλτρα συμφερόντων, αφού θα παίρνονται από ένα σύνολο πολιτών, απαλλαγμένων από κάθε επαγγελματική  ή κομματική ή άλλη δουλεία.  Σημειώνεται ότι είναι  επιστημονικά αποδεδειγμένο ότι 300-350 τυχαία κληρωνόμενοι πολίτες, εκφράζουν τη θέληση του συνόλου ενός λαού 10 εκ. πολιτών.

Η εξασφάλιση της πραγματοποίησης και ενός μόνο από τα παραπάνω απαριθμούμενα πλεονεκτήματα, που εξασφαλίζει η συγκεκριμένη θεσμική αλλαγή, είναι αρκετή για να κινητοποιήσει όλες τις, κομματικά ακαπίστρωτες, Δημοκρατικές δυνάμεις της σημερινής Ελληνικής (και όχι μόνο) κοινωνίας, για την θέσπισή της.

Η ώρα της  Δημοκρατίας έχει σημάνει, καθώς αυτή είναι ο μονόδρομος για την αποκατάσταση της (εκτοπισμένης, σήμερα) πραγματικής Λαϊκής Κυριαρχίας που επιτάσσει το Σύνταγμα, η οποία αποτελεί μονόδρομο για τη λύση των τεράστιων προβλημάτων που έχει σωρεύσει στη χώρα η επικράτηση  της κομματοκρατίας, οριζόμενης σαν “πολιτική νοοτροπία και πρακτική που πάντοτε  προτάσσει το κομματικό συμφέρον από το κοινωνικό όφελος”.