Το έγκλημα του ξεπουλήματος του δημόσιου πλούτου από την «αριστερή» κυβέρνηση και η μετατροπή της χώρας σε προτεκτοράτο μέσα στην ΕΕ

ΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΟΥ ΛΙΜΑΝΙΟΥ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ ΑΠΟ ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ

Η δωσίλογη κυβέρνηση Σύριζα/Ανελ προχωράει ακάθεκτη, παρά τη λαϊκή γενική κατακραυγή, στην ιδιωτικοποίηση του λιμανιού του Πειραιά –και όχι μόνο–όπως πριν είχε ξεπουλήσει τα αεροδρόμια[1] και αύριο των τρένων της χώρας, σαν να ήταν κάποια δικά τους προσωπικά αντικείμενα που τα βγάζουν στο «σφυρί» και όχι ιδιοκτησία του Ελληνικού λαού. Είναι βέβαια περιττό να υπενθυμίσουμε τις βαρύγδουπες απατεωνίστικες φανφάρες των σημερινών δοσίλογων λίγο πριν ανέβουν στην εξουσία περί του αντιθέτου, που εκτελώντας τις εντολές των αφεντικών τους έχουν βαλθεί να ξεπουλήσουν όλους τους στρατηγικούς τομείς της οικονομίας, ώστε τα λαϊκά στρώματα να μη μπορέσουν να ξανασηκώσουν ποτέ κεφάλι απέναντι στην οικονομική κατοχή που τους επιβάλει η παραμονή τους μέσα στους μηχανισμούς της παγκοσμιοποίησης.

Έτσι πριν ανέλθουν στη εξουσία, έσκουζαν ως προστάτες του δημόσιου χαρακτήρα των πλουτοπαραγωγικών πόρων της χώρας όπως ακριβώς έκαναν με το λιμάνι του Πειραιά. Αντίστοιχα η τυχάρπαστη προπαγάνδα από το μηχανισμό του Σύριζα –τους βολεμένους «αριστερούς» της παγκοσμιοποίησης– που κατέκλυζε από τα ΜΜΕ μέχρι τα μέσα «κοινωνικής δικτύωσης» για τη «ριζοσπαστικοποίηση» του κόσμου που ψήφισε τους άθλιους αυτούς, έδινε και έπαιρνε. Κάποιοι είχαν μάλιστα και το θράσος να στοχοποιούν άτομα και οργανώσεις που προειδοποιούσαν ανοιχτά τι περιμένει τον λαό από την ανέλιξη στην εξουσία του Σύριζα. Μετά τα πρώτα μέτρα βέβαια λούφαξαν στις τρύπες τους, γιατί όπως και να έχει, δοσίλογοι απέναντι στον Ελληνικό λαό δεν είναι μόνο οι «αριστεροί» της κυβέρνησης, αλλά και όλοι όσοι τους υποστήριξαν, ανοίγοντας τον δρόμο προς την πλήρη εξαθλίωση του λαού. Τα νερά της κολυμβήθρας των «πλατειών» βρώμισαν πια, και η απατεωνίστικη λίγδα των πολιτικάντηδων της παγκοσμιοποίησης ήρθε και ξανάκατσε πάνω στο τομάρι τους βρωμώντας και ζέχνοντας ραγιαδισμό. Γιατί πράγματι η ευρωδουλεία είναι η χειρότερη μορφή ραγιαδισμού.[2]

Δημοσιεύματα επί δημοσιευμάτων στις νεοταξίτικες φυλλάδες και στους ιστότοπους της παγκοσμιοποιητικής «αριστεράς», για τον δημόσιο χαρακτήρα των λιμανιών, για «για ν’ αποτραπεί μια ιδιωτικοποίηση που παραδίδει όχι μόνο την εμπορευματική λειτουργία του, αλλά και την ακτοπλοΐα, τις κρουαζιέρες, τη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη, την ίδια τη δημόσια λειτουργία και κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, σε ξένο μονοπώλιο».  Ακόμη και «ευθύνες» έδειχναν οι απατεώνες αυτοί για την πώληση του λιμανιού του Πειραιά: «ότι σε περίπτωση όπου αυτή επικυρωθεί, θα αναζητηθούν ευθύνες για την εφαρμογή της, προς κάθε κατεύθυνση»[3].

Στις 8-Απρ υπογράφτηκε μεταξύ του Ταμείου Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου (ΤΑΙΠΕΔ) και της China COSCO Shipping Corporation, στο Μέγαρο Μαξίμου η πώληση του λιμανιού, συνοδευόμενη από τις γνωστές εξαγγελίες μέσω Τσίπρα που προφανώς νομίζει ότι αναφέρεται σε κάφρους βαφτίζοντας κάθε πώληση δημόσιας περιουσίας «αξιοποίηση» ή «παραχώρηση» και την ιδιωτικοποίηση, «ανάπτυξη» και «νέες θέσεις εργασίας», ενώ ανακοίνωνε άλλο ένα «κατόρθωμα» της διαδικασίας ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας που έχει αναλάβει η κυβέρνηση.

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΕΤΑΠΡΑΤΙΚΗ ΕΛΙΤ

Αναφέρονται όμως πράγματι σε «κάφρους» ή τελικά στην παρασιτική μεταπρατική Ελληνική ελίτ –η οποία υποστήριζε και θα υποστηρίζει κάθε κοινοβουλευτική χούντα, «αριστερή» ή μη-, που επωφελείται από την συνεχιζόμενη προτεκταριοποίηση της χώρας, την ιδιωτικοποίηση των δημόσιων στρατηγικών πόρων και τη συνεχιζόμενη εξαθλίωση των λαϊκών στρωμάτων;

Έτσι π.χ. ο Σύνδεσμος Εξαγωγέων Βορείου Ελλάδος (ΣΕΒΕ) με  επιστολή του στον Πρόεδρο του ΤΑΙΠΕΔ Στέργιο Πιτσιόρλα τον «συγχαίρει» για την υπογραφή της συμφωνίας πώλησης του 67% του ΟΛΠ, ενώ ταυτόχρονα καλεί να επιταχυνθεί η διαδικασία πώλησης και του λιμανιού της Θεσσαλονίκης: «Έτσι θα μπορέσουμε να εκμεταλλευτούμε τα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα και να καταστήσουμε την χώρα γέφυρα Ανατολής και Δύσης. Ιστορικά όταν συνέβη αυτό, η χώρα ευημέρησε».

Έχουμε κατ’ επανάληψη αναλύσει ότι σε μια εξαρτημένη οικονομία όπως στην Ελληνική περίπτωση, η οποία παραμένει μέσα στα πλαίσια των ανοιχτών και απελευθερωμένων αγορών της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης που μας ενσωματώνει η ΕΕ, θα υπάρχει πάντα μια οικονομική και πολιτική ελίτ που τα συμφέροντά της αντικειμενικά είναι επενδυμένα στα συμφέροντα της Υπερεθνικής Ελίτ (ΥΕ). Αυτά δεν είναι παρά οι γνωστές «4 ελευθερίες» που καθιερώθηκαν στην ΕΕ με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και αυτές που την ακολούθησαν, και αποτελούν την πεμπτουσία της διεθνοποιημένης καπιταλιστικής οικονομίας, (ελευθερία κίνησης κεφαλαίων, εμπορευμάτων και εργασίας — ανοικτά σύνορα) δηλ. αυτό που ονομάζουμε «Παγκοσμιοποίηση».

Το συμφέρον του «ΣΕΒΕ» λοιπόν, ή των μεγαλο-γαιοκτημόνων με τα 500, 1000 και βάλε στρέμματα, ή των μεταπρατών εισαγωγέων προϊόντων των πολυεθνικών κλπ… είναι να συνεχίσει να υφίσταται το μοντέλο της εξωστρεφούς οικονομίας και η ανεμπόδιστη ροή βασικά προϊόντων και εργασίας. Ο «σύνδεσμος εξαγωγέων» φυσικά ποσώς κόπτεται για το αν ο λαός σήμερα έχει πρόσβαση σε βασικά αγαθά επιβίωσης. Το μέλημά του είναι να πουλήσει στην εξωτερική αγορά, και αν τα λιμάνια λειτουργούν ως διαμετακομιστικά κέντρα για την ανεμπόδιστη ροή προϊόντων που καταναλώνονται όχι με βάση τις ανάγκες των λαϊκών στρωμάτων, αλλά με βάση αυτών που έχουν για να καταναλώσουν, ακόμα καλύτερα γι αυτούς. Οι μεγαλο-γαιοκτήμονες που συγκεντρώνουν σιγά-σιγά όλο και περισσότερη γη από τον διαρκώς συρρικνούμενο αγροτικό πληθυσμό της Ελλάδας, ποσώς ενδιαφέρονται για το κόστος της αγροτικής παραγωγής που δεν μπορεί να σηκώσει ένας φτωχός ή μικρομεσαίος αγρότης, και ακόμη περισσότερο για το αν η παραγωγή του –η οποία είναι κατά βάση επιδοτούμενη– θα καταλήξει στην εσωτερική αγορά για τις διατροφικές ανάγκες του πληθυσμού, ή όπως πραγματικά γίνεται σήμερα θα καταλήξει κύρια στις εξωτερικές αγορές. Αντίστοιχα από τους εισαγωγείς δεν περιμένουμε βέβαια να αγωνιστούν για την ανασυγκρότηση της ντόπιας παραγωγής και για την προστασία των εγχώριων προϊόντων έναντι των εισαγόμενων, που μόνο εκτός ΕΕ/ΟΝΕ και τους υπόλοιπους μηχανισμούς της παγκοσμιοποίησης είναι δυνατή.

Απεναντίας, τα κέρδη των σημερινών μεταπρατών της Ελληνικής παρασιτικής οικονομικής ελίτ είναι συνυφασμένα με τα κέρδη των πολυεθνικών που ορίζουν την οικονομική παγκοσμιοποίηση, δηλ. την ελεύθερη διακίνηση προϊόντων, υπηρεσιών, εργασίας και κεφαλαίων.

Αυτός είναι ο λόγος που η οικονομική ελίτ της Ελλάδας –η οποία καθολικά υπερασπίζεται σήμερα την, κατά γράμμα, εφαρμογή των δεσμευτικών νόμων των μνημονίων που καθιστούν την Ελλάδα ως την πρώτη Ευρωπαϊκή χώρα που κατάντησε και τυπικά προτεκτοράτο της (ΥΕ), όπως και το πολιτικό προσωπικό που έχει αναλάβει να κρατήσει με νύχια και με δόντια έναν ολόκληρο λαό που έχει καταστραφεί από την ΕΕ/ΟΝΕ, μέσα στην ΕΕ– δεν πρόκειται ποτέ να παρεκκλίνει από τις επιταγές της ΥΕ.

Άλλωστε κανένα πολιτικό κόμμα, όσο «αριστερό» και να δηλώνει, δεν μπορεί ποτέ να εφαρμόσει μια πραγματική αναπτυξιακή πολιτική μέσα στα πλαίσια της ΕΕ/ΟΝΕ, όπως αποπροσανατολιστικά επί χρόνια εξαπατούσε η «αριστερά» της παγκοσμιοποίησης τα λαϊκά στρώματα.

ΕΞΑΡΤΗΜΕΝΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΚΑΙ ΠΡΟΤΕΚΤΟΡΑΤΟΠΟΙΗΣΗ

Καμία χώρα δεν «ευημέρησε» με ιδιωτικοποιημένους τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους της όπως ισχυρίζεται ο κάθε ΣΕΒΕ και τα ευρώ-δουλα κόμματα της βουλής. Το αντίθετο, χώρες με ξεπουλημένη τη δημόσια περιουσία τους στο υπερ-εθνικό κεφάλαιο είναι χώρες με λαούς εξαθλιωμένους, τύπου λατινικής Αμερικής. Χώρες που έχουν καταντήσει χαβούζες των πολυεθνικών, με ανύπαρκτη παραγωγική βάση και ανύπαρκτη νομοθεσία που να προστατεύει τα λαϊκά στρώματα από τις αγορές, αφού ο βασικός νόμος που ορίζει την παγκοσμιοποιημένη οικονομία είναι αυτός της ανεμπόδιστης λειτουργίας της αγοράς από προστατευτικούς νόμους και εργασιακές διεκδικήσεις για την μεγιστοποίηση του κέρδους των πολυεθνικών. Οι μόνοι που μπορεί να επωφελούνται από την ενσωμάτωση των λαών στην Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης δεν είναι άλλοι από την (ΥΕ) και τις παρασιτικές ελίτ που εφαρμόζουν την ενσωμάτωση των λαϊκών στρωμάτων μέσα στο οικονομικό πλαίσιο των ανοιχτών και απελευθερωμένων αγορών, το οποίο αντικειμενικά συνεπάγεται τη μη δυνατότητα εφαρμογής αυτοδύναμης οικονομικής πολιτικής. Ιδιαίτερα για τις χώρες τις περιφέρειας –όπως η Ελλάδα- αυτό σημαίνει τη σταδιακή τους προτεκταριοποίηση λόγω της ένταξης σε ένα οικονομικό μπλοκ –εν προκειμένω την ΕΕ–, όπου τα επίπεδα παραγωγικότητας/ανταγωνιστικότητας είναι άνισα μεταξύ των μητροπολιτικών χωρών και των χωρών του Νότου που μετέχουν στο μπλοκ.

Ήταν λοιπόν τα δομικά προβλήματα της Ελληνικής οικονομίας –εξαρτημένη ανάπτυξη[4]–,  που οδήγησαν στην παγίδα του χρέους και στη μεγέθυνση των ελλειμάτων στο ισοζύγιο πληρωμών και στα δημοσιονομικά ελλείματα, τα οποία εκτοξεύτηκαν με την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ[5], αφού το θεσμικό πλαίσιο της ΕΕ προϋποθέτει την άρση κάθε μέτρου προστασίας της εγχώριας παραγωγής έναντι των εισαγόμενων, με αποτέλεσμα τα εισαγόμενα να κατακλύσουν την Ελληνική αγορά.

Αργότερα με την εισαγωγή του ευρώ, οι αποκλίσεις στην ευρωζώνη μεταξύ παραγωγικότητας/ανταγωνιστικότητας παγιώθηκαν και ο δανεισμός έγινε ευκολότερος, ενώ η απελευθέρωση των αγορών που θεσμοποιήθηκε μέσω της ΕΕ επέβαλε κοινή πολιτική για την αντιμετώπιση των αποκλίσεων. Δηλ ενώ στις ισχυρές οικονομίες όπως η Γερμανική αρκούσε το πάγωμα μισθών για να επιτευχθούν τα επιθυμητά επίπεδα ανταγωνιστικότητας των γερμανικών προϊόντων, σε χώρες της περιφέρειας όπως η Ελλάδα, η συμπίεση του εργατικού κόστους συμβάδιζε με την υποτυπώδη ή ανύπαρκτη παραγωγική βάση, γεγονός που εκτόξευε τα επίπεδα της ανεργίας και της υποαπασχόλησης, ενώ η σταδιακή ανυπαρξία ρευστότητας στην αγορά ακύρωνε και όποια πιθανότητα χρηματοδότησης για ανασυγκρότηση της παραγωγικής βάσης. Το αποτέλεσμα ήταν η ΕΕ να λειτουργεί ως «οικονομικός μηχανισμός μεταφοράς πλεονάσματος από τις χώρες του Νότου στις χώρες του Βορρά και κυρίως την Γερμανία»[6], το οποίο σήμανε την καθολική εξάρτηση της Ελληνικής οικονομίας από τους μηχανισμούς της παγκοσμιοποίησης και την αναπόφευκτη απώλεια της οικονομικής κυριαρχίας της χώρας.

ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ

Χωρίς όμως οικονομική κυριαρχία δεν υπάρχει και εθνική κυριαρχία ενός λαού, και κατ’ επέκταση η προοπτική για περαιτέρω κοινωνική απελευθέρωση καταντά πια υποκριτική φανφαρολογία και «φύλο συκής» για πολιτικές οργανώσεις που έχουν βολέψει την «αντισυστημικότητά» τους στα έδρανα της βουλής ή στα πρότζεκτ της συστημικής προπαγάνδας. Η οικονομική/εθνική κυριαρχία ενός λαού είναι προϋπόθεση για την κοινωνική του απελευθέρωση. Και παρότι σε εποχές του έθνους-κράτους, πριν την θεσμοποίηση της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, αντισυστημικά κινήματα σε κρίσιμες στιγμές συγκροτούσαν εθνικά λαϊκά μέτωπα για να αντιμετωπίσουν την κατά μέτωπο επίθεση των ιμπεριαλιστών και την κατοχή του λαού τους, σήμερα αδρανούν, ενώ είναι ακόμα σημαντικότερος και πιο επιτακτικός ο αγώνας για οικονομική και εθνική κυριαρχία των λαών. Και είναι πιο επιτακτικός από ποτέ διότι η κατοχή των λαών σήμερα στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης επιτυγχάνεται μέσω της οικονομικής κατοχής, της οποίας το πλαίσιο και τους μηχανισμούς – ΕΕ/ΟΝΕ, ΠΟΕ,ΔΝΤ,ΕΚΤ, TTIP κλπ…– διαχειρίζεται η (ΥΕ). Οι χώρες που ενσωματώνονται στη Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης απεμπολούν καταρχήν την οικονομική τους κυριαρχία και το τι παράγεται, πόσο και από ποιόν, ορίζεται από τις πολυεθνικές και όχι από κυρίαρχους λαούς. Η κατοχή λοιπόν στο σημερινό πλαίσιο των ανοιχτών και απελευθερωμένων αγορών είναι οικονομική και εσωτερική.

Συμπερασματικά, η μόνη λύση δεν είναι βέβαια ο «μονόδρομος» της παραμονής της χώρας μέσα στην ΕΕ/ΟΝΕ όπως κηρύττουν τα ευρώδουλα κόμματα και τα επιτελεία τους ή κάποια απατεωνίστικα μισόλογα για έξοδο μόνο από το ευρώ και παραμονή στους υπόλοιπους μηχανισμούς της παγκοσμιοποίησης, όπως ο ΠΟΕ –βλ. λ.χ. τις αντίστοιχες θέσεις της ΛΑΕ.

Πραγματικό μονόδρομο για την απελευθέρωση του λαού από τα δεσμά της παγκοσμιοποίησης αποτελεί η σύμπηξη Μετώπου για την κοινωνική και εθνική απελευθέρωση (ΜΕ.Κ.Ε.Α.) με απώτερο στόχο την οικονομική αυτοδυναμία της χώρας. Και οι προϋποθέσεις για την οικονομική αυτοδυναμία είναι καταρχήν η μονομερής έξοδος από την ΕΕ/ΟΝΕ και τους υπόλοιπους μηχανισμούς της παγκοσμιοποίησης όπως ο ΠΟΕ, με συγκεκριμένα μέτρα και πρόγραμμα.[7]

.

[1] Το ξεπούλημα των Ελληνικών περιφερειακών αεροδρομίων – τα οποία ήταν όλα κερδοφόρα – ήταν η πρώτη μαζική ιδιωτικοποίηση δημόσιας περιουσίας από την «αριστερή» κοινοβουλευτική χούντα. Η πώληση έγινε στην Γερμανική  κοινοπραξία Fraport / Slentel .

[2] «Η ευρωδουλεία είναι η χειρότερη μορφή ραγιαδισμού», Τάκης Φωτόπουλος.

http://www.antipagkosmiopoihsh.gr/2015/07/14/i-efrodoulia-ine-i-chiroteri-morfi-ragiadismou-takis-fotopoulos/

[3] Left.gr , 17-12-14

[4] Τάκης Φωτόπουλος, «Εξαρτημένη Ανάπτυξη, Η Ελληνική περίπτωση» (1985, υπό επανέκδοση από τις εκδόσεις Κουκκίδα)

[5] Του ιδίου, «Η Ελλάδα ως προτεκτοράτο της Υπερεθνικής Ελίτ», εκδ. Γόρδιος

[6] Τάκης Φωτόπουλος, «Το Χρονικό της Καταστροφής 2010-2015» εκδ. Γόρδιος.

[7] Οι 10 Θέσεις του ΜΕΚΕΑ – Λαϊκό Μέτωπο Κοινωνικής και Εθνικής Απελευθέρωσης (ΜΕΚΕΑ)

http://www.mekea.org/%CE%B5%CE%BA%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CE%B5%CE%BD%CE%B1-%CE%BB%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CE%BF-%CE%BC%CE%B5%CF%84%CF%89%CF%80%CE%BF-%CE%BA%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CF%89%CE%BD%CE%B9%CE%BA/