Οι εξωτερικοί εχθροί από τα πανάρχαια χρόνια έκαναν επιδρομές εναντίων της Ελλάδος. Αυτοί οι εχθροί αντιμετωπίζονταν από τον στρατό.
Οι εσωτερικοί εχθροί, οι οποίοι εκπροσωπούσαν την προδοσία, την εθνική μειοδοσία, τον εκφυλισμό και την παρακμή, στην αρχαία Ελλάδα αντιμετωπίζονταν δια του θανάτου και μάλιστα χωρίς δίκη.
«ακρίτους χρη τοις ένδεκα παραδούναι θανάτω ζημιώσαι»
Έτσι, χωρίς δίκη, τους παρέδιδαν στους "Ένδεκα" που τους εκτελούσαν. Ήταν ένδεκα, ανήκαν στον Δήμο και λέγονταν "Δήμιοι δούλοι" εξού και το "δήμιος".
Στην Αρχαία Ελλάδα για να ασχοληθεί κάποιος με την πολιτική έπρεπε να είχε εξασφαλίσει τρία πράγματα:
1ον Την λεγομένη «γραφή κακώσεως» ότι δηλαδή δεν υπήρχε μήνυση εις βάρος του ενδιαφερόμενου να πολιτευτεί που αφορούσε την παραβίαση των δικαιωμάτων των οικείων του.
2ον Την «αστρατείας γραφή» ότι δηλαδή δεν απέφυγες να υπηρετήσεις την πατρίδα ως στρατιώτης-οπλίτης, ότι δεν ήσουν λιποτάκτης.
3ον Την «αεργίας γραφή». Αυτοί που ήταν άεργοι, όχι άνεργοι, θεωρούνταν άτιμοι και δεν είχαν δικαίωμα να πολιτευτούν.
Η σημασία, επομένως, του στρατού στην Αρχαία Ελλάδα ήταν δεδομένη και είχε μέγιστη σημασία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου